Triathlon algemeen

Ook de week thuis liep anders dan verwacht

Toen ik afgelopen maandag schreef dat ik me na de vakantie fit voelde, dacht ik daar al stiekem ‘voor zo lang als het duurt’ achter. Manlief was namelijk zondag al snotterig en moe, en ik vreesde al dat ik de dans niet zou ontspringen, want dat gaat meestal zo. Inderdaad: dinsdag had ik keelpijn, woensdag koorts. Vrijdag kwam de aap uit de mouw, al vermoedde ik het al: het bleek corona.

Ik had woensdag al getest, toen was-ie negatief, maar wilde het nog eens overdoen omdat ik er bijna van overtuigd was dat het wel corona was. Ik herkende wat frappante dingen van de vorige keer (2022), vooral de voor mij ongebruikelijke balans tussen de luchtwegsymptomen enerzijds en de koorts en lamlendigheid anderzijds. Ook de tombola aan verschijnselen ken ik bij mezelf niet van gewone griep en verkoudheid: ik ben een paar uur misselijk geweest, heb een paar uur hoofdpijn gehad, een paar uur brandende ogen, een paar uur veel geniest, ’s nachts een keer keelpijn en een keer gehoest… en dan verdwijnt dat zomaar weer, er is geen peil op te trekken. Ik was bijna blij dat de tweede test me gelijk gaf, zal ik maar zeggen. Het maakt op zich niet zo veel uit, het is sowieso een kwestie van uitzieken nu, maar met corona ben ik extra voorzichtig met mezelf en anderen. En ik hoef voorlopig niet gevaccineerd natuurlijk.

Enfin, ik had me de week extra thuis vanwege eerder terug van vakantie anders voorgesteld. Het contrast was zo wel erg groot: van dagelijks fietsen in een onbekende omgeving naar bankhangen in de eigen woonkamer. Ik ben er zowaar niet eens heel erg stijf van geworden. En gelukkig was er de Vuelta en had ik nog een paar leuke boeken.

Ik ben inmiddels duidelijk aan de beterende hand, maar dat gaat altijd te traag natuurlijk. Manlief is alweer zo’n beetje okee; de vorige keer ging dat bij hem ook sneller dan bij mij.

Wat het ziekzijn ook betekent: definitieve punt achter het seizoen. Ik had op de boot terug uit Ierland zitten kijken of er deze maand nog ergens iets leuks te doen was, tijdrit, triathlon, wie weet. Maar dat zit er dus niet in, en dat is jammer, maar het had slechter uit kunnen komen. De vorige keer bijvoorbeeld nam het een hap uit het seizoen. Ook qua werk kwam het niet slecht uit, want ik was toch nog vrij. En gelukkig waren we al thuis.

Ik ga uitzieken, beetje freewheelen, nieuwe plannen maken en dan in de loop van de herfst het trainen weer oppakken. Hopelijk krijgen we weer een mooie oktobermaand en kan ik dan nog een paar keer lekker fietsen! Of moet ik dat nou juist níet denken? Want het lijkt wel een rode draad deze zomer, het gold voor deze week, de vakantie en mijn wedstrijdseizoen: het loopt anders dan ik had verwacht en dan ik eigenlijk had gewild. Het is niet anders!

Door Louise|2025-09-25T13:42:42+02:007 september 2025|Fiets, Triathlon algemeen|0 Reacties

Lees meer

Zwart-witte vegetariër

Ik steek het op dit weblog niet onder stoelen of banken: ik vind het heerlijk in Zeeland, mijn leven is er door onze verhuizing echt op vooruit gegaan. Ik geniet van dorp en omgeving en we zijn hier fantastisch ingeburgerd, mede dankzij de sport (en, terzijde, de politiek). Maar er zijn een paar kleine dingetjes die tegenvallen.

Ik schreef eerder al over de zwembaden die me een cultuurshock gaven. Dat gaat sindsdien beter. Ik heb nu al lang niet binnen gezwommen – het open water is veel te lekker. Het zou nu ook best druk kunnen zijn hier, want het zwembad in Goes is de hele zomer dicht vanwege een verbouwing en het Kapelse zomerrooster is niet verruimd. Ik heb er geen last van gehad. Ook de maanden voor de zomer waren wel okee: geen al te grote drukte of ergernissen meer gehad.

Iets anders wat ons opvalt, is dat vegetarisch eten hier veel ongebruikelijker is dan in de Randstad. De restaurants hebben weinig keus en mensen kijken vreemd als we zeggen dat we geen vlees eten. Ze zeggen niet zo veel, en ik vraag me wel eens af wat ze denken.

Het speelt ook bij het sporten. Na het zwemmen in de Oosterschelde doe ik als enige niet mee met de bitterballen die in die groep echt een dingetje zijn. Ik geef ook niks om gefrituurde hapjes, dus een vega alternatief hoeft voor mij niet aangerukt te worden. Verder is het daar niet moeilijk en de groep weet het ondertussen, maar rond het sporten is het al wel een paar keer vervelend geweest. Zo kregen we bij de inschrijving van de Jo de Roo toertocht bonnetjes voor een broodje na afloop. We hadden toen best trek, maar wat bleek? Alleen met knakworstjes ofzoiets. Daar snappen we dan niks van: hoe moeilijk is het om een paar plakjes kaas of een bakje humus klaar te zetten? Als we daar iets van zeggen, kijken mensen alsof ze het in Keulen horen donderen.

Van dat soort ervaringen hebben we nu een hele verzameling. Na de zwemmarathon vorig jaar: keuze tussen kroket of frikandel. Bij een atletiekevenement waar Henk vrijwilliger was: een broodje ham en een broodje kaas in elk lunchpakket. Dat komt op mij ronduit ouderwets over. Enzovoort.

Ik verwonder me niet alleen als vegetariër, het is steeds ook zulk slecht vlees. Je hoeft geen vegetariër te zijn om dat niet te willen eten; er zijn ook zat mensen die om religieuze en/of gezondheidsredenen geen ham en vlees-snacks eten. Ik heb wel eens als grap gezegd: in Rotterdam verkeerde ik in kringen die na het sporten aan de vegan herstelshake gingen, hier zijn het bitterballen met bier. En daar zit ik dan met m’n kopje thee tussen.

Na die toertocht heb ik, bozig, zelf voor ons broodjes van de tafel gerukt en daar de smaakmakers op gekwakt: hete saus en gebakken uitjes. Dat was best lekker. Maar toch… onze ervaringen bevestigen wel echt een cliché over het verschil tussen Randstad en ‘regio’. Bij die toertocht was het druk, dus ik keek met dat broodje-met-saus-en-uitjes om me heen en dacht: dus die eten állemaal klakkeloos knakworst? Dat vind ik best wel schokkend.

