Triathlon algemeen

De zwemhandschoenenzoektocht

In het winterzwemexperiment kwam ik erachter dat de bottleneck voor mij m’n handen zijn, of meer bepaald: m’n vingertoppen. Die gaan pijn doen in de kou, iets heel anders dan gewoon koud: echt naar, en ze blijven de rest van de dag ‘aangeslagen’.

Tot een graad of tien gaat het goed, ging het goed, tot in de loop van november, met blote handen. Ik had geanticipeerd en handschoenen gekocht, bij Zwemanalyse, waar ik meer spulletjes van heb, onder andere mijn neopreen badmuts – altijd goede ervaringen. Dus ik ging er zonder voorbehoud mee zwemmen, maar… net zulke zere vingers als zonder. Het water klotste dan ook ongehinderd rond mijn vingers. Het is maat S en het handgedeelte zit prima, maar de vingers zijn véél te wijd. Zo wijd (er kunnen bijna twee van mijn vingers in één van de handschoen) dat ik me niet goed kon voorstellen dat er mensen zijn met kleine handen en zulke dikke vingers. Ik heb Zwemanalyse gevraagd of het geen productiefout was, maar nee: ze horen zo. Nou, da’s niks.

Het werd december en de watertemperatuur vloog onderuit, dus ik had snel nieuwe handschoenen nodig. Ik heb andere winterzwemmers om hun ervaringen gevraagd en op grond daarvan snel bij de Decathlon duikhandschoenen gekocht. Daar kon ik passen. Ik kon er redelijk mee zwemmen, althans, schoolslag. Bij borstcrawl leek het water erin te lopen via mijn polsen. Misschien was dat op te lossen met m’n wetsuit eroverheen, en de te wijde handschoenen eroverheen hielp ook, maar ik dacht dat het nog beter kon.

Toen heb ik zwemhandschoenen van BTTLNS gekocht, online, nadat ik een paar had gepast van een openwaterzwemmer, via-via (dank, Johan en Marjolein!). Die leken me wat degelijker, en dat blijkt ook zo te zijn. Ze werden geleverd in een mooi doosje, maar dat terzijde:

Ik kon die eerst niet beproeven, want sinds kerst was de watertemperatuur zo hoog dat het met blote handen kon: rond de negen graden. Maar afgelopen weekend was dat weer andere koek: ineens terug naar vier! Langs de rand lag zelfs wat ijs.

Voor de zekerheid wilde ik met een dubbel laagje zwemmen, maar dat kreeg ik maar met één hand voor elkaar. Het is een heel gepruts, zoals het toch al veel werk is om me in al het benodigde neopreen hullen.

Zo had ik dus links twee laagjes, en rechts alleen die allernieuwste handschoenen. Ik heb zes minuten gezwommen, met links ging dat prima, rechts deed de kou aan het eind mijn vingertoppen iets pijn. Dat was te harden, maar het is wel nog steeds de begrenzer van het winterzwemmen. Dat koud maar idyllisch was onder de winterzon:

De volgende keer ga ik toch nog iets meer mijn best doen op dat gepruts. Verder kan ik concluderen dat er behoorlijk verschil zit tussen de handschoenen, maar dat ik dé oplossing nog niet gevonden heb. Ik zing het hier wel mee uit deze winter, maar tips voor nog betere handschoenen hoor ik graag. Zou dikker dan deze 3mm neopreen bijvoorbeeld helpen?

Door admin|2023-02-22T14:24:07+01:0024 januari 2023|Triathlon algemeen, Zwem|0 Reacties

Lees meer

2022 was een goed jaar, X 7

Tijd voor mijn gebruikelijke sportieve jaaroverzicht. Het was een goed sportjaar, in zeven opzichten. Die zet ik hieronder op een rijtje, elk voorzien van een toepasselijke foto, en samen met de mitsen en maren die er ook waren maar duidelijk ondergeschikt aan de goede grote lijn.

1. Het was weer veel gewoner dan de voorgaande twee jaren, en wat was dat fijn. Gelukkig: er kon vanaf het vroege voorjaar weer wél van alles doorgaan. Lekker gewoon weer naar het zwembad kunnen, de sportschool herontdekt, en vooral: ik heb met volle teugen genoten van mijn vele loopjes, zwemevenementen en triathlons van dit jaar.
De ‘gewoonheid’ vertaalde zich bovendien in weer veel meer stadsfietsritjes. Hoe veel, dat weet ik niet precies, want ik klok die niet, maar ik denk dat het vanaf april vaak weer de gebruikelijke gemiddeld 3-3,5 uur per week is geweest.
Desalniettemin had corona nog invloed op dit sportjaar, vooral in de vorm van mijn eigen besmetting, begin juni. Daardoor kon ik niet meedoen aan de laatste Vrouwentriathlon en liep ik voor mijn gevoel een tijd nogal achter de feiten aan. Ik was, met net ervoor ook nog verkouden, zeven weken lang in meer of mindere mate beperkt in het sporten. Ik vond dat best wel spannend, vanwege de vele verhalen over langdurige covid-gevolgen. Maar ik herstelde gewoon helemaal. Daarna was ik een tijdlang wel steeds trainingsachterstanden aan het wegwerken (voorbeeld). Uiteindelijk kwam alles op z’n pootjes terecht en raakte ik vanaf augustus goed in vorm.

Tijdens mijn eerste triathlon na de covid, in Oud Gastel in juni – ik zou even later uitstappen maar wel toch heel tevreden

2. Ik heb de goede dingen uit de coronatijd behouden: ik doe nog steeds regelmatig yoga (in totaal 94 uur dit jaar), onder andere voor rekken, buikspieren en core stability, die routine doet me nog steeds veel goed. Ik heb het regelmatige wandelen, voor het lekker, op het Pelgrimspad, bij de stiltewandelingen en in het kader van #projectdaglicht (inmiddels in seizoen 3), erin gehouden.
Mede daardoor is de grootste kwantitatieve uitschieter van dit jaar het wandelen: 744 km, meer dan ooit. Daar zat de vakantie op de Brabantse Wal bij, met 125 km in vijf dagen, maar de rest was allemaal ‘tussendoor’. Wandelen heeft voor mijn gevoel nu echt mijn vierde sport. Zodoende deed ik die erbij op mijn grote-definitie-van-fit-dag, op 1 september – een van de leukste sportdagen van het afgelopen jaar.

