Triathlon algemeen

Nog een dikke week en dan gaat mijn nieuwe triathlonseizoen van start. Ik ga wedstrijden doen in  Ter Aar (1/8e, op 14 mei, dat is de start), Krimpen (kwart), Oud-Gastel (1/3e), Bocholt (Mitteldistanz), Terneuzen (1/8e als duo samen  met Nicole – en  kijk, ik was daar deelnemer uitgelicht!), Wilhelminadorp (1/8e)  010 (sprint) en Binnenmaas (kwart). 

Als het was gelukt om me in te schrijven voor de Zwintriathlon, had ik alle Zeeuwse triathlons op het programma gehad, maar ik heb geen idee wat je daarvoor moet doen om ertussen te komen – of was ik 20 seconden te laat? Maar dan nog is het een aardige triathlontoer van Zuid-West Nederland zo. En die Zwintriathlon, die is half Belgisch, zullen we maar zeggen.

Doel is om veel plezier te hebben, lekker te knallen op die (relatief) korte afstanden, en vooral bij 010 en Binnenmaas een mooi resultaat te behalen. Daar heb ik zin in! Krimpen, Oud-Gastel, Bocholt en Binnenmaas heb ik eerder gedaan, en wie weet zit er een persoonlijk parcoursrecord in. Bovendien hoop ik toch echt ergens op z’n minst op het podium te komen in mijn leeftijdscategorie. Als ze aan een heus podium doen, want er zitten triathlons tussen met soms maar één deelneemster van de 50+-categorie!

Sinds ik terug ben uit Spanje, heb ik de trainingsdraad weer opgepakt. Daarbij blijkt weer m’n echt grote liefde: de meeste lol heb ik in het fietsen. Als het weer tenminste meewerkt, want het is een uiterst moeizaam voorjaar. Ik ben steeds voor mijn doen snel en kan bij spinning heel diep gaan, dus dat ziet er prima uit. Ik heb gister ook weer eens een maximaaltest gedaan en die kwam halverwege vorig jaar januari en mei uit, en dat lijkt me een okee basis.

Voor fietsen liggen mijn doelen overigens hoger dan de kilometers die ik nodig heb voor die triathlons, want we zijn nog steeds van plan om in de winter ‘Down Under’ te gaan fietsen – in Nieuw-Zeeland en op Tasmanië, is het plan, met daartussenin een bezoek aan het vasteland van Australië.

Bij lopen heb ik een beetje motivatieprobleem na de mislukte marathon en (meer nog) het gebrek aan progressie sinds de winter, maar ik heb inmiddels wel lol in trainen volgens de souplessemethode, want dat ben ik aan het proberen. Geen duurlopen meer, maar intervallen met veel aandacht voor loopeconomie. Techniek dus, die ik ook nog steeds hoop te verbeteren met de minimalistische schoenen waar ik eerder over schreef. Nog steeds loop ik daar heerlijk op en wil ik er graag mee verder, maar ook nog steeds moet ik enorm oppassen er mijn kuiten niet mee te overbelasten. Het frustreert wel ook dat ik na een jaar werken aan techniek (ik zie m’n cursus Chi-running als het begin daarvan) nog geen merkbare progressie heb. Het ziet er beter uit, hoor ik, maar sneller worden – ho maar. Nouja, tot in januari dacht ik van wel.

Zwemmen zit sinds marathon + vakantieweek in een beetje een wak, of misschien heb ik een paar keer pech gehad dat ik niet mijn dag had toen ik ging zwemmen. Ik ben de laatste weken nog ver van mijn niveau van maart, het beste ooit. Als het niet snel terugkomt, ga ik op privéles bij Zwemanalyse, want dan ben ik mijn in de herfst veroverde techniek weer kwijt! Het buitenwater is me nog veels te koud om in te zwemmen. Mijn eerste triathlon is in een zwembad, maar ik heb al een beetje hard hoofd in die van Krimpen, eind van de maand, want die is wel degelijk buiten!

Verder krachttraining en bodybalance vooral gericht op het bekkengebied.

Ik voel me verder goed, al heb ik sinds Spanje een paar keer een dag gehad dat ik dacht dat ik wat onder de leden had (en net op die dagen had ik een zwem-tempotraining gepland). Of de hormonen doen weer gek? Ik heb op het ogenblik nauwelijks overgangsklachten. Ik slaap bijvoorbeeld prima (HOERA!), bijna beter dan normaal, en dan af en toe zo’n slome dag, huh? Over is de overgang nog steeds bepaald niet, sterker nog, het lijkt allemaal weer veel normaler dan het al is geweest. Snap ik niks van. Maar ik heb een prima winter achter de rug voor wat betreft mijn luchtwegen: twee heel lichte verkoudheidjes, en ik heb amper wat gemerkt van hooikoorts, op een beetje snotteren en  niesen na. Afgerond is dat voor mijn doen allebei niks.

