Fiets

Mijn tijdrit was onderdeel van een groot fietsevenement dat Radweltpokal heet. Het is geen officieel WK zoals dat net ervoor in Glasgow geweest was, maar een informele ‘wereldbeker’ waar toch knoeperhard gefietst en serieus gestreden wordt. Het was dit jaar de 55e editie. Ik had er nog nooit van gehoord totdat ik een dik jaar geleden eens ging googlen naar een WK tijdrijden voor ‘age groupers’ zoals dat bij de triathlon ook bestaat. Ik had best eerder van het bestaan willen weten, en van een andere Nederlandse deelnemer begreep ik ook dat hij het per toeval had ontdekt. Ik vind dus dat het evenement meer aandacht verdient. Vandaar: hier een impressie. Ik heb zelf dus alleen de tijdrit gereden (20 km vrijwel vlak), maar Henk en ik zijn bij nog wat andere koersen gaan kijken

De wedstrijden zijn bedoeld voor twee groepen:

• Masters (40+), in leeftijdscategorieën per vijf of tien jaar, mannen zowel als vrouwen. De Radweltpokal is ooit begonnen om oud-profs ook nog competitie te bieden. Er doen ook wel jongeren mee, maar dat is maar een handjevol. De oudste deelnemers zijn 80+! Er wordt hard gereden: bij de tijdrit reed de winnaar ongeveer 50 km/u gemiddeld. Dat parcours is overigens razendsnel, zag ik bij mezelf aan de verhouding tussen vermogen en snelheid. Bij de tijdrit was ook nog een aparte categorie voor para-atleten, maar dat was heel klein. Er deed bij de vrouwen bijvoorbeeld maar eentje aan mee.
• Renners op ‘vintage’ fietsen: fietsen tot ongeveer bouwjaar 1988, met een stalen frame, toeclips en schakelen aan de buis. Schitterende fietsen! We keken onze ogen uit. Voor hen is het daadwerkelijk een WK. Henk praatte met deze Oostenrijkse-oud-prof (als we het goed begrepen hebben), met z’n spullen nog uit zijn glorietijd maar dan wel een moderne fietscomputer erop:
  Dat was na de wegwedstrijd; later zagen we hem bij de tijdrit:
  
  Je moet een bijpassend shirt hebben en liefst verder ook de rest van je kleding in stijl. Dit vond ik wel een heel bijzonder shirt, uit een ‘retro’ land:
  We hebben bij die wedstrijden gekeken en vonden het echte wielernostalgie! Alsof je terugkeek in de tijd, beelden die je wel op televisie ziet:

Er zijn voor alle groepen een wegwedstrijd (40-120 km, afhankelijk van de categorie, met klim) en die tijdrit(20 km vrijwel vlak). Voor de moderne fietsen zijn er ook nog twee korte wedstrijden: een bergsprint en een tijdrit van een kilometer (vlak, op het vliegveld). Bij de bergsprint zijn we ook wezen kijken, die zag er loeizwaar uit (het is dik 300 meter omhoog in 2,7 km fietsen):

De vintage fietsen maken ook nog een tocht. In totaal duurt het zes dagen. Er zijn honderden deelnemers, de meesten wel uit de buurt, maar we zagen toch ook wel Amerikanen, Australiërs en Brazilianen. Veel Duitsers, en die retro fietsen, dat is vooral een Vlaamse aangelegenheid:

’s Avonds zijn er huldigingen op een ‘medal plaza’ in St. Johann, compleet met volksliederen. Er is een trui voor de winnaars en medailles voor het podium:

Er zijn ook nog veel bekers voor de anderen. Voor het kleine groepje vrouwen dat meedoet komt dat neer op  iedereen, dus zelfs met mijn laatste plek vond ik mezelf nog terug op het podium bij de vrouwen 55-59 (zeven deelneemsters in totaal, twee waren er niet):

Het waren misschien niet zo veel vrouwen, zeker in de vintage groepen niet, maar toch vond ik het leuk om tijdens mijn warming-up zo veel vrouwen op tijdritfietsen te zien.

Een paar organisatorische dingen waren wel houtje-touwtje, waarbij me vooral opviel dat de informatie niet altijd precies klopte, alsof ze een oud document hadden gerecycled. Voor de sportieve zaken maakte het niet uit, al hoorden we wel over een file op het parcours die de vintage wegwedstrijd had beïnvloed. Het parcours voor de tijdrit was helemaal afgesloten voor ander verkeer en verder was er begeleiding:

En je ziet: het was ook gezellig. En dat alles in een prachtig stukje Oostenrijk, pal onder het Kaisergebergte, dus met een schitterend decor:

Kortom: een dikke aanrader voor fietsliefhebbers. Ik hoop er zelf ook nog eens naar terug te keren!

