Vrouwensport

Ambivalent Alphen

Afgelopen zondag ben ik begonnen aan het ’toetje’ van het triathlonseizoen: vier wedstrijden, waarvan twee triathlons, later dan ooit voor mij en dus allebei nieuw. Andere jaren zat mijn seizoen er eind augustus/begin september wel op, nu ga ik door tot de run-bike-run in Spijkenisse op 8 oktober, ook nieuw. Alleen de Kethelloop komende zondag deed ik eerder. 

De eerste gang van het toetje was de kwart triathlon van Alphen aan den Rijn. Die had voor mij twee kanten. Eerst maar over de slechtere kant: ik had totaal mijn dag niet. Ten opzichte van drie weken geleden bij Binnenmaas ging alles slechter en finishte ik uiteindelijk bijna een kwartier langzamer (zie Movescount, uitslag), terwijl de omstandigheden zo waren dat het eigenlijk beter had kunnen gaan.

  • Over het zwemmen deed ik net zo lang als daar, terwijl de afstand dit keer waarschijnlijk beter klopte en het dankzij de aparte start voor vrouwen en trio’s rustiger was.

    De start voor vrouwen (rood) en trio’s (geel)


    Ik heb lekker gezwommen, maar het ging niet zo hard. Hier kom ik aan, te herkennen aan m’n witte horloge:
    Pols met wit horlogeDe watertemperatuur viel ook erg mee, dankzij het mooie weer van de dagen ervoor. Het eerste bericht op de website repte van 16,1 graad, het tweede was dit en er kwam zelfs nog een tiende bij – goed te doen, zeker na het ‘afharden‘ van mezelf in de Schie:

    17,7 graden

    Water uit, knoppie-druk. Ging allemaal goed dit keer.

  • Bij fietsen merkte ik dat ik bij een te lage hartslag al zere benen kreeg. Ik ben uitgekomen op een gemiddelde hartslag die hetzelfde was als in Binnenmaas (139), maar een gemiddelde snelheid die 1,7 km/u lager lag dan toen. Terwijl het parcours snel was (een technisch aanloopje en daarna drie recht-toe-recht-ane rondes) en de omstandigheden gunstiger: minder wind en geen hinder van de andere weggebruikers.
    Ik op de fiets, me duidelijk inspannend.
    Ik zag mijn gemiddelde pas na afloop en eigenlijk viel dat me nog tegen, want ik had op de fiets nog wel een redelijk goed gevoel dankzij het vele inhalen. Met zo’n vrouwenstart haal ik altijd een heleboel vrouwen in, want ik kan sowieso beter fietsen dan zwemmen maar ten opzichte van veel vrouwen is dat nog schever.

    Op inhaaljacht. Die roze dame had ik even later te pakken.


    Ik ben maar door twee vrouwen ingehaald, waarvan eentje duidelijk harder fietste dan ik, en de andere lekker achter een groepje mannen aan stayerde… De mannen waren 10 minuten na ons gestart en die haalden ons dus in. Eén dame kon die verleiding kennelijk niet weerstaan…
    Maar goed, ik had dus voor mijn gevoel de vaart er aardig in, maar het was toch een prestatie ver beneden mijn huidige maat. Terwijl mijn laatste trainingen op de fiets juist heel lekker waren gegaan, ik had gehoopt te kunnen knallen. Maar mijn lijf dacht daar duidelijk anders over.
  • Het lopen was gewoon ronduit slecht en naar, op de manier die ik ook in het voorseizoen heb ervaren, zoals in Oud-Gastel. Ik loop dan amper harder dan op duurlooptempo en zelfs dat voelt uiterst moeizaam, met last van mijn darmen (misschien is kool de dag voor een triathlon niet slim) en hamstrings. En dan doe ik er dus meer dan een uur over, over 10 kilometer, pffff….
    Toch ben ik wel blijven hardlopen (nouja, hard…), op één heel klein stukje na, een bruggetje op. En net daar stond manlief te fotograferen, want die vond dat bruggetje wel pittoresk…
    Ik aan het wandelenIk voelde me een beetje betrapt. Nou, gauw het gas er maar weer op dan:
    Ik kijk op en loop weer hard

Ik had deze bui al een heel klein beetje voelen hangen, want ik had in de vorige week drie keer slecht geslapen. Vrijdagavond en zaterdag was ik bek-af, en ik had weliswaar de laatste nacht bijna 10 uur geslapen, maar één goede nacht is dan niet genoeg om weer helemaal bij te komen.

Bovendien duidt het slechte slapen én het onderpresteren op hormonale onrust. Ik heb na een voorseizoen dat daardoor grotendeels in het water viel een heel stabiele en goede periode gehad, maar sinds een maand ongeveer voel ik het weer meer ‘wiebelen’. Het is niet anders, en gemiddeld wordt het volgens mij wel stabieler. We houden de moed er maar in… 

En dan de andere, leuke kant: het was wel een heel erg leuke triathlon, zeker voor herhaling vatbaar. Met een soort dorpspleintje naast het parc fermé met picnicbanken en kraampjes met koek en zopie en sportspulletjes. Niet te groot en niet te klein en een gemêleerd deelnemersveld. Met een prachtige zwemplas waar je ook omheen loopt. En dus een snel fietsparcours en een aparte vrouwenstart op de kwart. Op twee plekken langs het parcours live muziek:

Muziek langs het fietsparcoursEen boel toeschouwers, en voor de supporters een bootje om van de start en het zwemmen naar de doorkomst van de fietsrondes te gaan. Manlief heeft daar dankbaar gebruik van gemaakt.

Bovendien was het zondag schitterend weer: stralend zonnig, wat pittoreske mistflarden nog onderweg erheen, bijna geen wind, aangename temperatuur. Heerlijk!

En verder was het in het parc fermé weer erg gezellig. Heel frappant: ineens zag ik naast me diezelfde Feyenoord-handdoek verschijnen die ik bij Triathlon 010 dankbaar als oriëntatiepunt had gebruikt – en ook over had geschreven, die ‘aardige buurman’. Ik keek van de handdoek omhoog, recht in zijn grijnzende gezicht: hij stond al te wachten op mijn reactie, want hij had mij al herkend. En dat is echt puur toeval, want (bijvoorbeeld) zijn achternaam begint met een H (René heet hij, weet ik nu). We hebben er hartelijk om gelachen en het nog even gehad over Feyenoord, want na zaterdagavond pontificaal je Feyenoord-handdoek uitspreiden, dan heb je wel lef natuurlijk. Dit keer kon ik de handdoek beter op de foto zetten, maar René zelf was toen net even weg:

Feyenoord-handdoek

Hij had ook nog met talkpoeder een markering gemaakt om z’n plek snel te kunnen vinden, die zie je links op de foto.

En er waren meer aanknopingspunten in het parc fermé. Als je goed kijkt, zie je rechts boven nog net een hoekje van een zwarte tas met wat groens. Zo’n tas heeft manlief ook: het is de tas van de Ironman van Kopenhagen.

Een moment van echte verwarring had ik toen ik van het fietsen terugkwam, op zoek naar mijn plekje. Ineens lag daar een bekende handdoek: die van Kattendijke-Wemeldinge. Die neem ik zelf ook regelmatig mee naar triathlons en zo veel zijn er niet van – het is een klein evenement – dus even dacht ik: huh? Want de spullen eromheen leken toch niet op de mijne. Onee, ik moet nog twee plekkies verder zijn, bij de blauwe handdoek van de Heinenoordtunnelloop. Dat heb ik de eigenaar ervan na afloop verteld, en ook dat was weer een leuk praatje natuurlijk:

Ik aan het ouwehoren in het parc fermé

Verder waren er nog wat bekenden van de Vrouwentriathlon, waaronder Hilda, de dame die daarbij in Utrecht al twee keer de 50+-categorie heeft gewonnen en die ik dus al twee keer heb geïnterviewd. Dit keer was ze ook de snelste 50+-dame. En verder was manlief mee voor de gezelligheid, het support en een heleboel foto’s!  