Iets heel anders dat voor dit seizoen op het programma staat is de Ironman van manlief, de omgekeerde rollen dus. Ik heb zijn trainingsschema geschreven, en na het bijkomen van de marathon begint dat deze week. Hij heeft wat last van z’n rug, dus da’s niet het beste begin. En ook hij, zelfs hij, vindt het buitenwater nog te koud. Maar het gaat vast wel lukken met hem, en ik kijk uit naar een weekje Denemarken in augustus!

Bij alles wat ik doe en laat, vergelijk ik met vorig jaar. Hoe anders het is: ik heb veel meer gelopen en gezwommen en veel minder gefietst. Ik ben op dit moment voor alledrie de sporten in betere doen dan vorig jaar om deze tijd, misschien op wat fietsduur na. Ik ben nu veel meer bezig met snelheid, voor op die kortere afstanden. Ik ‘moet’ veel minder, geef meer prioriteit aan andere zaken.

Die grote focus op dat ene doel, die mis ik wel een beetje. Maar er staat heel veel tegenover. Kom maar op met dat triathlonseizoen, ik heb er zin in!

Nog een soort terugblikje: vandaag is het precies twee jaar geleden dat ik m’n bekken uit z’n voegen trok, althans, dat dacht ik later: dat bij die mislukte fietstocht toen een keer heel hard heb aangezet daarbij iets heb geforceerd waar ik eerst veel en later gelukkig steeds minder last van heb gehad. Het is nog steeds niet helemaal over, maar het wordt nog steeds wel ook minder.

In een terugblik-post van deze winter schreef ik dat ik Krullaards Perfect Reset aan het uitproberen was, maar dat was geen succes: het hielp steeds hooguit twee dagen, en op iets langere termijn werd het er erger van. Zo erg zelfs dat in februari de in allerijl geraadpleegde chiropractor constateerde dat mijn bekken nooit eerder zo scheef had gestaan. Ik liep toen bijna mank, kon bijna tik-boem-tik-boem horen als ik liep, met een voelbaar hoogteverschil bij wandelen en bij hardlopen last van mijn knie.

Dus weer terug naar de chiropractor en oefeningen doen. Ik bodybalance nog steeds regelmatig en doe elke ochtend een paar oefeningen voor bekken en onderrug. Bovendien ben ik inmiddels mijn hele bekken rond-gekrachttraind: eerst psoassen en dwarse buikspier, daarna liezen (adductoren, sartorius), en sinds kort piriformis en abductoren. Allemaal sterker, soepeler, beter gecoördineerd. Het gebied rond mijn bekken is in veel beter staat dan twee jaar geleden en ik hoop dat dat mij behoedt voor mezelf nog een keer uit elkaar trekken.

Echt hinderen bij het sporten doet het al heel lang niet meer. Wel trekt er nog steeds af en toe iets ‘scheef’, zoals ik dat voel. Dan zit er iets niet lekker rond m’n linkerheup en -bekken, daar zegt dan soms ook iets ‘pok’, en het trekt door naar mijn schouder, en daar heb ik dan eigenlijk de meeste pijn. Het ontstaat nog steeds onverklaarbaar – meestal word ik ermee wakker, maar soms ontstaat het tijdens de dag. Het wordt steeds minder vaak, steeds minder lang, steeds minder fel. Ik kom er wel…

Belangrijke kogel die door de kerk kwam in de maanden tussen de terugblik en nu is dat ik geen volgende hele triathlon van plan ben.  In januari kriebelde dat nog, nu niet meer. Ik zeg niet ‘nooit’, maar ik acht de kans klein en voorlopig, de komende anderhalf jaar, in elk geval niet.

‘Kogel door de kerk’ klinkt iets te veel alsof het als een plotseling inzicht tot me is gekomen, maar dat is niet zo. Het was eerder dat ik keek naar een zich langzaam ontwikkelende foto, zoals dat vroeger ging, in zo’n badje. Het kristalliseerde uit, en bestond uit een aantal elementen.

