maart 2015 – Optimaal blijven sporten

Lucratief bezoek Westland

Henk met doos groente rechts op het podium

Gister hebben manlief en ik meegedaan aan de halve marathon van het Westland. En dat legde ons geen windeieren. Voor € 2 en wat benzinekosten hadden we:

Ieder een shirt en een medaille
Onderweg een boel bekertjes drinken (water en sportdrank) en een enkel hapje fruit
Een grote doos groente
Goede nieuwe ideeën
Een heel tevreden gevoel.

Hoe kan dat nou? Welnu, manlief liep prijs. Voor de tweede keer deze week stond hij op het podium, beide keren als derde bij de 55+-mannen. En dat leverde dit keer een envelop op waardoor we ons beider inschrijfgeld op € 2 na terug hadden, én die grote doos groente, een nuttige, gezonde, leuke en passende prijs – we hadden immers net 21 kilometer langs kassen gelopen, nouja, bijna dan. En een lekkere prijs nog ook: gisteravond de asperges meteen soldaat gemaakt!

Ik liep zeker geen prijs, ik eindigde ver in de achterhoede, maar dat was ook de bedoeling, of nouja, het was niet mijn bedoeling hard te lopen. Ik liep ‘m als duurloop, op hartslag, en ik had van tevoren zelfs extra kilometers ingelopen, waardoor mijn totaal op 25 uit zou komen. En dat ging verrassend goed. Ik moest de hele tijd de rem erop houden, en ik had dus ook de hele tijd het gevoel: als het zo blijft gaan, mag ik van mezelf de laatste drie kilometer los. Maar of dat nog zou lukken? Tot nu toe vond ik die kilometers boven de 21 steeds maar taai.

Kilometer 17 in de halve marathon, 21 voor mij in totaal. Nog eentje… en ik zag ernaar uit! Ja, eindelijk, het bordje van de 18, Naaldwijk terug binnenlopend – trossen los! En zo werden de laatste drie kilometers de snelste én de lekkerste van de hele dag. Voor het eerst kwam ik 25 kilometer dus prima door, en dat geeft vertrouwen voor de nóg langere afstanden straks vanaf de zomer.

Hooguit vond ik mijn snelheid (maar weer eens) ietsje tegenvallen, maar waarschijnlijk is de traagte te verklaren door enerzijds de harde wind (het was af en toe echt beuken, en een paar keer liep mijn hartslag dus toch op, anders had ik moeten gaan wandelen) en anderzijds het feit dat het mijn vierde benen-trainingsdag achter elkaar was en er dus wel ergens wat vermoeidheid zat, al voelde ik die niet.

Tot slot heb ik onderweg ook nog een aardig gesprekje gehad met (zo weet ik nu) Lieuwert den Hoedt van Niet te remmen. Hij liep met iemand met dezelfde achternaam (zie ik in de uitslagen) en hetzelfde shirt lang net voor me, en zo kon ik op hun rug lezen dat je bij Niet te remmen fietsen kunt leasen. Daar was ik wel nieuwsgierig naar, dus toen ik langszij kwam, hebben we daar even over gepraat.

Niet alleen bracht dat me op het idee van een lease-bedrijfsfiets (ga ik onthouden), maar ook dacht ik: toch ook maar eens loopshirts laten maken van Louise Cornelis Tekst & Communicatie. Er lopen misschien wel eens adviseurs achter me die klantgerichter willen leren schrijven. Of achter manlief, misschien wil die zich wel laten sponsoren. Komt m’n bedrijfsnaam nog op het podium ook!

Door admin|2015-03-29T12:11:42+02:0029 maart 2015|Loop|0 Reacties

Lees meer

Verrassende veldloop

Vandaag heb ik meegedaan met het NK Veldloop voor gemeenteambtenaren in Utrecht (manlief coördineert dat voor Rotterdam). Het startnummer is er weer eentje voor de serie ‘leuke startnummers’ (zie hier en hier), dit keer niet zozeer vanwege het getal maar omdat ik het logo wel grappig vind, met die hollende Domtoren:

De Dom zelf was nog best een eindje weg, want het parcours was bij de Haarrijnseplas, tussen Vleuten en Maarssen. Dat gebied ken ik van de Vrouwentriathlon, maar dat is allemaal asfalt, en ik kon me dus niet zo goed voorstellen dat je daar ook kon veldlopen.

