Triathlon algemeen

Terug- en vooruitblik

In actie in Alphen Dit triathlonseizoen eindigde voor mij vier weken geleden op het hoogtepunt, met de heroïsche triathlon van Alphen (actiefotootje rechts). Het sudderde nog een beetje voort met twee zonovergoten fietstochten, in Limburg en terug uit Vlissingen. Verder ging het vizier op volgend jaar: doelen bepalen en de weg ernaartoe uitstippelen:

De twee belangrijkste doelen zijn een goede halve triathlon in het voorseizoen (eind juni/begin juli) en in september in Almere als onderdeel van een trio bij de hele afstand het fietsen (180 km) voor mijn rekening nemen. Bedoeling is dat allebei binnen de zes uur te klaren. Welke halve triathlon het wordt, weet ik nog niet: de kalender is nog erg onvolledig. Op het ogenblik is Klazienaveen de beste kandidaat.
Sub- en tussendoelen: ik ben al voorzichtigjes en heel geleidelijk aan het opbouwen naar wat in februari moet resulteren in een fatsoenlijke halve marathon. Onderweg daarnaartoe staan loopjes over 5, 10 en 15 km op het programma.
Daarnaast is de eerste inschrijving voor een B-wedstrijd (minder belangrijk dan die twee A-wedstrijden van de eerste bullet) een feit: de Cave 111 – lijkt me een gaaf parcours! Een andere B-wedstrijd wordt de Brouwersdam90. Verder wilde ik eigenlijk nog (samen met Nicole) Ter Aar weer eens doen, maar het schijnt dat die gestopt is – erg jammer. Binnenmaas staat wel op de planning, ook met Nicole. Hopelijk gaat die wel door, de editie van dit jaar was nogal tumultueus, met aanrijdingen, ongelukken, een hartstilstand en fietsers die een ronde te weinig reden. Ik reed er wel een dik fiets-PR (foto)!
Trainingsplannen: op het ogenblik ben ik dus bezig voor die halve marathon, volgens de souplessemethode. Ik heb het boek er weer eens bijgepakt en mij vielen er nu allerlei dingen sterk positief aan op – ik ben er enthousiaster over dan toen ik het hier 2,5 jaar geleden besprak. Ik ben sindsdien een stuk wijzer geworden, zal ik maar zeggen, door de hardlooptrainersopleiding, veel lezen en door eigen ervaringen. Gek genoeg vind ik het nu juist opvallen hoe veel oog Klaas Lok juist heeft voor individuele verschillen en dus ook voor de mindere goden. Enfin, het is nog even afwachten hoe het voor mij uit gaat pakken, maar wordt vervolgd dan, hier op het blog, met mijn eigen souplesse-ervaringen.
Tot en met februari heeft het lopen prioriteit. Zwemmen en fietsen staan dus in de onderhoudsstand:
- Bij zwemmen heb ik dit jaar ontdekt dat ik steeds na een maand of vier trainen op mijn best ben, en dat ik wat ik dan kan, niet vast kan houden. Dat frustreerde me – weer was ik op een nikserig moment (een maandag midden in de zomervakantie) op m’n snelst (snelste 400 meter ooit, in 7’35 ongeveer) en daarna weer stukken langzamer. Totdat ik me realiseerde dat het glas halfvol is: ik hoef maar vier maanden te trainen om te pieken, en dat piekje wordt nog elke keer hoger! Dus dat zwemmen, dat pak ik na die halve marathon wel op.
- Fietsen ook, dat komt sowieso wel goed. Zeker met de trainingsweek in maart onder de Spaanse zon die Jo en ik in gedachten hebben. Niet vanuit Ontspanje, wat we eerst in gedachten hadden: Marcel en Mariska stoppen en komen terug naar Nederland.