Laat ik het er dus nog maar eens even radicaal inpeperen, voor het eerst zo uitgesproken op dit weblog (zo militant ben ik anders niet). Vlees zo centraal stellen kán gewoon niet meer. Met het oog op klimaat, milieu, sociale rechtvaardigheid, dierenwelzijn en gezondheid moet onze vleesconsumptie drastisch omlaag. Er zijn weinig dingen waar ik zo zwart-wit over denk. Ik vaar dan ook al meer dan 40 jaar wel bij vegetarisch eten, en ja, dat is met veel sporten. En zonder vegan herstelshakes (;

Door Louise|2025-07-28T12:18:46+02:0030 augustus 2025|Triathlon algemeen|1 Reactie

Lees meer

Boel nieuwe spullen

Ik heb dit jaar tot nu toe best wel veel spulletjes gekocht en dus geld uitgegeven voor het sporten. Voor het grootste deel waren dat vervangings- en inhaaluitgaven: dingen die kapot gingen of ooit gegaan waren en waarvan ik de nieuwe aankoop lang had uitgesteld. De afgelopen jaren beheerste de verhuizing nogal mijn hoofd én mijn portemonnee.

Zodoende wilde ik eigenlijk al langer een nieuwe fiets, en dat kwam er pas dit jaar van. Ik heb m’n blauwe graveler nu vijf maanden en hij bevalt erg goed. De laatste tijd zitten er snelle banden onder en gebruik ik hem als racefiets. Als er dan eens even wat moeilijker wegdek in het parcours zit, heb ik met m’n bredere banden voordeel, en een nadeel merk ik eigenlijk niet. Ik heb wat moeten sleutelen om het zadel op de goede hoogte te krijgen, maar ik zit er nu op als gegoten.

Ook zo’n lang uitgestelde aankoop: een goede sportbril.

Ik heb heel lang geen sportbril gehad, deed triathlons met daglenzen en verder alles met m’n gewone bril of zonnebril. Die zonnebril dateerde echter nog van 2010 en dat ging echt niet meer voor langer dan eventjes. Mijn ogen zijn in 15 jaar toch wel veranderd, vooral qua kippigheid dichtbij. Bij sporten is dat minder erg dan in het dagelijks leven, maar toch is dichtbij scherp zien handig voor het aflezen van het horloge en de navigatie enzo. De nieuwe sportbril is dan ook varifocus. De glazen kleuren mee, zodat ik niet de hele tijd van bril hoef te wisselen als ik even ergens naar binnen stap ofzo – dat moest met de vorige wel. Aan die eigenschappen hangt een stevig prijskaartje, oef. Maar ik ben er blij mee! Het is trouwens een Evil Eye (ik zou zelf m’n product nooit zo noemen, maar goed, Adidas wel) van Boone Optiek. Manlief heeft er al langer net zo een. Ik was ook een beetje jaloers dus.

Ook lang gedacht ‘dat moet ik eens kopen’: een stuurtas voor op de vakantiefiets. Die komt van de Zwerfkei, waar we waren omdat we ook nog een nieuwe tent hebben gekocht, maar dat terzijde. Nieuw uitzicht op de vakantiefiets zo dus:

Op die fiets moest ook nog een nieuw zadel, want ik bleef er zadelpijn op houden. Ik denk dat het net iets scheef geworden was, en mogelijk was het ook net iets te breed . Het is nu hetzelfde type zadel als dat van m’n nieuwe gravelaar. Daarvan dacht ik eerst dat het te hard zou zijn, maar ik zit er juist heerlijk op. Die druk zit namelijk precies op de goede plek: onder m’n zitbotjes. Van dezelfde onvolprezen winkel ook: de Kromme Spaak – we zijn erg blij met deze straatgenoot.

Tussen al dat kopen door ging m’n vermogensmeter stuk, ik schreef daar eerder over en ook dat ik hem al vervangen had. Het gaat om een Favero Assioma, ik heb hem sindsdien gemonteerd, op de foto gezet….

… en in gebruik genomen. Bevalt ook weer helemaal prima. Het was even prutsen met cranklengte en vermogenshalvering, maar nu zie ik waardes die overeenkomen met hiervoor. Groot voordeel vind ik dat ik dit pedaal kan opladen en dat ik dus geen batterij hoef te verwisselen. Dat is sowieso handig, en zeker na de ervaring met de vorige. Ook grappig: dit pedaal knippert. Mijn pedaal knipoogt naar me!

Een iets ander verhaal was de fietscomputer die ik voor manlief had gekocht als verjaardagskado, bedoeld om mee te navigeren. De eerste, een Sigma, deed het niet goed: die bleef steeds hangen. De leverancier wilde geen nieuwe sturen, hij moest terug naar de fabriek. Dat ging eindeloos duren, dus kregen we van de Kromme Spaak gelukkig ons geld terug – zij vonden de service van Sigma net zo slecht als wij. Dan maar online, ondertussen heeft hij een Hammerhead Karoo en dat gaat allemaal goed. Het gaat om zíjn fietscomputer, maar als we samen fietsen, heb ik er ook wat aan natuurlijk. Beetje omgekeerde wereld is dat, want meestal ben ik de navigeerder.

Eerder schreef ik al over de nieuwe sportvoeding en dus de aankoop van gels van Sis. Die heb ik alweer bijgekocht, en er is nog een zak maltodextrinepoeder bijgekomen waar ik samen met electrolytentabletten sportdrank van kan maken. Dat gaat hartstikke goed: ik krijg het prima weg en mijn darmen blijven rustig. Althans, qua sportvoeding: ik ben nog aan het uitzoeken waar ze nog meer onrustig van worden. Dat gaat ook om geconcentreerde suikers, zoals in sommige soorten snoep en gebak.

Tel bij elkaar op mét de chiropractor erbij en ik heb de laatste tijd flink wat geld uitgegeven. Dat kan, sowieso wel, maar ook heb ik sinds onze verhuizing eigenlijk harder gewerkt dan ik wilde, dan de bedoeling was. Ik wilde het kalmer aan gaan doen, motto: ‘ik ben niet naar Zeeland verhuisd om de hele tijd in of voor de Randstad aan het werk te zijn’. Maar eigenlijk draait mijn bedrijf ‘business as usual’. Zeker afgelopen voorjaar zat er door een samenloop van omstandigheden een dikke piek, ik schreef daar eerder over. Voor mij als eigen baas betekent dat ook: goed verdienen. Dus geld uitgeven kon wel. En ik ben blij met m’n nieuwe spullen.

Oja, en ik neem me opnieuw voor minder hard te gaan werken.

