Maandarchieven: mei 2020

Thuistriathlon 3: Geen PR, wel een kwart

Vandaag zou ik in Ter Aar een gooi doen naar een PR op de kwart triathlon (2u35’30 of sneller). Dat was mijn meest uitgesproken triathlon-seizoensdoel. Ik heb geen idee of het erin had gezeten vandaag. Ik weet sowieso niet hoe ik ervoor gestaan zou hebben nu in het parallelle universum waarin alles gewoon door zou zijn gegaan. Bovendien viel het weer niet mee – het was koud en het woei te hard voor een echt scherpe fietstijd.

Ik heb wel een kwart triathlon gedaan vandaag, maar dan zonder wedstrijddoel, gewoon vanuit huis. Met manlief als fotograaf.

Ik ben vanochtend begonnen met zwemmen in de Schie. Gister had ik ook een dikke kilometer gezwommen en toen ging het voor het eerst weer lekker. Vandaag voelde nog beter, alleen ben ik voor m’n gevoel wel veel van de techniek kwijt die ik afgelopen winter had verworven. Hopelijk kan ik nog wat terugkrijgen.

Het was mede dankzij die techniekverbetering dat ik tot aan de lockdown dacht dat een PR er nu wel in zou kunnen zitten. Een week voordat alles plat ging, zwom ik m’n beste 400-meter-intervallen ooit. Gek om aan terug te denken: ik kan me niet herinneren dat ik me op die dag ook maar enige zorgen maakte over het oprukken van het corona-virus. Ik had toen zeker niet het idee dat het bijna afgelopen was met het zwemmen, voor twee maanden.

Het keerpunt voor 1 km ligt bij de nieuwe brug, die sinds kort de Brug van Cyrene heet, hier sterk ingezoomd:

Bijna terug, ik gluur naar waar ik eruit moet:

We delen het zwemwater dit voorjaar met diverse junioren:

De meerkoetpulletjes zijn van 6 naar 2 gereduceerd, maar die twee worden al best groot:

Na een trage wissel vertrok ik op de fiets:

Pfoe, dat viel tegen: het woei hard, het miezerde en het was koud. Ik heb heen tegen de wind in wat intervallen gedaan, beetje rommelig, en me terug laten zeilen. 24,1 gemiddeld rijden is wel ronduit traag, en het was bepaald niet aangenaam. Desalniettemin ben ik in redelijke fietsvorm; ik heb de afgelopen tijd goed kunnen trainen. Alleen niet wedstrijdspecifiek.

Wat was er mogelijk geweest? Mijn PR op de kwart dateert nog van 2014, dat was nog met de gewone racefiets. Ik kan nu sneller zijn, ik ben ook al wel sneller geweest, op tragere parcoursen. Want ja, dat PR staat ook in Ter Aar, dat parcours is sowieso snel en het ligt me.

Maar windkracht 5 en kou ligt me niet. Ik was blij dat het erop zat:

In de tweede wissel was het nog een aardige uitdaging om sokken over ijsklont-achtige tenen te krijgen:

Hier loop ik met wat stijve benen weg – ik heb helemaal geen koppeltrainingen gedaan, en lopen na fietsen is toch even wennen.

Ik liep al gauw echter best lekker, al ging na drie kwartier de fut er een beetje uit. Lopen gaat op het ogenblik sowieso wel lekker, maar daarbij ontbreekt het me helemáál aan scherpte – ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst echt tot het gaatje ben gegaan. Vorige zomer? Tempohardheid heb ik dus niet.

Voor vandaag hoefde dat ook niet – ik heb de tien kilometer als duurloop gelopen. Wel met eindsprintje:

Finish:

Al met al  heb ik 3 uur en 22 minuten buitengespeeld. Zonder dat idee van ‘ik doe vandaag toch een kwart’ had ik het misschien ingekort vanwege de guurte. Wel was het zo’n drie kwartier te langzaam voor een PR, hahaha! 

