Maandarchieven: november 2015

Ik wil je bedanken voor je trouwe dienst, inclusief de verrassing van zaterdag, en mijn excuses aanbieden voor wat ik je vorige week heb aangedaan.

Je vond het lopen van een marathon en al het trainen dat eraan voorafging prima. Net zoals je al jaren zonder mekkeren doet wat ik je vraag, of het nu wandelen is of hardlopen. Het wandelen, nouja, slenteren, door Istanbul vond je wel wat te veel van het goede, en dat liet je anderhalve week geleden duidelijk merken met pijn aan je bovenkant. Ik kon pas thuis aandacht aan je geven, bijvoorbeeld in de vorm van een lekker koelelement voor extra doorbloeding, en toen knapte je gelukkig snel op. Vorige week woensdag was je alweer de oude.

Maar toen kwam donderdag. Ik had een lange werkdag met in totaal zes loopkilometers tussen de stations en mijn twee bestemmingen. Ik had nette schoenen aan waar jij het goed in kunt vinden (zie plaatje; ze moeten wel comfortabel zijn want ik loop en sta soms heel wat af op een werkdag), maar ik had ook nog een zware werktas op mijn schouders. En aan het eind van de dag moest je ook nog drie uur non-stop staan en dreutelen, want ik trainde toen een grote groep. Ai, dat was opnieuw te veel voor je, nu deed je onderkant pijn. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan: had ik maar een taxi genomen! Maarja, dat is ook weer zo wat, en de buitenlucht tussendoor was wel fijn.

Vrijdag zeurde je nog steeds. Ik twijfelde of ik je zaterdag wel aan mocht doen. Toen zou ik immers gaan wandelen, de volgende etappe van mijn meerjarenproject Grote Rivierenpad: lopen van huis naar Kleve, samen met vriendin Beatrijs. Ik had daar veel zin in,  zeker toen er voor de zaterdagmiddag zon werd voorspeld, zowaar, in deze sombere, grijze, natte, winderige tijd. Maar kon jij dat wel aan? We spraken af dat ik een bus op zou zoeken als jij het niet meer trok.

Eerst vond je het ook niet zo fijn, dat gewandel. Maar net toen ik dacht: hmm, gaat dit wel goed, voelde ik je niet meer tegensputteren. Het voelde ook niet alsof ik je volledig de mond had gesnoerd. Nee, het voelde alsof het beter met je ging. En dat bevestigde je ’s avonds en de volgende ochtend: je voelde je weer helemaal prima. Wat een verrassing: van het wandelen, nu natuurlijk op goede schoenen, was je beter geworden in plaats van slechter!  

En zo kon ik lekker wandelen, kan ik deze week het hardlopen wel weer gaan oppakken, en gaan we samen nog weer vele kilometers maken. Dank je wel daarvoor! Laten we afspreken dat je het tijdig meldt als het je niet bevalt. Dan zal ik naar je luisteren – een taxi kan echt wel!

Liefs,

Louise

Onze route van zaterdag, al vergat ik de eerste 2 km te klokken (vanaf station Zetten-Andelst). Het uitzicht over de Waal was prachtig!

We waren nog tot vrijdag in Istanbul, en daar hebben we van genoten, ondanks de ontzettend zere benen. Ik was er eerder geweest, en de stad hield zich prima bij deze hernieuwde kennismaking.

Maar man-o-man, wat een spierpijn En sinds die een beetje wegtrekt, donderdag, heb ik last van een zere voet, want daarvoor was al het dreutelen, slenteren en wandelen door de stad, bovenop die 42 km, toch iets te veel kennelijk. Want gewandeld hebben we veel, daar is het de stad wel naar, we doen dat bovendien altijd, en nu diende het ook een hersteldoel: die moeie, zere benen een beetje in beweging houden. 

Wat daarnaast wel fijn was, was dat Istanbul allerlei soorten openbaar vervoer heeft. We gebruikten er zeven: gewone bus, snelbus (metrobus), tram, metro, veerboot en twee soorten kabelbaan, door een tunnel en door de lucht:

Vooral die kabelbanen scheelden ook nogal wat hoogtemeters met de moeie benen die zeker niet wilden afdalen! Regelmatig kwamen we terug langs stukjes parcours, zoals bij de rondvaart op de Bosporus, daar was de brug weer, nu weer alleen maar toegankelijk voor auto’s, wat hij 364 dagen per jaar is:

En we moesten voor ons herstel natuurlijk ook goed eten en drinken, iets wat in Istanbul ook wel lukt, bijvoorbeeld met thee en taart in een hotel waar Agatha Christie ook nog geweest is (let op: Henk draagt het marathon-t-shirt):

Of met een spulletje van gefermenteerde bulgur, barstensvol met vitaminen en gek maar lekker, in een tentje in een achterafstraatje waar niet veel toeristen komen (daar zijn we sowieso deze dagen bijzonder goed in geslaagd, in wegkomen van de toeristenmenigtes):

Of met bier uit een pul, dat dan weer wel in een toeristenrestaurant:

En zo was het ook gewoon een lekker relaxte vakantie, veel gezien en gedaan, en zelfs een beetje bruin geworden, want de zon scheen bijna de hele tijd. De terugweg was ook een stuk makkelijker: alles ging vlot, en we vlogen dit keer op Rotterdam en dan zijn we in een kwartiertje lopen thuis.

En nu – nou, voorlopig even lekker rustig aan! Voet moet nog verder herstellen, ik heb wel zin in een beetje zwemmen en bodybalance enzo, en als het weer een beetje meezit in een stukkie fietsen. Maar oef, hier is het wel echt november nu, hè? Da’s even slikken!
 

Ik ben rustig begonnen met lopen, en dat ging eigenlijk prima. We gingen meteen de Bosporusbrug over, van Azië terug naar Europa:

Vervolgens liepen we door de wijken Besiktas en Karaköy naar de Galatabrug, daarover en meteen langs de Gouden Hoorn heen en weer tot Eyüp, en toen omhoog en omlaag naar de andere oever. Die eerste helft gingen de kilometers snel voorbij, ik liep wat ik wilde lopen (6’30), hooguit was mijn hartslag vreemd hoog bij dat tempo, maar dat zal wel van de kick van het evenement geweest zijn. Ik keek mijn ogen uit, op de andere lopers (120 nationaliteiten!) en het parcours. Af en toe zei er iemand iets over Rotterdam of Feyenoord, en na kilometer 14 had ik een Duits sprekend Turks ‘maatje’ met wie ik samen opliep. Eten en drinken ging prima, en de temperatuur was voor mij ideaal.

So far, so good. Hier ga ik, als je goed kijkt, op 5 kilometer ongeveer:

Na de 21 kilometer, die ik aflegde in ongeveer 2 uur 20, ging ik mijn benen wel een beetje voelen. Mentaal was het even zwaar toen mijn horloge 400 meter eerder al dat halverwege-punt aangaf. Henk had precies hetzelfde gehad: ineens waren daar 400 meter extra.  Bovendien begon daar het saaie gedeelte van het parcours: tot een paar kilometer voor de finish was het heen en weer over een brede boulevard met vooral flats en schuttingen erlangs. Er viel niet veel te zien, alleen af en toe een glimp zee. Zo werden de kilometers toen vrij plotseling een stuk taaier.

En de pijn in mijn benen nam toe. Wel ‘gewone’ pijn: in de bovenbeenspieren die de klappen opvangen. Tegen de 30 hadden ze het echt totaal gehad, en moest ik gaan wandelen. Vanaf dat moment heb ik denk ik de helft nog een beetje hardgelopen, al was dat amper meer harder dan het wandelen van de andere helft. Wat me meeviel, was dat ik dus alleen maar die ‘gewone’ vermoeidheidspijn voelde, van benen die erdoorheen zaten, niks blessure-achtigs, niks kapot.

Maar wat ik meteen onder ogen moest zien, was dat ik die lange hardloopkilometers bijna per kilometer moet bevechten. In de duurlopen van de afgelopen maanden ging ik eerst na 21 kilometer dood, toen na 23. toen na 26, en tijdens de marathon dus na 30. Dat past in het plaatje: mijn benen vinden lang lopen moeilijk. Maar stiekem had ik toch een beetje gehoopt dat ik op de adrenaline van het evenement mezelf had kunnen overtreffen en wel 42 km had kunnen hardlopen. Niet dus. Geen idee wat ik had gekund met voldoende slaap, een rustiger aanloop en stabielere hormonen (ik werd tijdens de marathon ongesteld, hoe krijgt de overgang het toch voor elkaar, dat gerommel, ik had het dagen eerder verwacht), maar ik denk dat het realistisch is om me niet rijk te rekenen: dat had hooguit een paar kilometer gescheeld, maar geen 12.

Bovendien weet ik nu ook waar  ik aan toe ben voor wat betreft de Ironman: dat gaat ‘m niet worden zonder wandelen. Ik zal me er eens in gaan verdiepen wat een goede tactiek is, ervan uitgaande dat ik ongeveer tweederde zal hardlopen en de rest, zo’n 14 km, wandelen. De enige manier waarop ik namelijk wél denk 42 km te kunnen hardlopen, zou te veel trainen vergen: vanaf nu duurlopen tot aan 40 km. Dat is niet alleen voor mijn lijf te belastend, zal ik maar zeggen… misschien zit het er wel nooit in, de hele marathon hardlopen, voor mijn lijf.

Enfin, dat soort dingen liep ik dus te denken, die laatste 12 kilometers. En ook: dat het niet zien zitten van tevoren ook wel bij mij past – iets te veel wedstrijdspanning, of liever gezegd: wedstrijddoem. Dat mag ik nog wel wat leren te relativeren.

Desalniettemin vermaakte ik me ook die 12 kilometers nog goed. Op kilometer 32 liet mijn maatje me in de steek: hij kon meer blijven hardlopen dan ik. ik liep nog een tijdje op met een enthousiaste Fenerbahce-fan, die me denk ik heeft proberen uit te leggen hoe veel doelpunten Pierre van Hooijdonk in één jaar had gescoord, maar hij sprak alleen maar Turks. Desalniettemin wel leuk.

Om me heen werd verder ook veel gewandeld, en ook nog wel wat uitgestapt. Hier en daar waren ze zelfs ook al een beetje aan het opruimen, want ja, het einde naderde. Ik besefte dat ik niet helemaal moest gaan lopen sloffen, want de limiettijd was 5,5 uur. Dat moest wel kunnen lukken, zeker toen ik in de laatste kilometers kwam, toen het parcours weer interessanter werd: van die ‘snelweg’ af, met een klimmetje door een park naast de Haga Sofia over het Sultanahmetplein naar de Blauwe Moskee, de finish was op het Hippodroom. Mensen die Istanbul kennen, kunnen zich daar vast wel enig kippenvel bij voorstellen. Dat werd nog versterkt door de toejuichingen van het publiek daar. Langs die snelweg was het stilletjes geweest, maar hier stonden mensen óók enthousiast voor deze achterhoede.

Zo haalde ik de finish, na 5 uur en 16 minuten (zie mijn Movescount). Ik vind dat géén tijd voor een marathon, laat ik daar eerlijk over zijn; als je me dat van tevoren had verteld, had ik misschien ‘laat maar’ gedacht. Alhoewel…. want dit was een trainingsloop voor de Ironman, ja toch? Maar heb ik nou een marathon ‘gelopen’ of niet? Ik had al eerder 42 km gewandeld, en ook nu heb ik moeten wandelen. Dat voelt niet helemaal ‘echt’. Maar ik sta wel degelijk in de uitslag, en de medaille die ik kreeg, is heus echt!

Meteen over de finish trof ik manlief, die daar 1 uur en drie kwartier had staan wachten – want hij was na 3 uur 31 gefinisht en daar dik tevreden mee. Zo kon het post-marathon-gedeelte van ons bezoek aan Istanbul beginnen.

Ik moet zeggen: ik was óók blij dat het allemaal goed was verlopen. Want het nieuws uit Parijs had ons ook bereikt, en als kwetsbaar ervoer ik het toch wel, die grote menigte lopers. Maar gelukkig, voor zover ik heb gezien was alles alleen maar positief en vreedzaam.

We zijn weer terug uit Istanbul. Hoogste tijd om het hele marathonverhaal te vertellen, in drie delen, met foto’s: ervoor, tijdens en erna. Hier deel 1.

Ik schreef meteen vorige week dat ik tussen hoop en vrees had geleefd. De vrees om de marathon niet uit te kunnen lopen was deels gebaseerd op de moeizame lange duurlopen en de pijntjes hier en daar (vooral tussen rug en lies), maar deels ook op de moeizame aanloop die ervoor zorgde dat ik niet op mijn fitst aan de marathon begon.

De maandag voor de marathon schreef ik hier over het taperen: rust nemen en goed voor mezelf zorgen, zodat ik in optimale vorm aan de start zou verschijnen. Nou, dat was meteen de laatste dag dat dat goed lukte. Op dinsdag had ik het gevoel dat ik verkouden aan het worden was, wat gelukkig met een sisser afliep. Wel volgde er een ‘mislukte’ nacht met maar een uur of 5 slaap (zie mijn eerdere post over slaap).

Op donderdag moest ik ’s ochtends  nog gewoon werken, en daar kwam onverwacht nog wat ‘gedoe’ bij, waardoor ik niet eens zo heel veel tijd om in te pakken. Ik kon nog wel even gaan ‘luchten’: heel rustig lopend naar het zwembad. Wat ik precies heb gedaan toen, weet ik niet, maar ik had er in elk geval vrijdag spierpijn van en een stijve rug.

Zo begon de reisdag, en die hakte er aardig in, door het gebruikelijke hangen naar en op Schiphol, maar onder andere ook door een veel te warm vliegtuig met krijsende kinderen, en het duurde maar liefst 2 uur tussen touchdown en het vliegveld kunnen verlaten. We taxi’den met het vliegtuig een heel eind de ene kant op, en moesten daarna in een bus weer helemaal terug. Daarna nog de rij voor de douane – en zo werd het nog bijna krap om ons startnummer op te gaan halen. Want dat waren we van plan, dat was namelijk vlakbij het vliegveld en zo zouden we op zaterdag niets meer ‘moeten’. Gelukkig lukte dat toch nog wel en het ging heel vlot. Maar al met al was het een lange dag en was ik aardig afgedraaid tegen de tijd dat we in het hotel waren.

In het hotelbed volgde een moeizame nacht: kamer te warm, bed te hard, muggen, beetje wedstrijdspanning en dwars zittende hormonen. Op zaterdag deden we het vooral rustig aan. We gingen onder andere kijken op de plek van de finish, waar ze aan het opbouwen waren:

Voor mij was het een hernieuwde kennismaking met de stad – hé, kijk, de Haga Sophia, prachtig bouwwerk toch:

Daarbij het noodzakelijke gereedmaken voor de dag van morgen, zoals het opspelden van het startnummer. Manlief maakte deze foto van me, ik had en een zo-zo-gevoel over op dat moment:

De nacht van zaterdag op zondag heb ik opnieuw weinig geslapen, maar dat had ik wel een beetje ingecalculeerd, al was het alleen maar omdat we om half 6 op moesten (half 5 Nederlandse tijd!) Gelukkig konden we in het hotel vroeg ontbijten, en daarna gingen we naar de bussen die ons naar de start zouden brengen – samen met nog een hele meute andere lopers. De bus was dus vol, warm en benauwd en de chauffeur kon de hellingproef niet zo goed, dus ik zat tegen wagenziek worden aan. Wel waren we dik op tijd bij de start, aan de Bosporusbrug, samen met tienduizenden andere lopers: zo’n 5000 voor de marathon, de rest voor de 10 en 15 kilometer:

En zo gingen we van start!

’t Zit erop! Ik leefde de afgelopen dagen tussen hoop (mezelf verrassen met 42 km kunnen hardlopen) en vrees (‘m niet kunnen uitlopen) en ik ben daartussenin terechtgekomen: wel gefinisht, en alles doet het nog (nouja, beetje zere benen) en ik vond het een hele belevenis, maar ik heb boven de 30 km veel moeten wandelen en mijn tijd is nouja, uh… ik ben binnen de limiet van 5u30 gebleven met m’n 5u16.

Manlief heeft in 3u31 met succes z’n derde marathon in 9 weken volbracht en zit hier tevreden naast me.  Onze Feyenoord/Rotterdam-shirts hadden veel leuk bekijks! Zoals van een Chinese Dilk Kuijt-fan.

De afgelopen dagen waren best pittig, o.a. doordat ik in het hotelbed tot nu toe mijn slaapdraai niet kon vinden. Maar ook wel weer wat wijzer geworden op dat vlak van de voorbereiding. En dat is nuttig richting de Ironman.

Later meer (kan even duren), nu door met uitpuffen! Foto van gister, met de zelfontspanner gemaakt:

Daar had ik toch tot een jaar of 10 geleden echt niet in dood gevonden willen worden, want toen woonde ik nog in 020! Alhoewel… mijn vader was echt heus een Feyenoord-fan, en ik ben nu zelf een aangetrouwde, zou je kunnen zeggen.

Daarbij komt: diezelfde vader had lang geleden in Rotterdamse ziekenhuizen gelegen, en de jeugdherinnering daaraan kleefde lang aan deze stad. Toen ik manlief leerde kennen en vaker in Rotterdam kwam, kon dat beeld zich gaan bijstellen. Ik woon er nu zelf bijna tien jaar, en ik ben verknocht geraakt aan de stad. Dat mogen ze straks zien, daar in Istanbul. En wie weet levert de Feyenoordse Fenerbahce-link (Kuijt, Van Persie, Van Hooijdonk) ook nog wat enthousiasme op?

Op mijn trainingsschema stond voor dit weekend iets wat volgens mij gebruikelijk is de week voor een marathon: een 10 km op wedstrijdtempo. Ik was daarom eens gaan zoeken in de hardloopkalender of er een leuk loopje was in de buurt, en welja: in de eigen stad nogalliefst, georganiseerd door de studentenhardloopvereniging, bij ‘de andere’ atletiekvereniging: de Erasmusronde, tevens NK voor studenten. Het parcours leek me wel leuk: een ronde door het Kralingse Bos. Mooi.

Het was inderdaad leuk: kleinschalig, goed georganiseerd, en een parcours waarop je je bepaald niet in de grote stad waant, met steeds bos om je heen:

Niet het makkelijkste parcours, want op sommige stukken was het asfalt hobbelig geworden van ouderdom, en de randen zag je niet vanwege de bladeren.

Bladeren, ja, want het was echt herfst, ook qua grijzigheid in de lucht en qua wind. Maar helemaal niet qua temperatuur. ’t Is wat, hè, in november in korte broek en korte mouwen hardlopen en het dan toch nog warm hebben! Het geeft steeds een soort kortsluiting in mijn hoofd, die gek-hoge temperatuur, klopt heel erg niet. Maar ik vind het ook wel lekker. 

Ik wilde ontspannen maar wel hard lopen, en dat lukte redelijk. Ik kwam zo uit op 54’58 netto, wat voor mij een heel modale 10 kilometer is: niet slecht, maar ook niet goed. Nouja, vooruit dan maar. Iets sneller had gekund als ik in de laatste twee kilometer niet een beetje misselijk was geworden. Het is okee zo, al had ik stiekem gehoopt wel iets harder te kunnen lopen, na al die kilometers van de afgelopen tijd. Maar belangrijk voor volgende week is dat verder niet. Dan loop ik toch stukken langzamer. ‘Wedstrijdtempo’ is wat dat betreft een relatief begrip.

En oja, ook weer m’n zinloze bezigheid verricht (zie deel 1 en deel 2): hmm, ietsje verslechterd, met een klein beetje regen: En kouder dan vandaag hier. Huh?

(zie deel 1)

Het is ietsje verslechterd, maar het marathonweer ziet er nog steeds goed uit. Ik kijk zelfs nog iets vaker dan ik hier meld, en die 0,1 mm regen, die komt en gaat een beetje in de voorspelling. En die is geen probleem. Het kan in de herfst in Istanbul flink plenzen, dat zou minder zijn.