Belangrijke kogel die door de kerk kwam in de maanden tussen de terugblik en nu is dat ik geen volgende hele triathlon van plan ben. In januari kriebelde dat nog, nu niet meer. Ik zeg niet ‘nooit’, maar ik acht de kans klein en voorlopig, de komende anderhalf jaar, in elk geval niet.
‘Kogel door de kerk’ klinkt iets te veel alsof het als een plotseling inzicht tot me is gekomen, maar dat is niet zo. Het was eerder dat ik keek naar een zich langzaam ontwikkelende foto, zoals dat vroeger ging, in zo’n badje. Het kristalliseerde uit, en bestond uit een aantal elementen.
Ik heb de afgelopen tijd heel veel lol gehad in andere dingen dan alleen maar toegewijd trainen. Ik heb hier al vaker gezegd dat ik vond dat het heel leuk was, die paar maanden alle focus op het sporten, maar dat dat voor de lange termijn mijn leven wel wat te eenzijdig zou maken. Nou, dat besefte ik maar al te goed! Ik heb in februari onder andere zelf op de planken gestaan (foto hiernaast, rechts zie je mij als het nogal hysterische bruidsmeisje Harriët, in juni doen we nog een reprise), we hadden een bijzonder geslaagd uitgaansseizoen (cabarethoogtepunt: Tape Face Boy; muziek: Blaudzun), ik heb lekker gewerkt en daar weer leuke dingen in gedaan, en ik ben intensief bezig geweest met de hardlooptrainersopleiding (bijna klaar, daarover later meer).
Dat was allemaal al best wel veel, en daarnaast was ik ook nog in marathontraining. Het schema dat ik had gemaakt, kraakte en piepte af en toe. Niet alleen omdat ik het druk had, maar ook omdat het lang koud, nat en winderig was (voor het fietsen) en ook omdat ik in februari een beetje aan de sukkel was. Niks ernstigs, maar het ene weekend had ik een auwtje zus, de volgende week was ik verkouden en de week erna auwtje zo, en de vierde week zaten de hormonen dwars. In maart kwam er nóg een keer een blessuretje voorbij. Dat kostte me steeds de duurlopen. Ik had enige trainingsachterstand die ik denk ik redelijk heb kunnen wegwerken en ik ben fit, maar toch.
Dat deed me wel beseffen dat ik vorig jaar tussen april en augustus veel geluk heb gehad: ik kon toen maandenlang probleemloos trainen. Zo vanzelfsprekend is dat niet. Ik kwam voor die laatste blessure bij een fysiotherapeut en die zei maar weer eens: met zo’n lijf als het mijne (hypermobiel) ben ik kwetsbaar voor blessures.
Ik realiseerde me toen dat ik af wil van de druk die zo’n mega-evenement op fit blijven legt. Je plant zo’n hele triathlon lang van tevoren, dat kan niet anders, en dan gok je er dus eigenlijk op dat het goed gaat in de tussentijd. Als dat niet zo is: Paniek! Stress! Gedoe! Chagrijn! Daarvan dacht ik: daar heb ik geen zin meer in. Liever een groter aantal kleine evenementjes waarvan het niet zo erg is om een keer te sukkelen of er eentje over te slaan. En dat ook kan lukken zonder ellenlange voorbereiding. Een kwart afstand bijvoorbeeld, die overleef ik ongetraind zelfs nog wel.
Om dat te onderstrepen heb ik ook nog eens een draak van een halve marathon gelopen, ergens halverwege maart – ik ging weer ouderwets kapot na 12 kilometer. De enige, in de aanloop naar de marathon van volgende week. Het goed lopen van een goede halve marathon is voor mij toch een beetje een toevalstreffer, het gaat vaker niet goed dan wel. Dus zou ik dat eigenlijk vaker moeten doen, om mezelf ook eens een succesje te gunnen, net zoals ik twee jaar terug deed. Dat kon nu niet omdat dat te zwaar zou zijn als marathontraining (ik loop een halve een stuk harder) – maar dat is dus juist het punt. Ik beperk me erg als ik voor zoiets groots ga.
Waar ik me in januari dus al afvroeg of ik me niet rijk rekende met dat het nog beter zou kunnen dan in Vichy, heb ik de afgelopen maanden wel gedacht: ja, want het kan ook slechter. En zo bedacht ik: ik ga de gok niet wagen. Ook omdat ik er dus zo veel voor opzij moet schuiven.
Ondertussen verheug ik me dus op de kleine triathlons die ik dit seizoen ga doen! Lekker knallen, gezellige, kleine evenementen, ik ga zelfs een duo-triathlon doen op de 1/8e afstand, samen met Nicole, in Zeeland – ik heb er gewoon heel veel zin in!
Geef een reactie