Fiets

Sinds een tijdje noemt manlief z’n Strava-activiteiten altijd naar een goed muzieknummer – iets wat hij overigens heeft afgekeken van mijn Mallorca-genoot Marcel (andere Marcel, niet onze zwemmer). Ik kijk het nu weer af voor deze blogpost.

Want een mooie dag was het, gister. Ik was erg blij met mijn eigen prestatie. Ik hoopte erop de 180 km in 6 uur te klaren, dus 30 km/u gemiddeld te rijden. Ik wist dat het daarvoor wel wat mee moest zitten met het weer (de wind vooral) en mijn eigen vorm van de dag. Allebei was niet eens helemaal optimaal, maar wel goed, en goed genoeg om mezelf te overtreffen: het werd 5:49:43, gemiddeld 30,88 (officiële eindtijd).

Voor mijn gevoel wilde er echt uitkomen wat ik er in de maanden voorbereiding in had gestopt, en dat voelde hartstikke lekker – zeker omdat dat bij mij ook wel eens anders is. Dit was voor mijn doen zeldzaam goed! 

Het weer was fantastisch natuurlijk, en mijn lijf deed waar ik het op had voorbereid: mijn raceplan pakte helemaal uit zoals ik wilde. Ik heb ook mooi vlak gereden, kon het vermogen (dikke 180 Watt) goed volhouden, zonder al te veel last van nek, schouders en rug. Aan het eind was ik het wel zat, werd het zwaar en zat ik te verlangen naar de ‘verlossing’ van er zijn, maar dat hoort erbij.

Het ‘niet eens optimaal’ zat hem erin dat de wind in de tweede ronde opstak en nergens echt helemaal meer mee was, en dat ik de nacht ervoor in een benauwde hotelkamer amper had geslapen. Maar dat deerde allebei dus niet ernstig.

Verder was het ook een mooie dag. Het begon al op vrijdagmiddag, toen we voor het eerst op het terrein rond konden kijken:

Om 3 uur was de briefing door de race director, speciaal voor de ‘TriTogether’:

Direct daarna de registratie, in een overzichtelijk kort rijtje (net daarvoor was het nog hartstikke druk geweest):

En mijn fiets gestald, die een nachtje buiten logeerde:

Daarna naar ons hotel, waar we Marcel en zijn vrouw Chré troffen en gegeten hebben.

Na die brakke nacht, een vroege wekker en een geïmproviseerd ontbijt (hotel was nog niet op dreef zo vroeg) en een fraai autoritje in de vroege ochtend (maan, witte wieven) waren we weer ter plekke. Marcel was er klaar voor:

Om 10 voor 8 ging Marcel van start voor zijn 3,8 km zwemmen:

Een uurtje later kon ik reikhalzend naar hem uit gaan kijken – dat was best een spannend moment!

Jaaaa, daar was-ie al! Hij had hartstikke goed gezwommen!

We hadden afgesproken dat de ‘verse’ sporter zich steeds om de chip – ons estafettestokje – zou bekommeren (dat is handig om af te spreken, anders zit je elkaar maar in de weg te hannesen), dus ik haalde hem van zijn enkel:

Gauw om mijn eigen enkel:

Naar de fiets, en hops – gaan!

En daar zijn dus helemaal geen foto’s van. Henk moest zich sparen natuurlijk, en het fietsparcours komt niet in de buurt van de start en finish. Al die 180 kilometer lang… Henk, Marcel en Chré zijn een tijdje naar Renée geweest, mijn vriendin die vlak bij het parcours woont, en die mij trouwens in mijn eerste fietsmeters nog had aangemoedigd. Ze vonden daar wat welkome rust, even weg uit de herrie en drukte. Bedankt, Renée!

Ondertussen was ik dus lekker aan het fietsen, me vermakend met naar anderen kijken – het grote deelnemersveld van de halve afstand kwam me inhalen, met daarbij nog een bekende van het triathlonforum die me groette, en ik kende ook een jurylid, zij kwam ook voorbij op de motor, dat was wel leuk.

De polder lag er ook weer zeer fraai bij in de zon, en ik vond het leuk alles terug te zien na mijn verkenning van een paar weken terug. Toen reed ik op de fietspaden, nu op de weg – indrukwekkend hoe veel wegen er nu afgesloten waren, dat ze dat voor elkaar krijgen voor zo’n evenement. Op het grondgebied van Zeewolde reed wel een vrachtauto op de weg. Ik schrok daar alleen maar even van, maar ik zag dat er voor me een paar fietsers door gehinderd werden.

Ondertussen had Henk geen idee waar ik uithing, want de live tracker (app) deed het niet. Hij was zelfs bang dat ik was uitgestapt, maar omdat ik niet belde en ook andere teams problemen hadden met de tracker, trok hij de conclusie dat het daaraan moest liggen. Ik had zelf al gemerkt dat mijn chip soms geen piep gaf als ik over een mat reed. Hij blijkt het het hele eerste rondje niet gedaan te hebben, en dus bij wel meer teams. Toen hij het in het tweede rondje wel deed, konden Henk en Marcel er niet veel wijzer van worden, behalve dan dat ze tot de conclusie kwamen dat ik de gehoopte 30 gemiddelde net niet haalde.

Maar dat was dus niet zo: ik reed ondertussen bijna 31. Het had nog ietsje meer kunnen zijn als ik niet een keer had moeten plassen en twee keer had moeten stoppen omdat ik na het aannemen een bidon liet vallen en niet zonder door wilde rijden – het was vrij dorstig weer. Dus ik ging eigenlijk prima, nouja, wel met wat moeite met die wind en op het allerlaatst deed alles pijn, vooral toen ik stuiterde over het slechte wegdek van de Eemdijk dat ik me nog herinnerde van de tijdrit daar in april. Maar ondertussen desondanks ook gewoon superblij en aan het genieten – ik ging het halen, dik binnen die zes uur!

Het stukje lopen, nouja, strompelen, van m’n fiets naar de wisselzone toe was nog even helemaal niet fijn, en toen stond Henk nog net niet helemaal klaar. Hij had me nog niet verwacht!

Gelukkig kon hij wel meteen vertrekken. Ik was daarna even helemaal total loss, maar werd opgevist door Marcel en kon daarna bijkomen met Marcel, Chré en Renée. Ik had wel even Chrés oordopjes nodig omdat de muziek en omroeper iets te hard binnenkwamen – typisch geval van stuk! Ik wist ook niet wat ik met mijn rug aanmoest, niks voelde lekker. Lopen was ook niet zo’n succes – auw… nouja, dat wilde ik ook, ik had echt alles gegeven.

Henks marathon bestond uit zes rondjes van 7 kilometer, dus elke ongeveer 35 minuten moesten we op de uitkijk. Hij ging goed, kijk maar (foto’s Marcel):

Hij was onderweg naar een marathon in 3u35 – supergoed, en zoals gehoopt. .

Na zijn 5e doorkomst konden we ons dus opmaken voor onze gemeenschappelijke finish. Daar maakte Chré een leuk filmpje van, in twee delen. In het eerste deel zie je Henk (in het roze) aan komen lopen en dan voegen wij ons bij hem voor de finish, en je hoort de omroeper het hebben over Team Sportkunstenaars:

Deel 2 is net daarna, dan krijgen we onze medailles, zie je iemand in een blauw shirt een foto van ons maken en op mij aflopen, even smoezen en daarna gaan we voor haar poseren – dat is Sanne, het jurylid van de NTB dat ik ken. Daarna zie je Marcel zoeken naar zijn vrouw – en vinden!

Die foto’s van Sanne, die resulteerden onder andere hierin:

Ik liep op blote voeten omdat ik bang was om met m’n brakke benen te struikelen over de birkenstock-slippers die ik aan had! Die zaten in de tas die Marcel op z’n rug draagt, met daarin ook onze warmere laagjes – we wilden in teamtenue finishen, maar het koelde wel af dus we hadden er daarvoor iets overheen aan.

Achter die ‘echte’ finish stond een uitgebreid snoepbuffet klaar. Marcel en ik hadden dat na onze finishes niet omdat wij in de wisselzone eindigden, maar zo konden we toch nog wat meepakken:

Close-up van de medaille:

Goed dat daarop, en op het finishersshirt, duidelijk staat dat het om TriTogether ging. Want dat is toch heel anders dan alles in je eentje – ik kon niet meer hardlopen na mijn finish, laat staan 42 kilometer. Toch is het ook heel anders dan een ‘los’ evenement in een van die drie sporten, al is het alleen maar om de ongewisse starttijd. En je doet het écht samen.

De spulletjes waren sowieso wel leuk. Mooi rugzakje zat erbij, en een komisch dingetje zoals voor aan je hoteldeur:

We vonden het, op die live tracker na, sowieso erg goed georganiseerd. Wat losser en gemoedelijker dan wat we bij onze Ironmans hebben meegemaakt.Voor de teams was bijvoorbeeld de wisseltassenlogistiek best wel vrij, dus onze drie kleuren (fietsspullen – loopspullen – kleren voor na afloop) hingen kriskras door elkaar:

Ik vond het ook erg leuk om eindelijk eens ‘Almere’ mee te maken: de oudste nog bestaande triathlon van Europa en dé triathlon van Nederland. Gister was een memorabele editie, o.a. omdat het parcoursrecord dik werd verbroken. Van de strijd vooraan heb ik overigens alleen maar wat flarden meegekregen van wat er werd omgeroepen.

Na de finish hebben we nog erg lekkere frietjes gegeten op het terrein, en toen ging het huiswaarts. Vandaag ben ik, na een nacht wel heel lekker slapen, nog best wel brak. Het is alsof er beton zit in m’n rug en hamstrings. Maar dat gaat wel weer over,  en het voelt ook eigenlijk best wel lekker.

Nog één dingetje dan om het verhaal compleet te maken. We hadden vanaf vrijdag wat contact met de fietster van Team Wilhelmus, een vrouw van 58. Die uiteindelijk 20 minuten sneller was dan ik – chapeau! Ze deden het met z’n tweetjes, twee vrouwen, haar – jongere – ploeggenote had nog nooit een marathon gelopen en deed dat in 4u38 –  nadat ze vroeg op de ochtend ook al had gezwommen. Wauw! Hier zitten we samen, voor onze start:

In de uitslagen van de teams wordt verder geen onderscheid gemaakt tussen de mannen-, vrouwen- en gemengde teams, en er is ook geen leeftijdsklasse-indeling. Het houdt ergens op natuurlijk, dat snap ik wel.

Nou, hier is-ie dan nog een keer, onze getallen:

Trots op, blij mee.

Maar nog blijer ben ik met zo’n geslaagde en ook heel gezellige dag!

Even een snelle samenvatting van onze teamprestatie van gister – later meer:

Nog één nachtje slapen… morgen rijd ik een tijdrit van 180 km, als onderdeel van de trio-triathlon (full distance mixed relay, om precies te zijn) van de Challenge Almere – na de halve triathlon van Klazienaveen mijn tweede grote seizoensdoel. Ik heb er zin in, het weerbericht ziet er goed uit, ik vind het bijzonder om eens onderdeel te zijn van een team, zo’n lange tijdrit wilde ik al langer wel eens doen, en ik vind het leuk om eindelijk ‘Almere’ eens mee te maken, en dat bij wat de grootste triathlon in Nederland ooit gaat worden en sowieso de oudste van Europa is.

Sinds dit jaar evalueer ik steeds mijn proces net voor het grote evenement waarvoor ik heb getraind. Welnu, dat is gewoon heel goed geweest: ik heb bijna helemaal kunnen doen wat ik gepland had aan trainingen, en ik voel me ook bijna helemaal topfit, en in elk geval beter dan in de aanloop naar Klazienaveen. Anders gezegd: het trainen heeft geleid tot de vorm die ik wilde, maar zoals altijd heb ik ook twijfels…

Trainen

Fietsen was deze hele zomer af en toe lastig door het extreem wisselvallige weer, waardoor ik trainingen heb moeten inkorten, aanpassen en zelfs schrappen vanwege hitte, regen, storm of onweer. De laatste lange training, vorige week woensdag, heb ik helemaal opgegeven, want het was toen koud, winderig en nat en de snelle omschakeling van hittegolf naar herfst verteerden lichaam en ziel niet zo goed – ik was moe en had geen zin, en besloot uiteindelijk om maar risico-mijdend te zijn (niet verkouden worden, niet verkouden worden, niet verkouden worden!).

Een training skippen is altijd lastig op zo’n moment waarop het voor het hoofd fijn is om er ‘alles aan gedaan’ te hebben, maar wel wijs, denk ik. In plaats daarvan ben ik naar de sauna gegaan, dat was lekker.

Ik heb ook met veel plezier getraind. Ik schreef het al eerder: ik word gelukkig van lange, rustige duurtrainingen. Mijn lijf verteert die prima, en ik heb heerlijk gezworven, mooie tochten gemaakt, veel de ‘wide open spaces’ van de eiland ten zuidwesten van hier opgezocht (voorbeeld). Ook het verkenningsrondje van het parcours bij Renée vandaan was leuk – de polder op z’n mooist die dag.

Het niet-doorgaan van die laatste lange training vorige week voelde als een abrupt afscheid van zowel het fietsen als het landschap, maar, zo realiseerde ik me, dat is onzin natuurlijk, want het ‘moet’ straks niet meer, maar het mag en kan nog zeker wel.

Vorm

Ik heb precies de aanpassing voor elkaar gekregen die ik wilde, zag dat in de afgelopen weken langzaam-maar-zeker ontstaan als ik naar hartslag- en vermogensmeter keek: ik trap in de rustige duurzone een fiks hoger vermogen dan een paar maanden terug. Dat is precies wat ik zaterdag nodig heb. Als het allemaal verder een beetje meezit, kan het gaan lukken met die 30 km/u gemiddeld, dus in 6 uur klaar.

Dat heb ik voor elkaar gekregen door veel lange, rustige duurtrainingen gecombineerd met kortere trainingen met langere intervallen in de ‘sweet spot’ (net onder m’n omslagpunt) of heel korte als kracht- en intensieve training, bijvoorbeeld de Beneluxtunnel uitknallen. Ik ben blij met hoe m’n eigen trainingsschema is uitgepakt.

Gek genoeg is m’n vermogen rond m’n omslagpunt niet zo zichtbaar toegenomen. Die sweet spot trainingen gingen al een tijdje niet helemaal lekker, en bij 1/8e, die ik rond m’n omslagpunt fiets, reed ik die van Binnenmaas vorige week maar met een marginaal hoger vermogen dan in mei in Ter Aar (Strava geeft het vermogen niet goed aan, trouwens: het was 216 om 207 Watt).

Dat tunnel-uitknallen daarentegen, dat ging wel ook hard vooruit. Misschien was het iets mentaals, met die langere intervallen, of was het ook wel de vermoeidheid af en toe, want ik heb wel veel getraind natuurlijk. Mijn hartslag wilde ook niet lekker doorklimmen vaak, nouja, niet voor die langere intervallen.

De laatste weken deed ik alles op de Felt, waarmee ik nog dikkere maatjes geworden ben. Het kostte even wat moeite om m’n nek en bovenrug eraan te laten wennen om langer dan 3 uur in de aero-houding te zitten, maar ook die aanpassing is gekomen. Ik heb hem gisteren gepoetst, dus ook hij (zij?) is er klaar voor:

Ik heb al een dikke week veel rust gehad, en sta zo langzamerhand dus echt wel te popelen om weer een lekker eind te gaan fietsen!

Twijfels

Ik ben er dus wel klaar voor, maar ik zou ik niet zijn zo vlak voor een groot evenement om niet toch wat twijfels te hebben. Die betreffen enerzijds m’n nek en schouders, waar de hele tijd iets net niet helemaal lekker zit. Ik ben deze week een paar keer naar de chiropractor geweest ervoor en ik hoop dat de zes uur in de aerohouding niet te vervelend worden.Overigens ben ik verder blessure-vrij; met bekken/heup gaat het al een tijd goed vooruit.

Anderzijds heb ik al een paar onrustige nachten achter de rug met opvliegers en andere overgangs-ongein. Dat is dus net weer even flink raak, al voel ik me verder, overdag dus, prima. Mogelijk komt de onrust door het taperen: de combinatie van wedstrijdspanning en opgehoopte energie van plotseling zo veel rust knalt er dan ’s nachts uit.

* * *

Ook van de beide teamgenoten heb ik goede geluiden ontvangen over hoe ze ervoor staan, dus we gaan ervoor – onderr de 11 uur binnen, hopen we. Als Team Sportkunstenaars, startnummer 1828. Almere, here we come!