Streekpad Brabantse Wal in september, etappe 2. Henk kan me zo wel uittekenen, denk ik: met routeboekje

3. Ik heb mooie prestaties behaald. De duidelijkste is het PR op de kwart triathlon, ondanks een verkoudheid, op 22 mei in Ter Aar. Dat PR was een langgekoesterde wens. Andere mooie prestaties vond ik de 1/3e in Leiderdorp (waarin ik ‘revanche’ nam voor het uitstappen in mijn eerste post-covid-triathlon, de 1/3e in Oud Gastel), de kwart triathlon in Hengstdijk, waar ik onverwacht vloog op de fiets, en in het najaar twee goede vijf kilometers bij de Parkrun (in de buurt van mijn PR van vorig jaar, volgens mijn horloge zelfs een keer sneller, maar misschien is dat een meetfout).
Bij de triathlons viel me dit jaar op dat de sporten goed in balans waren: in Ter Aar alledrie, later vooral de verhouding tussen fietsen en lopen. Ik was daar de afgelopen jaren wat mee aan het klooien en daar heb ik van geleerd. De ‘midzomerse’ loopimpuls van de halve marathon pakte goed uit. De vele rustige duur daarvoor tranfereerde mooi naar het fietsen, iets wat ik vaker heb gemerkt, en was natuurlijk ook gewoon goed voor het lopen tijdens de erop volgende triathlons. Vooral in Leiderdorp heb ik voor mijn doen opvallend goed gelopen, na ook hard fietsen.

Hengstdijk

4. Het zwemmen kwam aan het eind goed. Ik vond dat namelijk misschien wel de grootste teleurstelling van het sportjaar: dat mijn zwemmen zo snel stagneerde. Ik had de hoop dat ik met eindelijk weer wat lijn erin en met een herhaling van de cursus Powerstroke de techniek en snelheid zou kunnen terugvinden van net voor de eerste lockdown. Toen, februari 2020 dus, zwom ik op mijn snelst en was ik op weg naar een kilometer in 19 minuten – wat nooit is gelukt, want toen sloten de zwembaden. Ik begon dit seizoen lekker, maar rond de tijd van mijn covid-besmetting in juni stagneerde de snelheid en daarna ging die zelfs behoorlijk achteruit. Mogelijk heb ik toen te veel energie gegeven aan het lopen en het fietsen?
Zodoende heb ik weliswaar bij dat PR in Ter Aar in mei het hardst ooit gezwommen in een triathlon (precies 20 minuten over een kilometer), maar in Bodegraven in september, ook in het zwembad, had ik 10’30 nodig voor de halve afstand… Ik heb ook voor mijn gevoel nooit de techniek teruggevonden die ik had in de winter van ‘19/’20. Dat was frustrerend.
Ik heb wel leuke zwemdingen gedaan, waaronder de Jan de Koele zwemtocht en – samen met Niels – zwemmen in de sneeuw in Amsterdam en in de Bosbaan. Het zwembad van Pernis bleek ook een ontdekking.
En uiteindelijk werd kwam het winterse doorzwemmen en werd het zo toch nog een bijzonder zwemjaar. Dat is voor mij altijd een grote kick: nieuwe dingen doen, mijn grenzen verleggen. Niet met snelheid dit jaar, maar dus wel met koud water ervaren.
Mijn zwemgetallen zijn overigens onbetrouwbaar omdat m’n horloge die sport stelselmatig slecht meet. Ik kom uit op 120 kilometer, het is ongetwijfeld heel wat meer geweest.

In de Schie in november, met m’n thermometer-eend

5. Ik heb een boel nieuwe dingen gedaan. Dat winterzwemmen dus, maar ik heb ook aan mijn verzameling triathlonafstanden de XS kunnen toevoegen en ik heb drie nieuwe multisportwedstrijden gedaan: de swimbike L en twee zwemlopen, eentje in het zwembad en eentje in zee en duinen, samen met Nicole. Die XS en de swimbike voerden manlief en mij naar Grevelingen (F), erg leuk. De triathlons van Bodegraven en Hengstdijk deed ik ook voor het nieuwe parcours, en vooral Hengstdijk was geweldig, met onze slaapplaats klem tegen het parc fermé. Sinds oktober ben ik ook ‘nieuw’ aan het trainen, daarover binnenkort meer, als ik het ga hebben over mijn plannen voor 2023.

Net uit het water tijdens de XS in Gravelines (juli)

6. Ik ben het hele jaar fit geweest. Okee, in het voorjaar kort achter elkaar dus die verkoudheid en covid, maar dat was het dan ook, en dat is voor mijn doen beter dan gemiddeld qua infecties, voor het vierde jaar op rij. Ik heb blessurevrij kunnen sporten, nouja, ook dat bijna: ik heb wat last van mijn pols gehad met nog steeds wat restantjes, en dat ganglion uit oktober zit er nog steeds. Dat hindert nauwelijks bij het sporten. De chiropractor houdt me nog steeds mobiel, maar daar kwam ik het afgelopen jaar beduidend minder dan de jaren ervoor, ook een goed teken. Ik voel me ook nog steeds stabieler worden voor wat betreft het ‘wegtrekken’ van de overgang.
Hoe goed het me vanaf de herfst is gegaan, is echt opvallend. Het wemelt van de luchtweginfecties en voor mij was het een drukke en soms ook stressvolle tijd. Maar mijn lichaam geeft geen krimp. Lekker hoor!
(Die drukke tijd had voor een deel te maken met een ander soort hoogtepunt van het jaar: dat mijn boek Optimaal blijven sporten er komt, dus dat ik een uitgever heb gevonden en dat boek ondertussen in het drukproefstadium is!)

Te verschijnen in maart 2023!