 

Door |2020-05-24T15:46:42+02:0024 mei 2020|Fiets, Loop, Triathlon algemeen, Zwem|4 Reacties

Paar nieuwe spulletjes

1. Nieuw zwemkoord

Na nog geen tien weken lockdown twee keer per week gebruik was mijn zwemkoord versleten. De pluisjes stoven al een tijdje in het rond, en vorige week kwamen daar stukjes elastiek bij.

Dat kwam door de wrijving: ik moest het koord heen en weer trekken om over de hele doorhaal druk te hebben en nog een beetje realistisch zwemmen te kunnen simuleren.

In elk geval: tijd voor een nieuwe:

Deze heeft betere elasticiteit en dus kan-ie met die knoop erin hangen, achter een haak die manlief buiten heeft gemaakt op goede trainingshoogte:

De handgreep is ook realistischer: je kan er de handpositionering van borstcrawl goed mee nadoen. Alleen blijft er dan soms wel een velletje haken tussen elastiek en greep – auw:

Daar moet ik nog wat op vinden!

2. Retro Ironmanshirt

In de kringloopwinkel waar Nicole werkt was een Ironmanshirt binnengekomen, en dat kreeg ik – heel aardig – van haar, omdat ik een Ironman gedaan heb:

Het moet uit de tijd zijn dat er nog in zwembroek en zonder trisuit werd getriathlond, want zulke shirts zijn er niet meer. Het is qua pasvorm eigenaardig breed maar kort  – het zit manlief beter, al is het dan ook nog iets te groot. De kleuren en vormgeving doen ook iets behoorlijk historisch vermoeden.

Het is zelfs iets preciezer vast te stellen, want het prijskaartje zit er nog in (kennelijk nooit gedragen dus!) en dat is in guldens én euro’s: 

Sterker nog: het is afgeprijsd, zoals te zien aan het onderste stickertje, en de oorspronkelijke prijs was zelfs nog alleen maar in guldens:

Vermoeden: seizoen 2000/2001. Best wel duur, voor toen, denk ik.

De winkel bestaat niet meer, zo leer ik van Google. Maar wij hebben er een te delen bijzonder hardloopshirt voor heet weer bij.

 

Door |2020-05-18T20:13:59+02:0018 mei 2020|Triathlon algemeen, Zwem|5 Reacties

Mijn seizoen begint vandaag niet

Mijn seizoen begon natuurlijk ook gister niet, of eergister, of vorige week, en het zal ook morgen niet beginnen, maar toch is vandaag anders: vandaag zou het beginnen, met de Brouwersdam90.

Althans, zelfs dat weet ik eigenlijk niet. Ik weet niet of ik het had aangedurfd/-gekund/-gewild. De watertemperatuur in de Grevelingen is nog geen 14 graden en de gevoelstemperatuur daarbuiten op dit moment (10 uur – ik zou fietsen nu) niet ver boven de 10. Dat is mij eigenlijk te koud. Vorig jaar was het water een graad warmer en dat was het koudste water waarin ik ooit heb gezwommen. Dat ging wel, maar ik kwam wel als een dronkenman het water uit bijvoorbeeld. Me super stoer voelend, dat dan weer wel (geen foto van helaas).

Foto van vorig jaar: met geleende mouwstukken en shirt, want de kou was toen onverwacht

Wat had ik nu gedaan, zonder de corona-afgelasting? Geen idee, maar fijn had ik het niet gevonden en ik had er ongetwijfeld lang over gedubd. Dat is me bespaard gebleven.

Afgelopen week had ik mezelf dan sowieso moeten afharden in koud zwemwater. Dat heb ik nu niet gedaan, ik heb sinds zaterdag niet opnieuw gezwommen, maar dat is nu ook omdat ik met het oog op het virus mezelf geen grote dosis kou wil aandoen. Dat zou dan ook anders gelegen hebben.

