Zwem

Vanochtend de zesde thuistriathlon gedaan. Nouja, ik moest er de triathlonmodus van m’n horloge wel voor aanpassen:

Dat was om een idee van manlief uit te voeren, namelijk achtereenvolgens liggend, zittend en staand rond het nieuwe Schie-eiland bij ons achter, dat overigens officieel het Veerhuiseiland heet, weten we sinds kort, naar het enige gebouw erop.

We waren vanochtend al vroeg op gang, maar nog wel tijd voor een selfie in triathlonpakjes:

Net als bij een echte triathlon hadden we een hoop spulletjes nodig, in een afwijkende combinatie, zoals hier de saferswimmers achter op de kayak:

We voeren eerst naar buren Olaf en Brenda, van wie we de SUP-boards mochten gebruiken (dank!), en daarom was het handig om daar de ‘wisselzone’ te maken. We hadden twee weken geleden ook hun boards geleend om het uit te proberen, speciaal met het oog op dit plannetje, deze foto is van toen:

Olaf gaf het startschot. Eerst ‘liggen’: zwemmen, bij een watertemperatuur van boven de 22 graden, dus zonder wetsuit. Ten opzichte van de andere sporten duurt het zwemmen lang, maar het is wel vertrouwd.

Daarna zijn we in onze trapkajak gestapt voor een gezamenlijk rondje ‘zitten’. Dat flitste voorbij, we voeren voor ons doen heel hard (6,7 km/u) – we hebben regelmatig gevaren, de laatste tijd, veel verder ook al, dus kun je op zo’n klein stukje gas geven dan. Het is ook een heel simpele beweging. Het lijkt ook wel op fietsen en is zo mooi op z’n plek als tweede sport. 

Daarna stapten we over op de SUP’s. Dat ging bij mij niet helemaal vlekkeloos, mede doordat er een slak zat op de plek waar ik me eigenlijk vast wilde houden. Na een plons in het water kon ik echter toch gaan ‘staan’ voor een rondje peddelen. De slak is nog een eindje meegevaren maar er toch afgespoeld onderweg.

Het was dus nog maar onze tweede keer op een SUP, en voelde dus nog steeds wat wiebelig en onwennig. Het is een gekke beweging omdat je steeds moet overpakken – doorhalen aan de ene of aan de andere kant betekent ook dat je je handen moet wisselen van boven naar onder. Het is ook best zwaar, de wind stak op en zo na het zwemmen kreeg ik moeie armen. Maar wel ook leuk. 

Alledrie de parcoursen waren dus even lang: zo’n 2,1 km. In totaal zijn we er net geen 2 uur  mee bezig geweest. Zo ziet dat er dan uit op GPS:

Lekker twee uur buiten gespeeld en leuk om het verschil in beleving te merken tussen die drie bezigheden op precies dezelfde plek!

Vandaag thuistriathlon nummer 5 gedaan, door één van de eerste ideeën daarvoor uit te voeren: zwemmen rond, fietsen rond, en lopen op het nieuwe Schie-eiland, vorig jaar ontstaan door de bochtafsnijding. Zo ziet dat eruit op de GPS:

Vanwege de vorm noem ik het de driehoekstriathlon, m’n mede-deelnemer Henk noemde ‘m OmOmOp.

De afstanden werden geheel door het parcours bepaald en waren dus nogal uit balans:

• Zwemmen: 2,1 kilometer. Ik was na Henk gestart om hem voorsprong te geven, ik haalde hem net niet in. Ik had niet m’n beste zwemdag: afgelopen zondag was ik op datzelfde parcours in veel wind twee minuten sneller. M’n rechterarm werd moe en daardoor had ik navigatieproblemen en m’n brilletje besloeg heftig. Oja, en het water stonk, maar dat merkten we eigenlijk pas naderhand aan onze spullen.
• Fietsen: 5,1 kilometer, een ultrakort maar ook heel technisch parcours, met twee 180-graden-bochten in de afritten van de bruggen en de oprit van de Doenbrug ligt ook gek,  slecht wegdek langs de bochtafsnijding en in de Dorpsstraat, en overal nogal wat ander verkeer. We hadden afgesproken op onze stadsfietsen te rijden, vanwege de kortheid en de snelle tweede wissel – want dan kan lopen op dezelfde schoenen (inderdaad ging die wissel in 27″ – mijn snelste ooit!).
  Grappig om op de stadsfiets heel hard proberen te fietsen, op de korte stukjes dat dat kon. Dat ging niet heel snel, al leverde het nog wel een paar Strava-PR’s op – zo dicht bij huis fiets ik niet vaak al of nog zo hard. Ik haalde zelfs een racefietser in. Desalniettemin maar dik 24 gemiddeld gereden.
• Lopen: precies 3 kilometer, waarvan 2 op het eiland over schelpenzandpaadjes die deels overwoekerd zijn op het moment – onder andere met brandnetels! Dat ging okee. Ik heb net hiervoor een beetje last gehad van een knie, die had ik bij een suffe misstap thuis verdraaid. Dit was de eerste keer dat ik weer voluit kon lopen, en ik kon lekker hard uitsprinten:

Henk kon die foto maken want die is de hele tijd voor me uitgebleven. Desalniettemin had ik hem verslagen – 1u22’49 om 1u24’30. Dat is voor mij het voordeel van zo lang zwemmen!

Het is op het ogenblik best wel taai dat er enerzijds alweer een heleboel kan, maar er anderzijds nog steeds triathlons worden afgelast (deze week onder andere Almere) en er ook nog niets wel weer wordt georganiseerd – ik zou erg zin hebben in een 5 of 10 kilometer loopje ergens, maar nee… nouja, thuistriathlons blijven kunnen! In elk geval is dat lekker buitenspelen. Zeker nu na al die regen en wind de zon weer eens scheen.

Ik kan over afgelopen week een soort ‘idem’ zetten bij mijn post van 17 juni:

– Ik ben weer naar de sportschool geweest – buiten, want het was nog voor 1 juli en ze blijven deels de lessen buiten geven voorlopig, Het woei maandag (ook al) best stevig, en dat voegde een heel nieuwe dimensie toe aan bodybalance. De yoga-matjes woeien op en als je net op één been of in een diepe lunge of krijger-houding stond en er kwam een vlaag, dan was het wiebelen. Ik vond het wel wat hebben, daar ben ik buitensporter genoeg voor. Mijn matje wilde trouwens net niet opwaaien toen ik het na afloop op de foto zette:

– Ik had opnieuw privétraining zwemmen, dinsdag, in een baan voor mezelf. Het was nu zelfs helemaal extreem, want ook van de andere groep, de borstcrawlcursus, was er maar één. Dus we waren met twee zwemmers, twee trainers en minstens twee man zwembadpersoneel. Het zwemmen gaat best wel weer lekker eigenlijk. In de tussenliggende dinsdag (ook alleen) heb ik een 2-minuten-test gedaan waaruit ik ongeveer 1 seconde per baantje langzamer bleek te zijn dan in maart. Dat valt alles mee – na twee maanden niet zwemmen en sindsdien nog weinig structuur erin. Wel is het open water inmiddels lekker op temperatuur natuurlijk.

Beide keren dacht ik afgelopen week: het zijn wel memorabele trainingen zo, waar ik me vast later, als alles weer gewoon is, amper meer kan voorstellen hoe het was, bodybalancen op het schoolplein, zwemmen met één ander in het hele zwembad. Vandaar die foto van hierboven, en ik maakte er maandag nog eentje, als sfeerimpressie:

In één opzicht was deze week ‘nieuw’ normaal: voor het eerst sinds begin maart heb ik weer een gemiddelde afstand op de stadsfiets afgelegd. Niet naar stations of opdrachtgevers nog, maar wel naar sportschool, zwembad, theater (ook voor het eerst weer!) en twee gezellige afspraken.

Het is fijn dat het allemaal weer kan en weer gewoner wordt, al ervaar ik mijn hele leven nog steeds als zeer afwijkend. Nog steeds zijn er geen wedstrijden, al is er hoop op mijn twee triathlons die nog niet geannuleerd zijn. Met mijn eigen werk nog vrijwel alleen maar thuis en dat van manlief helemaal zijn de werkdagen nog steeds heel raar en ik ben er ook niet happy mee – ik vind mijn werk wezenlijk minder leuk dan normaal, en dat baart me voor de lange termijn meer zorgen dat de omzet die ik dit jaar misloop.

