Fiets

Een paar weken geleden stond in de nieuwsbrief van Hellevoet Heroes dat er op 8 juli een koppeltijdrit in Abbenbroek was.  Manlief en ik schreven ons meteen in. We hadden onze kans op een koppeltijdrit eerder gemist door de darmproblemen, dus dit was een mooie herkansing en voor mij nog een oefentijdrit. Want we zouden hem niet als echte koppeltijdrit rijden: ik zou gangmaker zijn, Henk mijn volger. Dat past ook goed bij de huidige verhoudingen: ik ben sneller, deels vanwege mijn gerichtheid op het fietsen, deels door m’n snellere fiets.

Zo togen we dus gister naar Abbenbroek. Ik had geen idee wat ik kon verwachten: het was heet (al verdween de zon net en was het dus goed te doen), ik weet niet of de darminfectie over is (fingers crossed), aan de antibioticakuur heb ik spruw overgehouden wat net gistermiddag op z’n hoogtepunt was, en de afgelopen (werk-)week was loodzwaar, eigenlijk te zwaar bij mijn huidige energieniveau, maarja, m’n ziekmelddrempel ligt heel hoog en ik heb het overleefd.

Maar ik betaal er ergens wel een prijs voor natuurlijk – al maanden. Ik bedoel: ik ben al maanden enigszins aan het overleven, met doorwerken en -leven bij een door al het gekwakkel minder hoog energieniveau dan normaal. Dat voel ik echt wel. Het gaat, maar er zijn momenten, zoals donderdagavond bijvoorbeeld, dat ik niet meer uit mijn ogen kan kijken. Onder wat gunstigere omstandigheden knap ik echter steeds ook weer heel snel op gelukkig.

Enfin, Abbenbroek. Ik had de uitslagen van vorig jaar gezien en op basis daarvan gedacht: misschien worden we wel laatste. Gisterochtend keek ik naar de deelnemerslijst (staat nou niet meer online), en toen zag ik dat er dit keer meer deelnemers waren, dus toen dacht ik ‘of een na laatste’. Bovendien zag ik een aantal beroemde namen: Koos Moerenhout, Maarten den Bakker, Hennie Kuiper, Kenny van Hummel. Nou, dat is toch wel bijzonder: samen met hen in één deelnemersveld starten!

We waren vroeg genoeg voor een verkenning van het parcours en dat zag er allemaal goed uit om lekker hard te rijden.  Daarna hebben we een tijdje gekeken bij de start, gezellig pratend met andere deelnemers en plaatselijke toeschouwerd. Ondertussen zagen we onder andere bondscoach Koos Moerenhout en zoon

Maarten den Bakker (de local hero)

en wielerlegende Hennie Kuiper (74)

vertrekken. Kuiper gaf ook het eerste en enige startschot, hieronder nog te zien, en ook zie je daar een van het fikse aantal jonge kinderen dat deelnam:

Natuurlijk waren er ook snelle mannen met punthelmen enzo. Alles door elkaar! Heel gemoedelijk en met respect voor elkaar. Wat een leuk evenement, zo zijn er in het fietsen niet veel.

Wij startten pas om 18:41, als 72e koppel van de dik 90. Het ging goed: ik raakte hem best wel lekker, voor mijn gevoel, en Henk kon in mijn wiel blijven en hij had zicht op eventueel achteropkomende koppels waarmee we in de bochten rekening moesten houden. We werden wel een paar keer ingehaald, maar konden in de eindsprint één koppel ook net weer terugpakken.

Het voelde alsof ik het gaspedaal net niet helemaal maximaal in kon drukken, maar aan het eind was ik wel redelijk total-loss en had ik voor mijn gevoel de drie rondjes goed gedoseerd. Mijn beschimmelde tong voelde als gebarsten oud leer, maar verder hinderde dat niet. Hooguit moest ik de neiging om te drinken onderdrukken, want dat kost tijd en helpt toch nauwelijks.

Ik had onderweg al eens gekeken en gezien dat:

• Onze snelheid hoog lag – we hebben 34,7 km/u gereden zelfgeklokt, in de uitslag zelfs 34,79. Het is van ongeveer 20 jaar geleden dat ik zo hard heb gereden!
• Mijn vermogen tegenviel (gemiddeld 216 Watt, 220 genormaliseerd – 10 Watt onder wat ik volgens mij zou kunnen nu). Ik heb eerder dit seizoen in tijdrit en triathlons steeds een hoger genormaliseerd vermogen gereden. Dat het tegenviel, dat kon ik me voorstellen gezien mijn vorm – afgelopen week is me niet in de koude kleren gaan zitten. Maar hoe kan ik dan zo hard rijden? Dat snap ik nog niet helemaal.

