Zwem

De kunst van de triathlon is dat je de drie sporten in balans met elkaar ontwikkelt. Je kunt je een ongeluk fietsen, maar als dat ten koste gaat van de andere twee sporten, is het toch niet handig. Het lijkt er bij mij op dat er altijd wel één sport in de verdrukking zit. In de winter is dat bewust: dan fiets ik niet om ruimte te maken voor de andere twee. Dat gaat prima: ik pik het fietsen makkelijk op. Maar nu ik daar weer mee begonnen ben, schiet het zwemmen erbij in.

Deels is dat een rechtstreeks gevolg van het fietsen, dat de meest tijdrovende van de drie sporten is. Een Paasthuistrainingskamp van 16 uur fietsen met ook nog eens beperkte openingstijden van zwembaden vanwege de feestdagen, dat kost me een zwemtraining. Deels is het ook een kwestie van een paar andere omstandigheden:

• Een training overgeslagen en nog één heel voorzichtig gedaan vanwege een iets pijnlijke schouder. Is nog niet 100 %, volgende week naar de fysiotherapeut, misschien heeft het een andere oorzaak dan zwemmen, er zit wel eens vaker iets vast daar.
• Een beetje motivatiedip omdat ik weer een seizoen en een cursus verder ben en alles beter gaat (of lijkt te gaan) behalve net datgene waar het om gaat: lange afstanden zwemmen. Ik ben daarop eerder trager dan sneller geworden weer, bleh, ik snap er niks van. Want ik zwem losse baantjes harder, ik zwem met minder slagen per baantje, ik ga met pullbuoy harder, voor mijn gevoel ‘stuw’ ik beter en ben ik technisch dus echt beter gaan zwemmen… maar het lijkt allemaal niet uit te maken als het langer duurt dan zo’n 250 meter.
• Ik ‘moet’ al op 17 mei in open water zwemmen, en met de huidige watertemperatuur heb ik daar een hard hoofd in. Gedachten daaraan spelen me ook parten. Misschien gaat het zwemmen dan nog wel  niet door, misschien wordt het overleven – als het nét door mag gaan, kan ik amper borstcrawlen, want in heel koud water kan ik dan niet ademhalen. Dan moet ik schoolslag zwemmen, maar dat gaat weer amper in mijn wetsuit. En zonder wetsuit bevries ik helemaal. Dus ik moet hopen op een dijk van een hittegolf in de komende weken!

En dan zit ik dus al in de sukkel en dan gaat het zoals gister: kom ik om 3 uur bij het Van Maanenbad, is dat dicht. Ze zijn nog bezig met de verhuizing van de tijdelijke zwemtent terug naar het gewone zwembad, dat net gerenoveerd is. Ik dacht dat dat al achter de rug was. En ’s avonds kon ik niet. Urgh, weer een zwemtraining kwijt. Vast niet helemaal toevallig…

Deze tweet zag ik pas toen ik alweer thuis was…

Zit ik al de hele middag in mijn hoofd met dat belegen nummer van de Tröckener Kecks: Danig in de war. Vanwege die ene regel erin: ‘Want het komt als je het niet verwacht’. Dat dacht ik toen ik tussen de middag uit het zwembad kwam.

Ik had van dat zwemmen namelijk niks verwacht. Het ging de laatste tijd sowieso wat moeizaam: enorm zoeken naar de techniek, en maar al te vaak vond ik hem niet. Ik had het idee eerder langzamer dan sneller te worden, en ik had daarover al contact met Roy, mijn leraar van Zwemanalyse. Bovendien ben ik verkouden, niet ernstig, alleen gister net erg genoeg om niet te trainen. Vandaag fit genoeg om wel te gaan, ik had er weer zin in, maar ik hoestte nog wel, en dat maakt zwemmen niet zo makkelijk.

En tot slot was ik op de fiets onderweg naar het zwembad bijna van mijn sokken gereden door een auto van wie ik ondanks haaientanden geen voorrang kreeg. Dat was echt op het nippertje, en toen ik me omkleedde, trilden mijn handen nog van de schrik.

Dus, dacht ik: therapeutisch zwemmen. Als het maar lekker is. Verwacht geen enkele prestatie.

En toen ging het dus geweldig. Voor het eerst sinds de laatste les van de Zwemanalyse-cursus, een dikke maand geleden, had ik het gevoel dat ik ‘m weer echt raakte – want daar gaat het om, dat ik met mijn onderarm en hand echt stuw, tégen het water, in plaats van die arm met mijn elleboog naar achter te trekken, dóór het water. Ik heb op vrijdag altijd een vaste baangenoot, en die zei dat hij me nog nooit zo hard had zien zwemmen. Terwijl ik bewust heel rustig zwom vanwege de rochel in mijn keel.

Vandaar: het komt als je het niet verwacht. En dat heb ik met sporten wel vaker: dat ik het beste presteer op momenten dat ik het het minste verwacht. Zo deed ik mijn beste triathlon op een zondag nadat ik de week ervoor verkouden was geweest en pas op vrijdag had besloten te gaan starten, zo van: we zien wel.

Als ik die ‘we zien wel’ en ‘als het maar lekker is’-houding nou eens zou kunnen meenemen naar momenten dat het er wél om gaat… da’s nog een hele mentale uitdaging!

Ik lig tegenwoordig elke nacht urenlang in het zwembad:

Lachen, hè, zo’n dekbedovertrek? Het was een tip van HermanB van het Triathlonforum. de dekbedovertrek is van Snurk, en het is niet alleen grappig, maar ook gewoon een prima overtrek met lekker lange instopstrook.

Nu nog kurken in het midden en nachtkastjes als startblokjes!

Kijk nou:

De Zwemvierdaagse volbracht dus, en het was verder ook erg leuk. Het bleef in dat laatste uur steeds erg rustig, en zo kon ik elke dag lekker m’n baantjes trekken.

Ik heb alle vier de keren 40 baantjes rustig achter elkaar doorgezwommen, de hele tijd bezig met techniek. Ik ben tevreden over hoe die zich ontwikkelt. Vallend kwartje deze week was dat het zou kunnen zijn dat het links minder goed gaat dan rechts omdat ik tijdens de doorhaal met links ademhaal, en dan dus met mijn aandacht meer bij dat ademhalen zit dan bij het goed plaatsen en stuwen met m’n rechterhand (een tip in de meest recente analyse van Roy van Zwemanalyse.nl). Vandaag heb ik me tien baantjes achter elkaar op die linkerhand gericht, en dat hielp. Mijn linkerarm werd er wel moe van, misschien laat ik die anders net iets te veel zwabberen.

En elke dag was er wel iets bijzonders:

• Dinsdag zwommen we overdwars, want de beweegbare bodem van het ondiepe was stuk, er stond maar een paar centimeter water op en ze waren bezig met een spoedreparatie. Dat was een boel keerpunten en piepkleine baantjes, want het zwembad is maar vier banen breed. Het vele keren wende echter wel.
• Woensdag waren er naderhand oliebollen en heb ik een babbeltje gemaakt met de badmeester, die onder andere vertelde dat ze voor zo’n eerste keer tevreden waren met de 55 deelnemers. Ze hopen dat het evenement bekender en populairder wordt, zeker ook in de buurt.
• Vandaag was er dus die medaille, waarmee ik door een luikje in de tijd stapte: ik weet zeker dat ik vroeger ook zo’n medaille gehad heb, ze zijn sinds de jaren zeventig niet van vormgeving veranderd! Dit is de bronzen, want het is de eerste keer. Op naar zilver, want ik vond het beslist voor herhaling vatbaar.

Gelukkig ben ik qua verkoudheid weer voldoende uit de lappenmand om vandaag te starten met de zwemvierdaagse. Zwemvierdaagse? Ja, voor het eerst in jaren wordt die georganiseerd in mijn vaste zwembad. En voor mijzelf is het nóg langer geleden – ik herinner me vagelijk zoiets, uit de tijd van de lagere school. Ik heb nog gezocht of ik iets had van een diploma of certificaat daarvan, maar nee. Wel kwam ik bij die zoektocht mijn zwemdiploma tegen:

Toen ik de zwemvierdaagse aangekondigd zag staan in het zwembad, stond daar weliswaar bij dat het ‘voor alle leeftijden’ was (mét diploma, en dat heb ik dus), maar toch heb ik extra gevraagd of dat ook wel echt voor álle was, dus ook voor meisjes van 48. Maar ja, inderdaad, ook voor volwassenen. Toen leek het me wel heel leuk. Het kost geen drol, en bovendien zijn de zwembaden hier in de omgeving verder allemaal dicht en zwembad West zelf is ook alleen maar open voor die vierdaagse, dus dit is dé kans om in deze week toch nog te zwemmen.

En okee, je kon kiezen uit 10, 20 of 40 banen – zelfs 40 is nog weinig, maar prima, dat is per keer niet zo veel, maar vier keer in de week zwemmen doe ik dan weer nooit, en zo wordt het dan toch ook nog een beetje echt wat qua trainen. Plan werd om steeds non-stop door te zwemmen en dan al die baantjes keurig te zwemmen qua techniek.

Wel was ik bang dat het heel druk zou zijn, vooral vanwege de prijs. Het zwembad ligt niet bepaald in de beste buurt, en het is me al eens opgevallen dat bij het maandelijkse zwemmen op zaterdagochtend voor één euro het stervensdruk is met kinderen uit de omgeving. Dat vind ik altijd wel treurig, dat je kind voor één euro wel, maar voor drie euro niet kan gaan zwemmen, en een reden om dat eurozwemmen minstens elke week te doen.

Vanmiddag ben ik voor het eerst geweest. Tot mijn verrassing was het juist helemaal niet druk: de helft van de tijd had ik een baan voor mezelf alleen, en daarvoor zwom er één ander iemand in diezelfde baan (half zo snel als ik, ook wel komisch). Het waren bijna alleen maar volwassenen. Van anderen, bekende gezichten van het reguliere banenzwemmen, begreep ik dat het meteen om 1 uur wel druk geweest was.

Ik vond het wel leuk: lekker gezwommen, muziekje erbij, ander sfeertje dan anders, en ik was ook wel onder de indruk van het ontzéttend officiële bewijs van mijn eerste zelf getelde 40 baantjes:

Op naar de vier kruisjes!