Mijn collectie afstanden uitgebreid tot 11
Vanochtend heb ik bij de Vrouwentriathlon de 1/16e aan mijn collectie verschillende triathlon-afstanden toegevoegd. Die bestaat nu uit 11 stuks:
- 1/16e
- 4-16-4 (vorig jaar in Kopenhagen)
- 1/8e
- Sprint
- Kwart
- Olympische Afstand (maar één keer)
- 111 (Bilzen, al heb ik daar alleen maar 2 DNF’s, een keer door blessureleed en een keer door kou, dus die telt niet helemaal mee al heb ik hem in totaal wel afgelegd, alleen dus niet in één keer achter elkaar)
- 1/3e (Oud-Gastel)
- Mitteldistanz (2-90-20, Bocholt)
- Halve (maar die heb ik ook niet ‘echt’ want de enige echte halve die ik heb gedaan werd een run-bike-run)
- Hele.
Mede op basis van deze collectie heb ik voor volgend jaar inmiddels een echte halve als één van mijn doelen, mogelijk de nieuwe Ironman 70.3 in Noord-Holland en/of de – ook nieuwe – halve op de Brouwersdam. In Stein is nog een 1-60-10, dat is misschien ook wel eens leuk en dat zou afstand nummer 12 zijn in mijn verzameling.
De 1/16e vanochtend ging trouwens erg goed. De Vrouwentriathlon blijft een geweldig evenement, en voor het eerst dit jaar was ik helemaal op dreef met een hartslag op de fiets ver boven mijn omslagpunt en eindelijk echt tempo in mijn lopen. Het water was alleen wel wat frisjes: 18 graden, zonder wetsuit, want dat kost te veel tijd om uit te trekken – ik ben toch al zo’n slome wisselaar, dat blijkt wel uit de resultaten. Nu ik op minimalistische hardloopschoentjes loop (ik ben daar inmiddels succesvol op overgestapt en het bevat tot nu toe prima, al blijft het experimenteel), is mijn tweede wissel er niet op vooruit gegaan, want ik sta daar behoorlijk mee te pielen, compleet met schoenlepel. Dat heb ik er overigens tot nu toe nog graag voor over, maar ik ga wel kijken of het beter kan.
Nou goed, ik had mezelf wel afgehard in zwemmen onder frisse omstandigheden, en eenmaal op gang ging het ook wel. Het ziet er sloom uit in de resultaten, maar ik heb zelf 350 meter geklokt en de mat lag een stuk op het land.
Over de resultaten: ik werd 10e overall (van 60), 2e bij de D40+ (van 32, er was geen aparte D50+-ranking) en ik had ook de 2e fietstijd overall. Ik ‘scoor’ lekker dit seizoen, manlief en ik hadden ons in Herkingen zelfs allebei geplaatst voor het EK voor ‘age groupers’, hahaha! Niet dat we dat gaan doen, maar het is wel grappig natuurlijk – en ik blijf zeggen: heel relatief.
Vooralsnog ben ik vooral blij dat ik m’n slome vakantiefietsbenen heb weten om te turnen in snelle fietsbenen, en dat drie maanden na van nul af aan terug gaan opbouwen met lopen daar ook weer muziek in zit!
Het frame is anders van kleur en ietsje anders van vorm, een aantal onderdelen is vervangen wat gewoon onderhoud is (ketting en cassette bijvoorbeeld) of waarvoor ombouwen onmogelijk was (geen onderdelen meer voor leverbaar bijvoorbeeld – die zijn dertien jaar oud) en twee dingen zijn structurele verbeteringen: de standaard zit verder naar achter en de cranks zijn korter. Die laatste aanpassing is hetzelfde als wat ik met mijn triathlon- en racefiets heb gedaan, ter blessurepreventie. 
Daarna heb ik verteld hoe je dat tentje opbouwt, en hoe je dan in je trainen eventueel het midden eruit kan halen (gepolariseerd trainen). Met veel nadruk op het belang van rustige duur, herstel, vinger aan de pols houden of het wel leuk blijft, speelsheid en flexibiliteit – dat goed trainen geen in beton gegoten ‘rocket science’ is, en sowieso heel individueel.
