Triathlon algemeen

Vandaag is mijn rust- en herstelweek aangebroken, en dat is wel nodig ook. Niet alleen heb ik spierpijn van gisteren, sowieso was het afgelopen trainingsblokje van twee weken heftig. Ik schreef gister al over de records: mijn eerste en meteen een heel lange run-bike-run, mijn langste zwem in het zwembad en vervolgens hetzelfde in open water. Daarnaast gingen ook mijn gewone trainingen door (zie schema).

In totaal zwom ik bijvoorbeeld in twee weken 10,8 kilometer, ik fietste vrijdag een kleine 180 kilometer (lekker rondje eilanden om het Brexit-chagrijn kwijt te raken), ik reed dik 7 uur op de stadsfiets, waarvan 4,5 vorige week in drie dagen, onder andere heen en weer naar Den Haag waar ik urenlang heb gestaan. Dan heb ik ook nog 16 km gewandeld op de 50e verjaardag van een vriendin en vorige week bij een spinning- en hardlooptraining ongelofelijk gezweten in het vochtig-warme weer. En dat is nog niet eens alles.

Nou, en wat houdt het lijf daar dan aan over? Ietsje zere schouders en bovenarmen dus, een klein blaartje op een teen, verbrande lippen (het ging vrijdag ineens nogal hard met de zon – oeps) en aan mijn rechterhand enkele parafernalia van de twee evenementen :

Startnummer en polsbandje zijn er nu af trouwens.

Maar dat valt nogal mee: alles doet het nog, het gaat hartstikke goed, het trainingsblok was een grote stap vooruit. Desalniettemin is de rustweek nodig én welkom! Daarna volgen nog maar twee blokken – het gaat hard nu!

Nog weer een na-bespiegeling van afgelopen weekend. Wedstrijd in Luxemburg, huisje in Duitsland, vlakbij het drielandepunt. Dat betekent dat we in drie dagen tijd negen keer een landsgrens zijn overgestoken: Nederland – België – Luxemburg – Duitsland – Luxemburg – Frankrijk – Luxemburg (die twee in de wedstrijd, het fietsparcours liep even door Frankrijk) – Duitsland – Luxemburg – België – Nederland. Mijn paspoort heb ik alleen bij de triathlon-registratie hoeven laten zien.

Als het zwemmen door was gegaan, was dat bovendien op de Luxemburgs-Duitse grens geweest, middenin de Moezel. Er deden meer dan 50 nationaliteiten aan de triathlon mee, die ook geen van allen tijdens het fietsen af moesten stappen om toegang te krijgen tot Frankrijk. En oja, detail: in Frankrijk hadden we weliswaar geen gelegenheid om iets uit te geven, maar verder konden we overal met hetzelfde geld betalen.

We beseffen niet voldoende hoe bijzonder het is, de EU. Probeer zoiets maar eens ergens anders ter wereld te organiseren. In Afrika kost één grensovergang je al uren.Of probeer als Europeaan maar eens vanuit Canada Amerika binnen te komen. Ze willen dan sowieso een vingerafdruk van je, en twee jaar terug heb ik in Prince Rupert eigenhandig de veerboot naar Alaska een half uur opgehouden vanwege een onduidelijk probleem met een ooit niet-geregistreerde uitreis ofzoiets. Of blijf in Europa en ga terug in de tijd, toen kon dit ook niet, zeker niet tussen Frankrijk en Duitsland.

Dat ging door mijn hoofd – toen ik door Schengen fietste, of all places. Ik dacht nog: als ik nu een Brit inhaal, spreek ik hem erop aan. Maar die zit daar misschien helemaal niet op te wachten, tijdens een triathlon. Dat snap ik dan ook weer wel. Kans was groot volgens mij dat het een bremainer was: op het continent, relatief jong en welvarend (want die Ironmans zijn prijzig).

Wat me dan qua Europese integratie wel weer verbaast, is dat zo goed zichtbaar is dat de prijzen niet overal gelijk zijn. Als je vanuit Duitsland het Luxemburgse Remich inrijdt, rijd je meteen langs minstens tien benzinepompen, en ja, ook wij hebben ‘m op de terugweg vlak voor de Belgische grens nog even volgegooid. In het Duitse Perl, waar wij overnachten, vlakbij het drielandenpunt (tegenover Schengen) zijn opvallend veel grote supermarkten, waaronder twee Lidl’s op steenworp afstand van elkaar. Dat is dan toch raar – en het laat zien dat die eenwording nog best verder mag gaan.

