Triathlon algemeen

Vanochtend heb ik bij de Vrouwentriathlon de 1/16e aan mijn collectie verschillende triathlon-afstanden toegevoegd. Die bestaat nu uit 11 stuks:

• 1/16e 
• 4-16-4 (vorig jaar in Kopenhagen)
• 1/8e
• Sprint
• Kwart
• Olympische Afstand (maar één keer)
• 111 (Bilzen, al heb ik daar alleen maar 2 DNF’s, een keer door blessureleed en een keer door kou, dus die telt niet helemaal mee al heb ik hem in totaal wel afgelegd, alleen dus niet in één keer achter elkaar)
• 1/3e (Oud-Gastel)
• Mitteldistanz (2-90-20, Bocholt)
• Halve (maar die heb ik ook niet ‘echt’ want de enige echte halve die ik heb gedaan werd een run-bike-run)
• Hele.

Mede op basis van deze collectie heb ik voor volgend jaar inmiddels een echte halve als één van mijn doelen, mogelijk de nieuwe Ironman 70.3 in Noord-Holland en/of de – ook nieuwe – halve op de Brouwersdam. In Stein is nog een 1-60-10, dat is misschien ook wel eens leuk en dat zou afstand nummer 12 zijn in mijn verzameling. 

De 1/16e vanochtend ging trouwens erg goed. De Vrouwentriathlon blijft een geweldig evenement, en voor het eerst dit jaar was ik helemaal op dreef met een hartslag op de fiets ver boven mijn omslagpunt en eindelijk echt tempo in mijn lopen. Het water was alleen wel wat frisjes: 18 graden, zonder wetsuit, want dat kost te veel tijd om uit te trekken – ik ben toch al zo’n slome wisselaar, dat blijkt wel uit de resultaten. Nu ik op minimalistische hardloopschoentjes loop (ik ben daar inmiddels succesvol op overgestapt en het bevat tot nu toe prima, al blijft het experimenteel), is mijn tweede wissel er niet op vooruit gegaan, want ik sta daar behoorlijk mee te pielen, compleet met schoenlepel. Dat heb ik er overigens tot nu toe nog graag voor over, maar ik ga wel kijken of het beter kan.

Nou goed, ik had mezelf wel afgehard in zwemmen onder frisse omstandigheden, en eenmaal op gang ging het ook wel. Het ziet er sloom uit in de resultaten, maar ik heb zelf  350 meter geklokt en de mat lag een stuk op het land.

Over de resultaten: ik werd 10e overall (van 60), 2e bij de D40+ (van 32, er was geen aparte D50+-ranking) en ik had ook de 2e fietstijd overall. Ik ‘scoor’ lekker dit seizoen, manlief en ik hadden ons in Herkingen zelfs allebei geplaatst voor het EK voor ‘age groupers’, hahaha! Niet dat we dat gaan doen, maar het is wel grappig natuurlijk – en ik blijf zeggen: heel relatief.

Vooralsnog ben ik vooral blij dat ik m’n slome vakantiefietsbenen heb weten om te turnen in snelle fietsbenen, en dat drie maanden na van nul af aan terug gaan opbouwen met lopen daar ook weer muziek in zit! 

Een dikke maand geleden postte ik hier over mijn rouw om mijn vakantiefiets. Vandaag deed ik een soort oefening ‘zoek de verschillen’: de fiets is bij Snel omgebouwd naar een nieuw frame, met een combi van oude en nieuwe onderdelen. Ik herkende hem meteen als mijn fiets:

Het frame is anders van kleur en ietsje anders van vorm, een aantal onderdelen is vervangen wat gewoon onderhoud is (ketting en cassette bijvoorbeeld) of waarvoor ombouwen onmogelijk was (geen onderdelen  meer voor leverbaar bijvoorbeeld – die zijn dertien jaar oud) en twee dingen zijn structurele verbeteringen: de standaard zit verder naar achter en de cranks zijn korter. Die laatste aanpassing is hetzelfde als wat ik met mijn triathlon- en racefiets heb gedaan, ter blessurepreventie. 

Hij rijdt ook ongeveer even lekker, al ging het vandaag nog maar om kleine stukjes en moet het zadel nog wat hoger. een dezer dagen een grondiger proef op de som. Ik ben in elk geval bij dat ik hier weer mee vooruit kan!

Ik  weet alleen niet precies hoe ik ‘m moet noemen. Het is niet echt een nieuwe fiets, maar het is ook de oude niet meer. Mijn oude-nieuwe fiets?  

Met mijn vorige post zette ik natuurlijk al een punt achter het seizoen, en om het helemaal af te maken nog deze post. Ik heb vorige week namelijk ook nog een maximaaltest gedaan (zoals gebruikelijk bij Coen van Topvorm) om op die manier te kijken wat het seizoen me had opgebracht, dus wat trainen me aan (fiets-)conditie heeft opgeleverd, want dat is wat zo’n test meet.

Welnu, hetzelfde dubbele gezicht als waar ik vorige week over schreef. Ik sta er voor wat betreft mijn duurvermogen (lage intensiteit) ongeveer net zo goed voor als vorig jaar in mei, wat vrij goed is en beter dan dit jaar in mei, maar de hogere intensiteit is niet beter dan afgelopen mei en minder goed dan vorig jaar – al is het wel beter dan in januari vorig jaar. Op één ding na: ik kon de maximaaltest minder lang volhouden.

