Maandarchieven: november 2014

Heb ik daar nou tijd voor, voor al dat sporten? Nou, nee, die heb ik niet, die maak ik. Ik bedoel: er zit geen gat in mijn tijd dat ik opvul met sporten. Het is passen en meten. Maar dat doe ik graag. En ja, ik zit ook nog regelmatig een avond op de bank en ik heb ook nog andere hobbies en niet-sportende vrienden. En een man en een huishouden, maar geen kinderen – dat scheelt.

Mijn trainingsschema uitvoeren lukt niet altijd, maar meestal wel. Ik heb het voordeel van eigen baas zijn en dus mijn eigen tijd kunnen indelen. Bovendien kan ik dankbaar gebruik maken van de dalen in mijn werkbelasting. Als ik thuis aan het werk ben, ga ik graag in het lunchuur zwemmen bijvoorbeeld. Het is met mijn werk wel hollen of stilstaan, want waar op een dag thuis alles kan, heb ik ook wel dagen waarin ik met een vroege trein naar Amsterdam of verder vertrek en ergens in de loop van de avond eindelijk weer eens thuis ben, met twee keer een reis in de spits achter de rug en soms daartussenin met een weerbarstige groep gestoeid. Dan is sport hooguit ontspannend, voor zover het nog lukt op die tijd van de dag.

Een enkele keer combineer ik wat en ga ik zwemmen in de buurt van mijn opdrachtgever, of ook wel bij bezoek aan mijn broer in Vlissingen – het Vlissingse zwembad zit ruim in zijn jasje qua banenzwem-uren. En in de zomer is de zwempuzzel een stuk makkelijker: dan trek ik thuis mijn wetsuit aan en spring ik zo achter ons huis in de Schie.

In geval van twijfel (stress, moe) laat ik ook wel eens wat vervallen. En soms gebeurt dat tegen wil en dank. Zoals laatst: afspraak liep uit, maar ik kon nog net op tijd terug zijn om mijn RA-loopgroep tegemoet te lopen, want de training zou in onze richting zijn. Maarja, toen werkte de NS niet mee en werd het nog dik een  half uur later… grumbel. Niet trainen die avond dus; de volgende dag lopend naar het zwembad dan maar, zo sla ik ook wel eens twee vliegen in één klap.

Of die keer dat ik in het zwembad ontdekte dat mijn badpak nog thuis aan de lijn hing te drogen. Razendsnel ging ik na of ik die week nog op een ander moment kon gaan zwemmen – ik ken de openingstijden van de zwembaden binnen een half uur fietsen uit mijn hoofd. Maar nee. Nouja, diezelfde avond nog, maar ik had manlief beloofd om eindelijk eens een avond rustig thuis te zijn…

Ach, en zo is er wel eens wat. Maar meestal lukt het dus met enig gepuzzel wel. Die puzzel leg ik meestal voor een week vooruit. Soms kost het enige hoofdbrekens, en dan moet ik meel eraan herinneren dat lopen te piekeren over wanneer welke training toch wel écht een luxeprobleem is!

En oja: een heleboel triatleten trainen nog veel meer, velen twee keer per dag, dus bijvoorbeeld ’s ochtends vroeg zwemmen en dan uit het werk nog lopen of fietsen. Ik doe dat alleen als het qua planning eens een keer zo uitkomt, maar liever niet – daar ligt toch echt wel een grens voor mij, zowel in de tijd als in de belastbaarheid van mijn lijf, maar vooral ook: omdat ik verder ook nog een leven over wil houden. Maar in de ogen van de fanatieken ben je ‘lui’ als je niet twee keer per dag traint, dat heb ik er wel eens horen zeggen. Het is dus allemaal relatief.

Mijn hoofddoel is om in 2016 een hele triathlon te volbrengen. Belangrijkste tussendoelen zijn het volbrengen van een ‘fatsoenlijke’ halve triathlon in juni 2015 en het lopen van mijn eerste marathon in de herfst daarna. Van de drie sporten is lopen voor mij het heetste hangijzer: ik ben geen snelle zwemmer maar dat maakt niet zo veel uit, ik kan die 3,8 km vast wel overleven; fietsen is mijn oudste en ‘sterkste’ sport en de enige van de drie die ik echt goed beheers en waar ik veel ervaring mee heb. Maar dan nog dat lopen… daarin gaat dus de meeste energie zitten de komende tijd.

Onderweg naar de halve triathlon ben ik op dit moment bezig met de halve marathon beter onder de knie te krijgen, en in januari en februari ook al langer dan die 21 km te lopen (zodat ik straks na die 90 kilometer fietsen denk ‘het is máár 21 kilometer hardlopen). Vanaf maart ga ik dan ook weer fietsen. Het zwemmen is op dit moment vooral gericht op techniek, met behulp van een elite-cursus van Zwemanalyse; in het nieuwe jaar komt daar dan ook weer wat snelheid en duur bij.

