Maandarchieven: mei 2020

Ik hoefde niet lang na te denken om wel of niet mee te doen aan Corona Triathlon 2020, ik vond het meteen een supergave en sympathieke actie. Omdat ik niet aan een goed zwemwater woon moest ik een alternatief bedenken voor het zwemonderdee. Dat werd in mijn geval een serie zwemgerelateerde oefeningen met een dynaband die ik heb gekregen van Josta Bolhuis van Trispiration.

Ik wilde er ook een reportage van maken van foto’s van sport- en andere plekken in coronatijd. Het werd dus een rustige fietstocht met af en toe af stappen en zelfs een paar keer een stuk lopen vanwege opgebroken straten. Ook met hardlopen heb ik wat foto’s gemaakt.

• “Zwemmen”; krachttraining op het droge met een dynaband en een paar volle bidons. 16 minuten.
• Fietsen; 23 kilometer, 1 uur en 28 minuten.
• Hardlopen: 4.8 kilometer, 37 minuten.

Ondanks dat het nergens over ging betrapte ik me bij de start toch op een beetje onvervalste “wedstrijd”spanning. Ik begon in mijn eigen studeerkamer met de oefeningen. Ik doe mede vanwege het coronagebeuren de laaste tijd meer trainingen thuis, gelukkig is er van alles mogelijk, zelfs met simpele hulpmiddelen. Huisdieren zijn daarbij altijd een grappige factor. Lekker planken met een kat die haar staart in je gezicht staat te wrijven, dat soort werk.

En wat is dit nou weer voor ding?

Lekker rustig aan in de wisselzone, fiets buiten zetten en gaan.

In mijn eigen straat was iets merkwaardigs aan de gang, kennelijk werd er iemand 50, daarom stonden er allemaal van dit soort opblaasfiguren. Zou er toch ook nog een feestje gehouden zijn? Als je niemand kan uitnodigen dan zet je maar levensgrote poppen in je straat.

Voor mij is het allang geen geheim meer maar de meeste mensen weten het niet: naast nijlganzen en halsbandparkieten zijn er ook veel schildpadden in het wild te zien in Rotterdamse singels. En behoorlijk groot ook nog. Tja, een van de leukere dingen van klimaatverandering.

Ik moest natuurlijk wel even langs het zwembad waar ik zo vaak kom. Een heel mooi splinternieuw 50 meterbad, maar nu is het uitgestorven. Komende maandag schijnt het toch weer open te gaan maar ik vraag me af of banenzwemmen al tot de mogelijkheden gaat horen. Ik ga er maar even van uit van niet. Ik had natuurlijk kunnen wachten met de corona triathlon maar ik vind het zo met thuistraining ook wel meer in stijl eigenlijk

Racen door de stad doe ik toch al liever niet. Ook al is het nu niet druk, ik wil geen ongelukken veroorzaken voor mij zelf of anderen. Daarom dus een rustig ritje richting Kuip.

Tja….Feyenoord toch…wat een pech weer! Het is toch niet voor te stellen. Iedere Rotterdammert weet natuurlijk; dit jaar hadden “we” die beker echt gegrepen, Feyenoord lag op ramkoers. Maar iedere Rotterdammert verwacht ergens ook wel; Feyenoord heeft altijd wel een of andere idiote tegenslag, dit keer maar liefst een wereldwijde pandemie. Verzin het maar. Aan de andere kant, een jaar met 020 erin…dat belooft natuurlijk nooit veel goeds. 😉

Ik fiets verder de stad uit om via het fietspad Ridderkerk en via Rijsoord/Barendrecht weer terug naar huis te keren. Het is de laatste tijd best erg druk op deze fietspaden, vooral ook met mensen die vermoed ik normaal gesproken niet zo fanatiek fietsen, skeeleren of wat ze ook doen al dan niet op wielen. Er is wel ruimte en bereidheid genoeg om voldoende afstand te houden van elkaar, dat valt mij reuze mee.

Ik zet mijn fiets binnen en ga een van mijn vertrouwde rondjes hardlopen. Daar zijn twee punten die ik corona-gerelateerd wel op de foto wilde zetten. Een van de dingen die ik deze tijd ben gaan missen is een van mijn andere buiten activiteiten: geocachen. Omdat een actieve cache owner in Rotterdam op de IC werkt en dagelijks geconfronteerd word met wat corona aanricht besloot hij zijn eigen caches offline te halen om geocachers te ontmoedigen met hele teams op pad te gaan. Ik heb zelf in de buurt ook een paar caches liggen en deze uit solidariteit op non-actief gezet. Alle caches zitten er nog wel, dit is er een die ik zelf een tijdje geleden al heb gevonden. In het gras liggen nota bene een paar verfrommelde mondkapjes.

De eerste keer dat ik geconfronteerd werd met iets dat afgesloten werd in verband met corona was tijdens een hardlooprondje langs kinderboerderij de Kooi. Ik ben hier wel eens geweest om te helpen de omgeving op te ruimen van zwerfvuil en vanwege meerdere geocache-activiteiten. Maar nu hing er ineens zo’n dreigend plakkaat. Ik ken dat alleen van het nieuws, en dan is het ergens in Azië. Niet in mijn eigen buurt, praktisch om de hoek.