Als je goed puzzelt, is dat op deze grafiek allemaal te zien (korte uitleg: hoe verder naar rechts, des te beter; de meest recente test is die met de groene driehoekjes, die is te vergelijken met drie eerdere testen uit dit en vorig jaar):

Wat dat voor mij betekent, zijn dezelfde twee gezichten als het hele seizoen. Enerzijds heb ik redelijk kunnen trainen en is mijn basis prima, anderzijds is de progressie voor vijf maanden trainen nogal beperkt, helemaal voor het intensieve gebied.

De verklaring: ik heb minder intensief getraind dan voorgaande jaren. Enerzijds komt dat door wat ik in mijn wedstrijdseizoensevaluatie ook al schreef: ik ben voor het hardlopen gaan trainen volgens de souplessemethode en die is minder intensief dan wat ik voorheen deed, zeker omdat ik onvoldoende echt harde wedstrijden over vijf en tien kilometer heb gelopen. Waar ik vroeger bij hardlopen regelmatig met een hartslag boven de 150 liep, heb ik dat de afgelopen maanden amper gedaan. 

De andere kant is dat ik van die vijf maanden tussen de vorige maximaal test en nu maar twee maanden (juli en augustus) normaal en voluit heb kunnen trainen en hem dan ook regelmatig (niet eens altijd) goed raakte. De drie andere maanden heb ik vrijwel constant last gehad van overgangsgerommel en -vermoeidheid, soms met een heel directe fysiek probleem (de bloedarmoede van mei die tot mijn enige DNF van dit seizoen leidde), soms was ik zombie van slaapgebrek (zoals in Alphen), en vaak kon ik het gaspedaal niet vinden (zoals ik omschreef voor Oud Gastel).

Ik kón dus vaak niet zo intensief trainen als ik wilde. Net de laatste keer spinning bijvoorbeeld, maar een paar dagen voor de tekst. Met hangen en wurgen kwam ik toen één keer net boven mijn omslagpunt, in plaats van de twee tot drie keer royaal waar ik eigenlijk naar streef in zo’n training. De wedstrijden waren ook bedoeld als intensieve prikkel, maar mijn hartslag bleef vaak tien slagen onder mijn omslagpunt steken. Dan gingen mijn benen al te veel pijn doen.  

Eerlijk gezegd viel het me nog mee dat ik woensdag bij de maximaaltest wel en zelfs royaal boven mijn omslagpunt kon komen. Dat ik ‘m één stapje eerder dan anders afbrak, heeft volgens mij ook te maken met dat gaspedaal, met mezelf minder pijn kunnen doen dan anders – en het was woensdag dus al wel weer beter dan dat het zelfs nog maar kort daarvoor geweest is. 

Natuurlijk vind ik het niet zo fijn dat mijn training minder goed heeft gerendeerd dan anders en dat ik er in het intensieve gebied niet zo goed voorsta als had gekund. Maar aan de andere kant: voor maar twee maanden goed trainen is de progressie helemaal niet zo beperkt. De beperking is bovendien goed verklaarbaar en ook goed op te lossen: intensiever trainen. Dat kan prima bovenop deze basis.

Bovendien heb ik de hoop dat ik het volgend seizoen ook weer beter voor elkaar ga krijgen, dat intensieve sporten. Ik heb goede hoop dat de periodes van stabiliteit die ik van de zomer en ook sinds anderhalve week weer ervaar zich gaan uitbreiden. Het lijkt erop dat het einde van het hormonale geschommel in zicht komt: ik ben al een tijdje niet meer ongesteld geweest – hèhè, eindelijk. Het is nog niet constant, maar soms ervaar ik een ongekende stabiliteit. Dat ik denk: als het zo wordt, na de menopauze, wauw!  

Dus ik denk ook wel eens: als dit alles is… als ik door de overgang rol met wat gehannes en teleurstellingen maar met nog steeds een prima basis en vaak genoeg lol in het sporten, dan valt het allemaal nogal mee. 

En dan heb ik ook veel zin in wat er komt. Want voor onze grote fietsvakantie komende winter is juist die basisconditie het allerbelangrijkste, en bovendien zit er dus echt nog meer rek op mijn prestaties op de korte afstand, zoals ik de vorige keer al concludeerde. Eens kijken of ik volgend seizoen die rek kan vinden.

Ondertussen train ik voor het fietsen nog een beetje door, met het oog op onze reis. Afgelopen vrijdag heb ik me bijvoorbeeld van Vlissingen naar Rotterdam laten blazen door een stevige meewind (en helaas wat meer regen dan voorspeld). Verder ben ik wel een beetje ingekakt. Ik had nog plannen om een snelle kilometer of een CSS-test te zwemmen en/of een VIAD-test te lopen, maar dat komt er allemaal niet van. Ik ben nog een beetje moe, ik slaap veel, dat gaat gelukkig weer prima. En de drive is weg omdat ik straks vanwege onze grote reis maandenlang niet ga hardlopen en zwemmen, dus ik begin in het voorjaar toch weer bij nul. 

In plaats van trainen ben ik gister naar de sauna gegaan. Ook wel eens lekker, inkakken. Nouja, beetje strijd leveren met gedachten als ‘ojee, nou word ik lui, vadsig en dik’, maar dat lukt wel.

Belangrijkste is nu om rond Sinterklaas ontzettend veel zin te hebben in fietsen – Down Under!