Op dit moment is mijn trainingsschema 2-0-3 (+1). Dat is cryptisch voor:

• Ik zwem twee keer in de week een uurtje, vooral op techniek dus.
• Ik fiets niet, althans, ik train niet voor het fietsen. Wel rijd ik meestal bij elkaar nog 2 à 5 uur per week in brokjes van 10-30 minuten en soms langer op mijn stadsfiets. Dat is geen trainen, maar vervoer, maar het scheelt wel toch.
• Ik loop drie keer per week hard, in principe twee keer bij de atletiekvereniging RA. Daar doen we verschillende intervallen en loopscholing, op de baan en ‘buiten’. Afhankelijk van de aard van de training en of ik lopend of op de fiets erheen ga, is dat 10 à 18 km hardlopen. In het weekend dan een lange duurloop van 2 uur of een wedstrijd.
• Die ‘(+1)’ slaat op de krachttraining/fitness die ik doe: eens per week ga ik een half uur naar de sportschool voor krachttraining voor de zwem- en fietsspieren en voor de beroemde ‘core stability’, goed voor alledrie de sporten en ook nog wel voor het dagelijks leven. Overigens doe ik de twee belangrijkste oefeningen (schouders en plank) ook nog één van de twee keren bij RA in het krachthonk.

Als ik dit netjes spreid over de week, houd ik één rustdag over, en die dag doe ik dan ook zo min mogelijk, dus liefst ook niet op de stadsfiets rijden, en dat zeker niet lang, zwaar of hard (dus niet tegen de wind in een trein moeten halen). En dit is ook het maximale programma – het komt met enige regelmaat voor dat ik iets oversla, vanwege extra rust nodig en/of om planningsredenen.

Deze post is bedoeld om mede-sporters een beetje een idee te geven van mijn niveau. Ik pas ‘m daarom af en toe aan. 

PR’s, allemaal uit 2014, afstanden die ik vaker heb gedaan:

10 km (Dordrecht): 52’30 Halve marathon (Gouda): 2u58’42 Achtste triathlon (Vrouwentriathlon Beesd): 1u19’58 Kwart triathlon (Ter Aar): 2u35’31

Sinds de start van dit weblog heb ik mijn PR op de 5 km verbeterd tot 25’30, op de halve marathon is er een halve minuut afgegaan en op de achtste triathlon dik 4 minuten. Ik heb bovendien een enkele marathon gelopen en ‘middenafstand’ triathlons gedaan, al was dat best moeizaam. Mijn snelste kilometer tot nu toe zwom ik op mijn 51e verjaardag, januari 2017: 19’54.

Met mijn loop- en triathlonuitslagen verschilt mijn klassering van winnen (één keer werd ik eerste dame bij een lokaal loopje van 5 km hier in Overschie) dan wel een podiumplek (in mijn leeftijdscategorie een paar keer bij een loop van 5 of 10 km en bij één sprint-triathlon), tot ergens ver in de achterhoede net niet laatste worden (1/3 triathlon van Ter Aar, snellere halve marathons). Bij de grote, massale lopen zoals de Bruggenloop eindig ik ergens halverwege het veld, en dus in het ‘linkerrijtje’ in mijn categorie. En nog een indicatie: bij een veldloop in april 2014 werd ik op de langste afstand, 12 kilometer, 8^e in mijn categorie. Als ik over de kortste afstand, 6 kilometer, precies half zo lang had gedaan, was ik ook daar 8^e geworden, bij een vier keer zo groot deelneemstersveld. Hoeveelste ik word, zegt dus vooral iets over het deelnemersveld. Ik ben tevreden als ik voor mijn gevoel naar behoren heb gepresteerd, en niet op grote achterstand laatste word.

Van het fietsen is het lastiger om PR’s te geven, omdat een fietsprestatie zo afhankelijk is van de omstandigheden (weer, alleen of samen, fiets e.d.). Ik heb op mijn ‘palmares’ als belangrijkste wapenfeiten een Rondje Zuiderzee (320 km), Luik-Bastenaken-Luik en de Amstel Gold Race (150 heuvelachtige kilometers) en La Marmotte (180 kilometer over 4 Alpencols), maar ook de Tour d’Afrique (10.000 kilometer dwars door Afrika, in 4 maanden) en de Tour Arctic (met de laatste 730 kilometer onverhard over de Dempster Highway). In 2017/18 fietste ik 4778 kilometer door Nieuw-Zeeland en op Tasmanie (journaal). 

Mijn fietspiek dateert wel van een aantal jaren geleden, ik ben wel minder geworden door een combinatie van ouder worden en dus een dalende maximale hartslag, een paar wat magere jaren en daarna de verbreding met ook gaan hardlopen en zwemmen erbij. Mijn duurvermogen is nog steeds prima, maar mijn piekvermogen is afgenomen. Wel is bij elke triathlon nog steeds fietsen relatief mijn beste onderdeel. Ik reed bijvoorbeeld in de zomer van 2014 bij elke triathlon (achtste, kwart, derde, dus 20, 40 of 60 km fietsen) tussen de ongeveer 31 en 33 km/u gemiddeld. In 2019 reed ik als onderdeel van een trio-triathlon de 180 km van de Challenge Almere in 5u49 (30,9 km/u gemiddeld) – dat beschouw ik als één van mijn grootste fietsprestaties ooit.

Nog een indicatie voor de kenners van vermogensgetallen: de getallen van een recente maximaaltest. Dat is een stuk minder dan in mijn beste jaren – in 2011 was het maximaal nog boven de 300 Watt bijvoorbeeld, en ik heb 4 Watt/kg gehaald bij mijn omslagpunt. Maar goed, dat is inmiddels wel tien jaar geleden, en mijn maximale hartslag is sindsdien ook al een stuk gedaald door het ouder worden.

En om de getallen af te maken: ik weeg ongeveer 62 kilo bij 1,77 meter (BMI van net onder de 20; vetpercentage is op net boven de 20 geschat). Dat is al jaren stabiel.

Tot slot nog leuk om te vermelden: mijn wandel-palmares: twee keer de Zeeuwse kustmarathon en de BiWanTo, het Grote Rivierenpad (LAW 6, vanaf mijn huis naar Kleef, plus alle varianten), de West Highland Way (Schotland), Coast-to-Coast (Engeland), Wicklow Way (Ierland), het Müllertal Trail (Luxemburg), de zuidelijke helft van Offa’s Dyke Path (Wales/Engeland) en de Dolpo-trekking in Nepal, met daarin mijn hoogste punt ooit (de Baga La pas, 5200 meter).

Ik had op school een enorme hekel aan gym. Ik haalde steevast een zesje. We deden allemaal van die stomme dingen en ik heb er niets van geleerd, eerder halve trauma’s aan overgehouden  Toen ik eindexamen deed, sprak ik met mezelf af nooit meer te volleyballen, en daar heb ik me aan gehouden. En ik herinner me die keer dat de gymjuf probeerde me in een vogelnestje te vouwen in de ringen en toen zei ‘het lijkt wel alsof jij geen zwaartepunt hebt’.

Nou heb ik dat wel degelijk, maar het ligt wel bijzonder laag: met lange, sterke, gespierde benen en een iel en erg mobiel bovenlijf ben ik absoluut niet geschapen voor turnen. En mijn wat gebrekkige dieptezien maakt me ook geen liefhebber van balsporten.

Maar die benen, die bleken wel graag te wandelen en te fietsen, en hard te lopen zelfs ook. Dat heb ik allemaal gaandeweg ontdekt, met roeien ook nog als tussenstap. Roeien was de eerste sport die ik ook competitief deed, in de laatste jaren van de vorige eeuw.

Vanaf de eeuwwisseling ben ik steeds meer gaan fietsen. Ik was onder de indruk van het levensverhaal van Lance Armstrong (ja, sorry hoor, maar wist ik veel toen, en eigenlijk kan het me nog steeds niet zo veel schelen als ik bedenk hoe veel inspiratie hij me gegeven heeft, en ik heb niet eens zelf kanker, zeg maar), wilde de Ride for the Roses rijden, en leende dus een racefiets. Van het een kwam het ander, en in de loop der jaren vestigde ik een afstands-PR van 320 kilometer (Rondje Zuiderzee), reed ik de toerversies van klassiekers als Luik-Bastenaken-Luik en de Amstel Gold Race (allebei zo’n 250 heuvelachtige kilometers), reed ik in de Alpen en de Pyreneeën, en bovendien ook dwars door Afrika (10.000 kilometer). Maar dat niet alleen: ik leerde mijn man kennen op de fiets en ik ging over fietsen schrijven. Ik werd ‘fietsvrouw’.

Na die reis door Afrika kwam mijn fietsen een beetje in een wak omdat ik niet meer zo goed wist hoe ik mijn grenzen nog kon verleggen. Eind 2009 ben ik daarom weer een beetje begonnen met hardlopen, nadat ik dat jarenlang niet had gedaan vanwege de blessuregevoeligheid ervan. Geen slecht idee, want dat werd de eerste van een serie winters waarin fietsen geen lolletje was vanwege een boel sneeuw en kou. Het lopen ging aardig, tot een kilometer of tien, langer bleek best lastig.

In al die jaren was ik ook altijd bezig om dat iele bovenlijf een beetje in vorm te houden. Ik fitnesste en bodyshapete, en ging een enkele keer zwemmen (schoolslag). In de zomer van 2011 ging ik wat vaker zwemmen, en toen bedacht ik dat ik nu de drie sporten bij elkaar deed van de triathlon. Die kende ik vooral van die van Binnenmaas, waar manlief elk jaar aan meedeed. Zou dat ook wat voor mij zijn?

Nouja, ja dus. En van het een kwam het ander, en nu ben ik acht achtste triathlons, vier kwarten en één eenderde (Oud-Gastel) verder. Ik heb leren borstcrawlen bij Tri-Experience, mede dankzij het trainen bij Rotterdam Atletiek langere loopafstanden onder de knie gekregen, en ik durf daarom zo’n ambitieus doel te stellen als de hele triathlon. Vooral aan dat lopen ga ik nog een aardige kluif hebben, maar ik houd wel van dat soort kluiven.

En soms denk ik dus wel eens: die gymjuffen van vroeger zouden me eens moeten zien….