Jaararchieven: 2016

Ik heb even wat gerekend om een antwoord te formuleren op de vraag: hoe veel training heeft dat gevergd, die Ironman?

Als ik 1 januari als startdatum neem en een beetje afrond, berekenen mijn Suunto-horloge en Movescount 221 trainingen in 309 uur, waarin ik 3700 km heb afgelegd, verspreid over de verschillende sporten (inclusief de sporten waarbij ik niet van m’n plek kom, zoals spinning en bodybalance).

Daarbij komen nog de oefeningen (core, buik, rek-en-strek) voor of na de training, want die klok ik alleen maar mee als ze vast zitten aan bodybalance. Dat is zeker nog wel een half uur per week – 17 uur dus.

Ook de stadsfiets is geen echte training, dat is toch vooral vervoer, maar het komt er wel bij: als ik niet zo veel voor vervoer zou fietsen, had ik er een derde wekelijkse fietstraining bij willen hebben. Goed voor 124 uur.

Grand total: afgerond 450 uur.

Die begindatum van 1 januari is wel een beetje willekeurig, maar dat rekent makkelijk. Ongeveer toen, ietsje eerder, begon ik wel met opbouwen, maar ik ben eigenlijk al twee jaar geleden begonnen. Sinds toen, en zeker heel vorig seizoen, stond alles al in het teken van dat ene doel. Ook eind maart dit jaar vond ik nog een soort startdatum: toen kon ik weer beginnen met hardlopen na de voetblessure en gaf ik tegelijkertijd in de week in Portugal een grote snok aan m’n fietsconditie. Dus ja, zeg het maar. Nou, ik houd het op 1 januari, hoor!

Ik heb het op dit blog al een paar keer gehad over dat je bij de finish te horen krijgt ‘You are an Ironman’. Welnu, zo klonk dat zondagavond, met dank aan manlief voor het opnemen en het bewerken:

Zo ziet het eruit 😉  :

Aan de hand van plaatjes en foto’s ga ik hier nog wat dingen vertellen over onze week in Frankrijk in het algemeen en natuurlijk over zondag in het bijzonder. De foto’s zijn weer wat groter omdat ik ze deels uit Henks Flickr overneem maar vooral ook omdat nu de plaatjes centraal staan en niet het verhaal. De kleinere foto’s op de pagina’s hiervoor zijn trouwens allemaal klikbaar om ze ook groter te krijgen.

Hier nog drie foto’s die horen bij de eerste Franse blogpost. Op de eerste neem ik een slokje van het bronwater van Vichy, uit de source célestins, wat licht prikkelend zout smaakte, best lekker, en dat is dus gewoon publiekelijk toegankelijk; de kuurders hebben een eigen ingang met meer faciliteiten. Maandag zijn we nog twee flesjes gaan vullen om mee te nemen. Bij de Ironman kregen we trouwens ook plaatselijk bronwater: de verzorgingsposten bij het lopen schonken St. Yorre,  uit een bron vlak buiten Vichy en net van het fietsparcours af. Dat was best lekker, af en toe zo’n iets prikkelend en zout smaakje tussendoor.

Ik schreef toen dat er overal sporen van de Ironman-voorbereidingen waren, zoals linten aan het boom, vlakbij het loopparcours-in-wording. Zou zo’n oude boom daar niet van schrikken?

En hier ben ik aan het wifiën in een café, met thee en wafels. Dat was donderdag, en dat ging prima, dus wij daar maandag weer heen. We hadden ons net geïnstalleerd met thee en wafels weer, en toen bleek de internetverbinding het niet te doen – urgh! Dus dat was eigenlijk de belangrijkste oorzaak van het digitale gehannes van maandag.