* * *

Op naar de laatste triathlon van het seizoen, morgen al! En al ging het zondag niet zo geweldig, ik weet inmiddels van het wisselvallige presteren van dit seizoen dat ik niet ‘laat maar zitten verder’ hoef te denken. Het kan zomaar ook weer beter gaan. En anders hoop ik dat het gewoon weer opnieuw heel leuk wordt!

 

Door |2017-09-28T20:04:59+02:0028 september 2017|Triathlon algemeen, Vrouwensport|0 Reacties

Waar een triathlon al niet goed voor is

Bij de 1/3e triathlon van Oud Gastel afgelopen zaterdag had ik bij het fietsen en het lopen een stijgende lijn te pakken ten opzichte van de vorige keer. Bij het fietsen had ik ondanks regen en knetterharde en toenemende wind een hoger gemiddelde dan in Bocholt…

Op de fiets, mooie scherptediepte

… en lopen ging zonder wandelen en voelde dynamischer dan toen – ook wel geholpen door de koelte, natuurlijk.

Het lukte met m’n eindtijd van 04u13’22 om niet laatste te worden (uitslag), wat in dat veld nog best een beetje spannend is – knetterhoog niveau – maar ik haal dan gelukkig op de fiets wel een boel deelnemers van de kortere afstanden in.

En nog een klein leuk dingetje: ik had persoonlijke jury-aanmoediging, langs de kant en zelfs vanaf de motor. Hans Geerts was NTB-jury en hij en ik waren ooit, heel lang geleden, huisgenoten, in onze studietijd op Uilenstede. Hans deed toen ook al aan triathlon; ik vond dat toen nog echt een volstrekt idiote bezigheid, herinner ik me. Een paar jaar geleden was ik hem, ook in Oud Gastel, voor het eerst weer tegengekomen, erg leuk. Het moet voor hem toen eigenlijk gekker zijn geweest dan voor mij, denk ik zo. Maar goed, we hebben na afloop nog even staan praten en we gaan elkaar vast vaker tegenkomen.

Oja, en de jury was verder ook erg aardig: het jurylid op deze foto had me in de eerste wisselzone net geholpen bij het aantrekken van een fietsshirt over m’n natte pakje (want brr, het was fris):

Jurylid op de voorgrond, ik zet helm op in de achtergrond

Maar ter zake. Ik had deze triathlon eerder gedaan, 3 jaar geleden, en toen gezwommen in 26 minuut-nogwat. Dat was voor mij toen razendsnel, maar de afstand was waarschijnlijk iets korter dan 1300 meter (ik had toen nog geen GPS-horloge). Ik ben sindsdien sneller gaan zwemmen, dus ik dacht dat 25-minuut-nogwat echt wel haalbaar zou zijn, mits ze de afstand gelijk hadden gehouden.

Het zwemmen mocht niet in wetsuit, dat scheelt misschien iets, maar bij mij niet heel veel. Het voelde hartstikke lekker. Weinig last van de drukte, lekker water, mijn slag voelde goed, ik haalde zwemmers in.

Mijn eerste verrassing was dat ik bij de keerboei naast manlief bleek te zwemmen – normaal ben ik toch echt wel sneller, afgelopen woensdag nog, toen we samen in de Schie zwommen. ‘Ben ik nou zo langzaam of jij nou zo snel?’ vroeg ik hem nog gauw.

De terugweg voelde echter nog lekkerder, en ik dacht hem ook wel echt losgezwommen te hebben. Maar bij het klauteren uit de Roosendaalse Vliet was hij de persoon vóór mij.

En toen zag ik de klok. 

35 minuut-nogwat.

35 minuten? Over 1300 meter? 10 minuten langzamer dan mijn inschatting? Ja, de klok klopte, mijn horloge liet hetzelfde getal zien.

Vijfendertig minuten??? Man-o-man, wat was dat een dreun. Beslist de grootste discrepantie tussen inschatting, gevoel en resultaat ooit. Mijn langzaamste zwemgedeelte ooit in een triathlon. Totaal onverklaarbaar. Nouja, inmiddels heb ik van Henk en clubgenoot Marcel (die met ons meereed, was gezellig) begrepen dat ze 5 minuten langzamer waren dan bij eerdere edities, en het was ook echt langer, zeker 1400 meter – maar dan nog houd ik zo’n 5 onverklaarbare minuten over. En dat is nog steeds veel op zo’n tijd. Ter vergelijking: in Ter Aar was ik 10 seconde langzamer dan ik had voorspeld.

De dreun nam ik als het ware mee de fiets op – ik heb niet de bewonderenswaardige vaardigheid van veel topsporters om een teleurstelling meteen naast me neer te leggen en te focussen op het vervolg. Fietsend in de grauwe, kille motregen tegen windkracht 4, 5, misschien aan het eind wel 6 in, vroeg ik me ernstig af waarom het nog doe, triathlons. En of ik het nog wel leuk vind. Dat is wel een beetje te zien, geloof ik:

Op de fiets met een vertrokken bekkie

Ook niet zo vrolijk door een bochtDat soort vragen stellen is ze beantwoorden natuurlijk. Ik train niet om zo weinig loon naar werken te krijgen. Ja, het trainen is ook leuk, maar het wordt als het ware gekleurd door het werken naar doelen toe. Op dat punt heb ik vorig jaar een topjaar gehad, en is het dal nu wel heel diep, in dit season after.

Waarom fietste ik verder? Er ging van alles door mijn hoofd. Hoop dat het beter zou gaan – en het ging ook beter, nouja, beter dan in Bocholt, nog niet echt op niveau, maar ik had in elk geval weer enige macht in mijn benen. Het besef dat ik op dit moment extreem wisselvallig presteer, en dat het vast ook wel weer eens de goede kant op zal vallen, maar daar moet ik wel voor door blijven gaan, anders ontneem ik mezelf de kans op succes helemaal. Een tijd is maar een tijd, als ik stop omdat die tegenvalt laat ik me ringeloren door meetbare prestaties, en dat is lang niet het enige wat telt. Zie het als nuttige training (‘ik ben er nou toch’). Enne: ik laat me niet zomaar kennen.

Maar vrolijk werd ik er niet van. Het zijn sowieso – nog steeds – vrij taaie tijden voor mij, voor ons, ook op ander vlak. Ook dat weegt mee.

Zondag kikkerde ik weer een beetje op. Ik was als vrijwilliger bij de Vrouwentriathlon (ik heb o.a. naderhand het persbericht geschreven). Dat was sowieso leuk en gezellig, en bemoedigend om al die vrouwen op hun eigen (sterk uiteenlopende) niveau te zien sporten, plezier maken en hun grenzen verleggen.

Maar ook maakte ik een praatje met collega-vrijwilliger Wilma, die – met een topsportachtergrond – inmiddels overgangsconsulente is. Hèhè, eindelijk eens iemand die iets zinnigs te melden heeft over sporten in de overgang! (Zie mijn eerdere, tevergeefse zoektocht naar informatie). Mijn verhaal over extreem wisselvallig presteren en af en toe het gaspedaal totaal niet kunnen vinden herkende ze en ze kon het uitleggen aan de hand van de wisselwerking van die wiebelige vrouwelijke hormonen en stresshormoon cortisol.