Als ik m’n stuk over die week bij Ontspanje herlees, dan kan ik concluderen dat ik nu, meer dan twee jaar na m’n Ironman, voor het eerst weer echt helemaal zin heb om opnieuw m’n grenzen op te zoeken en er volle bak tegenaan te gaan. Dit seizoen heeft me daar zin in gegeven (ik wil wel weer naar het langere werk), en ook het vertrouwen dat dat goed zal gaan. Ik heb me de afgelopen maanden stukken stabieler gevoeld dan in heel lang. Ik moet nog voorzichtig zijn, maar het lijkt erop dat de ergste overgangskermis voorbij is – er passeert af en toe en opvliegertje, maar daar heb ik weinig last van.
Ik heb bovendien met trainen stappen gezet waar ik mee verder kan. Dit was een experimenteer-seizoen, en dat is nuttig geweest: intensiever trainen op de fiets (met m’n nieuwe vermogensmeter! fotootje), betere looptechniek, beter weten hoe ik met zwemmen op mijn best ben op het moment dat het erom gaat. Ik ben benieuwd wat dat me op kan leveren volgend jaar.

Dus: ertegenaan! Dat schrijf ik, en ondertussen denk ik: ik heb in twee jaar of misschien wel langer niet zo licht getraind als op het ogenblik. Het voelt af en toe alsof ik bijna niks doe. Dat lopen, dat bouw ik met heel kleine stapjes op. Dus het is op dit moment ook Op de fiets op Tasmanië duidelijk ‘off season’ en dat is helemaal prima. Was ook wel eens nodig misschien. Dit triathlonseizoen werd immers vooraf gegaan door een (overigens geweldig) fietsseizoen Down Under (fotootje rechts, Tasmanië).

(Oja, zo’n relatieve rustperiode na het seizoen, dat heet in de trainingsleer ook wel ‘overgangsperiode’. Maar daar doe ik niet aan, hoor, daar ben ik toch juist vanaf, hoop ik?!)

Door admin|2018-10-21T18:44:53+02:0021 oktober 2018|Fiets, Loop, Triathlon algemeen, Vrouwensport, Zwem|0 Reacties

Lees meer

Stoer

Stel, het is de koudste 23 september ooit gemeten. Het is hooguit een graad of 11 en het regent, regent, regent, regent. In Alphen aan den Rijn organiseren ze net die dag een triathlon. Het wordt, zo staat achteraf op Facebook, een heroïsche editie. Op de kwart afstand wordt de wedstrijd zelfs gestaakt omdat te veel deelnemers onderkoeld raken. Uiteindelijk finisht meer dan een kwart niet.

Multiple choice vraag: bij dat gegeven, wat gebeurt er met mij?

A. Ik ga niet eens. Kom nou zeg, moet wel leuk blijven, dat triathlonnen!
B. Ik ga, ik start en realiseer me gaandeweg dat het gekkenwerk is. Ik stap uit voor ik onderkoeld raak.
C. De beslissing wordt voor me genomen: ik ben een van degenen die ze niet door laten gaan vanwege onderkoelingsrisico.
D. Ik start, finish, en ben dik tevreden met (naar omstandigheden) mijn beste prestatie van het triathlonseizoen.

Als je het mij vooraf voorgelegd had, wat had ik dan gezegd? A is door mijn hoofd gegaan, heel even maar. Maar ik dacht: ik laat me bij de laatste triathlon van het seizoen niet tegenhouden door een beetje kou en nattigheid. Zeker niet nu ik eindelijk weer kan hardlopen, want de achillespeesblessure is over. Ik wil gaan, ik wil finishen!

De kans op B of C zou ik echter best groot vinden. Ik kan niet goed tegen kou en nattigheid, relatief slechter dan veel andere sporters, dus als er een kwart niet finisht, is er een dikke kans dat ik daarbij zit. Ik ben wel eens niet gefinisht vanwege kou (zie hier), ik ben eerder op de fiets een keer onderkoeld geweest – ik ken het risico, niet voor herhaling vatbaar, en ik weet ook dat B er niet altijd meer in zit: je hersenen doen het bij onderkoeling ook niet goed meer.

Maar… het werd D, en daar ben ik beretrots op! Nee, geen wereldprestatie: met 2u53 bleef ik ver verwijderd van wat ik kan op een kwart. Maar ik was wél sneller dan vorig jaar, toen ik bij prima omstandigheden een totale off-day had. Ik was toen nog langzamer dan gister – tsjonge.

Want langzaam ging het gister zeker, althans, vooral het wisselen. Ik had vooraf geen definitieve kledingkeuze gemaakt en had dus diverse kledingstukken klaarliggen. Dat vertraagde de eerste wissel, zeker toen net van het shirt dat ik aan wilde trekken de mouwen binnenstebuiten zaten (foutje). Dat was een winter-fietsshirt, en daarin heb ik mijn bovenlijf warm weten te houden.