Dan over naar zondag. Mijn fiets had een nachtje geslapen in het fietsenpark, zo trof Henk ‘m de volgende ochtend aan:

Impressie van een verzorgingspost, deze bij de doorkomst halverwege het fietsen:

En bij het lopen, dit werd gaandeweg de gezelligste post, eenmaal in het donker hadden die vrijwilligers met elkaar enorme lol, maar dat zonder ons te verwaarlozen, dat was heel leuk, en vooral hier regende het toen al félicitations:

Aan al dat wegwerpen van je eigen bidons en aannemen van de verzorgingsposten houd je dus zoveel dezelfde bidons over, zeker als manlief er ook nog verzamelt, dat je er thuis mee zou kunnen kegelen:

Terug naar zondag. Deze kerel had ik ook gezien bij het lopen, met die sprieten op z’n hoofd. Henk had ook nog iemand gezien met een Bert-en-Ernie-triathlonpakje, maar verder was er niemand met een gekke uitdossing. Het is op dat punt serieuzer dan bijvoorbeeld een marathon, waar je de gekste uitdossingen ziet

Deze had ik dan weer niet gezien: arm in mitella. Dat zal toch tijdens de dag gebeurd zijn, want hoe heeft hij anders kunnen zwemmen en fietsen? En dan toch doorlopen – aan z’n armbandjes is te zien dat hij in het laatste rondje zit (zie verderop):

Dan een serietje van drie omdat ik het daarover gehad had – Fourilles ligt inderdaad in een wijngebied:

En in het kleine supermarktje in Chantelle hadden ze daar rosé van:

En die smaakt best lekker op de day after – proost!

Wat je op die foto trouwens niet ziet, is dat ik net een vestje heb uitgetrokken zodat het shirt beter uitkomt. Maar dat was een beetje fris. Het was maandag maar 20 graden! We verbaasden ons erover dat het daar dus in twee dagen tijd van 36 naar 20 graden kan gaan zonder onweer.

Onderweg terug naar huis stak de chauffeur z’n voorkeur niet onder stoelen of banken – let op het stickertje, daar staat ‘Proud Ironfan of 147’:

We hadden daar (Laon) trek in koud drinken, dus wij wilden naar die supermarkt, maar dat kostte nog wat moeite, want vanaf de grote weg moest je onder een tunneltje door dat te laag was voor een auto met fietsen erop. We hebben dus meer van Laon gezien dan ons lief was – vooral er weer uit komen leverde wat extra slingertjes op.

Dan nog wat Ironman-parafernalia. Hoe langer de wedstrijd, des te groter de rugzak die je krijgt: links de nieuwe, rechts die van Luxemburg. De deelnemers aan de halve afstand in Vichy, op zaterdag, kregen ook zo’n kleinere, alleen dan met andere opdruk:

Bij elke loop-doorkomst krijg je een gekleurd armbandje, zodat iedereen kan zien in welke ronde je zit en wanneer je mag finishen. Ik vond de eerste doorkomst al fijn, want zonder bandje lopen voelde wat bloot, tussen al die lui mét. De vrijwilligster van wie ik het donkerblauwe, laatste bandje kreeg, die kon ik wel zoenen – hèhè, eindelijk!

De medaille (zwaar!):

Mijn startnummer, mooi roze is niet lelijk:

Met ook dat AWA erop. Ik heb gister nog wat gezocht, en ik snap het nog steeds niet. Maar ik zag wel dat ik van de Nederlandse vrouwen in mijn leeftijdscategorie de meeste punten heb – omdat ik kennelijk de enige ben die dit jaar tot nu toe twee Ironman-evenementen heeft gedaan (het plaatje is ook een  link naar die site):

Hier dan ook nog een linkje naar mijn officiële certificaat (kuch).

 Henk heeft mij gister nog even speciaal op de foto gezet…

…om zijn Facebookpagina kleur te geven, hier is een screenshot/link:

Ook daarop komen nu een boel likes en reacties binnen, erg leuk!

We zijn weer thuis, na opnieuw een lange maar relaxte dag in de auto gister. We hebben voor de gein de tolwegen vermeden, en dan doe je er langer over, maar we hebben wel meer gezien. We waren uiteindelijk tegen middernacht thuis. Leuk om ook daar meteen weer een felicitatie aan te treffen:

Ik ben sowieso heel erg verguld met al jullie reacties per mail, SMS, Twitter en op dit blog! Vooral ook leuk om te lezen dat de live tracking bevallen is. Ik heb zelf gisteravond nog net kunnen zien hoe veel doorkomsten ze geven, dat is wel grappig. Het loopparcours had veel slingertjes die af te snijden waren, dus lagen er veel matten, en leuk dat ze zoveel van die data doorgeven. Inmiddels staat er een samenvatting.

