augustus 2016 – Pagina 2 – Optimaal blijven sporten

Schilderij

De weg en het doel, da’s al een oude filosofische kwestie, waarvan de moraal vooral is dat je niet te veel op het doel gefocust moet zijn. Ik heb dat bij het sporten wel eens moeilijk gevonden.

In de aanloop naar de marathon vorig jaar maakte trainingsbegeleider Coen toen een mooie vergelijking: de hele weg naar zo’n doel toe, alle training en andere voorbereiding, dat is het schilderij. Dat stáát. Het enige wat je dan op de wedstrijddag nog hoeft te doen, is er je handtekening onder zetten.

Ik vond dat een mooi beeld, maaarrrrrrr…. nouja, ik vond dat gewoon lastig. Ik vind het fijn om doelgericht te trainen, maar hing te veel op aan dat doel, dacht nogal in termen van ‘lukken’ versus ‘mislukken’.

Ik schrijf in de verleden tijd, want de afgelopen weken ben ik ervan bewust geweest hoe zeer ik genoot van het schilderwerk en hoe mooi het schilderij al geworden is. Ik beschreef gister hoe goed mijn vorm is, daar geniet ik elke dag van, en ik heb, ondanks de zwaarte, met veel plezier getraind.

Dat zat hem deels in de vele bijzondere evenementen die de Ironman-voorbereiding mogelijk maakte, met name de drie zwemtochten in Schie, Oosterschelde en Maas, maar ook het gewone trainen. Die keer dat ik vroeg was gaan zwemmen en om 9 uur al 3,5 km gezwommen had – die dag kon niet meer stuk. Of die keer dat ik vanwege de uitslag van het Brexit-referendum strontchagrijnig bij slecht weer op de fiets stapte. Met het weer klaarde halverwege mijn humeur op en ik kwam na 180 km tevreden thuis: wind langs en door de kop gehad, genoten van de wide open spaces van de Zeeuwse en Zuid-Hollandse eilanden.

Het zit hem ook in het peentjes zweten op de spinningfiets, in het prettige relaxte gevoel als de bodybalance-les eindigt met tien minuten op m’n rug liggen ademhalen, in het gemak van weer snelle intervalletjes kunnen lopen, in al dat buiten spelen, in de gezelligheid van de trainingsmaatjes, in het gevoel wéér meer te kunnen dan even geleden, het hèhè van thuiskomen en op de bank neerstorten of van hoe lekker de douche dan voelt en het eten smaakt. Een deel daarvan is gewoon en maak ik elk jaar mee, maar het Ironman-doel was het allemaal net wat intenser en bijzonder.

Het schilderij is af, nouja, zo goed als. Nu alleen die handtekening nog. Maar dat schilderij neemt alvast niemand mij meer af. Wat er volgende week zondag ook gebeurt.

Mijn moeder schilderde; dit is het laatste schilderij dat ze maakte (2009)

Door admin|2016-08-18T14:25:52+02:0018 augustus 2016|Triathlon algemeen, Waarom|0 Reacties

Lees meer

Geheim wapen

Gister bezorgd, het geheime wapen in mijn triathlonstrijd, en dan niet in zo’n lullig klein rotpotje dat ze in Nederlandse winkels verkopen, maar in een fatsoenlijke hoeveelheid (500 gram), speciaal voor mij besteld door manlief bij Britishtreats.eu:

Grote pot Marmite

Gaat niet alleen mee naar Frankrijk, maar ook op de dag zelve! Goed voor de zouten, fijn ter afwisseling van al dat zoete sportvoer, maar vooral: lekker!

Door admin|2016-08-17T12:12:12+02:0017 augustus 2016|Triathlon algemeen|0 Reacties

Lees meer

De beste

Een paar maanden geleden zei ik tegen iemand dat ik ernaar aan het streven was om op 28 augustus ‘de beste versie van mezelf’ te zijn. Hij verstond het niet goed, en vroeg: ‘de beste zijn?’ Nee, de beste ga ik niet zijn, niet ten opzichte van anderen. Ik wil wel de beste zijn tegenover mezelf – de best mogelijke versie van mezelf.

En dat is aardig gelukt, en daar ben ik hartstikke blij mee. Ik ben in bloedvorm. Daar heb ik veel voor gedaan, met overigens ook een heleboel hulp en steun (daarover een andere keer meer), maar het levert dus ook veel op.

Mijn trainingsschema heeft prima uitgepakt voor alledrie de sporten en de rest. Ik ben misschien op elk van de losse onderdelen al eens ietsje beter geweest. Maar nog nooit zijn alledrie de sporten en de bijkomende zaken allemaal tegelijk op dit niveau geweest, en dat voelt hartstikke goed! Ik zet het per onderdeel op een rijtje.