Toen ik me voor dit jaar inschreef, wist ik dat ik een gok nam: de wedstrijd valt twee weken eerder dan vorig jaar, en zelfs toen was het qua kou voor mij op het randje. Ik schrijf me dan ook niet opnieuw in voor volgend jaar. Gezien de halvering van mijn inkomen dit jaar (het gaat ietsiepietsie beter maar ik reken daar toch maar op) is het verstandig om dit soort gokken niet meer te wagen. Ook al zijn de verhoudingen van de wedstrijd (relatief veel fietsen) en de locatie heel aantrekkelijk. Als ik besluit niet te starten, ben ik mijn geld (85 euro) kwijt immers. Ik zal sowieso zorgvuldiger mijn afwegingen moeten gaan maken, met een voorkeur voor de goedkopere wedstrijden.

Daarbij komt dat de annuleringsregeling niet heel royaal was – we kregen de helft van het inschrijfgeld terug, waar andere triathlons bijvoorbeeld je inschrijving doorschuiven naar volgend jaar of (bijna) alles terugbetalen.

Er zijn op dit moment nog twee triathlons waar ik voor ingeschreven sta niet geannuleerd: die van Alphen, eind september en begin oktober die van Ouderkerk, die is verzet. Ik ben benieuwd, ik heb er weinig vertrouwen in, maar ik hoop dat ze door kunnen gaan, zonder al te rare restricties.

Niet zozeer omdat ik zo snak naar triathlonnen – ik vermaak me op sportgebied eigenlijk best goed zonder wedstrijden, al voel ik bij de foto van vorig jaar van hieronder een knauwtje van gemis, want dat ziet er toch wel lekker uit:

Maar als ze door kunnen gaan, betekent dat dat het echt de goede kant op gaat met het virus. En daar hoop ik van ganser harte op!

 

Door |2020-05-16T10:20:58+02:0016 mei 2020|Triathlon algemeen, Zwem|0 Reacties

Hoera, we kunnen weer zwemmen!

Hoera, de temperatuur van de Schie is nu hoog genoeg om te kunnen zwemmen! Een paar weken geleden kreeg ik nog oorpijn van de kou, maar vandaag was het met een graad of zestien en onder een stralende zon aangenaam. Gezellig was het ook, want we waren met z’n viertjes: Henk, Marcel, Chré en ik. Op gepaste afstand.

Het was wel heel erg wennen. Acht weken niet zwemmen maakt dat ik qua conditie en techniek veel kwijt ben. En dan meteen in het open water, oeps, nog navigeren ook. En wat er nog bij kwam: een vreemd gevoel van dobberen – mijn lijf is kennelijk het watergevoel kwijt.

Maar fijn was het desalniettemin, zeker ook omdat ik weet: wennen zal snel gaan en het opbouwen is vandaag begonnen.

We delen ons stukje Schie op het ogenblik met een groepje van vier junioren:

Waarvan Henk er laatst eentje precies op het juiste moment van sanitaire ontspanning op de foto had weten te zetten – ze leken toen nog echt maar net uit het ei nog:

IMG_0331

Met ‘hoera, we kunnen weer zwemmen’ bedoel ik nadrukkelijk niet: hoera, de zwembaden gaan maandag weer open. Dat gaan sommige wel, als ze het water al opgewarmd hebben kunnen krijgen – ze werden nogal overvallen door deze versoepeling van de corona-maatregelen, is mijn indruk. Die dan ook onverwacht plotseling is gekomen – de haast baart me zorgen. Ze starten sowieso gefaseerd op, en banenzwemmen staat niet hoog op de prioriteitenlijst.