7. Sporten heeft me weer veel plezier gegeven. Nouja, niet alleen maar. Ik had het al over de zwemfrustratie en er was ook een loopfrustratie: dat het in het voorjaar niet lukte een goeie halve marathon te lopen. De tweede poging was mogelijk net op een slechte dag, maar de eerste, overigens wel een heel leuke dag met Robin, snap ik toch niet helemaal, ook achteraf niet. Het enige wat ik kan bedenken is dat ik toch weer net iets te zwaar had getraind, iets te vaak in de aversie – benen die niet meer willen.
Ik heb gelukkig ook heel veel heel lekker gelopen. Net iets meer dan vorig jaar: ik ging tien dagen geleden door de grens van de 1000 hardloopkilometers. Het is mijn op-een-na-hoogste kilometeraantal ooit, alleen in 2015 liep ik meer.
En ik heb ook weer lekker gefietst. Het voelde als een beetje mager fietsjaar, maar dat blijkt niet uit de cijfers: 4000 geklokte km is okee, te vergelijken met vorig jaar. Toen was het meer, maar dat zit ‘m vooral in de vakantie. Dit jaar was de fietsvakantie een stuk korter, maar wel een hoogtepunt: naar ons tiende Trappistenklooster in Engeland. Daarna was ik zomaar ineens in bloedvorm, ook erg lekker. De laatste paar maanden heb ik de lol van spinning weer teruggevonden (10 uur in totaal).
Uiteindelijk is dit punt het allerbelangrijkste. En dan niet de kilometers, de uren of de wattages, maar wel het plezier, de ontspanning, de zelfzorg, de gezelligheid met de sportmaatjes (met name: Henk, Nicole, Niels, Robin, Marijke, Leon en Jo, Henks groepsgenoten bij RA en de vaste mede-Parkrunners). Het was er weer allemaal dit jaar, en ik houd het er graag in.
Bij dit punt zou ik talloze foto’s kunnen plaatsen, van al die mooie en fijne dingen van het jaar. Ik heb gekozen voor een illustratie van de gezelligheid en de terugkeer van de evenementen:

Met Nicole na de finish van een van de eerste evenementen weer: de vestingloop in Gorinchem in maart

Hier zijn de getallen nog even, in vergelijking met de vorige twee jaren:

(kilometers)	2022	2021	2020
Zwemmen	? (> 120 km)	75	132
Fietsen	4004	4863	4686
Hardlopen	1034	1003	780
Wandelen	744	456	549

Door admin|2022-12-31T17:02:39+01:0031 december 2022|Fiets, Loop, Triathlon algemeen, Waarom, Zwem|2 Reacties

Lees meer

Vinkjes zetten

Toen ik gister om een uur of 4 onder de douche stond na een korte hardlooptraining, voelde ik ineens enorme opluchting: aaaah, ik hoef straks niks! De voorafgaande vijf weken was het steeds zo gegaan dat ik eerst de ‘moetens’ van m’n agenda en to-do-lijst afwerkte, en als ik dan nog enige puf over had, besteedde die ik aan de extra redactieronde van mijn boek. En anders lag ik voor pampus.

Vandaag realiseerde ik me dat het gek is dat ik dat gevoel van opluchting kreeg na het sporten. Hoezo, sporten ‘moet’ toch niet, in deze overgangsperiode? Mijn ‘vrije tijd’ was toch al vóór het hardlopen begonnen?

Nouja, inderdaad al wel, of althans: ik was vooraf eigenlijk van plan geweest om tussen de middag hardlopend naar het zwembad te gaan. Dat had ik laten schieten uit een vaag gevoel van ‘geen zin’, voortkomend uit net lekker op dreef zijn met werk. Dat was rond drie uur klaar, en toen had ik meer zin. In alleen lopen, zwemmen kan vandaag ook nog en dat komt ook best goed uit. Dus in dat opzicht had ik die dag zeker niet ‘gemoeten’: ik had m’n plannetje laten schieten en naar behoefte het sporten ingevuld.

Aan de andere kant hoort sporten toch wel degelijk bij de af te vinken dingen, in zo’n maand als oktober. In de zin van: best wel hoog op de prioriteitenlijst, hoger zelfs dan met het boek bezig zijn. Omdat ik weet: als ik het niet doe, is dat slecht voor mijn lichaam en geest. Dan houdt het met het boek ook wel een keer op.

En omdat sporten niet is in te halen – je kan niet de hele week doorschuiven naar één mega-lange sessie op zondag ofzoiets. Nouja, dat kan wel, maar dat is dan toch echt iets wezenlijk anders dan regelmatig korter sporten, qua trainingsprikkel, maar ook op het gebied van luchten en ontspanning tussen het werken door.

Het is een nauwe balans: te veel ‘moeten’ op sportgebied is niet goed, dat is sportverslaving, maar enige discipline en er hoge prioriteit aan geven is juist goed. Ik moest na gister even wat gewetensonderzoek doen, om tot de conclusie te komen dat die balans de afgelopen maand bij mij toch wel klopte. In totaal was het allemaal weliswaar te druk en te veeleisend, maar de rol van sporten daarin was positief: het sporten was fijn en ik ging er flexibel mee om. Nee, ik ben niet sportverslaafd ????

Het boek is weer naar de uitgever, werk wordt iets overzichtelijker, en zodoende had ik gisteravond inderdaad zomaar tijd over, voor het eerst in vijf weken. Ik wist bijna niet meer wat daarmee te doen. Die weken hebben veel opgeleverd: een beter boek en veel omzet (voordeel van eigen baas zijn: dat je hard werken terugziet op je bankrekening). Maar fijn dat er nu wat meer rust komt.

Door admin|2022-11-04T11:20:07+01:004 november 2022|Triathlon algemeen, Waarom|0 Reacties

Lees meer

€ 35

Mijn podiumplek in Hengstdijk had nog een leuk gevolg: afgelopen week kreeg ik € 35 op mijn bankrekening gestort. Prijzengeld – mijn eerste ooit! Ze hadden het gezegd, maar ik kon het eerst nog amper geloven, vandaar dat ik er in mijn blogpost niks over had gemeld. Het bleek echt waar. En die podiumplek is nog steeds heel relatief. Maar toch erg leuk!

Wat ik zeker níet wil wegrelativeren, en waar ik helemaal superblij mee ben, is die goede vorm van toen. Die is bevestigd: ik heb een paar dagen later een FTP-veldtest gedaan, en kwam uit op een vermogen bij omslagpunt van net boven de 230. Dat is ongeveer* gelijk aan vorig jaar, met minder fietsen. Toen was ik daar zeer mee in mijn nopjes, nu nog meer eigenlijk.

Want de dag erna heb ik ook nog mijn op-een-na-snelste vijf kilometer ooit gelopen. in 25:21. En dat is heel anders dan vorig jaar, want toen had ik bij die FTP-test al weken niet hardgelopen. Ik heb dit jaar bovendien veel gewandeld en met yoga m’n core stability en kracht onderhouden, meer dan vorig jaar in de nazomer. Allround ben ik veel beter in vorm dus.

