Maandarchieven: juni 2020

Toen Louise met het idee kwam vanuit huis een triathlon te gaan doen vond ik het meteen leuk. Bij mij gaat dat wat lastiger, ik woon niet aan de Schie en die sloot bij mij voor is veel te ondiep.

Net als iedereen is ook bij mij het coronagebeuren niet in de koude kleren gaan zitten. Gelukkig ben ik zelf nog steeds gezond en is er niemand in mijn omgeving ziek geworden of heeft zijn bedrijf verloren. Maar ik hoef denk ik niet uit te leggen dat ook zonder directe ernstige persoonlijke consequenties zo’n pandemie uit het niks en alles dat daar uit voort vloeit er wel in hakt. Veel meer thuis zijn, zorgen om wat het nieuws brengt en beperkt worden in je doen en laten en al die leuke dingen die wegvallen laat toch sporen na.

Zo begon ik toch weer allerlei angstjes te ontwikkelen. Dingen die ik normaal gesproken wel doe en durf werden nu ineens eng. Door de (weer) drukke stad fietsen, en mijn zwemangst was weer een beetje terug. Verkeersangst, ook verergerd omdat ik in januari over de kop ben gegaan met de fiets.

Maar sporten heeft mij er wel vaak door heen getrokken, ook omdat het een goede reden is om naar buiten te gaan. Ook in deze periode is het een houvast. Dus ja, natuurlijk sta ik aan de start van Thuistriathlon Overschie, ook wel de Streepjestriathlon. Zoals Louise ook al schreef, het is dan wel niet voor het echie, het is hartstikke leuk. Henk deed ook mee, dus er was ook nog een herenklassement.

Het voelt toch best echt, dat gehannis in de improvisatie wisselzone in het steegje. Het in de Schie plonsen vond ik toch weer even eng. Ik overwoog nog even om er maar 500 meter van te maken, of desnoods 750 maar uiteindelijk ging ik toch helemaal door tot aan de brug en weer terug. Het zwemmen ging steeds beter en op de terugweg vond ik het zelfs lekker. Met enige trots ook want volgens mij is het mijn snelste kilometer ooit. Niet dat ik er al zoveel achter de rug heb maar toch. En het is leuk om de waterhoentjes langs te zien drijven.

Het fietsen werd wat beperkt doordat het erg druk was, een stukje over de weg dan maar. Maar toen stond er weer ineens een vrachtwagen midden op de weg geparkeerd, ik heb snel last van dat soort verstoringen. Ook nog twee geocachers bezig gezien maar ik realiseerde het me te laat anders had ik nog een aanwijzing kunnen roepen.

Daarna nog een ienie mienie stukje hardlopen, tot onder de brug en weer terug. Henk was als eerste binnen (uiteraard) en mocht daarom de thee vast zetten. Tja, ik kwam natuurlijk als laatste over de “finish”, wat wil je als je andere twee deelnemers beiden Iron People zijn. Maar wat geeft het.

Geslaagde gezellige en sportieve middag. Word vast nog wel eens vervolgd met iets anders geks.

Aangezien het er hier zo vaak over is gegaan de afgelopen jaren, toch maar even melden – kan ik het tenminste ergens kwijt. Vandaag mag ik namelijk de menopauze uitroepen! Dat is de dag van je laatste menstruatie, en dat weet je natuurlijk pas achteraf, en – in principe – als het een jaar geleden is. Dan mag je ervan uitgaan dat het niet meer komt, al is dat nog niet zeker.

Ik werd vorig jaar op 10 juni ongesteld, en dat bleek voor het laatst. 

Ik moet zeggen: wát een opluchting! Degenen die dit blog de afgelopen jaren gevolgd hebben, weten dat ik flink wat heb afgezien – de overgang is me vies tegengevallen. Het is nog niet helemaal voorbij: er passeert nog af en toe een opvliegertje of een hartkloppinkje. Maar ik voel me al maandenlang een rotsblok van stabiliteit. En wat is dat lekker!

Eigenlijk ervaar ik nu een stabiliteit die ik mijn hele leven niet gekend heb, of nouja, niet sinds m’n 13e, en vanaf daarvoor kan ik het me niet meer herinneren. Zo moeten mannen zich voelen: zonder cyclische ups en downs.

Het is jammer dat ik dit jaar de stabiliteit niet kan ‘benutten’ voor een mooie triathlonprestatie, maar dat ligt aan andere zaken. En dat komt wel weer. Ik ben benieuwd waar ik sta, hoe ver ik kan komen, en of inderdaad mijn prestaties wat stabieler en voorspelbaarder gaan worden.

Want ik heb hier vaker gezegd: af en toe en op onvoorspelbare momenten niet vooruit te branden zijn, met wel tien procent of meer prestatieverlies, dat was één van de overgangsverschijnselen. Niet de ergste, een beetje een luxeprobleem, maar toch af en toe erg frustrerend (voorbeeld). Ik heb er veel van geleerd voor en over mezelf, bijvoorbeeld: accepteren, het nemen zoals het komt, en het ‘back to basics’ van genieten van sport en bewegen als zodanig. Ik ben er empathischer van geworden, begrijp beter de grenzen aan de maakbaarheid.

Ik heb er ook van geleerd dat er weinig externe houvast is. Er is weinig kennis bijvoorbeeld over sporten in de overgang (zie hier – een van mijn eerste blogposts hier) en ook wordt er echt wel onzin beweerd over de overgang, vooral door onterechte generalisaties (voorbeeld). Ik heb dus ook geleerd dat ik het heel erg zelf moest uitzoeken. Dat was wel eens eenzaam, maar ook leerzaam.

Twee belangrijke principes voor trainen bijvoorbeeld, namelijk dat het heel individueel is en dat je je plannen altijd moet aanpassen aan de vorm van de dag – dat wist ik allemaal al wel, maar ze zijn veel meer voor me gaan leven in de afgelopen jaren. Dat heeft me overigens ook veel sceptischer en kritischer gemaakt – ik geloof echt niks of niemand meer die op trainingsgebied precies beweert te weten hoe het moet.

Dus wat ik sportvrouwen met overgangsperikelen zou willen aanraden: zoek uit wat voor jou werkt. Experimenteer, praat, voel, luister. En laat je vooral niets aanpraten.