Daarnaast heb ik het protocol van de KNZB bekeken en dan zakt de moed voor dat banenzwemmen me volledig in de schoenen. Meer desinfectie in het water, eenrichtingsverkeer, een inhaalverbod, niet met je hoofd onder water mogen (die was mij ontgaan, in de stortvloed van tekst, maar anderen van het Triathlonforum hadden ’t wel gezien), reserveren, niet douchen…. Is het bedoeld om af te schrikken, vraag ik me dan af? En als het zo moet, dan kan het toch nog gewoon nog niet?

Het contrast met de sportscholen is groot – die moeten nog dicht blijven, terwijl de branche al langer een goedgekeurd protocol had. Mijn sportschool had zelfs al een aangepast rooster, een reserveringsapp en strepen op de vloeren. Ik werd daar nog niet heel enthousiast van, maar het leek me wel mogelijk. Voor hen kwam het als een enorme dreun dat ze nog lang dicht moeten blijven. En waarom precies? Omdat je Covid-19 kunt krijgen van rondspetterend zweet? Bij yoga??? De overwegingen zijn totaal ondoorgrondelijk.

Ik denk: die versoepeling is deels alleen een papieren werkelijkheid en deels heel riskant. Ik ga alles sowieso maar eens even rustig afwachten. Over een week of twee weten we meer.

Voorlopig voor mij nog even geen kapper, terrasje of zwembad dus. Ik duik wel weer in de Schie.

 

Door |2020-05-09T17:59:55+02:009 mei 2020|Zwem|0 Reacties

Gastblog Nicole: Corona Triathlon 2020 (1/8ste) 8 mei

Ik hoefde niet lang na te denken om wel of niet mee te doen aan Corona Triathlon 2020, ik vond het meteen een supergave en sympathieke actie. Omdat ik niet aan een goed zwemwater woon moest ik een alternatief bedenken voor het zwemonderdee. Dat werd in mijn geval een serie zwemgerelateerde oefeningen met een dynaband die ik heb gekregen van Josta Bolhuis van Trispiration.

Ik wilde er ook een reportage van maken van foto’s van sport- en andere plekken in coronatijd. Het werd dus een rustige fietstocht met af en toe af stappen en zelfs een paar keer een stuk lopen vanwege opgebroken straten. Ook met hardlopen heb ik wat foto’s gemaakt.

  • “Zwemmen”; krachttraining op het droge met een dynaband en een paar volle bidons. 16 minuten.
  • Fietsen; 23 kilometer, 1 uur en 28 minuten.
  • Hardlopen: 4.8 kilometer, 37 minuten.

Ondanks dat het nergens over ging betrapte ik me bij de start toch op een beetje onvervalste “wedstrijd”spanning. Ik begon in mijn eigen studeerkamer met de oefeningen. Ik doe mede vanwege het coronagebeuren de laaste tijd meer trainingen thuis, gelukkig is er van alles mogelijk, zelfs met simpele hulpmiddelen. Huisdieren zijn daarbij altijd een grappige factor. Lekker planken met een kat die haar staart in je gezicht staat te wrijven, dat soort werk.

En wat is dit nou weer voor ding?

Lekker rustig aan in de wisselzone, fiets buiten zetten en gaan.

In mijn eigen straat was iets merkwaardigs aan de gang, kennelijk werd er iemand 50, daarom stonden er allemaal van dit soort opblaasfiguren. Zou er toch ook nog een feestje gehouden zijn? Als je niemand kan uitnodigen dan zet je maar levensgrote poppen in je straat.

Voor mij is het allang geen geheim meer maar de meeste mensen weten het niet: naast nijlganzen en halsbandparkieten zijn er ook veel schildpadden in het wild te zien in Rotterdamse singels. En behoorlijk groot ook nog. Tja, een van de leukere dingen van klimaatverandering.