En alles is verder raar en anders door de maatregelen en de protocollen. Ik zit moed te verzamelen om een enkele reis tussen hier en Vlissingen met de trein te doen, andere richting met wind mee fietsen, vind ik heerlijk om te doen. Maar twee uur mondkapje tussen andere reizigers waarvan je maar moet afwachten hoe ze zich gedragen en m’n fiets op verzoek ‘registreren‘ zonder daar enig recht aan te kunnen ontlenen – oempf. Ik heb sinds 11 maart niet meer in de trein gezeten, gek om dat nu zelfs spannend te vinden.

Het is nog steeds best moeilijk allemaal, vind ik. Maar in elk geval wel weer wat leuker dan het een tijd lang was. En dat leidt tot onvergetelijke ervaringen!

Toen begin mei de eerste versoepelingen in werking traden, heb ik meteen dankbaar gebruik ervan gemaakt voor wat betreft de pijn in mijn nek en schouder: twee keer naar masseur en chiropractor maken een wereld van verschil. Fijn!

Verder keek ik de boel nog eens wat aan. Ik vond de ‘protocollen’ zo’n onbegrijpelijke en deprimerende janboel dat dat me verlamde, ik schreef daarover hier en op m’n zakelijke blog. Ik dacht: eerst maar eens zien of dit niet weer uit de hand loopt meteen. Dat blijkt niet zo te zijn, en bovendien ben ik vorige week in één klap gewend geraakt aan de onbegrijpelijke willekeur van de regels in de horeca.

Op dit moment is de besmettingsgraad heel laag dus kan er mogelijk veel meer dan wat de protocollen opleggen, maar als het weer ‘los’ gaat, zal het hard gaan, denk ik. Ik vind het nog steeds lastig om met de absurditeit, tegenstrijdigheden en willekeur om te gaan en om elke stap vooraf te moeten reserveren, maar dat kan ik nu beter accepteren, denk ik. Dan zing ik nog maar eens mee met De Dijk – dat ik een Heel Andere Wereld in mijn hoofd heb. En verder denk ik: vooruit dan maar.

Dus ben ik gister en eergister weer een klein beetje gewoner gaan sporten:

Maandag ben ik voor het eerst weer naar mijn sportschool geweest, die nog alleen maar buiten mag functioneren. Ik heb een ingekorte bodybalanceles gedaan op het schoolplein ernaast. Het was zonnig en warm, en dan is buiten bodybalancen lekker en bijzonder, zeker als hersteltraining na een week fietsen. Dus tot zo’n tien minuten voor het einde was ik heel positief.

Daarna werd het een iets ander verhaal. De relaxation vond ik lastig, omdat het volgende klasje al klaar stond en ik voor mijn gevoel midden in hun gesprekken lag en onze eigen juf amper meer hoorde. En toen was het afgelopen en een paar tellen later zat ik op de fiets naar huis. Dat was me te abrupt. Het maakte me ervan bewust dat ik het beetje rondklungelen in de kleedkamer miste. Zo heel veel aansluiting heb ik niet eens met de andere dames, maar ik luister altijd ook wel en kennelijk geeft dat toch een soort gezelligheid die ik nu ineens miste.

Dus toen ik naar huis fietste, dacht ik: hmm, hoe veel voegt dit nou eigenlijk toe aan in m’n eentje bodybalancen met YouTube-instructie, wat ik drie maanden lang gedaan heb? Dat was wat katerig toch. Misschien gaat het nog wennen?

Gister heb ik voor het eerst weer gezwommen, mijn trainingsgroepje was vorige week weer van start gegaan. Ik had wat aarzeling – ik vond het bijvoorbeeld absurd om  niet te mogen douchen bijvoorbeeld en dus om andere hygiëne-regels dan voor corona aan je laars te mogen lappen. Verrassing: douchen mag nu weer wel! Dat scheelt een stuk.

Wat het voordeel is momenteel, wat ik ook van andere zwemmers had gehoord: het is ongelofelijk rustig met zwemmers. Een vriend van ons was al eens in z’n eentje in het bad, een ander met z’n viertjes in het 50-meterbad, op sommige plekken reserveer je een baan voor jezelf. Als het wél druk is, is banenzwemmen vanwege het inhaalverbod rampzalig, heb ik ook gehoord, maar dat lijkt toch de uitzondering momenteel.