Eenmaal thuis zag ik ook nog dat mijn hartslag precies lag zoals ik ‘m wil hebben in zo’n tijdrit: net boven m’n omslagpunt. Zo voelde het ook wel, al denk ik dat ik nog net iets dieper zou kunnen gaan als ik in vorm ben. Ik ken dat wel van mezelf: als er iets is, is de bereidheid tot ‘sterven’ van mijn lichaam minder groot. Eigenlijk viel dat gister (en zeker vorige week) best wel mee, gezien de omstandigheden.

Aan de uitslag te zien is dat:

• We relatief vlak hebben gereden, ook dat is goed.
• We lang geen laatste zijn geworden! Met leeftijdsbonificatie zijn we 9e van 13 in het dames-klassement, wat eigenlijk geen goede vergelijking, want ik zou daarin natuurlijk hoger kunnen eindigen in het zuchtje van een snelle gangmaker. Daar ging het ons ook helemaal niet om.

We gingen, met verhitte koppies…

hartstikke tevreden naar huis. Naar een fijne avond thuis: avondeten in de vorm van een bezorgpizza om 9 uur, de Tour-etappe terugkijken, en voor mij het eerste biertje in bijna twee weken, want ik mocht bij de antibiotica geen alcohol.

Een erg leuk evenement zo! Een aanrader, en voor herhaling vatbaar.

Ik vraag me echt af hoe ik het voor elkaar krijg: zo veel gekwakkel achter elkaar. Ik schreef hier op 17 mei, in de aanloop naar de twee triathlons:

Waar ik tussen eind februari en 9 april last had gehad van drukte, familieomstandigheden en gekneusde ribben, had ik sindsdien nog steeds wel wat drukte en omstandigheden, last van m’n rug als gevolg van die ribben, een zo-zo trainingsweekend en meteen daarna, jawel, werd ik verkouden.

Kort daarna schreef ik opnieuw over twee dagen waarop ik iets onder de leden leek te hebben:

En misschien was ik ook in iets minder goede doen: de twee tussenliggende dagen voelde ik me wat brak: moe, onrustig geslapen, gister verhoogde rusthartslag. Ik twijfelde toen zelfs nog of ik wel zou kunnen starten, maar vandaag is beter.

Ik heb me toen welgeteld een week okee gevoeld, en toen kreeg ik last van mijn darmen: gerommel, winderig, opgeblazen, lichte diarree, vaak naar de wc, met een vaag ‘niet lekker’ gevoel. Eerst dacht ik dat het door lactose kwam waar ik soms gevoelig voor ben (geweest?), al leek het wel ongebruikelijk heftig daarvoor. Donderdag leek het over, maar gister laaide het weer op en bovendien werd ook manlief toen ziek, hij nogalliefst met koorts erbij. Dat heb ik niet gehad. Wel heb ik een aantal slechte nachten gehad doordat ik vroeg wakker werd van de onrust in mijn buik. En kennelijk hebben we dus een virus of bacterie of parasiet te pakken. Ook weer niet heel erg: we kunnen gewoon eten bijvoorbeeld.

Alles bij elkaar betekende het vanochtend echter wel dat we helaas niet mee konden doen aan de koppeltijdrit van de Hoeksche Renners. Met koorts was dat voor Henk sowieso uitgesloten en ik voelde me toch ook te futloos. Het was de vorige keer erg leuk (ook niet onder het beste gesternte, lees ik zelf terug, dat was ik alweer vergeten). Het was nu voor mij bovendien als oefentijdrit bedoeld, vervelend en jammer dat dat niet kon doorgaan, maar top presteren had toch niet gekund. Beter uitzieken.

En zo heb ik dus een heleboel gekwakkel op rij te accepteren. Ik heb niet het gevoel dat het iets anders is dan pech. Ik bedoel: er is volgens mij niet iets structureels. Nouja, ik sleep me wel een beetje voort, ik voel wel dat ik voorzichtig moet zijn met m’n lijf – het heeft veel te verduren gehad. Ik blijf maar moeïg ook, maar dat is meer gevolg dan oorzaak. Op de dagen dat er niets aan de hand is, voel ik me goed. Alleen zijn die dagen dus al sinds eind februari zeldzaam, en daar baal ik wel van.

Ik kan ontzettend verlangen naar onbekommerd sporten. Naar wel gewoon twintig kilometer kunnen racen, of naar een lekkere zwerftocht op de fiets, zoals ik die voor afgelopen woensdag van plan was, toen ik had afgesproken met een vriendin in Alkmaar. Ik zou daar op de fiets heen en met de trein terug, maar dat kon niet doorgaan. Daar speelde de noordoosten wind ook wel een rol in, maar toch vooral de futloosheid, het slaapgebrek en de onrust in mijn darmen – het zou te zwaar worden.

Gewoon onbezorgd lekker sporten, het is al maandenlang de uitzondering. Terwijl het voor mijn gevoel dus om de hoek ligt: er is niet heel erg iets mis. Dat houd ik mezelf ook maar voor: het komt allemaal weer goed. Nog steeds ben ik natuurlijk in wezen kerngezond en heb ik eigenlijk niks te klagen. Ik heb alleen een boel pech achter elkaar. Eens gaat het tij weer keren!

Ik ben vandaag onverwacht een rustig dagje thuis. Ik zou eigenlijk nog met maatje Jo in Limburg fietsen, maar het liep anders.

Het begon eigenlijk al anders te lopen eind maart. We zouden namelijk eigenlijk vanaf 30 maart vier dagen gaan, lekker fietsen in de heuvels. Maar we waren toen allebei niet in goeden doen, en de weersverwachting was dramatisch slecht, met veel regen en kou. We hebben toen kort van tevoren geannuleerd en daar geen spijt van gekregen.

Het tripje verzet naar de afgelopen dagen, en vanwege de hogere kosten in de mei-vakantie een andere overnachtingsplek gekozen. Opnieuw hadden we een beetje zorgen over het weer: veel regen in de voorspellingen, vrijdag zelfs ‘code geel’, maar de Buienradar gaf ons ook wel goede hoop.

Ik had er zin in. Het is in meerdere opzichten een veeleisende tijd geweest, fijn om er even tussenuit te gaan. Ik voelde dat meteen bij vertrek: ah, lekker! Ik was ook net weer uit de kreukels en had dus zin in veel fietsen, lekker buiten zijn en de gezelligheid van samen op stap.

Jo opgepikt bij het station en koers gezet richting Limburg. We hadden vanwege die weersverwachting geen haast. In de auto regen, maar uiteindelijk een aardig rondje Meinweg kunnen doen. Beetje regen, de enige heftige bui viel toen we net in de buurt waren van een riante bushalte waar we konden schuilen. Mooi tochtje, het meest in Duitsland, onder andere langs een voormalige munitie-opslagplek (foto).

Alleen schakelde mijn fiets voor geen meter en moest ik twee keer lopen toen het wat serieuzer omhoog ging. Fiets is net 21 geworden en tobt al een tijdje met weigerachtige achterderailleur. Dat gaf wat zorgen voor de volgende dagen, maar ik had wel goede hoop op een Limburgse fietsenmaker.

Toen we aan het eind van de middag doorreden naar Zuid-Limburg, kwamen we wel in serieuze hoosbuien terecht, maar toen zaten we zelf droog natuurlijk. Genoeglijk avondje in de herberg, met een lekker biertje erbij.

Relaxed naar bed, en ik dacht: ik val zo lekker om voor een lange nacht.

Niet dus.

Om middernacht ben ik maar eens een tijdje naar buiten gegaan voor de verandering, en om twee uur ben ik er ook nog even uit gegaan. Daarna, rond een uur of half 3, ben ik in slaap gevallen, tot half 8. Toen werd ik wakker met een ochtendhumeur van jewelste. Ik had geen idee wat er aan de hand was. Ik ben geen heel goede slaper, maar de laatste tijd gaat het eigenlijk gewoon goed. Het was een beetje benauwd en het bed was niet super, maar ik heb wel eens onder slechtere omstandigheden geslapen, of korter geslapen zonder zo’n donderbui om m’n hoofd bij het wakkerworden. Jo had ook beroerd geslapen, frappant.

Enfin, na een goed ontbijt afgedaald naar Mechelen en daar overtrof de fietsenmaker m’n stoutste verwachtingen: voor acht euro m’n derailleur afgesteld en en passant ook nog even m’n ketting gesmeerd en de voorrem rechtgezet. Hulde, Hub Nix!

Daarna onderweg voor een langere tocht Wallonië in, langs de stuwmeren van Gileppe (foto – in het echt indrukwekkend!) en Wesertal.

Lekker gefietst, ondanks wat miezerregen en de beruchte kwaliteit van het wegdek in Wallonië. Het is een hoek van België die ik eigenlijk amper ken. Prachtig en afwisselend landschap. Veel rustiger dan in Limburg. Schakelen ging goed, al duurde het lang voor ik er weer echt vertrouwen in kreeg. Daar zal dat maar langzaam opklarende ochtendhumeur ook achter gezeten hebben.

Eind van de middag terug. Opnieuw een genoeglijk avondje in de herberg.

En opnieuw een beroerde nacht.

Nog veel beroerder eigenlijk: dit keer was ik om half 5 nog wakker, daarna ben ik in slaap gevallen, tot tegen achten. Het was weliswaar eerst gehorig, zowel uit het restaurant als van de bovenburen, maar dat was ook weer niet zo erg dat het de slapeloosheid kon verklaren, en na middernacht was het stil. Ik snapte er weer niks van. Dit was zelfs voor mijn doen in slechte tijden zeer extreem – mijn slechtste nacht sinds de allerergste vlaag tijdens de overgang, in 2016.

Ergens om een uur of 2 bedacht ik ineens: ik wil hier weg, ik wil naar huis. Er is iets helemaal niet pluis hier, dat vertelt mijn lichaam mij; ik weet niet wat het is, maar ik ga mezelf dit niet nog een derde nacht aandoen.

Wat daar zeker een rol in speelde was dat ik nog 225 kilometer moest autorijden. Twee slechte nachten is daardoor eigenlijk al geen porem, dat weet ik, maar een derde, oef… Ik durfde er niet op te vertrouwen dat ik die derde nacht wel zou slapen, en ik weet ook dat de gedachte ‘ik moet wel slapen want anders kan ik morgen niet autorijden’ funest is voor je slaap. Ik ben best wel ervaringsdeskundig in mezelf door slechte nachten loodsen, maar hier hield het voor mij op.

Jo moest er even over denken, maar ook zij had opnieuw een slechte nacht gehad, en ze wilde dus wel mee. We hebben eerst nog een kort rondje gefietst over een paar van de klassieke Limburgse klimmetjes: Camerig/Vijlenerbos, Vaalserberg/Drielandenpunt (foto) en Schweiberg.

Dat is altijd leuk en Limburg lag er prachtig bij, met de fruitbloesem en opvallend veel paardebloemen. Het was droog maar wel wat dreigend en dus ook een beetje drukkend warm. Ik had brakke benen: de dag ervoor was best lang geweest voor mijn huidige getraindheid, en ik was natuurlijk niet goed hersteld. Slapen is daar nogal belangrijk voor.

We zijn ’s middags teruggereden. Gelukkig ging dat allemaal goed – wel met opnieuw een hoosbui. Jo ontdekte dat er geen treinen reden tussen hier en Den Haag en besloot toen om bij ons vandaan naar huis in Haarlem te fietsen. Gelukkig hoefde ik zoiets niet meer – ik was thuis en bij manlief, en ik voelde een nog grotere opluchting dan vrijdag bij vertrek.

Ik heb in m’n eigen bed dik 9 uur geslapen en voel me vandaag een ander mens, zeker na de herstel-yoga ‘XL’ (anderhalf uur) van vanochtend (veel rekken en losmaken, beetje core met Adriene’s upper back love, yoga for the spine en runners yoga). Daar had ik zomaar alle tijd voor.

Waar ik gister nog dacht: ‘waarom zit het nou de hele tijd maar niet mee?’ denk ik vandaag vooral: ‘weggaan was een goede beslissing’. Het liep anders dan verwacht, maar ja, ik heb óók lekker gefietst, ben veel buiten geweest (bij aangename temperatuur en qua regen goed wegkomend), en ik heb gezelligheid ervaren.

En tot slot was het goed om te merken dat thuis zo fijn kan zijn.

Toen ik in 2006 uit Amsterdam wegverhuisde, vond ik het afscheid van mijn oude sportschool moeilijk. Ik had het bij Jerry’s (bestaat niet meer, dus geen link) naar mijn zin, voelde me er thuis. In m’n nieuwe omgeving ging ik een heleboel sportscholen af voor proeflessen. Nergens vond ik wat ik achtergelaten had. Uiteindelijk koos ik voor de sportschool met de beste spinninglessen – want daar gaat het me vooral om.

Ik was net lid geworden toen ik tijdens de spinningles erop aangesproken werd door de instructeur dat ik niet meedeed met de push-ups. Opgelet: push-up is helemaal niet het goede woord, het is meer slingeren, want dat doe je met je bovenlijf, heen en weer richting je stuur.

Ik kende push-ups helemaal niet van waar ik in Amsterdam had gespind: niet bij Jerry’s, en daarvoor niet bij voor zover ik weet de eerste sportschool in Nederland waar je spinning kon doen (ik heb het over 2001, ik herinner het me niet precies, was het Fitness First?) Ik heb daar hartstikke goed leren spinnen, ik pluk daar tot op de dag van vandaag de vruchten van, maar push-ups, homaar. Ik vond het dan ook maar ‘raar’.

Het was vervelend om het op m’n gloednieuwe plek meteen ‘fout’ te doen. Ik zei iets als ‘dat kan ik niet met een hartslag rond m’n omslagpunt’ en toen ging ik volgens die instructeur ook nog eens veel te diep te vroeg in de les. Huh?

Hij zei ook nog: Lance Armstrong (daar kon je het toen nog gewoon over hebben) doet ook push-ups.

Waarop ik dacht: maar toch echt niet op de fiets.

En wat ik ook dacht: laat me toch. Wat maakt het voor de anderen uit als ik in een hoekje even iets niet doe?

Ik ben gebleven, ik ben later bij een andere ‘juf’ gaan spinnen en die liet me mijn gang gaan als ik niet meedeed. Die gaf sowieso veel vrijheid, iets wat ik zeer waardeerde maar wat helaas maar weinig instructeurs doen – bijvoorbeeld een vrij nummer aan het eind. Dat je dan naar eigen inzicht rustig aan kunt doen of juist nog even diepgaan, al naar believen staand of zittend met hoge of lage trapfrequentie. Voor mijn trainingsdoelen zou dat fijn zijn. Afgelopen dinsdag bijvoorbeeld kon ik in de les m’n ei niet helemaal kwijt en had ik graag aan het eind nog even alles eruit gegooid.

Sinds mijn spinning-herstart in oktober train ik weer regelmatig bij die instructeur van 17 jaar geleden – helaas zijn de lessen van die andere juf uit het rooster. Nog steeds zijn de lessen goed, maar nog steeds zitten er push-ups in. Ik doe dan halfslachtig mee: op half tempo. Dat vind ik beter te coördineren en heeft wat nut voor souplesse in m’n rug.

Tot nu toe geen commentaar, maar afgelopen dinsdag sprak de instructeur me er weer op aan: m’n push-ups moesten sneller. Dat schoot bij mij nogal verkeerd, want ik was er net voor het eerst in vier weken weer, na de gekneusde ribben, met een rug die nog niet helemaal de oude is. Dus ik vond het al heel wat dat ik er weer was.

Dus ik zei iets als: ik kom net terug van gekneusde ribben en ik ben toch al niet zo van de push-ups, dus ik doe voorzichtig.

Met de muziek op de achtergrond weet ik niet of de instructeur dat verstond. Hij zei iets als ‘push-ups horen er wel bij’, waarop ik zei ‘vind jij’, maar dat heeft hij echt niet gehoord, denk ik. Zelf moest ik er meteen om gniffelen: Louise heeft weer eens een autoriteitsconflict. Dat ik kracht bijzette door de push-ups vervolgens maar helemaal te laten zitten.

Nou heb ik sinds 2006 een boel bijgeleerd over trainen, en zodoende kan ik veel beter dan in 2006 beargumenteren waarom ik push-ups bij spinning maar niks vind:

• Je traint er niks mee. Echte push-ups, op de grond, zijn zware krachttraining, maar met je kont op een zadel is het niks anders dan je bovenlijf heen en weer slingeren. Het enige wat dat eventueel toevoegt, is wat souplesse aan je rug, maar dan kan het beter rustig.
• Het is een ongecoördineerde beweging, omdat je ondertussen doortrapt. Dat geeft een relatief hoog blessurerisico. Dat is wat ik als eerste aanvoelde: bij zo’n hoge hartslag houdt coördinatie van andere dingen dan trappen nogal op. Maar elke oefening die niet direct met fietsen te maken heeft is maar ongelukkig op een fiets natuurlijk.
• Het hindert het fietsen. Dat is de andere kant van het vorige punt: als je je bovenlijf heen en weer beweegt, kun je niet fatsoenlijk doortrappen. Als je iets niet moet doen bij goed fietsen is het wel wild met je bovenlijf heen en weer schudden.

Daar ben ik allemaal redelijk van overtuigd, maar toch heb ik de ochtend erna maar eens gegoogled op ‘spinning push-ups’ en wat blijkt? Ik heb gelijk. Volgens een aantal Amerikaanse deskundigen zitten push-ups alleen maar in een spinningles om ‘m minder saai te maken. Ze noemen dezelfde nadelen als ik.

(Ik heb het er de afgelopen maanden al vaker over gehad: ik zet m’n zoektocht naar een andere sportschool voort. Of misschien moet ik beslissen het zonder te doen, in elk geval zonder spinning, dat lukte in de coronajaren ook goed. De komende tijd ga ik minder spinnen, omdat ik meer buiten ga fietsen. Dat zal wel schelen.)