Ik heb daarnet de blogposts die ik maandag had geplaatst opgekalefaterd, dus de teksten van zaterdag en die van maandag over de dag zelve: de foto’s staan erbij, ik heb nog wat kleine dingetjes geredigeerd en links toegevoegd. Wie nog veel meer foto’s wil zien: zie Henks Flickr of de Finisherpix (oeps, duur zeg! en het filmpje klopt niet, dat is van vorig jaar). Ik zal zelf de komende tijd ook nog wat nagekomen zaken hier posten.

Nog wat aanvulling op basis van de uitslagen: de Roemeen met wie ik aan het eind heb opgelopen heet Voicu, die naam had hij wel gezegd, maar die was te exotisch om zondag in m’n moeie hersenen te blijven hangen. Mijn Argentijnse buurman heet Juan en is gefinisht in 12:28:06. Mijn Britse naamgenote heeft beter gelopen dan ik en is gefinisht in 14:36:50. Van de gefinishten ben ik in mijn leeftijdscategorie één-na-laatste geworden. Ik was 1514e overall, van 1822 inschrijvers, en 1551 gefinishten (de rest is DNS, DNF of DQ). Ik meen me te herinneren dat de koploper een Duitser was, toen die me inhaalde op de fiets, maar uiteindelijk heeft een Brit gewonnen, Harry Wiltshire, in een voor mij echt werkelijk totáál onvoorstelbare 08:17:14. 

Enne, het gaat nog steeds prima. Ik hoest een beetje. Bovenbenen en onderrug zijn nog wat stijf en sinds vandaag kan ik voelen dat het toch mijn rechter bovenbeen is geweest dat het het zwaarst gehad heeft, door die onwillige knie. Maar niks ernstigs. De spierpijn valt me heel erg mee, sowieso, maar zeker die in m’n schouders en nek. Toen ik zondag van mijn fiets stapte, dacht ik dat ik die een paar dagen lang amper zou kunnen bewegen, maar kennelijk heb ik het bij het lopen ook weer een beetje los weten te lopen. Onder het fietsen merkte ik het ook al: tijdens het ene onderdeel herstel je toch een beetje van het vorige. Kennelijk.

Vannacht heb ik ook weer doorgeslapen zonder midden in de nacht te gaan lopen snaaien. Maar dat is misschien vanwege de enorme portie Waalse friet met pickles gisteravond?

• Dank jullie wel voor reacties en felicitaties per mail en SMS. Ik reageer persoonlijker als ik weer thuis ben. Het is nogal behelpen met de Wifi, de eerste pogingen faalden vandaag en ik zit nu op een ongelukkig bankje net even wat te doen terwijl Henk boodschappen doet.
• Om diezelfde reden ook nog geen foto’s, maar ik beloof: die zijn leuk! [ edit woensdag: ze staan er! ]
• Ik heb een op zaterdag geschreven post net pas kunnen plaatsen, die heb ik wel de datum van zaterdag gegeven.
• Ook al is de naam en bestemming van dit blog sinds gisteravond half 11 niet meer van toepassing, ik stop er niet meteen mee, hoor, ik laat nog wel wat horen over de naweeën!

En tot slot nog even: het gaat prima met me, op de day after. De meeste last heb ik van van die onschuldige dingetjes als blaren, een beknelde teennagel, steeds trek en een licht gevoel van vermoeidheid. Spierpijn valt erg mee!

Ondertussen is het zaterdag. Sinds gister is de wedstrijdspanning toegeslagen, of nouja, ik ben niet echt zenuwachtig, het is meer een gevoel van doem, een zwarte wolk om mijn hoofd en een gewicht op mijn schouders. Gister overigens meer dan vandaag – ik had die nacht niet zo goed geslapen: te warm, muggen, beetje buikpijn. Zo zag de wolk eruit:

dat het alleen maar heel erg naar kan gaan worden morgen en onmogelijk kan gaan lukken. Mijn rug is stijf en mijn knie voel ik al bij alleen maar een stukje wandelen. Mijn eetlust is veel minder dan normaal en ik moet eigenlijk juist veel eten om koolhydraten te stapelen voor zondag. Maar tegen heug en meug proppen werkt averechts. Vorige week voelde ik me nog zo sterk, waar is dat heen? En die buikpijn vannacht, ik krijg toch geen blaasontsteking, of gaan mijn hormonen me weer een loer draaien? Het wordt helemaal niks zo.

Enzovoort.

Ik weet inmiddels dat dat erbij hoort, dat dat zo werkt bij mij, dus zo kan ik het wel relativeren. In Istanbul, vlak voor de marathon, was het nog veel erger, en ook vorig jaar in Bocholt wist ik van tevoren ‘zeker’ dat ik niet ging finishen. Dat ik het nu zo op kan schrijven is een stap vooruit. Ik zei het al vaker: vertrouwen is niet mijn sterkste punt. Het is me eigenlijk nog mee aan het vallen, al bij al. Ik had verwacht nu meer onder de indruk te zijn van het ‘morgen is de dag waar ik al twee jaar mee bezig ben’-gevoel, maar dat moet ik echt tegen mezelf zeggen om het te beseffen. Het is meer de misluk-angst, zal ik maar zeggen.

Weggetje tussen Chantelle en Fourilles

Desalniettemin hadden we gister weer een relaxte ochtend. We zijn naar Chantelle gewandeld, het iets grotere dorp verderop, in totaal een kilometer of zes, heen over de grotere weg, terug over iets kleiners door de velden. De avond ervoor hadden we na het eten ook nog een ommetje gekuierd, dus we beginnen de weggetjes een beetje te leren kennen. Chantelle heeft een paar winkeltjes en cafés, en een grote abdij. De ‘zonnedraaiers’ verwachten de zon kennelijk uit de grond ofzoiets, of zijn de zonnebloemen depressief?

Depressieve zonnebloemen

’s Middags zijn we weer naar Vichy gereden, waar het inmiddels krioelde van de triathleten. Het ‘Centre Omnisport’ was ook omgetoverd tot een Ironmanbolwerk. We hebben ons daarin geworpen zodat ik me kon inschrijven en de parafernalia in ontvangt kon nemen: polsbandje, envelop met startnummers en alle benodigde tassen, in een rugzak. Daarna hebben we wat rondgekeken om het terrein te verkennen.

Inschrijven

In het zwemwater bleken aardig grote veel betere zwemmers aanwezig te zijn: het meer van de Allier, een afgedamd stuk van de rivier, is een visreservaat. De dam is meer een drempel, met aan één kant een vissentrap ernaast, of hoe noem je zoiets.

Morgen kom ik ze gezelschap houden in het Lac d’Allier

Henk is vervolgens zijn eigen gangetje gegaan, en ik naar de briefing. Die was van 7 tot 9 tijdens de pasta party, en voor beide afstanden en in beide talen tegelijk. Dat vond ik allemaal wat ongelukkig, zeker omdat ik niet op een pasta party zat te wachten – niet op het eten, maar ook niet op de party. Ik word al gauw heel moe van al te veel mensen en drukte om me heen, zeker in combinatie met m’n wedstrijd-doem.

Nou goed, ik ben er dus nooit gekomen, op die briefing. Het was ondertussen afgeladen vol, de briefing zou pas om 8 uur zijn, het omgeroepen Engels was van het niveau âllo-âllo en verdacht veel korter dan wat er in het Frans gezegd werd. En een paar duizend atleten probeerden zich richting die pasta party te proppen, met harde muziek op de achtergrond. Oja, en koel was het er ook niet bepaald, hè, het was gister weer een graad of 36.

