Op naar de wintertrainingsafsluiter
Morgen doe ik mee aan de zwemloop in Vlissingen. Dat is geen superbelangrijke wedstrijd, maar ik doe toch een procesverslagje, zoals gebruikelijk de dag ervoor.
Ik had bedacht dat de zwemloop een mooie afronding en dus ook evaluatie van de wintertraining zou zijn, kort voordat onze verhuizing losbarst. We tellen inmiddels af naar volgende week vrijdag, dan is de overdracht! We zijn al van alles aan het regelen natuurlijk. Ook met de verkoop van ons oude huis gaat het goed: de kopers zitten in de drie dagen bedenktijd na het tekenen van het voorlopig koopcontract, dus het is bijna definitief. Dus dat gaat allemaal goed maar het houdt ons wel bezig natuurlijk. Ik moet nog zien hoe veel er de komende maanden van sporten terechtkomt en bij wat ik kan doen, wil ik het vizier meer naar het fietsen wenden.
De zwemloop leek me een mooie graadmeter van hoe goed ik de winter met zwemmen en lopen ben doorgekomen. Ik hoopte op een persoonlijk parcoursrecord: de vorige keer had ik traag gewisseld, ik zou nu minstens even hard moeten kunnen lopen, althans, dat was wel m’n seizoendoel (een losse 5 km weer eens onder de 26′ lopen, wat ik als ‘goed’ beschouw), en zwemmen zelfs iets harder dan twee jaar terug: binnen de 9’50. In trainingen lig ik daarvoor op koers.
Maar of het eruit wil komen morgen – geen idee. Ik schreef eerder al over in januari iets te veel drukte en stress en daardoor wat gekwakkel. Het ging een beetje op en neer met mijn vorm. Die 5 kilometer binnen de 26′ is zodoende nog niet gelukt: ik heb een paar Parkruns gedaan maar steeds was er wel wat. Het enige wat ik kon zien is dat bij een lager tempo m’n hartslag ook vrij laag lag, wat hoop gaf voor als ik het gaspedaal eens een keer wel zou weten in te trappen.
En toen…. werd ik verkouden. Ik ben niet echt ziek geweest, geen koorts, maar wel vervelend en langdurig aan het snotteren: in totaal bijna drie weken. Met onder andere nachtelijk hoesten en dus slaapgebrek, gepruttel in een bijholte en afgelopen week nog een snijdende keelpijn. Het is net op tijd over en ik heb de laatste week wel weer wat kunnen trainen, maar heel jofel voel ik me niet. Ik heb ook anderhalve week niet kunnen trainen en me beperkt tot wandelen en yoga. De snelheids-puntjes-op-de-i heb ik dus niet kunnen zetten.
Wel gingen die laatste trainingen alweer okee en ik weet: eens een keer flink verkouden is niks ernstigs en voor mij heel normaal (de laatste jaren kom ik eigenlijk gemiddeld heel goed weg zelfs). Qua timing komt het gelukkig net goed: ik ben fit genoeg om morgen te starten. Of ik het gaspedaal dan ga weten te vinden – geen idee.
Wat er als hindernis voor het persoonlijke parcoursrecord nog bijkomt is dat het weerbericht ongunstig is: gevoelstemperatuur van 3 graden, bij stevige wind. Dat lijkt me bij het hardlopen geen pretje: in m’n natte kloffie en met blote benen naar buiten. En de wind scheelt sowieso snelheid natuurlijk.
Nou goed, wat maakt het ook allemaal uit – ik ga morgen gewoon lol hebben. Afgaand op mijn trainingen, daarbij dan ook nog de trap- en krachttraining, waarmee ik veel verder ben gekomen dan vorig jaar, heb ik gewoon een goede winter gedraaid. En naar omstandigheden was dat helemaal super. Wat er morgen ook uitkomt!