Ik heb de afgelopen tijd heel veel lol gehad in andere dingen dan alleen maar toegewijd trainen. Ik heb hier al vaker gezegd dat ik vond dat het heel leuk was, die paar maanden alle focus op het sporten, maar dat dat voor de lange termijn mijn leven wel wat te eenzijdig zou maken. Nou, dat besefte ik maar al te goed! Ik heb in februari onder andere zelf op de planken gestaan (foto hiernaast, rechts zie je mij als het nogal hysterische bruidsmeisje Harriët, in juni doen we nog een reprise), we hadden een bijzonder geslaagd uitgaansseizoen (cabarethoogtepunt: Tape Face Boy; muziek: Blaudzun), ik heb lekker gewerkt en daar weer leuke dingen in gedaan, en ik ben intensief bezig geweest met de hardlooptrainersopleiding (bijna klaar, daarover later meer).

Dat was allemaal al best wel veel, en daarnaast was ik ook nog in marathontraining. Het schema dat ik had gemaakt, kraakte en piepte af en toe. Niet alleen omdat ik het druk had, maar ook omdat het lang koud, nat en winderig was (voor het fietsen) en ook omdat ik in februari een beetje aan de sukkel was. Niks ernstigs, maar het ene weekend had ik een auwtje zus, de volgende week was ik verkouden en de week erna auwtje zo, en de vierde week zaten de hormonen dwars.  In maart kwam er nóg een keer een blessuretje voorbij. Dat kostte me steeds de duurlopen. Ik had enige trainingsachterstand die ik denk ik redelijk heb kunnen wegwerken en ik ben fit, maar toch.

Dat deed me wel beseffen dat ik vorig jaar tussen april en augustus veel geluk heb gehad: ik kon toen maandenlang probleemloos trainen. Zo vanzelfsprekend is dat niet. Ik kwam voor die laatste blessure bij een fysiotherapeut en die zei maar weer eens: met zo’n lijf als het mijne (hypermobiel) ben ik kwetsbaar voor blessures.

Ik realiseerde me toen dat ik af wil van de druk die zo’n mega-evenement op fit blijven legt. Je plant zo’n hele triathlon lang van tevoren, dat kan niet anders, en dan gok je er dus eigenlijk op dat het goed gaat in de tussentijd. Als dat niet zo is: Paniek! Stress! Gedoe! Chagrijn! Daarvan dacht ik: daar heb ik geen zin meer in. Liever een groter aantal kleine evenementjes waarvan het niet zo erg is om een keer te sukkelen of er eentje over te slaan. En dat ook kan lukken zonder ellenlange voorbereiding. Een kwart afstand bijvoorbeeld, die overleef ik ongetraind zelfs nog wel.

Om dat te onderstrepen heb ik ook nog eens een draak van een halve marathon gelopen, ergens halverwege maart – ik ging weer ouderwets kapot na 12 kilometer. De enige, in de aanloop naar de marathon van volgende week. Het goed lopen van een goede halve marathon is voor mij toch een beetje een toevalstreffer, het gaat vaker niet goed dan wel. Dus zou ik dat eigenlijk vaker moeten doen, om mezelf ook eens een succesje te gunnen, net zoals ik twee jaar terug deed. Dat kon nu niet omdat dat te zwaar zou zijn als marathontraining (ik loop een halve een stuk harder) – maar dat is dus juist het punt. Ik beperk me erg als ik voor zoiets groots ga.

Waar ik me in januari dus al afvroeg of ik me niet rijk rekende met dat het nog beter zou kunnen dan in Vichy, heb ik de afgelopen maanden wel gedacht: ja, want het kan ook slechter. En zo bedacht ik: ik ga de gok niet wagen. Ook omdat ik er dus zo veel voor opzij moet schuiven.

Ondertussen verheug ik me dus op de kleine triathlons die ik dit seizoen ga doen! Lekker knallen, gezellige, kleine evenementen, ik ga zelfs een duo-triathlon doen op de 1/8e afstand, samen met Nicole, in Zeeland – ik heb er gewoon heel veel zin in!

Ik beloofde in december dat ik zou terugblikken tot aan vandaag: de laatste dag dat ik nog 50 ben. Ik wist op dat moment wel dat ik meer te vertellen had dan wat in één terugblikpost zou passen, maar het is toch nog meer geworden dan ik toen had voorzien. Deze week moest ik zelfs doorschrijven om die laatste dingetjes er nog voor vandaag op te krijgen.

En ik kan zelfs bijna alweer terugblikken op het terugblikken. Zo is die teennagel waar ik op 2 januari over schreef dat het nog wel een tijdje zou gaan duren er vorig weekend afgekomen – onverwacht snel. Ik ga op dit moment vrijwel rechter-grote-teennagelloos door het leven: er zit nog maar iets van 2 mm nieuwe nagel.

