2016 – Pagina 10 – Optimaal blijven sporten

Volgende update

Gister weer naar de huisarts geweest. Ik begin vandaag met ontstekingsremmers slikken, en dan zou het in twee weken een stuk beter moeten zijn. Volgende week ook nog naar de orthopeed om te kijken of het echt niet gebroken is en voor aanvullend advies (zeker als het dan nog niet beter is). Mogelijk daarna ook nog naar de podotherapeut ofzoiets.

Ondertussen verbetert het hooguit marginaal en heb ik ook in het dagelijks leven best veel hinder, enorm balen. Gister had ik een drukke werkdag in Utrecht en dat was wel confronterend. Even stevig doorlopen om de trein te halen is er ook niet bij, sterker nog, ik vind de afstand fietsenstalling – perron al vervelend genoeg. Moet mezelf dus wel in acht nemen, ook qua trainen. Ook omdat de crosstrainer van zondag stevig is aangekomen: spierpijn – in mijn armen en schouders!

Door admin|2016-02-09T09:15:26+01:009 februari 2016|Loop|2 Reacties

Lees meer

Update

Even een kort berichtje: de ontsteking aan mijn voet lijkt ietsje beter, misschien helpen ijs en voltaren al en werpt de stijve zool vruchten af? Ondertussen heb ik ook voor het eerst op de crosstrainer gestaan (zie het gekke symbooltje hiernaast, dat maakt Movescount ervan). Dat was wel okee, al is het toch wel heel anders dan hardlopen. Gister 20′ schoolslag gezwommen, ander alternatief. Nadat ik eerder mijn snelste baantje ooit had gezwommen, zelfs met maar een eenbenige afzet: 22″! Tsja, ik voel me dan ook, afgezien van een miniem stukje voet, helemaal prima, beter dan in tijden. Als tenminste de voet-stress niet toeslaat (maak me af en toe nog wel zorgen, vooral als ik op internet dingen tegenkom als ‘drie maanden gips’). Maar vooralsnog weer een beetje optimistisch dus.

Meer fietsen gaan trouwens helemaal vanzelf: twee keer naar de huisarts, naar het ziekenhuis en die extra keer naar het zwembad en de sportschool samen waren afgelopen week goed voor anderhalf uur extra stadsfiets – mijn totaal kwam uit op 5u15!

Door admin|2016-02-07T18:01:03+01:007 februari 2016|Loop, Zwem|0 Reacties

Lees meer

Geen ingescheurde pees, maar sesamoïditis

Noumoe, het is een beetje een rollercoaster op het ogenblik. Ik was nog niet gewend aan het idee dat ik een ingescheurde pees had, en toen kwam ik gister bij mijn osteopaat (eigenlijk voor de restanten van de blessure van vorig jaar), van oorsprong fysiotherapeut en oud-triatleet ook, en die zei: zo’n diagnose kun je alleen maar stellen op basis van een echo. Dus ik me alsnog door laten verwijzen en vanmiddag een echo laten maken in het ziekenhuis. Blijkt de pees okee te zijn, maar is het een ontsteking aan de sesam-botjes, sesamoïditis.

En daar kon ik weer mee naar huis – googlen maakt me dit keer weinig wijzer, zeker niet over of dit goed of slecht nieuws is. Ik ga er hooguit door twijfelen of zo’n botje niet gebroken is. Wel ga ik aan de slag met ijs en Voltaren. En verder volgende week maar weer verder zien, via huisarts en misschien een podotherapeut? Zooltje? Spuit erin? En hoe lang ben ik hiermee zoet???

Ondertussen door de osteopaat ook stevig aan het denken gezet over mijn trainingsaanpak. Met hem samen denkend kwam ik tot de conclusie dat ik die lange duurlopen te slecht verteer om ermee door te gaan: ik ervaar ze als heel zwaar, mijn duurlooptempo is weggezakt sinds ik duurlopen van boven de 20 kilometer doe, en mogelijk is mijn lijf nu nog steeds van slag van de marathontraining van afgelopen herfst. Want dat moet ik toch wel onder ogen zien: ik heb me sinds oktober/november minder fit gevoeld dan normaal, met slechte slapen, de instabiele hormonen, een boel kleine pech-dingetjes die hard aankwamen en een moeizaam weer oppakken van de loopduurtrainingen. Mogelijk is de blessure van nu een protest van mijn lijf daartegen. Ik ga me maar eens verdiepen in andere loop-aanpakken: ik heb vandaag Ik, hardloper en Het Duurloopmisverstand besteld.

Al is het op dit moment natuurlijk maar helemaal de vraag wanneer ik weer kan hardlopen. Op dat punt is het mentaal taai op het ogenblik.

Door admin|2016-02-05T19:39:52+01:005 februari 2016|Loop|0 Reacties

Lees meer

Minstens een maand niet lopen

… was het verdict van de huisarts net. En met een beetje pech twee maanden. Naar alle waarschijnlijkheid heb ik een pees ingescheurd, de pees die naar m’n grote teen loopt. Ik kan het beste zo stevig mogelijk schoenen dragen met een stijve zool – die heb ik amper, want mijn voeten hebben een hekel aan stijve schoenen, morgen eens langs bij onze plaatselijke schoenmaker of die een stijve inlegzool voor me kan maken.

Enerzijds baal ik als een stekker natuurlijk – een maand niet lopen < vul hier een vloek naar keuze in >. Dahag, Heinenoordtunnelloop komende zaterdag, dahag meedoen aan georganiseerde duurlopen. Dahag lekker uitwaaien. Dahag rustig opbouwen richting de 42 Ironman-kilometers. M’n kersverse trainingsschema kan overboord. < herhaal vloek naar keuze >

Anderzijds waren er de afgelopen week al wat dromen vervlogen natuurlijk, en had ik het inmiddels zelfs nog erger verwacht. Het valt dus ook mee. Ik was vooral bang dat ik in het gips zou moeten en helemaal niets meer zou kunnen, ook niet zwemmen en fietsen en misschien amper werken (want niet mobiel). Dat was een doemscenario. Nu kan ik wel zwemmen (alleen afzetten is lastig) en fietsen; bodybalance gaat verrassenderwijs ook prima, en de huisarts gaf de crosstrainer als tip. Hopen op zulk weer dat ik al wat meer kan fietsen dan gepland? Alvast met spinning beginnen, voor de hogere hartslagen? Zou ik in de sportschool mijn abonnement kunnen intensiveren voor een maandje, zodat ik daar wat vaker heen kan, voor spinning en die crosstrainer?

En het is ook nog nét geen man overboord. Als ik half maart kan beginnen met opbouwen, en dat lukt met ongeveer 2,5 km per keer, dan kom ik nog aan een lange duurloop van 27,5 kilometer zonder mijn trainingsschema helemaal om te gooien. Ik denk wel: misschien wordt het wel nóg meer wandelen bij die Ironman. Vooruit dan maar.

Ik heb het ook nog even met de huisarts erover gehad hoe het nou toch kan, zulke suffe pech, en zo veel. Hij zei één ding waar ik nog niet aan had gedacht: bij opstaan van achter je bureau zijn je spieren en pezen enzo koud, en dus kwetsbaarder dan tijdens het 20 km hardlopen van de dag ervoor. Oja, en zeker met mijn neiging tot koude voeten – iets om op te letten.

Verder begon hij over de leeftijd, zo van boven de 50 ga je dat merken. Ja…. natuurlijk, maar het wil er bij mij nog steeds niet in dat je dan van de ene dag op de andere zo’n beetje zou instorten en al je ambities moet opgeven (Joe Friel zweeft voor mijn geestesoog). Een half uur cross-trainer per dag leek de huisarts ideaal, dat kostte ook weinig tijd. Maar, zo zei ik hem, sporten mág tijd kosten – ik zou er wat voor geven om nou geen tijd te hebben om te zitten schrijven, want mij RA-groep is op dit moment nog lekker aan het trainen en daar zou ik bij willen zijn. Maar ik zal inderdaad wel moeten wennen aan een steeds grotere kwetsbaarheid.

Ironisch trouwens: ik had aan het trainingsschema zitten schrijven toen ik opstond vorige week maandag en die pees beschadigde. Meteen straf?

Door admin|2016-02-02T20:31:09+01:002 februari 2016|Loop, Triathlon algemeen|0 Reacties

Lees meer

Pech

Afgelopen maandag had ik een tijdje achter de computer gezeten toen ik om half 9 opstond om naar beneden te gaan. De eerste stap die ik zette deed meteen zeer onder de bal van mijn linkervoet ter hoogte van mijn grote teen; het voelde een beetje alsof er een splinter in zat. Pijnlijke stappen dus, maar er was niets te zien.

Ik ben nu bijna een week later, en mijn voet doet nog steeds pijn. Het is anders en het is ook zeker wel verbeterd, maar ik kan niet normaal lopen: het moment van afzetten doet pijn. Van hardlopen kon dus de hele week geen sprake zijn, en er komt nog minstens wel een week bij. Voor de zekerheid ga ik morgen ook even naar de huisarts, want ik vind dit wel raar lang duren voor zo’n simpele verstapping.

Het is het zoveelste geval van pech. De afgelopen maanden heb ik een heleboel kleine dingetjes gehad die geen van alles rechtstreeks door het sporten kwamen, maar die daar wel gevolgen voor hadden. Ik heb sinds oktober bij een heel rustig baantje schoolslag zwemmen een lies verrekt, bij het schuiven met tafels mijn duim geblesseerd, door een per-ongeluk-klap van een andere zwemmer wekenlang last gehad van mijn pols en er was nog iets, maar dat ben ik alweer vergeten – het is gelukkig allemaal weer over. Nouja, op die voet na dus.

Ik vind het wel wat veel. Is dat nou echt allemaal alleen maar pech? Ik heb soms de indruk dat die kleine dingen harder aankomen dan normaal – ofzoiets. Ook daar wil ik het met de huisarts over hebben.

Soms denk ik bijna: kwam het maar door recht-toe-recht-ane overbelasting, dan had ik de oplossing ook in eigen hand. Maar dat is dus niet zo. Die stap van achter mijn bureau vandaan heb ik al duizenden keren gezet, en er was niets bijzonders aan de hand. Ik had de dag ervoor nog probleemloos 20 km gelopen bij een georganiseerde duurloop.

Het is voor mijn sportieve doelen allemaal nog geen man overboord, en ik heb deze week lekker kunnen zwemmen (keertje extra zelfs), fietsen (donderdag scheen de zon!) en body-balancen (dat viel mee qua voet). Ik voel me verder ook prima, veel beter dan een paar weken geleden. Ik ben daarom nu eerder gefrustreerd dan dat ik er moedeloos van word, wat rond kerst meer het geval was.

Een enkele keer denk ik alleen wel: er moet wel een keer een einde komen aan de pech!

Door admin|2016-01-31T14:56:56+01:0031 januari 2016|Loop|0 Reacties

Lees meer

Maximaaltest: de getallen

Hier zijn de getallen van afgelopen vrijdag. Eerst die over mijn conditie:

VO2-max: 84,1 ml/min/kg (dat is overigens gek hoog als je het vergelijkt met getallen op internet, dan zou ik een Indurain zijn, dat ligt aan het protocol: dit is bepaald met de Astrand-methode, niet met een masker, en er is ook nog iets met leeftijdscorrectie. Het is er vooral om te doen dat ik vergelijk met mezelf van eerder, en dan is het steeds dit of iets hoger – het is bij mij overigens toch echt ook wel redelijk hoog, heb ik begrepen, als maat voor duurconditie).
Maximale hartslag: 163 (hoger dan bij de vorige testen); omslagpunt: 154.
Vermogen maximaal 275 Watt (4,2 Watt/kg; voor mij normaal); bij omslagpunt 215 (3,3 Watt/kg, da’s wat lager dan eerder).

Trainingszones (hartslagfrequenties) – die liggen overigens laag, ik heb een lage hartslag van nature, maar dat zegt verder net zo veel als zeggen dat ik schoenmaat 41 heb, dat is gewoon een aanlegkwestie:

Herstel < 118
D1 (rustige duur): 118-129
D2 (intensievere duur): 129-140
D3 (wedstrijdtempo en extensieve intervallen): 140-154
Intensieve intervallen (‘in het rood’): > 154.

Een paar overige getallen:

Longinhoud: 4,8 liter (ietsje minder dan voorheen)
Bloeddruk: 134/79 (netjes)
Gewicht 65,4 (dat is 3 kilo meer dan thuis, maar dat is altijd!); vetpercentage: 21,8 (= precies goed voor mijn niveau van sporten, en stabiel).

Wordt vervolgd in mei, dan doe ik weer zo’n test, om het effect van mijn trainingen te meten. Ik verwacht dan dat het vermogen over de hele linie zal zijn gestegen, en dat moet in elk geval meetbaar zijn bij mijn omslagpunt.

Door admin|2016-01-26T15:17:27+01:0026 januari 2016|Fiets, Triathlon algemeen|0 Reacties

Lees meer

Tot nu toe bevalt het uitstekend

Tot nu toe bevalt het uitstekend, 50 zijn. Ik had woensdag een leuke dag (zie foto: feestje in het Dutch Pinball Museum), donderdag was ik daar nog een beetje moe van maar verder geen probleem, en gister had ik een fikse opsteker waar ik blij mee ben: een goede maximaaltest.

Ik ga al bijna 15 jaar voor mijn maximaaltesten naar Topvorm, wat als groot voordeel heeft dat het vertrouwd is, dat de gegevens vergelijkbaar zijn en dat trainingsbegeleider Coen mij door en door kent. Ik wilde nu vooral gaan om mijn trainingszones te bepalen, zo aan het begin van opbouwen naar de Ironman. En ik wilde weten hoe ik ervoor stond. Ik wilde twee weken geleden al gaan, maar toen was ik nog net te verkouden. Gister was het dan toch zo ver.

Ik had verwacht er sowieso niet zo heel geweldig voor te staan: het is nog maar het begin van opbouwen, ik heb vorig jaar een beetje moeizaam jaar gehad met de blessure en ik heb vooral weinig gefietst, terwijl de maximaaltest op de fiets is. Mijn vorige test was bovendien al bijna twee jaar geleden; vanwege die blessure heb ik vorig jaar over moeten slaan. Allemaal redenen om te verwachten dat het minder zou zijn.

De laatste weken was daar nog bijgekomen dat ik me wat kwakkelig gevoeld heb: die verkoudheid, veel slecht slapen, de wiebelige hormonen, de steeds vastdraaiende rug, andere kleine pijntjes hier en daar en een schrikbarend laag looptempo. Ik voelde me dramatisch uit vorm, maakte me daar ook wel wat zorgen over, ook al was het de laatste twee weken allemaal net weer wat beter, op dat looptempo na. Maar toen zei afgelopen maandag de overgangsconsulente ook nog eens dat veel vrouwen ergens in deze levensfase een abrupte achteruitgang in hun prestaties ervaren. Oeps. Het had me niet verbaasd als ik een heel slechte maximaaltest af zou leggen.

Niets was minder waar. Tot mijn verrassing en vreugde waren de resultaten vergelijkbaar met de vorige twee testen: die van maart 2014 en oktober 2013. Een paar dingetjes waren een fractie minder, maar andere juist weer net wat beter en samen komt dat op hetzelfde neer. En dat aan het begin van een nieuwe trainingsperiode én twee jaar ouder, dus relatief sta ik er alleen maar beter voor dan toen.

Jippie – niksniet dramatisch vormverlies of abrupte achteruitgang! Kennelijk voelt dat zo, maar dat vond Coen van Topvorm niet bepaald een probleem: het zou pas erg zijn als ik me nu op m’n best zou voelen. Dat moet pas eind augustus namelijk.

Zo’n maximaaltest is trouwens zelf eigenlijk helemaal geen pretje. Het gaat volgens een vast protocol waarin ik eerst een hele tijd met 60 omwentelingen per minuut moet fietsen, wat heel raar voelt. Zo traag trap ik alleen bij zwaar klimmen, maar dan is mijn hartslag veel hoger. Nu hangt-ie dan steeds rond de 140, D2, maar het voelt veel zwaarder dan dat. Vervolgens mag ik naar 90 rpm en daar moet ik ‘m dan op zien te houden terwijl langzaam-maar-zeker het vermogen dat ik moet leveren wordt opgevoerd tot op afknap-niveau.

Vooral die laatste minuut, als Coen aangeeft dat ik het nog zo lang vol moet houden om dat vermogen mee te mogen rekenen als maximaal – dan verengt de wereld zich tot dat rottige wijzertje dat ik op 90 rpm moet zien te houden terwijl dat eigenlijk niet meer gaat; de rest verdwijnt in een zwart gat. Als het dan niet meer hoeft, blijk ik ook zeer amechtig adem te halen – de eerste tellen zijn nog helemaal geen opluchting. Die komt even later wel, natuurlijk, en nog iets later voelt het eigenlijk hartstikke lekker, want ja, pijn is fijn, hè?

En nóg wat later stond ik dus helemaal blij weer terug op straat. Dik tevreden, met veel zin in het komende seizoen. Coen gaf ook nog wat trainingstips en ik ga binnenkort mijn trainingsschema wat meer in detail uitwerken. Meer daarover volgt, en de precieze getallen van de test ook.

Door admin|2016-01-23T15:15:01+01:0023 januari 2016|Fiets, Triathlon algemeen, Vrouwensport|0 Reacties

Lees meer

Cadeautjes

Ik heb afgelopen woensdag een aantal triathlon-gerelateerde cadeautjes gehad (hoe komen ze erbij, hè? 😉 ). Ik had het toen al over het ‘shorty’ wetsuit:

Ik heb dat meteen woensdag in het zwembad uitgeprobeerd, en het zwemt voor mij ideaal. Ik ervaar een heel wetsuit als zwaar rond mijn armen, en dat is hierbij niet, en ik heb ook voor het drijfvermogen geen wetsuit om mijn benen nodig, want mijn benen liggen al vrij hoog – maar dit pakje geeft wel net precies extra drijfvermogen waar het wél helpt. Ik ben er dan ook duidelijk sneller in dan helemaal zonder. En nou maar hopen dat het water straks in Vichy er niet te warm voor is!

Een ander handig dingetje waar ik blij mee ben is een verlichtingsarmbandje voor bij het lopen:

Lampje aan (kan ook nog in de verpakking) – lampje uit

Die zie je ineens steeds meer en ze zijn heel veel beter dan de lampjes van de vorige generatie. Ik had er bij clubgenoten dan ook al al jaloersig naar staan kijken, en het cadeautje kwam niet toevallig uit die hoek. Ik ga van deze extra zichtbaarheid zeker dankbaar gebruik maken!

De derde triathlonsport was op een bijzondere want kunstzinnige manier vertegenwoordigd, in dit prachtige beeld:

Fiets-beeldje

Verder waren er opvallend veel cadeaus die als strekking hadden dat ik ermee kan ontspannen. Dat zat ‘m in iets lekkers te snoepen, een goeie fles wijn, een uitnodiging voor relaxed wandelen of naar een concert, mooie boeken om rustig in te lezen, en ook in een heleboel lekkere dingetjes voor een lijf dat veel zweet, doucht en in chloorwater ligt:

Stilleven van o.a. douche- en scrubdingen

Lieve vrienden, die ontspan-boodschap is overgekomen!

Door admin|2016-01-23T11:41:29+01:0023 januari 2016|Fiets, Loop, Triathlon algemeen, Zwem|0 Reacties

Lees meer

50!

Vandaag is het dan zo ver: ik ben 50! Vannacht met manlief middernacht afgewacht, en op zo’n moment verandert er dan dus gewoon helemaal niks, hahaha! Sara niet gezien, en Abraham ook niet, en de mosterd staat zoals altijd in de koelkast of op tafel (zie foto). Verder alles okee, en straks is het feest! Mosterd, grof en pittig

De afgelopen weken heb ik wat zitten mijmeren over waarom ik deze stap nou zo veel groter vind dan eerder 20, 30 of 40 worden. Ik heb drie redenen gevonden:

Rond de 50 zijn de effecten van het ouder worden echt niet meer te ontkennen. Bijvoorbeeld: anderhalf jaar geleden deed de varifocusbril zijn intree, en dat was een grote opluchting, want ik was daarvoor toch al een tijdje behoorlijk kippig. Ik had het hier onlangs over de overgang, ook zoiets wat rond deze leeftijd onafwendbaar is. Grijze haren en rimpels is wat geleidelijker, maar ook dat slaat toe natuurlijk. Net de laatste weken ben ik bovendien nogal uit vorm en heb ik een beetje gekwakkeld, en dat maakte dat ik me ook ineens veel ouder voelde. De weg omhoog heb ik inmiddels gelukkig ook wel weer gevonden, maar toch: enige twijfels over aftakeling kan ik niet ontkennen en dat maakt zo’n leeftijdsgrens confronterender.
Er zijn een boel 50+-zaken waar ik niet mee geassocieerd wil worden en die vaak ook een nogal problematiserend karakter hebben. Van de 50+-partij blijf ik politiek gezien graag verre, als het gaat over bewegen voor 50+’ers denk ik: nou, dat is echt héél anders dan wat ik doe, en ook de 50+’er op de arbeidsmarkt is alleen maar probleem-probleem-probleem. 50+-reizen is nog tot daaraan toe, al denk ik daarbij ook: oh, nee, alsjeblieft! Ik voel me daar allemaal nog veel te jong en dynamisch voor. Want okee, die veroudering is onafwendbaar, maar mijn belastbaarheid en energie zijn echt nog niet veel anders dan tien jaar terug.
Een heel persoonlijke. 20 worden kan ik me niet meer herinneren, 30 worden ook niet als verjaardag, maar ik weet nog wel dingen van dat jaar, 1996. Dat jaar zat ik toch wel heel erg op de bodem. Op mijn 40e verjaardag gingen manlief en ik in ondertrouw en stond me een heel nieuw leven te wachten: we hadden net een huis gekocht en gingen trouwen en samenwonen. Oftewel: tussen mijn 30e en 40e is er ongelofelijk veel ten goede veranderd. Manlief leren kennen dus, eigen baas geworden, het fietsen ontdekt. En dat zijn nog maar de meest tastbare veranderingen: mijn leven is in die tien jaar pas echt begonnen. Die steile route omhoog is er sindsdien niet meer.Tussen de 40 en de 50 heb ik bovendien meer voor mijn kiezen gehad – ik noem alleen maar de dood van mijn moeder in 2009. Dat maakt dat de afgelopen tien jaar zwaarder leken dan de tien ervoor. Maar de afgelopen dagen realiseerde ik me bij al dat terugblikken dat dat juist een reden is om dankbaar te zijn. Die verworvenheden van de tien jaar ervoor zijn gewoon gaan lijken: gelukkig getrouwd, veel aan het sporten, een goedlopend eigen bedrijf. Maar zo gewoon en vanzelfsprekend zijn ze helemaal niet.
Ik heb een boel om dankbaar voor te zijn. Op mijn 50e. Nouja, dat soort dingen komen bovenbubbelen, op weg naar zo’n mijlpaal.

Zo, en nu tijd voor feest! Eerst nog 50 baantjes gaan zwemmen, dat hoort op zo’n dag als vandaag. De echte bikkels doen 50X100 meter en ik zou misschien in een uur net 50X50 kunnen halen, maar mijn pols is nog niet helemaal je-dat (zie punt 1 van hierboven) dus ik doe het lekker rustig aan. Wel hoop ik dat ik mijn gloednieuwe ‘shorty’ wetsuit (foto volgt) mag uitproberen: het cadeautje van manlief!

Door admin|2016-01-20T11:41:57+01:0020 januari 2016|Triathlon algemeen, Vrouwensport, Zwem|0 Reacties

Lees meer

Mooi eten

Ik heb het op dit weblog niet zo vaak over voeding, terwijl dat wel een rol speelt bij sporten natuurlijk. Nou, nu dan, maar dan vooral omdat het een mooi plaatje is:

Pot met laagjes zaadjes Dit zijn de zaden die ik toevoeg aan mijn ontbijt-havermoutpap. Van onder naar boven: zonnebloempitten, lijnzaad, sesamzaad, pompoenpitten en chiazaad. Om de havermout voedingskundig iets te verbeteren, zeg maar. Waarbij het wel makkelijk weg te werken pap moet blijven, wat mij betreft. Ik maak ‘m verder met melk, soja-yoghurt en diksap.

Zo ziet de pot eruit als ik heb net opnieuw gevuld heb. Om hem te kunnen gebruiken, moet ik hem schudden. Ik moet bekennen dat de inhoud me dan nogal doet denken aan het voer van onze hamsters. Die lusten dit inderdaad ook wel!

Door admin|2016-01-17T18:10:03+01:0017 januari 2016|Triathlon algemeen|0 Reacties

Lees meer

Jaararchieven: 2016

‘Een boek met een mooie boodschap:
laat je niets wijsmaken, sport verstandig en blijf realistisch.’

Jaararchieven: 2016

‘Een boek met een mooie boodschap: laat je niets wijsmaken, sport verstandig en blijf realistisch.’

‘Een boek met een mooie boodschap:
laat je niets wijsmaken, sport verstandig en blijf realistisch.’