Door Louise|2025-07-28T18:07:56+02:0020 augustus 2025|Fiets, Triathlon algemeen|1 Reactie

Lees meer

Weer eens een blessure-zoektocht

Deze blogpost gaat over een blessure, maar die heeft eigenlijk niet eens zo heel veel met sporten te maken, althans, dat denk ik. Ik heb periodes gehad dat ik in het dagelijks leven mank liep, maar wel kon hardlopen, en een keer liep ik mank richting het zwemwater en kwam ik er recht van lijf en leden weer uit. Een andere keer kon ik geen schoolslag zwemmen van de pijn. Tijdens de yoga ging het een keer fout maar ook hoorde ik twee keer een soort ‘pok’ waarna het juist weer goed ging. Tijdens mijn andere sporten is er nooit wat misgegaan. Sterker nog: de meeste keren ging het mis bij de eerste beweging nog in bed. Of anders bij van die doodgewone dingen als de trap oplopen of de was ophangen. Gooi maar in mijn petje dus. Maar ondanks die onduidelijke relatie met sporten toch maar even over bloggen hier.

Waar gaat het om? Welnu, sinds januari ben ik een heel aantal keren door mijn heup gezwikt. Het voelt dan alsof die uit de kom gaat, maar dat zal wel meevallen – pijn doet het in elk geval zeer zeker, aan de voorkant van mijn heup. Het moment zelf, en daarna ook. Soms kon ik mijn been dan niet goed naar achter strekken (waardoor wandelen dus pijnlijker was dan hardlopen). Bovendien was ik dan onzeker want een volgende zwik lag steeds op de loer.

Het zwikken hing altijd samen met scheefstand in mijn bekken – en dat is de story of my life, zal ik maar zeggen, die bekkenproblemen. Ik had er voor het eerst in 1988 last van (dat weet ik zo goed omdat het tijdens die fietsvakantie was dat Nederland het EK voetbal won). Het heeft in al die jaren verschillende uitingsvormen gehad, dit zwikken was nieuw. Ik baalde er erg van, ik heb jaren getobd met scheeftrekken aan de linkerkant, dat was nog niet zo lang echt helemaal over, en nou dit weer…

Soms kwam het vanzelf goed – dat was dan zo’n verlossende ‘pok’ – maar meestal niet of dan duurde dat me te lang. Als het goed scheef zit, wordt het soms ook alleen maar erger en draait m’n hele rug vast, en via iets wat afknelt in mijn nek voel ik het dan tot in mijn vingers.

De laatste tien jaar word ik voor die bekkenproblemen mobiel gehouden door chiropractoren. Daar ben ik al die tijd ambivalent over geweest: het hielp maar al dat geduw tegen m’n gewrichten vond ik best heftig, en ik ben wel gevoelig voor de kritiek op de beroepsgroep, zoals bijvoorbeeld verwoord door Arjen Lubach en ik wist dat er risico’s aan verbonden zijn. (Overigens vind ik bij die kritische geluiden dat er een schijntegenstelling geschetst wordt tussen de reguliere zorg, zoals die van fysiotherapeuten, en de chiropractie – alsof in de reguliere zorg alles evidence-based is, er nooit iets misgaat, er niet alleen aan symptoombestrijding gedaan wordt en ze overal een oplossing voor hebben, als je maar geduld hebt. Dat is niet mijn ervaring.)

De laatste jaren kwam ik bij een chiropractie-praktijk als ik dat nodig had. Ik ging sinds mijn verhuizing dan meestal in combinatie met een ander doel in de Randstad. Dat liep in maart echter tegen een grens aan: het kwam maar niet goed met die heup/bekken en ik kreeg het niet meer ingepland. Bovendien dacht ik: ik wil het – zo mogelijk – structureler oplossen. Dus stapte ik over naar een praktijk in Goes, waar ik begon aan een intensief programma gericht op duurzaam herstel: de eerste zes weken twee keer per week erheen, daarna één keer.

Ik ben nu nog ambivalenter dan voorheen. Het lijkt erop dat het geholpen heeft. Dat ging bepaald niet in een rechte lijn en dat was best wel lastig, maar ik ben inmiddels al wekenlang niet meer opnieuw door mijn heup gezwikt. Het gebied is nog wat gevoelig, maar het heeft veel te verduren gehad natuurlijk ook. Bekken en rug zijn terug naar de voor mij gebruikelijke toestand van soms wat stijf maar goed mee te leven.

Aan de andere kant vond ik het ook een hele opgave, zo vaak naar de chiropractor, qua tijd, geld en frustratietolerantie. Ik was me er de hele tijd van bewust dat de aanpak een commercieel verdienmodel is. Dat speelde sterker dan ik eerder heb meegemaakt. Zo ga je alvast met je gezicht naar beneden klaar liggen op de behandeltafel. Zo ontmoet je dus de chiropractor – niet bepaald communicatief maar het scheelt tijd en dus geld. Luisteren was sowieso niet het sterkste punt van deze chiropractor, en we hebben wat vruchteloze discussies gehad, onder andere over de vraag of ik mijn lichaam niet opzadel met te veel ‘stress’ door het vele sporten, urgh. (Dat blijft toch lastig in de zorg: we moeten allemaal meer bewegen, maar als je dan een probleem hebt, doe je ineens te veel.)

Ondertussen ben ik ook nog naar een goede fysiotherapeut geweest die ik kende van vroeger, Leanne. Onder andere over oefeningen – want daar kon de chiropractor me ook niet mee helpen. Daar had ik wel wat aan, ook ter geruststelling. Ik ben met een lichaamskussen gaan slapen om mijn bekken en rug minder te laten roteren in zijligging in bed (het staat daar als zwangerschapskussen, haha, zo wordt het in Nederland vermarkt; in andere landen is een lichaamskussen gebruikelijker, begreep ik), en ik zit weer eens in een (bijna) dagelijkse zomer-yogastreak met hopelijk ook gunstig effect. Ik sport nog steeds veel, fietsen vooral, maar op dit moment niet in een strak schema. Mogelijk hebben al die andere kleine beetjes ook geholpen. Ik ben in elk geval voorzichtig optimistisch.

Wel wil ik toch echt graag af van de chiropractie. Na de zomervakantieperiode ga ik dus op zoek naar andere mogelijkheden om die bekkenproblemen aan te pakken.

Door Louise|2025-07-28T11:34:45+02:005 augustus 2025|Triathlon algemeen|0 Reacties

Lees meer

Gewoon weer lekker trainen

In mijn blogpost over Oud Gastel schreef ik over mijn triathlonseizoen(-etje):

Door diverse omstandigheden vooral, maar ik was misschien eigenlijk ook te vroeg in beste doen, namelijk in februari en maart. Ik zal binnenkort op een rijtje zetten wat ik daarvan kan leren.

Wat ik daarmee bedoelde was in de eerste plaats dat ik in die twee maanden mijzelf een paar keer heb verrast met hoe lekker het ging. Mijn beste prestaties van 2025 waren de halve marathon in Cadzand op 2 februari en de Oosterscheldeloop op 29 maart. De triathlons waren allemaal gewoner of vielen zelfs iets tegen, al speelden daar de omstandigheden ook wel een rol in natuurlijk. En met de limiet van de Line Crossers had ik het mezelf moeilijk gemaakt. Vorige week was de halve Ironman in Hoorn, en met mijn tijd van 7 juni zou ik daar in mijn leeftijdscategorie in het linkerrijtje zijn geëindigd. Dat deed me wel goed – al kun je tijden nooit goed vergelijken.