In de tweede wissel waren mijn handen en voeten zo koud dat ik mijn helm niet loskreeg, m’n fietsschoenen amper uit, tevergeefs probeerde sokken aan te trekken tegen de blaren, dan maar niet, maar toen m’n loopschoenen nog aan en hoe strik je veters met vingers die niks willen (de snelsluiters zitten op de schoenen die ik m’n achillespees nog niet aan wil doen)… en dat terwijl het ondertussen ook nog een flink stuk baggeren was door wat eerder nog een aardig parc fermé was geweest, maar nu een soort moeras was geworden.

Eigenlijk was die wissel het enige moment dat ik me echt afvroeg waar ik mee bezig was, en of het nog wel leuk was. Gelukkig zag ik om me heen iedereen worstelen met dezelfde problemen.

Daarna ging ik lopen op twee ijsklompjes, zo voelde het. Ik ben zelfs nog gestopt om te kijken of er niet een gelletje ofzoiets in m’n ene schoen zat, maar nee, het was echt alleen een steenkoude voet. Na 3 km was het ijs gesmolten, maar het heeft nog een rondje van 5 km geduurd tot m’n tenen warm waren. Ondertussen was ik wel mijn voeten aardig kapot aan het lopen, kleddernat en zonder sokken, maarja, dat is oppervlakkige pijn. Zo zien ze er vandaag uit (ja, het kostte me links ook wat nagellak):

Voeten met wondjes

Los daarvan liep ik eigenlijk best lekker: geen achillespeesproblemen, en pas na 8 km ging het zwaar voelen door het gebrek aan looptraining. Ik realiseerde me onderweg dat de vorige keer dat ik 10 km had hardgelopen vorig jaar bij dezelfde triathlon was geweest! Sindsdien was 8 km mijn langste afstand. Dus dik tevreden met m’n tijd net binnen het uur (bijna vier minuten sneller dan vorig jaar!) en met hoe het voelde: gewoon lekker eigenlijk.

Zwemmen en fietsen waren ondertussen nog wel okee gegaan. Het water was veel warmer dan de lucht en de grond, en de aparte vrouwen-zwemstart wel weer fijn rustig. Het viel me op dat je door de – toen nog – miezerregen de boeien slecht zag, dat had ik volgens mij nog nooit meegemaakt bij openwaterzwemmen. 22′ zwemmen is eigenlijk relatief de minste prestatie van de drie, vind ik, net zo traag als vorig jaar, maar geen idee hoe lang het echt was – mijn GPS is te vroeg gestopt met meten. Hier kom ik net het water uit (foto van de organisatie):

Op de fiets had ik wel koude benen gehad en langzaam verkleumende handen en voeten, maar ik had ook zo’n 12 vrouwen ingehaald en zelfs wat mannen op een ronde, en ik was volgens mij door geen enkele andere dame ingehaald, en daar was ik wel tevreden mee. Ik moest voorzichtig door de bochten en ik merkte ook wel dat ik niet altijd even geconcentreerd was op hard fietsen, omdat ik ook wel enigszins aan het overleven was. Desalniettemin blij met snelheid en vermogen. Vorig jaar was ik nog drie minuten langzamer, hoe is het mogelijk – ik ben op het ogenblik echt in veel betere doen!

Ik kwam dus kletskladderzeikenat over de finish (uitslag), maar ook heel blij en tevreden! Ik kreeg meteen een stuk warmhoudfolie over me heen, dat was zeer welkom. Ik ben linea-recta mijn spullen uit water en modder gaan vissen. Snel naar de auto, met dat folie als rokje om me heen. Bij de auto de droogste spullen die ik kon vinden aangetrokken, verwarming op de loeistand, snel naar huis, daar gauw onder de douche, en een grote stapel natte kleren in de wasmachine gepropt. Bijna alles wat ik bij me had gehad was nat, omdat mijn tas ook in de regen had gelegen.

(Note to self: de volgende keer niet de dag voor een natte en blubberige triathlon de badkamer schoonmaken. Zinloos.)

