Triathlon algemeen

Met mijn voet gaat het echt heel goed. Ik heb inmiddels al een hele tijd geen pijn of napijn meer gehad, ook niet van afstanden lopen die ik wekenlang niet had gedaan, zoals in Utrecht naar mijn werkplek daar. Ik krijg er hooguit schuurplekken van, want mijn schoenen zitten allemaal anders door de nieuwe inlegzolen. Maar de sesambotjes houden zich prima.

Het gaat zelfs zo goed dat ik vandaag mijn eerste hardlooppoging had willen wagen. Maar daar dacht de voorzienigheid toch weer anders over, want ik ben verkouden. Het leek niet eens zo heel erg, behalve dan dat ik me gister een ongeluk nieste. Aan het eind van de middag gingen echter ineens de lettertjes van het nakijkwerk waar ik mee bezig was voor mijn ogen dansen. Even later snakte ik naar mijn bed. Tussendoor maar even  getemperatuurd: 38,5. Jee, koorts, da’s lang geleden!

Enfin, dik 10 uur slapen later is de koorts ook meteen weer vertrokken. Ik ben nog wel moe en snotterig, maar ik hoop dat ik op de weg omhoog ben. Van trainen komt deze week zo niks. Daarom denk ik wel eens: ik had dit beter Louises kwakkelweblog kunnen noemen. Sinds ik ermee begonnen ben, heb ik al heel veel fysieke malheur gehad – voor mijn gevoel meer dan normaal voor mijn doen. Had ik niet minstens een aparte categorie moeten aanmaken: ‘blessures en andere ongein’?

Of toch maar niet? Eén onderliggende kwakkeloorzaak, de overgangshormonen, is structureel; de rest is toch echt volgens mij vooral een boel veel pech. Of zelfs niet eens dat, maar gewoon: fiks verkouden ben ik elke winter wel een paar keer. Het komt alleen nu niet zo goed. (Alhoewel – komt het dat ooit wél?)

Ik hoop dat er aan de pech nu toch echt een einde gaat komen. Als ik vanaf nu, nouja, vanaf over een paar dagen dan, als ik uitgesnotterd ben, lekker kan trainen, dan gaat het nog wel goedkomen met die Ironman. Maar met nog meer pech niet, en dat vind ik wel spannend. Want in dat geval moet ik dit weblog alsnog hernoemen!

Daarnet heb ik voor de ontstoken sesambotjes de laatste diclofenac-pil genomen, na er twee weken lang eerst één en later twee per dag te hebben geslikt.

Ik vind het spannend hoe het nu verder gaat met mijn voet, op eigen kracht. Voordat ik met de pillen begon, verbeterde het amper – lukt het nu wel zonder chemicaliën?

Het gaat bovendien sowieso nogal op en neer. Sinds halverwege vorige week heb ik dagen gehad dat ik vrijwel normaal kon lopen en amper nog pijn had. Gister bijvoorbeeld nog, ik vond toen een mijlpaal dat ik in Utrecht naar mijn tijdelijke werkplek kon lopen en geen OV-fiets meer nodig had, voor 5 minuten fietsen cq. 15 minuten wandelen.

Maar er zitten ook dagen tussen, vandaag nog, dat elke stap gevoelig is. Geen idee hoe dat komt – ik heb vandaag veel stilgezeten, ik had een echte rustdag en was thuis met een tekst aan de slag. Verstijft het dan? Maar dat is niet het hele verhaal: het was meteen uit bed al gevoeliger dan gister. Napijn van het lopen van gister? Dat zou wel heel lullig zijn dan. Maar wel even in de gaten houden dus.

Mijn vertrouwen in een goede afloop schommelt mee heen en weer. Of eigenlijk: ik neem aan dat het wel goed gaat aflopen, wat fluctueert is vooral mijn inschatting van hoe lang het nog gaat duren, en daarmee van de kans dat er nog wat terecht gaat komen van het triathlonseizoen.

Dit is weer een stevige les in het nemen zoals het komt en vooral geduldig en stoïcijns blijven. Wat ik wel vaker heb gehoord: geblesseerd zijn is stevige mentale training!

Hoogste tijd voor mijn volgende update. Sinds het weekend gaat het een stuk beter met mijn voet – de diclofenac doet zijn werk, denk ik. Af en toe loop ik – op schoenen met een beetje behulpzame zolen – alweer bijna normaal, maar het gaat nog wel op en neer, zowel tussen de dagen als op een dag.

Ik kom net bij de orthopeed vandaan en ook die vond het geen heel ernstige kwestie (‘milde’ sesamoïditis). Het moet vanzelf echt wel weer helemaal overgaan, ook al zit er misschien een scheurtje in het mediale sesambotje, maar dat maakt verder niet uit voor de aanpak. En die is: nog een paar dagen doorgaan met de diclofenac en een speciaal zooltje laten maken om de plek te ontzien. Op internet was ik ergens iets tegengekomen over drie maanden gips, en daar had ik toch wel een nachtje slecht van geslapen, maar gelukkig is dat allemaal niet nodig. Dat dacht ik inmiddels al, maar ik ben toch verder wel gerustgesteld.