In september heb ik ook meer gezwommen dan vorig jaar, maar veel was dat niet. Zwemmen heeft deze zomer in het gedrang gezeten. Het is – opnieuw – niet zo goed geworden als voor de eerste lockdown, ondanks een veelbelovende start en veel aandacht voor techniek in het voorseizoen. Het blijft heel moeilijk om de drie sporten tegelijk op hoog niveau te krijgen, dat blijkt wel weer. Ik heb wel veel zwemplezier gehad – uiteindelijk het allerbelangrijkste!

Waar die goede vorm ineens vandaan komt, ik weet het niet. Ik had eerder in de zomer het gevoel: het gaat best lekker, maar net niet helemaal top. Dat leek me een gevolg van enerzijds het gekwakkel met verkoudheid en covid in mei en juni en daarna met ‘inhaalacties’ trainingsachterstanden wegwerken, en anderzijds veel met andere dingen bezig zijn, meer dan in andere zomers. Met een boek dat af moest, om maar wat te noemen. En met een man met staar en een fragiele vader.

De hele zomer had ik wat heimwee naar vorig jaar, toen ik me vanaf augustus een tijdlang supersterk voelde en onder andere een PR op de 5 kilometer liep. Misschien was dat eenmalig, dacht ik, misschien een gekke ‘uitschieter’ van de laatste ups en downs van de overgang. Dat vond ik jammer – het was toen zo fijn.

En ineens was het dit jaar weer net zo fijn. Het was niet eenmalig, het kan nog steeds. Het was waarschijnlijk inderdaad wat vertraagd door het gerommel in mei en juni. Maar ik kan me duidelijk nog steeds helemaal supertop voelen! Dat gevoel, die benen die alles willen, dat is veel mooier dan welk prijzengeld dan ook.

Maar én die benen én prijzengeld, op een mooie zondag in Hengstdijk, dat is helemaal geweldig natuurlijk!

(*De getallen zijn niet 1-op-1 te vergelijken, want ik heb wat zitten rommelen met cranklengte. Mijn FTP was vorig jaar uiteindelijk net iets hoger, maar het was nu hoger dan vóór de echte piektrainingen vorig jaar. Dat echte pieken heb ik nu niet gedaan, dat had mogelijk nog wel een procent of vijf opgeleverd en dan was ik boven de waarden van vorig jaar uitgekomen.)

Door admin|2022-10-08T14:23:02+02:008 oktober 2022|Triathlon algemeen|0 Reacties

Lees meer

De fotograaf ❤️

Van mijn triathlons in Bodegraven en Hengstdijk had ik veel meer foto’s dan gebruikelijk, en dat was in beide gevallen omdat manlief wel meekwam, maar niet meedeed en in plaats daarvan foto’s maakte.

Dat was natuurlijk fijn, voor mij en anderen (hij deelt de foto’s graag) en hij had er zelf zeker ook lol in. Maar het was niet alleen maar leuk: hij heeft best een lastige zomer.

Zijn 90-jarige vader leeft al een paar maanden langer dan verwacht, en dat is heel mooi, maar het is ook zeer precair en Henk doet veel voor hem – met liefde overigens.
Henk heeft eind augustus zijn eerste staaroperatie gehad, en dat was op zich niet zo ingrijpend, nouja, hij mocht een tijdje een paar dingen niet, waaronder vier weken niet zwemmen en ‘een tijdje liever niet’ hardlopen. Maar pas acht weken na de tweede operatie kan hij een definitieve nieuwe bril aangemeten krijgen. De tijdelijke bril is behelpen en bovendien is nu het verschil tussen zijn ogen zo groot dat hij bijvoorbeeld niet goed op een beeldscherm kan kijken, en dus arbeidsongeschikt is. Wanneer de tweede operatie zal zijn – geen idee. De planner in het ziekenhuis is ziek, zo gaat dat tegenwoordig… Uiteindelijk komt dit helemaal goed en dan ziet Henk beter dan ooit, maar deze tussenfase is echt lastig. Dat heeft ons nogal overvallen, moet ik zeggen (wat me vanuit mijn vak ook interesseert, want daar gaat dus ook in de communicatie en voorlichting wat mis – breek me de bek niet open…).
Henk had in de zomer een achillespees- en kuitblessure die een beetje aangesukkeld heeft (niet zo gek, gezien die vorige twee omstandigheden, al is Henk bijna nooit geblesseerd). Het begon waarschijnlijk met overbelasting door de Trail des Fantômes die hij gelopen heeft – vond-ie erg leuk, maar ook bere-zwaar. Het is nu weer in orde, maar hij moet wel weer opbouwen.

Dus het was niet bepaald zijn beste zomer. We zijn allebei blij dat onze vakanties wel door zijn kunnen gaan, ook dat was lang onzeker. Henk heeft het ook gewoon naar zijn zin gehad, ondanks de kippigheid, en ondanks altijd de telefoon paraat voor Pa. Een biertje smaakt nog altijd even lekker:

En het leverde dus wel een boel foto’s op. Dank je wel!

Door admin|2022-09-30T13:52:05+02:0030 september 2022|Triathlon algemeen|0 Reacties

Lees meer

Kwart triathlon Hengstdijk 👍

Afgelopen weekend was het slot van zowel mijn triathlonseizoen (begonnen in mei) als mijn vakantie. Die vakantie was op 1 september begonnen en leidde via Bodegraven, de Brabantse Wal en de abdij van Mount Saint Bernard naar… Hengstdijk. Ik heb jaren geleden bedacht dat het me leuk leek om alle Zeeuwse triathlons te doen, en daar, in Zeeuws-Vlaanderen was er zondag een.

Nouja, Zeeuwse triathlon… het is er een die onder Belgische organisatie valt, zo zeer zelfs dat het inschrijven met een Nederlandse licentie met een omweg moest. Ik had er ook alleen maar van gehoord dankzij Lennart73 van het Triathlonforum, in de Nederlandse communicatiekanalen gaat het er niet over. Ik heb het dan ook geheel als Belgische enclave in Nederland ervaren, met als hoogtepunt dat ik bij de doorkomst na mijn eerste loopronde werd omgeroepen als ‘een deelneemster uit Nederland’ ???? In de uitslag ligt het er ook dik bovenop:

Maar ik loop op de zaken vooruit. De Kwart triathlon Hengstdijk vindt plaats op een camping, De Vogel. Toen we donderdag op zoek gingen naar accommodatie, bleek daar nog een sta-caravan te huur. Dat was sowieso al leuk, maar we wisten helemaal niet wat we zagen toen we zaterdagmiddag aankwamen: onze caravan stond klem naast de wisselzone! Dichterbij kon niet!