Ik moest natuurlijk wel even langs het zwembad waar ik zo vaak kom. Een heel mooi splinternieuw 50 meterbad, maar nu is het uitgestorven. Komende maandag schijnt het toch weer open te gaan maar ik vraag me af of banenzwemmen al tot de mogelijkheden gaat horen. Ik ga er maar even van uit van niet. Ik had natuurlijk kunnen wachten met de corona triathlon maar ik vind het zo met thuistraining ook wel meer in stijl eigenlijk

Racen door de stad doe ik toch al liever niet. Ook al is het nu niet druk, ik wil geen ongelukken veroorzaken voor mij zelf of anderen. Daarom dus een rustig ritje richting Kuip.

Tja….Feyenoord toch…wat een pech weer! Het is toch niet voor te stellen. Iedere Rotterdammert weet natuurlijk; dit jaar hadden “we” die beker echt gegrepen, Feyenoord lag op ramkoers. Maar iedere Rotterdammert verwacht ergens ook wel; Feyenoord heeft altijd wel een of andere idiote tegenslag, dit keer maar liefst een wereldwijde pandemie. Verzin het maar. Aan de andere kant, een jaar met 020 erin…dat belooft natuurlijk nooit veel goeds. 😉

Ik fiets verder de stad uit om via het fietspad Ridderkerk en via Rijsoord/Barendrecht weer terug naar huis te keren. Het is de laatste tijd best erg druk op deze fietspaden, vooral ook met mensen die vermoed ik normaal gesproken niet zo fanatiek fietsen, skeeleren of wat ze ook doen al dan niet op wielen. Er is wel ruimte en bereidheid genoeg om voldoende afstand te houden van elkaar, dat valt mij reuze mee.

Ik zet mijn fiets binnen en ga een van mijn vertrouwde rondjes hardlopen. Daar zijn twee punten die ik corona-gerelateerd wel op de foto wilde zetten. Een van de dingen die ik deze tijd ben gaan missen is een van mijn andere buiten activiteiten: geocachen. Omdat een actieve cache owner in Rotterdam op de IC werkt en dagelijks geconfronteerd word met wat corona aanricht besloot hij zijn eigen caches offline te halen om geocachers te ontmoedigen met hele teams op pad te gaan. Ik heb zelf in de buurt ook een paar caches liggen en deze uit solidariteit op non-actief gezet. Alle caches zitten er nog wel, dit is er een die ik zelf een tijdje geleden al heb gevonden. In het gras liggen nota bene een paar verfrommelde mondkapjes.

De eerste keer dat ik geconfronteerd werd met iets dat afgesloten werd in verband met corona was tijdens een hardlooprondje langs kinderboerderij de Kooi. Ik ben hier wel eens geweest om te helpen de omgeving op te ruimen van zwerfvuil en vanwege meerdere geocache-activiteiten. Maar nu hing er ineens zo’n dreigend plakkaat. Ik ken dat alleen van het nieuws, en dan is het ergens in Azië. Niet in mijn eigen buurt, praktisch om de hoek.

Verschillende gedachten spoken tijdens deze sportieve ochtend door mijn hoofd. Wat is de wereld veranderd en aan de andere kant ook hetzelfde gebleven. De natuur is adembenemend. We kunnen en mogen nog steeds buiten sporten. En wat is het toch van onschatbare waarde om gezond te zijn en te blijven. We moeten er met zijn allen doorheen. Ik hoop dat we ook beter uit deze periode komen. Misschien is een wereld met overal herrie, drukte, lawaai en hutje-mutje bovenop elkaar gestapeld helemaal niet zo gezond voor ons, en dan niet alleen vanwege het verspreiden van ziektes. Ik heb er vertrouwen in dat het goed komt.

Voor nu: hou vol. En steun elkaar.

Nicole Helwes

 

 

Door |2023-09-17T13:58:03+02:009 mei 2020|Triathlon algemeen|2 Reacties

Nog een coronatriathlonverslag

Manlief volbracht gister ook de 1/8e Coronatriathlon. Ik kopieer zijn verslag en foto’s van Facebook, voor zijn niet-volgers en Facebooklozen. Let vooral op het stoere zwemmen!