Zwemmen

Van de drie sporten is zwemmen nog het minst uit de verf gekomen de afgelopen tijd, en dat was een bewuste keuze. Misschien had ik met drie in plaats van twee keer trainen per week wel een minuutje per kilometer sneller kunnen zijn. Maar dat scheelt dan dus op de Ironman vier minuten – lekker belangrijk.

En let op de misschien. Want misschien had ik mijn schouders dan juist overbelast. Want die piepten en kraakten toch nogal, zeker door de vervangende trainingen in de maanden dat ik niet kon hardlopen (februari en maart), maar ook toen ik begon met opbouwen in april. Dat was van de combinatie van zwemmen met het steunen op het aerostuur van de triathlonfiets en het planken (belangrijke oefening voor m’n core stability). Ik denk dan ook dat mijn schouders op dit moment op z’n sterkst ooit zijn. Een enkeling heeft al wat gezegd ook over dat dat zichtbaar is aan mijn spieren – al blijft het weinig, ik blijf gewoon iel in mijn bovenlijf.

Een heel goede of snelle zwemmer zal ik dan ook nooit worden. Maar ik kom er wel, ook over 3,8 km. Ik heb me vooral gefocust op die lange afstand. Was ik vorig jaar nog blij met die ene keer dat ik 3,5 kilometer zwom, in de afgelopen maanden heb ik diezelfde afstand een paar keer als ‘gewone’ training gezwommen, en ik ben er in evenementen zelfs nog overheen gegaan. Daarbij merk ik wel dat ik dat lange zwemmen taai blijf vinden: ik krijg dode vingers en ik vind het saai. Ik vind het heerlijk om in het water te zijn, maar niet voor zo heel lang. Ook dat beperkt wel wat ik bij zwemmen kan bereiken.

In het zwembad heb ik daarnaast mijn best gedaan om mijn techniek en snelheid overeind te houden. Mijn snelste kilometer ooit zwom ik 2,5 jaar geleden op een achternamiddag in de kerstvakantie: 20’34. Waar ik toen dacht dat de 20-minutengrens nabij kwam, ging ik vervolgens alleen maar achteruit. Er sloop een techniekfout in (mijn armen met mijn ellebogen naar achter trekken in plaats van met mijn handen en onderarmen stuwen), en tegen de tijd dat ik dankzij een cursus van Zwemanalyse eraan kon gaan werken dat weer goed te krijgen raakte ik geblesseerd: de vage heup-bekken-blessure van vorig jaar trok mijn schouder uit het lood, met een peesontsteking als gevolg. Ik begreep toen al dat zo’n peesontsteking meer dan een jaar kan duren, en inderdaad: er zijn nu dagen dat ik het niet meer voel. Maar in de tussentijd heb ik dus altijd met (overigens goed draaglijke) pijn gezwommen en met een beperking in de coördinatie van mijn linkerarm. Af en toe raak ik hem nu lekker, en ik denk dat ik die PR-tijd op de kilometer weer kan benaderen, als ik me daar nu op zou richten.

Maar waar ik mee begon: die paar seconden of zelfs minuten zijn voor de Ironman niet belangrijk. Ik ben blij dat ik het zwemmen leuk heb kunnen houden. Want naast de kou en taaiheid van het open water en de saaiheid (tegeltjes kijken) en soms de irritante drukte in het zwembad is ook mijn gebrek aan progressie de afgelopen jaren soms wel demotiverend geweest.

Daar staat tegenover dat ik de afgelopen tijd een paar geweldige openwaterevenementen heb gedaan. De sfeer bij die kleinere zwemtochten is hartstikke leuk, en bovendien: zo kom je nog eens ergens: in de Maas en de Oosterschelde bijvoorbeeld. Mijn openwaterrobuustheid is daardoor ook toegenomen – beetje drukte, golven, niet weten waar ik ben, die eerste voor mijn ademhaling rottige minuten – geen probleem!

Fietsen

Een paar jaar geleden zei ik al eens een keer tegen trainingsbegeleider Coen: ik hoef maar naar m’n fiets te kijken en ik schiet in vorm. Nouja, ik moet wel wat doen, maar relatief weinig om goed te zijn. Al jaren is een beproefd recept om per week één lange, rustige duurtraining te doen en me daarnaast bij spinning een keer totaal ‘in het rood’ (boven m’n omslagpunt) te werken en verder ook de extremen op te zoeken: extreem zwaar, extreem hoge trapfrequentie. Nog voor ik wist dat dat zo heette, deed ik dus aan ‘gepolariseerd trainen’: veel lang en rustig (komt stadsfiets nog bij) met weinig kort héél hard. En dat werkt voor mij bij fietsen als een trein.