Verschillende gedachten spoken tijdens deze sportieve ochtend door mijn hoofd. Wat is de wereld veranderd en aan de andere kant ook hetzelfde gebleven. De natuur is adembenemend. We kunnen en mogen nog steeds buiten sporten. En wat is het toch van onschatbare waarde om gezond te zijn en te blijven. We moeten er met zijn allen doorheen. Ik hoop dat we ook beter uit deze periode komen. Misschien is een wereld met overal herrie, drukte, lawaai en hutje-mutje bovenop elkaar gestapeld helemaal niet zo gezond voor ons, en dan niet alleen vanwege het verspreiden van ziektes. Ik heb er vertrouwen in dat het goed komt.

Voor nu: hou vol. En steun elkaar.

Nicole Helwes

Al in maart schreef ik dat ik zorgen had over mijn verstijvende bovenlichaam, door het plotseling veranderde bewegings- en leefpatroon. De oefeningen aan het zwemkoord en het fietsen op race- en triathlonfiets zijn verder gewend, maar de rest van wat ik toen opsomde aan tricky dingen is onverminderd:

• Ik zit veel meer achter de computer – voor al het werk dat nog wél doorgaat, een groot deel van de vervangende sociale contacten (Zoom) en om goed geïnformeerd te blijven.
• Stress – het gaat nog steeds redelijk goed, maar ik heb er wel moeilijkere dagen tussen.
• Ik zwem niet – het open water is me nog steeds net te koud. Het zwemkoord is veel zwaarder en wat ik daarmee doe, komt neer op een  minuut of 5 zwemmen, niet de 3X5 minuten per week van hiervoor.  
• Geen masseur, geen chiropractor.

Nou, vorig weekend ging het mis, mogelijk doordat ik veel buiten had lopen vegen – stof, gruis en zaagsel van een paar klussen. Zo’n scheve beweging als bezemen kan bij mij iets uit het lood trekken, vooral een rib-wervelgewrichtje dat dat erg irritant gaat doen. Dat heb ik vaker, het is een bekende zwakke plek. Eigenlijk viel het me mee dat het eerst wekelang wél goed is gegaan.

In de dagen erna draaide mijn linkerschouder dusdanig vast dat ik woensdag niet meer wist hoe ik zitten of liggen moest. Als ik diep ademhaalde, leek die rib in m’n longen te prikken. Het brandde over m’n schouder en trok door naar mijn elleboog en onderrug. Ik sliep met een pijnstiller maar werken of lezen – oef. Het idee dat ik het achter de computer niet meer uithield, joeg me de stuipen op het lijf – dat zou  me 100 % arbeidsongeschikt maken nu. Bovendien vreesde ik een schouderpeesontsteking te krijgen. Dat heb ik eerder gehad, en dan ben ik anderhalf jaar zoet. 

En toen? Het wrange was dat m’n chiropractor dit in één of twee behandelingen van tien minuten goed zou kunnen krijgen. Ik heb dit al zo lang dat ik precies weet welke manipulaties helpen – twee varianten ‘big hug’ om een rib weer in het gareel te krijgen, en daarna een goeie snok aan m’n nek. Ik heb zelf wat proberen te doen aan die rib met een tennisbal, maar dat leidde alleen maar tot beurse plekken.

Ik had het er moeilijk mee, vooral omdat net vorige week de boel begon te ‘verrommelen’. Ik zag barbecues en groepen fietsers en op tv de volle winkelstraten – maar mijn chiropractor mag niet werken. Het ging (en gaat) de hele tijd maar over de kappers en schoonheidsspecialisten en hoe zeer ik hen hun omzet gun, toch dacht ik dan wel eens: ‘Sodemieter op met je uiterlijkheden, ik heb pijn!’

Ik vond (en vind) het knap ingewikkeld. Ik vind het sowieso ingewikkeld nu, ik heb geen idee waar we naartoe op weg zijn met die ‘intelligente’ lockdown, de versoepeling daarvan en de verrommeling. Ik snap dat het onzeker is, maar menig ander land heeft toch meer visie dan onze regering, is mijn indruk. Met de toenemende pijn vloog dat me vorige week aan.

Op donderdag heb ik toen maar de huisarts gebeld – was ik een voldoende ‘medische noodzaak’ om naar de fysiotherapeut te mogen,en dat die dan dus ook aan me zou mogen zitten (manuele therapie)? Ja, of nouja, dat bepalen fysiotherapeuten zelf. Het bleek een kwestie van rondbellen om iemand te vinden die me wilde behandelen. O?! Nou goed dan.

Ik heb de via-via-weg bewandeld en vond zo heel snel inderdaad iemand – mijn fysiotherapeut van vroeger. Daar was ik al superblij mee. Alleen al weten dat ik hulp kon krijgen haalde de scherpe kantjes van de pijn.

Net op de dag dat ik erheen kon, vrijdag, werd het beleid rond fysiotherapie iets versoepeld, al is het volgens haar nog steeds allemaal grijs en vaag.

Maar ik was er blij mee. De twee ‘big hugs’ (met mondkapje) deden hun werk, al zat het dusdanig vast dat ik nu nog bezig ben met uit de knoop komen. Het is dus nog niet helemaal goed, maar het verandert en verbetert nog.Goeie kans dat het helemaal goed komt.

Het scheelt bovendien een stuk dat ik weet dat ik opnieuw bij haar terechtkan als ik meer hulp nodig heb. Eén pees ga ik wel wat langer voelen, maar dat is te overzien.

Zwemmen zal niet lang meer duren en hopelijk kan ik binnenkort weer regelmatig naar masseur en chiropractor. Achter de computer houd ik het dan nog wel een tijdje uit, met op woensdag arbeidstijdverkotting.

En hopelijk volgen er de komende tijd verstandige en goed uitgelegde beleidskeuzes.