Terug uit Drenthe
Ik ben weer terug uit Drenthe, waar ik een week heb gekampeerd en creatieve workshops heb gedaan (Buitenkunst). Mijn tentje stond tussen de eikenbomen van de Boswachterij van Grolloo: 
Het was een goeie, lekkere week, mede dankzij het mooie weer. Inspirerend ook. Vooral door de workshops, maar ik heb ook twee keer lekker gelopen. De eerste keer was op zaterdag, direct nadat ik mijn tent had opgezet; de tweede keer op woensdagochtend. Toen heb ik dus één dagdeel workshops overgeslagen; ’s middags ben ik meteen weer aangehaakt voor iets geks: een middag percussie, erg leuk. De meeste workshops zijn een dag, maar er zijn er dus ook van een halve dag, en dat maakt het enerzijds mogelijk om even je eigen gang te gaan en anderzijds eens een heel andere kunstvorm uit te proberen.
Het waren twee rustige lange duurlopen door de bossen en de velden, van 17 en 20 kilometer, zonder blessureproblemen. Wel heel traag, dat verbaast me een beetje, dat moet iets technisch zijn, dat ik kennelijk nog steeds heel voorzichtig loop ofzo? Verder heb ik een klein beetje gefietst, al was dat veredeld boodschappen doen. De eerste keer, maandag, ben ik ook nog langs voormalig kamp Westerbork gefietst, daar was ik nog nooit eerder geweest, ik vond het een indrukwekkende plek. Gezwommen heb ik ook nog, in de kleine Ieberenplas, vlakbij de camping. Klein maar fijn overigens. Verder dus veel rust, en ik voel me lekker nu zo op weg naar de Vrouwentriathlon morgen.
Twee Buitenkunstdingetjes dan nog:
- Net als andere jaren (ik ging voor de 9e keer naar Buitenkunst, al waren de eerdere 8 keer op de andere locatie) voelde ik me wat ongemakkelijk op het terrein in mijn sportkleren. Voor mijn gevoel botst dat toch enigszins, de kunsten en sport. Dus zodra ik dan in vol ornaat klaar sta om te gaan hardlopen, voel ik me een beetje misplaatst, en borstcrawlend door dat plasje ook. Het is niet echt erg, natuurlijk, hooguit wat vervreemdend. Aan de andere kant is het ook wel weer eens goed om tussen mensen te verkeren die ongeveer omvallen als je zegt dat je 20 km hebt hardgelopen – in triathlonkringen is dat niet zo heel bijzonder, en is sowieso wat ik doe niet zo bijzonder, want ik ben maar een trage, oude vrouw, zeg maar. Maar tussen de Buitenkunstenaars ben ik dan ineens een supersportvrouw – zo zie je maar hoe situationeel dat is.
- Ook net als andere jaren sloop de sport de kunsten binnen. Op dinsdagochtend schreef ik onderstaande korte scène, in een workshop met als thema ‘grow up’, die ging over ergernissen van jongeren aan ouderen en omgekeerd. Hij is op eigen ervaring gebaseerd, al ging ik niet op de knieën. ’s Midddags hebben we een aantal scènes gespeeld, met jongeren in de rol van de volwassenen en omgekeerd. Daar was deze niet bij trouwens, die was niet op tijd af. Maar leuk was het wel.
***
Douchen
Plaats: de kleedkamer van een sportschool, met twee douchecabines met afsluitbare deuren.
Spelers: 5 vrouwen van 16, 17, 25, 35 en 45 jaar oud (die oudste drie bij benadering). De twee jongsten zijn bloedmooi, de veertiger heeft een BMI van rond de 30.
(De deur van de kleedkaker zwaait open. Eerst komen de 2 jongsten binnen, daarna de andere drie, verhit. De twee jongsten pakken hun spullen en lopen meteen door naar de douche. De andere drie kleden zich uit, nog wat nahijgend en –puffend en –pratend.)
Vrouw van 25: Zo, dat was weer pittig.
Vrouw van 35: Ja, bij Carlo is het altijd zweten.
Vrouw van 45: Zeker! Maar we hebben weer lekker veel calorieën verbrand dames!
(Gelach. De twintiger begint met het aantrekken van haar gewone kleren, de andere twee pakken hun handdoek)
45: Ga jij thuis douchen?
25: Ja, tot volgende week, meiden!
(De vrouw van 25 vertrekt. De resterende 2 lopen naar de douchecabines.)
35: O, ze zijn allebei bezet. Dat wordt wachten dus.
(De twee vrouwen hangen wat rond, frummelen aan hun haar, tenen, nagels. De dertiger doet daarbij alle moeite om haar lijf onder haar handdoek te verbergen, de veertiger is een stuk nonchalanter.)
45: Het duurt wel lang he? Ik hoor ook helemaal geen water lopen. Zit er wel echt iemand in? Wacht, ik kijk even.
(Ze valt op haar knieën en gluurt onder de deur door.)
45: Hè, ik zie sokken en schoenen?!
(Dan gaan beide deuren open. De veertiger kan er een maar nauwelijks ontwijken. Ze blijft op de vloer. De twee jonge meiden komen eruit, helemaal aangekleed, opgemaakt en hun haar anders opgestoken dan net. Ze blijven van schrik stilstaan als ze de vrouw op de grond zien. Die kijkt naar hen op.)
45: Staan jullie je helemaal op te tutten onder de douche, zijn jullie nou helemaal betoeterd? En wij maar wachten. De douches zijn om te douchen, dames, de rest kan gewoon in de kleedkamer!
(De meiden kijken naar de vrouw aan hun voeten, dan naar elkaar.)
Meid 1 tegen de andere: Dikke billen, is dat eigenlijk besmettelijk?
Ik was bovendien een van de langzaamste zwemmers, en dat prikkelde wel om stevig door te zwemmen, ook anders dan in de Schie. Ik had gister (in de plas van Strijkviertel – zo kom je nog eens ergens, zeg maar) nog een mooi moment omdat ik tegen het eind voor het eerst links mijn arm weer echt helemaal goed kon plaatsen. Sinds het begin van het blessureleed, eind april, had ik kracht- en coördinatieproblemen aan die kant. De peesontsteking is nog niet helemaal over, maar het gaat dus wel heel duidelijk de goede kant op.
En ook manliefs vertrek is vastgelegd – je ziet hem hierboven trouwens ook al bezig, hij gaat erbij zitten (ik wisselde ondanks wetsuit een minuut sneller dan hij):