Corona Triathlon 2020 volbracht in Overschie in 2 uur 33 minuten en 6 seconden
1/8 oftewel: 500 m zwemmen in de Schie (zonder wetsuit), dat was wel fris maar toch net goed te doen (watertemperatuur iets hoger dan buitenlucht (15 om 13 graden).

Vervolgens 21 km fietsen op de omafiets over een parcours wat ik meestal in de marathonvoorbereiding gebruikt (Ronde via Zweth, Delft, Delfgauw, Oude Leede en Doenkade naar huis) met een redelijke wind (NNO 3).

Tot slot 5 km wandelen onder begeleiding van Louise en een stralende zon.

zwemmen: 0:11’12
wissel 1: 0:07’39
omafietsen: 1:06’37
wissel 2: 0:04’31
wandelen: 1:03’04

Totale afstand was 26,26 km.????????

Door |2020-05-06T10:42:41+02:006 mei 2020|Triathlon algemeen|3 Reacties

Schouder zat vast in de ‘intelligente’ lockdown

Al in maart schreef ik dat ik zorgen had over mijn verstijvende bovenlichaam, door het plotseling veranderde bewegings- en leefpatroon. De oefeningen aan het zwemkoord en het fietsen op race- en triathlonfiets zijn verder gewend, maar de rest van wat ik toen opsomde aan tricky dingen is onverminderd:

  • Ik zit veel meer achter de computer – voor al het werk dat nog wél doorgaat, een groot deel van de vervangende sociale contacten (Zoom) en om goed geïnformeerd te blijven.
  • Stress – het gaat nog steeds redelijk goed, maar ik heb er wel moeilijkere dagen tussen.
  • Ik zwem niet – het open water is me nog steeds net te koud. Het zwemkoord is veel zwaarder en wat ik daarmee doe, komt neer op een  minuut of 5 zwemmen, niet de 3X5 minuten per week van hiervoor.  
  • Geen masseur, geen chiropractor.

Nou, vorig weekend ging het mis, mogelijk doordat ik veel buiten had lopen vegen – stof, gruis en zaagsel van een paar klussen. Zo’n scheve beweging als bezemen kan bij mij iets uit het lood trekken, vooral een rib-wervelgewrichtje dat dat erg irritant gaat doen. Dat heb ik vaker, het is een bekende zwakke plek. Eigenlijk viel het me mee dat het eerst wekelang wél goed is gegaan.

In de dagen erna draaide mijn linkerschouder dusdanig vast dat ik woensdag niet meer wist hoe ik zitten of liggen moest. Als ik diep ademhaalde, leek die rib in m’n longen te prikken. Het brandde over m’n schouder en trok door naar mijn elleboog en onderrug. Ik sliep met een pijnstiller maar werken of lezen – oef. Het idee dat ik het achter de computer niet meer uithield, joeg me de stuipen op het lijf – dat zou  me 100 % arbeidsongeschikt maken nu. Bovendien vreesde ik een schouderpeesontsteking te krijgen. Dat heb ik eerder gehad, en dan ben ik anderhalf jaar zoet. 

En toen? Het wrange was dat m’n chiropractor dit in één of twee behandelingen van tien minuten goed zou kunnen krijgen. Ik heb dit al zo lang dat ik precies weet welke manipulaties helpen – twee varianten ‘big hug’ om een rib weer in het gareel te krijgen, en daarna een goeie snok aan m’n nek. Ik heb zelf wat proberen te doen aan die rib met een tennisbal, maar dat leidde alleen maar tot beurse plekken.

Ik had het er moeilijk mee, vooral omdat net vorige week de boel begon te ‘verrommelen’. Ik zag barbecues en groepen fietsers en op tv de volle winkelstraten – maar mijn chiropractor mag niet werken. Het ging (en gaat) de hele tijd maar over de kappers en schoonheidsspecialisten en hoe zeer ik hen hun omzet gun, toch dacht ik dan wel eens: ‘Sodemieter op met je uiterlijkheden, ik heb pijn!’