Ze waren het parc fermé nog aan het opbouwen. Aan de andere kant, een meter of tien lopen… de zwemstart!

Voor mij betekende het vooral een superrelaxte aanloop. Ik kon op m’n dooie akkertje m’n voorbereidingen treffen, ondertussen nog de ontknoping van het WK wielrennen kijkend. Wetsuit aantrekken kon vlak van tevoren voor onze eigen deur.

Zo ontspannen waren de uren voor een triathlonstart nooit eerder! Ik had ook nog eens als een blok geslapen, dus ik voelde me kakelvers.

Desalniettemin: ik had geen idee wat ik qua prestatie kon verwachten. Een wandel- en een fietsvakantie zijn niet de beste voorbereiding voor een wedstrijd, ik had me in Engeland okee maar niet altijd super gevoeld en ik had vrijdag nog wat restanten fietsvermoeidheid gemerkt, samen met een stijve rug. Gezwommen heb ik in de vakantieweken weinig, en al heel lang niet in wetsuit en zeker niet in koud water – dat is razendsnel afgekoeld immers, de laatste keer in de Schie kon nog zonder wetsuit. In België is het triathlonniveau hoog, dus ik dacht nog: als ik maar niet laatste word.

Het was inderdaad even schrikken in het koude (en brakke) water van de kreek en wat hannesen met m’n wetsuit uittrekken, maar verder heb ik lekker gezwommen. Ik kon zowaar op mijn techniek letten, dat is zeldzaam tijdens een triathlon!

Ik had ook al meteen in de gaten dat ik me over dat laatste worden geen zorgen hoefde te maken. Vooraan ging het razendsnel, maar ik haalde al heel gauw zwemmers uit de eerste twee starts (twee en vier minuten voor ons gestart) in.

Het waren twee rondjes, inclusief landstart en Australian exit (landgang tussen de rondes):

Ik deed er dik 22 minuten over (ik heb geen Strava-link want mijn GPS heeft het niet goed gedaan).

Okee dan, altijd fijn als het zwemmen erop zit. Want toen kon ik na de wissel…

lekker gaan fietsen.

Het fietsparcours was drie weken geleden veranderd, en dat vond ik jammer. Het zou namelijk naar het noorden voeren, naar de oever van de Schelde, en dat leek me super. In plaats daarvan werden het vier bochtige rondjes door de polder. Het was inderdaad geen sinecure: bochtig en smal én het was bietencampagne, dus blubber, steentjes en andere zooi op de weg.

Geen makkelijk parcours, wel lieflijk landschap op een prachtige zondagochtend – wat een mazzel met het weer hadden we!

En tot mijn verbazing wilden mijn benen álles wel. Ze hebben zelden zo goed gevoeld in een triathlon. Was ik al heel erg blij met Bodegraven, dit ging nog veel beter. Nouja, gemiddeld niet harder, daar was het het parcours dus niet naar. Ik heb precies 32 gereden, oftewel 1:24:40 over de 45 kilometer, met een vermogen dat in de buurt komt van de losse tijdrit van vorig jaar. Huh?

Het voelde super. Wat ik nog nooit heb gehad: ik had af en toe het idee dat ik iets concentratie verloor of even iets minder doortrapte, en dan keek ik met de verwachting dat m’n gemiddelde vermogen wel gezakt zou zijn. Maar dat was dan steeds niet zo. Mijn benen leken het wel vanzelf te doen!

Iets minder was dat er een ambulance me voorbij kwam die even verderop stopte. Dat is altijd schrikken. Ik heb alleen vaag een schim in de berm zien zitten, Henk had gehoord dat er iemand onwel was geworden. Ik kwam gelukkig veilig binnen, op weg naar de tweede wissel:

Ik was benieuwd wat er nog in zou zitten voor het lopen en ook dat viel mee.

De vier rondjes hardlopen over de camping voelden goed en ze waren gezellig, met de deelnemers en de toeschouwers, en omdat manlief elk ogenblik opdook met zijn camera in de aanslag. Van hem moet ik dan lachen:

Maar dat lukt niet altijd:

Henk heeft mij een heleboel keren op de foto gezet, en anderen ook: in totaal meer dan 1500 foto’s! Waaronder deze leuke van de drankpost op het loopparcours:

Ik moest erom lachen dat er bordjes stonden met maximumsnelheid 10, vanwege spelende kinderen.

Waren wij nou die spelende kinderen, uh, volwassenen, of gingen we allemaal te hard?

Ik heb in 55’48 gelopen, wat voor mij een dijk van een tijd is, maar het parcours was wel wat te kort. Gemiddeld heb ik een fractie langzamer gelopen dan bij m’n PR in mei. Met al wekenlang veel minder en rommeliger training. Ook daar ben ik blij mee. Aan het eind had ik nog net wat over om te sprinten:

Ik finishte in 2:50:20. Supertevreden: ik vind dit mijn beste prestatie van het hele seizoen, een van mijn beste ooit. Ik was gister in uitzonderlijk goede doen. Fijn om dat weer te hebben! Bovendien was het een leuke, goed georganiseerde triathlon.

Na de finish kregen we een tegel en foto’s, die ter plekke razendsnel waren afgedrukt, een leuk extraatje.

Ik heb ook nog even staan praten met de man met wie ik op de fiets steeds had stuivertje gewisseld:

Heel kort daarna zat ik op ons balkonnetje nog wat uit te puffen en met m’n Strava in de weer enzo….

