Triathlon algemeen

De laatste weken waren op sportgebied druk en leuk. Er was van alles te beleven hier in de buurt en we grappen al dat we wel bezig lijken met een sportieve inburgeringscursus. Daarover echter een andere keer meer. Dit weekend hadden we twee evenementen die niet met onze verhuizing te maken hadden en die we allebei al eerder gedaan hadden: de Dordtse Biesbosch Triathlon en de Koppeltijdrit Hoeksche Waard.

Die dubbele planning was een beetje per ongeluk: we hadden ons al ingeschreven voor de triathlon toen de datum van de koppeltijdrit bekend werd, en die wilden we echt heel graag doen. We vinden dat sowieso leuk om te doen, vorig jaar konden we niet want ziek, en we komen graag bij De Hoekse Renners. Al is het alleen maar omdat we elkaar hebben leren kennen bij hun cyclo in 2002. Bij de verhuizing doken de handdoekjes die we toen kregen weer op, en we hebben er eentje laten inlijsten. Sinds vrijdag hangt die op een mooi plekje in ons nieuwe huis:

Ik ging het weekend echter in vol met twijfels. Ik schreef een paar weken geleden al over de ‘niet in de koude kleren’ van de afgelopen tijd, en de verkoudheid die ik daar omschreef als ‘een van de zwaarste ooit’ duurt nog steeds voort. Ik heb dus al kennisgemaakt met de nieuwe huisarts en met de andere ontstekingsremmende neusspray die ik van hem kreeg, verbetert het wel, maar het gaat traag. Ik ben nu dik zes weken bezig, waarvan ik er vijf niets ruik. De lange duur en de combinatie van volle holtes, vermoeidheid en het effect van niet ruiken (kort samengevat: sterk verminderd genot, onder andere doordat ik bijna niets proef; vervreemding doordat ik niet ruik waar ik ben) maakte me de afgelopen tijd af en toe ook somber. Wat gek is, want ik heb het reuze naar mijn zin op onze nieuwe plek.

Ik verlangde vorig jaar al naar onbevangenheid (zie die link naar ‘want ziek’ van  hierboven), nou, het aantal weken sindsdien dat dat het geval is geweest, is ergens rond de vijftien. Écht fit is van september 2022. Er is de hele tijd wat. Dat frustreert. Nou weet ik wel dat ik kort na een verhuizing niet kan verwachten in topvorm te zijn, maar ik mis op mijn slechtere dagen ook het perspectief erop. Het is op dit moment vooral een geduldskwestie – waar de huisarts ook voor waarschuwde. Ik en m’n freaky verkoudheden… Gelukkig gaat sporten op zich wel, beetje aangepast soms.

Nou goed, en daar kwamen nog een paar andere kleine pijntjes bij in de aanloop naar zaterdag, vandaar de twijfels. Oja, en het is ook de hele tijd behelpen met het weer natuurlijk. Wat een voorjaar, zeg, of meteorologische zomer sinds gister. Nou, de lucht zag eruit als in november. Gelukkig bleef het wel droog, en de watertemperatuur was okee, met een dikke 18 graden.

De Dordtse Biesbosch Triathlon is een zeer breed evenement, waar het vooraan knetterhard gaat, maar waar ook een boel debutanten aan meedoen, een enkeling op stadsfietsen enzo. Dat zijn de leukste triathlons! We kwamen bovendien nog bekenden tegen ook, het lijkt dan soms een kleine wereld.

Het ging eigenlijk verrassend goed. Zwemmen gewoon okee, in precies elf minuten, daar is nooit  veel over te zeggen in buitenwater, maar het voelde goed. Fietsen ging zoals ik had gehoopt (dus beter dan gevreesd), met een vermogen dat leek op wat ik vorig jaar (beter getraind maar en fit maar met gekneusde ribben achter de rug) reed.

Het woei zo hard dat ik met zijwind het stuur niet durfde los te laten om te drinken, maar verder ging het lekker. Bij het binnenkomen van de wisselzone had ik even een moment van glorie want ik was op dat moment derde dame. Ik wist dat dat van korte duur zou zijn. Ik werd al voorbij gewisseld, en ben ook nog stevig ingehaald bij het lopen. Dat ging bij mij niet hard, maar wel gestaag, en geheel pijnvrij – dat viel weer alles mee, ik had wat last gehad van een voet namelijk. Tijdens het lopen kon ik ook het beste van het fraaie parcours genieten, dat was leuk.

Ik finishte zo in 1:22:54, in het linkerrijtje bij de dames, en met nog één andere 50+-dame voor me. Ik hoef me nog steeds nergens voor te schamen.

En het leverde een erg leuke medaille op:

Met ’s avonds nog bezoek was het een drukke maar leuke dag. De fietsschoenen waren nog niet eens helemaal droog toen ze vanochtend bij een vroege start weer in de auto verdwenen op weg naar de Hoeksche Waard. De koppeltijdrit van de Hoekse Renners is een leuk, klein evenement. Met bekenden weer natuurlijk – manlief is een Hoekschewaarder. Met jeugd en dus ouders die twee keer meedoen: voor zichzelf en als gangmaker voor zoon (vooral) of dochter. Of andersom: de enige andere oudere vrouw die meedeed (voor zover ik zag) werd gegangmaakt door haar volwassen dochter, erg leuk. Bovendien met relatief veel handbikers, en die startten ook gewoon tussen de rest in. Terwijl ook hier ‘vooraan’ knetterhard gereden werd.

Ik voelde de dag ervoor wel hier en daar in mijn benen, dus ik had opnieuw geen idee wat ik kon verwachten. Gezien de omstandigheden  ging het best wel goed, alleen blies ik mezelf in de tegenwind in het derde rondje op. Toen moest manlief even de kop overnemen, daarna ging het weer. Met 33,9 hebben we harder gereden dan in 2019, en opnieuw kwam mijn vermogen goed in de buurt van dat van vorig jaar, minus de triathlon gister, die ik echt nog wel voelde.

Fotograaf: Samantha van Holten (met dank)

Het was ook leuk om te doen: je gaat een soort tunnel in, van 21,5 kilometer hard doorstampen. En zo veel voor écht met z’n tweeën is er verder niet. Ik kwam wel vrij dood over de finish. Gelukkig zei manlief dat hij af en toe best moeite had gehad om in m’n wiel te blijven.

Tijdritkoppel

Wat ik wel merkte, allebei de dagen, is dat mijn hartslag niet zo hoog oploopt. Dat is de verkoudheid, denk ik. Dat is jammer maar het biedt ook perspectief: ik rijd dezelfde vermogend bij een iets lagere hartslag dan vorig jaar. Als ik weer fit ben… Als ik weer eens wél helemaal fit ben. En als ik dan eens echt lekker door zou kunnen trainen de komende tijd. Als….

Nou goed, dit was gewoon een leuk weekend. Lekker moeie benen nu. En ondertussen is de zon nog gaan schijnen ook!

Mooi beeld voor het weer van vandaag. Later hebben we er wel in gezeten overigens, al was dat frisjes.

(de twee triathlon-actiefoto’s met dank aan de organisatie)

Gister in de verkoop gegaan: ons huis. In aanvulling op Funda wil ik nog zeggen dat het een tof huis is voor sportievelingen:

• Het water van de oude tak van de Delftse Schie is vlakbij. Officieel mag je er niet zwemmen, zeg ik er maar eerlijk bij, maar daar wordt niet actief op gehandhaafd. Kajakken, roeien, suppen en noem maar op, dat kan allemaal probleemloos .Daarom ook de foto hieronder die ook op Funda staat van de SUP’ers bij een zwemtocht. De foto is gemaakt op ongeveer 20 meter van ons huis, en daar kun je het water in, met een beetje klauteren. Ik kan me dus thuis omkleden als ik ga zwemmen, en nu met het winterzwemmen sta ik binnen een paar tellen uit het water onder m’n eigen warme douche.

• We konden er ons hele wagenpark van tien fietsen kwijt (met een beetje passen en meten – niet te zien op Funda, we hebben als gekken opgeruimd).
• Je bent zó de stad uit om te wandelen, hard te lopen of te fietsen.
• Binnen een kwartier fietsen zitten zes zwembaden.
• Vlakbij is een fietspad met hectometerstreepjes (ideaal om intervallen te lopen) en iets verderop is een openbaar atletiekbaantje (300m).
• Er zijn diverse verenigingen in de buurt.
• Zowel de reusachtige zolder van het huis als de zij-slaapkamer zouden zich goed lenen voor een ‘pain cave’ (denk ik). Sowieso ruimte zat.

Zegt het voort! Geïnteresseerden kunnen zich melden bij makelaar Ingrid van VENK.

Ik heb er op dit blog al naar gehint, in elk geval dat er wat speelde, en ik heb gepopeld om het erover te gaan hebben, en nu eindelijk kan dat: het grootste plan voor het nieuwe jaar is dat we gaan verhuizen! We weten het al een aantal maanden maar om redenen die met ons oude huis te maken  hebben, hielden we het hier in de buurt nog even voor ons en waren we daarom terughoudend op de sociale media. Maar nu ons oude huis bijna in de verkoop gaat, mag iedereen het weten!

We hebben eind september een huis gekocht in Kapelle – met onder andere voldoende ruimte voor al onze fietsen (die nu bijna opgestapeld in de bijkeuken staan) en een tuin:

We zijn er erg bij mee. We zijn een paar jaar mee bezig geweest met ons oriënteren en toen we in de zomer eenmaal gingen bezichtigen, ging het vlot. Het heeft me natuurlijk wel stevig beziggehouden het afgelopen jaar, tussen alle andere dingen door. Met leuke dingen, zoals een verkennings-fietstocht om Goes en om het Veerse Meer (gevolgd door een duik erin), maar soms ook met wat stress. De aanstaande verkoop van ons oude huis is bijvoorbeeld ook spannend natuurlijk.

Aanleiding voor de verhuizing is enerzijds dat Henk graag een tuin wil, nu hij met pensioen is, dat we een huis willen waar we oud in kunnen worden (het nieuwe huis is ‘levensloopbestendig’, zoals dat heet), en dat ik in toenemende mate behoefte kreeg aan meer rust en ruimte om me heen. Ik heb me ook op dit weblog vaker uitgelaten over de drukte en agressie op de randstedelijke fietspaden bijvoorbeeld, dat speelt zeer zeker mee. We hebben gezocht ruwweg langs de spoorlijn tussen Bergen op Zoom en Vlissingen, omdat ik nog regelmatig naar de Randstad zal reizen voor werk en dat niet allemaal met de auto wil doen. Het nieuwe huis is op minder dan één kilometer van het station. Ik ga enigszins terug naar mijn roots in de zin dat het Zeeland is, maar Zuid-Beveland ken ik eigenlijk helemaal niet zo goed. Vanuit Vlissingen reden we daar altijd alleen maar doorheen.

Ik ga dus ook mijn trainingsgebied verleggen. Fietsen, hardlopen en wandelen lijkt me heerlijk in onze nieuwe omgeving. Van al onze woonwensen hebben we maar één ding niet kunnen realiseren, en dat is zwem- en  kajakwater direct om de hoek, zoals bij ons ‘oude’ huis. De Oosterschelde is 5 kilometer ver en het Veerse Meer iets verder, en ik ben al lid van een appgroep met mensen die in het seizoen regelmatig tussen Kattendijke en Wemeldinge zwemmen. In een frappant geval van ’toeval bestaat niet’ stonden we namelijk op de zaterdag nadat we hadden gehoord dat we het huis hadden in het parc fermé van de triathlon van Zierikzee naast een Kapelse triatlete en leeftijdsgenote, Corine. Zij vertelde ons over die groep en een vrouwenfietsclub. De inburgering komt op dat punt dus wel goed, ik kijk ernaar uit!

We zijn al af en toe wat aan het oriënteren, zoals in november in de Grote Zakloop en eind december waren we een paar dagen in Zeeland waarin ik alvast het winterzwemmen vanaf het strandje van Wemeldinge kon uitproberen, 58 slagen in Oosterscheldewater van 8,5 graad – zie filmpje op mijn Strava. Afgelopen zaterdag konden we helaas niet naar de wallenloop in Goes vanwege droevige familieomstandigheden, maar dat halen we nog wel een keer in.

De verhuizing beïnvloedt ook onze sportieve plannen, want het is een grote klus. We hebben hem na de marathon gepland, zodat manlief die voor de 35e keer kan uitlopen, nog als Rotterdammert. Ik heb bij het opruimen al gemerkt dat veel tillen en sjouwen moe maakt, dus ik houd me sportief enigszins gedeisd tot in mei. Ik train wel, maar zonder grote ambities voorlopig. In spinning heb ik ook gewoon geen zin op het moment. Ik ben wel gemotiveerd voor het zwemmen, want dat stuk in de Oosterschelde is een heel eind! Het andere doel voor 2024 is om opnieuw naar de Radweltpokal te gaan. Ik ga de tijdrit weer doen en manlief wil zich op de vintage wedstrijden storten.

Ik ben dus opnieuw tijdritgericht aan het trainen, maar minder fanatiek dan vorig jaar. Toen wilde ik ook onderzoeken hoe ver ik nog kon komen op m’n 57e als ik weer alles op het fietsen zou richten. Dat is niet uit de verf gekomen door de darmproblemen, en ook dit jaar zit dat er niet in, daarvoor is een verhuizing te ingrijpend. Overigens gaan we laten inpakken en hoeft er niet veel aan het nieuwe huis te gebeuren – maar toch. Met een beetje geluk kan ik in augustus misschien wel een hoger vermogen rijden dan afgelopen jaar – mits ik fit blijf.

Net als vorig jaar heb ik enorm veel zin in het nieuwe jaar! Kapelle, here we come!