Cortisol is hetzelfde hormoon dat waarschijnlijk verantwoordelijk is geweest voor al mijn slechte slapen in een eerdere fase van de overgang. Kennelijk komt dat bij mij heel nauw, ook al heb ik bepaald niet het gevoel dat ik van stress aan elkaar hang. Maar, zo begreep ik ook al eerder: het hormonale gewiebel is al een bron van stress op zich voor je lichaam. Wilma noemde dat interne stress, waardoor je minder ‘aanspoorbaar’ bent door externe stressoren zoals een wedstrijd. Dus waar ik denk met een wedstrijd bezig te zijn, denkt mijn lijf pompiedom – zoiets.

Wiebelen, dat hebben de hormonen de afgelopen weken gedaan als nooit eerder (zie hier). Het heel grillige (en vaak onder-)presteren is eigenlijk sinds februari (zie mijn eerdere marathontwijfels) en het lijkt alleen maar zotter te worden. Ik verlang enorm naar meer voorspelbaarheid en stabiliteit, naar het einde van de menstruaties (maar vergeet dat voorlopig maar weer – gewoon weer na 4 weken, en op het ogenblik het heftigst ooit).

Er zijn nog twee overeenkomsten tussen dat slapen en de wisselvallige sport, en dat zijn duidelijk mijn levensthema’s op dit moment.

In de eerste plaats zijn het lessen in de dingen nemen zoals ze komen. Ik kon niet op wilskracht in slaap komen, ik kan ook niet op wilskracht beter presteren (dat is juist het hele punt). Ik heb het niet in de hand. Ik doe wat ik kan doen, en dan komt het of niet. Ik heb niet anders dan dat te accepteren, ook al is dat soms moeilijk.

In de tweede plaats confronteert het me met de angst dat het nooit meer goed komt, dat het vanaf nu alleen maar een rechte lijn naar beneden is. Dat ik nooit meer de sportvrouw kan zijn die ik was. Dat ik nooit meer boven mezelf uit kan stijgen. Dat ik nooit meer de kick van wél goed presteren zal ervaren. Dat de verslechtering in dit tempo doorzet. Dat ik dus binnenkort dit soort dingen niet meer kan doen. Dat ik niet meer kan genieten van het sporten. Dat ik instort. Dat het einde van mijn sportieve bestaan rap nadert.

Ik weet dat dat niet waar is allemaal. Die angst voor de rechte lijn naar beneden, richting het zwarte gat, die draag ik al mijn hele leven met me mee, maar die is niet rationeel. Mijn PR op de 1/8e is nog maar zes weken geleden (ik word daar achteraf hoe langer hoe blijer mee). Net als met het slapen gaat het met het sporten ooit weer goedkomen. Deze levensfase, en zelfs dus de 1/3e triathlon van Oud Gastel, biedt me de kans weer een stukje van die angst af te verwerken en te oefenen in vertrouwen en hoop.

En ook daarom sport ik.

En nu echt vergeten verder, dat beeld van die klok. Vervangen door mooiere beelden, zoals de bovenste foto. Er zijn in Oud Gastel sowieso een boel leuke foto’s gemaakt, dus hier zijn er nog een paar. Mijn gang door T2 is helemaal te volgen: binnenkomst, sok aan, schoen aan, knoppie-druk en gaan!

Wisselzone in

Sok aanSchoen aan

Knoppie-druk

Hier is een mooie ‘zweeffoto’ van manlief:

Henk in zweeffase

En tot slot: deze vond ik gewoon grappig en kleurrijk, schoentjes wachtend op hun loper in T2 (het zijn twee gescheiden wisselzones):

(Dank aan Ilona van Nijnatten, Koen Mol, Petra Huijsmans en Paul van Dongen voor de foto’s en @tveerke voor het doorgeven ervan.)

Door |2017-06-26T13:25:27+02:0026 juni 2017|Triathlon algemeen, Vrouwensport, Waarom, Zwem|1 Reactie

Help, ik raak mijn spullen kwijt!

Eerst maar het goede nieuws: ik ben een stuk opgeknapt sinds vorige week. De hormonen rommelen af en toe nog een beetje, maar dat hoort er nu eenmaal bij. Ik had het niet zo druk met werk, heb dus veel kunnen slapen, veel gelezen ook, dat was lekker.

Ik heb ook goed kunnen trainen, mede dankzij het heerlijke weer. Het werk dat ik wel had ging sneller dan verwacht, zodoende kon ik woensdag gaan fietsen en toen heb ik er in dik 5 uur de vormstrepen aardig ingebrand. Het zwemwater is ook geweldig. Lopen voelt nog een beetje amechtig, maar de relatie tussen snelheid en hartslag is weer normaal en het voelt weer lekker.

Dus, allemaal okee weer. Ik kijk inmiddels uit naar volgende week.

Maar… ondertussen is manlief serieus aan het trainen voor zijn Ironman. Daar hoort natuurlijk ook bij dat hij bepaalt met welke spullen hij die gaat doen. Nadat hij eerst al mijn shorty-wetsuit had ingepalmd, wat ik nogalliefst van hem gekregen had, heeft hij vandaag proefgereden op mijn fiets – met mijn schoenen:

Henk op mijn fiets, met mijn schoenen aanHet gaat ongeveer goed: mijn zadel zat hem niet zo heel lekker en die schoenen zijn een maatje te klein. Maar met een paar kleine aanpassingen kan hij erop voort.

Op zich is het natuurlijk een voordeel dat we zo veel spullen van elkaar aan kunnen. Ik geloof dat mijn vlinderbroekjes van oorsprong ook van hem waren, en ik draag ook wel zijn spijkerbroeken. We schelen één schoenmaat, enkele centimeters in lengte (ik ben langer), een paar kilo (hij is zwaarder), en we hebben iets andere verhoudingen – naast de gebruikelijke man-vrouwverschillen heb ik bijvoorbeeld dikkere bovenbenen. Dus sommige broeken kan ik niet aan. Maar veel is dus wel uitwisselbaar.

Alleen, hoe gaan we dat nou praktisch doen bij de komende triathlons? Help, ik raak mijn spullen kwijt!

Door |2017-06-03T17:53:49+02:003 juni 2017|Fiets, Triathlon algemeen, Vrouwensport|0 Reacties

Wanprestatie

Twee weken geleden was ik nog blij met een PR, vandaag heb ik één van mijn grootste sportieve wanprestaties ooit geleverd, volgens mij: bij de triathlon van Krimpenerwaard, die vanwege blauwalg helaas een run-bike-run werd, ben ik al na 3,5 van de eerste 7,5 km hardlopen uitgestapt. Ik voelde me doodmoe, en kon alleen als ik heel langzaam liep (boven de 6’30/km, met een hartslag meer dan 15 slagen hoger dan normaal) voorkomen dat mijn ademhaling ging piepen. Het wilde echt helemaal totaal niet. 

Toen ik vanochtend erheen ging, had ik op zich goede hoop om ‘m relaxed te volbrengen (zonder zwemmen is de lol er een beetje af, zeker met m’n huidige loopvorm), maar eenmaal op gang dacht ik: hmm, ik had het eigenlijk kunnen voorspellen. Ik ben moe, leeg en uitgewrongen.

Duidelijkste fysieke aanleiding is weer eens de overgang. Ik werd twee weken geleden ongesteld, en sindsdien heb ik vier dagen gehad zonder bloedverlies. Ik ben dus al bijna non-stop twee weken ongesteld – ofzoiets: twee keer heel kort achter elkaar, heel lang met een pauze erin, of nog iets anders. Inclusief de bijverschijnselen van vadsigheid, buikpijn en een zweterige nacht slecht slapen. In elk geval, qua menstruatie de raarste overgangsgril tot nu toe.

