Zwem

Hier twee leuke foto’s van zaterdag, met dank aan de fotografen van Dynamica:

Die tweede is net na mijn inhaalactie; de andere dame was een baangenoot en we hadden het nog even over het snelle zwemmen. Ook zij had nog nooit zo hard gezwommen!

Wat ik zaterdag niet had geschreven, even over m’n outfit: ik had best wat hoofdbrekens gehad over de kou en dus ook over mijn kleding. Uiteindelijk was een tip van manlief om van mijn tweedelige tri-suit alleen de onderkant aan te trekken, en te zwemmen in sport-bh – een zwarte, dus dat past er prima bij. Dat ging goed en het scheelde nattigheid op m’n bovenlijf. Daarna dus dit best dikke maar goed ademende shirt aan, een dierbaar en nuttig souvenir van een trainingsweek in Italië van heel lang geleden. M’n startnummer (aan band) is niet zichtbaar omdat dat klapperde in de wind. En anders dan anders in multisport-wedstrijden: ik liep met bril. Ik wilde m’n lenzen nog niet in vanwege de ontstoken ogen door de verkoudheid.

Ik schreef hier vrijdag dat de verkoudheid ‘net op tijd over’ was voor de zwemloop. Dat dacht ik toen echt, vandaar dat ik het amper kon geloven toen ik ’s avonds weer keelpijn kreeg, nu aan de andere kant. Ik weet nu nog steeds niet of er iets nieuws bezig is of dat de verkoudheid na drie weken met een soort toegift kwam, maar ik voelde me gister in elk geval verre van jofel. Niet ziek, hoor, maar ook bepaald niet op m’n energiekst. Ik twijfelde zelfs nog over wel of niet starten, ook vanwege de kou. Maar het leek me toch te leuk en ik dacht: ik zie wel hoe het gaat. Dus ik stapte toch maar gewoon in de auto: op naar Vlissingen.

Leuk was het inderdaad weer. Ook al was het veel drukker dan twee jaar geleden, het blijft een kneuterig en overzichtelijk evenement met een breed niveau en ook een boel kinderen (derde startserie). Ik heb even zitten kijken bij de start van de eerste serie; deze foto is van tijdens hun briefing:

Daarna ben ik wat gaan loslopen buiten, bij de bloempot die de ingang vormt van het zwembad (waar overigens veel over te doen is: ik noem het nog het Vrijburgbad maar zo heet het niet meer na een overname die tot een grote kostenstijging heeft geleid):

Ik voelde me nog steeds niet heel jofel maar ook zeker niet te slecht om te starten. Om kwart voor 2 was het zo ver. In mijn baan hoopten we allemaal in 10 minuten te zwemmen, of net eronder. We startten en ik had meteen in de eerste baan het gevoel dat het zwembad maar 20 meter was ofzoiets. De baantjes vlogen voorbij, wat ik me herinnerde van de vorige keer: zo 500 meter zwemmen lijkt veel sneller te gaan dan een interval van 400 meter in het zwembad. Ik werd nog wel twee keer ingehaald en kwam daarbij tegen de kurken en achteraan, maar eigenlijk zwommen we allemaal even hard, dus in een perfect treintje (dank, baangenoten!). En allemaal harder dan verwacht dus.

De tijd vloog om, en het ging goed. Ik kon halverwege de heen-baan steeds de klok zien en die kon ik amper geloven: ik was op weg naar 9:30 ofzoiets. Waar kwam dat ineens vandaan? Ja, het treintje, maar zelf raakte ik hem ook gewoon hartstikke goed. Met dank aan de cursus bij TriExperience van afgelopen herfst, en mogelijk ook aan mijn lage verwachtingen, dat helpt wel vaker.

Eenmaal afgetikt zag ik dat het nóg sneller was: 9’17. Wat? Ik ben in de verste verte nog nooit zo snel geweest! Ik heb bij zwembad-evenementen een soort abonnement op 10-blank en in m’n beste zwemperiodes had ik 500 meter in ongeveer 9’30 gekund, schat ik in, maar dat heb ik nooit geklokt, laat staan ‘officieel’ in een wedstrijd (ik heb er jarenlang last van gehad juist in trainingen op m’n snelst te zijn, op een achternamiddag in de kerstvakantie bijvoorbeeld). Ik was 40 seconden sneller dan de vorige keer, 2 seconde per baantje – en dat is in het zwembad een reuzestap! Ik was met een halve minuut langzamer al blij geweest, dus nu zweefde ik het zwembad uit.

Misschien was het de euforie, in elk geval: ik verprutste de wissel (weer) totaal. M’n shirt zat binnenstebuiten, ik zat te prutsen met m’n brillenkoker en met m’n schoenveters (weer de snelveters vergeten), ik deed de rest klunzig en verstrooid – en iedereen was dus het zwembad al uit en toen kwam ik er nog achteraan. Rumpf, m’n zoveelste slechte wissel. Onthouden: als ik later dit jaar weer triathlons ga doen, dan moet ik écht m’n wissel oefenen van tevoren, want dit slaat helemaal nergens meer op.

Het lopen – over een echt Walchers parcours met meidoornhagen, weilanden en een bunker – ging matigjes. Of eigenlijk moet ik zeggen: het ging zoals ik zou verwachten bij niet helemaal fit. Ik loop dan al maanden telkens ongeveer 5’30/km, en nu dus ook. Dat betekende bijna 1,5 minuut trager dan de vorige keer en dan ik eigenlijk zou willen en waar ik voor getraind heb. 27’33, dat liep ik in november ook al, toen ik weer net aan het opbouwen was. Tsja. M’n krentenbollen zaten ook nog een beetje in de weg. Lastige starttijd, zo net na de lunch.

Nouja, ik heb het maar te nemen zoals het komt. En dat was verder wel okee. Ik had het niet koud, het bleef droog en het woei niet al te hard – dat viel alles mee. Ik haalde nog één of twee dames in en lag dus niet meer laatste van m’n startserie, en ik kon eerst jagen en later samen oplopen met een Vlaamse deelnemer op de lange afstand, dat was leuk. Hij liep me er op het allerlaatst wel uit.

Ik finishte in 41:48 en dat is dus geen persoonlijk parcoursrecord, maar die gedachte had ik eerder al laten varen. Wel zag ik vandaag in de uitslag dat ik m’n leeftijdscategorie heb gewonnen. Dat had ik gister niet gezien want ik had nog gezellig wat staan ouwehoeren en daarna moest ik snel weg omdat ik met m’n broer had afgesproken.

Al met al was het zo een leuke dag. Ik ben buitengewoon in mijn nopjes met m’n zwemtijd. Ik heb best wel last soms van m’n grillige prestatieniveau en sterk wisselende vorm van de dag. Vaak ben ik daardoor gefrustreerd, maar een heel enkele keer weet ik mezelf ook gigantisch te verrassen. Ineens wil het dan wél.

Vandaag voel ik aan mijn lijf dat er gister niet meer in had gezeten. M’n benen zijn verrassend moe zelfs, m’n schouders een beetje stijf. Dat is best een lekker ‘day after’ gevoel. Nou die keel nog…

Morgen doe ik mee aan de zwemloop in Vlissingen. Dat is geen superbelangrijke wedstrijd, maar ik doe toch een procesverslagje, zoals gebruikelijk de dag ervoor.

Ik had bedacht dat de zwemloop een mooie afronding en dus ook evaluatie van de wintertraining zou zijn, kort voordat onze verhuizing losbarst. We tellen inmiddels af naar volgende week vrijdag, dan is de overdracht! We zijn al van alles aan het regelen natuurlijk. Ook met de verkoop van ons oude huis gaat het goed: de kopers zitten in de drie dagen bedenktijd na het tekenen van het voorlopig koopcontract, dus het is bijna definitief. Dus dat gaat allemaal goed maar het houdt ons wel bezig natuurlijk. Ik moet nog zien hoe veel er de komende maanden van sporten terechtkomt en bij wat ik kan doen, wil ik het vizier meer naar het fietsen wenden.

De zwemloop leek me een mooie graadmeter van hoe goed ik de winter met zwemmen en lopen ben doorgekomen. Ik hoopte op een persoonlijk parcoursrecord: de vorige keer had ik traag gewisseld,  ik zou nu minstens even hard moeten kunnen lopen, althans, dat was wel m’n seizoendoel (een losse 5 km weer eens onder de 26′ lopen, wat ik als ‘goed’ beschouw), en zwemmen zelfs iets harder dan twee jaar terug: binnen de 9’50. In trainingen lig ik daarvoor op koers.

Maar of het eruit wil komen morgen – geen idee. Ik schreef eerder al over in januari iets te veel drukte en stress en daardoor wat gekwakkel. Het ging een beetje op en neer met mijn vorm. Die 5 kilometer binnen de 26′ is zodoende nog niet gelukt: ik heb een paar Parkruns gedaan maar steeds was er wel wat. Het enige wat ik kon zien is dat bij een lager tempo m’n hartslag ook vrij laag lag, wat hoop gaf voor als ik het gaspedaal eens een keer wel zou weten in te trappen.

En toen…. werd ik verkouden. Ik ben niet echt ziek geweest, geen koorts, maar wel vervelend en langdurig aan het snotteren: in totaal bijna drie weken. Met onder andere nachtelijk hoesten en dus slaapgebrek, gepruttel in een bijholte en afgelopen week nog een snijdende keelpijn. Het is net op tijd over en ik heb de laatste week wel weer wat kunnen trainen, maar heel jofel voel ik me niet. Ik heb ook anderhalve week niet kunnen trainen en me beperkt tot wandelen en yoga. De snelheids-puntjes-op-de-i heb ik dus niet kunnen zetten.

Wel gingen die laatste trainingen alweer okee en ik weet: eens een keer flink verkouden is niks ernstigs en voor mij heel normaal (de laatste jaren kom ik eigenlijk gemiddeld heel goed weg zelfs). Qua timing komt het gelukkig net goed: ik ben fit genoeg om morgen te starten. Of ik het gaspedaal dan ga weten te vinden – geen idee.

Wat er als hindernis voor het persoonlijke parcoursrecord nog bijkomt is dat het weerbericht ongunstig is: gevoelstemperatuur van 3 graden, bij stevige wind. Dat lijkt me bij het hardlopen geen pretje: in m’n natte kloffie en met blote benen naar buiten. En de wind scheelt sowieso snelheid natuurlijk.

Nou goed, wat maakt het ook allemaal uit – ik ga morgen gewoon lol hebben. Afgaand op mijn trainingen, daarbij dan ook nog de trap- en krachttraining, waarmee ik veel verder ben gekomen dan vorig jaar, heb ik gewoon een goede winter gedraaid. En naar omstandigheden was dat helemaal super. Wat er morgen ook uitkomt!