Fietsen is mijn oudste en beste sport, en ook de enige waar ik dus kan merken dat ik ouder word. Ik doe al maximaaltesten sinds 2001 en ja, die hoge hartslagen en bijbehorende vermogens van toen, die zijn Voorbij, voorbij, o en voorgoed voorbij. Maar wat ik bij een bepaalde hartslag nog wel presteer, daar is eigenlijk niet zo veel aan veranderd. Dat schommelt die 15 jaar al mee met hoe veel ik train, en is op het ogenblik op het beste niveau dat ik daarbij in de loop der jaren haalde, vergelijkbaar met de aanloop naar de Marmotte (2003) of de Afrika-reis (2008), mijn beste fietsjaren.

Ik vind het hooguit door al het duurwerk lastiger dan toen om lang met een hoge hartslag te rijden: een korte triathlon of tijdritje helemaal rond mijn omslagpunt rijden, dat is twee jaar geleden. Maar ook dat is op het moment weer minder belangrijk: de Ironman, dat wordt hoog in de duurzone.

En dat gaat wel goedkomen. Volgens Coen moet ik 30 gemiddeld kunnen halen, ik ga zelf uit van net iets langzamer dan dat. En ik heb er ontzettend veel zin in. Een keer echt serieus aan de bak moeten met het fietsen, dat was misschien wel de belangrijkste aanleiding om een keer een hele triathlon te willen doen. Want 180 km, dat is een serieuze afstand en daar heb ik serieus lang voor getraind – leuk om de kaap van de 200 km weer eens te ronden. De 90 van de halve vond ik nog niet uitdagend genoeg, ook omdat ik me op de fiets bij een langere triathlon altijd zal moeten inhouden om energie te sparen voor het…

Lopen

Dit onderdeel zou sowieso het spannendste worden. Mijn eerste marathonervaring was niet heel succesvol en ik wist dus: dat wordt een flink stuk wandelen, straks in Vichy. Hoeveel wandelen, daar gaat mijn eindtijd van afhangen, en ik durf er nog steeds geen voorspelling voor te doen.

En toen werd het dit vroege voorjaar ineens nog veel spannender, want in februari vond ik het al een opgave om op het station van de fietsenstalling naar het perron te wandelen, op m’n bergschoenen. Maar de sesamoïditis kwam net op tijd weer goed en is misschien wel een ‘blessing in disguise’ geweest, omdat het me aanzette tot nadenken over mijn looptrainingsaanpak. Ik moest onderkennen dat ik mezelf met lange duurlopen wel heel veel geweld aandoe. Vandaar de nieuwe trainingsaanpak, volgens de sportrusten/marathonrevolutiemethode, gevolgd door de chi-running.

Hardlopen werd één groot experiment zo. Hoe het allemaal gaat uitpakken op 42 kilometer na 180 km fietsen is spannend, maar op dit moment sta ik er verrassend goed voor. Door dat geweld van die lange duurlopen was mijn tempo in de afgelopen twee jaar achteruit gegaan, maar ik heb het nu net weer terug: zowel mijn duurloop- als intervaltempo zijn terug op het oude niveau. Alleen heb ik dus niet langer dan 17,5 km gelopen, op de run-bike-run van Luxemburg na. Ik ben superbenieuwd hoe lang ik in Vichy kan blijven hardlopen.

Belangrijker nog: ik heb de lol in hardlopen weer terug. Ik was toch aardig moeizaam aan het lopen sjokken geweest, heel vorig kalenderjaar. Zonder lange duurlopen en met een betere (en zich ook nog doorverbeterende) techniek voelt lopen weer lekker. Ik ben erg benieuwd waar het me gaat brengen, eerst bij de Ironman, mogelijk op de lange termijn ook nog andere dingen. Waar ik tot niet zo heel lang geleden dacht: ik doe het nog één keer, 42 km lopen, daarna noooooooooooit meer, denk ik nu wel eens: zal ik met deze aanpak nog eens een losse marathon aandurven?