In die twee weken heb ik ook nog eens: (1) allergische uitslag gehad van iets, dat is net weer weg en jeukte gelukkig niet heel erg, maar heeft toch anderhalve week geduurd, (2) een recordweek aan declarabele uren gedraaid, vorige week – maar dat was natuurlijk ook een heel pittige werkweek, (3) stevig getraind, deze week, inclusief het eerste openwaterzwemmen (het duurde lang, maar nu is het water superlekker) en (4) nog wat andere dingen gedaan, waaronder naar een concert van Kiss woensdag, wat ook vermoeiend was, met lang staan en laat naar bed (maar het was ook leuk, zie deze recensie). En oja, ik had begin deze maand ook nog bloed gegeven. Toen wist ik nog niet wat me boven het hoofd hing!

Alles bij elkaar was ik verspreid over de afgelopen twee weken een dag of vijf ’s avonds totaal afgedraaid, en soms ook overdag merkbaar moe in een periode waarin ik toch al wisselvallig presteer en qua lopen een stevige vormdip heb (zie eerder). Ik had afgelopen week ook al wel in de gaten dat ik maar matigjes herstelde en me bepaald niet top voelde.

Nouja, en dan was het ook nog tropisch warm vandaag. Daar kan ik normaal gesproken goed tegen, maar misschien vandaag niet? Hardlopen voelde in elk geval als marteling – ik heb mezelf de rust gegund waar mijn lichaam om smeekte.

Ik heb me daarna wel vermaakt met kijken en ik heb ook nog foto’s kunnen maken van manlief. De eerste twee zijn van z’n doorkomst na het eerste rondje van de afsluitende 5 km (2 rondjes) hardlopen, en de derde is wazig maar toch de moeite waard, want dat was net voor de finish, hij haalde daar nog iemand in. Het zag er bij hem sowieso nog relatief energiek uit, ondanks dat hij het ook heel warm had gehad:

Henk aan het hardlopen

Henk haalt in

Goed, moed verzamelen, uitrusten en verder gaan. Maar op een dag als vandaag ben ik heel blij dat er dit seizoen niet over een paar maanden iets Heel Groots moet…

Door |2017-05-27T19:30:59+02:0027 mei 2017|Loop, Triathlon algemeen, Vrouwensport|1 Reactie

Terugblik: nog 2 leestips

In deze terugblik geef ik niet meer een overzicht van interessant leesvoer op Internet of elders, zoals ik eerder wel deed (meest recente voorbeeld en zie ook de boekencategorie). Ik heb het ook niet meer echt bijgehouden – het lezen wel, maar ik heb de links niet meer bewaard. Ik beperk de leestips daarom tot twee die wel bijzonder relevant zijn:

  1. Ik werd tot deelneemster van de maand uitgeroepen door de Vrouwentriathlon: http://www.vrouwentriathlon.nl/vrouwentriahtlon-webredacteur-louise-shes-an-ironman/ Ik vond het een hele eer, erg leuk om door collega-vrijwilliger Laura geïnterviewd te worden. Ik werd er een beetje raar van, want ik ben zelf webredacteur dus ik heb het stukje zelf geplaatst, en ik zat toen ook nog (tijdelijk) achter de Twitter-account @vrouwentriatlon, en dus was het gek om in de derde persoon over mezelf te tweeten, dat kon ik niet zonder te blozen:

Tweet over Ironman Louise

En dan uitloggen, onder m’n eigen naam inloggen, en ‘m retweeten – moderne schizofrenie!

2. Ik kreeg een mailtje van een ‘lotgenoot’: nog iemand die op z’n 50e Ironman werd, en daar een boek over had geschreven: De hemel, de hel, de triathlon van Ardy Felius (met de mooie domeinnaam triatfifty). Cover boekDat moest ik hebben natuurlijk! Ik heb het achter elkaar uitgelezen, benieuwd naar hoe het hem verging.

Dus lekker leeswerk, dat zeker, maar het boek bevredigt toch niet, vind ik. Felius jaagt zichzelf vanaf het begin van z’n sportcarrière regelmatig over zijn grenzen, met de ene overbelastingsblessure na de andere. Hij traint de hele tijd te vaak, te veel, te lang en te hard. Sport door met pijn. Kan dan lang niet trainen en geeft dan toch op het laatst nog even vol gas om toch aan een evenement mee te kunnen doen. Gunt zichzelf nauwelijks rust. Streeft ondanks al versleten knieën en ouder worden naar dezelfde tijden als vroeger. 

En nu zit hij dus een kapotte knie die het voor hem onmogelijk maakt om zelfs maar aan een tweede Ironman te kunnen denken – hij kan niet meer hardlopen (je ziet op de coverfoto de brace die hij nodig had bij zijn Ironman).

Dan is het sowieso duidelijk: dat is een totaal ander soort sporter dan ik. Voor mij staat heel blijven op de lange termijn altijd voorop, vóór wat voor prestatie dan ook. Dan presteer ik maar  wat minder, want ja, dat is ook zo ten opzichte van Ardy. Voor het boek mis ik iets van een persoonlijke ontwikkeling of leerproces – hij blijft het hele boek lang dezelfde fouten maken, geeft dat ook toe, gaat er zelfs een beetje prat op, noemt het ‘karakter’ (letterlijk: ‘de een noemt het karakter en de ander noemt het dom’, p. 139). Dat is zijn keuze, zijn leven, zoals hij zelf zegt, en dat is natuurlijk zo. Maar ik vind het niet interessant genoeg om er 200 pagina’s over te lezen.

Verder wemelt het boek van de taalfouten, ook dat is jammer. Wat wel weer voor Ardy pleit is dat hij me om feedback vroeg, dus in deze post staat voor hem niks nieuws.

Erg leuk vond ik wel zijn term ’tobsporter’ voor als het niet allemaal van een leien dakje gaat Daar herken ik mezelf dan weer wel in, en ik ben jaloers op het mooie woord!

 

Door |2017-01-17T17:06:25+01:0017 januari 2017|Boeken, Triathlon algemeen, Vrouwensport|1 Reactie

Terugblik: turbulentie!

Flyer toneeluitvoering BloedbruiloftZomaar ineens was dat grote doel waar ik twee jaar naar toe had gewerkt behaald en het proces ten einde. Zeker in de laatste maanden had het een groot deel van mijn tijd en aandacht opgeslurpt, en had ik er nogal wat voor opzij geschoven – ik schreef daar eerder over (voorbeeld). Van die focus heb ik enorm genoten, maar ik heb er ook naar uitgekeken om weer tijd en aandacht te hebben voor andere dingen.
 
Zo had ik me al voor de Ironman ingeschreven voor toneel (in februari uitvoering, komt dat zien!), een opleiding in de acceptance-and-commitmenttherapie (ACT) en ik had me voorgenomen om eindelijk examen te doen in de schriftelijke cursus Sportpsychologie en coaching die ik anderhalf jaar eerder in huis had gehaald.
 
Dat is allemaal gelukt:
 
Certificaat ACT-opleiding
Diploma sportpsychologie en coaching
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Als eindopdracht voor die opleiding Sportpsychologie heb ik trouwens een workshop ‘Omgaan met wedstrijdspanning’ ontworpen. Geschikt voor groepen, dus als iemand interesse heeft voor bijvoorbeeld de atletiekvereniging, hoor ik dat graag. Ik heb het thema geïllustreerd met wat ik nog steeds één van mijn mooiste Ironmanfoto’s vind – van kort voor de start:
 

2016_08_28_0063

 En toen… zat er nog meer ruimte in mijn tijd en er kriebelde van alles,  ook nog eens aangewakkerd door die ACT-opleiding (die was erg leuk, goed, nuttig), en ook wel omdat het met mijn werk redelijk rustig was. Met een beetje kabbelen neem ik niet zo gauw genoegen, vandaar dat gekriebel.
 