Vind ik dan. Wat gaan de Britten vinden vandaag?

(Met dank aan Herman voor de inspiratie; ik hoorde ook van hem voor het eerst het woord bremainer.)

Afgelopen zaterdag was mijn belangrijkste wedstrijd op weg naar de hele Ironman: een halve, in Luxemburg. Een 70.3, zoals dat in Ironmantaal heet, de totaalafstand in mijlen. Samenvatting: we hadden (weer eens) een nogal stresserige aanloop, maar de dag zelf was erg leuk en nuttig/leerzaam. En ondanks dat mijn prestatie eigenlijk tegenviel, heeft het me toch vertrouwen gegeven voor de hele Ironman. Hieronder het hele verslag.

Stresserige aanloop

De dagen voor het vertrek waren druk en rommelig. Dat deden we onszelf aan: we waren bijvoorbeeld dinsdag naar het concert van Bruce Springsteen in Den Haag (mini-samenvatting: het publiek stond zo te ouwehoeren dat ik weinig heb meegekregen van hoe goed Springsteen was), woensdag bijzonder uit eten vanwege onze tiende trouwdag. En zo waren er nog wat dingetjes.

Maar ook gaf het mij al wat stress om me qua inpakken voor te bereiden op de Ironman-logistiek, waar je spullen niet bij je fiets liggen maar in twee plastic zakken hangen. Die spullen moet je deels de dag ervoor al op orde hebben – dan stal je je fiets. En wat moet er dan in welke zak? Om dat soort dingen een keer mee te maken vóór de hele Ironman, daarom had ik deze halve triathlon uitgekozen. Ook om al eens een keer door de pagina’s met wedstrijdregels heen te ploegen, want het klinkt allemaal heel strak en streng, in vergelijking met andere wedstrijden.

Toen kwam het nieuws dat de kans groot was dat het zwemmen niet door zou gaan. Vanwege alle regen van de afgelopen tijd stroomde het water in de Moezel te hard, en dat was mogelijk onveilig. Je moest sowieso een tweede paar schoenen meenemen, voor geval het een run-bike-run zou worden. Dus toen moest in de overwegingen ook nog mee dat die eerste wisselzak voor na zwemmen of lopen zou zijn. Tenminste, op het moment dat ik aan het pakken was. Een paar uur later kwam het definitieve bericht: het werd een run-bike-run. Zo konden alsnog de zwemspullen weer uit de bagage.

Hmm, een run-bike-run. Mijn enthousiasme matigde iets. Dat werd sowieso minder een generale repetitie dan ik had gehoopt. En 5 + 21,1 km lopen, oef. Ik loop pas weer sinds eind maart, na de voetblessure, en zo heel veel kilometers heb ik nog niet gemaakt. Hoe zou dat gaan? Het zou sowieso mijn eerste run-bike-run ooit worden, en dat over zo’n afstand!

De nieuwe band

Nou goed, vrijdagochtend welgemoed richting Remich, op tijd om de Engelstalige briefing mee te gaan maken, om 2 uur. Dachten we. Maar toen zagen we bij Brussel een afslag pas laat en reden we over een rare richel (fijn, die Belgische snelwegen…) met als gevolg een lekke band en een afgebroken slangetje van de koelvloeistof van de motor!

De lekke band kon manlief zelf verhelpen, met de hulp van een erg aardige voorbijganger; voor het slangetje hebben we een paar uur dood moeten slaan in Louvain-la-Neuve (zo kom je nog eens ergens), al was ook de garagehouder erg aardig (garage Halluent, maak ik graag even reclame voor!). Enfin, 4 uur vertraging, daardoor rond Luxemburg-stad in de spits, files, nog meer vertraging…. Ik schoot net niet in de stress dat we het überhaupt niet meer gingen halen. Die briefing, kansloos, maar de inschrijving (tot 7 uur)  en de bike check-in (tot 8 uur) hebben we toch nog redelijk royaal gehaald.