De rest

En dan zijn er ook nog de belendende onderdelen:

Core stability, belangrijke ondersteuner en blessure-voorkomer: Ik ben misschien ooit al eens ‘krachtpatseriger’ geweest, althans, ik heb vijf minuten kunnen planken, doe er nu vier, en de sit-ups die ik nu met vijf kilo doe kon ik ooit met twaalf. Maar dat was toen wel veel eenzijdiger: juist teveel op dat krachtpatsen gericht en te weinig op souplesse en coördinatie. Ik ben tevreden met wat ik heb bereikt. Zo heb ik bijvoorbeeld veel beter geleerd om mijn bekkenbodem ontspannen te houden en mijn balans, bijvoorbeeld bij aanzetten op de fiets, uit de dwarse buikspieren te halen. Dat is met soms frustrerend kleine stapjes gegaan, maar de aanhouder wint!
Voeding: ik heb toegewijd geoefend met eten en drinken tijdens het sporten. Daarnaast heb ik vooral mijn best gedaan op gezond en veel eten. Mijn gewicht zit op de ondergrens van wat normaal is voor mij: net boven de 60 kilo, mijn ‘topvormgewicht’. Het dreigde er in juni onder te zakken en dat was niet de bedoeling, dus sindsdien eet ik dus nog meer. Als ik zie hoe afgetekend mijn beenspieren zijn, denk ik wel dat mijn vetpercentage heel laag is. Ik voel me prima, ook op dit vlak kon het volgens mij niet beter zonder dat het geforceerd zou worden. Ik bedoel: ik heb geen heel streng dieet ofzo, ik heb bijvoorbeeld net wel weer een ‘maand droog’ achter de rug maar dat doe ik elk jaar, maar nu kijk ik uit naar een dagelijks glaasje Franse wijn zometeen, ze hebben vast wel iets lekkers regionaals daar in de Auvergne!
Mentaal: ik schreef een tijdje geleden al dat ik mezelf van een B in een C heb omgewerkt om een Ironman aan te durven, en ik heb sowieso wat angsten en twijfels onder ogen moeten zien in dit hele proces (voorbeeld). Comfort zone, daar moet je toch uit, zeggen ze, nou, soms wist ik niet eens meer waar die was. Best therapeutisch, Ironmantraining. Ik heb daar wel over geschreven ook (voorbeeld), en dat schrijven heeft óók geholpen. Ik heb nog nooit met zo veel vertrouwen (moeilijk woord voor mij) naar zo’n groot en ongewis evenement uitgekeken. Ik heb ook nog nooit zo sterk het gevoel gehad dat ik gaandeweg al zo veel mooie dingen bereikt heb en dat niemand mij dat nog af kan nemen, ongeacht wat er op 28 augustus gaat gebeuren. Veel genoegen in het proces dus, niet alleen in het doel. Maar daarover een van de volgende dagen!

Door admin|2016-08-17T08:56:09+02:0017 augustus 2016|Fiets, Loop, Triathlon algemeen, Waarom, Zwem|0 Reacties

Lees meer

Klaarder wordt het niet

Ik krijg de vraag nu heel regelmatig: ben je er klaar voor? Uh, ja. Nouja, klaarder dan dit wordt het niet. Mijn to-do-lijst is zo’n beetje afgewerkt. Ik taper nog lekker voort, ben al wat minder sloom dan vorige week. En, belangrijkste: ik heb goed getraind, daar kan ik op vertrouwen.

Alle belangrijke trainingen heb ik volgens plan gedaan, en ik heb sowieso al maandenlang niet veel gemist. Ik las ergens dat het okee is als je 80 % van je schema haalt; ik zat daarboven. Ik las ook ergens dat je in de aanloop naar een hele triathlon minstens één keer 150 km moet hebben gefietst, ik zat er vier keer ruim boven. Mijn laatste en langste koppeltraining ging hartstikke goed. Meer had ik ook niet kunnen doen, ik heb mijn grenzen opgezocht en verlegd. Dat geeft vertrouwen: klaarder dan dit kan ik niet zijn.

Maar klaar? Een inspanning van deze omvang, ben je daar ooit echt klaar voor? Het is ongewis, hoe dan ook. Ik heb geen idee hoe mijn armen het gaan vinden om na 1,5 uur zwemmen nog dik 6 uur op het aerostuur te moeten steunen. Ik heb geen flauw idee hoe het is om na die 1,5 uur zwemmen en dik 6 uur fietsen nog te gaan lopen, laat staan 42 km, en ik weet al helemaal niet hoe de marathonrevolute-methode uit gaat pakken op die lange afstand. En hoe gaat mijn lijf zich houden op zo’n extreem lange dag, ook de zwakkere plekken, waar de afgelopen tijd wat kleine pijntjes zaten bijvoorbeeld?

Al jaren geleden begreep ik van ervarener triathleten dat de hele altijd iets ongrijpbaars heeft, dat het eigenlijk slecht te voorspellen is hoe het zal gaan. Het is een avontuur, en dat is juist ook een reden om het te willen.

