Maandarchieven: juli 2015

Ik heb de afgelopen tijd twee nieuwe sportshirts in mijn bezit gekregen: een luchtig loophempje (gekocht) en een wielershirt (gekregen van de Vrouwentriathlon als wederdienst). Allebei zijn ze maat XS. Ik kan me niet heugen XS aangepast te hebben, meestal kom ik uit op damesmaat S of M. Zo petieterig ben ik immers niet. Maar toch, deze twee shirts zijn XS en ze passen goed:

Het loopshirtje (links) is zelfs op de heupen nog wat aan de wijde kant.

Deels is het natuurlijk simpelweg pasvorm, maar de maatinflatie lijkt toch toe te nemen. Dus dat de M van vroeger de XS van tegenwoordig is.

En heel misschien ben ik zelf ook ietsiepietsie gekrompen: ik ben deze maand 1,5 kilo afgevallen. Dat was niet de bedoeling en het hoefde helemaal niet, maar het is (denk ik) het gevolg van een ‘maand droog’: ik heb heel juli geen alcohol gedronken. Een stevig Belgisch biertje of een alcoholvrije maakt nogal uit, zag ik op het etiket, maar vaak dronk ik ook gewoon water in plaats van wijn, bij het eten bijvoorbeeld. Zeker geen honger geleden in elk geval. Zo’n maand droog doe ik met enige regelmaat, even uit het gewoontedrinken komen, dat bevalt me prima.

Dat randje vet mag wel weer terugkomen, want ik heb opvallend vaak witte vingers bij het zwemmen nu. Okee, het is slecht weer (breek me de bek niet open… dat speciaal voor de zomer aangeschafte loopshirtje heb ik nog amper aan gehad, in plaats daarvan heb ik een jackje aan gehad deze week!), maar het water is nog steeds rond de 20 graden. Dat is me dus zelfs in wetsuit aan de frisse kant, en dat was andere jaren niet, volgens mij.

En met 1,5 kilo meer pas ik nog steeds in beide shirtjes, hoor!

Het lopen ging de afgelopen week moeizaam, dat viel me tegen, en ook mijn schouder is slechter dan een maand geleden. Af en toe slaat de vertwijfeling toe, en ik heb daarom net een aantal visjes uitgegooid: aan een aantal partijen (twee trainers en op het triathlonforum) gevraagd waar ik terecht kan voor advies bij een slecht begrepen blessure. Ik schreef steeds zo ongeveer dit:

Vraagje: heb jij nog ideeën over waar ik heen zou kunnen met een slecht begrepen blessure?

Ik tob nu al 2,5 maand met enerzijds een probleem met mijn heup die niet lekker ‘spoort’ (en misschien ook bekken, al lijkt dat nu wel okee), en anderzijds met mijn schouder waar steeds iets vast draait met een peesontsteking als gevolg. Mijn vaste fysiotherapeut snapt er niks van dat het niet (of nauwelijks) verbetert, ik ben voor een second opinion geweest maar die fysio zei niks voor me te kunnen betekenen; beiden verwezen me door naar de huisarts voor bloedonderzoek naar mogelijk achterliggende problemen (ziekte, vitaminegebrek) maar daar is niks uitgekomen. 3 weken rust/vakantie heeft ook geen verschil gemaakt, het is nu eerder slechter dan daarvoor. Ik ben nog wel bezig met osteopathie en ik doe oefeningen, maar dat zet (nog?) geen zoden aan de dijk.

Dus denk ik nu: en hoe nu verder? Waar kan ik terecht met advies over een slecht begrepen blessure? Dus advies over trainen, over mogelijk intensievere fysiotherapie (of juist niet), vooral natuurlijk gericht op het verbeteren/oplossen hiervan, maar ook om na te denken over hoe het gekomen kan zijn en hoe (dus) te vermijden, want dat is me ook nog een raadsel. Eventueel ook op mentaal vlak, want ik vind het bij vlagen lastig om de moed erin te houden. Heb jij daar ideeën voor? Ik weet niet of ene sportarts/SMA dan de beste plek is, of misschien heb je nog andere goede ervaringen?

Wordt vervolgd natuurlijk, en mochten er lezers van dit blog zijn met goede suggesties, dan houd ik me ook aanbevolen!

Ik kan trouwens wel pijnvrij fietsen, zo lang ik op souplesse rijd, merkte ik gister, en mijn snelheid was daarbij dik in orde!

Nog wat vakantieverhalen hier, over triathlongerelateerde thema’s, aan de hand van een paar foto’s.

Hardgelopen heb ik niet, maar wel veel gewandeld. In de eerste plaats de Wicklow Way ‘uitdagend’: 143 km in zes dagen, overigens wel met bagagevervoer. Dat is pittig, zeker met soms ook nog wel 1000 hoogtemeters, maar prima te doen, mede dankzij de goede omstandigheden. Het regende alleen ’s nachts, en toen het wat warmer werd, was er op dag 5 een stevige verkoelende bries:

De Wicklow Way is trouwens officieel maar 127 kilometer, maar we hebben er wat geplande en ongeplande omwegen aan vastgekoppeld. Zo’n geplande was het beklimmen van een bergje onderweg, Scarr Mountain (641 meter):

Ook daarvoor in Dublin hebben we heel wat gewandeld, onder andere meteen bij aankomst vanaf het vliegveld naar ons hotel in het centrum, en de twee dagen daarna stadswandelingen. Het fijne aan die stad en heel Ierland is dat je naderhand in de pub goede hersteldrank kunt drinken:

Ik vond Dublin een aangename en interessante stad. Ik zou het er denk ik wel kunnen uithouden, en dat komt niet in de laatste plaats omdat er veel gefietst wordt. Vooral toen we op de laatste dag vanaf onze B&B in het zuiden van de stad met de gewone stadsbus naar het vliegveld gingen (nog geen 20 km, 2 uur over gedaan!) viel het vele fiets-woon-werk-verkeer ons op. Ondanks dat ze soms aan wat vreemde fietsbordjes doen:

Verboden met je spike-banden over het water te rijden?
En de sterke ontkenning roept de gedachte eraan (over de brug fietsen) juist op:

Ook de derde triathlonsport was aanwezig, maar heel kort, want tsjonge, wat was het water koud. Vanuit Dublin zijn we op een zonovergoten dag naar een zwemplek gegaan waar James Joyce ook nog had gebadderd – maar het water was een graad of 12, dus dit is één van mijn weinige slagen in de Ierse Zee:

Een tweede duik was in het Upper Lake van Glendalough, op onze rustdag, nouja, toch ook nog 10 km gelopen, en ook dat was koud.

Ik ben benieuwd of al dat wandelen nog wat doet als basis voor het hardlopen dat ik nu weer ga oppikken. Gister voor het eerst, en dat ging wel lekker, althans, op duurlooptempo, harder wilde nog niet, maar dat hoeft ook nog niet.

De kop is eraf: gister voor het eerst sinds Bocholt weer getraind, 2 km gezwommen. Zometeen ga ik lopen bij de atletiekvereniging, nouja, in elk geval de warming-up en daarna zie ik wel. Het zal even wennen worden na de rust en het wandelen, en bovendien moet ik nog steeds voorzichtig zijn met mijn heupblessure. Of blessuretje, want als je daar ene halve triathlon mee kan volbrengen en 150 km door Ierland mee kunt wandelen valt het nogal mee natuurlijk, maar er zit wel degelijk nog steeds iets niet goed. De druk is er wat af, dus ik hoop het op te lossen op de iets langere termijn met fysiotherapie en osteopathie.

Er breekt een nieuwe trainingsperiode aan, met nieuwe doelen, tussendoelen op weg naar de hele triathlon volgend jaar. Ik heb nog een paar kleine triathlons op het programma staan: 010, Vrouwentriathlon Beesd en Binnenmaas. Het fietsen ga ik daarvoor onderhouden, en verder ga ik me richten op de hele triathlonafstand van de andere twee sporten:

• Ik hoop nog in dit openwaterseizoen voor het eerst 3,8 km te zwemmen. Ik heb nog niet eerder meer dan ongeveer 2,4 km in één keer gezwommen, in ongeveer een uur, de rest ga ik de komende weken opbouwen. Dat moet wel kunnen lukken, lijkt me. Met 200 meter erbij per week, nog geen 5 minuten zwemmen, bereik ik dat doel in augustus. Misschien is het leuk om er een zwemevenement aan te verbinden, ik denk nog over Beach2Beach challenge (3,5 kilometer in augustus).
• Iets verder weg ligt mijn debuut op de marathon, en daaraan ga ik nu ook beginnen te werken, om ook dat kalmpjes aan op te bouwen. Ik heb daar geen snelheidsdoelen bij, alleen uitlopen, als trainingsloop voor de hele triathlon. Ik moet het zelfs misschien met lopen iets kalmer aan gaan doen, althans, ik wil gaan onderzoeken of mijn wisselvallige presteren van afgelopen winter iets te maken heeft met toch te veel doen, bijvoorbeeld mijn duurlopen te hard lopen.

Alles bij elkaar betekent dit 2-3 keer in de week zwemmen, idem hardlopen, en nog een keer fietsen, en tussendoor ook nog wat bezig zijn met de core stability, want daar ligt de heupblessure wellicht ook aan. Best een pittig programma, gelukkig is het met werk rustig, dat scheelt! Oja, dat fietsen zo’n kleine rol speelt, dat heeft ermee te maken dat ik al vaker 180 km gefietst heb. Het accent ligt daarom dit jaar op die andere twee sporten.

En het is allemaal onder één voorbehoud: dat ik heel blijf, c.q. er heel genoeg voor ben. Ik hoop dat ik in de komende periode ook weer eens onbezorgd en pijnvrij kan sporten. Als ik daar nu minder voor moet doen, heb ik dat er graag voor over.