En oja, terwijl we ons meldden, kwam er een enorme stortbui met onweer en windstoten over. Oei!

Leuk, nuttig & leerzaam

Na een nacht in een leuk huisje net over de Duitse grens stonden we dan toch met alle zaken op orde aan de start. We konden met de eigen auto tamelijk dichtbij komen, en dat was maar goed ook, want de shuttle-halte konden we niet vinden, dus waren we maar doorgereden. Op de brug over de Moezel zagen we een zwaan voorbijdrijven. Die deed niks, en ging toch met een noodgang – het stroomde er echt hard, daarin zwemmen was me nevernooitniet gelukt!

Laatste dingen afgegeven in plastic Ironmanzak nummer 3, en toen naar de start. Net als zo’n rolling zwemstart stonden we opgesteld in groepen van verwachte looptijd over die eerste vijf kilometer, en startten er om de 10 seconden een handjevol deelnemers tegelijk. Daardoor duurde de start heel lang – ik stond natuurlijk ergens achteraan. Dus dat was zo’n wijze les: tegen de tijd dat ik startte, moest ik alweer piesen, had ik trek en had ik het gelukkig net niet koud gekregen. Straks in Vichy is het piesen het probleem niet (zwemmen) maar de rest ga ik onthouden.

Over dat piesen: plassen tijdens de triathlon heeft mijn aandacht sinds ik er een stukje over schreef voor de Vrouwentriathlon, en bij de Ironman mag wildplassen niet, op straffe van diskwalificatie. Zeggen ze. Maar er stonden nogal wat kerels de Moezel nog voller te maken, hoor. Manlief had ook hurkende vrouwen gezien zelfs, maar ten overstaan van bijna tweeduizend triathleten gaan zitten terwijl het ook nog eens eigenlijk niet mag – uhm, nee. Dan maar de eerste de beste Dixy ingedoken die ik zag. Ik moest later nog twee keer, drink ik dan toch te veel eigenlijk? Het kost veel tijd. Al is dat straks op de hele ook weer peanuts – ik ga er niet voor oefenen met het laten lopen – bah.

Handig, zo’n vlaggetje op je startnummer, voor als je iemand aan wilde spreken.

Enfin, starten met lopen dus. Dat ging okee. De eerste wissel, de eerste plastic tas dus, alles onder controle, hups, de fiets op. Het fietsen was geweldig: een prachtig fietsparcours langs de Moezel en door de heuvels erachter, met ook nog een klein stukje Frankrijk en een bezoekje aan het dorp Schengen. Alles was verkeersvrij, de wegen waren goed, de regen beperkte zich tot één bui die niet ongelukkig uitkwam.

Wat me goed deed: ik heb tientallen deelnemers ingehaald. Dat had ik even nodig voor mijn zelfvertrouwen. Ik had nog nooit geklommen met de triathlonfiets, maar dat ging prima, althans, als het zich beperkt tot dit soort heuvels is het geen probleem. Ook afdalen ging goed, ik haalde zelfs een andere dame in op een lange afdaling. Ik daal over het algemeen als een natte krant, dus wat was zij dan?

Enige minpuntje vond ik dat ik op het eerste vlakke heen-en-weertje heel veel stayeren had gezien: er kwamen hele pelotons me tegemoet. Die Ironman-strengheid, die soep wordt echt niet heet gegeten! Het is sowieso een opmerkelijk evenement: ja, goed georganiseerd, maar dat mag ook wel als je ziet hoe veel je ervoor betaalt. Het eigen logo en de eigen commercie druipt ervanaf en is succesvol, gezien het aantal mensen in Ironman-outfit. 

Enfin, toen de tweede wissel, andere plastic zak dus, en op naar de halve marathon lopen. De eerste tien kilometer gingen redelijk. Niet snel, mijn lopen is nog erg wisselvallig sowieso, en na eerst al lopen en daarna 90 km fietsen stelt het helemaal niet zo veel meer voor. Maar het ging wel. Het weer gedroeg zich nog steeds, al viel er nog een buitje en ging het me wel opvallen hoe groot het temperatuursverschil was tussen zo’n bui en even later weer de zon – bij een torenhoge luchtvochtigheid. Was het daardoor dat na tien kilometer mijn energie op was? Ik heb daarna stukjes moeten wandelen of heel langzaam moeten hardlopen, me echt een beetje naar het eind gesleept. Of was het gewoon te lang?