Ook ongewis zijn de omstandigheden. Ik probeer te controleren wat ik kan, maar de rest ga ik ondergaan. Belangrijk aspect daarvan is het weer, en dat is dan ook de reden dat ik dit vandaag schrijf: de Ironman is net binnen het bereik van de 14-dagen-weerberichten gekomen. Ik kijk al wat langer af en toe naar het weerbericht voor Vichy, en heb de wind nooit boven de windkracht 3 zien uitkomen, vaak staat er zelfs een 1, iets wat ik voor hier nooit zie. Het regent er af en toe, een enkele keer veel zelfs, en dan kan het ook onweren – hmm, dat moeten we niet hebben, maar dat is zeldzaam.

De temperatuur heb ik zien variëren van een zeer comfortabele 20 graden tot een snikhete 33 (vandaag bijvoorbeeld). Ik heb voor deze bestemming gekozen vanwege de warmte: ik heb het liever te warm dan te koud en ik heb warm zwemwater nodig. Over ’te heet’ moet ik dus niet miepen, ook niet nu ik vanwege de slechte zomer hier amper in de hitte heb getraind.

Nou goed, ik weet ook wel, 14 dagen vooruit zegt nog helemaal niets. Ik keek een uur geleden, en toen was de voorspelling voor de 28e 12 mm regen. Dat is nu alweer gedaald tot 4. Bij 27 graden en windkracht 3. Voorlopig en onder voorbehoud en met allemaal mitsen en maren vind ik dat okee!

Door admin|2016-08-15T11:04:16+02:0015 augustus 2016|Triathlon algemeen, Waarom|4 Reacties

Lees meer

Eetstokjes, sigaren, meel en een vaatdoek

Ik ga zometeen naar masseur Marcel en ik ben benieuwd wat hij in mijn lijf aantreft. Hij heeft daar namelijk beeldende woorden voor. Zo vindt hij langs mijn ruggengraat regelmatig Chinese eetstokjes, overigens net zo vaak het gevolg van lang achter de computer zitten als van het sporten. De sigaren die hij aantreft in mijn kuiten zijn wel van het sporten, en duiden er altijd op dat ik flink wat gedaan heb.

Voor mijn gevoel zit er nu echter overal alleen maar meel. Het effect van de eerste dagen taperen is namelijk dat ik me vooral sloom voel. Drie weken geleden, in de laatste gewone rust-en-herstelweek was dat aan het eind van de week ook zo, dus het zal er wel bijhoren. Het voelt ook niet verkeerd, het voelt alleen wat futloos. Als een zak meel.

Ik ben benieuwd wat het effect is van massage op die zak meel. Marcels werk is het immers om die eetstokjes en de sigaren weg te toveren, en daar is hij heel goed in. Maar wat doet hij met een zak meel?

Van mij mag het wel een vaatdoek worden. Want zo voel ik me vaak aan het eind van de massage: dat ik daar maar wat lig, en dat ik mezelf nog net met twee vingers op kan pakken van de massagetafel om weer in actie te komen. Vaatdoekje zijn is helemaal niet zo onaangenaam namelijk.

Door admin|2016-08-11T15:29:42+02:0011 augustus 2016|Triathlon algemeen|1 Reactie

Lees meer

Taperen!

Vandaag is de eerste dag van de rust- en herstelperiode voor lichaam en geest, tussen het laatste zware trainingsblok en de wedstrijd. Wat een sporter dan doet, heet taperen. Het komt voor mij nu neer op:

Uitrusten. Vooral niet te veel doen! Je presteert beter als je ietsje ondertraind aan de startstreep staan dan overtraind. Bovendien: ik heb gewoon goed getraind, daar mag ik op vertrouwen. Dus gas eraf, in toenemende mate: elk van die drie weken doe ik nog maar de helft van de week ervoor. En in geval van twijfel nóg minder!
Blijven bewegen. Want drie weken stilzitten, dat is niet de bedoeling. Twee soorten trainingen mogen nog wel:
1. Relaxte en ontspannen dingen, zoals een stukje wandelen, body-balance, rek- en strekoefeningen, stukkie losfietsen.
2. Korte, intensieve trainingen. Dat kweekt de topvorm. Maar niet te veel – punt 1 is belangrijker!
Andere lekkere dingen voor het lijf. Ik heb nog sauna, kapper en schoonheidsspecialiste in de planning (heb ik nou ook tijd voor), goed blijven eten, op tijd naar bed, misschien nog een duik in zee, een paar bezoekjes aan masseur Marcel – enzovoort. Op de bank hangen en Olympische Spelen kijken mag ook!

