Uncategorized

Update van mijn post over (geen) nieuwe plannen van 1 december:

– Ik heb nog steeds geen nieuw hoofddoel voor het seizoen. De laatste tijd neigde ik naar de Ironman 70.3 in Knokke, in het kader van alle Zeeuwse triathlons willen doen – het fietsparcours daarvan loopt door Zeeland. Maar vanochtend keek ik eens en zag ik staan dat dat € 435,52 kost en toen hoefde ik meteen niet meer. Het is niet alleen de decadentie van dat belachelijke bedrag, het is ook het weten dat de winst naar Chinese aandeelhouders gaat – bleh.

– De eerste wandeling van het Floris 5-pad zou afgelopen maandag van Steenbergen naar Dinteloord zijn. Maar….:

We konden niet over de brug bij de sluizen bij de monding van de Steenbergsche Vliet. Dat stond alleen heel kort van tevoren vermeld, en ook nog op een manier dat wij hoopten er te voet wel overheen te kunnen:

Er was geen alternatief, en zo werd dat dus een heen-en-weertje Steenbergen. Nog nooit zoiets meegemaakt, al helemaal niet in Nederland!

– Ik heb de adventsyoga-streak volbracht: tot gister heb ik elke dag yoga gedaan van Adriene’s decemberkalender. Ik heb die trouw gevolgd en maar één keer twee dagen omgewisseld omwille van de tijd. Het was leuk en goed, alleen was de laatste dikke week me te veel alleen maar mak en tam en op kalmte en ontspanning gericht. Het is voor mij ook wel eens goed om niet prestatiegericht bezig te zijn, maar op het laatst was het me toch te veel. Maandagavond was dat een sessie die ik al kende en die ik niet zo leuk vind (het is een van de weinige filmpjes met een fout, dus dat Adriene iets eerst op rechts doet en dan op links iets vergeet, en ze praat te druk voor de aard van de sessie), en toen meteen dinsdagochtend erachteraan een voor mij onbekende die wel het summum van rustig was, met ook heel langdurige instructies, en toen had ik het helemaal gehad. Dat lag ook wel een beetje aan het tijdstip: ’s ochtends wil ik liever m’n bloed laten stromen. Ik heb ook geen last van kerststress, ben zelfs relaxter dan anders, mede dankzij een heerlijke midweek uitwaaien op Schiermonnikoog vorige week, dus al dat ontspannen hoeft niet. Het deed me denken aan waarom ik yoga vroeger niet leuk vond: dat ik het er niet warm van kreeg. Dus ik was blij dat de streak erop zat. Ik ga terug naar de gebruikelijke yoga-regelmaat, met zeker ook ontspannen, maar ook wat meer pit.

– Ik heb besloten de Festive500 niet te gaan doen. Ik had het dagelijkse yogaën al een beetje als ‘moeten’ ervaren en ging 500 kilometer afleggen tussen gister en 31 december ook te veel zo zien. Het weer is op zicht zacht en rustig genoeg om veel te fietsen, maar ook wel erg grijs en vochtig, en ik had moeite om m’n andere dingen los te laten: zwemmen, dippen, hardlopen. Dat allemaal inpassen ging te veel knetteren in mijn hoofd. Ik ga nog wel een paar keer lekker fietsen, maar zonder kilometerplicht.

– De wekelijkse ‘streak’ van leuke loopjes zet zich lekker voort. Nouja, eentje ervan was niet zo leuk: bij de Inkelcross werd ik kansloos laatste, op grote achterstand. Het niveau van dat crosscircuit is erg hoog, dusdanig dat het niet leuk voor mij is. Bij de JARO-crossen heb ik steeds nog wel minstens één andere dame achter me, en meerdere heren in de andere startserie. Bovendien kom je daar nooit op achterstand binnen, want de opzet is een bepaalde tijdsduur en dan het rondje afmaken. De tragere lopers lopen dus minder rondjes. Ik vind dat circuit erg leuk om te doen – nog één cross te gaan.

Verder gaat alles eigenlijk best wel lekker op het moment. Nouja, zwemmen wat minder: ik ben veel snelheid kwijt en kan het nog steeds niet goed terugvinden, plus ik zit met wat frustratie vanwege de drukte in de zwembaden hier. Daarover een andere keer meer. Maar ik ben de laatste anderhalve week heel veel buiten geweest en ik voel me hartstikke fit voor de tijd van het jaar. Hier tot slot nog even een mooie Schiermonnikoog-foto:

Zonnige feestdagen gewenst!

Ik had de link van het stuk hier van laatst over mijn fietshuur in Enschede doorgestuurd aan een vriend van me die onlangs een e-bike heeft gekocht. Motto: vraag me niet enthousiast te zijn over je aankoop. Hij mailde terug: ‘Je bent echt anti-e-bike 😉’

Dat zette me aan het denken: ja, hoezo eigenlijk? Want die aversie is er. Ik heb nog wat gemaild met de klantenservice van Fletcher Hotels over mijn ervaring en de abominabele prijs-kwaliteitverhouding van hun fietsen, en kreeg toen als geste een voucher voor een keer e-bike huur. Toen dacht ik: ‘steek die e-bike maar in je jeweetwel’. Ik wil er niet op dood gevonden worden, zal ik maar zeggen.