Het leidde uiteindelijk tot drie nieuwe plannen die nu volop in werking zijn:
 
  • Ik ga weer een boek schrijven! Of ik moet zeggen: we, want het is samen met Nicole. De werktitel is ‘Je hoeft geen supermens te zijn om  je grenzen te verleggen’; we willen trainingsadviezen geven voor ‘gewone stervelingen’ of ‘mindere goden’ (‘voor losers’, zegt manlief). Ons is het namelijk al een tijd een doorn in het oog dat de trainingsadviezen die je in boeken en op internet vindt, gericht zijn op, of op z’n minst afgeleid zijn van, toppers. Daar vindt immers het onderzoek plaats, en daar verdienen trainers het beste hun brood. Maar als je, bijvoorbeeld, ouder bent, minder getalenteerd of ergens een andere beperking hebt, dan vind je weinig. Dat gat willen wij vullen, deels met echte adviezen en kennis, deels met ervaringsverhalen van onszelf en anderen – en Nicole voegt daar een geweldige dosis humor aan toe!
    Er is een hoop meer over te zeggen, natuurlijk, maar dat doen we wel in het boek. Jullie horen er natuurlijk te zijner tijd meer over – na deze terugblik zet ik een punt achter dit weblog, maar ik zal nog zeker terugkomen als er iets te melden is over het boek. Dat kan nog wel even duren natuurlijk. Als je ideeën hebt voor de uitgave ervan, dan horen we dat graag!
  • En toen…. Besloot ik ook nog hardlooptrainer te worden, althans, de opleiding te gaan volgen. Sinds half november ben ik HIO, hardlooptrainer-in-opleiding, bij RunningHolland. Ik vond het tijd worden om twee jaar gemopper op hoe de trainingen bij RA gaan om te zetten in iets constructies (probleem is nu wel dat ik alleen maar kritischer word, maarja, da’s een tussenfase), een papiertje halen leek me goed voor mijn geloofwaardigheid als schrijver van een boek met trainingsadviezen, en ik heb nog vagelijk ook wel een gevoel van missie om iets te betekenen vooral voor vrouwen die zich tegen heug en meug naar de sportschool slepen omdat ze ‘moeten’ sporten. Maar concreet is dat nog niet, ik heb nog geen heldere plannen voor zelf trainer zijn.
    Eerst die opleiding maar eens. Die is leuk maar pittig. Ik heb er veel aan voor mijn eigen lopen (zie mijn verhaal van eerder over techniek, dit is de andere ‘input’ voor daar hard aan werken op het ogenblik), vind het leuk om met de groep samen te trainen en elkaar aan het werk te zien, ik leer ervan bijvoorbeeld op het gebied van anatomie en fysiologie en ook po het gebied van hardloop-trainingsleer meer tot in detail dan eerder. Ik vind het leuk om zelf trainingen te geven en dat gaat ook goed tot nu toe – ik heb al flink wat kwaliteiten gescoord, want dat is de beoordelingswijze.
    Maar het kost wel veel tijd (dertien zaterdagmiddagen in Amsterdam, plus flink wat huiswerk) en ik vind het soms oncomfortabel om de langzaamste te zijn in de groep – want ja, dat ben ik, en ik heb zelfs al een stuip van faalangst gehad bij een moeilijke oefening. Hoe het eraan toe gaat sterkt me wel in de overtuiging dat er een gat in de markt is voor trainers speciaal gericht op de mindere goden.
  • Van een heel andere orde: ik heb de moed bij elkaar verzameld en ben gestopt met de hormoonsuppletie die ik sinds april gebruikte vanwege mijn slechte slapen, vermoedelijk een overgangskwaal. De pillen hielpen (denk ik), maar ik voelde me er oncomfortabel bij: ervoer het een beetje als de natuur tegenwerken (overgang is geen ziekte) en mezelf chemisch aanpassen om de ratrace vol te kunnen houden, iets waar ik bij ritalin en anti-depressiva altijd tegen ben geweest. Bovendien had ik zo geen idee meer hoe het zat met mijn eigen veranderende hormonen. Ik voelde me wel heel kunstmatig vlakgetrokken. Dat was lekker, maar ook onnatuurlijk. En wat ging ik zo uit de weg?
    Ik voelde me in de periode na de Ironman zó goed dat ik dacht: ik durf het wel weer zonder. Zelfs als het slapen weer zo slecht wordt als ervoor, trek ik dat voorlopig wel, en hopelijk kom ik dan hormonaal in rustiger vaarwater. Mocht ik het niet trekken, dan zijn die pillen er als vangnet. Maar nu: weg ermee! 
    Ik vond het superspannend, maar het gaat prima. Ik slaap redelijk – goed genoeg in elk geval. Minder goed dan met de pillen of dan vroeger, maar veel beter dan de voorgaande vijf jaar, royaal genoeg om goed bij te functioneren. Ik snap ook beter waarom ik slecht slaap als dat zo is, wat meer grip erop geeft. Meer in het algemeen voel ik me op dit moment niet die speelbal van mijn hormonen die ik vorig jaar was. Terwijl het allemaal nog zeker niet voorbij is: nog geen menopauze in zicht. Wel word ik minder vaak ongesteld (hèhè, eindelijk). 
    Over het allerslechtste slapen van vorig jaar denk ik achteraf dat ik mogelijk op het randje van overtraindheid zat, als gevolg van de lange duurlopen in de aanloop naar de marathon en daarna het trainen te vroeg weer te zwaar oppakken. De combinatie van winter + hormonale disbalans + iets te zwaar trainen ontregelde mijn slapen kennelijk, waardoor het helemaal een uitputtingsslag c.q. vicieuze cirkel werd. Maar slecht slapen deed ik de 4 jaren daarvoor ook al, en waarom het ten opzichte daarvan nu zo veel beter is, weet ik niet. Ik ben echt niet vier jaar lang overtraind geweest. Maar ik ben wel blij met hoe het nu gaat!
En zo was het dus in oktober en november best turbulent. Ik zat in verschillende opleidingsachtige situaties tegelijk, dat was druk, en ik moest me in al die situaties verhouden tot enerzijds de groep en anderzijds de persoon vóór de groep (die ook nog wel eens wat over mij roept, zeg maar), en dat terwijl ik het spannend vond hoe het met mijn slapen zou gaan. Maar zo heb ik het gevoel dat ik mezelf ook wel heel hard ontwikkelde. Die comfortzone, die was ik onderweg naar de Ironman al kwijt; ik heb ‘m nog steeds niet teruggevonden!
 
En oja, ondertussen  moest ik ook nog gewoon werken. En dat werd nog een okee jaar ook, dat ik onlangs financieel kon afronden op net iets meer dan mijn streefomzet, en een boel interessante dingen gedaan ook. De zomer was erg rustig, maar dat kwam goed uit dit jaar!
 
Zwart gat na de Ironman? Absoluut niet. Eerder is het zo dat ik aan het Ironmanproces extra zelfvertrouwen heb overgehouden en dat meteen heb benut. Frappant genoeg verscheen precies daarover een artikel in Pyschologie Magazine van november: dat dat de meerwaarde is van afzien. Sportpsycholoog Gerald Weltevreden legt het in dat artikel uit. Blijf je altijd maar in je comfort zone, dan daalt je zelfvertrouwen. Van een uitdagend doel stijgt het – als het maar niet té uitdagend is. Ik had dat zelf op die manier nog niet zo helder voor ogen, maar het vat wel de afgelopen periode in één keer samen.
 
Ik zei eerder al, hè: geweldig, dat Ironman-proces. Kijk eens wat het oplevert!
 
Door |2017-01-06T10:33:46+01:006 januari 2017|Boeken, Loop, Trainer, Triathlon algemeen, Vrouwensport, Waarom|0 Reacties

Dank

Ironman kon worden, dat kon ik niet in m’n uppie. Hier komt mijn dankwoord.
 