Nou, dat kon dus prima, en dat maakte het parcours verrassend. Het was alles wat je wilt van een veldloop: drassige grasjes, blubberige paadjes, zandbulten op en af, strand, en zelfs even van een steile oever afstappen, bijna met je voeten in de plas. Best pittig dus ook! Maar erg leuk.

Ik heb de 12 kilometer gelopen, twee rondjes rond de plas in 1u13-nogwat. Doel was om in D2 te lopen, rond hartslag 140, de trainingszone waar ik niet zo veel in loop – ik had net bedacht dat eens vaker te moeten doen. En ik wilde het tweede rondje sneller lopen dan het eerste en aan het eind uitsprinten. Dat is allemaal gelukt. Heel veel meer had er volgens mij ook niet ingezeten, want op zulk terrein voelt D2 zelfs nog best wel zwaar.

En dan was er nog een klein dingetje waar ik mee heb geëxperimenteerd: een eiwitreep. Omdat ik de laatste maanden heb geleerd dat 20 gram eiwit nuttigen vlot na de training of wedstrijd goed is voor het herstel. Ik doe dat het liefst uit mijn gewone avondeten of lunch, maar dat was nou wat lastiger met alleen krentenbollen en een bolus mee. Dus voor dat soort situaties maar eens aan de repen. Best lekker. En nou maar herstellen!

Door admin|2015-03-25T17:29:00+01:0025 maart 2015|Loop|0 Reacties

Lees meer

Planken en andere besognes

Op die plankfoto van gisteren zie je onder mij als plank ook nog planken: die van onze houten vloer. Dat zal een van de laatste foto’s zijn van die vloer, want die is aan z’n laatste maanden bezig. Dat ligt niet aan die vloer zelf, maar aan wat eronder zit: verrotte vloerbalken:

Stukken van de rotte vloerbalken

De vloer moet dus vervangen. We zijn in de laatste fase van besluitvorming over de sloop en renovatie. Die gaat plaatsvinden in het voorjaar, zodat we nog kunnen profiteren van de verlaagde BTW op de arbeid. Dat hele project heeft nogal wat voeten in de aarde, want alles moet uit de woonkamer, inclusief de reusachtige boekenkast mét alle boeken. En we ‘kamperen’ in totaal twee maanden boven, want de nieuwe vloer is van schuimbeton en dat moet goed droog zijn voordat alles weer terug op zijn plaats kan.

Die verbouwing valt samen met mijn triathlonseizoen. Én met een drukke werkperiode: in april en mei is mijn agenda voller dan gemiddeld.

Oef.

Nouja, we gaan in elk geval een boel uitbesteden – ik ga niet zelf met tientallen kilo’s boeken lopen sjouwen of de oude vloer slopen, sowieso niet, maar zeker niet vlak voor mijn triathlons. En die werkdrukte, die heeft ook voordelen: als eigen baas verdien ik dan ook lekker en dus kan ik het dan op een ander moment rustiger aan doen (volgend jaar?). Bovendien ben ik dan veel bij opdrachtgevers en dus weg van mijn kantoor-aan-huis, wat makkelijker is dan thuis bezig zijn met werklui over de vloer.

En misschien is er nog wel een voordeel. Ik ben geneigd om te denken: ojee, wat een gedoe, en dat net in mijn seizoenspiek, als dat maar goed gaat, wordt niks met die halve triathlon. Maar misschien is het net omgekeerd. Ik kan immers last hebben van overconcentratie, van te hooggespannen verwachtingen. Ik heb misschien wel baat bij afleiding, bij andere en gekke dingen aan mijn hoofd. Bij misschien met opluchting afreizen voor een wedstrijd-weekend in Bilzen of Bocholt, en het boven bivakkeren achter me laten.

