Jaararchieven: 2016

Onderaan mijn to-do-lijst van een tijdje geleden stond de vraag ‘welke muziek neem ik mee?’ ‘Meenemen’ van muziek is in de tijd van Spotify niet meer de juiste uitdrukking, beter is: ‘wat voor muziek gaat bij mij de juiste spanning oproepen voor de Ironman?’ Welnu, daar ben ik wel zo’n beetje uit.

Dit is mijn Ironman-playlist, voor van tevoren, niet tijdens – ik sport nooit met doppen in mijn oren, ik houd daar niet van, en bovendien is het bij de Ironman (terecht) verboden:

Dit zijn voor mij allemaal kippenvelnummers, ze raken me tot in mijn ziel. Soms bepaalde nogal recht-toe-recht-aan de tekst de keuze voor een bepaald nummer van een favoriete artiest – ik hoop to walk unafraid in Vichy, een triathlon is sowieso een I alone-aangelegenheid en ik hoop dat het een beautiful day wordt.

Bij veel nummers speelt ook iets wat ik moeilijk kan benoemen. Als ik een poging waag, dan is integratie het woord dat bij me opkomt, en anders de jeukuitdrukking: deze muziek zet me in mijn kracht. Dat is vaag, ik weet het, ik probeer het uit te leggen met twee voorbeelden:

• Black Widow’s Eyes is niet bepaald een voor de hand liggende keuze uit het oeuvre van The Who, en ik heb geen flauw idee waar het over gaat. Maar door iets in Daltrey’s stem in dat nummer voel ik me weer 15, de leeftijd waarop ik Who-fan werd, en tegelijk ben ik ook nog steeds 50, en voel ik alle jaren daartussenin meeresoneren. Dat geeft een gevoel van verbondenheid met mijn historische zelf dat alleen muziek en dan heel in het bijzonder dit nummer kan bewerkstelligen.
  Als ik dat effect verder analyseer, heeft dat iets te maken met de balans tussen agressie en gevoeligheid in Daltrey’s stem. Op mijn 15e (1981) stond Daltrey tegelijkertijd in de hitparade met z’n gevoelige solo-nummer Without Your Love (me nu zelfs wat te zoetsappig) en met The Who’s agressievere You Better You Bet. Toen ik hoorde dat die twee nummers door dezelfde zanger gezonden werden, dacht ik: daar wil ik meer van horen. De rest is geschiedenis.
  De agressieve Daltrey is overigens in de playlist te horen in Who Are You en Free Me; de gevoelige in Tea & Theatre.
• Zelfs als je Stromae’s geschiedenis niet kent, hoor je in Papaoutai het verdriet om de vader-waar-ben-je (vermoord in de Rwandese genocide). Maar dan komt er een beat waarbij ik bijna niet stil kan blijven zitten. Dit nummer beantwoordt als geen ander aan het ideaal dat Pete Townshend (ja, die weer, The Who is nou eenmaal voor mij de maat aller dingen in de muziek) ooit (lang geleden, bron onbekend) verwoordde:

Een rockplaat is een zwart plastic ding dat je koopt en afspeelt op je pick-up en dat je iets van een sociaal bewustzijn geeft en je na doet denken over de wereld, over het leven, en je vervolgens aan het dansen zet om dat allemaal te vergeten.

“Zwart plastic ding dat je afspeelt op je pick-up.”

Die krachtige, hoopvolle dynamiek in de nummers van de playlist is richting de Ironman belangrijk, die blijft er (voor mij) in zitten, al bouwt het wel gaandeweg af, en dat is bewust – misschien wil ik de harde, energiegevende muziek van meer aan het begin, misschien heb ik juist meer rust nodig, zoals aan het eind.

Waar ik me bewust van werd is dat ik ook muziek zeer waardeer die meer aansluit bij mijn melancholieke kant. En die past niet bij de Ironman. Beautiful Day kan, maar With Or Without You van U2 niet. En Mooie Dag ook niet, van Bløf – dat is namelijk een mooie dag – voor de dood. Om maar wat voorbeelden te geven van prachtnummers die niet geschikt zijn voor deze playlist.

Dat uitzoeken, dus wat wel en niet past, dat heb ik met plezier gedaan. Ik vind nu hooguit wat overgangen vreemd, maarja, dat krijg je in Spotify. Ik ben toch nog gehecht aan, nouja, niet meer de zwarte pastic dingen, maar wel de zilveren schijfjes!

