Fiets

Na 3,5 maand binnen in de Tacx gestaan te hebben, mocht mijn nieuwe fiets vandaag voor het eerst samen met mij naar buiten. Met mij met moeie benen van gister erop, dus een rustig ritje, ideaal om te wennen. Aan dat ‘rustig’ moest ik mezelf na een kilometer echter al herinneren, want de fiets verleidt enorm tot hard rijden: hij wil heel graag hard vooruit! Wat een kick!

Ik moest zelfs lachen toen ik tegen de wind in draaide – tegenwind, waar? Nouja, die was echt wel voelbaar, maar het scheelt een stuk met mijn andere fietsen. Een beetje onwennig was het nog wel, natuurlijk, vooral inschatten welke bochten ik wel en niet in de aero-houding, dus in het ligstuur, kan nemen, maar dat wende al, en verder vond ik het prima gaan. De aanpassing aan mijn schoen lijkt ook goed te werken: ik wring minder met mijn bekken.

Ik had me hooguit onze eerste keer iets idyllischer voorgesteld, met zon en een echt lente-gevoel. In plaats daarvan was het waterkoud en guur. Maar daardoor wel lekker rustig op de fietspaden, ideaal om te wennen. Ook dat viel mee: ondanks de andere zit hield ik goed overzicht over het verkeer. De enige last had ik van grote hordes hardlopers breeduit over het fietspad: de marathon van Rotterdam nadert en hele meutes zijn hier in de regio bezig met lange duurlopen. Misschien toch maar een bel installeren!

Ik zeg deze winter regelmatig dat ik ‘niet fiets’. Daarmee bedoel ik dat ik niet op de race- of triathlonfiets naar buiten ga om te trainen. Ik doe dat omdat ik zo in de winter de achterstand van die andere twee triathlon-sporten ten opzichte van het fietsen wat kan verkleinen, en ook wel omdat ik jaren geleden ben begonnen met hardlopen omdat ik ’s winters doorfietsen helemaal geen pretje vond. Vorig jaar heb ik ondervonden dat ik dan in, zeg, maart op basis van mijn hardloopconditie het fietsen heel makkelijk weer oppik.

Maar ‘niet fietsen’ wordt wel eens verkeerd begrepen. Ik zeg het ook eigenlijk niet goed. Ik fiets een heleboel. In de eerste plaats zit ik sinds vorige maand elke week een half uurtje bínnen op de nieuwe triathlonfiets, om te wennen aan de houding. En soms ook om zo mijn benen een beetje los te trappen na een duurloop.

In de tweede plaats, belangrijker nog: ‘niet fietsen’ houdt in dat ik in een week nog steeds 3 à 5 uur fiets. Dat is echter geen ’trainen’, maar ‘vervoer’: het is op de stadsfiets, in mijn gewone kloffie, in allemaal stukjes van 10 tot 45 minuten. Heen en weer naar het ene station of naar het andere, naar de atletiekbaan, naar het zwembad, naar de sportschool, enzovoort. Heen en weer naar de fysiotherapeut in Vlaardingen is bijvoorbeeld goed voor een uur fietsen, bij hagel en tegenwind (vorige week) zelfs meer. Ik doe alles wat maar een beetje kan per fiets. Deels is dat principe, deels is het simpelweg gewoon lekker, goedkoop, makkelijk en flexibel – en vaak (spits, files, parkeren) zelfs sneller dan de auto.

Gister was het helemaal extreem. Ik ben eerst noordelijk naar Ommoord gefietst. Daar zit Bike4Travel waar mijn Afrika-fiets in deze rustige tijd in onderhoud was geweest. Die fiets had namelijk nogal wat geleden in de blubber op de Dempster Highway afgelopen zomer. Dat eerste stukje reed ik op hun leenfiets, daarna verder op mijn eigen zo-goed-als-nieuwe expeditiefiets, aah, lekker! Dat ‘verder’ was eerst helemaal naar de andere kant van de stad, het uiterste zuiden, naar het Maasstadziekenhuis, om bloed te gaan geven. Daarna via de copyshop aan de Binnenweg terug naar huis. In totaal was dat rondje Rotterdam 36,5 kilometer lang, en ik deed er 2 uur over. En dat noem ik dus ‘niet fietsen’!

Ik reed gister bijna alles in de zon, en vooral het stuk over de Van Brienenoordbrug rijd ik niet zo vaak, en bij elkaar gaf dat me een enorme lentekriebel. Nog even, en dan ga ik weer fietsen! Uh…

Ondanks dit soort dappere schoonmaakacties van manlief (dat water was steenkoud!) had de modder van de Dempster Highway in een paar dagen tijd ketting en cassette van mijn Afrika-fiets afgeragd.

Oftewel: zoek de verschillen met vorige week:

HIj heeft pedalen, hij heeft een raar blauw achterbandje gekregen, er hangt een slap koordje van achter naar het stuur (vrijwel onzichtbaar: een stuurschakelaar), hij staat voor op de heel wereld tegelijk (atlas) en achter hangt-ie in een stellage die ‘Tacx‘ heet.

Op de pedalen na (die moesten er sowieso op) staat alles in functie van die Tacx, als binnenfiets.Zo’n bandje is nodig omdat een gewone wegband snel wegslijt op zo’n ding, de atlas ligt daar om de fiets horizontaal te krijgen, en het draadje gaat naar de stuurschakelaar waarmee ik de weerstand kan regelen. Dus: Louise is aan het tacxen. Hartstikke warm, in de woonkamer, binnenkort verhuist alles naar boven, waar we niet stoken.

Dat ik ooit op een Tacx zou gaan zitten, wie had dat gedacht? Het is een hartstikke eenvoudige, zonder allerlei computer-simulaties van beklimmingen enzo, en het is dan ook alleen maar om in deze gure en vooral winderige wintermaanden alvast aan de houding te wennen. En dat is nodig – de nieuwe fiets zit hartstikke lekker, alleen is de houding zwaar voor mijn bovenarmen. Die hadden gister ook al gezwommen, maarja, dat is straks bij de triathlon ook zo. Ik hield het gister na een kwartier al voor gezien, het zal sowieso niet veel langer dan een half uur worden. Dat binnenfietsen, dat is maar niks, vandaar ook dat ik het nooit eerder deed. Het is écht alleen vanwege die nieuwe houding.

Nouja, en een beetje om mijn benen los te kunnen fietsen na een lange duurloop misschien. Gister was geen lange duurloop, maar een korte – ik was lopend naar het zwembad. En zo werd het dus een drievoudige trainingsdag, waarop ik heb gezwommen, gefietst én hardgelopen. Doet ze anders nooit, nouja, zeker ’s winters niet.

En omdat-ie zo leuk is: uit de volgende foto blijkt dat ook thuis mijn benen snel kunnen gaan!

Enne, ‘wat heb ik nou aan mijn fiets hangen?’ – dat was een gevleugelde uitdrukking van mijn vader; ik heb hem al in meer dan twee decennia niet gehoord. Tijd voor een herwaardering!

Mijn nieuwe fiets is hier! Vanochtend wezen ophalen bij Tri-Run, daar is nog even de laatste fine-tuning gedaan, en manlief was mee met z’n camera:

Kijk eens hoe snel mijn benen erop kunnen draaien:

Súpersnel:

En ik kan er ook op vóór me kijken, niet alleen maar naar de grond, hier in gesprek met Jeroen van Tri-Run:

Mogelijk ging dat over het zadel, want het standaardzadel dat er op deze foto nog op zit, gaf wat problemen met de edele delen, dus als je goed kijkt, zie je een verschil met de definitieve versie (eerste foto bovenaan).

Ik moet ook nog even nieuwe pedalen kopen – ik rijd nog met (prehistorische) klassieke Looks, en die had Tri-Run niet in voorraad, maar dat is zo op te lossen. En dan moet het ietsje minder waaien dan vandaag om ‘m in het echt uit te proberen. Ik ben hartstikke benieuwd!

Gisteren kwam eindelijk het goede nieuws: mijn nieuwe fiets is geleverd! Aangezien dat in Hilversum en hij in details nog afgesteld moet worden, moest ik een afspraak maken om ‘m op te komen halen en die staat nu op volgende week zaterdag. Nog 7 nachtjes slapen, dan heb ik hem eindelijk!

Mooie gelegenheid nu om iets te laten zien van wat er aan vooraf is gegaan, namelijk de bike fit bij Tri-Run. Enerzijds is dat wat je je erbij voorstelt: op een pasfiets gaan zitten om te bepalen welke fietsen geschikt zijn en hoe ze dan afgesteld moeten worden. Bijzonder daaraan was wel dat dat bij Tri-Run behoorlijk geavanceerd gaat, met het Retül-systeem – het zag er zo uit:

En dat gaat dan via die zwarte stippen op mijn gewrichten verder helemaal vanzelf en leidt tot data zoals deze:

Aan de hand daarvan dus die nieuwe fiets, enfin, daarover vertelde ik eerder op dit blog.

Minstens net zo interessant was wat Jeroen van Tri-Run opmerkte aan mijn rechtervoet. Daar is hij/zijn we een hele poos mee bezig geweest tijdens die bikefit en dat verwachtte ik niet. Ik bedoel: je gaat voor een nieuwe fiets en het gaat vooral over één voet, da’s toch gek. Maar ook weer niet.

Ik vertelde hem namelijk dat ik al jaren bij het fietsen wel eens last krijg van mijn rug, en dat dat volgens mijn fysiotherapeut komt doordat ik dan een scheefstand in mijn S/I-gewricht heb. Zij zet dat dan weer recht en dat is het weer okee. Afgelopen jaar had ik voor het eerst het gevoel dat die rugpijn door het fietsen ontstond. Volgens Jeroen kon dat wel, en heeft het te maken met die rechtervoet, die iets scheef staat. Als ik zit en mijn voeten ontspannen bungelen, bungelt-ie rechts onder een grotere hoek met de voer dan links, zeg maar – iets wat overigens veel mensen hebben, en Jeroen zelf al helemaal, liet hij zien.

Maar als je dus die scheve voet via schoenplaatjes vastmaakt aan rechte pedalen die aan een stijve, rechte fiets vastzitten, en als je dan ook nog je kont op datzelfde rechte, stijve ding zet, dan kan die scheefheid ineens geen kant meer op. Sommige mensen krijgen dan zere knieën, ik ga met mijn bekken zitten wringen. Volgens Jeroen was dat zelfs zichtbaar. En ondertussen heb ik het er ook nog met mijn fysiotherapeut over gehad en die vond het een plausibel verhaal.

Nou, da’s al interessant, maar het ging nog verder: volgens Jeroen was het ook wel op te lossen. Ik heb nu een verhoginkje en een wig tussen mijn rechterschoen en het plaatje zitten, en dat voelde inderdaad op die pasfiets een stuk beter (voor een paar luttele eurootjes aan materiaaltjes).

Volgens Jeroen fietste ik bovendien op te slappe inlegzooltjes. Ik kon dat iets minder goed uitproberen, want met die zooltjes waren mijn schoenen ineens te krap. Maar het leek wel steviger en ook krachtiger te voelen. Mijn schoenen waren volgens hem sowieso te smal eigenlijk, dus er gaan ook nieuwe schoenen komen. Want ja, ik heb inderdaad heel brede voeten, en ja, ik ben ook heel lenig – van die dingen die ik al wist, maar altijd wel grappig om weer eens bevestigd te horen.

Zooltjes, wig en verhoging, andere schoenen – het is voor mij de moeite waard om komend seizoen mee te gaan experimenteren. Ik illustreerde zo even het ándere idee achter bikefitting aan den lijve: het gaat niet alleen om de maten, het gaat er óók om dat je een niet-symmetrisch lichaam aan een stijf, symmetrisch, recht ding koppelt.  Het lichaam gaat zich dan aanpassen, en dat kan tot problemen leiden. Nu heb ik dus tips gekregen om de dingen aan te passen, zodat mijn lijf dat niet hoeft te doen. Ik ben benieuwd hoe dat gaat uitpakken!

Ik heb een nieuwe fiets gekocht! Nouja, besteld, en ik moet not even wachten. Maar de kogel is door de kerk. Tsjonge-jonge, wat had dat een boel voeten in de aarde.

Ergens van de zomer bedacht ik dat ik mezelf wel eens plezier zou mogen doen met een nieuwe fiets. Met de oude heb ik vorige maand ons 12,5-jarig samenzijn gevierd, en ik ben enorm aan die fiets gehecht. Dat is oud, in de racefietswereld, en het is een fiets om te toeren, niet om triathlons mee te rijden. Nouja, tot nu toe ging dat ook prima; ik vond het niet zo interessant om een paar duizend euro neer te tellen om 174e te worden in plaats van 177e. Maar met het oog op de langere afstanden kan ik het mezelf wel heel wat makkelijker maken met een nieuwe fiets. Gewoon vanwege de nieuwheid, en ook wel wat specifieker voor de triathlon.

Dus was de vraag: wordt het een nieuwe racefiets, met opzetstuur, of een triathlonfiets? Ik heb wat mensen gevraagd, wat gegoogled en forums gelezen, maar erg duidelijk werd het me nog niet. Eerst maar eens naar BikeMotion vorige maand. Leuke avond gehad en erna duizelde het me van de fietsen, maar ik had nog steeds geen antwoord op de meest prangende vraag.

Meer googlend kwam ik terecht op http://tri-run.nl/triathlon-time-trial/ en daar vond ik dan wel een antwoord (als je geen zin hebt om de tekst te lezen op die pagina – de foto’s onderaan maken het verschil in geometrie ook duidelijk). Zo ging ik naar een triathlonfiets neigen en bovendien wist ik toen ook meteen waar ik heen wilde voor de broodnodige bike-fitting.
Zo gezegd, zo gedaan, en ik kon al snel terecht bij Jeroen van Tri-run. Erg leuke middag gehad daar, daar vertel ik nog wel eens meer over, en uiteindelijk rolden er een paar fietsen uit die voor mij geschikt waren en binnen mijn budget. Of eigenlijk twee maar, allebei van Felt.

Vervolgens heb ik me een slag in de rondte gegoogled om te zoeken naar onafhankelijke informatie over die Felt-fietsen, want Jeroen verkoopt die, en ik vertrouw hem wel, maar toch even kijken. Nouja, nergens iets kritisch. Of, anders gezegd: Felt-triathlonfietsen in het algemeen en de B14 in het bijzonder zijn fietsen met een bijzonder gunstige prijs-kwaliteitverhouding. Dus wilde ik die wel bestellen. Nouja, ik moest ook nog even gerustgesteld worden over of het überhaupt wel doenlijk is om in de drukte van de Randstad in zo’n ligstuur te trainen – en om die vraag te stellen werd ik eindelijk maar eens lid van het Triathlonforum waar ik al meer dan een jaar op meelas.

Dus ik weer naar Tri-run (weer een keer naar Hilversum dus), en toen ik daar kwam binnenwandelen, had Jeroen slecht nieuws voor me: die B14’s waren in mijn maat uitverkocht, niet alleen bij hem, maar bij Felt zelf. Hoe bestaat het?! Het zijn de modellen voor 2015, sinds oktober op de markt, en dan zijn ze half november al uitverkocht?? Ja dus. Ze zouden er ergens in het voorjaar misschien weer zijn, op z’n gunstigst. En daar wilde ik niet op wachten – ik wil er komend fietsseizoen op rijden.

Sip stond ik nog wat te drentelen in de winkel en me te realiseren dat ik helemaal geen plan-B had, behalve dan de tweedehandsmarkt in de gaten houden. Totdat Jeroen bedacht dat misschien één maat groter ook passend te maken was. Met mijn relatief lange benen en kort bovenlijf heb ik immers ofwel een kleine maat fiets nodig waarvan het zadel en stuur omhoog gezet worden, ofwel een grotere fiets waarvan het stuur dichterbij gehaald wordt – dat ouwetje en ook mijn ‘Afrikafiets’ ogen derhalve gedrongen. Jeroen is gaan rekenen aan de grotere maat en kwam tot de conclusie dat die inderdaad ook gaat passen.

Pfoe!

En die is nu dus in bestelling. Ik ben heel erg benieuwd, het gaat een heel andere fietservaring worden! Trainen voor die 90 kilometer van de halve triathlon van komend seizoen zou ik op mijn oude racefiets op routine kunnen, maar zo gaat het dus toch nog spannend worden! Ik hoop in de winter al een klein beetje te kunnen wennen, en vanaf maart gaat het dan hopelijk los.

Tot nu toe al twee keer en straks voor de derde keer naar Hilversum, een avondje Utrecht, al dat googlen en lezen en zoeken en denken en wikken en wegen… Manlief merkte al een keer op dat het kopen van een fiets meer tijd kost dan het kopen van een huis!

Foto: dit was de laatste in maat 51 bij Tri-run in de winkel; maat 54 is voor mij in bestelling. Het is de voorste fiets, de rode. En je mag er dus niet aan zitten!