Ik vond (en vind) het knap ingewikkeld. Ik vind het sowieso ingewikkeld nu, ik heb geen idee waar we naartoe op weg zijn met die ‘intelligente’ lockdown, de versoepeling daarvan en de verrommeling. Ik snap dat het onzeker is, maar menig ander land heeft toch meer visie dan onze regering, is mijn indruk. Met de toenemende pijn vloog dat me vorige week aan.

Op donderdag heb ik toen maar de huisarts gebeld – was ik een voldoende ‘medische noodzaak’ om naar de fysiotherapeut te mogen,en dat die dan dus ook aan me zou mogen zitten (manuele therapie)? Ja, of nouja, dat bepalen fysiotherapeuten zelf. Het bleek een kwestie van rondbellen om iemand te vinden die me wilde behandelen. O?! Nou goed dan.

Ik heb de via-via-weg bewandeld en vond zo heel snel inderdaad iemand – mijn fysiotherapeut van vroeger. Daar was ik al superblij mee. Alleen al weten dat ik hulp kon krijgen haalde de scherpe kantjes van de pijn.

Net op de dag dat ik erheen kon, vrijdag, werd het beleid rond fysiotherapie iets versoepeld, al is het volgens haar nog steeds allemaal grijs en vaag.

Maar ik was er blij mee. De twee ‘big hugs’ (met mondkapje) deden hun werk, al zat het dusdanig vast dat ik nu nog bezig ben met uit de knoop komen. Het is dus nog niet helemaal goed, maar het verandert en verbetert nog.Goeie kans dat het helemaal goed komt.

Het scheelt bovendien een stuk dat ik weet dat ik opnieuw bij haar terechtkan als ik meer hulp nodig heb. Eén pees ga ik wel wat langer voelen, maar dat is te overzien.

Zwemmen zal niet lang meer duren en hopelijk kan ik binnenkort weer regelmatig naar masseur en chiropractor. Achter de computer houd ik het dan nog wel een tijdje uit, met op woensdag arbeidstijdverkotting.

En hopelijk volgen er de komende tijd verstandige en goed uitgelegde beleidskeuzes.

 

Door |2020-05-05T14:21:17+02:005 mei 2020|Triathlon algemeen|1 Reactie

Gewoon/ongewoon

Voor woensdag had ik wekenlang niet op de stadsfiets gezeten, maar toevallig kwamen er donderdag en vrijdag nog een paar ritjes achteraan, onder andere naar de bloedbank. Als ik zo rondfiets, lijkt dat enerzijds heel gewoon, en anderzijds ongewoon. Mijn hoofd schakelt daar steeds tussen – wat ook al ongewoon is. Het is bovendien ongewoon om je er bewust van te zijn dat iets gewoon is – dan is het dat dus niet, op dat moment.

Gewoon is dat ik op de stadsfiets ergens naartoe rijd. Dat is onderdeel van mijn dagelijks leven in normale tijden – gemiddeld een half uur per dag.

Ongewoon is deze hele tijd, en zelfs als ik dat even zou kunnen vergeten, is het er steeds, al is het maar doordat het stiller is met verkeer en vliegtuigen en de ‘bezetting’ op de fietspaden anders dan anders: drukker bij mooi weer, veel stiller bij slecht weer.

Woensdag maakte ik nog twee foto’s die het gewoon/ongewoon symboliseren. Ze pasten toen niet in het coronatriathlonverhaal, maar nu wel.

Wachten voor de Hoge Brug is doodgewoon, maar dat ik dan een camera bij me heb niet:

Op de stadsfiets fietsen is gewoon, maar zo’n ritje klokken met m’n horloge, zoals woensdag niet:

 

Door |2020-05-02T16:31:19+02:002 mei 2020|Fiets|0 Reacties
Ga naar de bovenkant