Dat de wedstrijd daarna is gestaakt, had ik niet meegekregen. In vergelijking met vorig jaar was het wel veel minder gezellig: geen marktpleintje, geen fanfare, weinig publiek, amper ouwehoeren in het parc fermé (vooraf kon het een beetje, toen was het nog droog). Erg jammer, ook voor de organisatie. Voor wie verder vooral alle hulde. Wat een helden, die vrijwilligers! Ik had niet graag in hun (natte) schoenen gestaan, want ik kon tenminste blijven bewegen. En respect ook voor de supporters die er wél waren, dat was hartverwarmend!

Medaille

Vandaag, op de day after, voelen er een boel spieren stram en stijf, meer dan anders, en mijn voeten vertonen de sporen van gister. Maar ik ben wel erg blij dat ik dit seizoen zo van een prestatie heb voorzien waar ik ronduit trots op ben. Ik voel me superstoer!

Door admin|2018-09-24T16:34:45+02:0024 september 2018|Triathlon algemeen|1 Reactie

Lees meer

Denken op de fiets

Ik heb net op mijn andere weblog een post gezet naar aanleiding van het boek Leven in Cadans – het had ook hier gekund, het past daar net iets beter. Dus hier alleen maar een verwijzing. Het gaat over denken tijdens het fietsen – een onderwerp dat mij zeer na aan het hart ligt! Ik lees er niet eens zo heel vaak nog iets nieuws over, maar in dit boek vanochtend wel, en dat zette mij aan het denken. Straks maar gauw een stukje fietsen!

Door admin|2018-09-18T14:29:55+02:0018 september 2018|Triathlon algemeen|0 Reacties

Lees meer

Kijk nou!

Gister kwam er post voor mij van Ironman Vichy, een pakketje met daarin:

Sporttas Ironman Vichy Echt super-super aardig van de organisatie dat ik op deze manier een vervanger krijg van de gestolen tas. Die was anders (zie ‘m links op deze foto), en kenners zouden kunnen zien dat deze niet van ‘mijn’ jaar is, maar deze is zeker ook handig (als rug- en draagtas te gebruiken, met een apart vak voor schoenen of natte spullen), en ik ben er heel blij mee!

Eindelijk weer naar het zwembad met een fatsoenlijke tas, want daar gebruikte ik hem voor, en ik had geen goed alternatief gezocht omdat ik op deze tas wachtte.

Het is het jaar van de nieuwe-oude dingen geworden, van de ‘vervangers’ van spullen die onverrichterzake niet meer functioneerden: de fiets die total-loss was, het sporthorloge en nu de tas. Bij het sporthorloge moet je zelfs heel goed kijken om te zien dat het niet de ‘oude’ is – het serienummer is anders en deze heeft een paar minuscule krasjes.

En voor zowel tas als horloge geldt dat ik ervan onder de indruk ben hoe aardig en behulpzaam mensen zijn na een inbraak. Zo komt er uit iets naars toch ook iets moois.

Door admin|2018-09-13T16:36:12+02:0013 september 2018|Triathlon algemeen|0 Reacties

Lees meer

Rekproblemen

Eind juli sloeg de voelbaar grote belasting van mijn kuitspieren door het ‘barefoot’ hardlopen om in een achillespeesblessure – vast niet toevallig vlak na de inbraak bij ons. En ik wist dat ik een fiks risico aan het nemen was met die andere schoenen. Maar wel pech dus, want dit is een blessure die tijd kost en die je vooral ook serieus moet nemen voor de lange termijn: het moet wel echt over gaan, niet chronisch worden.

Vorig jaar deed ik op de Hardlooptrainersdag een workshop over die blessures, dus ik dacht dat ik er zelf wel uit kon komen, geen fysiotherapeut nodig zou hebben dus. Wat ik op die dag leerde, was dat de enige echt beproefde manier om achillespeesherstel te bevorderen de ’traptree-oefening’ is, deze rek-oefening:

Hier naar beneden op traptree Die ben ik fanatiek gaan doen: 3 keer per dag, 3 keer 20 seconden per voet per keer. Achillespees verbeterde, mooi zo.

Maar ik had wel zere voeten. Elke ochtend als ik uit bed kwam, deden de eerste stappen pijn. Daarna geen probleem, maar er was wel iets niet goed. Ik heb zelfs al zitten googlen op artrose enzo.

Maar dat was het niet. Het duurde even voordat ik de relatie had gelegd: de voetpijn was van die oefening. Ik kwam op het idee toen ik van nogalliefst twee sportmaatjes hoorde dat ze deze oefening niet konden doen vanwege de te grote belasting van hun voeten erbij – eentje is zelfs van de ene blessure in de ander gesukkeld daardoor.

De ander wist gelukkig wel een alternatief, tip van haar fysiotherapeut, waarbij een sjaal komt kijken:

Zittend, rekken met sjaal om voet Maar ook dit ging eerst niet helemaal goed, want zonder de stabiele zool onder mijn voet trok ik m’n middenvoetsbeentjes raar scheef ermee, dus nou had ik weer een ándere pijn onder mijn voet.

Inmiddels doe ik hem dus zittend, met sjaal, maar wel met schoenen aan met een stevige zool. Dat rekt minder heftig dan de traptree-oefening, maar dat is dan maar zo. Ik was mijn voeten echt geweld aan het aandoen.

Ondertussen vind ik het wel ook lastig dat het herstel zo’n op-en-neer-gaande beweging is, waarbij ik soms al best wel weer een eind en hard probleemloos kan hardlopen, en op het andere moment amper. Ik schipper tussen op z’n minst een beetje hardloopconditie vasthouden en de pees rust geven – lastig, misschien doe ik nog te veel, want het herstel lijkt wat te stagneren. Misschien terug naar nog minder, zeker als straks het triathlonseizoen er toch op zit?

Enne: wel gek dat ‘de’ oefening voor velen te zwaar is. Mijn voeten zijn best wel sterk, en toch trokken ze dit niet. Dan kan het dus best een supergoede oefening zijn – maar toch niet, dan.

Door admin|2018-09-10T11:42:23+02:0010 september 2018|Triathlon algemeen|3 Reacties

Lees meer

Nog één keer de Coros Pace tegen het licht

Ik ga zometeen de Coros Pace, het tweede nieuwe horloge sinds de diefstal, terugsturen. Ik vind dat deels wel een beetje jammer, want het is een horloge met potentie. Maar het heeft te veel rare dingen. Ik ga die hier op een rijtje zetten, bij wijze van review, want er is over dat horloge vrij weinig bekend en ik hoop zo zich oriënterende kopers te helpen.

Achtergrond waartegen ik zo’n horloge evalueer is jarenlang Suunto-gebruik. Ik was tevreden met m’n Ambit 2S die in juli gestolen werd – ook al is dat nu een ouderwets horloge (bijvoorbeeld: geen polshartslagmeting, geen bluetooth). Het mat niet altijd de openwaterafstand goed, en ik drukte regelmatig op verkeerde knopjes tijdens triathlons, wat er onder andere mee te maken had dat je knopjes lang moest indrukken om te wisselen tussen de sporten en ik daardoor wel eens het slotje activeerde.

Maar verder: prima, ook de bijbehorende ‘app’: het online logboek Movescount. Tussendoor probeerde ik even de Suunto Spartan Trainer, maar die had compatibiliteitsproblemen met m’n Powertap vermogensmeter en hij maakte ook een totaal potje van openwaterzwemmen. Die ging dus ook al retour.

En toen dus de Coros Pace. Want heel betaalbaar en volgens Jeroen van TriRun gelijkwaardig aan de veel duurdere Garmin Forerunner 935. Dat was een financiële overweging, maar ook heb ik weerzin tegen Garmin – tegen de marktdominantie van dat merk, maar ook omdat de ervaring van manlief is dat Garmins niet lang meegaan en dat de ondersteuning voor klanten bij problemen te wensen overlaat.