Zwemmen in de Rijnhaven, fietsen over de Hoerenloper, de Wilhelminapier, de Erasmus-, Willems- en Brienenoordbrug, langs de Maas… wat wil je nog meer? Nou, nog een paar slingertjes lopen door Het Park dan. Ik heb gister meegedaan aan de triathlon met het mooiste parcours ter wereld. Ik woon nu tien jaar in Rotterdam, en wat ben ik gaan houden van deze stad!

Dit hele weekend waren er in Rotterdam internationale kampioenschappen: een Europese sprintcup en het WK paratriathlon. In de overblijvende ruimtes waren bijprogramma’s, nouja, ook nog een NK Masters (40+’ers). En dus een open wedstrijd, voor gewone mensen. Toen ik daarvan hoorde, maanden geleden al, dacht ik: daar wil ik zeker aan meedoen, ongeacht hoe het past in de Ironman-voorbereiding. Ik koos wel voor de langste afstand, de Olympische: 1500 meter zwemmen, 40 km fietsen en 10 km lopen – zelfs dat lijkt nu erg kort allemaal.

Deelname had wel nog wat voeten in de aarde, want ondanks dat het in onze eigen stad was en we op de fiets naar de start konden, moesten we om half 6 op om op tijd te zijn. Mijn starttijd was 8u20 en logistiek was de wedstrijd ingewikkeld: twee wisselzones die ver uit elkaar lagen, met de Maas ertussen, en het was ook nog eens een eind lopen van de fietswisselzone naar de zwemstart. Plus dat je na de finish niet meer terugkwam aan het begin, dus je laatste spullen moesten in speciale tasjes die naar de finish vervoerd werken en die je na afloop daar weer ergens op kon halen. Dat kost van tevoren allemaal veel tijd en ook wat stresserig gedoe.

Gelukkig hadden we onze startnummers en tasjes enzo al op zaterdag opgehaald, dat scheelde, en uiteindelijk had ik nog bijna een uur over voor de start. Zeker toen die ook nog even werd uitgesteld vanwege technische problemen. Ruim de tijd om te praten met supporter en loopmaatje Bob, die, zo begreep ik net, gister met het triathlonvirus besmet is geraakt.

En toen gingen we van start! Heerlijk gezwommen. Het mocht niet met wetsuit, en eigenlijk vind ik dat wel fijn. Ik ben misschien iets trager, maar ik vind het lekkerder, vrijer voelen en het betekent bovendien dat het buitenwater ein-de-lijk een fatsoenlijke temperatuur heeft (23,5 graad).

Kort na de start had ik de indruk dat ik de achterste borstcrawler was, maar ik haalde er al gauw een hele zwik in – waren die te snel gestart? Inhalen ben ik blijven doen, da’s altijd lekker. Maar bovenal: het rondje was met de klok mee, ik adem naar links, en zo zag ik zwemmend al die bekende gebouwen langs de Rijnhaven langstrekken, waaronder De Rotterdam, waar manlief werkt. Wat een kick!

Toen een pleuriseind lopen naar de fiets, wel 400 meter – heel ongebruikelijk in de  triathlon. Op blote voeten dus, en daar heb ik vandaag spierpijn van onder mijn voeten. ‘Toch eens wat aan barefootrunning gaan doen’, dacht ik onderweg nog, want ik voelde ‘m meteen al aardig aankomen.

Maar toen. Beginnen met fietsen vind ik sowieso altijd erg lekker bij een triathlon, en nu helemaal. Katendrecht af, de Hoerenloper (officieel: Rijnhavenbrug) stond vol met publiek,  toen de Wilhelminapier op, vol zicht op de Erasmusbrug, aaa, wat mooi! Kippenvel!

Het fietsparcours bleef mooi. Maar ongelofelijk technisch. Het was één aaneenschakeling van keren-draaien, op-af, kruip-door-sluip-door, links-rechts. Op  een grote variëteit aan ondergronden: asfalt, klinkers, tegels, kasseien, houten vlonders, tapijt… Druk, met al die startseries 10 minuten uit elkaar, en smal. Met op de route diverse obstakels, zoals palen, bomen en een hele collectie aan straatmeubilair. Ik had dat van tevoren gehoord, maar het was nog veel zotter dan ik had verwacht. Af en toe schoot ik fietsend in de lach van wéér zo’n raar doorsteekje! Ik heb het vooral de eerste ronde voorzichtig aan gedaan en geen enkel risico genomen. Dat ik desalniettemin nog ruim 29 km/u gereden heb, daarmee ben ik zeer tevreden!

Iets minder tevreden was ik erover dat ik weer last kreeg van iets achter mijn rechterknie. Na de vorige, lange, training op de triathlonfiets had ik dat ook, een geïrriteerde aanhechting van mijn hamstring. En dat was dus helaas niet eenmalig. Ik heb nog wat prutswerk te doen met de afstellingen en de uitrusting, denk ik. Misschien zit het zadelbuistasje net iets in de weg en buig ik onbewust die knie iets naar buiten?

Enfin, aan het eind nog onder de Erasmusbrug door, hé, een paal midden in de route en nog een boom om te ontwijken, en dan gaan wisselen naar het lopen. Ik merkte een beetje het effect van de Ironmantraining: ik wissel langzaam (doet er straks toch niet toe) en ik had te veel gegeten en gedronken op de fiets, waardoor ik de eerste twee kilometer last had van mijn buik. Dat eten en drinken is prima Ironman-oefening, dus daar moest ik maar niet mee zitten. Daarna ging het redelijk, het kronkelen door het Park. Gelukkig veel schaduw daar, maar toch wel warm. Met een tijd net onder het uur ben ik wel blij: mijn lopen is bijna terug op niveau sinds de voetblessure.

Ik finishte in 3u02, dat vond ik prima. Het was mijn eerste Olympische afstand ooit, en ook mijn eerste echte triathlonfinish van dit seizoen voor mij: bij de eerste viel ik uit en de tweede werd een run-bike-run. 

Na de finish eerst nog wat bekenden gesproken, waaronder Sione van de Vrouwentriathlon die net Nederlands kampioen geworden was bij de 40+’ers. Daarna kwam manlief aanzetten – hij was 40 minuten na mij gestart, en ik had hem in het Park zien lopen, dus ik wist dat hij eraan kwam. Hij finishte in 2u47 en dat verschil met mij had hij helemaal gemaakt bij het lopen. Hij zat zwemmend dichter achter me dan anders – mijn gebrek aan wetsuit, denk ik, hij zwemt daar nooit in. Op de fiets was hij ietsiepietsie sneller geweest. En ook hij was tevreden, en onder de indruk van het parcours! Alleen jammer voor hem dat de Kuip niet te zien was vanaf het fietsparcours, ondanks dat de route er dicht langs liep.

Een triathlon organiseren in het hart van een wereldstad is een complexe operatie, en dat was wel te merken. Ik begreep van de sociale media dat er wat gemopper was over de organisatie. Het leek me een lastig parcours als je voor de prijzen ging, of voor WK-kwalificatie (want dat kon ook). Maar ik moet zeggen: ik  heb alleen maar genoten. Enige organisatorische minpuntje was dat Henk na zijn finish nogal lang moest wachten op die terugkerende tasjes.

Daar staat tegenover dat ik sommige dingen erg leuk vond: de Twitter-account was en is erg actief: je hoeft maar iets te tweeten over deze wedstrijd en hop, je hebt een like, retweet of reactie. Ik vond het ook leuk hoe het vel met de stickers voor op je fiets en helm was benut voor een paar extra stickers voor de lol:

De gemaakte foto’s zijn helaas wat prijzig, maar de verleiding is groot. Ik op de fiets met de Willems- of Erasmusbrug op de achtergrond, hmm…. Ik twijfel nog. Mocht ik wat kopen, dan show ik ze hier natuurlijk!

Ik ben de laatste weken ook nog twee keer bij een triathlon geweest waaraan ik zelf niet meedeed. Dat was omdat ik door het zware trainen moet oppassen met m’n energie ‘vergooien’ aan korte wedstrijdjes en/of omdat ik een andere rol had.

Op 3 juli was ik bij de Vrouwentriathlon in Utrecht, als reporter. Hier interview ik één van de dames die hoog eindigden (foto John de Boer):

Dat soort werk resulteerde onder andere nog dezelfde dag in een persbericht, dat bijvoorbeeld hier integraal is overgenomen. Sportieve rustdag, maar wel hard werken ook!

Afgelopen zaterdag was ik bij Triathlon010, als chauffeur, supporter en soigneur van manlief, die meedeed aan de kwart. En als fotograaf. De twee best gelukte producten daarvan zie je hieronder:

Op die onderste foto begint hij net aan een fraaie prestatie: in de 40+-categorie had hij de derde looptijd. Niet gek voor een 59-jarige!

Die Triathlon010 is een erg leuke trouwens. Vorig jaar vond ik het al leuk om mee te doen, maar voor toeschouwers is hij ook vermakelijk. Je kunt het hele zwemparcours overzien, de eerste fietsers komen alweer voorbij na een ronde als de laatste nog moeten starten, dus er is de hele tijd wat te zien. Aanrader!