… en toen hoorde ik ineens mijn naam omgeroepen – bleek ik nog tweede te zijn geworden bij de D50+ ook! Wat grappig – dit hele seizoen heb ik wedstrijden gedaan waarbij helemaal geen leeftijdscategorieën werden onderscheiden, of alleen 40+. Bij de enige 50+ val ik meteen in de prijzen! Dat is zeer relatief, want (voor zover ik kan zien in de uitslag) waren we maar met z’n drieën en de winnares was zelfs al 60+. Maar toch leuk. Ik ben snel naar het podium gehold en kreeg daar een trofee en een flesje bier:

Nog wat later hebben we even gekeken bij de starts van de middagwedstrijden (divisies) en toen hebben we wel gemaakt dat we wegkwamen, want er stond een speaker naast onze caravan en we raakten de harde, slechte muziek beu. We zijn naar Hulst gereden voor een mooie stadswandeling en daarna hebben we in Vogelwaarde mosselen gegeten. Het was zodoende ook een ontdekkingsreis Zeeuws-Vlaanderen. De dag eindigde met op de bank van ons huisje voetbal kijken. Nacht twee in de caravan ook weer heerlijk geslapen. Vanochtend was het koud in de caravan door het takkeweer – maar toen zat het er ook op.

Seizoen en vakantie zijn zo geëindigd met een klapper. Ik ga nu de overgangsperiode in, zoals dat heet (moet ik, 3,5 jaar na de menopauze, nog steeds een beetje om grinniken, om dat woord): uitrusten en freewheelen (en ook vrij stevig aan de bak qua werk, de komende weken). Ik ben al bezig met nieuwe plannen, daarover later meer natuurlijk en dan komt ook nog wel een keer een seizoensterugblik. Ik ga in elk geval met een goed gevoel het seizoen uit!

Door admin|2023-05-13T17:23:22+02:0026 september 2022|Fiets, Loop, Triathlon algemeen, Vrouwensport, Zwem|3 Reacties

Lees meer

Mooie middag in Bodegraven

Gister heb ik meegedaan aan de 1/8e Najaarstriathlon in Bodegraven. Nouja, najaar… qua temperatuur was het gewoon nog hoogzomer: het was mijn warmste triathlon van dit jaar. Ik was daarom blij dat ik voor de 1/8e had gekozen en niet voor de kwart. Die keuze was omdat ik dit jaar nog geen 1/8e of sprint gedaan had door ziekte tijdens de Vrouwentriathlon, en ik het toch altijd wel een leuke afstand vind: lekker knallen. Daarom dus, en verder was het een toeristische overweging om mee te doen: ook al is Bodegraven hier vlakbij en ben ik er vaak in de buurt geweest, toch kende ik het eigenlijk helemaal niet. Leuk om daar verandering in te brengen.

Ik had me nog maar net ingeschreven of het bericht kwam dat het zwemmen in de Rijn vanwege de droogte niet door kon gaan. Dat is deze zomer schering en inslag in de triathlonwereld: geen of aangepast zwemmen. Bodegraven vond een aanpassing: het zwemmen zou in het binnenzwembad zijn. Tussen het zwembad en de wisselzone met zo’n 350 meter lopen, door een winkelpassage:

Alleen de supermarkt was open, dus het was de Hallo-Jumbo-T1.

De wisselzone zelf was op het centrale plein van Bodegraven, tussen winkels, cafétjes, het stadhuis en het Kaasmuseum! Dat maakte het wel een heel bijzondere triathlon, vond ik. Het fietsparcours leidde door een historisch stukje van het stadje en langs de Rijn. Daarbij was het ook nog eens een echte breedte-triathlon, met divers niveau, veel rookies en jeugd; kleinschalig. Erg leuk! En prima georganiseerd ook. Hier zijn vrijwilligers druk in de weer op de verzorgingspost na de finish:

De foto is gemaakt door Henk, die mee was als fotograaf. Vanwege zijn staaroperatie kon hij zelf niet meedoen: hij mag niet zwemmen. Dat is jammer natuurlijk, maar dankzij zijn bezigheden kan ik hier van de hele gang van zaken foto’s laten zien!

Mijn start was pas om 15:20, wat gek is, eerst nog een hele ochtend gewoon thuis. Meestal zijn triatlonstarts vroeg immers. We waren dan ook ruim op tijd om me aan te melden bij het zwembad….

…. m’n spulletjes klaar te zetten op m’n riante plekje in de wisselzone (ik had extra ruimte door het bankje dat je rechts nog net ziet staan)….

… en met een paar spulletjes richting het zwembad te gaan – voor die lange wissel had je schoenen nodig immers. Hier lig ik klaar voor de zwemstart, handjes aan de muur, ik ben die met de rode badmuts:

Eenmaal aan het zwemmen:

Dat ging trouwens helemaal niet lekker. We zwommen met z’n vieren ongeveer even hard, maar in het zuchtje betekende dat de hele tijd inhouden. Bovendien vond ik de lucht benauwd en ben ik volgens mij uit zwemvorm – de laatste weken zijn wat rommelig geweest op zwemgebied. Dus ik was blij toen ik het tikje op mijn hoofd voelde om aan te geven dat ik nog één keer heen en weer moest:

En opgelucht eruit, na 10’30, urgh, ik was in het voorjaar 30″ sneller:

Toen dus de Hallo-Jumbo-wissel, en daarna lekker de fiets op. Dat ging super! Ik drukte te laat het stop-knopje in, dus ik weet niet precies hoe hard ik heb gereden, het laatste gemiddelde dat ik onderweg heb gezien was 33,6 en daarmee was het een van mijn snelste bike-splits ooit. Lekker dat mijn benen dat alweer wilden, na donderdag. Altijd leuk om veel andere deelnemers in te halen: pacman spelen. Ik kan ook wel concluderen dat het plan om in augustus prioriteit aan het fietsen te geven (zie hier), goed heeft uitgepakt. Het was vrijwel windstil, dat hielp, maar ik had ook de derde fietstijd bij de vrouwen (overall, zie uitslag).

Henk zette me bij de doorkomst op de foto, en toen ik aankwam:

Daarna ging het lopen voor mijn gevoel ook wel lekker, maar m’n tempo viel me tegen. Mogelijk ging de warmte toen toch een rol spelen, ook al voelde het niet te heet. Het parcours had veel schaduw.

Ik finishte in 1:22:32, als 9e van 18 vrouwen, en daar was ik zeker tevreden mee:

Alsof die hele fotoserie van mij nog niet genoeg was, heeft Henk ook nog van de andere deelnemers foto’s gemaakt die vrij toegankelijk zijn.

Tevreden gingen we dus weer terug naar huis. Expeditie Bodegraven: geslaagd!

