Terugblik: de twee nawee-evenementen
Ik hoopte al voor mijn Ironman dat ik in de ‘naweeën’ ervan nog twee evenementen zou kunnen doen die allebei best zwaar waren, maar die ik dan zou kunnen doen op de al opgebouwde vorm, dus zonder er opnieuw voor te trainen. Dat ging vooral afhangen van de mate van herstel, en, in het eerste geval, ook nog van het weer. Welnu, het is allebei gelukt en het was allebei erg leuk. Daar houd je dan dit soort parafernalia aan over:
Het eerste evenement was de Branderszwemtocht in Schiedam. Die had ik vorig jaar al willen doen, maar toen was het in september al zo koud geweest dat het water was afgekoeld tot beneden een voor mij acceptabel zwembare temperatuur. Dit jaar was de nazomer prachtig – erg van genoten sowieso – en op de dag van de zwemtocht was het water nog zo’n 20 graden. Dat is prima te doen, en het was bovendien warm en zonnig: een stralende dag.
Schiedam tijdens de Brandersfeesten en onder een stralende zon, dat is die stad op z’n mooist en ik heb de zwemtocht dan ook ervaren als een fraai rondje zwemmend sightseeën. Borstcrawlend zie je niet eens zo heel veel, maar toch vond ik het bijzonder om vlak langs de zwaarden van oude schepen te zwemmen, door een eeuwenoude sluis, langs oude kades en vlak langs tot in het water hangende takken van treurwilgen.
Ik ken Schiedam goed, maar zo had ik het nog nooit ervaren, en opnieuw besefte ik dat één van de leuke dingen van het Ironman-proces is geweest dat ik op gekke plekken ben gekomen, plekken waar je anders nooit komt. Zoals ín de Schiedamse havens en grachten dus. Grappig is ook dat je start en finisht bij twee distilleerderijen, zoals het Schiedam betaamt natuurlijk.
Het was dus een leuke, goed georganiseerde tocht. Het zwemmen ging ook goed: als het 3,8 km was geweest, was ik een kwartier sneller geweest dan in Vichy, maarja, het was wel in wetsuit. Desalniettemin vond ik het ook wel weer lang, voor m’n verkleumende handen en voor m’n schouders. Dus blij dat ik er was, maar heel tevreden!
Enigszins alarmerend vond ik wel dat manlief zo ongeveer net zo snel had gezwommen als ik. Hallo, wel achter me blijven, hè? Ik kon ‘m juist altijd op deze ene sport nog wel verslaan.
Het tweede nawee-evenement was de Kustmarathon, de marathon met het mooiste parcours van heel Nederland, finishend op steenworp afstand van waar ik ben opgegroeid. Die had ik al een paar keer gewandeld en nog vaker als supporter van manlief meegemaakt. Nu dus zelf als deelnemer. Dat had nog wat voeten in de aarde gehad, want de inschrijving was al gesloten, maar gelukkig doen ze aan goede startnummerruiling en zo kon ik toch mee doen (Jetty, bedankt!).
Het was een hele belevenis, maar het was wel loodzwaar, dus het werd een lange middag. Ik was uiteindelijk 8 minuten voor de tijdslimiet van 6 uur binnen, met nog 12 mensen ofzoiets achter me in de uitslag (er moeten er wel heel wat buiten tijd zijn binnengekomen en uitgestapt).
Het was springtij, en de bijna 7 km op het strand van Noord-Walcheren was dus ploeteren door het mulle zand. Op z’n smalst was het maar een paar meter breed! Ik vond het zelfs om te wandelen al zwaar, en dat heeft dus heel veel tijd en energie gekost. Ik had natuurlijk ook totaal niet getraind op onverhard lopen, alles rond mijn enkels en in mijn liezen schrok zich te pletter.
Maar het was dus wel een prachtige strandwandeling. En het kon me toch niet zo veel schelen, qua tijd – het was een nawee, hè? Er heeft op het strand iemand tegen me aan lopen mopperen omdat die z’n streeftijd niet ging halen, die zou gaan uitstappen. Ik dacht: zet de knop om en geniet van je strandwandeling. Verder was het trouwens wel weer gezellig in de achterhoede.
Na het mulle zand was de fut er ook wel uit en dan komt nog een boel hoogteverschil in de duinen. Alles wat omhoog ging of zanderig was moest ik wandelen, verder ging dribbelen nog wel een beetje. De laatste 5 km waren niet echt leuk meer, maarja, toen wilde ik natuurlijk finishen. Dat dat nog zo krap werd, dat verbaasde me wel. Henk had het nog iets gunstiger gehad qua getij, maar toch was het ook voor hem de langzaamste editie van de Kustmarathon, al maakte het in zijn klassering niet uit – iedereen was langzaam.
Dus bepaald geen mega-prestatie, maar ik heb er wel van genoten. Ik had de dagen ervoor voor werk veel binnen gezeten, de dag ervoor zelfs bij een symposium in zo’n onderaardse college-zaal zonder ramen, en dan is zo’n middagje luchten heerlijk. Het weer was beter dan verwacht, ik had een jackje bij me voor het geval het zou regenen en waaien als ik al moe was en moest wandelen, maar dat heb ik niet nodig gehad. Ik heb er zelfs een beetje verbrand hoofd aan overgehouden – en een finishersshirt. Beide zijn te zien op deze foto van de dag erna:
Wel schrok ik van hoe mijn benen direct na de finish voelden. Ik had die plek die ik na Vichy voelde weer overbelast (aanhechting in lies van de sartorius-spier) en ik had spectaculaire blaren van het zand in m’n schoenen. Maar dat viel uiteindelijk allemaal best wel mee. Ik was fit genoeg om erna de traditionele mosselen op de Vlissingse Boulevard te eten, met mijn broer, die bij de finish op ons wachtte.
Dat was het ook meteen, qua evenementen, of althans: ik heb sindsdien nog meegedaan aan een 5 kilometer-nightrun, met Nicole, dat was leuk, en we hebben net vandaag samen de Zwemvierdaagse volbracht (zie ook vorig jaar). Het eerstvolgende grote evenement op de agenda voor mij is, jawel, de marathon hier in de stad. Ik wil nog één keer proberen of ik dat kan, 42 kilometer lopen zónder te wandelen….