In de tweede plaats voelde ik me in die maanden tot maart. Ik heb in april iets te hard gewerkt, daar ben ik weliswaar van hersteld, maar toch lijkt er de hele tijd net iets te ontbreken om me weer helemaal top te voelen. Ik merkte dat al in de aanloop naar de Line Crossers, mijn hoofddoel: ik voelde me goed, maar voor echte topvorm ontbrak een sprankeling. Erna herstelde ik frappant traag, vond ik. Dat kan gewoon een beetje pech zijn, misschien net ietsiepietsie iets onder de leden.

Maar ook dacht ik: ben/was ik overtraind? Gewikt en gewogen, maar inmiddels denk ik: nee. Het trainen ging tot het einde in mei gewoon prima, zowel subjectief (het voelde goed) als objectief (ik haalde normale tempo’s/vermogens enzovoort). Van één keer diepgaan, zoals die dag in de Biesbosch, raak je niet overtraind.

Bovendien: net nu ik deze laatste paar dagen weer gewoon aan het trainen ben, knap ik op. Als ik iets ‘over-…’ was, dan was het overgeëvenement: te veel bijzondere dingen, te veel uit mijn routine, waarin ik gewoon heel graag train. En als die bijzondere dingen dan nogal bepaald worden door pech, kosten die kennelijk veel energie. Dat zat hem niet alleen in de triathlons, met van die bijkomstigheden als om half 5 opstaan; het zat hem ook in twee toertochten waarin ik heb gebeukt tegen de wind en twee Rides for the Roses die minder leuk waren dan vorig jaar. Van 90 kilometer ontspannen fietsen in heerlijk zomerweer gister knapte ik wonderbaarlijk op.

Af en toe denk ik ook wel: ik ben aan vakantie toe. Beetje moe en zat van van alles, ook buiten de sport. Niks ernstigs overigens, ik schreef er al eerder over: een boel ‘gedoetjes’. Waarvan er één wel met mijn lijf te maken heeft: proberen een oplossing te vinden voor het zwikken door mijn heup heeft ook al flink wat energie gekost. Er is hoop ondertussen, maar er is ook een boel pijn en frustratie enzo geweest, plus een boel bezoeken aan een nieuwe chiropractor (daarover een andere keer meer).

Op trainingsgebied dacht ik wel ook nog één dingetje: misschien heb ik toch weer te vaak lang hardgelopen. Dat komt bij mij altijd nauw: als ik te veel loop, en dan vooral die lange lopen die me nogal vermoeien, dan kan ik er wel ‘overheen’ raken en slechter gaan lopen. Dat leek misschien even het geval, ik heb in maart een paar moeizame lange duurlopen gedaan, maar daarop volgde die Oosterscheldeloop en mijn laatste lange trainingen gingen juist weer lekker. Desalniettemin zou het kunnen zijn dat ik het lange lopen te lang heb moeten onderhouden.

Dus dacht ik: misschien is het toch nog wel eens de moeite waard om voor een halve triathlon een korte loop-opbouwperiode te hebben. Waarmee ik dan terugkom op wat ik eerder schreef: dat Line Crossers mijn laatste halve triathlon was geweest. Ik weet het nog niet, ik neem het mee – het is toch nog te vroeg om plannen te maken voor volgend jaar. We zitten inmiddels volop in de plannen voor een toffe fietsvakantie.

Dus, wat kan ik leren? Nou, op trainingsgebied niet zo heel veel eigenlijk. Wél heeft dit seizoen me laten zien dat ik nog een stap te zetten heb in het nemen zoals het komt qua weersomstandigheden. In coronatijd had ik zo’n houding ontwikkeld van: het valt mee als het wél doorgaat. Nu was ik eigenlijk te teleurgesteld door de aanpassingen van Oud Gastel en misschien ook te veel van mijn stuk gebracht door het slechte weer in de Biesbosch en al die harde wind. Dat heeft me wel wat onbevangen plezier ontnomen. Het weer wordt hoe langer hoe gekker, maar beter om dus bij alle planningen een slag om de arm te houden.

Enne… er is sinds vorige week nog wel een echt heel leuk evenement gepasseerd. Afgelopen woensdag heb ik met Nicole meegedaan aan de Kuiprun, een gezellig en ontspannen evenement op een heel bijzondere plek. Het was 4,5 kilometer anticiperen en toen door de spelerstunnel het veld op – met kippenvel!

Door Louise|2025-06-30T21:34:19+02:0030 juni 2025|Triathlon algemeen|0 Reacties

Lees meer

Oud Gastel altijd goed voor mooie foto’s

Eén van de redenen waarom Oud Gastel een leuke triathlon is, is dat die mooie foto’s oplevert. Ook dit keer zijn er weer bij waar ik erg blij mee ben. Dit vind ik een erg mooie fietsfoto – je kan de haartjes op mijn armen tellen, zo scherp, en dat op volle snelheid:

En deze is ook tof: precies het moment waarop ik manlief voorbij ben gegaan:

Dit is ook nog eens een fraaie loopfoto:

Bijzonder is deze – met precies de zon op mijn horloge, en manlief nog in de achtergrond:

Henk zelf staat er ook prachtig op:

Nou, nog eentje dan:

Blij mee!

Door Louise|2025-06-30T21:34:49+02:0024 juni 2025|Fiets, Loop, Triathlon algemeen|0 Reacties

Lees meer

Alles doet het nog

Het was wel weer een belevenis, gister, de aangepaste triathlon –> run-bike-run in Oud-Gastel. Het leverde een recordje op, althans, voor zover we ons konden herinneren: onze vroegste finish ooit. Niet onze vroegste start; starts zijn we wel eens om 7 uur al, maar dat is dan altijd voor iets langs. Starten om half 8 en dan rond 9 uur al klaar zijn, dat was uniek.

Maar verder was het geen prestatie om over naar huis te schrijven. De wekker stond om half 5 en ik was zelfs al een half uur eerder wakker. Ik heb het slaapgebrek de hele dag gevoeld, en daar kwam de hitte nog bij – 🥱. Echt opladen voor de run-bike-run kon ik ook niet, en ik denk dat ik van zwemmen wakkerder geworden was dan van lopen, maarja.

Enfin, van start. Ik had bij het lopen meteen last van m’n hamstrings, op zo’n ‘doet-ie anders nooit’-manier. Ik bedoel: ik heb nooit stramme hamstrings, en al helemaal niet al vóór ik gefietst heb. Dat lopen voor het fietsen beïnvloedt m’n fietsen, dat voelt dan niet lekker, vandaar dat ik eigenlijk helemaal niet van run-bike-runs houd. Ik had platte pedalen gekozen, m’n pedalen zijn toch ‘in between’ de oude en nieuwe vermogensmeter, en fietsen met m’n loopschoenen scheelt nogal wat wisseltijd op zo’n korte afstand.

Maar ook dat fietst minder lekker natuurlijk. Alles bij elkaar kwam ik uit op 32,3 km/u gemiddeld, wat voor mijn doen nogal middelmatigjes is over 23 kilometer. Het woei voor de verandering niet hard, daar lag het niet aan. Wel is het parcours bochtig – bochtiger (en langer) dan dat waarop ik in Oud Gastel vorig jaar 34,5 km/u reed, een triathlon-PR toen. Maar dan nog: urgh, wat een verschil. Ik voelde onderweg dat ik geen heel goede benen had. Wel kon ik lekker een boel anderen inhalen, waaronder manlief.

Het tweede stuk lopen was ik niet meer vooruit te branden, met nog steeds protesterende hamstrings. Manlief kwam mij weer voorbij, en een zwikje anderen ook, maar het lukte mij nog wel om er op mijn beurt twee in te halen, goed voor de moraal. Het was ook al best warm, al was het nog goed te doen. Ik finishte in 1:31:25 – nadat ik vlak voor de finish nog tot stilstand was gekomen doordat een overijverige official of vrijwilliger me blokkeerde omdat hij dacht dat ik verkeerd liep. Wat raar was, want iedereen die nog aan het lopen was, ging finishen (de latere startserie was al van het loopparcours af).

Daarna zijn we vrij snel vertrokken. Er waren voor Oud Gastel weinig bekenden. Het valt ook op in de uitslag dat er relatief veel oudgastelaren in staan – van verder weg hebben er zich vast meer afgemeld. Het blijft sneu voor de organisatie dat ze juist hun feesteditie zo moesten aanpassen – al hadden ze het al wel over volgend jaar gewoon Oud Gastel 751 vieren – top!

Ik kreeg ’s middags een iets beter gevoel over mijn prestatie toen ik de snelste D50+’er bleek te zijn van mijn serie, van drie, en over de hele dag gerekend ook nog podium – dan was ik derde van vijftien, de 60+’ers meegeteld – ja, want die waren er, dus ik was eens een keer niet de oudste deelneemster. Op zich doen die klasseringen er niet toe, maar als het niet lekker gaat, denk ik wel eens ‘waarom doe ik dit nog, straks word ik overal alleen nog maar kansloos laatste’ – en dan realiseer ik me dat ik me juist nergens voor hoef te schamen.

Wel is dit triathlonseizoen niet geworden wat ik me erbij had voorgesteld. Dordtse Biesbosch was nog wel heel leuk, maar Stein hing van decepties aan elkaar, Line Crossers was memorabel maar ik had voor een beter resultaat getraind (ook al kan ik dat wel relativeren – manmanman wat een weer toen!), en Oud Gastel was ‘m dus ook niet helemaal. Ik had mijn collectie afstanden met twee willen uitbreiden (Stein en Oud Gastel 750), maar dat is niet gelukt. Geen enkel doel behaald dus. Door diverse omstandigheden vooral, maar ik was misschien eigenlijk ook te vroeg in beste doen, namelijk in februari en maart. Ik zal binnenkort op een rijtje zetten wat ik daarvan kan leren.

Enfin, we waren voor 11 uur thuis, dus voor de koffie, haha. Maar we zaten nog wel een beetje op onze honger, vandaar dat we ’s middags besloten om vandaag mee te doen met de Jo de Roo toertocht. Dat was weer niet uitslapen dus, maar we lagen er gisteravond al om 9 uur in, dus dat ging wel. Het was een mooie tocht. We hebben Jo, 87 en met broze gezondheid, zelf niet gezien, maar we kregen wel een fraaie bidon met zijn beeltenis:

Dik 100 kilometer gefietst, met 26 km/u gemiddeld, terwijl het wéér best wel hard woei. Dat gebeuk tegen de wind van de laatste weken ben ik wel zat. Maar ik kan aan het eind van dit weekend wel concluderen: alles doet het nog.

Door Louise|2025-06-23T11:37:33+02:0022 juni 2025|Fiets, Loop, Triathlon algemeen|0 Reacties

Lees meer

En (niet) door!

Direct na m’n halve triathlon dacht ik: “Voor de volgende triathlon schrijf ik een blogpost met als titel ‘En door!’, want de leuke dingen volgen elkaar wel heel snel op, dus ik ga niet stilzitten.” Die ‘volgende’ is morgen, maar dat ‘en door’, daar zaten wat haken en ogen aan. Er waren inderdaad een paar dingen heel leuk, met name:

Op 9 juni, Tweede Pinksterdag, organiseerde Jan Roose een speciale loop ter gelegenheid van zijn 75e verjaardag. Dat was frappant: ook manlief was die dag jarig, die werd 68. Het supergezellige evenement bestond uit twee delen: eerst de ‘Alles piept en kraakt’-loop van 2,6 kilometer (twee rondjes om de Stelleplas) en daarna een uurloop: zo veel mogelijk rondjes lopen en na een uur het rondje afmaken. Manlief heeft dat uur aan het eind zo weten te rekken dat hij in precies 68 minuten finishte. Ik had daarvoor meegedaan aan ‘Alles piept en kraakt‘, want dat deed het toen zeer zeker nog, zo kort na de halve triathlon, en een dik kwartier lopen voelde als meer dan genoeg. Bij de uurloop heb ik Jan helpen administreren:
Afgelopen zondag zijn manlief en ik op excursie geweest door het Verdronken Land van Saeftinghe. Dat stond al lang op mijn verlanglijst, en het was inderdaad geweldig: lekker glibberen en glijden door geulen, slikken en schorren, en ondertussen genieten van het bijzondere landschap en de vogels:

Maar het waren ook twee best lastige weken. Het herstel van de halve triathlon viel me vies tegen. Ik had bij dat loopje van Jan piepende luchtwegen, daarna hield ik een paar dagen last van m’n bronchiën, dus mogelijk had ik iets onder de leden dat (gelukkig) niet doorzette. Ik bleef lang moe, met nog restanten spierpijn in mijn benen. Ook deze week was ik een paar dagen moe, futloos en uit m’n hum, na een paar keer slecht slapen en dinsdag weer door m’n heup zwikken met de bijbehorende pijn die doortrekt tot in mijn nek en schouder (urgh – die pijn en ook de frustratie zuigen energie weg). Ik heb een boel dagen dus niets anders gedaan dan wat yoga, stadsfiets en een korte duik in zee. En twee mogelijkheden om Kattendijke-Wemeldinge mee te zwemmen laten passeren: dat was me te veel (je kan daar niet halverwege stoppen hè).

Daartussenin zaten wel nog twee stevige inspanningen: de twee Rides for the Roses. Allebei zijn goed gegaan, mijn benen wilden dat net wel weer, en het was een fikse prestatie. Maar het was bepaald niet ontspannen fietsen en ik ervoer het als heel anders dan vorig jaar. Ik heb er dan ook gemengde gevoelens aan overgehouden:

Bij de Ladies Night Ride reed ik in een kopgroepje van drie, zonder moterbegeleiding (vorig jaar vond ik dat juist zo leuk), veelal gewoon in het verkeer en op drukke punten wel met verkeersregelaars, maar die zagen we overeind krabbelen als we eraan kwamen en die stonden dan net op tijd op hun plek. Dat voelde onveilig; ik reed niet op mijn gemak. Ik had ook sterk de indruk dat het niet de bedoeling was om hard te rijden. Echt best wel hard trouwens: in een uur terug over 30 km. Dat was wel een kick. En dat kan alleen met nul tussenstops; het hadden er vijf ofzoiets kunnen zijn! Over de finish verdwenen de andere twee snel, en daar stond ik dan, in m’n uppie, op een leeg plein, zonder verzorging, nouja, een doosje pepermuntjes – een hapje en een drankje waren er kennelijk alleen op die tussenstops. Gelukkig kwamen na een tijdje de resterende twee Kapelse dames als nummers 4 en 5 over de finish, en met hen was het terrasje wel heel gezellig.
Bij de Ride Midden-Zeeland van 120 kilometer (voor ons 137 in totaal) leidde het parcours eerst over Walcheren, waar het op een mooie zaterdagmiddag knetterdruk is met toeristen, en later viel het samen met de route van de korte afstanden, knetterdruk met e-bikes en aanverwanten. Dat gaat niet samen, allebei niet, met grote, rommelige pelotons racefietsers (inclusief enkele ongeleide projectielen). Ik heb me zowel geschaamd als geërgerd – het waren een boel Randstad-frustraties all over en ik vond het eigenlijk ook best wel gevaarlijk. Niet voor herhaling vatbaar eerlijk gezegd. Manlief was bovendien uit zijn hum, want zijn gloednieuwe fietscomputer (verjaarskado van mij) haperde – inmiddels is die terug naar de fabriek.

Over die haperende computer gesproken: mijn vermogensmeter (Powertap P1 uit 2018) heeft het ook begeven. Om iets kleins: het dopje van het batterij-vakje kan niet meer los zonder het te slopen, en nieuwe dopjes zijn niet meer verkrijgbaar, althans, niet in Europa. En mogelijk helpt dat ook niet omdat de batterij waarschijnlijk gelekt heeft – daardoor zit het dopje muurvast en de inbus draait dol. Het is een tijd van veel praktisch ‘gedoe’, ook buiten het sporten om. Dat zijn allemaal kleine dingen die per stuk niet zo belangrijk zijn, maar van allemaal bij elkaar ben ik ook moe. Of gewoon aan vakantie toe ofzoiets.

Nou goed, zo leefde ik dus toe naar de triathlon van morgen, eentje waar ik naar had uitgekeken: de bijzondere ter gelegenheid van Oud Gastel 750 jaar. Een unieke triathlon, Oud Gastel is altijd leuk, een mooie aanwinst voor mijn collectie afstanden (750 meter zwemmen, 75 kilometer fietsen, 7,5 kilometer lopen), en voor mij fijne verhoudingen, met dat lange fietsen. Ik had zelfs alweer een nieuwe vermogensmeter, de chiropractor had me uit de knoop gehaald die altijd samenkomt met die verzwikte heup en van het weinige sporten deze week ben ik nou toch wel echt uitgerust. Ik had er zin in. Hooguit had ik me wat zorgen gemaakt om 75 kilometer fietsen in de hitte met maar twee bidons.

Dat was naïef, dacht ik later – in het nieuws was het al gegaan over afgelastingen.

Want donderdagmiddag kwam ik thuis en zei manlief meteen: ‘heb je het slechte nieuws al gehoord?’ Nee, wat? Hele triathlon van Oud Gastel op z’n kop, vanwege de hitte en blauwalg in het water. Het meeste is afgelast, en de 750-afstand is veranderd in een korte run-bike-run die ook nog eens knettervroeg start.

Wat een deceptie. Het zit echt niet mee op het ogenblik – al kon ik dat na een paar minuten ook wel weer relativeren en het ook heel sneu vinden voor de organisatie. Blauwalg is duidelijk, dan kan zwemmen niet doorgaan. Maar het is wel extreem – het was er eerdere jaren ook wel eens warm, dus ik had dit even niet zien aankomen. Ik had al wel begrepen dat dit een extreem blauwalgjaar is, vanwege de droogte en de warmte. En die hitte, tsja… ik denk dat we met z’n allen beter met hitte om moeten leren gaan, met het oog op het veranderende klimaat, in plaats van alles maar af te gelasten en in te korten – straks kan er ’s zomers niks meer. Maarja, stel dat er weer een dode valt ofzoiets. Lastig, dat snap ik wel.

Nou goed, we hadden even twijfels, maar na een nachtje slapen hebben we er toch wel weer een beetje zin in, motto ‘vooruit dan maar’. Omdat Oud Gastel leuk is, en omdat wél gaan ook een vorm is van ons aanpassen aan de omstandigheden. Op zo’n korte afstand kan manlief bovendien op z’n retrofiets, vindt-ie ook leuk.

Dus: wekker om half 5 morgenochtend…

Door Louise|2025-06-23T12:24:04+02:0020 juni 2025|Fiets, Loop, Triathlon algemeen, Vrouwensport|1 Reactie

Lees meer

Een memorabele dag in de Biesbosch

Sohee, dat was een heftig dagje gister bij de Line Crossers triathlon. Ik schreef hier vrijdag al dat ik me wat zorgen maakte over het weer. Harde wind en kou betekent langzamer fietsen, sowieso en door slechtere aerodynamica. Langzamer fietsen met een limiettijd betekent: minder tijd om te lopen. Plus dat kou meer wisseltijd kost, en vooral: veel energie.

Op het moment dat ik dat schreef, had ik toch iets optimistischere verwachtingen al dan hoe het gister uitpakte. Ik heb het zelfs met de warmste kleren die ik voorbereid had koud gehad op de fiets, het heeft knetterhard gewaaid en het heeft geregend. Het ging drie ronden lang nog enigszins, maar de vierde was echt vreselijk: ik stond bijna stil in de tegenwind en wat er op dat moment viel, zat dichtbij hagel. Ook het lopen was koud, nat en winderig, tot een paar kilometer voor de finish.

In hoeverre het die omstandigheden zijn geweest dat het lopen niet goed ging of dat ik mijn lopen had overschat, dat weet ik niet, het zal een beetje van allebei geweest zijn, maar in elk geval: de limiet van 6u15 heb ik niet gehaald, ik was 11 minuten langzamer. Ik was tijdens het fietsen al een beetje bang dat mijn benen te veel kou te verduren hadden gehad, en hoe dan ook: het lopen ging niet goed. Ik liep eigenlijk vanaf het begin niet hard genoeg, mijn energie raakte op, maar vooral: ik kreeg kramp boven m’n rechterenkel – had ik nooit eerder gehad. Dat was jammer. Ik moest af en toe wandelen en wist halverwege dat ik het niet zou gaan halen.

Maar ik mocht wel doorgaan. Met de bezemwagen achter me aan. Ik was toen de laatste deelnemer geworden namelijk. Na het fietsen had ik er nog een paar achter me, maar die kwamen me voorbij. Die bezemwagen had van mij niet gehoeven: buiten tijd is buiten tijd, hij mocht me wel voorbij en dan zou ik buiten mededinging uitlopen – ik wilde naar de finish. Maar het ‘moest’, zo zei hij, achter de laatste deelnemer blijven, anders moest ik instappen. Ik vond dat nog even best wel lastig, om zo veel geduld van iemand te vragen. Het duurde wat kilometers om me daaroverheen te zetten en de twijfel om in die auto te stappen overboord te kieperen. Net die laatste kilometers gingen ook weer ietsje beter. Dank aan de bezemwagenchauffeur voor het geduld!

En toen werd de finish er eentje om nooit te vergeten. Ik dacht dat ik niet meer echt kon finishen, want ja, te laat. Maar nee: er stond een soort erehaag van vrijwilligers me op te wachten, die gingen allemaal klappen en juichen, ik werd ‘doordouwer’ genoemd door de speaker (haha, ja), de finishboog stond gewoon nog en direct daarna stond de burgemeester van Altena me op te wachten voor mijn medaille:

Daar is geen foto van, ook al was manlief mee en maakte hij andere foto’s. Totdat hij zelf in mijn vierde fietsronde zijn loopschoenen aantrok: hij is het laatste rondje me me meegelopen. Dat was heel fijn, want anders was het zeer eenzaam geworden. We waren maar met 83 deelnemers, waarvan er 76 zijn gefinisht. Het lopen was één grote ronde, en het grootste deel van de tijd was er niemand in zicht. Af en toe vrijwilligers – ik denk dat er meer vrijwilligers dan deelnemers waren, en die waren allemaal super-aardig en enthousiast. Terwijl het ook voor hen geen aangename omstandigheden waren natuurlijk.

Dat verlatene van die ene grote ronde, dat is ook wel het unieke aan deze triathlon. Ik schreef net in de evaluatie dat ik in vijftien jaar triathlon nog geen mooiere ben tegengekomen qua natuur. Ik vond het bij mijn – zonnige en warme – verkenning van het fietsparcours al prachtig, en tijdens de eerste fietsronde gister opnieuw. Het was heel anders, met dat ruige van het slechte weer en de rust van de vroege ochtend. Het had iets van Schotland ofzo, maar dan plat. De looproute volgde deels het fietsparcours en nam nog een prachtige doorsteek. Overal water, groen, weidse luchten, en roof- en watervogels. Het leek wel een natuurexcursie Biesbosch. Manlief zag een lepelaar en stond nog even met een ganzenei in zijn handen. Hij had gehoord dat het er ook barst van de bevers, maar die zijn slecht te zien natuurlijk. ’s Ochtends was het zwemparcours in het Steurgat ook al zeer fraai geweest: mooi water tussen groene muren. En die hele omgeving krijgt nog extra kleur door het verhaal over de dappere linecrossers.

Over het zwemmen gesproken: dat ging hartstikke goed. Ik denk dat het te kort was, maar met 36’30 (zelf geklokt) ben ik sowieso dik tevreden. We hadden een aparte vrouwenstart, met z’n zeventienen ofzoiets, “de kleinste startgroep ooit”, zo constateerde een van de andere vrouwen, en ja, dat klopt ook wel – en ik denk dat ik weer de oudste was:

Ik ben die met dat witte horloge, 5e van rechts – maar liefst vier anderen in hetzelfde merk en type wetsuit

Dus dat was rustig zwemmen met alle ruimte. Daardoor kon ik me goed concentreren op m’n techniek. Grote boeien maakten navigeren ook nog eens makkelijk. Het water was 18 graden, zo zei men, en dat was aanzienlijk warmer dan de buitenlucht.

Op naar de eerste wissel:

Die ging okee maar niet heel snel. Nouja, bij zo’n lange afstand is dat niet heel erg. Met goede moed aan het fietsen begonnen, al ziet dat er op de foto anders uit:

Manlief maakte bij mijn eerste doorkomst foto’s en gaf me bij de tweede een nieuwe bidon:

Het fietsen ging eigenlijk gewoon goed. Ik wilde 190 Watt gemiddeld rijden en dat lukte prima. Eten en drinken ging ook geheel volgens plan. Tegen het eind van de derde ronde begaf wel m’n vermogensmeter het: batterij op. Ik vermoedde al zoiets en had hem willen vervangen, maar dat ging van de week niet zomaar: de inbusbout van het sluitdekseltje van de batterij is versleten en de sleutel draait dol. Daar is vast ook wel wat aan te doen, maar dat is ten onder gegaan aan het probleem met de rem. Nouja, ik wist na drie rondjes wel hoe het moest voelen, dus dan maar zonder metertje door.

Maar toen kwam dus wel die qua weer afgrijselijke vierde ronde, met rukwinden en ijsregen. Waar ik na drie rondjes op 31,2 km/u gemiddeld doorkwam, zakte dat weg tot 30,8 en dat was net genoeg om het precies in 3 uur te halen. Dat viel tegen, maar dat lag aan het weer – ik heb me kranig geweerd, vind ik.

Dus eigenlijk ging alles goed op het lopen na. Daar kan ik wel mee leven. Ik had zeker op beter lopen gehoopt, maar het zat er echt niet in.

Om het verhaal van de dag even af te maken: de wekker ging om 5 uur, oef – maar gelukkig had ik wel goed geslapen. Om 6 uur reden we weg, met de playlist die ik in 2016 voor mijn Ironman aanlegde op de speakers, dat was fijn. Ondertussen kletterde de regen af en toe tegen de voorruit en zag ik op de auto-thermometer dat het 11 graden was. Oef! We waren er tegen half 8, en dat was maar net genoeg tijd om alles in gereedheid te brengen, want parkeren en me melden kostte wat tijd.

Ik was ook nogal aan het prutsen met de tatoeage-nummers die je op je hand moest plakken (doe mij maar gewoon met stift). Uiteindelijk heeft een EHBO-dame me nog geholpen met het water dat je daarvoor nodig had, desalniettemin lag het meeste er al af nog voor ik startte. Een stukje van een 7 zit er echter nu nog:

Maar alles net op tijd klaar.

Enfin, toen dus van start, en dan is het ineens 6 uur en 26 minuten later – zo’n wedstrijd doet altijd iets wonderlijks met mijn beleving van tijd. Ik was behoorlijk kapot toen ik over de finish kwam. Gauw m’n fiets uit de wisselzone gehaald, want die werd al onttakeld. Ik was zo moe dat ik amper m’n spullen naar de auto kon dragen, gelukkig hielp manlief ook daarbij. Ook warme en droge kleren aantrekken bij de auto was geen sinecure. Daarna vlot thuis, tegen 5 uur. Daar wat dingen uitgehangen en opgeruimd, het wassen van alle natte zooi uitgesteld tot vandaag. Gedoucht en gegeten en verder vooral niks meer gedaan – beetje krant lezen en voetbal kijken enzo. Daarbij m’n eerste bier in vier weken gedronken, want ik had m’n jaarlijkse maand droog aan de wedstrijdvoorbereiding gekoppeld. Ik had gruwelijk zere benen, vooral bij opstaan uit een stoel. Ook vandaag, na een lekker lange nacht, voelt mijn lijf nog behoorlijk aangeslagen, van enkels tot nek zo’n beetje, ik heb zelfs spierpijn in mijn buikspieren. Maar dat gaat allemaal gewoon weer herstellen, er is niks stuk – m’n lastige rechterheup vond alles best.

Wel denk ik dat dit mijn laatste halve triathlon was. Ik heb het nog een keer geprobeerd, na eerdere vergelijkbare ervaringen, maar als ik zelfs met deze loopvorm en -getraindheid moet wandelen en er 2u37 over doe, dan is het voor mij gewoon te hoog gegrepen – ook zonder strenge tijdslimiet (vind ik). Ik schreef het vrijdag al: ik word er ook niet sneller meer op. Gelukkig zijn kortere triathlons ook heel leuk. Als dit inderdaad mijn laatste is, dan was die in elk geval memorabel!

Door Louise|2025-06-09T10:48:19+02:008 juni 2025|Triathlon algemeen, Vrouwensport|1 Reactie

Lees meer

Morgen mag ik los

Ik doe gewoonlijk net voor de ‘grote’ wedstrijd een procesevaluatie. Ik heb daar de laatste tijd wat over lopen mijmeren en krijg er niet echt een rode draad in. Of liever gezegd: één rode draad is helder: ik heb hartstikke goed kunnen trainen; mijn schema is goed uitgepakt. Daar schreef ik al eerder over: op de helft van het trainingsschema, op driekwart en aan het eind. De aanloop was al in oktober begonnen, en ik schreef ook al eerder over de zeldzaam goede wintertijd. Ik ben uitgerust, praktisch voorbereid, en ik heb deze week nog wat lekkere dingen kunnen doen zoals massage en sauna. Ik ben er klaar voor. Mijn tas is zelfs al gepakt!

Dat mijmeren was over van die vragen als:

Hoe sta ik ervoor in vergelijking met 2019 (mijn vorige halve triathlon) en 2015 (mijn eerste halve) en in hoeverre merk ik dat ik ouder word? Er is maar één ding achteruit gegaan ten opzichte van 2015, en dat is mijn looptempo op zo’n lange afstand. M’n theoretische looptempo, want waar ik die beide keren dacht 6’/km te kunnen lopen, maakte ik dat niet waar. Mijn verwachtingen zijn nu wat realistischer, hoop ik: 6’30/km. Maar aan mijn loopsnelheid merk ik in het algemeen wel dat ik een dagje ouder word: een losse halve marathon onder de 2 uur zit er niet meer in. Aan de andere kant zijn er dingen vooruit gegaan: de overgang zit erop waardoor ik stabieler en fitter ben, en ik ben nog een betere zwemmer en fietser geworden, deels ook door de toenemende wijsheid – ik weet steeds beter hoe ik moet trainen. Dat heb ik bovendien dus goed kunnen doen, waardoor ik beter voorbereid ben dan bij die eerdere twee. Eén ding is hetzelfde gebleven als in 2015, of nouja, soortgelijk: twijfels over bekken/heup als zwakke plek. Het heeft het trainen niet veel gehinderd en het gaat net de laatste paar dagen goed gelukkig, maar het voelt onzeker: ik moet nou nog 24 uur níet mijn heup verzwikken, please!
Heel praktisch: wat trek ik aan op de fiets? Ik had dat allemaal op een rijtje, maar nou wordt het best wel fris. Ik neem verschillende opties mee, morgen maar eens voelen hoe het is. (Aan het getwijfel daarover en het dwangmatige weerbericht-checken merk ik mijn wedstrijdspanning. Want die heb ik ook nog altijd, hoor! Ik heb er wel beter mee leren omgaan.
Waarom zoek ik toch altijd zo m’n grenzen op? Ik heb daar niet echt een antwoord op, behalve dan dat het bij mij hoort om de lat hoog te leggen. In een oude blogpost van me lees ik het citaat ‘if it doesn’t challenge you, it does not change you’ – ja, dat dus. Maar het maakt het ook spannend. De triathlon van morgen heeft tijdslimieten, waarbij door mijn matige lopen de totaaltijd van 6u15 de bottleneck is. Het is geen wereldramp als ik niet finish, maar mijn doel is het wel voor morgen: de limiet halen. Om mezelf meer looptijd te geven, moet ik daarvoor de eerste twee onderdelen goed doorkomen. Toen de weersverwachting veel wind en regen voorspelde, dacht ik wel: ‘nou, dat gaat ‘m niet worden’. Inmiddels ziet het iets beter uit, maar nog steeds kan het zijn dat ik buiten tijd ga finishen. Het kan zelfs ook nog zo zijn dat ik niet eens mag gaan lopen, want als de eerste finisher eraan komt, stopt de wedstrijd voor degenen die dan nog aan het fietsen zijn. Manlief en ik hebben daarvoor een plan-B in gedachten: dat we dan samen buiten mededinging 21 kilometer gaan lopen, over het fietsparcours bijvoorbeeld, hij als ‘soigneur’ voor mij, dus met water.
Heb ik wel genoeg genoten? Over de hele linie: ja. Ik had veel lol in het doelgerichte trainen en ik geniet nog steeds met volle teugen van het fietsen en lopen in Zeeland. De laatste weken, met de harde wind, de zere heup, zware trainingen, de teleurstelling over het parcours in Stein, de kapotte rem (die is weer gerepareerd, met veel dank aan manlief in samenwerking met De Kromme Spaak – heerlijk toch om daar schuin tegenover te wonen!), de wedstrijdspanning en een boel praktisch geneuzel was de lol echter af en toe een beetje weg. Af en toe – vorige week in de Dordtse Biesbosch was het er meteen weer helemaal. Dus daar ga ik voor: morgen vanaf 9:35 mag ik ‘los’, dan zijn alle voorbereidingen voorbij, en dan ben ik van plan gewoon weer te gaan genieten. Lekker zwemmen-fietsen-lopen op een prachtige plek!

Door Louise|2025-06-06T17:20:07+02:006 juni 2025|Triathlon algemeen, Waarom|0 Reacties

Lees meer

12 Volgende

Triathlon algemeen

‘Een boek met een mooie boodschap: laat je niets wijsmaken, sport verstandig en blijf realistisch.’

‘Een boek met een mooie boodschap:
laat je niets wijsmaken, sport verstandig en blijf realistisch.’