Ik weet het nog niet, ik ben benieuwd, nouja, ook een klein beetje benauwd soms. Ik kan er in elk geval van leren voor het toeleven naar de hele triathlon volgend jaar. Misschien moet ik dan de tijd maximaal vrij houden om me optimaal voor te bereiden. Of misschien moeten we dan juist de volgende grote verbouwing plannen. Er is nog wel meer te verbeteren aan dit oude huis!

Door admin|2015-03-24T10:28:49+01:0024 maart 2015|Triathlon algemeen|0 Reacties

Lees meer

Plankfoto’s

Hier de foto die bij de post van vorige week hoort: ik (in fietstenue) aan het planken.

Planken op de planken

Deze foto is geposeerd, dat zie ik zelf aan m’n voeten: met sokken op een houten vloer, dat maakt het veel zwaarder, want die voeten glijden dan weg. Maar tijdens mijn (overigens nog niet weer geëvenaarde) record-poging van dinsdag heb ik geen foto gemaakt. Er was geen fotograaf in de buurt, en als ik probeer tijdens het planken een selfie te maken, krijg je zoiets:

Plank-selfie

Leuke lamp daar aan het plafond, zal ik maar zeggen…

Door admin|2015-03-23T12:29:26+01:0023 maart 2015|Triathlon algemeen|0 Reacties

Lees meer

Doeletje bereikt: planken

De weg naar het grote doel, de hele triathlon in augustus 2016, is bezaaid met kleinere tussendoelen en -doeletjes. Zaterdag haalde ik er daar al één van: een goede halve marathon lopen. Gister kwam er nog één bij: vijf minuten planken. Planken is een gemene oefening voor rompstabiliteit, en die is belangrijk voor een goede houding bij andere sporten. Je traint er letterlijk van top tot teen mee, met de nadruk op schouders en buik. Ik kreeg planken daarom in november aangeraden zowel bij de atletiekvereniging als door Jeroen van de bike-fitting – en voor zwemmen is het ook nuttig.

Dus ik in november beginnen en toen hield ik het een halve minuut vol, een keer of vijf. Op dat moment leek vijf minuten me echt totaal onhaalbaar, terwijl dat wel een realistisch doel zou moeten zijn – atletiektrainer Dick noemde het, en ook op internet duikt het op (hier bijvoorbeeld). Vijf keer een minuut vond ik al een hele mijlpaal, maar daarna kon ik het stapsgewijs blijven opbouwen, twee à drie keer per week, en dat ging eigenlijk makkelijker dan verwacht.

Nouja, makkelijk – het blijft een naar gevoel, ik ga er als een gek van trillen, vooral mijn bovenbenen, die sterk zijn maar niet gewend aan statische belasting. Ik heb dan ook niet het gevoel dat ik nu tien keer zo sterk ben als in november, het is meer dat mijn lijf gewend is aan hoe k*t planken voelt, en daar doorheen kan bijten. Rond de 4,5 minuut bleef ik even hangen, want dat ervoer ik als dusdanig zwaar dat ik het niet heb gedaan toen ik bijvoorbeeld verkouden was of vlak voor de halve marathon. Ondertussen begon mijn hardloopgroep er ook mee, maar ik liep daarop voor en bovendien doen zij het buiten, op de harde, natte, koude sintelbaan – brrr. Ik doe het lekker binnen, hoor, met een mat onder mijn ellebogen!

Gister was het dan zo ver: voor het eerst heb ik het vijf minuten volgehouden. En sterker ben ik natuurlijk ook wel geworden, dat merk ik bij fitnessen ook, vooral aan mijn buikspieren. En ik heb ook het idee dat ik als ik moe word, beter rechtop kan blijven bij het hardlopen – want bochel-achtig inzakken is daarbij wel één van mijn zwakke punten. Als het daartegen helpt, is af en toe vijf minuten trillend doorbijten de moeite waard!

Enne… wat is vijf minuten? Het wereldrecord planken staat op 80 (bron)!