Als ik weer thuis ben, zal ik meer posten over de tijdrit en over wat we verder hebben beleefd bij de Radweltpokal. Nu even kort: ik heb gister harder gereden dan ooit eerder, net boven de 36 km/u. Ik heb er bovendien naar omstandigheden volgens mij het maximale uitgehaald, dus om in de termen van de procesevaluatie te blijven: wat ik kon controleren, ging goed, tijdens de rit zelf zowel als bij de laatste voorbereidingen.

Het was leuk ook, een mooie dag, zonder al te veel wedstrijdspanning, en met manlief als fotograaf en verzorger. Doel 1 bereikt dus!

Wel had ik een matige dag qua fitheid en is mijn vermogen dus gewoon teleurstellend: 225 Watt (NP). Ik had op ongeveer 10 Watt meer gerekend. Ik merkte onderweg al dat ik het gaspedaal wel kon intrappen, maar niet plankgas. Het is jammer, maar het is duidelijk waar het ‘m in zat, gister al, en in de afgelopen nacht speelden mijn darmen zelfs vervelend op. S/I-gewricht hield zich wel goed.

Ik werd met mijn prestatie zevende en laatste in mijn leeftijdscategorie, maar ik wist dat dat erin zat en het zegt niks over mij, wel over het deelnemersveld.

Als ik op een matige dag na een zeer matige voorbereiding hier 36 km/u kan rijden, waarbij ik dan ook nog ‘gekochte’ snelheid laat liggen (m’n fiets is oud en eenvoudig in zo’n tijdrijdersveld en ik heb niet geïnvesteerd in aerodynamica, zoals in een snelpak, schoenhoesjes of een dicht achterwiel – vind ik allemaal het geld niet waard), dan ben ik wel benieuwd wat ik hier kan als ik beter voorbereid ben.

Met andere woorden: ik vond het voor herhaling vatbaar. Het is een hartstikke leuk evenement!

Daar gaat-ie weer, zoals gebruikelijk, dit keer vanuit Oostenrijk: de proces-evaluatie de dag voor het evenement. Morgen rijd ik de tijdrit van de Radweltpokal waarop ik me vanaf oktober heb voorbereid. Ik had twee doelen:

1. Die tijdrit zelf zo goed mogelijk rijden
2. Kijken hoe ver ik op mijn 57e nog kan komen als ik weer helemaal voor een goede fietsprestatie ga, in plaats van mijn aandacht te verdelen over de drie triathlonsporten.

Het is bepaald geen probleemloos proces geweest, maar ik heb wel geprobeerd ‘to control the controllables’.

De uncontrollables

Om met het tweede doel te beginnen: dat heb ik niet behaald. Ik heb de focus sinds oktober op fietsen gelegd en ben een aardig eind gekomen, maar waar ik nu sta, is geen antwoord op de vraag hoe ver ik nog had kunnen komen. Verder, maar hoe veel verder – geen idee.

Anders gezegd: ik sta niet waar ik had willen staan. Daar is een simpele verklaring voor: ik heb sinds februari een paar keer fysieke pech gehad (met gekneusde ribben en darminfectie als grootste belemmeringen) bovenop een best wel veeleisende tijd. Daar had ik nauwelijks controle over. Shit happens – bij vlagen letterlijk. Ik heb mijn best gedaan, maar de antibioticakuur pakte bijvoorbeeld averechts uit en ik heb in het dagelijks leven misschien net niet genoeg gas teruggenomen in de slechtere tijden. Daar heb ik van geleerd.

Mijn sporten heb ik wel aangepast. Dat betekent dat ik sinds eind februari welgeteld vijf weken heb gehad waarin ik mijn trainingsschema helemaal kon volgen. Alle andere weken heb ik aanpassingen moeten maken, variërend van helemaal niet trainen tot lichter of korter. Hier is een diagram dat ik daarvan gaandeweg maakte:

Op de groene dagen kon ik op sportief gebied doen wat ik wilde. Op rood kon ik niks, of hooguit een beetje wandelen of rustige yoga doen. Oranje zit ertussenin: trainen met aanpassingen. Roze was een afwijkende week om andere redenen: Berlijn. Het rood van deze week was trouwens door 5 uur stilstaan op de snelweg in Duitsland, achter een zwaar ongeluk. (En zo’n diagram is natuurlijk een poging om enige grip te krijgen op de pech.)