Ik ben inderdaad echt anti-e-bike
Ik had de link van het stuk hier van laatst over mijn fietshuur in Enschede doorgestuurd aan een vriend van me die onlangs een e-bike heeft gekocht. Motto: vraag me niet enthousiast te zijn over je aankoop. Hij mailde terug: ‘Je bent echt anti-e-bike 😉’
Dat zette me aan het denken: ja, hoezo eigenlijk? Want die aversie is er. Ik heb nog wat gemaild met de klantenservice van Fletcher Hotels over mijn ervaring en de abominabele prijs-kwaliteitverhouding van hun fietsen, en kreeg toen als geste een voucher voor een keer e-bike huur. Toen dacht ik: ‘steek die e-bike maar in je jeweetwel’. Ik wil er niet op dood gevonden worden, zal ik maar zeggen.
Waar komt die weerzin toch vandaan? Een belangrijke rol speelt de last die ik heb van de grote hoeveelheid e-bikes. Aan de ene kant heb ik hinder van de langzaam fietsende bejaarden en toeristen op e-bikes die de recreatieve fietspaden bevolken en die bijvoorbeeld hardnekkig naast elkaar blijven fietsen en die traag en onhandig reageren als ik achter ze bel om ze in te halen (zie dit draadje), zodat mijn eigen sportieve fietstocht een hindernisbaan wordt. Aan de andere kant heb ik in de stad last van de speed-pedelecs en fatbikes (en scooters) die me voorbij komen raggen op snelheden die niet op een fietspad thuishoren en die het daar levensgevaarlijk maken. Ik zit er voor mijn gevoel dus als het ware ‘tussenin’ en ervaar daardoor het zelf-trappen als steeds lastiger en stressvoller (zie ook een eerdere post en het boek dat ik daarin noem).
Maar ik weet ook wel: eigenlijk is dit meer een infrastructuurprobleem dan een e-bike-probleem. De fietspaden zijn niet bemeten op de huidige drukte en snelheidsverschillen (uh, en het gedrag van veel fietsers), en ik zie ook nog geen enkele beweging in de goede richting. Dat kun je e-bikers niet aanrekenen, sterker nog: het is leuk dat zo veel mensen fietsen. Een aanpassing van de infrastructuur zou ten koste gaan van ruimte voor de auto, en dat is duidelijk nog een brug te ver. Ook handhaving loopt achter, al is daar net wel een beginnetje.
Maar er is nog iets. Het gaat mij aan het hart dat in een dikke tien jaar de Nederlandse fietscultuur radicaal is veranderd. Standaard fietsen is nu op een e-bike in plaats van dat je zelf trapt – mijn ervaring in Enschede onderstreepte dat nog maar eens. Die verandering is voor een paar mensen een zegen: als je ziek bent of stokoud, of problemen hebt met je knieën, kun je dankzij de trapondersteuning mobiel blijven en plezier houden in het fietsen. Dus voor die individuen is het een geweldige ontwikkeling. Net zoals voor die enkeling voor wie de e-bike de auto vervangt, maar dat is een piepkleine minderheid. En eigenlijk heeft sowieso elk individu altijd wel de een of andere goede reden om op een e-bike over te stappen.
Maar als je de verandering collectief bekijkt en afzet tegen het zelf trappen van vroeger, dan ziet het er zo uit:
- Groter gemak, met als gevolg een teruglopende gezondheid. Zelf trappen is simpelweg beter voor je gezondheid, omdat je je zwaarder inspant.
- Grotere snelheid, met dus meer haast en onveiligheid op het fietspad, voor de e-bikers zelf (voor een deel omdat die dingen gaan doen die ze anders niet zouden doen en ook eigenlijk niet goed genoeg kunnen), maar ook voor de andere gebruikers daarvan – wat ik hierboven beschreef. Net als gemak is snelheid sowieso een discutabele waarde. Dan ben je dankzij je e-bike sneller thuis uit je werk, maar moet je vervolgens wel aan de mindfulness om uit de jakkeren-stand te komen.
- Milieuschade: die accu’s moeten worden gemaakt en opgeladen.
- Grotere ongelijkheid, omdat e-bikes veel duurder zijn dan gewone fietsen en dus niet voor iedereen weggelegd. Je zult bijvoorbeeld maar als enige van een vriendengroepje zonder e-bike naar school moeten fietsen. De sociale druk om over te stappen op een e-bike is sowieso gigantisch. Je moet denk ik dezelfde mate van aversie hebben als ik om het níet erg te vinden dat iedereen je voorbij sjeest in de spits, zoals op het drukke forenzen-fietspad hier in de buurt, dat uit de stad langs de Schie voert.
En dat alles bij elkaar, zie ik als helemaal symptomatisch van het doorgeschoten huidige kapitalisme: het lokt je ergens naartoe met de belofte van genot, gemak en tijdwinst, het klopt je geld uit de zak, het maakt dankbaar gebruik van onze gevoeligheid voor groepsdruk – en de negatieve gevolgen ervan dragen we collectief en zijn bovendien onze ‘eigen verantwoordelijkheid’.
De e-bike staat voor mij dus symbool voor iets wat op veel bredere schaal uit de hand loopt. Mijn verzet tegen de e-bike is daarom mijn verzet tegen een dolgedraaide wereld. En natuurlijk bereik ik daar niks mee voor dat collectief. Wel voor mijzelf als individu, en hopelijk ook voor net dat hele kleine beetje minder groepsdruk.
(met dank aan Arno voor de inspiratie!)
Neehoor, ik kom niet blauw het water uit
Alex attendeerde me erop dat ik genoemd word in de eindejaars-aflevering van Fiets de Podcast – waar ik zelf in juli in optrad. Het is na 21’50 en het gaat daar over douchen met en zwemmen in koud water. Erg leuk!
Als ze mijn dippen al heftig vinden, zouden ze eens moeten kijken op de Facebookgroep van open water zwemmers – die blijven er een stuk langer in dan ik. Of wat te denken van het WK IJszwemmen? Ik kan me daar niets bij voorstellen, hoe je een kilometer kan zwemmen in steenkoud water. Op de terugweg van de dikke dertig slagen in water van net boven de 4 graden in december ging ik al trager bewegen, de kou komt dan echt binnen.
Maar blauw uit het water? Nee, dat niet. Eerder rood, en vooral: voor mijn gevoel onoverwinnelijk! De kick die het geeft is echt super!
Gewenst voor februari: mildheid
Tussen kerst en vorige week zondag had ik niet gefietst, althans, niet om te trainen, alleen stadsfietsritjes. Fietsen is deze winter weliswaar de sluitpost, maar zo weinig was toch niet de bedoeling. Ik was er wat knorrig over: ik deed te weinig voor mijn gevoel, voelde me lui en vroeg me af waarom het maar niet lukte om sinds ik weer fit ben, het aantal trainingen weer naar normaal op te trekken, enzovoort. Okee, het was veel slecht weer en ik had het druk, maar dat is toch geen excuus? Zo gaf ik mezelf op mijn kop.
Totdat ik me eigenlijk pas gister realiseerde hoe debiel druk januari geweest is:
- Werk: ik heb een normaal goede omzet gedraaid, en ben daarbij ook nog drie dagen naar een conferentie geweest, ik heb geacquireerd en twee artikeltjes afgemaakt. Dat ging allemaal lekker overigens, maar het was dus bepaald geen freewheel-werkmaand zoals ik die in de zomer wel eens heb. Ik heb ook nog een aantal losse eindjes weggewerkt en gezorgd dat ik helemaal ‘bij’ ben, voordat straks de verhuizing losbarst.
- Verhuizen: het nieuwe huis vraagt nog niet heel veel aandacht, al hebben we wel al wat aangezwengeld, maar hoe veel er komt kijken bij het verkopen van een huis had ik onderschat: alles steeds opruimen, schoonmaken en straktrekken, voor de foto’s en de bezichtigingen. We wissen al onze sporen uit, en daarna zijn we van alles kwijt. Het is een boel gedoe, plus de spanning. Het gaat wel goed, hopelijk kan binnenkort de vlag uit.
- Andere besognes: we hadden nog een crematie én net voor kerst werd de voorlopige vergunning verleend voor de verbouwing van de kerk naast ons oude huis tot restaurant. Daarbij speelt van alles, dus daar moesten we ons ook nog tegenaan bemoeien, uit zorg voor ons huis en de toekomstige eigenaren. 1 februari was de deadline voor een ‘zienswijze’. Dat was een hele klus: de vergunning bestond uit honderden pagina’s verspreid over 40 documenten; we hebben er acht pagina’s over volgeschreven.
- Feest: in januari viel nog een officiële feestdag en de gebruikelijke twee van onze familie, namelijk de verjaardagen van mijn broer en mij zelf, die we altijd trouw vieren. Dat waren allebei leuke dagen.
Okee, zo realiseerde ik me gister: en in zo’n maand verwacht ik dan ook nog de sterren van de hemel te sporten? De hele rest gaat goed: dus hardlopen, zwemmen, krachttraining, het winterdippen, project daglicht… maar er is ergens wel een grens.
Die grens, die voel ik nu wel. Manlief en ik vertonen allebei wat stressverschijnselen en we zijn moe.
Wat verwacht ik van mezelf – toveren? Het láátste wat ik nu zou moeten doen, is ontevreden zijn over mezelf. Ik ken mezelf toch ook al wat langer, ik weet dat ik die neiging tot oordelen over mezelf heb. Maar ik ben ook hardleers.
Uh, nee, dat is wéér een oordeel: lui hardleers.
Note to self: blijven oefenen met mildheid.
En oja, ik weet ook: niet fietsen is slecht voor mijn humeur. Ik miste het ook gewoon.
Seizoen krijgt vorm
Ik ben sinds de jaarwisseling bezig geweest met planning en inschrijvingen enzo, en dus krijgt mijn seizoen nu al aardig vorm:
24 februari: zwemloop Vlissingen (1/8; mooie afronding wintertraining, ik hoop op een parcours-PR)
31 maart: vestingloop Steenbergen (5 km, met Nicole, we zijn samen bezig al die vestinglopen te verzamelen)
(19 april: verhuizen)
12 mei: zwemloop Heinkenszand (1/8, dat is dan bijna een thuiswedstrijd)
1 juni: Dordtse Biesbosch triathlon (1/8)
12 juni: zwemtocht Kattendijke-Wemeldinge (3,8 km met de stroming mee, ook dat is dan bijna thuis)
22 juni: triathlon Oud Gastel (1/8)
13 juli: koppeltijdrit Abbenbroek (18 km)
22 augustus: tijdrit Radweltpokal St. Johann, Oostenrijk (20 km)
22 september: vestingloop Willemstad (dan hebben we de verzameling compleet)
28 september: triathlon Zierikzee (1/4)
De eerste plannetjes voor 2025 zijn ook al opgekomen: ik wil al jaren een keer meedoen aan de triathlon in Terheijden, maar er is altijd wat, en ook dit jaar weer: die dag is manlief jarig en dat wil hij vieren. Dus dat idee schuift door naar volgend jaar. En al dat korte werk, gericht op de tijdrit in Oostenrijk en ook wel ingegeven door de verhuisdrukte, doet inmiddels verlangen naar iets langers. Met het oog op mijn collectie Zeeuwse triathlons denk ik voor 2025 daarom aan de halve Ironman in Knokke, waarvan het parcours deels in Zeeuws-Vlaanderen ligt – de start is zelfs in Sluis.
Maar eerst maar eens al die leuke dingen van het lijstje hierboven doen!
Je moet er wat voor over hebben
Eens in de drie jaar is er in mijn vakgebied een driedaagse wetenschappelijke conferentie. Ik ga daar graag heen, maar drie jaar geleden ging-ie vanwege corona niet door en zes jaar geleden zat ik in Nieuw-Zeeland. Het was dus al negen jaar geleden, en van toen herinner ik me heel goed dat ik twee keer was wezen zwemmen in het zwembad in Leuven dat wel heel dichtbij mijn B&B bleek te liggen. Misschien herinner ik me dat juist wel zo goed omdat het leidde tot een van de eerste blogposts hier.
De planning van de conferentie is van december naar januari verschoven, en zodoende ben ik net terug van drie dagen Twente. Door toen in Leuven kleeft zwemmen aan de VIOT-conferentie, en dus was ik dat zeer zeker weer van plan. Het is ook lekker om te bewegen na of tussen al dat zitten luisteren en praten door. Ik had snel gekeken en gezien dat er op de universiteit een zwembad was, dus dat zat wel snor, dacht ik. Maar toen ik eens beter keek, zag ik dat de openingstijden wel heel beperkt waren en bovendien alleen voor abonnementhouders. Rumpf.
Wat googlen leverde me op dat de enige reële optie de Aquadrome was, zo’n 6,5 kilometer van universiteit en hotel. Nieuw plannetje: fiets huren bij het hotel, dat kon volgens de website, en erheen peddelen, ook leuk.
Dus ik kom woensdag tegen zessen aan bij het hotel en zeg meteen: ik wil graag een fiets huren voor vanavond. Het antwoord van de receptioniste:
We hebben alleen e-bikes
Pardon? Of de website staat toch fietsen?
Nou goed, doe dan maar een e-bike zonder accu, heb ik niet nodig, ik weet niet hoe het werkt en die accu schijnt gejat te kunnen worden dus moet-ie mee het zwembad in ofzoiets, laat maar zitten. En ik heb ook gewoon weerzin tegen een e-bike natuurlijk, en tegen de vanzelfsprekendheid ervan. Ik denk dan toch een beetje ‘over mijn lijk’. Maar daar heeft zo’n receptioniste allemaal geen boodschap aan. Zou ze m’n vieze gezicht gezien hebben?
Toen kreeg ik het contractje onder mijn neus en schrok eerst van de huurprijs (€ 25) en daarna van het eigen risico bij schade en diefstal (€ 1500). Dat heb ik dus maar afgekocht voor € 5, want ik zou de stad in (en ik denk misschien een beetje Randstedelijk). Dus voor € 30 had ik een fiets. Voor een avond.
Oef, als ik dat had geweten… dan toch maar een OV-fiets of met bus of trein de stad in. Maar nu had ik al zin in fietsen. En dan moest ik er dus maar wat voor over hebben. Zucht. Op het totaalbedrag voor de drie dagen maakt het niet eens zo veel uit. Vooruit dan maar.
De fiets bleek het zonder accu inderdaad goed te doen, maar dan had ik geen licht (oeps), er zat een kraak in de crank en alleen een drukslotje op, geen ketting ofzoiets. Buitengewoon slechte prijs-kwaliteitverhouding dus.
Ik heb er uiteindelijk, heen en weer met ook nog een boodschapje, ongeveer 15 kilometer op gereden, wat neerkomt op € 2/km – mijn duurste fietskilometers ooit. Op de terugweg heb ik met m’n telefoon een voorlamp geïmproviseerd en gelukkig kwam er niet ook nog een boete bij. Ik was blij toen ik ‘m weer veilig terug kon stallen:
Gelukkig heb ik wel lekker gezwommen en was het alles bij elkaar een leuk soort avontuur dat zo’n conferentie opleukt. Maar ik vind het wel bespottelijk dat een hotel adverteert met ‘fietsen’ en dat het dan alleen e-bikes zijn. Ik zie dat het er wel staat als je wat verder kijkt, maar dat was niet tot me doorgedrongen – ik kan dat ook ergens slecht geloven. Dat je dus wel e-bikes, e-choppers en e-sloepen kunt huren, maar geen gewone fiets. Ik word daar ook treurig van.
Nou, in elk geval: ik ben donderdag ook nog wezen hardlopen, in heerlijk weer en prachtig landschap, en alles bij elkaar waren het drie fijne dagen – ook echt een uitje!
Voor Leen† uit Maassluis
Ik kom net terug van intervallen lopen langs de Schie, vlak bij mij om de hoek, op het fietspad met hectometerstreepjes. Ik liep er niet helemaal onbevangen dit keer, wetende dat er afgelopen donderdag een man van 82 is neergestoken die ondertussen is overleden. Ik kom daar vaak, op het fietspad lopend of fietsend, of het overstekend op de brug, bijvoorbeeld richting het zwembad. Vanaf de brug had ik donderdag zowel heen als weer naar het zwembad gezien dat het fietspad ter hoogte van de tennisbanen was afgesloten met linten; de politie was nog bezig met verhoor en opruimen. Wat er was gebeurd, hoorde ik thuis.
Vanochtend kreeg het trieste verhaal voor mij nog een extra dimensie: die overleden ‘hoogbejaarde’ man was een topfitte sporter. Hij fietste daar misschien wel omdat hij aan het trainen was, of omdat hij op weg was naar zijn sportschool. Hij had zich net ingeschreven voor een spinningmarathon.
Leen was een mede-sporter. Ik kende hem niet, maar wat had ik hem graag nog veel mooie fietskilometers gegund.
Te koop: tof huis voor sportievelingen
Gister in de verkoop gegaan: ons huis. In aanvulling op Funda wil ik nog zeggen dat het een tof huis is voor sportievelingen:
- Het water van de oude tak van de Delftse Schie is vlakbij. Officieel mag je er niet zwemmen, zeg ik er maar eerlijk bij, maar daar wordt niet actief op gehandhaafd. Kajakken, roeien, suppen en noem maar op, dat kan allemaal probleemloos .Daarom ook de foto hieronder die ook op Funda staat van de SUP’ers bij een zwemtocht. De foto is gemaakt op ongeveer 20 meter van ons huis, en daar kun je het water in, met een beetje klauteren. Ik kan me dus thuis omkleden als ik ga zwemmen, en nu met het winterzwemmen sta ik binnen een paar tellen uit het water onder m’n eigen warme douche.
- We konden er ons hele wagenpark van tien fietsen kwijt (met een beetje passen en meten – niet te zien op Funda, we hebben als gekken opgeruimd).
- Je bent zó de stad uit om te wandelen, hard te lopen of te fietsen.
- Binnen een kwartier fietsen zitten zes zwembaden.
- Vlakbij is een fietspad met hectometerstreepjes (ideaal om intervallen te lopen) en iets verderop is een openbaar atletiekbaantje (300m).
- Er zijn diverse verenigingen in de buurt.
- Zowel de reusachtige zolder van het huis als de zij-slaapkamer zouden zich goed lenen voor een ‘pain cave’ (denk ik). Sowieso ruimte zat.
Zegt het voort! Geïnteresseerden kunnen zich melden bij makelaar Ingrid van VENK.
De plannen voor het nieuwe jaar
Ik heb er op dit blog al naar gehint, in elk geval dat er wat speelde, en ik heb gepopeld om het erover te gaan hebben, en nu eindelijk kan dat: het grootste plan voor het nieuwe jaar is dat we gaan verhuizen! We weten het al een aantal maanden maar om redenen die met ons oude huis te maken hebben, hielden we het hier in de buurt nog even voor ons en waren we daarom terughoudend op de sociale media. Maar nu ons oude huis bijna in de verkoop gaat, mag iedereen het weten!
We hebben eind september een huis gekocht in Kapelle – met onder andere voldoende ruimte voor al onze fietsen (die nu bijna opgestapeld in de bijkeuken staan) en een tuin:
We zijn er erg bij mee. We zijn een paar jaar mee bezig geweest met ons oriënteren en toen we in de zomer eenmaal gingen bezichtigen, ging het vlot. Het heeft me natuurlijk wel stevig beziggehouden het afgelopen jaar, tussen alle andere dingen door. Met leuke dingen, zoals een verkennings-fietstocht om Goes en om het Veerse Meer (gevolgd door een duik erin), maar soms ook met wat stress. De aanstaande verkoop van ons oude huis is bijvoorbeeld ook spannend natuurlijk.
Aanleiding voor de verhuizing is enerzijds dat Henk graag een tuin wil, nu hij met pensioen is, dat we een huis willen waar we oud in kunnen worden (het nieuwe huis is ‘levensloopbestendig’, zoals dat heet), en dat ik in toenemende mate behoefte kreeg aan meer rust en ruimte om me heen. Ik heb me ook op dit weblog vaker uitgelaten over de drukte en agressie op de randstedelijke fietspaden bijvoorbeeld, dat speelt zeer zeker mee. We hebben gezocht ruwweg langs de spoorlijn tussen Bergen op Zoom en Vlissingen, omdat ik nog regelmatig naar de Randstad zal reizen voor werk en dat niet allemaal met de auto wil doen. Het nieuwe huis is op minder dan één kilometer van het station. Ik ga enigszins terug naar mijn roots in de zin dat het Zeeland is, maar Zuid-Beveland ken ik eigenlijk helemaal niet zo goed. Vanuit Vlissingen reden we daar altijd alleen maar doorheen.
Ik ga dus ook mijn trainingsgebied verleggen. Fietsen, hardlopen en wandelen lijkt me heerlijk in onze nieuwe omgeving. Van al onze woonwensen hebben we maar één ding niet kunnen realiseren, en dat is zwem- en kajakwater direct om de hoek, zoals bij ons ‘oude’ huis. De Oosterschelde is 5 kilometer ver en het Veerse Meer iets verder, en ik ben al lid van een appgroep met mensen die in het seizoen regelmatig tussen Kattendijke en Wemeldinge zwemmen. In een frappant geval van ’toeval bestaat niet’ stonden we namelijk op de zaterdag nadat we hadden gehoord dat we het huis hadden in het parc fermé van de triathlon van Zierikzee naast een Kapelse triatlete en leeftijdsgenote, Corine. Zij vertelde ons over die groep en een vrouwenfietsclub. De inburgering komt op dat punt dus wel goed, ik kijk ernaar uit!
We zijn al af en toe wat aan het oriënteren, zoals in november in de Grote Zakloop en eind december waren we een paar dagen in Zeeland waarin ik alvast het winterzwemmen vanaf het strandje van Wemeldinge kon uitproberen, 58 slagen in Oosterscheldewater van 8,5 graad – zie filmpje op mijn Strava. Afgelopen zaterdag konden we helaas niet naar de wallenloop in Goes vanwege droevige familieomstandigheden, maar dat halen we nog wel een keer in.
De verhuizing beïnvloedt ook onze sportieve plannen, want het is een grote klus. We hebben hem na de marathon gepland, zodat manlief die voor de 35e keer kan uitlopen, nog als Rotterdammert. Ik heb bij het opruimen al gemerkt dat veel tillen en sjouwen moe maakt, dus ik houd me sportief enigszins gedeisd tot in mei. Ik train wel, maar zonder grote ambities voorlopig. In spinning heb ik ook gewoon geen zin op het moment. Ik ben wel gemotiveerd voor het zwemmen, want dat stuk in de Oosterschelde is een heel eind! Het andere doel voor 2024 is om opnieuw naar de Radweltpokal te gaan. Ik ga de tijdrit weer doen en manlief wil zich op de vintage wedstrijden storten.
Ik ben dus opnieuw tijdritgericht aan het trainen, maar minder fanatiek dan vorig jaar. Toen wilde ik ook onderzoeken hoe ver ik nog kon komen op m’n 57e als ik weer alles op het fietsen zou richten. Dat is niet uit de verf gekomen door de darmproblemen, en ook dit jaar zit dat er niet in, daarvoor is een verhuizing te ingrijpend. Overigens gaan we laten inpakken en hoeft er niet veel aan het nieuwe huis te gebeuren – maar toch. Met een beetje geluk kan ik in augustus misschien wel een hoger vermogen rijden dan afgelopen jaar – mits ik fit blijf.
Net als vorig jaar heb ik enorm veel zin in het nieuwe jaar! Kapelle, here we come!
Jaarterugblik met de getallen
Traditiegetrouw schrijf ik een eindejaarspost, met een terugblik op mijn sportjaar (zoals vorig jaar). Ik wil het dit jaar kort houden, want dit jaar werd gedomineerd door acht maanden gekwakkel door pech, vooral de gekneusde ribben in maart en van mei tot november een darminfectie, en daar heb ik al genoeg over geschreven hier. Daar kwam nog wat persoonlijke turbulentie bij (schoonvader overleed, boek verscheen, manlief ging met pensioen en er speelde nog iets wat ik binnenkort hier ga aankondigen) en een boel slecht weer.
Dat het dus geen geweldig sportjaar werd, blijkt ook uit de getallen:
| (kilometers) | 2023 | 2022 | 2021 | 2020 |
| Zwemmen |
?* (boven 92) | ?* (boven 120) | 75 | 132 |
| Fietsen | 3618** | 4004 | 4863 | 4686 |
| Hardlopen | 617 | 1034 | 1003 | 780 |
| Wandelen | 640 | 744 | 456 | 549 |
*De weinig precieze zwemkilometers ligt aan mijn horloge,
dat soms een paar en soms een heleboel baantjes niet registreert.
**Net als andere jaren telde ik de stadsfietskilometers (naar schatting tegen de 2000) niet mee.
Nou zijn die lage getallen niet alleen maar het gevolg van het gekwakkel. Ik had bewust hardlopen en zwemmen op een lager pitje gezet vanwege mijn seizoensdoel, bij fietsen moet je minstens 500 ‘virtuele’ kilometers optellen (spinning) en bij die sport lag het accent ook weloverwogen bij intensief en dus wat korter. Desalniettemin waren het onder normalere omstandigheden wel meer kilometers geworden. Voor lekker lang fietsen had ik vooral in de zomer onvoldoende energie. Ik heb dat wel gemist ook.
De vele wandelkilometers verrassen me: meer dan in de coronajaren! Dat ligt voor een deel ook aan het gekwakkel: soms was dat het enige wat ik kon of waar ik puf voor had. Maar er zitten bijvoorbeeld ook een paar geweldige lange wandelingen door Berlijn tussen. Bovendien heb ik kennelijk de verworvenheid van tijdens de coronabeperkingen, de ‘ommetjes’, behouden. Recent mijlpaaltje was nog dat ik wandelend Amsterdam bereikt heb, over het Pelgrimspad. Ik kan nu zeggen dat ik van huis naar Amsterdam, de Duitse grens, de twee Noordzee-veerhavens en Vlissingen gewandeld ben.
Hoe veel uur ik precies aan andere dingen, vooral yoga en krachttraining, heb besteed, weet ik niet doordat ik de binnensporten op één hoop registreer, maar dat zal niet heel afwijkend zijn van vorig jaar, denk ik.
Ondanks dat alles heb ik wel weer een boel plezier beleefd aan het sporten: aan de tijdrit, waarin ik sneller reed dan ooit tevoren (ook al was het een uitgesproken kwakkeldag) en de rest van de tijd in Oostenrijk, aan het trainen voor die tijdrit, aan de andere sporten, waarbij zwemmen extra aandacht verdient: ik schreef recentelijk nog over de lol van zowel het binnen- als buitenzwemmen. Aan nog een paar andere evenementen, waarbij de Zwemloop Wassenaar er qua prestatie uit sprong omdat ik toen een zeldzame goede dag had en zo sneller was dan vorig jaar. Aan de Parkruns dichtbij en verder weg. Aan een boel gezelligheid en gezamenlijke lol. Enzovoort.
Tijdens de tijdrit van de Radweltpokal, augustus – toch wel het hoogtepunt van mijn sportjaar
Wat verder de grote winst van dit jaar is, is dat ik er ondanks alles nu prima voor sta – gemiddeld minstens gelijk aan vorig jaar. Toen had ik al een paar maanden wel intensief getraind op de fiets, nu niet, maar ik heb de laatste maanden veel meer en gerichter gezwommen en die sport staat er nu veel beter voor. Ook met krachttraining voor mijn benen ben ik veel verder dan vorig jaar om deze tijd. Toen was ik nog aan het zoeken, met last van m’n rug en knieën; nu heb ik thuis en in de traptraining alweer hetzelfde niveau als vorig jaar op m’n best, in augustus. Hardlopen staat er ongeveer hetzelfde voor en de aanvullende zaken, zoals de core stability training, ook. Ik voel me fit en alles gaat lekker. Dat vind ik een hele prestatie van mezelf!
Naar omstandigheden was het dus wel een goed jaar. Ik ga het nieuwe jaar dan ook weer met zin en vertrouwen tegemoet. Binnenkort meer over de plannen!