Met de Ironmantrofeeën: shirt, medaille, polsbandjes (voor elk van de vier looprondes een ander kleurtje)

Ik had ondertussen ook nog wel lol: eerst zag ik manlief nog, bezig met zijn laatste rondjes, daarna een paar andere inmiddels bekenden uit de achterhoede. Je krijgt bij zo’n wedstrijd allemaal vrienden voor een paar uur, zoals de kerel met wie ik op de fiets stuivertje had gewisseld en de andere kerel met wie ik voor de start en tijdens het eerste loopgedeelte had gepraat over zijn volbrengen van Ironman Maastricht. Of die derde kerel die me steeds voorbij kwam als hij weer een stukje hardliep, maar die zo vaak moest wandelen dat ik hem dan steeds weer inhaalde, en uiteindelijk heb ik hem toch nog achter me gelaten.

Matig gepresteerd, wel zelfvertrouwen gekregen

En zo finishte ik. Na 6 uur, 41 minuten en 40 seconden. Manlief (zelf gefinisht in 5u29) stond klaar met mijn medaille! Maar wat een tijd, zeg, dat was wel even slikken. En 14e in mijn categorie van 18 vrouwen tussen de 50 en 55, of 1576e van 1641 finishers (zie uitslagen). Hmm. Achteraf gezien had ik ook niet eens zo snel gefietst: 3u21, langzamer dan manlief (meestal ben ik op de triathlonfiets ietsje sneller), maar bijvoorbeeld ook langzamer dan de dame die ik vorige maand nog voorbij was geracet in Bilzen. Nouja, het voelde goed, en ik denk dat er toch een behoorlijk effect was van vooraf lopen?

Want dat lopen, dat was echt lang. Die eerste 5 kilometer waren er bijna 6, en zo heb ik die dag 27 kilometer gelopen. Dat past nog net in mijn top-5 van langste dagafstanden ooit, dus dat is sowieso geen kattenpis voor mij, en al helemaal niet 2,5 maand na een voetblessure waarna ik weer bij een half minuutje lopen moest beginnen. Opsteker ervan is dat ik nog steeds meer kon hardlopen dan wandelen, dat ik er geen schade van heb opgelopen en dat het straks in Vichy ineens nog maar 15 kilometer langer is. Wat dat betreft was het een goede training. En ik heb nog twee maanden trainingstijd te gaan, dat is nog bijna eens zo veel sinds eind maart, en zeker eens zo veel kilometers.

En ik vond meer een opsteker voor Vichy. Die man met wie ik had gepraat over zijn volbrengen van Maastricht, die had ik nog een uur achter me. Dus als hij Maastricht kan finishen, kan ik Vichy toch ook wel? Daar hadden we het over gehad. Voor de start had ik ook al met een dame gepraat (erg grappig: ze startte met badmuts en zwembril, als grap) die ook één keer een hele triathlon had volbracht, en zei dat ze het een erg leuke dag had gevonden. Door dat soort dingen kreeg ik goede moed.

Ik vond het bovendien sowieso bemoedigend dat ik weliswaar ver in de achterhoede meedeed, maar daar dus niet moederziel alleen was, dat het daar wel gezellig was zelfs. Dus wat dat betreft kreeg ik er meer vertrouwen van. Ik ben niet de enige idioot die niet buitengewoon getalenteerd is en toch een Ironman wil volbrengen!

* * *

De avond verliep rustig. Ah, wat is de douche, een glas wijn en een lekkere maaltijd toch fijn na afloop van zoiets! En daarna lekker slapen! Wel kreeg ik het gister op de terugweg nog voor elkaar een afstapje niet te zien bij een wegrestaurant, dus ik heb vandaag spierpijn in mijn linkerbeen dat die klap opving. Verder ben ik alweer een aardig eind hersteld.  

Alleen toch jammer van dat zwemmen.

