Trainer

Afgelopen zaterdag is ook mijn tweede poging tot het lopen van een goede halve marathon geëindigd in een DNF. Mijn tijdsambities moest ik al binnen 3 kilometer laten varen, en rond de 13 km kon ik niet eens m’n normale duurlooptempo meer volhouden – ik was een leeggelopen ballonnetje. Ik voelde ’t al een beetje aankomen, al had het misschien ook mee kunnen vallen: ik was totaal uit vorm. Oorzaken:

• Ik had alweer een tijdje behoorlijk last van het ‘scheeftrekken’ van bekken, heup en rug – dat blijft op en neer gaan, en de laatste tijd gaat het niet heel lekker. Vorige week kon ik zelf voelen dat mijn benen ongelijk van lengte waren (= scheefstand bekken), en daarom ben ik vrijdag naar de chiropractor  gegaan. Ik wist dat dat riskant was, want het geeft soms napijn. Maar met ongelijke benen lang hardlopen geeft groot blessurerisico – het zat misschien ook achter die verrekte kuitspier van eerder deze maand. Dus linksom of rechtsom was het een gok. Deze pakte verkeerd uit: ik verrekte dit keer van de napijn. M’n ischias-zenuw zat ergens in het nauw, en die voelde ik door mijn hele been trekken, vooral door bilspier en langs heup. Ik liep dus met vrij veel pijn. Daar kan ik me nog wel eens doorheen bijten, maar het was niet het enige. 
• Ik was erg futloos. Dat was ik al een paar weken – het is sinds zaterdag opgeklaard. Ik had weer een heel rare hormonenvlaag, voor het eerst in maanden. Zaterdag had ik weer heel sterk dat uit 2017 bekende gevoel van het gaspedaal niet kunnen vinden, van een hoofd dat denkt met een wedstrijd bezig te zijn en een lijf dat daar ‘ja, doei, bekijk het maar’ bij denkt en ‘pompiedom’ doet – dus met mijn wilskracht mijn benen niet aan kunnen sporen. Daaraan vooraf ging dat ik wekenlang het gevoel heb gehad dat ik op het punt stond om ongesteld te worden – dus wekenlang PMS. Met z’n vadsigheid, zwaarte (2 kilo erbij), vlagen van chagrijn, buikpijn, slecht slapen en vermoeidheid. Ik kon ook slechter tegen werk- en reisdrukte en kwam in een paar weken tijd te vaak afgedraaid thuis, en zo werd ik nog moeier. Ik was zaterdag best een beetje op eigenlijk. 
• Ik heb te vroeg gepiekt, ook echt wel. Nouja, dat kan ik achteraf makkelijk zeggen natuurlijk. Te snel opgebouwd (in een half jaar van 0 naar 21 kilometer), dat is een risico, dat wist ik. Ik was na die snelle 15 km over mijn beste vorm heen en toen kwam er bovendien gekwakkel – een veeg teken. Nouja, geprobeerd, niet gelukt met die halve marathon, en er wel dat PR aan over gehouden.

Ik schrok van de aversie tegen lopen die ik in mijn lichaam voelde – die had ik de hele trainingsperiode niet gevoeld, maar die herinnerde ik me wel, onder andere van de lange duurlopen in 2015 en van de mislukte marathon in 2017. Als lopen niet wil, voelt dat nog totaal anders dan wanneer ik niet lekker fiets of zwem – véél naarder. Ik dacht dat ik zo had getraind dat ik die aversie kwijt was gespeeld, maar dat was dus niet zo. Daar schrok ik van. 

Ik vond het even moeilijk, na zaterdag, vooral omdat ik in januari het gevoel had dat ik eindelijk wist hoe ik met dit lijf moet hardlopen. Een maand later en ik zit weer vol met twijfels. Was ik te pretentieus? Had ik als trainingsbegeleider beter moeten weten?

Nouja, op dat punt van te snel opbouwen/vroeg pieken misschien wel, al was het me de gok wel waard. Ik leer ook nog steeds hoe dat moet, pieken. Verder is het vooral ook pech geweest. Ik had deze maand ook griep kunnen krijgen, dan was het ook niet gelukt met die halve marathons.

En dat met die aversie, zo realiseerde ik me, dat heb ik het hele afgelopen jaar níet gevoeld. Zelfs niet bij de langere en zwaardere trainingen. Dus dat is juist grote vooruitgang. Ik heb goed en lekker getraind, dat blijft zo – tsjonge, wat ben ik blij met die evaluatie van begin februari! 

En, zo realiseerde ik me op zondag ook, nadat eerst een paar mensen het tegen me hadden moeten zeggen en nadat ik m’n hoofd had gelucht op de fiets: kunnen uitstappen is ook Sportkunstenaarschap. Accepteren van pieken (die komen weer, dat weet ik inmiddels ook wel) en dalen, van de teleurstelling en de frustratie, van de niet-maakbaarheid, van de weg die belangrijker is dan het doel. Geleerde lessen. Het ‘back to basics’ van na het uitstappen terugwandelend en -dribbelend wél kunnen genieten van de zon en het landschap. Weten dat mijn eigenwaarde niet afhangt van een tijd op de halve marathon.

Nu gaat het vizier eerst op fietsen en dan richting de halve triathlon. Ik moet nog bedenken hoe ik het trainen voor het lopen daarbij aan ga pakken. Als ik mezelf nu even looprust gun, kan ik misschien de draad oppakken en dan oefenen met wél goed pieken. Al is lopen in een triathlon heel anders. Of zal ik rond die tijd toch ook nog een losse halve marathon proberen te lopen? Of moet ik het nog verder loslaten dan dit?

Van het congres waarvan ik de vorige keer een foto postte en schreef dat ik er niet veel nieuws had gehoord, heb ik toch iets meegenomen dat is blijven hangen: evalueer je proces de dag vóór de wedstrijd. Dat vertelde Kirsten van der Kolk over de aanloop naar haar gouden medaille in Peking. Tijdens de wedstrijd zelf kan er van alles gebeuren wat je beeld van het proces kan beïnvloeden, terwijl dat misschien niet terecht is. 

Overmorgen loop ik de halve marathon waar ik sinds de zomer voor aan het trainen ben, althans, de eerste van de twee, en ik weet het ook nog niet 100 % zeker, want ik ben nog net niet helemaal fit: ik heb nog wat laatste restantjes van alweer een verkoudheid, geen ernstige, maar, zoals voor mij typerend: het duurt weer lang om er echt helemaal van af te komen.

En meteen heb ik daarmee ook het enige ding te pakken dat minder goed is gegaan, als ik terugkijk op mijn trainingsproces: ik ben sinds de zomer drie keer verkouden geweest, waarvan één keer lang en zwaar (november/december). Dat heeft me in totaal ongeveer twee trainingsweken gekost en ook heel wat gedub over wel-of-niet. Mogelijk heb ik ook één of twee keer getraind terwijl ik dat beter niet kon doen, maar dat weet ik niet zeker. 

Nouja, als dat alles is, iets waar ik weinig controle over heb bovendien, dan heb ik dus verder gewoon goed en probleemloos getraind, en dat is ook zo. De aanloop heeft zelfs al wat mooie dingen opgeleverd: meteen op de eerste zaterdag van het jaar liep ik mijn snelste 10 kilometer in jaren, voor zover ik me kan herinneren mijn op-één-na-snelste ooit, en dus een Sara-PR, zoals dat heet: snelste sinds ik 50 ben. Erna ging ik met manlief en Nicole op de foto, alledrie in Sportkunstenaar-tenue:

Twee weken later, op mijn 53e verjaardag, liep ik zelfs een echt heus PR: mijn snelste 15 kilometer ooit. Ik postte hier al: er is hardloophoop! Het was toen wel schitterend weer, dat moet gezegd: het was, op vorig jaar in Nieuw-Zeeland na, mijn zonnigste verjaardag ooit. (Leuk was dat ook manlief aantoonde dat ‘age is just a number’: hij werd, op z’n 61e, 2e, tussen kerels van 33 en 22!)

Ik ben dus erg tevreden met hoe mijn trainingsschema heeft uitgepakt. Ik omschreef dat in december, in het kort: veel aandacht voor techniek, 1 lange, rustige duurtraining op gevoel, 1 middellange training met intervallen van 1 km op halve-marathonsnelheid, 1 korte training met kortere intervallen royaal boven die snelheid, en af en toe een wedstrijd. Die korte trainingen heb ik een aantal keren met Nicole gedaan, één keer in de sneeuw:

Dat ritme heb ik tot in het nieuwe jaar volgehouden, met daarbij als langste duurloop eentje van precies 2 uur (18,3 km), die me relatief makkelijk afging. Echt een feest wordt zo lang lopen nooit, maar het is zeker wel moeilijker geweest.

De laatste maand was de regelmaat eruit vanwege al die bijzondere weekends. Tussen de twee wedstrijden zat ook nog een zware training: nog een keer 2 uur lopen maar dan in die tijd 20 km, als snelle duurloop, ook nog eens onder zware omstandigheden. Dat was een georganiseerde duurloop van de Road to Rotterdam, dus in een gepacete groep met verzorging. Hier komt mijn ’treintje’ aan:

Tussendoor deed ik dan alleen maar zo’n korte training. Desalniettemin werd het pittig en net de laatste weken ga ik dat wel voelen, vooral aan m’n hamstrings en zeker de linker. Beide hamstrings moeten harder werken dan voorheen vanwege mijn andere techniek, met een groter accent naar achter (hielopzwaai) en die linker heeft het zwaarder omdat die heup (al jaren) minder lekker meebeweegt (wordt nog steeds aan gewerkt ook, de laatste tijd met een osteopaat). Ik denk dat ik met mijn opbouw maximaal ver ben gegaan, wat sowieso best wel ver is,  want in de zomer kon ik een paar weken niet hardlopen door een achillespeesblessure, en binnen een half jaar van 0 naar 21,1 km is niet niks, maar het is dus prima gegaan.

Goed, en nou dus op naar twee halve marathons, zondag en – in principe – op 22 of 23 februari. Ik had een tijd rond en liefst net onder de 2 uur in gedachten, en met een PR van 1:58:12 is ook dat mogelijk. Ik heb geen idee wat eruit gaan willen komen. En ook als het niet lukt, kijk ik dus toch met tevredenheid terug op het trainen: ik ben nog nooit zo ver gekomen, met relatief weinig (zwaar) werk. Ik heb bovendien met veel plezier getraind. En dat is dus sowieso mooi.

Ik stond er afgelopen week twee keer leuk op. Allereerst bij het Nationale Coach Congres van NLCoach waar ik vrijdag was, hier op de eerste rij tijdens de beste van de workshops waar ik bij was, van Kelly Dekker over ACT in de sport:

Ik heb op het congres trouwens niet zo veel nieuws gehoord waar ik zelf wat mee kan voor Sportkunstenaar, maar het was wel een leuke dag, voor een groot deel door het spotten van beroemdheden. Ik reed bijvoorbeeld achter Ronald Koeman de parkeerplaats op en moest nog speciaal stoppen zodat hij rustig kon inparkeren op z’n VIP-plek. 

Zondag heb ik een beetje moeizame tien kilometer gelopen in de dikke mist en restanten sneeuw in Spijkenisse – wel een leuke loop trouwens. Hier doe ik druk-knoppie op de finish, in een okee tijd maar die had wel veel moeite gekost:

(en die haklanding en dat gestrekte been, hopelijk heb ik dat de andere 9999 stapjes niet gedaan!)