Ik ben ook nu nog steeds niet helemaal fit: bij vlagen doen mijn darmen nog gek en ik ben duidelijk wat vermoeider dan normaal, met trager herstel en wisselende vorm van de dag. Net de laatste weken is ook nog eens m’n linker S/I-gewricht een probleem – een oude blessure, maar ik heb er in geen jaren zo veel last van gehad als nu. Gister bij het fietsen zelfs, in mijn hamstring. Dat is het laatste oranje blokje – en het laatste wat ik nu wil natuurlijk. Ik heb geen idee wat ik morgen ga kunnen.

De controllables

Ondanks de pech heb ik gedaan wat ik kon doen, dus wat ik wel kon controleren, om nu zo goed mogelijk voorbereid te zijn. Ik heb gericht getraind, in de periodes en op de dagen dat dat wel kon. Het recept werkte voor me: ik heb in relatief weinig trainingsuren toch nog een aardige progressie bereikt. Naast het gepolariseerde trainen dat ik altijd al deed, deed ik extra krachttraining thuis, in de sportschool en in de vorm van traptraining tijdens het hardlopen. Dat rendeerde volgens mij goed.

Ik heb ten opzichte van andere jaren bezuinigd op lange, rustige duur en dus naar verhouding intensiever getraind. Ik heb daarbij afgewisseld tussen ‘blokjes’ (langere intervallen die toenamen naar wedstrijdintensiteit), ’tunnel repeats’ (maximaal de Beneluxtunnel uit, als kracht- en hoog-intensieve training) en spinning (nog hoger intensief en ook kracht). Zo kon ik mijn FTP, vermogen bij omslagpunt (de belangrijkste output-maat die wat zegt over fietsprestaties), verhogen van 220 Watt in december naar nu naar schatting ongeveer 240. Die waarde had ik voor het laatst in het voorjaar van 2016 aangetikt, toen ik trainde voor de Ironman maar nauwelijks kon hardlopen en dus veel aandacht aan het fietsen besteedde. Hoger vermogen dan dat is van 2011 geleden. Hier is ook weer een grafiek die het verloop laat zien in die waarde:

Ik heb hierin alle gemeten waarden van vermogen bij omslagpunt verwerkt die ik terug kon vinden. Voor de gele streep was ik nog alleen fietser, daarna triatleet. Sinds 2018 is een deel van de metingen van mijzelf, in de vorm van een veldtest op mijn triathlonfiets, de rest is gemeten tijdens een maximaaltest bij Coen van Topvorm, in racefietshouding. In december kon ik die metingen vergelijken: ze komen goed overeen. Ik zou verwachten dat ik op mijn eigen racefiets net iets hoger kan komen, maar dat heb ik niet gemeten.

Ik kan uit de grafiek wel concluderen dat klopt wat ik schreef in mijn boek, namelijk dat mijn ‘input’, hartslag bij omslagpunt, weliswaar een stuk lager ligt dan vroeger, maar dat de output mee-fluctueert met mijn trainingsinspanning. Oftewel: training heeft op wat ik kan presteren – nog steeds – meer effect dan veroudering. Anders zou je immers een duidelijkere dalende lijn moeten zien. Het enige duidelijk zichtbare verschil is dat tussen fietser Louise en triatleet Louise. In mijn huidige waarde is de focus op het fietsen niet terug te zien, maar dat is al die pech. Ik had vooraf gehoopt minstens op 250 Watt uit te komen; ik denk dat dat er wel in had gezeten, al moet ik mezelf niet zomaar rijk rekenen natuurlijk

Ik heb lol gehad in deze manier van trainen, maar ik miste de lange ritten wel, al waren die ook minder goed mogelijk door al het gekwakkel en het vele slechte weer. Het gevoel van toenemende macht en snelheid op de goede dagen in de laatste weken was zeker fijn. ‘Droge’ krachttraining, dus al die squats en lunges met een rugzak met zand, vind ik iets minder leuk om te doen, maar het ging zo goed vooruit dat ik ook daar toch wel genoegen in kon scheppen.

Ik heb ook de andere twee triathlonsporten enigszins op peil weten te houden, genoeg om weer vanuit op te kunnen bouwen als ik dat wil. Met hardlopen had ik zelfs onlangs nog een mijlpaal: mijn 25e Parkrun (met dank aan Marijke voor de foto)!

Yoga en wandelen heb ik zelfs meer gedaan dan beoogd, ook weer door de omstandigheden. Met m’n lenigheid en core stability zit het dus wel snor. Vandaar ook dat ik extra baal van dat S/I-gewricht – waarvoor ik qua controllables twee keer naar de chiropractor ben geweest, maar dat was nog niet afdoende.

Ik heb het trainen de laatste weken ook nog serieus wedstrijdgericht gedaan, door omvang af te bouwen met behoud van intensiteit, in combinatie met veel rust (ik heb heel veel wielrennen gekeken, enorm genoten van het super-WK). De laatste dagen heb ik het parcours grondig verkend. Verder heb ik ook goed voor mezelf gezorgd, net wat meer dan normaal, om, zo goed en zo kwaad als dat gaat, in vorm te raken.

De laatste aanloop was nog wel apart, want het was van mijn Ironman geleden dat mijn belangrijkste seizoensdoel in het buitenland was. In de tussenliggende jaren had ik een pre-wedstrijd-routine ontwikkeld (hier beschreven) die ik niet zomaar mee naar Oostenrijk kon nemen. Zo ben ik al meer dan een week geleden naar masseur Marcel gegaan, en ik zei toen tegen hem dat ik hem graag had willen inpakken voor vandaag. Het voetenbadje is minder belangrijk omdat ik niet hoef te lopen, maar ook dat is een week geleden. De yoga doe ik wel trouw, en ik ben op avontuur geweest hier in de buurt: naar de schoonheidsspecialiste! Ik moest de afgelopen dagen immers m’n gemak houden, en daar leent zoiets zich goed voor.

Conclusie

Het eerste doel, die tijdrit morgen, gaat wel lukken: ik ga gewoon twintig kilometer zo hard mogelijk rijden. Hoe hard ik dan ga rijden en met welk vermogen het lukt, is afwachten. Ik hoop dat het me lukt om er lol in te hebben.  Ik heb het bij vlagen namelijk best zwaar met die ‘uncontrollables’. Maar ik weet ook wel dat wat doemdenken over mijn fysieke staat voor mij hoort bij wedstrijdspanning (;

Mijn start is om 11:43:30. Duim maar zo’n 35 minuten!

Toen ik vrijdag thuiskwam, trof ik Henk aan met een bedrukt gezicht: er zat een fout in m’n podcast! Ik vertel daarin dat we plannen hebben om onze verzameling Trappistenkloosters compleet te maken. In 2013 fietste we in drie weken vanuit huis langs de acht toenmalige brouwende kloosters in Nederland, België en Noord-Frankrijk. Sindsdien zijn er kloosters bijgekomen. In 2014 fietsten we daarom in een weekend naar Zundert heen en weer en vorig jaar naar Coalville. Stuk voor stuk toffe fietsreizen. Er resteerden er nog twee, dachten we: in Rome en Oostenrijk. Een mooi doel voor onze volgende lange fietsreis.

Maar. Er is er nog één bijgekomen, zo ontdekte Henk vrijdag. In Burgos (echt even op klikken op de link, je cursor verandert dan in een monnikje! de site is alleen wel verouderd).

Dus. Fietsen naar Burgos, dan naar Barcelona, boot naar Rome, Italië oversteken, overvaren naar Kroatië en dan via Oostenrijk terug naar huis? We gaan verder puzzelen aan de plannen!

Een paar weken geleden stond in de nieuwsbrief van Hellevoet Heroes dat er op 8 juli een koppeltijdrit in Abbenbroek was.  Manlief en ik schreven ons meteen in. We hadden onze kans op een koppeltijdrit eerder gemist door de darmproblemen, dus dit was een mooie herkansing en voor mij nog een oefentijdrit. Want we zouden hem niet als echte koppeltijdrit rijden: ik zou gangmaker zijn, Henk mijn volger. Dat past ook goed bij de huidige verhoudingen: ik ben sneller, deels vanwege mijn gerichtheid op het fietsen, deels door m’n snellere fiets.

Zo togen we dus gister naar Abbenbroek. Ik had geen idee wat ik kon verwachten: het was heet (al verdween de zon net en was het dus goed te doen), ik weet niet of de darminfectie over is (fingers crossed), aan de antibioticakuur heb ik spruw overgehouden wat net gistermiddag op z’n hoogtepunt was, en de afgelopen (werk-)week was loodzwaar, eigenlijk te zwaar bij mijn huidige energieniveau, maarja, m’n ziekmelddrempel ligt heel hoog en ik heb het overleefd.

Maar ik betaal er ergens wel een prijs voor natuurlijk – al maanden. Ik bedoel: ik ben al maanden enigszins aan het overleven, met doorwerken en -leven bij een door al het gekwakkel minder hoog energieniveau dan normaal. Dat voel ik echt wel. Het gaat, maar er zijn momenten, zoals donderdagavond bijvoorbeeld, dat ik niet meer uit mijn ogen kan kijken. Onder wat gunstigere omstandigheden knap ik echter steeds ook weer heel snel op gelukkig.

Enfin, Abbenbroek. Ik had de uitslagen van vorig jaar gezien en op basis daarvan gedacht: misschien worden we wel laatste. Gisterochtend keek ik naar de deelnemerslijst (staat nou niet meer online), en toen zag ik dat er dit keer meer deelnemers waren, dus toen dacht ik ‘of een na laatste’. Bovendien zag ik een aantal beroemde namen: Koos Moerenhout, Maarten den Bakker, Hennie Kuiper, Kenny van Hummel. Nou, dat is toch wel bijzonder: samen met hen in één deelnemersveld starten!

We waren vroeg genoeg voor een verkenning van het parcours en dat zag er allemaal goed uit om lekker hard te rijden.  Daarna hebben we een tijdje gekeken bij de start, gezellig pratend met andere deelnemers en plaatselijke toeschouwerd. Ondertussen zagen we onder andere bondscoach Koos Moerenhout en zoon

Maarten den Bakker (de local hero)

en wielerlegende Hennie Kuiper (74)

vertrekken. Kuiper gaf ook het eerste en enige startschot, hieronder nog te zien, en ook zie je daar een van het fikse aantal jonge kinderen dat deelnam:

Natuurlijk waren er ook snelle mannen met punthelmen enzo. Alles door elkaar! Heel gemoedelijk en met respect voor elkaar. Wat een leuk evenement, zo zijn er in het fietsen niet veel.

Wij startten pas om 18:41, als 72e koppel van de dik 90. Het ging goed: ik raakte hem best wel lekker, voor mijn gevoel, en Henk kon in mijn wiel blijven en hij had zicht op eventueel achteropkomende koppels waarmee we in de bochten rekening moesten houden. We werden wel een paar keer ingehaald, maar konden in de eindsprint één koppel ook net weer terugpakken.

Het voelde alsof ik het gaspedaal net niet helemaal maximaal in kon drukken, maar aan het eind was ik wel redelijk total-loss en had ik voor mijn gevoel de drie rondjes goed gedoseerd. Mijn beschimmelde tong voelde als gebarsten oud leer, maar verder hinderde dat niet. Hooguit moest ik de neiging om te drinken onderdrukken, want dat kost tijd en helpt toch nauwelijks.

Ik had onderweg al eens gekeken en gezien dat:

• Onze snelheid hoog lag – we hebben 34,7 km/u gereden zelfgeklokt, in de uitslag zelfs 34,79. Het is van ongeveer 20 jaar geleden dat ik zo hard heb gereden!
• Mijn vermogen tegenviel (gemiddeld 216 Watt, 220 genormaliseerd – 10 Watt onder wat ik volgens mij zou kunnen nu). Ik heb eerder dit seizoen in tijdrit en triathlons steeds een hoger genormaliseerd vermogen gereden. Dat het tegenviel, dat kon ik me voorstellen gezien mijn vorm – afgelopen week is me niet in de koude kleren gaan zitten. Maar hoe kan ik dan zo hard rijden? Dat snap ik nog niet helemaal.

Eenmaal thuis zag ik ook nog dat mijn hartslag precies lag zoals ik ‘m wil hebben in zo’n tijdrit: net boven m’n omslagpunt. Zo voelde het ook wel, al denk ik dat ik nog net iets dieper zou kunnen gaan als ik in vorm ben. Ik ken dat wel van mezelf: als er iets is, is de bereidheid tot ‘sterven’ van mijn lichaam minder groot. Eigenlijk viel dat gister (en zeker vorige week) best wel mee, gezien de omstandigheden.

Aan de uitslag te zien is dat:

• We relatief vlak hebben gereden, ook dat is goed.
• We lang geen laatste zijn geworden! Met leeftijdsbonificatie zijn we 9e van 13 in het dames-klassement, wat eigenlijk geen goede vergelijking, want ik zou daarin natuurlijk hoger kunnen eindigen in het zuchtje van een snelle gangmaker. Daar ging het ons ook helemaal niet om.

We gingen, met verhitte koppies…

hartstikke tevreden naar huis. Naar een fijne avond thuis: avondeten in de vorm van een bezorgpizza om 9 uur, de Tour-etappe terugkijken, en voor mij het eerste biertje in bijna twee weken, want ik mocht bij de antibiotica geen alcohol.

Een erg leuk evenement zo! Een aanrader, en voor herhaling vatbaar.