PS Ja, weinig goeie foto’s, sorry. Er zijn wel nog leuke actiefoto’s te zien op de Finisherpix-site, o.a. op de fiets op de fraaie eerste klim het Moezeldal uit. De Maastricht-volbrenger had me daar van tevoren terecht op geattendeerd: naar rechts kijken op die klim! De Moezel meandert daar net, dus je hebt een prachtig uitzicht over de rivier.

Nog een soort PS van mijn bericht van zondag over de tijdrit. Ik ben de dames die ik in de uitslagen zag staan gaan googlen, omdat ik benieuwd was of ik inderdaad veruit de oudste was. Nou, ja dus, voor zover ik na kon gaan en als ik goed gezocht heb. De op-één-na-oudste was ergens rond de 35! Ik kwam nog andere interessante dingen tegen, zoals dat de winnares een paar jaar terug zesde was bij het NK tijdrijden!  

Maar het allerfrappantste… de dame die precies voor mij is geëindigd, Anke Swanenberg, is ook Neerlandicus! Ook dat vond ik via google (ze schrijft over het schoolvak Nederlands), en ik heb haar een nieuwsgierig mailtje gestuurd omdat ik het wel heel frappant vond. Zij mailde terug: ze was het inderdaad, dezelfde Anke als van de tijdrit!

Tsjonge: op zo’n handjevol vrouwen is twee neerlandici al een hoog percentage, en die eindigen dan ook nog eens precies naast elkaar in het klassement. Alsof we het afgesproken hadden!

Ik heb zojuist een knoop doorgehakt en me tot half september afgemeld als bloeddonor. Ik was al weken geleden opgeroepen, maar er kwam steeds wat tussen: wedstrijd, zware training, gewoon te druk, maximaaltest, nog een zware training… Gister realiseerde ik me: het gaat hem gewoon niet worden tot aan de Ironman. Ik heb wel eens vaker een donatie wat uitgesteld vanwege het sporten, maar bijna 5 maanden, nee, dat nog nooit.

Het is een voorbeeld van de dingen die moeten wijken voor dat ene doel. Nou’ja, moeten, het is meer mogen eigenlijk. Er mogen dingen dit seizoen wijken, als gevolg van het commitment dat ik ben aangegaan. Ik wil gewoon die hinder van het bloedgeven nu niet hebben, het is al pittig genoeg voor mijn lijf. Da’s een keuze, en dit jaar mogen die keuzes zo uitpakken. 

Wat ervoor wijkt is deels een kwestie van tijd en planning. Laatst heb ik bijvoorbeeld ‘nee’ gezegd tegen een (niet zo interessante) klus omdat die het trainingsschema voor die week onuitvoerbaar zou maken. Deels is het ook een kwestie van lichamelijke belasting. Voorbeelden daarvan zijn het bloedgeven, maar ook alles wat wel inspanning en dus herstel vergt maar niet echt training is, zoals een dagje of weekendje wandelen met een vriendin (‘sorry, ik kan pas in de herfst’) of ‘zomaar’ een stukje fietsen. Of dat gaat dan zo van: ‘fiets maar een stukje van mijn 160 trainingskilometers met me mee dan’. Ik ga nog naar één popconcert, half juni, maar daarna wil ik ook geen uren meer hoeven staan.

Wat er ook voor wijkt is een echte zomervakantie. Vandaar dat dit thema nu regelmatig aan de orde komt, in gesprekken over vakantieplannen. Ja, we gaan aan het eind van de zomer dus nog naar Frankrijk, maar nee, we gaan niet de komende tijd ergens één of twee weken fietsen of wandelen. Dat kan ook niet, al is het maar omdat ik weet hoe snel ik m’n met veel pijn en moeite opgebouwde zwemspieren ook weer verlies. Maar niet getreurd, hoor, de zomer hier vind ik altijd wel lekker, en we zijn op het ogenblik bezig met zeer veelbelovende reisplannen voor ná eind augustus!

Het is voor het eerst ooit dat ik dit zo doe, en het is ook een reden om erbij te zeggen: en daarom is het dus ook echt eenmalig. Anders wordt mijn leven te eenzijdig. Dat van dat bloed geven, dat spijt me echt bijvoorbeeld. Vanaf september word ik weer een trouwe donor!