Waar komt die weerzin toch vandaan? Een belangrijke rol speelt de last die ik heb van de grote hoeveelheid e-bikes. Aan de ene kant heb ik hinder van de langzaam fietsende bejaarden en toeristen op e-bikes die de recreatieve fietspaden bevolken en die bijvoorbeeld hardnekkig naast elkaar blijven fietsen en die traag en onhandig reageren als ik achter ze bel om ze in te halen (zie dit draadje), zodat mijn eigen sportieve fietstocht een hindernisbaan wordt. Aan de andere kant heb ik in de stad last van de speed-pedelecs en fatbikes (en scooters) die me voorbij komen raggen op snelheden die niet op een fietspad thuishoren en die het daar levensgevaarlijk maken. Ik zit er voor mijn gevoel dus als het ware ‘tussenin’ en ervaar daardoor het zelf-trappen als steeds lastiger en stressvoller (zie ook een eerdere post en het boek dat ik daarin noem).

Maar ik weet ook wel: eigenlijk is dit meer een infrastructuurprobleem dan een e-bike-probleem. De fietspaden zijn niet bemeten op de huidige drukte en snelheidsverschillen (uh, en het gedrag van veel fietsers), en ik zie ook nog geen enkele beweging in de goede richting. Dat kun je e-bikers niet aanrekenen, sterker nog: het is leuk dat zo veel mensen fietsen. Een aanpassing van de infrastructuur zou ten koste gaan van ruimte voor de auto, en dat is duidelijk nog een brug te ver. Ook handhaving loopt achter, al is daar net wel een beginnetje.

Maar er is nog iets. Het gaat mij aan het hart dat in een dikke tien jaar de Nederlandse fietscultuur radicaal is veranderd. Standaard fietsen is nu op een e-bike in plaats van dat je zelf trapt – mijn ervaring in Enschede onderstreepte dat nog maar eens. Die verandering is voor een paar mensen een zegen: als je ziek bent of stokoud, of problemen hebt met je knieën, kun je dankzij de trapondersteuning mobiel blijven en plezier houden in het fietsen. Dus voor die individuen is het een geweldige ontwikkeling. Net zoals voor die enkeling voor wie de e-bike de auto vervangt, maar dat is een piepkleine minderheid. En eigenlijk heeft sowieso elk individu altijd wel de een of andere goede reden om op een e-bike over te stappen.

Maar als je de verandering collectief bekijkt en afzet tegen het zelf trappen van vroeger, dan ziet het er zo uit:

• Groter gemak, met als gevolg een teruglopende gezondheid. Zelf trappen is simpelweg beter voor je gezondheid, omdat je je zwaarder inspant.
• Grotere snelheid, met dus meer haast en onveiligheid op het fietspad, voor de e-bikers zelf (voor een deel omdat die dingen gaan doen die ze anders niet zouden doen en ook eigenlijk niet goed genoeg kunnen), maar ook voor de andere gebruikers daarvan – wat ik hierboven beschreef. Net als gemak is snelheid sowieso een discutabele waarde. Dan ben je dankzij je e-bike sneller thuis uit je werk, maar moet je vervolgens wel aan de mindfulness om uit de jakkeren-stand te komen.
• Milieuschade: die accu’s moeten worden gemaakt en opgeladen.
• Grotere ongelijkheid, omdat e-bikes veel duurder zijn dan gewone fietsen en dus niet voor iedereen weggelegd. Je zult bijvoorbeeld maar als enige van een vriendengroepje zonder e-bike naar school moeten fietsen. De sociale druk om over te stappen op een e-bike is sowieso gigantisch. Je moet denk ik dezelfde mate van aversie hebben als ik om het níet erg te vinden dat iedereen je voorbij sjeest in de spits, zoals op het drukke forenzen-fietspad hier in de buurt, dat uit de stad langs de Schie voert.

En dat alles bij elkaar, zie ik als helemaal symptomatisch van het doorgeschoten huidige kapitalisme: het lokt je ergens naartoe met de belofte van genot, gemak en tijdwinst, het klopt je geld uit de zak, het maakt dankbaar gebruik van onze gevoeligheid voor groepsdruk – en de negatieve gevolgen ervan dragen we collectief en zijn bovendien onze ‘eigen verantwoordelijkheid’.

De e-bike staat voor mij dus symbool voor iets wat op veel bredere schaal uit de hand loopt. Mijn verzet tegen de e-bike is daarom mijn verzet tegen een dolgedraaide wereld. En natuurlijk bereik ik daar niks mee voor dat collectief. Wel voor mijzelf als individu, en hopelijk ook voor net dat hele kleine beetje minder groepsdruk.

(met dank aan Arno voor de inspiratie!)