Door admin|2022-09-05T16:48:43+02:005 september 2022|Fiets, Loop, Triathlon algemeen, Zwem|0 Reacties

Lees meer

Mijn definitie van ‘fit’

Ik heb gister met veel plezier een plannetje uitgevoerd waar ik al jaren mee bezig was. Het begon in 2017 met dit artikel in de krant. Daarvan leerde ik dat het woord ‘fit’ eigenlijk heel vaag is: wat ‘fit’ betekent, bepaal je zelf. Kun je in twintig minuten per week ‘fit’ worden? Dat hangt af van je opvatting van ‘fit’. Dat vind ik als taalkundige interessant: zo’n veelgebruikt woord, zo vaag. Maar als sporter ook. Ik ging er meteen over nadenken wat ‘fit’ voor mij betekent. In elk geval iets anders dan wat je met twintig minuten per week zonder zweten kunt bereiken.

Een paar maanden geleden deed Robin op het triathlonforum een duit in het zakje door het over dit artikel te hebben. We hebben ons daar toen als duursporters over verbaasd: wat een willekeur, en opnieuw niet mijn definitie van ‘fit’.

Voor mij is het helder. Ik ben ‘fit’ als ik, naast functioneren in het dagelijks leven, kan genieten van twee kilometer zwemmen, tien kilometer hardlopen, honderd kilometer fietsen of twintig kilometer wandelen. Dat wil ik in principe (zwembadlockdowns, extreem weer en lange vakanties uitgezonderd) altijd kunnen, zonder er specifiek voor te hoeven trainen.

Dus als iemand vraagt ‘ga je mee morgen…?’ en dan een van die vier dingen noemt, wil ik onbevangen ‘ja, leuk!’ kunnen zeggen, zonder angst voor uitputting, blessures, zadelpijn of blaren. Het mag allemaal rustig – voor snel moet ik wél extra trainen. Daarvoor en voor langer vormen deze vier dingen een mooie basis.

Ik weet niet meer precies wanneer het ging kriebelen om dat voor de gein eens allemaal achter elkaar te doen. Een grote ‘fit’-dag dus. Geen of maar en ertussen. Het plannetje groeide, ik ging nadenken over aantrekkelijke parcoursen en de planning. Gister leek me een geweldig moment: een dag na het klaren van de grote klus. De weergoden werkten mee en zo werd het inderdaad een prachtdag.

Ik ben om negen uur begonnen met het zwemmen van een retourtje Doenbrug in een idyllisch rustige Schie, tussen de futen. Deze foto’s zijn van het zwemparcours, maar dan ’s avonds:

Bij het zwemmen had ik geen last van het kroos

Het leek me fijner om eerst hard te lopen, met nog relatief frisse benen, en daarna pas te fietsen. Dus na douchen en koffie drinken (ook het wisselen mocht rustig) heb ik een rondje Kerkbuurt-Zweth hardgelopen. Me thuis omgekleed en geluncht, en daarna vertrokken voor een rondje Voorne-Putten op de racefiets, een van mijn favoriete routes. Thuis gegeten en daarna samen met manlief een avond-ommetje van tien kilometer gemaakt over de geliefde paden hier in de buurt:

Over het Veerhuiseiland

Door het weiland van de Schiezone

De Tempel op over de vlonder

Tien in plaats van twintig vond ik genoeg, vanwege de overlap met het hardlopen. Zo heb ik in totaal wel twintig kilometer gelopen. We waren net voor het donker thuis:

Ik ben er twaalf uur mee bezig geweest, waarvan een kleine 8,5 uur echt sportend. Het ging allemaal makkelijk en lekker, op een stukje fietsen na: in de tegenwind langs het Spui had ik m’n bidons sneller leeg dan verwacht en kreeg ik dorst. Daar is niks en ik had geen zin doolhof Spijkenisse in te gaan. In Hoogvliet heb ik uiteindelijk drinken kunnen kopen. Een tijdlang alleen maar ‘waar is water?’ denken is niet mijn idee van genieten. Maar verder was het allemaal heerlijk en ook makkelijk. Het enige wat echt moe werd, was mijn rug.

Al doende realiseerde ik me ook nog wel wat dingen:

Ik ben geneigd om bij mijn definitie van ‘fit’ alleen aan de voor de hand liggende sportieve vaardigheden te denken: conditie, kracht, techniek. Maar, zo realiseerde ik me gister, en komen ook een boel cognitieve vaardigheden bij kijken, zoals plannen en organiseren (inclusief het materiaal), navigeren, prikkels verwerken, mezelf motiveren en ‘disciplineren’ (ik moet het wel dóen ook echt natuurlijk). Die horen wel ook bij ‘fit’. En zelfs ook nog wat huishoudelijke vaardigheden, want zo’n dag levert een bult wasgoed op:

Elk van de vier onderdelen levert een specifieke extra bijdrage aan mijn fitheid, of liever gezegd: gezondheid. Zwemmen voor mijn bovenlijf, hardlopen voor mijn botten, fietsen voor mijn hoofd en wandelen sociaal. Ik wandel wat af met vrienden en vriendinnen, het is daarvoor de meest geschikte sport, dat bleek ook gister. Hier is m’n wandelmaatje, dat ook een grote bijdrage leverde aan de catering (enigszins kippig: Henk is vorige week aan staar geopereerd):

Op dit moment is de tien kilometer hardlopen eigenlijk relatief het lichtst van de vier onderdelen. Dat komt enerzijds door mijn huidige getraindheid: ik heb veel hardgelopen de afgelopen tijd, zoals de halve marathon en onlangs nog vijftien kilometer in een triathlon. Anderzijds komt het ook doordat in mijn definitie de lat voor hardlopen relatief laag ligt. Afgezet tegen de triathlonafstanden zou dik twintig kilometer in verhouding zijn met het zwemmen en het fietsen. Maar twintig kilometer hardlopen kan ik niet zonder specifieke training. Hardlopen is en blijft mijn ‘minste’ van de drie triathlonsporten. Maar gister was het dus een eitje.
Ik heb me onderweg nog afgevraagd of er eigenlijk ook een stevige buikspiersessie ofzoiets bij zou moeten op de dag. Want ook ‘fitte’ buik- en corespieren vind ik nodig voor mezelf. Maar nee, concludeerde ik, dat is toch van een andere orde: dat is voorwaardescheppend. Ik doe krachttraining om op termijn nog steeds die vier dingen te kunnen.