En morgen valt er misschien wel alweer iets te melden, want het gaat met het zwemmen zo goed (ik schreef er al eerder over: eindelijk weer progressie) dat ik morgen een PR-poging op de kilometer ga doen, en als ik dan zwem zoals de laatste tijd, duik ik voor het eerst onder die mijlpaal van 20 minuten – iets wat ik 3 jaar geleden had gehoopt te doen, maar sindsdien ook alweer had opgegeven.

En dat PR, dat zwem ik dan (hopelijk dus) op m’n 51e. Want dat ben ik morgen. Mijn 50e is een bijzonder levensjaar geworden, in de eerste plaats door de Ironman. Niet zozeervanwege die ene dag, dat schreef ik toen al: het ging om het hele proces, ervoor, maar ook erna. Ten opzichte van vorig jaar voel ik me een rijker, wijzer en sterker mens – en dankbaar. Het terugblikken heeft die winst van het Ironman-jaar voor mezelf nog eens extra verduidelijkt. Het was daarom mooi om zo schrijvenderwijs terugblikkend naar mijn ‘oudjaar’ en volgende verjaardag toe te leven.

Ik had deze weken nog zo veel te vertellen dat ik opnieuw niet een volledige punt plaats achter dit weblog, maar een komma. Ik kom ergens in april hier nog wel een keer vertellen hoe het met een aantal dingen is gegaan die ik in de nasleep van de Ironman heb opgepakt, zoals de marathon, de hardlooptrainersopleiding, de week bij Ontspanje – en misschien is er wel meer. Een voorlopig afscheid dus weer, dit.

* * *

Aangezien dit een tijdje de bovenste pagina blijft en dus misschien gelezen wordt door mensen die hier nieuw zijn: welkom! Ja, het is gelukt, die Ironman op m’n 50e. Je kunt in één keer door naar het verhaal over die dag, 28 augustus. Tussen september en 28 december lag dit weblog stil; sindsdien heb ik teruggeblikt.

Ik zou zeker: neus vooral lekker rond, en mocht je willen reageren of vragen hebben: post ze vooral, ik blijf de reacties lezen!

In mijn bedankpost schreef ik dat masseur Marcel mogelijk binnenkort naar Spanje zou verhuizen om daar een yoga-resort te beginnen. Welnu, dat is inderdaad zo gegaan, en ik maak hier dus graag een beetje reclame voor Ontspanje.nl in het Andalusische Cómpeta:

Je kunt er yoga-weken doen of er alleen B&B-en en het huis zo gebruiken als uitvalsbasis om te wandelen of te fietsen. Ze timmeren aardig aan de weg, althans: afgelopen weekend stond er een groot artikel over hen in het AD (editie Waterweg). Ah, wat een lekker zonnige foto’s!

Voor mij betekende het dat ik op 25 november met een beetje brok in mijn keel voor het laatst naar Marcel ging voor een massage. Hij is 8,5 jaar lang mijn masseur geweest, ik kwam er vrijwel wekelijks, en ja, dat mis ik nu wel. Ik ga  misschien binnenkort eens een ander uitproberen, maar uh… Voordat een nieuwe mijn lijf weer zo goed kent, me dus goed kan adviseren bij pijntjes, en 8,5 jaar regelmatig het leven met me door heeft genomen… Ik zit nog in de verwerkingsfase, zal ik maar zeggen.

Máár niet te veel getreurd, want ik ga in april naar Ontspanje toe, een yoga-week doen om bij te komen van de marathon. Als Marcel daar net zo’n prijs-kwaiteitverhouding biedt als voorheen bij zijn massages, dan wordt dat een geweldige week!

Klein dingetje vandaag: de naam Vichy zal voor mij altijd betekenisvol blijven. Het is naast een stad met een heel verleden ook een cosmeticamerk. Een vrij sjiek merk, het is vooral bij apotheken te verkrijgen. In mijn eigen apotheek had ik er al eens naar staan koekeloeren, maar het is nogal prijzig en ik ben Weleda trouw, ook vanwege de goede status van dat merk op het gebied van milieu en rechten van mens en dier.

Maar een tijdje terug viel mijn oog op een gratis probeerdingetje Vichy bodylotion ofzoiets – ‘serummelk’?:

Ik heb het inmiddels uitgeprobeerd, nouja, op mijn handen alleen, want ik gebruik niks op mijn body – heb een nogal probleemloze huid, eigenlijk (Lloyd Cole & the Commotions zongen het in 1984 al: Louise is the girl with the perfect skin). Enige wat me in positieve zin opviel was dat het snel introk. Maar verder vond ik het vooral chemisch ruiken – ik ben die parfumlucht niet gewend, met al jaren alleen maar dat natuurlijke spul.

Máár – het was wel een leuk experiment!