Door admin|2015-03-18T11:28:14+01:0018 maart 2015|Triathlon algemeen|5 Reacties

Lees meer

De eerste keer

Na 3,5 maand binnen in de Tacx gestaan te hebben, mocht mijn nieuwe fiets vandaag voor het eerst samen met mij naar buiten. Met mij met moeie benen van gister erop, dus een rustig ritje, ideaal om te wennen. Aan dat ‘rustig’ moest ik mezelf na een kilometer echter al herinneren, want de fiets verleidt enorm tot hard rijden: hij wil heel graag hard vooruit! Wat een kick!

Ik moest zelfs lachen toen ik tegen de wind in draaide – tegenwind, waar? Nouja, die was echt wel voelbaar, maar het scheelt een stuk met mijn andere fietsen. Een beetje onwennig was het nog wel, natuurlijk, vooral inschatten welke bochten ik wel en niet in de aero-houding, dus in het ligstuur, kan nemen, maar dat wende al, en verder vond ik het prima gaan. De aanpassing aan mijn schoen lijkt ook goed te werken: ik wring minder met mijn bekken.

Ik had me hooguit onze eerste keer iets idyllischer voorgesteld, met zon en een echt lente-gevoel. In plaats daarvan was het waterkoud en guur. Maar daardoor wel lekker rustig op de fietspaden, ideaal om te wennen. Ook dat viel mee: ondanks de andere zit hield ik goed overzicht over het verkeer. De enige last had ik van grote hordes hardlopers breeduit over het fietspad: de marathon van Rotterdam nadert en hele meutes zijn hier in de regio bezig met lange duurlopen. Misschien toch maar een bel installeren!

Door admin|2015-03-15T17:28:57+01:0015 maart 2015|Fiets|0 Reacties

Lees meer

Klein maar fijn

Heel afgelopen week heb ik getwijfeld: zal ik wel, zal ik niet zaterdag meedoen aan de Halve van Oostvoorne? Ik wilde dit seizoen zo graag een PR lopen, dacht ook dat dat moest kunnen, maar de drie pogingen mislukten. Ik wilde twee weken geleden nog een vierde poging wagen, maar toen werd ik verkouden. En ook nu twijfelde ik over mijn vorm: de verkoudheid was pas dinsdag definitief geweken, woensdag had ik wat hooikoorts, donderdag last van mijn rug, twee nachten matigjes geslapen… Ging ik dan niet onderweg naar de vierde teleurstelling?

Gister was ik bij mijn masseur, Marcel van In Goede Handen, en die gaf net het duwtje dat ik nodig had. Dat duwtje had twee ingrediënten:

Als je niet gaat lopen, laat je je bepalen door angst – zei Marcel. En die vierde keer, die gaat er sowieso een keer van komen, dus waarom niet morgen? Hmm, ja. Angst voor teleurstelling – da’s een slechte raadgever, want zo gun ik mezelf ook niet de kans op succes, zo realiseerde ik me.
Lopers zijn meestal ontevreden over hun tijd, zei Marcel. Hij had afgelopen week een paar CPC-deelnemers onder handen gehad, en die waren allemaal ontevreden. Marcels inschatting is dat minstens tweederde van de lopers niet loopt zoals-ie wil. Anders gezegd: zo makkelijk loop je niet op de toppen van je kunnen, en voor dat wél doen, moet alles meezitten en of dat zo is, weet je niet van tevoren. Dat is ook een kwestie van vaak doen, en accepteren dat het vaker tegen- dan meevalt. Oja. Later bleek manlief, een ervaren loper, dat te herkennen.

Volgens Marcel voelden mijn benen ook nog eens prima. Dus, vandaag op naar Oostvoorne, nog vol met twijfels, want afgelopen nacht was zelfs ronduit slecht (da’s mijn enige echte overgangskwaaltje: dat ik veel slechter slaap dan vroeger), dus zo energiek voelde ik me niet. Zelfs bij het inlopen dacht ik nog: ???, want mijn hartslag vloog omhoog.