Al met al was het een leerzame maar vooral heerlijke dag buitenspelen. Altijd leuk als een plannetje werkelijkheid wordt. Mijn grote-definitie-van-fit-dag: ik heb het eerst uitgeknobbeld en daarna écht gedaan!

Door admin|2022-09-02T10:30:58+02:002 september 2022|Fiets, Loop, Triathlon algemeen, Waarom, Zwem|3 Reacties

Lees meer

Niet vergeten te genieten

Ik schoot in de lach toen ik gisterochtend bij mijn plekje, voor startnummer 36, in het parc fermé kwam. Dit stickertje hing er:

Mooie boodschap, eentje die ik zelf ook wel eens verkondig – in dit geval in piepkleine lettertjes!

Genieten heb ik zeker gedaan. Maar niet de hele tijd. De wekker ging erg vroeg (mijn start was om half 9), het zwemmen was een grote janboel (lang niet meer meegemaakt zo erg), op de fiets woei het stevig en er kwam een bui voorbij, en tegen het eind van het lopen werd ik best wel een beetje moe.

Maar het was toch vooral ook erg leuk: gezellig met Nicole samen (zij deed de sprint, we kwamen elkaar nog net tegen bij het lopen), verder uitstekende omstandigheden, prima organisatie, prettige sfeer, en ik heb voor mijn doen gewoon goed gepresteerd. Allemaal net als vorig jaar – Leiderdorp is gewoon een fijne triathlon.

Het voelde voor mij als revance op Oud Gastel, waar een goede 1/3e een seizoensdoel van me was. Dat zou beslist onder de vier uur betekenen. Maarja, daar stak covid een stokje voor. Leiderdorp heeft een langer parcours: het is ongeveer 5 kilometer fietsen en 1,5 kilometer meer lopen dan in Oud Gastel. Dat betekent bijna twintig minuten langer onderweg. ik finishte in 4:14:30, dus dik tevreden. Ondanks wat rommelig trainen de laatste tijd: ik heb het te druk met werk, boek en andere dingen om helemaal op mijn best te zijn. Maar mijn rituelen hebben goed uitgepakt!

Ik heb vooral relatief goed gelopen. Ik kan me amper meer herinneren dat ik zo goed heb kunnen lopen op een afstand langer dan de kwart: zonder wandelen, net iets sneller dan duurlooptempo. Ik begin – denk ik – ook eindelijk te begrijpen hoe ik me moet inhouden bij het fietsen. Wat desalniettemin ook goed ging. Het zwemmen dus niet, daar heb ik misschien wel twee minuten verloren in de chaos, en ik had ook een trage tweede wissel doordat ik moest plassen en de dixies vrij ver weg stonden.

Enige minpuntje vond ik dat het fietsparcours saai is: vijf keer heen en weer over een provinciale weg. Mooi door het Groene Hart en verkeersvrij, maar wel negen 180-graden-bochten. Het is gelukkig wel net druk genoeg om vermaak te hebben aan naar de anderen kijken.

Nicole maakte voor de start deze foto van me:

Vergeten te genieten? Zeker niet!

Door admin|2022-08-22T14:19:02+02:0022 augustus 2022|Triathlon algemeen|2 Reacties

Lees meer

Rituelen voor de wedstrijd

In de aanloop naar Ter Huh realiseerde ik me dat ik nog nooit had geschreven over mijn rituelen in de voorbereiding op een ‘grotere’ wedstrijd, dus eentje waar ik graag mooi wil presteren. Ik begon toen aan deze blogpost, in de verwachting dat ik hem, foto’s en al erbij, zou afmaken voor Oud Gastel. Maar die aanloop liep anders door covid, en een wedstrijd later zaten we in Frankrijk. Morgen begin ik aan het tweede deel van het seizoen; dit keer ben ik gewoon thuis en helemaal fit, dus nu komt het er eindelijk van deze blogpost af te maken.

Ik heb drie dingen die ik – in principe – altijd doe een paar dagen ervoor. Die zorgen vooral voor ontspanning in de vorm van lekker in m’n vel zitten. Sommige dingen horen dan ook sowieso bij mijn zelfzorg; in de aanloop naar een wedstrijd maak ik er doelbewust tijd voor.

Naar de masseur. Dat doe ik sowieso regelmatig, maar voor een wedstrijd is het een ‘must’. Ik kom al 14 jaar bij Marcel, hij kent mijn spieren door en door, en het is altijd fijn als hij zegt dat ze goed aanvoelen. We nemen het leven ook altijd even door. Ik kom er ontspannen en opgekikkerd van terug. Deze foto’s zijn van donderdag:

Voetenbadje. Ik heb knetterharde grote-teennagels die ik alleen pijnvrij kan knippen als ik ze eerst week in warm water. Korthouden ervan is essentieel in het voorkomen van pijnlijke en blauw-zwarte nagels. Het weken grijp ik aan voor wat nadere voetverzorging: speciaal spulletje erin, beetje scrubben, eelt bijwerken, voetencrèmepje… Lekker. Voeten doen zo veel belangrijk werk bij het sporten, die extra aandacht verdienen ze wel. Zo zat ik dus donderdag wat later op de avond (links is net te zien dat het toch wel eens misgaat met zo’n teennagel, dit keer bij het wandelen…):

Yoga voor herstel en rust, dus met rekken, ontspannen en ademhalen. Ik gebruik een aantal filmpjes van Adriene speciaal voor dit doel, bijvoorbeeld Runner’s Yoga (rekken en ontspannen) en Rest (ademhalen en ontspannen – meditatief zelfs). Vandaag maakte manlief deze foto van een van mijn favoriete houdingen, de extended child’s pose, die zowel rekt als ontspant:

Dit komt allemaal bovenop de dingen die sowieso bij de wedstrijdvoorbereiding horen: trainen afbouwen, voldoende rust nemen, tas inpakken, fiets verzorgen (poetsen – smeren – pompen), en goed eten. Dat hoeft niet per se pasta te zijn, maar wel met de nodige koolhydraten, en vooral voorzichtig: zonder dingen die zwaar op de maag kunnen vallen, zoals vet en vezelrijke groentes, en ook niks experimenteels. Het liefst eet ik manliefs recept voor ovenschotel met courgette, tomaten en feta bij de pasta, vandaag deels met gele courgette: