Triathlon algemeen

Hoorde ik ook als vraag: wat is nou eigenlijk een Ironman, ten opzichte van een triathon? Welnu, Ironman is een merk, en ook wel hét merk: zij zijn de directe erfgenamen van waar het ooit begonnen is met de hele afstand, op Hawai (geschiedenis). De markt van de hele triathlons is verdeeld tussen twee grote, internationale spelers, Ironman en Challenge, en een handjevol plaatselijke eenlingen, zoals de Frysman en de Ch’triman. Alles valt onder de ITU, die zelf ook wedstrijden organiseert, zoals die in Rotterdam eerder dit jaar.

Het merk Ironman (‘Anything is possible’ dat mij een ‘Lifetime of bragging rights’ oplevert) heeft geweldige marketing, dat doen ze wel erg gelikt en Amerikaans, maar het heeft toch wel wat, al is het alleen maar omdat ik nu dus al een dikke week de hele tijd loop te zeggen dat ik een Ironman ben. Ik heb geen idee hoe je jezelf noemt als je een Challenge finisht, dat is gewoon niet hetzelfde. Sowieso een suffe naam, trouwens.

Ironman staat erom bekend dat de organisatie goed is, ook voor de achterhoede (dat dan niet het eten op is enzo, en inderdaad was dat perfect), maar het is ook duurder dan Challenge.

En Ironman is ook rete-commercieel, Je kunt jezelf ter plekke helemaal arm kopen in een enorme markt aan bijvoorbeeld een outfit met alles erop en eraan en overal die merknaam en het logo (de M met de punt) op. Je kunt zelfs een blijvende tattoo laten zetten van dat logo. Welk merk krijgt dat voor elkaar?

Dan zijn er van die echte verleiders door het maatwerk dat mogelijk is door de schaalgrootte: je kon in Vichy een t-shirt kopen met piepklein de namen van alle deelnemers erop, dus als je dan goed kijkt, sta je er zelf tussen (hoefde ik niet, ik wilde alleen dat finishersshirt, en dat was bij de prijs inbegrepen). Je kunt niet om die markt heen: om bij de inschrijvingsbalie te komen, moest je erdoorheen.

Nog een voorbeeld: voor mij waren de pasta- en afterparty gratis, nouja, bij de prijs (bijna 500 euro!) inbegrepen, maar als ik manlief had willen meenemen, had hij daar 20 euro voor moeten betalen. Voor een pasta-buffet in een vreetschuur, zal ik maar zeggen. Maarja, anders moest ik alleen (uiteindelijk ben ik helemaal niet gegaan, maar bij wijze van spreken).

Nog één voorbeeld als slot: hoe het gaat met de foto’s. Dat is weliswaar een ander bedrijf, maar het zijn ongetwijfeld twee handen op één buik. Eén download is 20 euro, oef, het goedkoopste pakket is 60, ook oef, en daarvoor krijg je ook een boel slechte/mislukte, maar er zitten er natuurlijk net drie bij die ik wel leuk vind. Urgh.

Ik schreef in mijn verslag van de dag dat ik meteen na de finish voor een bord werd geduwd voor een foto, en toen is meteen door mijn hoofd gegaan: hier mag ik straks grof voor betalen. Dat voelt toch vervelend. Ik zou zeggen: vraag een of twee tientjes meer inschrijfgeld en geef de foto’s weg, zeker als ze worden afgedwongen. Het gaat om deze twee foto’s, rechts met Voicu:

Ik heb inmiddels besloten dat ik deze ‘knipjes’ voldoende vind: het gaat me om de herinnering, en daartoe denk ik de tekst middenop wel weg. Hetzelfde geldt voor foto # 3, één uit de serie van het fietsen met een maisveld op de achtergrond:

Nou goed. Voor mij was een Challenge of zo’n kleintje in principe ook okee geweest, maar ceteris paribus had ik wel een voorkeur voor een Ironman. Vanwege de goede organisatie, maar ook vanwege dat ‘You are an Ironman‘. Want dat hééft het wel. Mezelf zo noemen kost verder gelukkig geen geld meer.

Ik doe regelmatig aan een rijtje interessante links op dit blog, en ik heb natuurlijk rond Vichy ook wat zitten googlen en surfen, en ik kwam nog wel enkele aardige dingen tegen:

• Kijk even naar de foto op https://www.k226.com/news/newsitem.aspx?id=9277 : zo’n Ironmanlogo van strobalen hebben we ook zien staan, het stond er al tijdens onze parcoursverkenning, erg grappig!
• Blogpost van een Belgische coach en deelnemer die na 7 km fietsen uitstapte en zo ontdekte dat een Ironman doen op routine niks is. Dat vind ik wel een interessante bespiegeling, en ook fijn om te lezen dat ook hij meer dan 4 zwemkilometers registreerde.
• Over uitstappen gesproken… je kunt dan ook op de EHBO belanden, dat heb ik vaker gehoord, tot het ziekenhuis aan toe. EHBO in Vichy overkwam vorig jaar deze blogster, overigens verder een beetje tsja-verhaal: het begint als een lijdensweg, maar als je dan uiteindelijk in Almere finisht in 11u1, dan denk ik: nou, valt wel mee allemaal. Elke sporter komt wel eens wat hobbeltjes tegen immers.
• Op de triathlon-data-analyse-website (goudmijn voor de cijfertjesfreaks!) staat dat er  kennelijk nogal wat gedoe geweest is bij de profs over wat je wel aanmocht als dat geen wetsuit is, met vijf diskwalificaties als gevolg. Het blijkt wel dat communicatie niet het sterkste punt is van Ironman Vichy, dat vond ik ook. En wat ook raar is, is dat een Ironman dus deels z’n eigen regels heeft en deels onder de jurisdictie valt van de nationale triathlonbond. Dat is verwarrend natuurlijk.

Gister was de Binnenmaas Triathlon, die ik hier vorig jaar ook al heb omschreven als ‘de moeder aller triathlons’ voor mij. Het is niet alleen zo dat ik er zelf mijn eerste deed, in 2011 (hé, m’n eerste triathlonlustrum!), maar ook zag ik er, jaren eerder, mijn eerste triathlon van dichtbij, als supporter. Manlief, afkomstig uit de Hoeksche Waard, doet er namelijk al vanaf het begin mee, als het maar enigszins uitkomt.

We weten het niet helemaal zeker, maar het zou kunnen zijn dat die eerste keer als toeschouwer meteen in 2002 was, toen we elkaar net kenden. Ik herinner me er vooral van dat het afgrijselijk weer was en dat ik het steenkoud kreeg, maar ook wel dat het leuk was. Wat me opviel was hoe breedgeschouderd de snelle mannen waren: als je gewend bent aan fietsers, puilt dat zwem-bovenlijf over het fietsframe heen.

Ik kan ‘m helaas online niet vinden, maar op de Ironman-reclameposter die overal in Vichy hing stond ook weer zo’n breedgeschouderde, strakke macho superman, en dan denk ik nog steeds: da’s niks voor mij, die sport, zo ben ik niet. Maar toen in Binnemaas zag ik: er doen ook redelijk normale stervelingen aan mee, zoals mijn eigen nieuwe liefde. Ik heb toen in 2002 zeker niet gedacht ‘dat ga ik ook doen’, want toen waren dat zwemmen en lopen nog mijlenver van mijn bed. Maar wel heeft Binnenmaas toen ergens een positief zaadje gezaaid.

Enfin, dit jaar kwam-ie natuurlijk te kort op vorige week. Mijn hoofd zou er niet naar gestaan hebben, want dat is nog vol van vorige week. Lichamelijk had ik er wel aan mee kunnen doen, zeker aan de 1/8e. Mijn herstel gaat wonderbaarlijk goed. Ik had het er vrijdag met masseur Marcel over, tijdens zijn speciale Ironman-behandeling van vrijdag (dank je wel!): hij vond in mijn lijf al niet meer zo veel sporen terug van zondag. Hij was het eens met wat ik zelf al had bedacht: mijn schouders en nek hebben door het urenlange meewiebelen tijdens het lopen al kunnen herstellen. Dat een deel alweer herstelt tijdens de wedstrijd, dat heb ik nog nooit zo ervaren. Op de fiets voelde ik het ook al aan mijn armen. Wonderbaarlijk.

En wat Marcel ook zei, heel logisch maar ik had het niet zo voor ogen: die topvorm is er ook nog gewoon. Alles was gericht op vorige week zondag en de vorm gaat onherroepelijk weer inzakken, maar  hij is niet ineens weg. Dus herstel ik ook nog op topvormniveau. Enige wat echt een beetje gevoelig is nog is de nagel van mijn rechter grote teen. Die heeft klemgezeten, zo’n typische loperskwaal, en die krijgt al interessante kleuren:

Enfin, ik heb donderdag een klein stukje meegelopen bij de club, in dat mooiste shirt van de hele wereld, en dat ging goed en het was erg leuk, met zoenen, knuffels, felicitaties en zelfs applaus. Beetje last van de binnenkant van m’n knieën nog, maar dat is nu ook weg. Gister naar de Binnenmaas toegefietst, ging ook lekker. Maar niet om mee te doen, dus – als vrijwilliger. En een klein beetje om manlief aan te moedigen. Helaas moest ik een hesje aan over het mooiste shirt van de hele wereld:

Ik vind dat je, als je veel sport, ook af en toe vrijwilliger moet zijn, want zo doe je iets terug en alle organisaties van dit soort evenementen hebben moeite om genoeg vrijwilligers te vinden, dus je maakt het doorgaan van je favoriete evenement ook mogelijk zo. Ik snap ook wel een beetje waarom vrijwilligers niet staan te springen, want ik heb het gister graag gedaan en het heeft zeker leuke momenten, maar – oef.

Het was sowieso best pittig, ik heb van 10 tot 4 bijna non-stop gestaan (ik zei al: zelf meedoen is minder zwaar), je hebt er eigenlijk ogen in je rug voor nodig, maar je moet bovendien behoorlijk wat lompheid incasseren. Ik was oversteek-regelaar, dus ik stond op twee verschillende plekken waar gewone mensen (publiek, bezoekers van het recreatie-oord en mensen van de erachter gelegen hockey-club) het parcours mogen oversteken – als er niemand aankomt.

Nou, vooral op die eerste plek ben ik vaker toegesnauwd en uitgescholden dan bedankt, en ik heb soms best pittig moeten ingrijpen omdat mensen echt nergens rekening mee houden. Als je naar links kijkt, glippen ze langs je rechterkant en anderen negeren je straal. Sommigen zijn een beetje van de wereld, die kunnen er niet zo veel aan doen, maar, uhm, nouja, al m’n vooroordelen over hockeyers zijn gister bevestigd, zal ik maar zeggen.

Wat me ook opviel is hoe respectloos mensen zijn tegenover de achterhoede: er moesten nog fietsers binnenkomen, maar dan zien ze er kennelijk geen enkel probleem meer in om op het fietsparcours te gaan staan om naar ‘hun’ loper te kijken, soms met kinderwagen en al. In één geval ging mijn collega van de overkant erachteraan, toen schoof die kerel welgeteld drie meter op, kon ik ook nog een keer naar hem toe. Dat soort dingen. En dan hoor je ook nog wel eens ‘Ach, schei toch uit trut’.

Dus zo leuk is het niet. Nouja, met een groot deel van de mensen wel, hoor, gelukkig (maar iets vaker ‘dank je wel’ zeggen is welkom), en ook met de vrijwilligers onderling en de vele bekenden tussen de deelnemers. En het was, in tegenstellig tot vorig jaar én 2002, mooi weer; ik ben zelfs verbrand in mijn gezicht (oeps).

En, natuurlijk weer een boel leuke reacties over vorige week, ook van lezers van dit blog, erg fijn! Ook de eerste negatieve, nouja, non-verbaal dan – ik zag mezelf in zijn ogen ineenschrompelen. Want ja, voor sommige triathleten is er dik 15 uur over doen minderwaardig en niet allemaal hebben ze een even groot inlevingsvermogen. Er hebben er vast meer zoiets gedacht, maar dat je dat laat merken is niet zo fatsoenlijk natuurlijk. Pas later bedacht ik wat ik terug had moeten zeggen, op vrolijke toon: ‘Goh zeg, de andere 999 reacties waren positief, dank je wel!’ Maar zo gevat ben ik op zo’n moment niet.

En zo zit ons triathlonseizoen erop. Gister was voor mij een soort methadonshotje na de grote klapper van vorige week: goed voor het afkicken. Manlief was tevreden over zijn kwart, in 2:36:03 (uitslagen) (‘you are a kwart-triathlon-Binnenmaas-finisher’. Onee). Hij had bij het fietsen vlak voor hem een valpartij gezien en daar was hij even bij gestopt om te zien of beide betrokkenen weer op konden staan. Verder was alles probleemloos verlopen. Wel stond er zo’n oversteek-vrijwilliger met een opschepperig Ironman-shirt onder d’r hesje af en toe naar hem te roepen 😉

Ik heb even wat gerekend om een antwoord te formuleren op de vraag: hoe veel training heeft dat gevergd, die Ironman?

Als ik 1 januari als startdatum neem en een beetje afrond, berekenen mijn Suunto-horloge en Movescount 221 trainingen in 309 uur, waarin ik 3700 km heb afgelegd, verspreid over de verschillende sporten (inclusief de sporten waarbij ik niet van m’n plek kom, zoals spinning en bodybalance).

Daarbij komen nog de oefeningen (core, buik, rek-en-strek) voor of na de training, want die klok ik alleen maar mee als ze vast zitten aan bodybalance. Dat is zeker nog wel een half uur per week – 17 uur dus.

Ook de stadsfiets is geen echte training, dat is toch vooral vervoer, maar het komt er wel bij: als ik niet zo veel voor vervoer zou fietsen, had ik er een derde wekelijkse fietstraining bij willen hebben. Goed voor 124 uur.

Grand total: afgerond 450 uur.

Die begindatum van 1 januari is wel een beetje willekeurig, maar dat rekent makkelijk. Ongeveer toen, ietsje eerder, begon ik wel met opbouwen, maar ik ben eigenlijk al twee jaar geleden begonnen. Sinds toen, en zeker heel vorig seizoen, stond alles al in het teken van dat ene doel. Ook eind maart dit jaar vond ik nog een soort startdatum: toen kon ik weer beginnen met hardlopen na de voetblessure en gaf ik tegelijkertijd in de week in Portugal een grote snok aan m’n fietsconditie. Dus ja, zeg het maar. Nou, ik houd het op 1 januari, hoor!

Ik heb het op dit blog al een paar keer gehad over dat je bij de finish te horen krijgt ‘You are an Ironman’. Welnu, zo klonk dat zondagavond, met dank aan manlief voor het opnemen en het bewerken:

Zo ziet het eruit 😉  :

Aan de hand van plaatjes en foto’s ga ik hier nog wat dingen vertellen over onze week in Frankrijk in het algemeen en natuurlijk over zondag in het bijzonder. De foto’s zijn weer wat groter omdat ik ze deels uit Henks Flickr overneem maar vooral ook omdat nu de plaatjes centraal staan en niet het verhaal. De kleinere foto’s op de pagina’s hiervoor zijn trouwens allemaal klikbaar om ze ook groter te krijgen.

Hier nog drie foto’s die horen bij de eerste Franse blogpost. Op de eerste neem ik een slokje van het bronwater van Vichy, uit de source célestins, wat licht prikkelend zout smaakte, best lekker, en dat is dus gewoon publiekelijk toegankelijk; de kuurders hebben een eigen ingang met meer faciliteiten. Maandag zijn we nog twee flesjes gaan vullen om mee te nemen. Bij de Ironman kregen we trouwens ook plaatselijk bronwater: de verzorgingsposten bij het lopen schonken St. Yorre,  uit een bron vlak buiten Vichy en net van het fietsparcours af. Dat was best lekker, af en toe zo’n iets prikkelend en zout smaakje tussendoor.

Ik schreef toen dat er overal sporen van de Ironman-voorbereidingen waren, zoals linten aan het boom, vlakbij het loopparcours-in-wording. Zou zo’n oude boom daar niet van schrikken?

En hier ben ik aan het wifiën in een café, met thee en wafels. Dat was donderdag, en dat ging prima, dus wij daar maandag weer heen. We hadden ons net geïnstalleerd met thee en wafels weer, en toen bleek de internetverbinding het niet te doen – urgh! Dus dat was eigenlijk de belangrijkste oorzaak van het digitale gehannes van maandag.

Dan over naar zondag. Mijn fiets had een nachtje geslapen in het fietsenpark, zo trof Henk ‘m de volgende ochtend aan:

Impressie van een verzorgingspost, deze bij de doorkomst halverwege het fietsen:

En bij het lopen, dit werd gaandeweg de gezelligste post, eenmaal in het donker hadden die vrijwilligers met elkaar enorme lol, maar dat zonder ons te verwaarlozen, dat was heel leuk, en vooral hier regende het toen al félicitations:

Aan al dat wegwerpen van je eigen bidons en aannemen van de verzorgingsposten houd je dus zoveel dezelfde bidons over, zeker als manlief er ook nog verzamelt, dat je er thuis mee zou kunnen kegelen:

Terug naar zondag. Deze kerel had ik ook gezien bij het lopen, met die sprieten op z’n hoofd. Henk had ook nog iemand gezien met een Bert-en-Ernie-triathlonpakje, maar verder was er niemand met een gekke uitdossing. Het is op dat punt serieuzer dan bijvoorbeeld een marathon, waar je de gekste uitdossingen ziet

Deze had ik dan weer niet gezien: arm in mitella. Dat zal toch tijdens de dag gebeurd zijn, want hoe heeft hij anders kunnen zwemmen en fietsen? En dan toch doorlopen – aan z’n armbandjes is te zien dat hij in het laatste rondje zit (zie verderop):

Dan een serietje van drie omdat ik het daarover gehad had – Fourilles ligt inderdaad in een wijngebied:

En in het kleine supermarktje in Chantelle hadden ze daar rosé van:

En die smaakt best lekker op de day after – proost!

Wat je op die foto trouwens niet ziet, is dat ik net een vestje heb uitgetrokken zodat het shirt beter uitkomt. Maar dat was een beetje fris. Het was maandag maar 20 graden! We verbaasden ons erover dat het daar dus in twee dagen tijd van 36 naar 20 graden kan gaan zonder onweer.

Onderweg terug naar huis stak de chauffeur z’n voorkeur niet onder stoelen of banken – let op het stickertje, daar staat ‘Proud Ironfan of 147’:

We hadden daar (Laon) trek in koud drinken, dus wij wilden naar die supermarkt, maar dat kostte nog wat moeite, want vanaf de grote weg moest je onder een tunneltje door dat te laag was voor een auto met fietsen erop. We hebben dus meer van Laon gezien dan ons lief was – vooral er weer uit komen leverde wat extra slingertjes op.

Dan nog wat Ironman-parafernalia. Hoe langer de wedstrijd, des te groter de rugzak die je krijgt: links de nieuwe, rechts die van Luxemburg. De deelnemers aan de halve afstand in Vichy, op zaterdag, kregen ook zo’n kleinere, alleen dan met andere opdruk:

Bij elke loop-doorkomst krijg je een gekleurd armbandje, zodat iedereen kan zien in welke ronde je zit en wanneer je mag finishen. Ik vond de eerste doorkomst al fijn, want zonder bandje lopen voelde wat bloot, tussen al die lui mét. De vrijwilligster van wie ik het donkerblauwe, laatste bandje kreeg, die kon ik wel zoenen – hèhè, eindelijk!

De medaille (zwaar!):

Mijn startnummer, mooi roze is niet lelijk:

Met ook dat AWA erop. Ik heb gister nog wat gezocht, en ik snap het nog steeds niet. Maar ik zag wel dat ik van de Nederlandse vrouwen in mijn leeftijdscategorie de meeste punten heb – omdat ik kennelijk de enige ben die dit jaar tot nu toe twee Ironman-evenementen heeft gedaan (het plaatje is ook een  link naar die site):

Hier dan ook nog een linkje naar mijn officiële certificaat (kuch).

 Henk heeft mij gister nog even speciaal op de foto gezet…

…om zijn Facebookpagina kleur te geven, hier is een screenshot/link:

Ook daarop komen nu een boel likes en reacties binnen, erg leuk!

We zijn weer thuis, na opnieuw een lange maar relaxte dag in de auto gister. We hebben voor de gein de tolwegen vermeden, en dan doe je er langer over, maar we hebben wel meer gezien. We waren uiteindelijk tegen middernacht thuis. Leuk om ook daar meteen weer een felicitatie aan te treffen:

Ik ben sowieso heel erg verguld met al jullie reacties per mail, SMS, Twitter en op dit blog! Vooral ook leuk om te lezen dat de live tracking bevallen is. Ik heb zelf gisteravond nog net kunnen zien hoe veel doorkomsten ze geven, dat is wel grappig. Het loopparcours had veel slingertjes die af te snijden waren, dus lagen er veel matten, en leuk dat ze zoveel van die data doorgeven. Inmiddels staat er een samenvatting.

Ik heb daarnet de blogposts die ik maandag had geplaatst opgekalefaterd, dus de teksten van zaterdag en die van maandag over de dag zelve: de foto’s staan erbij, ik heb nog wat kleine dingetjes geredigeerd en links toegevoegd. Wie nog veel meer foto’s wil zien: zie Henks Flickr of de Finisherpix (oeps, duur zeg! en het filmpje klopt niet, dat is van vorig jaar). Ik zal zelf de komende tijd ook nog wat nagekomen zaken hier posten.

Nog wat aanvulling op basis van de uitslagen: de Roemeen met wie ik aan het eind heb opgelopen heet Voicu, die naam had hij wel gezegd, maar die was te exotisch om zondag in m’n moeie hersenen te blijven hangen. Mijn Argentijnse buurman heet Juan en is gefinisht in 12:28:06. Mijn Britse naamgenote heeft beter gelopen dan ik en is gefinisht in 14:36:50. Van de gefinishten ben ik in mijn leeftijdscategorie één-na-laatste geworden. Ik was 1514e overall, van 1822 inschrijvers, en 1551 gefinishten (de rest is DNS, DNF of DQ). Ik meen me te herinneren dat de koploper een Duitser was, toen die me inhaalde op de fiets, maar uiteindelijk heeft een Brit gewonnen, Harry Wiltshire, in een voor mij echt werkelijk totáál onvoorstelbare 08:17:14. 

Enne, het gaat nog steeds prima. Ik hoest een beetje. Bovenbenen en onderrug zijn nog wat stijf en sinds vandaag kan ik voelen dat het toch mijn rechter bovenbeen is geweest dat het het zwaarst gehad heeft, door die onwillige knie. Maar niks ernstigs. De spierpijn valt me heel erg mee, sowieso, maar zeker die in m’n schouders en nek. Toen ik zondag van mijn fiets stapte, dacht ik dat ik die een paar dagen lang amper zou kunnen bewegen, maar kennelijk heb ik het bij het lopen ook weer een beetje los weten te lopen. Onder het fietsen merkte ik het ook al: tijdens het ene onderdeel herstel je toch een beetje van het vorige. Kennelijk.

Vannacht heb ik ook weer doorgeslapen zonder midden in de nacht te gaan lopen snaaien. Maar dat is misschien vanwege de enorme portie Waalse friet met pickles gisteravond?