Wel drukte de orthopeed me op het hart om het hardlopen niet te overhaasten, want dat vergroot de kans dat dit een chronische blessure wordt waardoor ik uiteindelijk helemaal niet meer kan hardlopen. Ik mag pas gaan hardlopen als ik pijnvrij door de dagen kom, en ook het hardlopen zelf mag beslist geen pijn doen. Dat heb ik in mijn oren geknoopt – liever nu wat langer wachten dan op termijn met nog veel gebakkenere peren zitten.  

De orthopeed dacht aan een combinatie van overbelasting en pech als oorzaak, maar dan wel het soort overbelasting waar iedereen die hardloopt in principe last van heeft, zo van: je voeten krijgen dan nou eenmaal ook meer te verduren. Dus ook niet per se iets om me heel erg zorgen over te maken.

Als het zo doorgaat, verwacht ik dat ik over één à twee weken weer heel voorzichtig een hele klein stukje kan hardlopen. Of dat snel genoeg is om eind augustus een Ironman aan te durven weet ik niet. In de afgelopen week ben ik me wel gaan realiseren dat ik van de 0 in de titel van dit weblog ook best een 1 kan maken. Maar ik geef het nog niet op!

Het gaat verder op het ogenblik best wel lekker allemaal. De overgangshormonen zijn een stuk rustiger dan eerder. Ik heb geen griep, en dat is geloof ik ook al het vermelden waard (wat een boel zieken, zeg!). Ik heb wel lol in de alternatieve trainingen, ik fiets me een ongeluk op de stadsfiets en heb dinsdag genoten van een zonovergoten woon-werkritje naar Den Haag. Het is druk met werk, dus helemaal niet zo heel erg om iets minder uren te sporten dan anders. Dus: voorlopig houd ik de moed erin!

… was het verdict van de huisarts net. En met een beetje pech twee maanden. Naar alle waarschijnlijkheid heb ik een pees ingescheurd, de pees die naar m’n grote teen loopt. Ik kan het beste zo stevig mogelijk schoenen dragen met een stijve zool – die heb ik amper, want mijn voeten hebben een hekel aan stijve schoenen, morgen eens langs bij onze plaatselijke schoenmaker of die een stijve inlegzool voor me kan maken.

Enerzijds baal ik als een stekker natuurlijk – een maand niet lopen < vul hier een vloek naar keuze in >. Dahag, Heinenoordtunnelloop komende zaterdag, dahag meedoen aan georganiseerde duurlopen. Dahag lekker uitwaaien. Dahag rustig opbouwen richting de 42 Ironman-kilometers. M’n kersverse trainingsschema kan overboord. < herhaal vloek naar keuze >

Anderzijds waren er de afgelopen week al wat dromen vervlogen natuurlijk, en had ik het inmiddels zelfs nog erger verwacht. Het valt dus ook mee. Ik was vooral bang dat ik in het gips zou moeten en helemaal niets meer zou kunnen, ook niet zwemmen en fietsen en misschien amper werken (want niet mobiel). Dat was een doemscenario. Nu kan ik wel zwemmen (alleen afzetten is lastig) en fietsen; bodybalance gaat verrassenderwijs ook prima, en de huisarts gaf de crosstrainer als tip. Hopen op zulk weer dat ik al wat meer kan fietsen dan gepland? Alvast met spinning beginnen, voor de hogere hartslagen? Zou ik in de sportschool mijn abonnement kunnen intensiveren voor een maandje, zodat ik daar wat vaker heen kan, voor spinning en die crosstrainer?

En het is ook nog nét geen man overboord. Als ik half maart kan beginnen met opbouwen, en dat lukt met ongeveer 2,5 km per keer, dan kom ik nog aan een lange duurloop van 27,5 kilometer zonder mijn trainingsschema helemaal om te gooien. Ik denk wel: misschien wordt het wel nóg meer wandelen bij die Ironman. Vooruit dan maar.

Ik heb het ook nog even met de huisarts erover gehad hoe het nou toch kan, zulke suffe pech, en zo veel. Hij zei één ding waar ik nog niet aan had gedacht: bij opstaan van achter je bureau zijn je spieren en pezen enzo koud, en dus kwetsbaarder dan tijdens het 20 km hardlopen van de dag ervoor. Oja, en zeker met mijn neiging tot koude voeten – iets om op te letten.

Verder begon hij over de leeftijd, zo van boven de 50 ga je dat merken. Ja…. natuurlijk, maar het wil er bij mij nog steeds niet in dat je dan van de ene dag op de andere zo’n beetje zou instorten en al je ambities moet opgeven (Joe Friel zweeft voor mijn geestesoog). Een half uur cross-trainer per dag leek de huisarts ideaal, dat kostte ook weinig tijd. Maar, zo zei ik hem, sporten mág tijd kosten – ik zou er wat voor geven om nou geen tijd te hebben om te zitten schrijven, want mij RA-groep is op dit moment nog lekker aan het trainen en daar zou ik bij willen zijn. Maar ik zal inderdaad wel moeten wennen aan een steeds grotere kwetsbaarheid.

Ironisch trouwens: ik had aan het trainingsschema zitten schrijven toen ik opstond vorige week maandag en die pees beschadigde. Meteen straf?