Dank aan…..
 
In de eerste plaats de man die mij al meer dan 14 jaar uit de wind houdt. Hij is daarmee begonnen op 15 juni 2002 en hij is het blijven doen. Zonder daarbij ook maar één stayerregel te overtreden!
Zoenen!
In de dagen rond de Ironman was Henk mijn fotograaf en mental coach, daarover schreef ik al eerder, maar ook mijn kok, chauffeur, verzorger, trainingsgenoot, mecanicien én supporter. Hij heeft mijn twijfels, mijn zenuwen en mijn oogkleppen verdragen en me altijd gesteund in het ‘project Ironman’. Hij is ook ooit degene geweest die me bij de triathlonsport introduceerde. En nu is hij zelfs een beetje jaloers op mijn status en op dat mooiste shirt van de hele wereld…. Ojee, krijgt dat een vervolg? Henk, Ironman op je zestigste? Ik draai volgend jaar de rollen met alle liefde om!
 
Mijn trainingsbegeleider: Coen van Topvorm. Ik heb hem amper meer nodig omdat ik in al die jaren al zo veel van hem heb geleerd. Maar de paar adviezen die hij gaf, resulterend in mijn trainingsschema, met onder andere het twee-op-één-principe (elke derde week een herstelweek in plaats van elke vierde), het investeren in fietsen boven de 180 km en het lange taperen pakten hartstikke goed uit.  De maximaaltesten bij hem waren ook prettig bemoedigend, en ik kon altijd bij hem terecht voor vragen.
 
bier-selfie

Met Jo, na het fietsen

Mijn trainingsmaatjes: in de eerste plaats Jo, met wie ik samen een week in de Algarve fietste en die week werd het kantelpunt: daarvoor sukkelde ik met alles; daarna ging het goed. Dat is geen toeval!
 
Dan Nicole (fietsen en hoera, steeds meer zwemmen), Bob (lopen), Philip (fietsen), Christiane (die ik wel wat aandeed in de Schie, dat heb ik op dit blog niet eens durven opbiechten: ze werd na ons zwemmen ziek), de lunchuur-zwemgenoten van Zwembad West, Marijke (wandelen) en zal ik ook Jolanda (sauna) noemen? Sauna was vooral ontspanning, maar voor mij ook hitte-training.
 
Mijn club: Rotterdam Atletiek, de trainers en clubgenoten daar, met name trainer Aad en clubgenoot (en eerder mede-Tri-Experience-borstcrawl-leerling) Perry omdat hij vertelde over zijn ervaringen met het koude water bij de Ironman van Kopenhagen en me zo op het spoor zette van, uiteindelijk, Vichy, om zeker te zijn van warm zwemmen.
 
Met Nicole, vóór het fietsen

Met Nicole, vóór het fietsen

Degenen die mijn lijf heel houden: in de eerste plaats Masseur Marcel, al een bekende op dit blog. Als alles was gegaan zoals hij had gehoopt, dan had hij ten tijde van mijn Ironman in Spanje gewoond en daar een yoga-resort gehad. Voor mij was het fijn dat dat werd uitgesteld; hem wens ik toe dat hij zijn plannen binnenkort wel kan verwezenlijken. En dan kom ik een keer een weekje yoga doen, hoor!
 
Dan de fysiotherapeuten Marianne en Leanne, chiropractor Mulder en osteopaat Ferry (zelf oud-triatleet), die me regelmatig uit de knoop halen en verder ook adviseren. Ze begrijpen alle vier hoe belangrijk sporten voor een sporter is. Op het laatst was het advies van sportdiëtiste Sandra erg fijn.
 
Mijn huisarts moet ik hier toch ook noemen, dokter De Lorenzo, ook al vindt hij een paar keer per week een half uur op de crosstrainer staan genoeg sport voor een vijftiger. Hij wilde me wel een recept geven voor hormoonsuppletie vanwege mijn slechte slapen door de overgang, en dat spreekt bepaald niet vanzelf, heb ik begrepen. Ik weet niet waar ik nu zou staan zonder die pillen, maar als ik nog steeds regelmatig nachten van twee uur had gemaakt, zoals ik deed in februari en maart, dan was die Ironman nooit gelukt. Ik ben ambivalent over de pillen, wil er ook weer vanaf – maar wat is het fijn om weer normaal te slapen.
 
Jeroen van Tri-Run, die ik hier ‘bike-fitter’ noem, maar hij heeft me niet alleen goed op m’n fiets gezet maar ook breder geadviseerd.
 
Die fiets is nu in onderhoud bij fietsenmaker Den Braber hier in de buurt en hij reed en schakelde in Vichy als een zonnetje.
 
Annemarie Pruyt, voor de chi-running.
 
Tri-Experience en Zwemanalyse die me leerden borstcrawlen.
 
Mijn sportschool, Fitsportland, al zegt een Ironman ze daar niet zo veel. Bodybalance en spinning waren wel belangrijke trainingsingrediënten en ze geven daar prima instructie.
 
Al die organisatoren en vrijwilligers van al die evenementen die mijn tussendoelen waren of waar ik om een andere reden was. In het bijzonder de collega’s van het organisatieteam van de Vrouwentriathlon. Volgens mij zette bijvoorbeeld Kitty me op het spoor van de marathonrevolutie en Sione van betere core stability.
 
Dank ook aan alle mede-sporters (v/m) met wie ik ’n woordje wisselde bij die evenementen, in het bijzonder in juni in Luxemburg.
 
De leden van het triathlonforum en het forum van Fiets – daar heb ik reuzeveel van geleerd en ook veel plezier mee. Mijn andere digitale en papieren inspiratiebronnen heb ik hier steeds zo veel mogelijk vermeld.
 
De Ironman-organisatie, niet alleen voor het evenement en het een woord geven aan mijn nieuwe status, maar ook voor het regelmatig rondmailen en twitteren van waardevolle tips.
 
Dank ook aan de vrienden die zelf niks met triathlon hebben, want dat voorkwam dat ik helemaal achter die oogkleppen verdween. Fijn hoe Marjan en Engelien toch meteen wilden weten hoe het was gegaan.
 
Ik zou ook graag iemand willen bedanken van wie ik de naam niet weet en die ik nooit meer zie in Zwembad West, maar vroeger wel: man van toen een jaar of 30, donker haar, rode zwembroek, goeie zwemmer (instructeur?). We maakten een jaar of vijf geleden langs de kant een keer een praatje en ik zei toen tegen hem dat ik niet kon borstcrawlen omdat ik daar niet sterk genoeg voor was: na een paar baantjes verzuurden mijn armen. Hij zei toen: ‘Dat is geen kwestie van kracht, maar van techniek. Je probeert waarschijnlijk te hard te gaan; probeer eens rustiger te zwemmen’. Ik ben op basis van zijn woorden gaan experimenteren, en hij bleek gelijk te hebben – hartstikke gelijk zelfs! Vooral als ik buiten zwem, kan ik me er nog steeds over verbazen: kijk eens, ik kan kilometers lang  borstcrawlen! Wie had dat ooit gedacht! En dan moet ik nog vaak aan hem denken. Hij heeft een grote rol gespeeld in mijn triathlon-ontwikkeling, waarschijnlijk zonder zich daarvan bewust te zijn of het zich zelfs maar te herinneren.
Ik gebruik het gesprek met hem ook wel eens als voorbeeld als het gaat om zingeving: hoe je soms in kleine, terloopse dingen iets voor iemand kunt betekenen.
 
En tot slot: jullie. Dank, alle lezers van en reageerders op dit weblog. Ik schreef het al eerder: dat schrijven, dat wordt nog afkicken voor me! Ik heb het weblog in mijn diepste dalen wel eens als druk ervaren: als ik het Ironman-project zou opgeven of als het zou mislukken, dan had ik dat hier moeten bekennen. Maar dankzij het schrijven erover heb ik er meer van geleerd en meer uitgehaald; het is één van de dingen geweest die het proces zo zeer de moeite waard hebben gemaakt. Ik heb het met plezier gedaan, ik heb genoten van jullie reacties op dit blog en via andere kanalen.
Uiteindelijk was het verlangen om voor jullie een keer een blogpost te schrijven met de titel ‘I am an Ironman’ óók een grote motivator: ik keek daar stiekem al heel lang naar uit.
 
 
Door |2016-09-08T16:43:19+02:008 september 2016|Boeken, Fiets, Loop, Triathlon algemeen, Vrouwensport, Waarom, Zwem|1 Reactie

Hoop links

Ik postte vorige maand mijn collectie aan interessante, nuttige en leuke links, en toen dacht ik: ik moet er niet zo lang mee wachten, want dan hoopt het zo op. Nou, zes weken later en ik heb alweer een hoop! Hier komen ze:

  • Rond de Olympische Spelen verschijnt er een heleboel over vrouwensport, vooral omdat de Nederlandse vrouwen in de meerderheid zijn en ook nog eens veel succesvoller dan de mannen. Daar is zo veel over geschreven dat ik het onmogelijk allemaal kan linken – alleen al het AD, de Volkskrant en NRC hadden er specials over. Nou goed, eentje dan, van de Belgen, over het sexisme in de Olympische sportverslaggeving. Ja, dat is mij ook weer opgevallen.
  • Leuk verhaal van een leeftijdsgenote die een PR haalt op de Olympische afstand en concludeert “Je kan wel degelijk progressie maken, ongeacht je leeftijd, met de juiste trainingsaanpak en coaching.” Hearhear! Zij komt uit voor één van de Divisieteams van de Vrouwentriathlon.
  • In de categorie ‘wedstrijdverslagen’ deze van Triathlonforumgenoot Bart, over de Ironman van Maastricht. Ik voel z’n kippenvel helemaal mee!
  • Nog een bijzonder wedstrijdverhaal: Roy volbracht een triathlon op een plek waarop hij had uitgekeken vanuit het ziekenhuis toen hij daar lag om een donorhart te krijgen.
  • De Zesde Clan is een nuttige website over vrouwenzaken. Wat ze over sport schrijven, is altijd raak en belangwekkend. Zoals deze post over hoe zeer trainingsadviezen gebaseerd zijn op onderzoek naar mannenlijven (97 %!) – en hoe relatief die adviezen dus zijn.
  • Nou relativeert dit artikel van Ironman.com überhaupt trainingsadviezen, het is lekker nuchter.  Van de Ironman-organisatie kwamen sowieso wel een aantal aardige leestips de laatste tijd, zoals dit stuk van Carrie Cheadle (van wie ik fan ben) over de mentale voorbereiding van ‘race day’.
  • Ook dit NRC-artikel relativeert het nut van al die ‘krijg een nieuw lijf in X weken met Y minuten per dag’-adviezen. Niet heel nieuw of verrassend, maar het blijft nodig om bij mensen wat realisme aan te kweken kennelijk.
  • Ik kwam desalniettemin toch nog wel wat aardig trainingsadvies tegen voor vrouwen: over krachttraining en het afstemmen van je training op je hormonale cyclus. Dat gaat me dan net wel weer een beetje ver, vooral ook omdat ik denk: belangrijker dan je sexe/hormonen is het individuele maatwerk, qua trainen. Maar goed, wel zeldzaam food for thought, dit.
  • Een gedetailleerd advies om te onthouden voor als het ooit relevant is: sommige soorten antibiotica verhogen het risico op peesblessures.
  • In de categorie ‘gek’ dit bericht: de zo succesvolle Olympische Britse baanwielrensters lieten hun schaamhaar staan en dat heeft geholpen. Uhm, nou, dan zit het op dat punt bij mij ook wel, uh, snor!
  • Nogal specifiek, voor mij heel nuttig: bij zo’n Ironman kun je een special needs bag maken waar je halverwege het fietsen en lopen toegang toe hebt en dus van alles in kunt doen wat je denkt nodig te hebben –  van Bijbelteksten en foto’s van je kinderen tot een boterham  met Marmite (dat laatste ga ik doen). Om me een beetje te oriënteren op de inhoud van die tassen was de uitleg ervan nuttig, en ook de ervaringsverhalen, beide van de Ironman-organisatie, en beide ook vermakelijk.
  • En tot slot, speciaal voor Vichy: een schattige grafische weergave van hoe een rolling zwemstart eruit ziet.

 

Door |2016-08-23T10:35:00+02:0023 augustus 2016|Fiets, Loop, Triathlon algemeen, Vrouwensport, Zwem|1 Reactie

Waarom het soms goed gaat en soms kwakkelig

Vandaag heb ik et op-een-na-laatste trainingsblok afgerond (schema). Nu een rust-en-herstelweek en dan nog één stap zetten. De trainingsweken zijn zwaar. Het kraakt en piept af en toe maar ik herstel goed en ik voel mijn vorm groeien. Het gaat goed!

Dat was ook wel eens heel anders: het contrast met nog niet zo heel lang geleden is groot. Ik had het er hier toen nog over dat ik dit maar ‘Louises kwakkelweblog’ moest noemen. In de periode mei 2015 t/m maart 2016 ben ik van het ene probleem in het andere gesukkeld. De vage heup/bekken-blessure van het hele vorige seizoen en de sesamoïditis van dit vroege voorjaar waren de heftigste blessures. Daarnaast kampte ik met allerlei kleinere dingen en met chronisch slecht slapen dat verergerde.

Februari/maart. Nachten van maar twee uur slaap, en een dusdanig zere voet dat ik voor elke scheet een OV-fiets moet nemen omdat ik zelfs niet eens kan wandelen. Die Ironman, die kan ik wel schudden. Dacht ik. En nu gaat het hartstikke goed. Hoe komt dat? Waarom zit het soms mee en soms tegen? Drie dingen spelen volgens mij de hoofdrol:

  1. Toeval – pech versus geluk. Een niet te onderschatten factor, volgens mij. Die sesamoïditis, dat was gewoon pech, een suffe misstap. Niet alleen zei de orthopeed zoiets, maar ook was het volgens mij anders niet zo recht-toe-recht-aan overgegaan. Pech en geluk lijken soms in clusters te komen: je hebt van die tijden dat alles meezit en je hebt van die tijden dat er niks lukt.
  2. De belastingsbelans. Ik denk dat ik mezelf vorig jaar net een beetje over het randje heb geduwd: door de lange duurlopen die ik slecht verteer, door te eenzijdige krachttraining, door tijdens pittig trainen ook hard te werken en in een verbouwing te zitten. De balans is nu beter, zelfs al train ik harder: de lange duurlopen eruit, meer aandacht voor de core stability, het accent vooral op fietsen (wat ik juist wel goed verteer) en meer rust in mijn leven (meestal dan). In dit opzicht is het tobberige seizoen vorig jaar wel leerzaam geweest dus.
  3. De overgang. Hét kenmerk daar van is wel instabiliteit, dus die zorgt voor vlagen waarin het hormonale evenwicht meer en minder ver te zoeken is. In die kwakkelmaanden had ik een slechte vlaag, ik schreef daar ook over. Het slapen begon een serieus probleem te worden en daarom ben ik eind maart begonnen met hormoonsuppletie. Bingo! ik slaap sindsdien weer bijna zoals vroeger – wat een genot. Daar was het om te doen, dat was een gok en die heeft dus op dit punt goed uitgepakt. Verder voel ik me ook stabieler, al trekken de pillen niet alle hormonen recht. Enigszins ambivalent voel ik me er wel over, om medicijnen te slikken voor iets wat een natuurlijk proces is, geen ziekte. Maar het is minder hormonen dan de anticonceptiepil en het heeft iets opgelost wat mijn hele functioneren ondermijnde.

Een bijrol is volgens mij weggelegd voor:

  • Voeding: Ik eet me een ongeluk op het ogenblik, om voldoende calorieën binnen te krijgen voor al dat trainen. Ik doe dat redelijk gezond en zo krijg ik meer van alles binnen dan anders, en dat is gunstig natuurlijk. Ik heb bovendien bij beide blessures wat aangepast aan de supplementen en slik nu vitamine D, calcium/magnesium en glucosamine. Ik ben juist gestopt met vitamine C, voor kalmere darmen. Het zijn wel verbeteringen, maar mij lijkt dit een kleinere rol te spelen dan de eerste drie punten, want ik had volgens mij geen gapende tekorten.
  • Het seizoen: het gaat mij in de zomer altijd beter dan in de winter. Ik heb al mijn hele leven dat ik ’s winters een aantal keren fors verkouden  ben, de laatste jaren is dat slechte slapen ’s winters beduidend erger dan ’s zomers, en in het algemeen voel ik me stukken energieker in de zonnige, warme, lichte tijd van het jaar. Dat verklaart niet het contrast met vorige zomer, maar wel deels dat tussen nu en de periode oktober-maart.

Deze dingen versterken elkaar, dus met wat hormonaal gerommel en een chronisch slaapgebrek was mijn belastbaarheid kleiner dan normaal, zeker ’s winters, en dan komt pech harder aan en het getob daarover levert nog meer stress op – enzovoort. En met net wat lekkerder kunnen trainen voel ik mijn vorm en fitheid toenemen, dat vergroot mijn belastbaarheid, het gaat lekker, ik krijg vertrouwen – ook enzovoort.

Wat ik er ook mee wil zeggen is dat je het niet helemaal in eigen hand hebt. Ik hoop dat punt 1 van hierboven (geluk) nog minstens zes weken wil blijven voortduren! 

Door |2016-07-17T18:03:42+02:0017 juli 2016|Triathlon algemeen, Vrouwensport|0 Reacties

Alleen?

Jaren geleden kampeerde ik in Frankrijk, alleen. Ik hoorde mijn buren op een gegeven moment meewarig zeggen ‘elle est seule, la pauvre’. Pauvre voelde ik me helemaal niet, maar zo gezien worden ervoer ik wel als ongemakkelijk.

Ik ervaar datzelfde ongemak op het ogenblik ook weer af en toe, want ik krijg de laatste tijd vaak als vraag of ik al dat trainen alleen doe. Dus als ik vertel over hoe ik bezig ben voor de Ironman (schema), dan vraagt iemand “en doe je dan al die trainingen alleen?”

Het eerlijke antwoord is dat ik inderdaad het grootste deel van de trainingen alleen doe, maar dat lijkt het foute antwoord: ik vind dat klinken alsof ik pauvre ben: geen vrienden heb, niemand mij leuk genoeg vindt om samen mee te trainen. Dus dat ik asociaal, een nerd of einzelgänger ben en niet van contact met andere mensen houd, en indirect dus ook de vragensteller afwijs.

Zo.

Er zit voor mij kennelijk veel lading op ‘alleen’. Nou ben ik graag alleen, en ik zit totaal niet met alleen trainen. Sterker nog, ik kan er enorm van genieten en ik heb vrij veel ‘alleen’ nodig. De fietstraining van dik zeven uur in mijn uppie op 24 juni was balsem voor mijn ziel en stofzuigde een boel spinrag uit mijn hoofd. Het hoeft niet altijd zo lang te zijn, maar sporten houdt me psychisch gezond en dat zit ‘m vooral daarin.

Daarnaast is veel alleen trainen op dit moment ook gewoon een noodzaak. Ik heb een boel trainingsmaatjes, maar maar weinig die het zien zitten om 200 km in duurtempo te fietsen, of minstens 3 kilometer te gaan zwemmen – zwemmen is sowieso geen gezellige sport trouwens, weinig gelegenheid tot kletsen als je borstcrawlt.

In een variant vroeg laatst iemand ook of manlief met me meetraint. Nee zeg. Niet alleen heeft hij geen belang bij lange fiets- en zwemtrainingen (hij gaat naar Vichy mee als coach, chauffeur, kok, mental trainer en soigneur, niet als deelnemer), maar ik zou grote planningsproblemen krijgen als ik ook nog met zijn agenda rekening zou moeten houden.

Want dat is het ook: ik heb al moeite genoeg om al dat trainen in mijn eigen agenda ingepast te krijgen, het moeten coördineren met die van iemand anders is op dit moment gewoon te ingewikkeld. Mijn trainen is op dit moment ook niet-onderhandelbaar. 200 kilometer is 200 kilometer, en als er dan niemand meegaat, pech.

Wat ik nog het meest niet-alleen doe, is hardlopen, want dat doe ik bij een vereniging, één keer per week. En dat grotendeels voor de gezelligheid, maar ook wel om eens wat anders te doen, vooral afwisselende intervallen. Bij het zwemmen tref ik regelmatig zwembadmaatjes, in de sportschool maak ik wel eens een praatje, en ik fiets soms ook wel met een aantal fietsmaatjes, al is het maar voor een deel van de training, als het zo uitkomt. Want ik waardeer gezelschap zeker! 

Ik waardeer gezelschap zeker, maar wat ook helder voor me is: ik sport niet voor de gezelligheid en ik heb geen andere mensen nodig om gemotiveerd te raken of te blijven. Ik kan het dus prima alleen. Het eenzame is zelfs waar ik van houd bij de triathlon: je mág daar zelfs geen gezelschap zoeken, althans niet op de fiets (stayerverbod). 

In mijn eentje fietsen scheelt ook een boel gedoe: het eindeloze gehannes over hoe ver en hoe hard en hoe georganiseerd van de fietsverenigingen waar ik lid van ben geweest. Want soms is dingen samen doen knap ingewikkeld ook.

Dus – ben ik nou een nerd of een einzelgänger en zo ja, nou en? Nouja, wat er volgens mij soms in doorklinkt bij de vragenstellers is dat ik op dit moment dus ook heel veel tijd voor mijzelf claim. Al die uren dat ik train, ben ik niet bezig voor mijn opdrachtgevers, man of vrienden. In dat opzicht kun je zo’n Ironman-voorbereiding wel egocentrisch noemen: het is een dikke keuze voor mijzelf. En mijn indruk is dat dat zeker voor sommige vrouwen best wel beladen is, als het ‘zorgen voor’ stevig zit ingebakken. Of als ze het stiekem misschien zelf ook best wel zouden willen, máár… (nouja, met kinderen lijkt het me ook echt knap ingewikkeld).

Ik voel het zelf ook wel eens trekken: gaat manlief op dinsdag- en donderdagavond trainen, en ik net op maandag en woensdag. Hmm. Maar dat moet dus nu maar een tijdje. Mijn langste trainingen probeer ik te plannen onder zijn werktijd, zodat ik niet ook nog het halve weekend opgehoepeld ben. Maarja, hij merkt het wel natuurlijk, dat vele trainen van mij. Vindt-ie geen probleem, overigens.

Tot slot: dat oordeel van egocentrisme, daarvan weet ik wel waar het vandaan komt. Dat lag namelijk op mijn moeders lippen bestorven. Dat is voor mij natuurlijk ook de lading. Ironmantraining, soms is het heel therapeutisch.

Door |2016-07-05T20:12:15+02:005 juli 2016|Triathlon algemeen, Vrouwensport, Waarom|1 Reactie
Ga naar de bovenkant