Toen klonk het startschot, chaotische start, dus rustig begonnen, en eenmaal met wat ruimte om me heen eens gekeken wat de benen wilden. Dat was wel zo rond de 5’30 lopen, de tijd nodig voor een PR. Bij de meest recente poging lukte dat niet, kon ik het gaspedaal niet vinden – nu dus wel. Maar ging ik dat volhouden? Bij de eerste twee halve marathons dit seizoen ging ik in de tweede helft helemaal op een hoop.

Kilometer 12, 13, 14, 15… ik werd wel moe, maar nee, niet op die hoop. En ondertussen vond ik het lekker lopen: prachtig parcours door de duinen en met veel slingeren dus nooit saai – en de zeelucht doet mij altijd goed. Bovendien bleef ik steeds andere lopers in het vizier houden en zelfs inhalen, dat deed ook deugd.

Zou ik de laatste drie kilometer nog kunnen versnellen? Dat werd lastig, want daarin zat hoogteverschil (het nadeel van die mooie duinen) en één van de weinige onbeschutte stukken. Ik moest alle zeilen bijzetten om mijn tempo vast te houden, maar dat lukte, en aan het eind kon ik zelfs nog sprinten, geholpen door een lekkere afdaling terug Oostvoorne in.

Ik kwam over de finish in bruto precies een evenaring van mijn PR, maar netto 30 seconden sneller. Da’s een klein PR, een PR’etje, maar ik ben er heel blij mee, want het waren niet de makkelijkste omstandigheden en bovenal: ik heb pijnvrij en krachtig gelopen, het hele eind. En dat is echt voor het eerst. Want die tijd, nouja, da’s mooi, maar dat hele PR, dat stond eigenlijk symbool voor het seizoensdoel ‘de halve marathon onder de knie krijgen’. Vandaag had ik voor het eerst het gevoel dat dat zo was. En dat is hartstikke fijn!

En ik heb Marcel een SMS’je gestuurd om ‘m te bedanken voor z’n peptalk!

(Ik sta trouwens niet in de officiële uitslag, want ik had een startnummer overgenomen van iemand.)

Door admin|2015-03-14T19:58:29+01:0014 maart 2015|Loop|1 Reactie

Lees meer

Fast after 50: wat is normaal?

Ik ben nog 10 maanden lang niet de doelgroep van dit boek, maar een gewaarschuwd mens telt voor twee en ook op m’n 49e vond ik Fast after 50 van Joe Friel de moeite waard. Ik houd ervan als een boek me aan het denken zet, en dit boek heeft dat zeker gedaan, vooral over de vraag: wat is eigenlijk ‘normaal’ ouder worden?

Aan het begin van het boek betoogt Friel dat ons beeld van ‘normale’ veroudering gebaseerd is op wat we onze eigen en de oudere generaties zagen doen, en daarvan is bekend dat het grote gros er geen gezonde levensstijl op nahoudt, inclusief te weinig bewegen. En dus takel(d)en die ouderen gemiddeld waarschijnlijk meer af dan wat je ‘normaal’ zou kunnen noemen: gemiddeld is niet per se normaal.

Friel komt met allerlei cijfers en voorbeelden waaruit blijkt dat tot op hoge leeftijd fit blijven mogelijk is, en dat bijvoorbeeld verlies aan spiermassa niet zo dramatisch hoeft te zijn als ons ‘gemiddeld’ wordt voorgespiegeld. Dat is een hoopvolle gedachte, die aansluit bij wat Friel ook betoogt: dat je zo oud wordt als je denkt te zijn. Als het bijvoorbeeld in je beeld van ouder worden past dat je dan ‘rustig aan’ hoort te doen, dan kak je harder in dan nodig is. Dat overkomt veel duursporters: eenmaal een dagje ouder blijven ze nog steeds veel trainen, maar vooral in de lage hartslagzones. Intensieve en krachttraining doen ze niet meer, en dan geldt ‘use it or lose it’ genadeloos: je raakt dan een boel vermogen kwijt.