Nou, laat dan maar. Ik had alle informatie goed gelezen, Ik had me geöriënteerd, het fietsparcours verkend, de Ironman-logistiek in Luxemburg al meegemaakt (wat erg fijn is nu, dat de tasjes al vertrouwd zijn enzo). Ik was er ook al achter dat het zwemmen zonder wetsuit zou zijn. Zo warm is het water: ruim boven de 24 graden. Ik vind dat niet erg, trouwens, ik vind het wel lekker zwemmen. Maar het maakt me wel wat trager, dus dat wordt een tijd boven de 1,5 uur.

Dus, manlief gebeld en naar ons huisje gegaan, alwaar we alweer een rustige avond hadden, dit keer met de streekrosé, en ja, die is lekker.

Ik had nog maar één vraag over, en dat is of het inderdaad zo is dat je special needs bags met alles erin worden weggegooid na afloop. Ja dus, blijkt na ook het in echt Engels geschreven nieuwe programmaboekje gelezen te hebben. Het eerdere boekje dat ik van de site had gedownload was nog in het Franglais geweest, en daarin stond dat de tassen zouden worden geworpen (‘thrown’). In het nieuwe staat destroyed. Dat gaf me even wat hoofdbrekens, want ik had van tevoren gedacht daar een assortiment brillen in te doen, al naar gelang ik wel of niet mijn lenzen in ga houden en of ik behoefte heb aan een zonnebril al dan niet op sterkte. Maar mijn brillen zijn niet bepaald van wegwerpkwaliteit, dus dat moet anders. Het wordt morgen een beetje bewolkt (én koeler: ‘maar’ 30 graden), dus het kan zonder zonnebril en voor als ik mijn lenzen niet in wil houden, heb ik m’n oudste en meest aftandse reservebril bij me. Ik kan die eventueel ook nog meenemen uit die special needs bag.

Het blijft een beetje zonde, en raar ook, dat je die tas met extra spulletjes niet terugkrijgt. Dat gaat me ook wat sokken, compeed en tape kosten in elk geval. Die sokken zitten erin omdat ik verwacht dat die drijfnat worden van al het water dat ik over me heen ga gooien. En dan denken jullie misschien: geef dat dan aan Henk, dat soort noodgevallenspulletjes, dan kan hij aangeven wat je nodig hebt. Maar dat mag dus niet.

Tussen de parafernalia zat voor Henk wel nog een aardige sticker: fan van startnummer 147. Verder ook tattoos voor op m’n arm en kuit. Misschien komt het doordat ik net een boek aan het lezen ben dat grotendeels in de Tweede Wereldoorlog speelt en waar de Auschwitz-tatoeages in voorkomen, maar een getatoeëerd nummer, voor mij hoeft het niet. Gelukkig is deze tijdelijk. Maar goed, het hoort er allemaal bij. Je onderwerpt je aan het hele Ironman-circus.

We hadden het er op de terugweg over, dat dat circus ons een beetje op de zenuwen werkt, ook dat benadrukken van de Ironman-familie en de enorme merchandising waar, zo te zien, veel mensen gretig gebruik van maken, zodat je van top tot teen in Ironman-outfit rond kunt wandelen, inclusief opvallend veel compressiekousen (in de hitte). Henk zei: ‘ze maken het groter dan het al is, zo’n hele triathlon’ en dat slaat de spijker op z’n kop. Geef mij maar de kleine, gemoedelijke evenementjes. Maar goed, die zijn er voor deze afstand nauwelijks. En misschien denk ik er na morgen wel heel anders over. Ja, het is goed georganiseerd, al zag ik meer mensen afdruipen toen ze hoorden dat de briefing pas een uur later begon dan verwacht, sommigen daarvan met stoom uit hun oren. En een beetje goede organisatie mag ook wel voor het geld dat je betaalt. Ook dat viel me weer op, net als in Luxemburg: wat laat de gemiddelde Ironman-deelnemer het breed hangen.

Even terzijde: ik had het er laatst met Nicole ook al over dat het voor introverte en snel overprikkelde sporters vervelend is dat men het nodig vindt om bij al die evenementen knetterharde muziek uit boxen te laten schallen en mensen in meutes bij elkaar te drijven. Sommigen vinden dat ‘gezellig’, ik zou het liefst een rustige, zakelijke briefing hebben, en dan de keuze kunnen maken om me in het feestgewoel te storten. Het is het verplichte ervan waar ik jeuk van krijg – en het luchtte me op om gewoon eigenwijs te zijn en weg te gaan.

Ik, AWA?

Ook zo’n onderdeel van het Ironman-circus is dat je een status kunt krijgen van AWA, All World Athlete. Volgens de info is dat voor de beste 10 % in een age group. Tot mijn stomme verbazing ben ik tot dat elitecorps toegetreden, alleen maar op basis van Luxemburg (waar ik in het rechterrijtje van m’n age group zat) en mijn inschrijving hier. Of het is een fout. Maar vandaar dat ik zo’n gek laag startnummer heb. Dat maakt dat ik m’n fiets in de priority rij mag zetten ook, nounounounounou. Als ze maar niet verwachten dat ik hard ga!

Ik ga een dagje sporten en ik neem mee…

Over naar vandaag. Tot mijn verrassing en vreugde goed geslapen, dat scheelt voor de wolk om m’n hoofd. Me vanochtend op de logistiek gestort: alles klaargelegd voor wat er in welke tas moet, terwijl manlief zich ontfermde over mijn fiets voor een laatste poets- en smeerbeurt, banden oppompen enzo. Het nu eindelijk helemaal gestalte geven aan al die dingen waar ik de afgelopen maanden over heb nagedacht en mee heb geëxperimenteerd (voorbeeld), dat vond ik erg leuk. Alles onder controle ook. Nouja, op het moment dat ik dit schrijf, moeten de verse eet- en drinkdingen nog, zoals de bammetjes met Marmite. Dat doe ik pas op het laatst, vanwege de hitte.

De bevoorradingslogistiek

En verder waren we weer lui. We hebben allebei al veel gelezen, bij een bakkie thee in de schaduw van ‘onze’ tuin. Het is een zeldzaam rustige vakantie voor ons, tot nu toe!

Tegen vijf uur zijn we weer naar het Ironmandorp vertrokken: het was tijd om mijn fiets te stallen en wisseltassen in te leveren , dat alles in ruil voor de registratiechip. Het was er minder druk dan gister. De vrijwilligers waren allemaal erg behulpzaam en ook wel frans-charmant. Mijn voornaam staat op mijn startnummer, en in ‘Bonjour Louise’ klinkt die ineens zeer welluidend: mijn naam is helemaal thuis hier.

Het tassenpark

Mijn buurman, startnummer 146, bleek een Argentijn die niet alleen eind juli Maastricht gedaan had, maar ook vandaag de halve afstand. En morgen dus de hele. Op een huurfiets!

Daarna boodschappen gedaan, getankt, en hier thuis lekker aan de soep met stokbrood. Nu ik dit schrijf, is het bijna 9 uur en zit de dag er dus zo’n beetje op, het is morgen vroeg op immers. Morgen is de dag waar ik twee jaar lang intensief mee bezig ben geweest. Morgen is het dan zo ver! Dat is op dit moment nog een raar, abstract idee….

(Zaterdag geschreven, maandag geplaatst, geantedateerd.)

Wil je volgen hoe het gaat zondag? Je kunt ‘athlete tracking’ doen en doorkomsten en uitslagen zien via http://eu.ironman.com/triathlon/coverage/athlete-tracker.aspx?race=vichy70.3&y=2016#axzz4ILwCuzlC   

Mijn startnummer is 147. Ik zal zo gauw mogelijk ook op dit blog laten weten hoe het is gegaan, maar ons huisje heeft geen wifi en geen idee wanneer ik dat vind. Ik doe mijn best! Duim maar voor mij, tussen ongeveer half 8 ’s ochtends en ??? ’s avonds – tussen half 9 en half 12 ongeveer!