Ah, lekker! Laat die topvorm maar komen, zo! Zeg ik nu. Want taperen is ook berucht: sporters kunnen er behoorlijk sikkeneurig van worden. Dit lijf is net gewend aan ellenlange trainingsweken, en dan ineens ‘mag’ dat niet meer. Deels is die sikkeneurigheid precies wat je wilt: gretig worden voor de wedstrijd. Deels is het ook niet fijn. Ik ben benieuwd – meestal valt het bij mij wel mee, geloof ik. En waarschuwen jullie als het anders is?

En dan ga ik nu naar het zwembad. Trainen. Categorie 2A van hierboven: rustige techniek.

Door admin|2016-08-08T11:01:15+02:008 augustus 2016|Triathlon algemeen, Zwem|0 Reacties

Lees meer

Zwemmen met fanfare

Gister nog weer eentje toegevoegd aan de leuke evenementen: de Jan de Koele zwemtocht. Het is voor mij sowieso goed om af en toe in onbekend buitenwater te zwemmen, en bovendien is m’n eigen Schie op het ogenblik niet zo aantrekkelijk, want het kroos tiert er nogal welig:

Kroos

Niet dat dat zwemmen onmogelijk maakt, ik ben er maandag nog dapper doorheen gezwommen, toen was het nog net iets minder erg, maar aantrekkelijk is anders.

Dus op naar Batenburg, voor een zwemtocht die ik via het NOWW had gevonden. Ik moest weer even googlen om te weten waar dat was: aha, Land van Maas en Waal, zwemmen in de Maas. 3,5 km, lichte stroom mee. Manlief wilde wel mee om het eens te zien en om zelf in die omgeving een loopje te doen.

Net als Kattendijke-Wemeldinge was dit een kneuterig, klein en informeel evenement – en zo heb ik ze eigenlijk het liefst. Anders dan daar leek het wel een plaatselijk hoogtepunt, want mijn indruk was dat half Batenburg meedeed én de fanfare was aanwezig: bij de inschrijving op de wal, bij de start én bij de finish op een bootje. Onder de klanken van de hoempa het water in en uit – dat was voor mij een unieke ervaring!

Zwemmen in de Maas ook. Inderdaad een beetje stroom mee, dus in 1u11 vlot gezwommen, maar wel de wind schuin tegen en daardoor wat gemene golfjes plus af en toe grotere golven door de passerende boten. Die vond ik ook ietsje onrustig, want in de Schie moet ik altijd opletten als ik onder water sis-geluid hoor: motorboot in de buurt. Nu hoorde ik dat bijna non-stop en moest ik mezelf bij de les houden om me er niets van aan te trekken. Die bootjes waren er nu juist voor mijn veiligheid!

Een ander lastig punt was ook nog dat het plotseling heel ondiep werd. Ik zwom op dezelfde afstand uit de oever als elders, maar ineens raakten mijn handen de bodem! Helemaal fris waren mijn armen ook niet, want ze hadden vrijdag bijna 6 uur lang op het aerostuur van de triathlonfiets gesteund. Een echt heel lekker ritme kreeg ik dan ook niet, maar het ging wel okee. Af en toe een beetje harken, geen flauw idee hebben van hoe lang ik al bezig ben en hoe ver het nog is, daarvoor doe ik dit juist: dat is openwaterrobuustheid kweken.

Juist wel lekker was dat ik een lang stuk vrijwel gelijk op zwom met een andere dame, die mij heel langzaam inhaalde, net toen ook de kerk van Appeltern in zicht kwam. Uiteindelijk kon ik bij de finish, in het piepkleine haventje van Appeltern, haar voeten nog bijna aanraken.

We waren bij lange na niet de laatste – toen manlief en ik vertrokken, na nog wat rondhangen (bakkie soep, medaille), omkleden en kersen kopen, waren er nóg aan het zwemmen, die zouden er twee uur over gaan doen! Dat vind ik wel dapper, zeker zonder wetsuit. Ze zeiden dat het water 20,5 graad was; ik had wéér zelfs met wetsuit witte vingers, dat is toch wel structureel, geloof ik: mijn vingers vinden meer dan een uur in water van die temperatuur geen feest. Ik ben benieuwd hoe dat straks in Vichy gaat zijn, want daar is het waarschijnlijk een paar graden warmer. Daar kijk ik naar uit!

Terwijl ik aan het zwemmen was, liep manlief dit:

Zo kom je nog eens ergens dus! Zowel Batenburg als Appeltern zijn schattige plaatsjes aan de Maas en in het groen. Eenmaal thuis bleken de kersen ook prima!