Volgens Friel is de sleutel voor tot op hoge leeftijd fit en snel blijven dan ook: intensief trainen. Het grootste deel van het boek boek is gewijd aan uitleggen hoe je dat als oudere kunt bereiken. Dat gaat tot op het niveau van voedingsadviezen en concrete trainingsschema’s met minuten per type interval. Maar ook met leuke vondsten: als je én intensief wilt trainen, én op kracht, én op duur, én je hebt vanwege je hogere leeftijd meer hersteltijd nodig, dan zitten er algauw niet genoeg dagen in een week voor je hele trainingsschema. Nou, zegt Friel, dan maak je je weken gewoon langer en baseer je je trainingen op een ritme van 8 of 10 dagen. Dat kan makkelijker als je eenmaal met pensioen bent en de weekends niet langer een ritme van 7 dagen afdwingen. Slim!

Zo kun je dus, als je maar wilt, tot op hoge leeftijd trainen, progressie maken, aan wedstrijden meedoen. Maar op dat punt aangekomen kreeg mijn denken over dat ‘normaal’ nog een tweede duwtje: is het wel ‘normaal’ om boven de 70 nog steeds in de weer te zijn met trainingsschema’s, seizoensdoelen en wedstrijden winnen? Is dat niet veel ego, krampachtig jong willen blijven? Is het niet ‘normaal’ om bij het ouder worden minder prestatiegericht te zijn, en om meer in het algemeen wat onthecht te raken – zodat je uiteindelijk het leven zelf kunt loslaten? Over dat de dood onherroepelijk dichterbij komt gaat het bij Friel niet, en ook niet over wat dat doet met je ziel.

Wél over dat blijven presteren in de eerste plaats van motivatie afhangt, maar die motivatie neemt hij aan. Fast after 50 is bestemd voor sporters die die motivatie wel nog hebben, en die daarin dus sterk verschillen van de ‘gemiddelde’ oudere. Of dat normaal is? Ik weet het niet. Ik weet in elk geval wel dat het voor veel mensen ook al niet normaal is om je als 49-jarige vrouw druk te maken om je sportieve prestaties, dus wie ben ik om een oordeel te vellen? Dat wil ik ook niet – erover mijmeren wel.

Wat daarbij komt, dus bij dat gemijmer, is dat ik nog niet overtuigd ben van Friels betoog. Hij haalt onderzoeken aan waaruit blijkt dat mensen die tot op hoge leeftijd (intensief) sporten zo veel fitter zijn dan niet-sportende leeftijdgenoten. Maar misschien is dat alleen een correlationeel, geen causaal verband. Ik bedoel: misschien verouderen die mensen wel langzamer, en blijven ze daarom tot op hoge leeftijd actief in sport en gemotiveerd om veel te doen. Anders gezegd: blijven ze jong omdat ze sporten, of sporten ze omdat ze jong blijven? Ik zag afgelopen zondag als vrijwilliger bij CPC een vrouwelijke 55+-topper die ik 35 geschat had, niet alleen qua loopsnelheid (1u19 of daaromtrent op de halve marathon), maar ook qua huid, haar en silhouet. Zo’n lichaam is extreem, abnormaal – in haar voordeel. Maar dat wil niet per se zeggen dat als ik maar veel blijf hardlopen, ik ook 35 blijf lijken.

Brengt me op één puntje dat me teleurstelde: Fast after 50 besteedt maar 3 pagina’s specifiek aan vrouwen, en dan vooral in het kader van de strijd tegen het toenemende lichaamsvet. Het begint met:

Science still has a lot to learn about the human body. That’s especially true when it comes to menopause and the aging female athelte.

Als dat zo is, dan kan Friel daar niet zo veel aan doen – maar het lijkt wel een beetje te impliceren dat de hele rest van zijn verhaal alleen uitgaat van (kennis over) mannen. De meeste ervaringsverhalen zijn ook van mannen. Hmm, jammer. Ik had al eerder gezocht naar informatie over sport en de overgang, dit is de tweede teleurstelling op dat gebied – nouja, er gaat één ervaringsverhaal over. Ik blijf zoeken, en zal op dit weblog melden wat ik vind.

Door admin|2015-03-13T18:04:30+01:0013 maart 2015|Boeken, Vrouwensport|0 Reacties

Lees meer

Stom

Ik ga er prat op dat ik een voorzichtige sporter ben: heel blijven vind ik het allerbelangrijkste, zodat sporten ook op de langere termijn mogelijk en leuk blijft. Wijs, verstandig, enzovoort.

Nouja, meestal dan. Vorige week ben ook ik in de grote te-veel-doen-valkuil getuimeld.

Ik was verkouden, rond vorig weekend op z’n ergst, maar heel erg was het niet, dus wel wat gezwommen op techniek en zondag een heel rustig rondje gelopen – mijn rusthartslag was toen dik 15 slagen hoger dan normaal. Maandag een pittige werkdag, althans, onder de omstandigheden, dus verder niks gedaan. Dinsdag voelde ik me een stuk beter en dacht ik: het kan wel weer. ’s Avonds hardgelopen, en toen viel me bij het inlopen op dat mijn hartslag vreemd hoog was in vergelijking met mijn tempo. Verder niet veel aandacht aan besteed. Woensdag t/m vrijdag gewoon getraind, inclusief een spinning-training waarbij ik ‘in het rood’ ging. Vrijdag ging het zwemmen voor geen meter, maar verder eigenlijk niks bijzonders.

En oja, in die nachten raakte mijn neus steeds verstopt, beetje restanten snot ofzo.

Zaterdag had ik een lange duurloop op het programma, en eenmaal met hartslagmeter om viel me op dat mijn rusthartslag nog steeds of weer hoog was: meer dan 10 slagen boven normaal, eigenlijk helemaal niet zo veel lager dan de week ervoor. Tsja, wat nou? Want ik voelde me niet ziek. Dus toch gaan lopen, op hartslag voor de zekerheid. Dat ging eigenlijk prima, alleen was ik wel een halve minuut per kilometer langzamer op hartslag 130 (duurtrainingsintensiteit) dan normaal. Huh?

Gister had ik een drukke dag, met op de fiets naar Den Haag en als vrijwilliger bij CPC, vandaag is het wat rustiger, beide dagen is mijn rusthartslag hoog (al zakt-ie wel een beetje), voel ik me moe, snotter ik nog steeds wat en nu moet ik constateren: ik ben gewoon nog ziek. Nouja, ziek is een groot woord, ik ben nog niet fit, ik hang wat tegen een bijholte-ontsteking aan. Dat heb ik wel vaker, dat de laatste restantjes verkoudheid heeeeeeel lang duren. Vervelend, straks ben ik weer drie weken bezig met een niet-ernstig verkoudheidje, maarja, geen onbekende dus.

Maar dan moet ik onderkennen dat ik vorige week te veel heb gedaan. Mezelf te snel beter verklaard. Met maar liefst 9 trainingsuren was het een pittige week. Terwijl ik niet fit was. Daar is maar één woord voor: stom.

Er zijn wel verzachtende omstandigheden: ik werd vorige week ook met veel ’trammelant’ ongesteld. Het varieert in deze pre-overgang enorm hoe veel last ik daarvan heb: elke maand is anders. En deze maand was de slechtste ooit: vijf dagen van buikpijn, opgeblazen gevoel, onrust in mijn lijf, daardoor slecht slapen, daardoor moe. Die vermoeidheid maskeerde de malaise van de restanten verkoudheid. En bij hormonale ongein en slecht slapen is er geen bezwaar tegen sporten, vandaar.

Maar die hoge hartslag, echt, die had ik serieuzer moeten nemen. Nouja, geen man overboord natuurlijk. Dan nu rust nemen. Had ik dat eerder gedaan, dan was ik nu vast al beterder geweest.

Wat alleen jammer is, is dat ik nou alweer twee mogelijke halve marathons misloop. Ik wil nog zo graag een PR lopen voordat het fietsseizoen dat onmogelijk gaat maken. En meer in het algemeen zou ik nog heel graag iets van bevestiging krijgen voor het hardlopen van de afgelopen maanden. Want getraind, dat heb ik, maar het is ook best vaak moeizaam gegaan, er was de hele tijd wel wat. Zoals nu dus ook weer. Zucht.

Maarja, misschien moet ik in mijn handjes knijpen dat de echte griep me niet te pakken heeft gehad, want daarover hoor ik veel heftigere verhalen dan dat beetje gekwakkel van mij.

Door admin|2015-03-09T15:32:11+01:009 maart 2015|Loop, Triathlon algemeen|0 Reacties

Lees meer

Een nieuwe lente en een nieuw geluid

Nouja, mei is het nog niet en ik vond het van de week af en toe nog best frisjes, maar soms ook al heel lekker en het weerbericht voor het weekend is veelbelovend (bron):

Die piekjes gaan naar 14 à 15 graden! In ieder geval heb ik deze week mijn seizoen laten kantelen, zo voelt het: van winter naar zomer. Dat wil zeggen dat ik overstap van 2-0-3 (+1) naar 2-2-2 en liefst zelfs naar 3-2-2, als dat lukt. De getallen slaan op het aantal trainingsmomenten per sport, in de triathlonvolgorde. Dat wil zeggen:

– Ik blijf twee keer zwemmen maar liefst drie keer in de week. Nouja, tenminste…Vorige week was ik zo enthousiast, en toen dacht ik: en nu doorpakken. Maar vandaag, bleh… nouja, het blijft zoeken. Die derde keer brengt met zich mee dat ik combi’s van sporten moet maken of twee keer op één dag moet gaan trainen om ook nog een rustdag over te houden. Ik doe dat sowieso wel eens, maar als het ‘moet’, maakt dat de planningspuzzel een stuk ingewikkelder, dus dat zal niet altijd lukken.

– Ik ga weer fietsen, met één keer spinning en minstens één duurtraining in de week, zo gauw mogelijk richting de vier uur die ik dit seizoen nodig heb (wat ik als niet zo veel ervaar). Ik ben gister wezen spinnen en dat was de echte aftrap van het seizoen dus. Het ging hartstikke goed, althans, voor zover ik kon bepalen, want op zo’n spinningfiets heb je geen idee van snelheid of vermogen. Maar ik kon prima diepgaan. Zondag ga ik op de fiets naar Den Haag, daar ben ik vrijwilliger bij City Pier City. En nee, dat is niet op de nieuwe fiets, dat is daarvoor niet zo handig. Bovendien: die staat nog in winterstand, op de tacx. Ik hoop hem daar volgende week uit te verlossen – ik popel, maar heb dit weekend verder geen tijd. Morgen lange duurloop, en dan is het ook nog WK allround én Strade Bianche. Drukdrukdruk!

– Ik ga van drie naar twee keer in de week hardlopen, en dat betekent dat het echte opbouwen erop zit en dat ik de komende tijd behoud wat ik heb. Af en toe een lange duurloop, verder nog eens per week een training bij RA meer op snelheid.

En de (+1), dat was krachttraining en planken, die training is geen losse meer, maar die doe ik in verkorte vorm vóór spinning, als ik dan toch in de sportschool ben. Ook niet meer opbouwend, maar gericht behoud van wat ik nu heb. Nouja, met planken wil ik nog één stapje zetten: ik ben gevorderd tot 4,5 minuut, mijn doel was 5. Maar goed, dat lukt nog wel natuurlijk. Sowieso ben ik dik tevreden over de progressie qua krachttraining, maar daarover een andere keer meer.

(Zie ook mijn eerste blogpost, over mijn wintertrainingsschema en trainingsdoelen)

Door admin|2015-03-06T16:14:46+01:006 maart 2015|Fiets, Loop, Triathlon algemeen, Zwem|0 Reacties

Lees meer

Maandarchieven: maart 2015

‘Een boek met een mooie boodschap:
laat je niets wijsmaken, sport verstandig en blijf realistisch.’

Maandarchieven: maart 2015

‘Een boek met een mooie boodschap: laat je niets wijsmaken, sport verstandig en blijf realistisch.’

‘Een boek met een mooie boodschap:
laat je niets wijsmaken, sport verstandig en blijf realistisch.’