Zwemclinics: robuustheid kweken
Vorige week en gisteren heb ik clinics open water zwemmen gedaan, georganiseerd voor vrouwen door Sione van Siosport (en de Vrouwentriathlon). Ik had het idee dat ik die wel kon gebruiken omdat ik bij triathlons vaak toch vooral aan het overleven ben bij het zwemmen, in plaats van goed en lekker te zwemmen.
Ik heb met die clinics inderdaad wel een stap gezet, volgens mij, en dat vooral door ‘anders’ in open water te zwemmen: anders dan gezapig en steeds stoppend om om me heen te kijken (want schepen) en navigerend op de oever door de Schie. Vorige week was het kil en winderig, en toen zijn we door best wel hoge golven dwars over de Haarrijnse Plas gezwommen, iets wat ik zonder de groep, een buddy en Sione’s aanwezigheid nevernooitniet gedaan zou hebben:
Ik was bovendien een van de langzaamste zwemmers, en dat prikkelde wel om stevig door te zwemmen, ook anders dan in de Schie. Ik had gister (in de plas van Strijkviertel – zo kom je nog eens ergens, zeg maar) nog een mooi moment omdat ik tegen het eind voor het eerst links mijn arm weer echt helemaal goed kon plaatsen. Sinds het begin van het blessureleed, eind april, had ik kracht- en coördinatieproblemen aan die kant. De peesontsteking is nog niet helemaal over, maar het gaat dus wel heel duidelijk de goede kant op.
Sione gaf ook een boel tips.Ik ga bijvoorbeeld op zoek naar een zwembrilletje met donkere glaasjes, want navigeren tegen de zon in is oogverblindend. Ik heb zaterdag al gebruik gemaakt van de tip om je brilletje en badmuts bij de eerste wissel in de mouw van je wetsuit te laten zitten als je dat uittrekt, daar zitten ze safe en je hebt je handen vrij. Ik ga oefenen op minder ver mijn hoofd optillen bij het ademen. En dat ik bij een stukje hollen tussen het zwemmen door (dat moet bij sommige triathlons: even het water uit halverwege) bijna door mijn knieën knik, ligt niet aan mijn slechte lopen: je hartslag schiet omhoog door de zwaartekrachtverandering.
Het was verder ook gezellig, met die andere stoere sportvrouwen – want het bijft toch stoer, vind ik, dat openwaterzwemmen, zeker vorige week in de wind, kou en golven. Leuk en nuttig dus, en het smaakt naar meer! Om een wat robuustere openwaterzwemmer te worden.
Weer eens wat spulletjes
De afgelopen tijd weer wat nieuwe spulletjes gekocht of in gebruik genomen. Vandaag nog een zwikje sportsokken, maar dat is niet zo interessant. Bijzonderder zijn:
1. Een yoga-matje. Heeft alles te maken met ‘project nieuwe vloer’. Tot nu toe deed ik oefeningen (rekken, buikspieren, planken) altijd op een deken en het vloerkleed beneden op de houten vloer. Maar de houten vloer is niet meer, en op de nieuwe vloer ligt stranks geen vloerkleed meer want er zit vloerverwarming in. Bovendien is-ie dan hard, want het wordt een grindvloer (hopelijk heel mooi!). Het werd dus tijd voor een goed matje, in mijn lievelingskleur:
2. Een open-water-veiligheids-zwemding. Ik weet niet hoe je zoiets noemt, op internet vind ik safer swimmer. Hebben we al een tijdje liggen, heeft Ralph een keer voor ons gekocht ergens. Afgelopen week in gebruik genomen. Omdat het je zichtbaarheid verbetert en je kan er zelfs een beetje op drijven in geval van nood. En dat is wel goed, want dat zwemmen in open water blijft tricky. Er kan bovendien wat in wat droog blijft, sleutels en geld enzo. Het zit om je middel en je merkt er bij het zwemmen niks van:
3. Leeslensjes voor in mijn sportbril. Met mijn lenzen in kon ik met m’n kippige 40+-ogen (in het dagelijks leven varifocus, zeg maar) de kleine getallen op mijn Suunto niet lezen, en dat wil ik wel graag. Tijdens de wedstrijd heb ik in één scherm de drie gegevens die ik gebruik: trapfrequentie, hartslag en afgelegde afstand. Maar die wil ik dan dus wel kunnen lezen, en dat kan nu dankzij Hydrotac inplakleeslensjes (‘stick-on bifocal lenses’). Het was een beetje zoektocht, uiteindelijk ben ik eraan geholpen door mijn eigen Opticien Moerkerken en die heeft ze ook op de goede plek geplakt. Werkt prima: ik kijk er niet tegenaan bij het fietsen, maar kan wél lezen. Ze zijn amper te zien op de foto, maar dat moet natuurlijk ook:
Bijna een filmpje van de eerste wissel
Bij de Triathlon010 zijn foto’s gemaakt die op hun Facebook-pagina staan. Tijdens mijn eerste wissel is dat een heel serietje waar ik op sta, zodat het bijna een filmpje is. Zo ziet de eerste wissel er dus uit: je ziet me aan komen lopen, m’n wetsuit steeds verder uittrekken, en dan zit er een beetje een gaatje waarin ik m’n schoenen heb aangetrokken en mijn helm opzet, en daarna vertrek ik met de fiets aan de hand:
En ook manliefs vertrek is vastgelegd – je ziet hem hierboven trouwens ook al bezig, hij gaat erbij zitten (ik wisselde ondanks wetsuit een minuut sneller dan hij):
Dank aan de organisatie voor zo veel leuke foto’s!
Overigens, over dat wisselen: we zijn even blijven kijken na afloop en we zagen de latere winnaar wisselen van fietsen naar lopen, en dat ging ongelofelijk snel. In de uitslagen staat 33 seconden, en het was ook nog een eindje lopen tussen de twee tijdsregistratiematten. Dat lopen alleen al kost mij meer dan 33 seconden, en je zag die winnaar dan ook eigenlijk niet eens echt stilstaan, hij ging in één moeite door. Dat wisselen is toch ook nog een hele kunst apart!
Triathlon010
Vandaag een tussendoor-triathlonnetje gedaan: de 1/8 van Triathlon010. Dat klinkt stads en dichtbij, maar het is zo’n 20 kilometer hiervandaan, een half uur rijden, het adres is eigenlijk Zevenhuizen, en het is er heel landelijk. Maar goed, toch een soort thuiswedstrijd. En daarom leek-ie me wel leuk.
Ik ging erheen met lage verwachtingen: ik ben pas net weer heel voorzichtig aan het opbouwen met de restanten blessureleed, ik had niet getaperd en gewoon doorgetraind, en ik heb vorige week zelfs nog bloed gegeven ook.
Desalniettemin ging het toch nog minder goed dan verwacht, dat lag helemaal aan één ding: de watertemperatuur. Kennelijk protesteren mijn luchtwegen ook al tegen 18 graden, dat viel me tegen, en dat is ook wel eens anders geweest – ik kan op het moment slecht tegen kou, ik schreef het donderdag ook al. Net als in Krimpen kreeg ik van mijn hoofd in het koude water een soort inspanningsastma, en daardoor moest ik schoolslag gaan zwemmen, maar dat ging weer amper door het wetsuit. Zwemwater van maar 18 graden, op 1 augustus, ’t is treurig. En wat een worsteling is zwemmen zo, bleh!
Bovendien bleef ik daarna net een tikje benauwd en wilde mijn hartslag bij het fietsen niet tot aan mijn omslagpunt. Dat is op zo’n korte wedstrijd wel mijn streven, maar hij bleef er 10 slagen onder hangen (zie Suunto-data; mijn omslagpunt is 153). Dat ik niet in beste doen was, bleek onderweg dus ook al: manlief kwam me voorbij. Mede dankzij de nieuwe fiets is dat tegenwoordig niet meer zo als ik top ben, dan fietsen we even hard. Dus toen hij langszij kwam, was ik even wat minder happy – en nee, dat zegt niks over onze relatie!
Ook lopen lukte niet volgas. Pas de laatste 2 kilometer lopen ging het lekker. Dat kan trouwens ook nog prima een gebrek aan training zijn.
Maar het belangrijkste: na maanden blessureleed zo goed als pijnvrij! Alleen aanzetten op de fiets gaat nog niet maximaal, wat niet zo handig was op het bochtige parcours, maar goed, ik ben daar toch heel blij mee. En prachtig weer en gezellig, leuk gemêleerd deelnemersveld, dus toch prima. We hebben na afloop nog even staan kijken naar de volgende startseries, want het ging de hele dag door. Indrukwekkend hoe snel de allersnelsten zijn!
Inmiddels weet ik dat ik 8e ben geworden van 38 40+-vrouwen, met de 3e fietstijd (uitslagen), en dat vind ik dan toch zelfs nog wel weer een opsteker.
Hier een fotootje van voor de start, gemaakt door manlief, die toevallig tegenover me stond op het parc fermé. Dat was ingedeeld op achternaam, en de C en de V zitten ver uit elkaar, maar dat kwam toch zo uit (ik stond zodoende wel naast een andere Cornelis, ook wel weer grappig, ook uit een familie die van oorsprong uit West-Zeeuws-Vlaanderen komt, net als de mijne, dus wie weet nog heel ver familie – dat zijn zo van die leuke wissewasjes in het parc fermé die de triathlonsfeer zo leuk maken). Ik sta wat te knijpen tegen de felle zon, want dat was wel weer even wennen na al die weer-misère van afgelopen week – maar erg lekker!
Krimp
Ik heb de afgelopen tijd twee nieuwe sportshirts in mijn bezit gekregen: een luchtig loophempje (gekocht) en een wielershirt (gekregen van de Vrouwentriathlon als wederdienst). Allebei zijn ze maat XS. Ik kan me niet heugen XS aangepast te hebben, meestal kom ik uit op damesmaat S of M. Zo petieterig ben ik immers niet. Maar toch, deze twee shirts zijn XS en ze passen goed:
![IMG_3622[1]](https://optimaalblijvensporten.nl/wp-content/uploads/2015/07/IMG_36221-300x225.jpg)
Het loopshirtje (links) is zelfs op de heupen nog wat aan de wijde kant.
Deels is het natuurlijk simpelweg pasvorm, maar de maatinflatie lijkt toch toe te nemen. Dus dat de M van vroeger de XS van tegenwoordig is.
En heel misschien ben ik zelf ook ietsiepietsie gekrompen: ik ben deze maand 1,5 kilo afgevallen. Dat was niet de bedoeling en het hoefde helemaal niet, maar het is (denk ik) het gevolg van een ‘maand droog’: ik heb heel juli geen alcohol gedronken. Een stevig Belgisch biertje of een alcoholvrije maakt nogal uit, zag ik op het etiket, maar vaak dronk ik ook gewoon water in plaats van wijn, bij het eten bijvoorbeeld. Zeker geen honger geleden in elk geval. Zo’n maand droog doe ik met enige regelmaat, even uit het gewoontedrinken komen, dat bevalt me prima.
Dat randje vet mag wel weer terugkomen, want ik heb opvallend vaak witte vingers bij het zwemmen nu. Okee, het is slecht weer (breek me de bek niet open… dat speciaal voor de zomer aangeschafte loopshirtje heb ik nog amper aan gehad, in plaats daarvan heb ik een jackje aan gehad deze week!), maar het water is nog steeds rond de 20 graden. Dat is me dus zelfs in wetsuit aan de frisse kant, en dat was andere jaren niet, volgens mij.
En met 1,5 kilo meer pas ik nog steeds in beide shirtjes, hoor!
Aaah!
Weer een korte update. Dat “aaah!” uit de titel dacht ik vanmiddag toen ik wegfietste bij de chiropractor. Zo lekker voelde de ruimte in mijn heup die ik op dat moment voelde – die bewoog voor het eerst in tijden weer normaal. Met andere woorden: ik heb op dit moment het idee dat de chiropractie-behandeling geholpen heeft. Wat ik vertelde over de symptomen, paste in elk geval allemaal duidelijk in een plaatje van een probleem met m’n S/I-gewricht, en daar ben ik voor behandeld – wat ook nog een hele belevenis was, vond ik, op een tafel die een soort stompen geeft.
Het is nog even afwachten, het zal ook nog wel weer terugvallen, maar ik heb goede hoop dat ik eindelijk de laatste stappen aan het zetten ben op de terugweg van de blessure. Hèhè!
Sportarts
Even kort: vandaag bij de sportarts geweest vanwege de blessureproblemen. Er zijn foto’s gemaakt van heup en bekken om een stressfractuur, slijtage en andere botproblemen uit te sluiten. Dat is het dus allemaal niet, da’s mooi. De sportarts kwam toen uit op ‘overbelasting’ van pezen/spieren in dat heup-lies-bekken-gebied, en dat m’n linker schouder anders beweegt dan rechts. Ik kreeg wat oefeningen mee, deels deed ik die al (dwarse buikspier vooral), en daar ga ik verder wel mee aan de slag.
En verder gaf hij het advies om drie weken helemaal niet te lopen (en dus plannen voor de komende maanden te schrappen). Als dat moet, dan moet het maar, maar ik stel het nog even uit. Ik wil toch eerst ook nog naar een chiropractor ofzoiets, vanwege dat gevoel van ‘er zit iets scheef’ (de sportarts kon daar niets mee). En als dat niet helpt, dan zal ik over een paar weken braaf (nog meer) rust gaan houden. Áls er iets scheef zit, helpt rust niet immers.
Wordt vervolgd!
Best okee
Tijd voor een update. Ik heb wel een okee trainingsweek achter de rug. Zo ben ik bijvoorbeeld voor het eerst in de Schie onder de Doenbrug door gezwommen. Gekke psychologische grens was dat, ik vond het een beetje eng, net alsof de Schie aan de andere kant anders zou zijn.
Ik loop voorzichtig hard en ik fiets ook voorzichtig, genietend van zon en zomer, en dan gaat het zonder al te veel ongemak. Bij het fietsen haal ik bij die voorzichtige lage hartslag toch een aardige gemiddelde snelheid, bij lopen ben ik traag. Dat is een gek verschil, ben ik nou wel of niet in goede vorm? Ik heb ook voor het eerst wat harder gelopen, ik moest wel, want dinsdag bij de RA-training liepen we veels te hard in. Maar dat ging ook goed.
Qua blessure ben ik stappen aan het zetten. Afgelopen dinsdag was ik weer eens bij Jeroen van Tri-Run, voor de afstelling van mijn oude racefiets. Eén van mijn hypotheses is namelijk dat mijn huidige bekken/heupprobleem door die fiets is veroorzaakt. Het zadel staat nu hoger, dat is alles; ik ben op zoek naar kortere cranks, maar misschien zijn die moeilijk te vinden voor zo’n oude fiets (dik 13 jaar). Mocht iemand cranks van 160 of 165 mm hebben liggen voor een Shimano 105 triple uit 2002, dan hoor ik het graag.
Volgens Jeroen staat mijn bekken toch ook nog steeds scheef, en hij en ook trainingsbegeleider Coen raadde me aan om eens naar een chiropractor te gaan. Aanstaande dinsdag ga ik naar een sportarts, die zal ik dat voorleggen. Ondertussen heeft de tweede keer osteopathie me ook goed gedaan, samen met de rek- en andere oefeningen.
Verder geniet ik van een lekker rustige tijd qua werk, én van de Tour de France. Die heb ik vorig jaar grotendeels gemist omdat we toen in Canada zaten, en dit jaar geef ik me er dus helemaal aan over. Met zo veel tv kijken, trainen, af en toe andere leuke dingen én een beetje werk is het dan soms ineens toch nog bijna druk!
Visjes uitgooien
Het lopen ging de afgelopen week moeizaam, dat viel me tegen, en ook mijn schouder is slechter dan een maand geleden. Af en toe slaat de vertwijfeling toe, en ik heb daarom net een aantal visjes uitgegooid: aan een aantal partijen (twee trainers en op het triathlonforum) gevraagd waar ik terecht kan voor advies bij een slecht begrepen blessure. Ik schreef steeds zo ongeveer dit:
Vraagje: heb jij nog ideeën over waar ik heen zou kunnen met een slecht begrepen blessure?
Ik tob nu al 2,5 maand met enerzijds een probleem met mijn heup die niet lekker ‘spoort’ (en misschien ook bekken, al lijkt dat nu wel okee), en anderzijds met mijn schouder waar steeds iets vast draait met een peesontsteking als gevolg. Mijn vaste fysiotherapeut snapt er niks van dat het niet (of nauwelijks) verbetert, ik ben voor een second opinion geweest maar die fysio zei niks voor me te kunnen betekenen; beiden verwezen me door naar de huisarts voor bloedonderzoek naar mogelijk achterliggende problemen (ziekte, vitaminegebrek) maar daar is niks uitgekomen. 3 weken rust/vakantie heeft ook geen verschil gemaakt, het is nu eerder slechter dan daarvoor. Ik ben nog wel bezig met osteopathie en ik doe oefeningen, maar dat zet (nog?) geen zoden aan de dijk.
Dus denk ik nu: en hoe nu verder? Waar kan ik terecht met advies over een slecht begrepen blessure? Dus advies over trainen, over mogelijk intensievere fysiotherapie (of juist niet), vooral natuurlijk gericht op het verbeteren/oplossen hiervan, maar ook om na te denken over hoe het gekomen kan zijn en hoe (dus) te vermijden, want dat is me ook nog een raadsel. Eventueel ook op mentaal vlak, want ik vind het bij vlagen lastig om de moed erin te houden. Heb jij daar ideeën voor? Ik weet niet of ene sportarts/SMA dan de beste plek is, of misschien heb je nog andere goede ervaringen?
Wordt vervolgd natuurlijk, en mochten er lezers van dit blog zijn met goede suggesties, dan houd ik me ook aanbevolen!
Ik kan trouwens wel pijnvrij fietsen, zo lang ik op souplesse rijd, merkte ik gister, en mijn snelheid was daarbij dik in orde!
Weer eens wat over vrouwensport
Er was de laatste weken wat meer aandacht dan gemiddeld voor vrouwensport, vanwege het WK voetbal. In de NRC van 26 juni stond een artikel ‘Super sportlijf? Serieuze aandacht’ over de rol van de media bij het al dan niet serieus nemen van vrouwentopsport – iets wat bijvoorbeeld de meeste mannelijke voetbalcommentatoren en -talkshowbezoekers niet bepaald makkelijk afgaat. In het artikel komt Mary Jo Kane aan het woord, hoogleraar bewegingswetenschappen aan de Universiteit van Minnesota. Zij zegt een aantal beharigenswaardige dingen.
In de eerste plaats de getallen: van alle professionele en serieuze amateursporters in de VS is 43 % vrouw; media-aandacht voor prestaties van vrouwen: 4 %. En dan nog is een groot gedeelte daarvan zwemsters in sexy poses in mannenbladen. Het lijkt erop dat de media daar een grote kans laten liggen, want er komen steeds meer mensen naar de stadions om wedstrijden basketbal en voetbal te bezoeken. Publiek is er dus wel, dus waarom blijven de media vrouwensport negeren en/of zo eenzijdig behandelen? Kane vermoedt onwil:
Sport is gekoppeld aan mannelijkheid, macht en privilege. Een groep met een monopolie zegt niet opeens: ‘oh, sorry vrouwen! Hier s 50 % van de aandacht, 50 % van de commerciële belangen. Geen meerderheid geeft zomaar zijn macht op.
Dat is geen bewust beleid en zeker geen kwaadaardigheid, en het kan wel degelijk veranderen. Meiden, vrouwen, vaders en ook jonge mannen zeggen liever serieuze aandacht voor vrouwensport te zien dan de zo gesexualiseerde berichtgeving van nu. Ik denk ook dat het al verandert, en dat al die denigrerende geluiden over vrouwenvoetbal van de laatste tijd krampachtige verdediging zijn van het mannenbolwerk. Vrouwenvoetbal kan niet meer genegeerd worden, dus doen ze er maar laatdunkend over. Dat is (denk en hoop ik) de opstap naar het gaan accepteren en serieus nemen ervan.
Ik kan me dan ook van harte vinden in Kane’s oproep: als je als journalist vernieuwend wil zijn, zoom dan eens niet in op de borsten (‘bij welke spiergroep horen die precies?’) maar behandel vrouwen als sporters.