Door admin|2016-08-07T15:28:50+02:007 augustus 2016|Zwem|2 Reacties

Lees meer

Het laatste loodje

Het einde van de laatste ‘echte’ trainingsweek nadert: morgen nog een lang stuk zwemmen; zondag nog 9 km hardlopen om de 42 weekkilometers vol te maken. Daarna drie weken taperen: wel in beweging blijven, maar met het gas eraf. Ik kijk daar inmiddels enorm naar uit!

Het laatste loodje valt me best zwaar. Twee trainingsblokjes terug, in de tijd van de halve Ironman in Luxemburg, de Bruggenzwemtocht en ook nog een keer een prachtige fietstocht van 180 km, was ik euforisch over hoe ik mijn grenzen aan het verleggen was en hoe goed ik me daarbij voelde. Het trainingsblokje erna, het voorlaatste, vond ik best el zwaar. Het laatste vond ik nog zwaarder, en ik was zelfs even bang om in het zicht van de haven te stranden.

Aanleiding was de loodzware fietstocht naar Vlissingen vorige week, waar ik wat pijntjes aan overhield rond mijn linkerheup, in m’n bilspier vooral – ja, nog steeds restantjes van de vage blessure van vorig jaar. Die pijntjes trokken net niet helemaal weg, vandaar dat ik woensdag maar weer eens naar de chiropractor gegaan ben die me vorig jaar ook zo goed geholpen heeft. Dit keer ook weer met succes, alleen moest ik daar eerst fikse verergering voor doorstaan: napijn. Woensdagavond en –nacht en donderdag overdag voelde ik me geradbraakt. En ja, dan gaat er wel eens door mijn hoofd: er is iets helemaal mis en met zo’n lijf gaat het nevernooitniet lukken.

Donderdagavond knapte ik wat op, mede door een bezoek aan masseur Marcel. Desalniettemin ging ik de laatste lange koppeltraining vanochtend met wat angst en beven tegemoet: ongeveer 6 uur fietsen, 2 uur lopen. Maar die ging prima. Nouja, alleen last van een ander dingetje dat ik echt nog hoop op te lossen: een pijntje aan en achter mijn rechterknie. Ik had al wat aanpassingen gedaan sinds de vorige keer, en het was al beter, maar nu toch ook nog proberen of het aan de pedalen ligt. Op de racefiets heb ik er geen last van namelijk.

Verder ging het lekker, het lopen opvallend goed zelfs. Dat geeft een boel vertrouwen! Ik was ook tevreden over de generale repetitie qua eten en drinken. Ik ben twee keer langs huis gekomen om mezelf te bevoorraden. Daartoe had ik gister deze eenpersoonsverzorgingspost ingericht:

bidons en voeding op het aanrecht

Verder merkte ik bij die lange training dat ook mijn hoofd toe is aan rust. Ik heb mezelf maandenlang door al die lange trainingen geduwd, tegen al die wind in, soms dwars door de kou van het buitenwater of de snikhitte van de spinningzaal… en dat duwen, de zweep erover leggen, daar ben ik ook moe van, mentaal. Lijf is ook moe, maar dat herstelt zich op het ogenblik verrassend snel.

Want ja, de vorm is er wel. Af en toe stemt dat me zelfs bijna weemoedig: maak ik dit voor het laatst mee? Word ik ooit nog zo fit als ik nu ben? Geen idee. Nouja, vooral van genieten maar!

Zoals van zo’n heel mooi moment vanochtend. Ik was om ongeveer 9 uur op de punt van de landtong van Rozenburg, en daar was toen helemaal niemand anders. Dat heb ik daar nog nooit meegemaakt, en het is al zo’n gekke plek, dus nu had ik helemaal een einde-van-de-wereld-gevoel. Toen ik omkeerde, keek ik recht in de zomerochtendzon die de Waterweg deed glimmen en stralen – ‘Mooi hè, alles‘ denk ik dan. En dat zie ik dan dankzij de Ironmantraining!

Door admin|2016-08-05T20:56:52+02:005 augustus 2016|Fiets, Loop, Triathlon algemeen, Waarom|0 Reacties

Lees meer

Playlist

Onderaan mijn to-do-lijst van een tijdje geleden stond de vraag ‘welke muziek neem ik mee?’ ‘Meenemen’ van muziek is in de tijd van Spotify niet meer de juiste uitdrukking, beter is: ‘wat voor muziek gaat bij mij de juiste spanning oproepen voor de Ironman?’ Welnu, daar ben ik wel zo’n beetje uit.

Dit is mijn Ironman-playlist, voor van tevoren, niet tijdens – ik sport nooit met doppen in mijn oren, ik houd daar niet van, en bovendien is het bij de Ironman (terecht) verboden:

Dit zijn voor mij allemaal kippenvelnummers, ze raken me tot in mijn ziel. Soms bepaalde nogal recht-toe-recht-aan de tekst de keuze voor een bepaald nummer van een favoriete artiest – ik hoop to walk unafraid in Vichy, een triathlon is sowieso een I alone-aangelegenheid en ik hoop dat het een beautiful day wordt.

Bij veel nummers speelt ook iets wat ik moeilijk kan benoemen. Als ik een poging waag, dan is integratie het woord dat bij me opkomt, en anders de jeukuitdrukking: deze muziek zet me in mijn kracht. Dat is vaag, ik weet het, ik probeer het uit te leggen met twee voorbeelden:

Black Widow’s Eyes is niet bepaald een voor de hand liggende keuze uit het oeuvre van The Who, en ik heb geen flauw idee waar het over gaat. Maar door iets in Daltrey’s stem in dat nummer voel ik me weer 15, de leeftijd waarop ik Who-fan werd, en tegelijk ben ik ook nog steeds 50, en voel ik alle jaren daartussenin meeresoneren. Dat geeft een gevoel van verbondenheid met mijn historische zelf dat alleen muziek en dan heel in het bijzonder dit nummer kan bewerkstelligen.
Als ik dat effect verder analyseer, heeft dat iets te maken met de balans tussen agressie en gevoeligheid in Daltrey’s stem. Op mijn 15e (1981) stond Daltrey tegelijkertijd in de hitparade met z’n gevoelige solo-nummer Without Your Love (me nu zelfs wat te zoetsappig) en met The Who’s agressievere You Better You Bet. Toen ik hoorde dat die twee nummers door dezelfde zanger gezonden werden, dacht ik: daar wil ik meer van horen. De rest is geschiedenis.
De agressieve Daltrey is overigens in de playlist te horen in Who Are You en Free Me; de gevoelige in Tea & Theatre.
Zelfs als je Stromae’s geschiedenis niet kent, hoor je in Papaoutai het verdriet om de vader-waar-ben-je (vermoord in de Rwandese genocide). Maar dan komt er een beat waarbij ik bijna niet stil kan blijven zitten. Dit nummer beantwoordt als geen ander aan het ideaal dat Pete Townshend (ja, die weer, The Who is nou eenmaal voor mij de maat aller dingen in de muziek) ooit (lang geleden, bron onbekend) verwoordde:

Een rockplaat is een zwart plastic ding dat je koopt en afspeelt op je pick-up en dat je iets van een sociaal bewustzijn geeft en je na doet denken over de wereld, over het leven, en je vervolgens aan het dansen zet om dat allemaal te vergeten.

“Zwart plastic ding dat je afspeelt op je pick-up.”

Die krachtige, hoopvolle dynamiek in de nummers van de playlist is richting de Ironman belangrijk, die blijft er (voor mij) in zitten, al bouwt het wel gaandeweg af, en dat is bewust – misschien wil ik de harde, energiegevende muziek van meer aan het begin, misschien heb ik juist meer rust nodig, zoals aan het eind.

Waar ik me bewust van werd is dat ik ook muziek zeer waardeer die meer aansluit bij mijn melancholieke kant. En die past niet bij de Ironman. Beautiful Day kan, maar With Or Without You van U2 niet. En Mooie Dag ook niet, van Bløf – dat is namelijk een mooie dag – voor de dood. Om maar wat voorbeelden te geven van prachtnummers die niet geschikt zijn voor deze playlist.

Dat uitzoeken, dus wat wel en niet past, dat heb ik met plezier gedaan. Ik vind nu hooguit wat overgangen vreemd, maarja, dat krijg je in Spotify. Ik ben toch nog gehecht aan, nouja, niet meer de zwarte pastic dingen, maar wel de zilveren schijfjes!

Door admin|2016-08-03T17:55:06+02:003 augustus 2016|Triathlon algemeen|1 Reactie

Lees meer

Vorige 12

Maandarchieven: augustus 2016

‘Een boek met een mooie boodschap:
laat je niets wijsmaken, sport verstandig en blijf realistisch.’

Maandarchieven: augustus 2016

‘Een boek met een mooie boodschap: laat je niets wijsmaken, sport verstandig en blijf realistisch.’

‘Een boek met een mooie boodschap:
laat je niets wijsmaken, sport verstandig en blijf realistisch.’