Gister kwam de rust voor mij neer op personal training: van mijn trainingsgroepje was ik de enige. Van de gelijktijdige cursus waren er ook maar drie.  Minder dan de helft van tot maart. De rest ziet het kennelijk niet meer zitten? De ruimte, rust en aandacht zijn wel prettig natuurlijk, maar hoe lang kan dit blijven voortbestaan?

De trainer vroeg wat ik wilde doen. Dus op mijn verzoek eerst een techniek-opfrisser, want van eerst niet zwemmen en daarna alleen in buitenwater was die verrommeld. Vooraf maf: mijn beenslag was een soort-van ‘weg’. Alsof m’n benen niet meer wisten wat ze moesten doen. Ik weet wel dat ik er in wetsuit bijna niets mee doe omdat ze al heel hoog liggen, maar dat het zo erg was… Kwam wel weer terug gelukkig. Eén op drie ademhalen, wat ik deze winter had verworven maar wat me in buitenwater nog niet lukte, had ik meteen weer te pakken. Ik zwem binnen beduidend ‘netter’ dus.

Daarna wat intervallen, met sprintjes op 90 en 100 %, dat had ik ook nog niet gedaan, in buitenwater zwem ik alleen rustig. Dus dat was wel weer even wennen aan hoe dat voelt, zeg, pfoe… Het kwam aardig aan ook, nu beetje spierpijn, maar wel lekker.

Ik had erna en nu ook wat last van m’n luchtwegen, die zijn slijmerig, ik weet niet of dat van extra chloor is of van gewoon weer wennen aan chloor. In het zwembad van Overschie zit altijd al veel chloor, vind ik, het is ook erg warm. Nou goed, als het niet erger is dan dit vind ik het wel voor herhaling vatbaar.

* * *

Ook al is het allemaal nog gek en onwennig, het sporten voelt wel veel normaler zo. Manlief was gisteravond ook weer voor het eerst naar z’n atletiekvereniging, dan is ook ‘gewoon’,dat hij twee avonden per week weg is. Die terugkeer van gewoonheid is fijn. Ik ben wel benieuwd hoe het zich allemaal verder gaat ontwikkelen.

1. Nieuw zwemkoord

Na nog geen tien weken lockdown twee keer per week gebruik was mijn zwemkoord versleten. De pluisjes stoven al een tijdje in het rond, en vorige week kwamen daar stukjes elastiek bij.

Dat kwam door de wrijving: ik moest het koord heen en weer trekken om over de hele doorhaal druk te hebben en nog een beetje realistisch zwemmen te kunnen simuleren.

In elk geval: tijd voor een nieuwe:

Deze heeft betere elasticiteit en dus kan-ie met die knoop erin hangen, achter een haak die manlief buiten heeft gemaakt op goede trainingshoogte:

De handgreep is ook realistischer: je kan er de handpositionering van borstcrawl goed mee nadoen. Alleen blijft er dan soms wel een velletje haken tussen elastiek en greep – auw:

Daar moet ik nog wat op vinden!

2. Retro Ironmanshirt

In de kringloopwinkel waar Nicole werkt was een Ironmanshirt binnengekomen, en dat kreeg ik – heel aardig – van haar, omdat ik een Ironman gedaan heb:

Het moet uit de tijd zijn dat er nog in zwembroek en zonder trisuit werd getriathlond, want zulke shirts zijn er niet meer. Het is qua pasvorm eigenaardig breed maar kort  – het zit manlief beter, al is het dan ook nog iets te groot. De kleuren en vormgeving doen ook iets behoorlijk historisch vermoeden.

Het is zelfs iets preciezer vast te stellen, want het prijskaartje zit er nog in (kennelijk nooit gedragen dus!) en dat is in guldens én euro’s: 

Sterker nog: het is afgeprijsd, zoals te zien aan het onderste stickertje, en de oorspronkelijke prijs was zelfs nog alleen maar in guldens:

Vermoeden: seizoen 2000/2001. Best wel duur, voor toen, denk ik.

De winkel bestaat niet meer, zo leer ik van Google. Maar wij hebben er een te delen bijzonder hardloopshirt voor heet weer bij.

Mijn seizoen begon natuurlijk ook gister niet, of eergister, of vorige week, en het zal ook morgen niet beginnen, maar toch is vandaag anders: vandaag zou het beginnen, met de Brouwersdam90.

Althans, zelfs dat weet ik eigenlijk niet. Ik weet niet of ik het had aangedurfd/-gekund/-gewild. De watertemperatuur in de Grevelingen is nog geen 14 graden en de gevoelstemperatuur daarbuiten op dit moment (10 uur – ik zou fietsen nu) niet ver boven de 10. Dat is mij eigenlijk te koud. Vorig jaar was het water een graad warmer en dat was het koudste water waarin ik ooit heb gezwommen. Dat ging wel, maar ik kwam wel als een dronkenman het water uit bijvoorbeeld. Me super stoer voelend, dat dan weer wel (geen foto van helaas).

Foto van vorig jaar: met geleende mouwstukken en shirt, want de kou was toen onverwacht

Wat had ik nu gedaan, zonder de corona-afgelasting? Geen idee, maar fijn had ik het niet gevonden en ik had er ongetwijfeld lang over gedubd. Dat is me bespaard gebleven.

Afgelopen week had ik mezelf dan sowieso moeten afharden in koud zwemwater. Dat heb ik nu niet gedaan, ik heb sinds zaterdag niet opnieuw gezwommen, maar dat is nu ook omdat ik met het oog op het virus mezelf geen grote dosis kou wil aandoen. Dat zou dan ook anders gelegen hebben.

Toen ik me voor dit jaar inschreef, wist ik dat ik een gok nam: de wedstrijd valt twee weken eerder dan vorig jaar, en zelfs toen was het qua kou voor mij op het randje. Ik schrijf me dan ook niet opnieuw in voor volgend jaar. Gezien de halvering van mijn inkomen dit jaar (het gaat ietsiepietsie beter maar ik reken daar toch maar op) is het verstandig om dit soort gokken niet meer te wagen. Ook al zijn de verhoudingen van de wedstrijd (relatief veel fietsen) en de locatie heel aantrekkelijk. Als ik besluit niet te starten, ben ik mijn geld (85 euro) kwijt immers. Ik zal sowieso zorgvuldiger mijn afwegingen moeten gaan maken, met een voorkeur voor de goedkopere wedstrijden.

Daarbij komt dat de annuleringsregeling niet heel royaal was – we kregen de helft van het inschrijfgeld terug, waar andere triathlons bijvoorbeeld je inschrijving doorschuiven naar volgend jaar of (bijna) alles terugbetalen.

Er zijn op dit moment nog twee triathlons waar ik voor ingeschreven sta niet geannuleerd: die van Alphen, eind september en begin oktober die van Ouderkerk, die is verzet. Ik ben benieuwd, ik heb er weinig vertrouwen in, maar ik hoop dat ze door kunnen gaan, zonder al te rare restricties.

Niet zozeer omdat ik zo snak naar triathlonnen – ik vermaak me op sportgebied eigenlijk best goed zonder wedstrijden, al voel ik bij de foto van vorig jaar van hieronder een knauwtje van gemis, want dat ziet er toch wel lekker uit:

Maar als ze door kunnen gaan, betekent dat dat het echt de goede kant op gaat met het virus. En daar hoop ik van ganser harte op!

Mijn eerste thuistriathlon zit erop! Het kwam er eigenlijk op neer dat ik voor het eerst dit seizoen in het open water heb gezwommen en dat ik dat met het fietsen en lopen erachteraan nog wat extra cachet heb gegeven.

Het zwemmen hield ik ongeveer 300 meter vol, of eigenlijk borstcrawlend zelfs korter dan dat, want van de kou kreeg ik oorpijn. Ik heb erachteraan in een lekker tempo een bijpassende afstand gefietst (10,5 km) en gelopen (2,8 km), ongeveer, dus ik noem het maar de 1/15e afstand. Was best wel leuk om te doen, het is een combinatie van sporten die gewoon lekker voelt. Het voelt sowieso heel zomers, zeker met deze zon en temperatuur!

De eerste keer in open water is net geen record: twee jaar geleden was het al op 22 april zo ver! Het was erg fijn om weer te zwemmen, qua beweging, voor het eerst in zes weken. Volgende keer niet vergeten om een dubbele badmuts op te zetten, hopelijk helpt dat.

Bij de aankomst maakte manlief een finishfoto van me: