Maandarchieven: september 2018

Stoer

Stel, het is de koudste 23 september ooit gemeten. Het is hooguit een graad of 11 en het regent, regent, regent, regent. In Alphen aan den Rijn organiseren ze net die dag een triathlon. Het wordt, zo staat achteraf op Facebook, een heroïsche editie. Op de kwart afstand wordt de wedstrijd zelfs gestaakt omdat te veel deelnemers onderkoeld raken. Uiteindelijk finisht meer dan een kwart niet. 

Multiple choice vraag: bij dat gegeven, wat gebeurt er met mij?

A. Ik ga niet eens. Kom nou zeg, moet wel leuk blijven, dat triathlonnen!
B. Ik ga, ik start en realiseer me gaandeweg dat het gekkenwerk is. Ik stap uit voor ik onderkoeld raak. 
C. De beslissing wordt voor me genomen: ik ben een van degenen die ze niet door laten gaan vanwege onderkoelingsrisico.
D. Ik start, finish, en ben dik tevreden met (naar omstandigheden) mijn beste prestatie van het triathlonseizoen.

Als je het mij vooraf voorgelegd had, wat had ik dan gezegd? A is door mijn hoofd gegaan, heel even maar. Maar ik dacht: ik laat me bij de laatste triathlon van het seizoen niet tegenhouden door een beetje kou en nattigheid. Zeker niet nu ik eindelijk weer kan hardlopen, want de achillespeesblessure is over. Ik wil gaan, ik wil finishen!

De kans op B of C zou ik echter best groot vinden. Ik kan niet goed tegen kou en nattigheid, relatief slechter dan veel andere sporters, dus als er een kwart niet finisht, is er een dikke kans dat ik daarbij zit. Ik ben wel eens niet gefinisht vanwege kou (zie hier), ik ben eerder op de fiets een keer onderkoeld geweest – ik ken het risico, niet voor herhaling vatbaar, en ik weet ook dat B er niet altijd meer in zit: je hersenen doen het bij onderkoeling ook niet goed meer. 

Maar… het werd D, en daar ben ik beretrots op! Nee, geen wereldprestatie: met 2u53 bleef ik ver verwijderd van wat ik kan op een kwart. Maar ik was wél sneller dan vorig jaar, toen ik bij prima omstandigheden een totale off-day had. Ik was toen nog langzamer dan gister – tsjonge.

Want langzaam ging het gister zeker, althans, vooral het wisselen. Ik had vooraf geen definitieve kledingkeuze gemaakt en had dus diverse kledingstukken klaarliggen. Dat vertraagde de eerste wissel, zeker toen net van het shirt dat ik aan wilde trekken de mouwen binnenstebuiten zaten (foutje). Dat was een winter-fietsshirt, en daarin heb ik mijn bovenlijf warm weten te houden. 

In de tweede wissel waren mijn handen en voeten zo koud dat ik mijn helm niet loskreeg, m’n fietsschoenen amper uit, tevergeefs probeerde sokken aan te trekken tegen de blaren, dan maar niet, maar toen m’n loopschoenen nog aan en hoe strik je veters met vingers die niks willen (de snelsluiters zitten op de schoenen die ik m’n achillespees nog niet aan wil doen)… en dat terwijl het ondertussen ook nog een flink stuk baggeren was door wat eerder nog een aardig parc fermé was geweest, maar nu een soort moeras was geworden.

Eigenlijk was die wissel het enige moment dat ik me echt afvroeg waar ik mee bezig was, en of het nog wel leuk was. Gelukkig zag ik om me heen iedereen worstelen met dezelfde problemen.

Daarna ging ik lopen op twee ijsklompjes, zo voelde het. Ik ben zelfs nog gestopt om te kijken of er niet een gelletje ofzoiets in m’n ene schoen zat, maar nee, het was echt alleen een steenkoude voet. Na 3 km was het ijs gesmolten, maar het heeft nog een rondje van 5 km geduurd tot m’n tenen warm waren. Ondertussen was ik wel mijn voeten aardig kapot aan het lopen, kleddernat en zonder sokken, maarja, dat is oppervlakkige pijn. Zo zien ze er vandaag uit (ja, het kostte me links ook wat nagellak):

Voeten met wondjes

Los daarvan liep ik eigenlijk best lekker: geen achillespeesproblemen, en pas na 8 km ging het zwaar voelen door het gebrek aan looptraining. Ik realiseerde me onderweg dat de vorige keer dat ik 10 km had hardgelopen vorig jaar bij dezelfde triathlon was geweest! Sindsdien was 8 km mijn langste afstand. Dus dik tevreden met m’n tijd net binnen het uur (bijna vier minuten sneller dan vorig jaar!) en met hoe het voelde: gewoon lekker eigenlijk. 

Zwemmen en fietsen waren ondertussen nog wel okee gegaan. Het water was veel warmer dan de lucht en de grond, en de aparte vrouwen-zwemstart wel weer fijn rustig. Het viel me op dat je door de – toen nog – miezerregen de boeien slecht zag, dat had ik volgens mij nog nooit meegemaakt bij openwaterzwemmen. 22′ zwemmen is eigenlijk relatief de minste prestatie van de drie, vind ik, net zo traag als vorig jaar, maar geen idee hoe lang het echt was – mijn GPS is te vroeg gestopt met meten.  Hier kom ik net het water uit (foto van de organisatie):

Alphen2018-01

Op de fiets had ik wel koude benen gehad en langzaam verkleumende handen en voeten, maar ik had ook zo’n 12 vrouwen ingehaald en zelfs wat mannen op een ronde, en ik was volgens mij door geen enkele andere dame ingehaald, en daar was ik wel tevreden mee. Ik moest voorzichtig door de bochten en ik merkte ook wel dat ik niet altijd even geconcentreerd was op hard fietsen, omdat ik ook wel enigszins aan het overleven was. Desalniettemin blij met snelheid en vermogen. Vorig jaar was ik nog drie minuten langzamer, hoe is het mogelijk – ik ben op het ogenblik echt in veel betere doen! 

Ik kwam dus kletskladderzeikenat over de finish (uitslag), maar ook heel blij en tevreden! Ik kreeg meteen een stuk warmhoudfolie over me heen, dat was zeer welkom. Ik ben linea-recta mijn spullen uit water en modder gaan vissen. Snel naar de auto, met dat folie als rokje om me heen. Bij de auto de droogste spullen die ik kon vinden aangetrokken, verwarming op de loeistand, snel naar huis, daar gauw onder de douche, en een grote stapel natte kleren in de wasmachine gepropt. Bijna alles wat ik bij me had gehad was nat, omdat mijn tas ook in de regen had gelegen.

(Note to self: de volgende keer niet de dag voor een natte en blubberige triathlon de badkamer schoonmaken. Zinloos.)

Dat de wedstrijd daarna is gestaakt, had ik niet meegekregen. In vergelijking met vorig jaar was het wel veel minder gezellig: geen marktpleintje, geen fanfare, weinig publiek, amper ouwehoeren in het parc fermé (vooraf kon het een beetje, toen was het nog droog). Erg jammer, ook voor de organisatie. Voor wie verder vooral alle hulde. Wat een helden, die vrijwilligers! Ik had niet graag in hun (natte) schoenen gestaan, want ik kon tenminste blijven bewegen. En respect ook voor de supporters die er wél waren, dat was hartverwarmend! 

Medaille

Vandaag, op de day after, voelen er een boel spieren stram en stijf, meer dan anders, en mijn voeten vertonen de sporen van gister. Maar ik ben wel erg blij dat ik dit seizoen zo van een prestatie heb voorzien waar ik ronduit trots op ben. Ik voel me superstoer! 

Door |2018-09-24T16:34:45+02:0024 september 2018|Triathlon algemeen|1 Reactie

Onze hamster zorgt voor een ‘mental break’

In de Sportgericht van dit moment (jaargang 72, nr. 4, p. 2-7) staat een interessant artikel over blessurepreventie bij hardlopen. Het betoogt dat de mentale kant van preventie en ook van herstel onterecht onderbelicht is. Uit onderzoek blijkt dat het belangrijk is om met je hoofd los te komen van de sportprestatie. Dat zorgt voor het broodnodige mentale herstel, en zo voor minder blessures.

Dat loskomen of afstand nemen wil zeggen: afleiding hebben, niet de hele tijd nadenken, laat staan piekeren, over je sportprestatie. Als je dat wel doet, ben je al gauw te obsessief bezig namelijk, en dat is niet goed – het leidt onder andere tot symptomen die je burnout of overtraining zou kunnen noemen. Het is dus verstandig om een ‘mental break’ te nemen. Dat kan je zelfs plannen: een moment kiezen waarop je negatieve gedachten en gevoelens over een wedstrijd achter je laat.

Klinkt allemaal goed.

Nou hebben de schrijvers van het stuk een app ontwikkeld die mentaal herstel kan ondersteunen. Aan de hand van vragen krijgt de loper een advies over die dag wel of niet lopen (groen/oranje/rood licht).Toen ik de naam daarvan las, schoot ik spontaan in de lach. Die app heet namelijk REMBO.

REMBO staat voor ‘running & exercise mental break optimisation’. 

Maar Rembo, zo heet ook onze hamster! Zo genoemd door zijn vorige baasje.  

En ja, onze Rembo zorgt ook voor die mental break. Hij is lief, hij geeft afleiding, en er is maar weinig net zo ontstressend als kijken naar hoe een hamster slaapt, of zichzelf wast. Daar heb ik dus geen app voor nodig, want ik heb al een levende Rembo.

Maar het is dus wel hilarisch voor mij om zinnen te lezen als:

We streven ernaar om REMBO aan het einde van dit project als erkende interventie op te laten nemen in de database Gezond en Actief Leven (RIVM).

Hier is onze stressbestrijder, in de ‘afdaling’ uit zijn kooi:

Oranje hamsterHij kan zelf ook goed lopen trouwens. Nouja, hij is al aardig op leeftijd, maar in elk geval is het nog steeds beter dan z’n zwemmen en fietsen! 

 

 

Door |2018-09-20T17:56:59+02:0020 september 2018|Loop|0 Reacties

Denken op de fiets

cover van het boekIk heb net op mijn andere weblog een post gezet naar aanleiding van het boek Leven in Cadans – het had ook hier gekund, het past daar net iets beter. Dus hier alleen maar een verwijzing. Het gaat over denken tijdens het fietsen – een onderwerp dat mij zeer na aan het hart ligt! Ik lees er niet eens zo heel vaak nog iets nieuws over, maar in dit boek vanochtend wel, en dat zette mij aan het denken. Straks maar gauw een stukje fietsen! 

 

Door |2018-09-18T14:29:55+02:0018 september 2018|Triathlon algemeen|0 Reacties

Even terug naar Tassie

Gisteravond heb ik bij Bike4Travel een verhaal gehouden over hoe heftig en gaaf fietsen op Tasmanië is. Het was erg leuk om te doen en ook om weer even terug te gaan naar onze reis van afgelopen winter.

Ik voor scherm met 'Love from Tassie' eropEr waren ongeveer twintig mensen. Ik ben begonnen met muziek: Van Diemen’s Land, van U2, het nummer waar ik drie weken lang mee in mijn hoofd zat en wat voor mij nog steeds niet alleen de geschiedenis maar ook de sfeer van Tasmanië ‘pakt’.

Daarna had ik een boel foto’s, verhalen en anekdotes, opgehangen aan tien punten – onder andere de kou, de gekke dieren, de indrukwekkende ontmoetingen, het unieke landschap en de gekke dingen (zoals hotels waar je niet kunt slapen en campings waar je niet kunt kamperen).

Het was mijn derde optreden bij Bike4Travel, het wordt bijna routine – maar het blijft vooral erg leuk om te doen, en hopelijk hebben andere fietsers er wat aan.

 

Door |2018-09-15T20:12:38+02:0015 september 2018|Fiets|0 Reacties

Kijk nou!

Gister kwam er post voor mij van Ironman Vichy, een pakketje met daarin:

Sporttas Ironman  VichyEcht super-super aardig van de organisatie dat ik op deze manier een vervanger krijg van de gestolen tas. Die was anders (zie ‘m links op deze foto), en kenners zouden kunnen zien dat deze niet van ‘mijn’ jaar is, maar deze is zeker ook handig (als rug- en draagtas te gebruiken, met een apart vak voor schoenen of natte spullen), en ik ben er heel blij mee!

Eindelijk weer naar het zwembad met een fatsoenlijke tas, want daar gebruikte ik hem voor, en ik had geen goed alternatief gezocht omdat ik op deze tas wachtte. 

Het is het jaar van de nieuwe-oude dingen geworden, van de ‘vervangers’ van spullen die onverrichterzake niet meer functioneerden: de fiets die total-loss was, het sporthorloge en nu de tas. Bij het sporthorloge moet je zelfs heel goed kijken om te zien dat het niet de ‘oude’ is – het serienummer is anders en deze heeft een paar minuscule krasjes. 

En voor zowel tas als horloge geldt dat ik ervan onder de indruk ben hoe aardig en behulpzaam  mensen zijn na een inbraak. Zo komt er uit iets naars toch ook iets moois.

 

Door |2018-09-13T16:36:12+02:0013 september 2018|Triathlon algemeen|0 Reacties

Vertellen over Tasmanië en fitheid

Even een schopje, dit is bijna zo ver en er is nog plek!

——————————————————————————————————–

In september ga ik twee keer kort achter elkaar presentaties geven:

  • Op donderdag 13 september verzorg ik samen met drie andere vrouwen hier uit de buurt een avond over wat ontgiften kan doen met je lichaam. Mijn deel gaat over de rol van sport en bewegen. Ik ga vertellen over wat iedereen wel weet: dat bewegen je fitter maakt, in combinatie met detoxen nóg fitter – al moet je er qua afvallen geen wonderen van verwachten. Sporten bij het ontgiften doe je bovendien het  beste weloverwogen. En met plezier! De andere vrouwen vertellen over voeding, massage en cosmetica. Zie hier voor de info.
  • Op vrijdag 14 september vertel ik bij Bike4Travel over hoe gaaf én heftig fietsen op Tasmanië is.

Beide bijeenkomsten zijn gratis, maar je moet je wel even aanmelden. Dat kan via de links, en voor de eerste avond ook rechtstreeks bij mij

Door |2018-09-12T15:50:10+02:0012 september 2018|Fiets, Trainer, Vrouwensport|0 Reacties

Rekproblemen

Eind juli sloeg de voelbaar grote belasting van mijn kuitspieren door het ‘barefoot’ hardlopen om in een achillespeesblessure – vast niet toevallig vlak na de inbraak bij ons. En ik wist dat ik een fiks risico aan het nemen was met die andere schoenen. Maar wel pech dus, want dit is een blessure die tijd kost en die je vooral ook serieus moet nemen voor de lange termijn: het moet wel echt over gaan, niet chronisch worden. 

Vorig jaar deed ik op de Hardlooptrainersdag een workshop over die blessures, dus ik dacht dat ik er zelf wel uit kon komen, geen fysiotherapeut nodig zou hebben dus. Wat ik op die dag leerde, was dat de enige echt beproefde manier om achillespeesherstel te bevorderen de ’traptree-oefening’ is, deze rek-oefening:

Hier naar beneden op traptreeDie ben ik fanatiek gaan doen: 3 keer per dag, 3 keer 20 seconden per voet per keer. Achillespees verbeterde, mooi zo.

Maar ik had wel zere voeten. Elke ochtend als ik uit bed kwam, deden de eerste stappen pijn. Daarna geen probleem, maar er was wel iets niet goed. Ik heb zelfs al zitten googlen op artrose enzo.

Maar dat was het niet. Het duurde even voordat ik de relatie had gelegd: de voetpijn was van die oefening. Ik kwam op het idee toen ik van nogalliefst twee sportmaatjes hoorde dat ze deze oefening niet konden doen vanwege de te grote belasting van hun voeten erbij – eentje is zelfs van de ene blessure in de ander gesukkeld daardoor. 

De ander wist gelukkig wel een alternatief, tip van haar fysiotherapeut, waarbij een sjaal komt kijken:

Zittend, rekken met sjaal om voetMaar ook dit ging eerst niet helemaal goed, want zonder de stabiele zool onder mijn voet trok ik m’n middenvoetsbeentjes raar scheef ermee, dus nou had ik weer een ándere pijn onder mijn voet. 

Inmiddels doe ik hem dus zittend, met sjaal, maar wel met schoenen aan met een stevige zool. Dat rekt minder heftig dan de traptree-oefening, maar dat is dan maar zo. Ik was mijn voeten echt geweld aan het aandoen. 

Ondertussen vind ik het wel ook lastig dat het herstel zo’n op-en-neer-gaande beweging is, waarbij ik soms al best wel weer een eind en hard probleemloos kan hardlopen, en op het andere moment amper. Ik schipper tussen op z’n minst een beetje hardloopconditie vasthouden en de pees rust geven – lastig, misschien doe ik nog te veel, want het herstel lijkt wat te stagneren. Misschien terug naar nog minder, zeker als straks het triathlonseizoen er toch op zit?

Enne: wel gek dat ‘de’ oefening voor velen te zwaar is. Mijn voeten zijn best wel sterk, en toch trokken ze dit niet. Dan kan het dus best een supergoede oefening zijn – maar toch niet, dan. 

 

Door |2018-09-10T11:42:23+02:0010 september 2018|Triathlon algemeen|3 Reacties

Nog één keer de Coros Pace tegen het licht

Ik ga zometeen de Coros Pace, het tweede nieuwe horloge sinds de diefstal, terugsturen. Ik vind dat deels wel een beetje jammer, want het is een horloge met potentie. Maar het heeft te veel rare dingen. Ik ga die hier op een rijtje zetten, bij wijze van review, want er is over dat horloge vrij weinig bekend en ik hoop zo zich oriënterende kopers te helpen. 

Achtergrond waartegen ik zo’n horloge evalueer is jarenlang Suunto-gebruik. Ik was tevreden met m’n Ambit 2S die in juli gestolen werd – ook al is dat nu een ouderwets horloge (bijvoorbeeld: geen polshartslagmeting, geen bluetooth). Het mat niet altijd de openwaterafstand goed, en ik drukte regelmatig op verkeerde knopjes tijdens triathlons, wat er onder andere mee te maken had dat je knopjes lang moest indrukken om te wisselen tussen de sporten en ik daardoor wel eens het slotje activeerde.

Maar verder: prima, ook de bijbehorende ‘app’: het online logboek Movescount. Tussendoor probeerde ik even de Suunto Spartan Trainer, maar die had compatibiliteitsproblemen met m’n Powertap vermogensmeter en hij maakte ook een totaal potje van openwaterzwemmen. Die ging dus ook al retour.

En toen dus de Coros Pace. Want heel betaalbaar en volgens Jeroen van TriRun gelijkwaardig aan de veel duurdere Garmin Forerunner 935. Dat was een financiële overweging, maar ook heb ik weerzin tegen Garmin – tegen de marktdominantie van dat merk, maar ook omdat de ervaring van manlief is dat Garmins niet lang meegaan en dat de ondersteuning voor klanten bij problemen te wensen overlaat.

Enfin, aan de Coros Pace. Wat er goed aan is, en waarom het dus een horloge met potentie is:

  • Licht gewicht, dun, zit prima ook om dun polsje
  • Heldere display (ook goed leesbaar voor 45+-ogen), met prima info tijdens het trainen (ook over de intervallen)
  • Groot bedieningsgemak, zowel qua knoppen van het horloge als bijvoorbeeld het customizen van de schermen via de app
  • De hartslagmeting aan de pols: niet feilloos, maar wel beter dan Suunto
  • De levensduur van de batterij – je kan er wel een week mee sporten zonder te hoeven opladen, en als het dan zo ver is, gaat dat opladen razendsnel
  • De hardloop-metronoom (pasfrequentie).  Meer in het algemeen gaat bij hardlopen alles goed, alleen heb ik dat niet zo heel uitgebreid kunnen testen vanwege m’n blessure. GPS lijkt in elk geval dik in orde
  • Feilloos tellen van zwembadbaantjes (althans, bij borstcrawl; schoolslag gaat minder goed)
  • Open water zwemmen: de GPS is zeker niet slechter dan de Ambit, en als hij maar voldoende tijd krijgt aan begin en eind zelfs veel beter. Het trilsignaal (autolap) elke 500 meter was nieuw voor mij, vind ik handig.
  • De ene software-update die ik meemaakte meldde zich luid en duidelijk
  • Barometer – gebruik ik niet, maar op zich wel leuk.
  • En dat alles voor een redelijke prijs. (De Ambit was nieuw ooit duurder, de Garmin 935 is veel duurder, de Suunto Spartan Trainer is goedkoper).

Maar dan. De problemen zijn onder te verdelen in ‘vermogensmeting’ en ‘de rest’.

Vermogensmeting

De vermogensmeting met mijn Powertap ging niet goed: te slecht om er iets mee te kunnen. Eerst bleef het signaal steeds hangen (rechte streepjes; plaatje uit de app):

Grafiek met horizontale stukjesNa de softwareupdate was dat beter maar het signaal bleef vaak wegvallen. Ik heb getest en toen viel-ie in een ritje van 12 minuten/5,5 km 6 of 7 keer weg. Ik heb toen opgelet en mijn benen alleen in het midden stilgehouden, desalniettemin was dit volgens de Coros mijn cadans (van Strava):

Cadans valt steeds terug naar 0
Aan mijn enkel ging het beter, heb ik uitgeprobeerd, en aan mijn pols viel het signaal vooral weg als ik mijn pols draaide om het scherm te kunnen zien. Zo vaak dat-ie onbetrouwbaar meet – raar lage vermogens, een afwijking van 5 à 15% ten opzichte van de Ambit. Gevalletje horloge ontvangt niet goed of vermogensmeter geeft te zwak signaal.

Gister heb ik de ‘nieuwe’ gekregen Ambit en de Coros samen om gehad…. .

Twee horloges om mijn pols…  en zelfs al zat de Ambit op een moeilijkere plek (de Coros draaide wat om m’n arm heen), hij mat toch beter (maar ook niet feilloos overigens), afgaande op het terugvallen naar 0 en de gekke fluctuaties in het gemeten vermogen.

(Ik voelde me zo trouwens net DC Rainmaker, op wiens geweldige site ik sinds 19 juli meer tijd heb doorgebracht dan me lief is, op zoek naar sporthorloge-informatie).

De vermogensmeter is met de Coros ook niet te calibreren (weet niet of dat zou moeten), en de cranklengte is niet in te stellen – bij de Suunto’s overigens ook niet, dat leidt tot een vaste afwijking van 4 % en daar is mee te leven. Een vaste afwijking in vermogensmeting is niet zo’n probleem. 

Om betere vermogensmeting te kunnen doen, zou ik er een fietscomputer bij kunnen kopen (ja joh, we hebben nog niet genoeg ongeplande uitgaven op het moment…), maar dan komt de rest.

De rest

Het eerste wat ik echt te knullig vind: bij zwembad zwemmen kun je geen intervallen timen. Voorbeeld: ik zwem 200m’s met 30” rust. Het eerste interval (na inzwemmen) gaat goed, maar als ik dan na de rust het tweede interval wil starten, krijg ik een foutmelding met als strekking: ‘je hebt niet gezwommen, dus dit telt niet als lap’ (‘no swimming length detected’ ofzoiets). Hij begint dan geen nieuwe lap. Als ik de lap dan 200 meter later afdruk, heeft-ie dus de voorafgaande pauze meegerekend.
Hij registreert zelf (te zien in de app) elk baantje apart, en telt daar dan ook de pauzetijd bij op. Als ik even heb staan ouwehoeren, heb ik dan dus bijvoorbeeld 5 minuten gedaan over 25 meter. Beetje gek, want volgens mij is het vrij standaard om intervallen te zwemmen met rust ertussen. Voor mijn part is dat dan een lap van 0 meter. Sterker nog: de Suunto’s doen dit vanzelf: die beginnen automatisch een nieuw interval na een rustpauze – wat het andere uiterste is, zal ik maar zeggen, ik wil best wel op een knopje drukken. Maar zelfs met knopje doet de Coros het niet…

Dan nog wat jammere dingen, op volgorde van hun belangrijkheid voor mij:

  • De GPS valt weg in tunnels en viaducten en hij corrigeert later niet voor de gemiste afstand. Hij gaat dan op autopauze, en als ik autopauze uitzet, mist-ie een paar honderd meter. De Suunto’s houden de GPS daar wel vast, of aan in elk geval niet op autopauze en corrigeren zodra ik uit de tunnel kom, met een rechte lijn tussen begin en eind van het gemiste stuk. Nou zit ik niet met een beetje gemiste tijd en afstand, maar ik rijd wel eens hill repeats in de Beneluxtunnel, zes tot acht keer de tunnel heen en weer, en dan mist de Coros dus vrij veel.
  • Het backlight is alleen maar via de telefoon te bedienen en kent twee standen: helemaal uit (onhandig in schemering en donker) en ‘aan bij beweging’. Dan gaat het veel te vaak aan, zoals in daglicht, maar ook als ik me omdraai ’s nachts en bijvoorbeeld ook in de bioscoop elke keer als ik ging verzitten. Voor zoiets ‘kleins’ wil ik niet steeds de telefoon nodig hebben (zeker in de bioscoop niet). Aan gaat eventueel ook nog met een knopje, maar uit vergt een specifieke ‘zwaai’ van je pols. Je kunt verder best veel aan de instellingen doen op het horloge doen, gek om juist hiervoor wel de app nodig te hebben.
  • Het horloge kent zeven sporten: de drie triathlonsporten in een indoor en outdoor-variant, plus de triathlon zelf. Er is geen mogelijkheid om minstens ook nog een ‘overige’ sport te registreren o.i.d., zodat je bijvoorbeeld ook krachttraining kunt klokken, of ik m’n bodybalance. Pas dan maakt-ie ook de naam ‘multisport’ waar, vind ik, nu is het ‘triathlon sport’.
  • Er zit geen stopwatch-functie op – jammer.
  • Er zit geen gebruiksaanwijzing bij  – waardoor ik ook niet weet of enkele van de dingen die ik hier noem mogelijk op te lossen zouden zijn. Mogelijk gaat er overigens ook nog wel wat gefixt worden in softwareupdates?
  • De Coros klokt in een triathlon de transities als pauze achter de vorige sport (dus T1 bij zwemmen, T2 bij fietsen), zet die (dus) ook niet door naar Strava en meet er niets aan (niet afstand of hartslag bijvoorbeeld). De Suunto’s hebben ’transitie’ als aparte ‘sport’, en je kunt daarin meten wat je wilt, bijvoorbeeld hartslag en afstand.
  • Je kunt alleen ANT+-randapparatuur koppelen. Voor mij geen probleem, maar wel een beetje gek, want het horloge kent wel Bluetooth – voor de telefoon. Het belooft ook Bluetooth-connectiviteit, maar ik zou niet weten hoe. 
  • Hartslagmeting door de dag heen (‘4 hour average’ op horloge) lijkt niet te kloppen: het is bij mij standaard rond de 60, wat te hoog is, mogelijk doordat-ie te kort meet. Het duurt sowieso een flinke tijd voordat de correcte hartslag in beeld is, en hij begint dan standaard met 60. Ik denk dat die 4-uurs-meting te vroeg stopt.
  • Klein dingetje wat er niet echt toe doet maar me wel nieuwsgierig maakt: in de loop van de dag voegt hij soms een minuutje toe aan m’n ‘exercise time’ en ik ben wel benieuwd op basis waarvan. Al dat soort gemeet, ook bijvoorbeeld aan dagelijkse calorieën, is volgens mij een slag in de lucht, bijna uit-de-duim-zuigerij, ik zit er totaal niet op te wachten, maar het maakt me dus wel nieuwsgierig.
  • Voor als je het belangrijk vindt: de Coros is zo’n typische Chinese kloon, dus eigenlijk een namaak-Garmin – zie wat DC Rainmaker erover schrijft en vooral ook de commentaren (ik vind dat geen bezwaar, vanwege mijn moeite met zo’n heel dominante marktpartij).  

Over de app dan nog: die is priegelig en onvolledig (bijvoorbeeld geen gemiddelde hartslag per interval – raar, want dat is een belangrijke waarde bij trainen en testen) en je kunt er zelf niks bijschrijven – geen goed logboek dus. En je kunt er verder niks mee, niet online delen bijvoorbeeld. Dat wordt weliswaar allemaal gecompenseerd door de koppeling met Strava, maar de synchronisatie daarmee is bij het zwembad zwemmen onvolledig. Strava geeft bij de laps (rondes) alleen het eerste baantje, dus hij geef één interval van 25m. Er staat verder alleen totale tijd en afstand; alle interval-info is weg.

Een kleine ergernis was dan nog dat elke keer als ik de app open, hij vraagt welke notifications ik wil. Dat moet ik toch niet elke keer hoeven wegklikken. Of ligt dat aan mijn telefoon?

* * *

Tot zover de review. Nu ik eraan gesnuffeld heb, wil ik op termijn wel een goed, modern sporthorloge. En misschien moet er wel een fietscomputer bij. Maar ik heb op dit moment, na zeven weken gehannes, mijn buik meer dan vol van sporthorloges. Voorlopig doe ik het wel weer met die ouwe-trouwe Ambit, althans, de tweedehands die ik van de importeur gekregen heb. Die doet wat ik gewend ben – en hij meet redelijk het vermogen.

Voorlopig kan ik daar wel mee leven. Ik wil rust op dit vlak, ik wacht af tot financieel betere tijden, en op de ontwikkelingen. Bij Suunto bijvoorbeeld – mogelijk gaan die Movescount afbouwen, dat zou ik jammer vinden.  Bij Polar, die schijnen met iets nieuws te gaan komen. Of wie weet…

Door |2018-09-06T19:13:49+02:006 september 2018|Fiets, Triathlon algemeen, Zwem|0 Reacties

Kentering?!

Ik had het hier al aangekondigd: ik was afgelopen dinsdag fietsen in Limburg, het jaarlijkse rondje met fietsmaatje Jo, zonder Jo. Ik bedoel: de planning was om met haar samen te gaan, maar ze belde ‘s ochtends af omdat ze door haar rug gegaan was. Ik heb toen wel even staan dubben, want alleen werd het wel een heel andere dag, had ik daar zin in? Ik was niet helemaal overtuigd maar ging wel op pad, met een extra boek voor de lange treinreis.

Het eerste uur fietste ik nog een klein beetje bedrukt rond. Er was niks mis met de tocht: Limburg was mooi als altijd en het was leuk om weer eens de heuvels op te fietsen. Maar, zo dacht ik, er hing een grauwsluier overheen – die er al wekenlang over alles hing. Ik was al een tijdje niet in m’n hum. Leuke dingen waren leuk, maar er ontbrak iets aan. Zo ook aan fietsen in Limburg. En dat ging dus om meer dan alleen Jo.

En toen, na een dik uur, trok de grauwsluier plotsklaps op, samen met de echte wolken. Het effect deed me denken aan 24 juni 2016, misschien wel mijn meest memorabele hoofd-opklaar-fietstocht, toen ik van huis was gegaan voor een lange pre-Ironman-training met Brexit-uitslag-bedrukking en andere wolken om mijn hoofd – en totaal opgeklaard thuiskwam. Ook toen veranderde het weer mee.

Net als toen was er nu eigenlijk geen aanleiding. Ik heb op dat moment in Limburg niet iets specifieks gedacht of opgelost. De opklaring kwam vanzelf. Wat fietsen al niet vermag…

Daarna heb ik in Limburg met volle teugen genoten. Niks mis met fietsen in m’n eentje. Ik maakte op het drielandenpunt een selfie, een drielandenselfie dus.

Ik met grenspaal achter mijn hoofd-met-helmEn toen viel de Eyserbosweg mee daarna ging de Keutenberg ook prima – beter dan vorig jaar, allebei. Dat zijn altijd de twee Angstgegners, zal ik maar zeggen, en altijd opnieuw denk ik: ojee, als ik ‘m nog maar opkom, die Keutenberg. Angst die een climax bereikt als ik aan de voet de hoek met dat bosje omkom en dan ineens tegen die muur opkijk (stijgingspercentage >20%). Ik weet het, ik ken hem – en toch schrik ik ervan. Maar ik ben ‘m wel eens moeizamer opgeharkt, die muur. Ben ik dan toch redelijk in vorm?

En dan gaat ineens verder meer de goede kant op vallen. Die website voor trainingsbegeleiding is af, ik lanceer ‘m binnenkort, als de kinderziektes eruit zijn. Woensdag werden er achter elkaar een aantal nieuwe spulletjes bezorgd, waaronder een vervanger voor de magnetron, een kekke nieuwe e-reader en een geweldige nieuw espresso-apparaat dat veel lekkerder koffie maakt dan de oude, kapotte.

Bovendien kreeg ik van de importeur van Suunto met wie we contact hadden gehad over de gestolen horloges en de daarop volgende vermogens-meet-sores een heel erg aardig aanbod: er hing nog ergens een witte Suunto Ambit 2S rond, gebruikt maar in prima staat, en die kon ik van hem krijgen. Gratis.

Echt? Een witte Suunto Ambit 2S? Dat is hetzelfde als mijn oude horloge! Hoera! Hij is al onderweg, ik kan niet wachten!

De Coros gaat dan waarschijnlijk retour, maar daar kom ik nog op terug.

En om het helemaal af te maken heb ik vandaag bij de triathlon van Binnenmaas gefietst als nooit tevoren. Ik had in een triathlon nog nooit harder gereden dan 32,9 km/u gemiddeld, en ik wilde heel graag een keer de grens van 33 oversteken. Maar ik had geen idee van mijn vorm, al gaf Limburg wel hoop. Welnu, het werd over 40,2 km maar liefst (foto van de Coros):

33,9En voor de Strava-kenners: dat leverde nog een QOM op ook, ik heb er gauw een screenshot van gemaakt: 

(Manlief noemt ’t Queen of the Molshoop, want er zijn daar helemaal geen mountains!)

En nou op naar de 34?!

Ik ben wel benieuwd of dit record komt doordat ik anders ben gaan trainen (ik heb spinning ingewisseld voor twee intensieve wegtrainingen en deed deze zomer minder lange duurtrainingen dan voor mij gebruikelijk is), door meer zuurstof in mijn bloed dankzij het ijzer, of door nog iets anders. De weersomstandigheden waren perfect, maar het parcours was dat zeker niet: ik ben onder andere een keer vol in de remmen gemoeten voor een auto (er waren meerdere valpartijen ook) en ik miste een afslag waardoor ik moest keren.

Na een paar weken toch vooral veel tobben en twijfelen ben ik blij met deze bevestiging. Alles doet net nog!

Zwemmen ging, op me verslikken in een golf na, okee, en nouja, het enige overblijvende minpuntje is dat mijn achillespees na 3,5 kilometer gevoelig werd, dus het werd een DNF, dat viel een beetje tegen. Ik wist dat de kans erop groot was, maar ik had gehoopt zo’n 7 km te kunnen hardlopen en dan had ik ‘m uitgewandeld, maar dat zat er dus niet in. Altijd lastig als herstel van een blessure geen rechte lijn omhoog is…

Dus het is allemaal nog niet helemaal jofel, met die achillespees, donderdag een crematie, en de afhandeling van de inbraak sleept zich ook voort, maar ik voel me in vergelijking met vorige week een ander mens, en dat is erg fijn!

 

PS Ja, ik zit op Strava, sinds het nieuwe horloge. Maar ik weet nog niet of dat blijvend is, want als ik een Suunto terugkrijg, ga ik in elk geval ook weer naar Movescount, wat ik mis. En een dubbele boekhouding, mwah, ik twijfel nog – want Strava is wel leuk. 

 

Door |2018-09-01T19:39:01+02:001 september 2018|Fiets, Triathlon algemeen, Waarom|2 Reacties
Ga naar de bovenkant