Enfin, aan de Coros Pace. Wat er goed aan is, en waarom het dus een horloge met potentie is:

Licht gewicht, dun, zit prima ook om dun polsje
Heldere display (ook goed leesbaar voor 45+-ogen), met prima info tijdens het trainen (ook over de intervallen)
Groot bedieningsgemak, zowel qua knoppen van het horloge als bijvoorbeeld het customizen van de schermen via de app
De hartslagmeting aan de pols: niet feilloos, maar wel beter dan Suunto
De levensduur van de batterij – je kan er wel een week mee sporten zonder te hoeven opladen, en als het dan zo ver is, gaat dat opladen razendsnel
De hardloop-metronoom (pasfrequentie). Meer in het algemeen gaat bij hardlopen alles goed, alleen heb ik dat niet zo heel uitgebreid kunnen testen vanwege m’n blessure. GPS lijkt in elk geval dik in orde
Feilloos tellen van zwembadbaantjes (althans, bij borstcrawl; schoolslag gaat minder goed)
Open water zwemmen: de GPS is zeker niet slechter dan de Ambit, en als hij maar voldoende tijd krijgt aan begin en eind zelfs veel beter. Het trilsignaal (autolap) elke 500 meter was nieuw voor mij, vind ik handig.
De ene software-update die ik meemaakte meldde zich luid en duidelijk
Barometer – gebruik ik niet, maar op zich wel leuk.
En dat alles voor een redelijke prijs. (De Ambit was nieuw ooit duurder, de Garmin 935 is veel duurder, de Suunto Spartan Trainer is goedkoper).

Maar dan. De problemen zijn onder te verdelen in ‘vermogensmeting’ en ‘de rest’.

Vermogensmeting

De vermogensmeting met mijn Powertap ging niet goed: te slecht om er iets mee te kunnen. Eerst bleef het signaal steeds hangen (rechte streepjes; plaatje uit de app):

Grafiek met horizontale stukjes Na de softwareupdate was dat beter maar het signaal bleef vaak wegvallen. Ik heb getest en toen viel-ie in een ritje van 12 minuten/5,5 km 6 of 7 keer weg. Ik heb toen opgelet en mijn benen alleen in het midden stilgehouden, desalniettemin was dit volgens de Coros mijn cadans (van Strava):

Cadans valt steeds terug naar 0
Aan mijn enkel ging het beter, heb ik uitgeprobeerd, en aan mijn pols viel het signaal vooral weg als ik mijn pols draaide om het scherm te kunnen zien. Zo vaak dat-ie onbetrouwbaar meet – raar lage vermogens, een afwijking van 5 à 15% ten opzichte van de Ambit. Gevalletje horloge ontvangt niet goed of vermogensmeter geeft te zwak signaal.

Gister heb ik de ‘nieuwe’ gekregen Ambit en de Coros samen om gehad…. .

Twee horloges om mijn pols … en zelfs al zat de Ambit op een moeilijkere plek (de Coros draaide wat om m’n arm heen), hij mat toch beter (maar ook niet feilloos overigens), afgaande op het terugvallen naar 0 en de gekke fluctuaties in het gemeten vermogen.

(Ik voelde me zo trouwens net DC Rainmaker, op wiens geweldige site ik sinds 19 juli meer tijd heb doorgebracht dan me lief is, op zoek naar sporthorloge-informatie).

De vermogensmeter is met de Coros ook niet te calibreren (weet niet of dat zou moeten), en de cranklengte is niet in te stellen – bij de Suunto’s overigens ook niet, dat leidt tot een vaste afwijking van 4 % en daar is mee te leven. Een vaste afwijking in vermogensmeting is niet zo’n probleem.

Om betere vermogensmeting te kunnen doen, zou ik er een fietscomputer bij kunnen kopen (ja joh, we hebben nog niet genoeg ongeplande uitgaven op het moment…), maar dan komt de rest.

De rest

Het eerste wat ik echt te knullig vind: bij zwembad zwemmen kun je geen intervallen timen. Voorbeeld: ik zwem 200m’s met 30” rust. Het eerste interval (na inzwemmen) gaat goed, maar als ik dan na de rust het tweede interval wil starten, krijg ik een foutmelding met als strekking: ‘je hebt niet gezwommen, dus dit telt niet als lap’ (‘no swimming length detected’ ofzoiets). Hij begint dan geen nieuwe lap. Als ik de lap dan 200 meter later afdruk, heeft-ie dus de voorafgaande pauze meegerekend.
Hij registreert zelf (te zien in de app) elk baantje apart, en telt daar dan ook de pauzetijd bij op. Als ik even heb staan ouwehoeren, heb ik dan dus bijvoorbeeld 5 minuten gedaan over 25 meter. Beetje gek, want volgens mij is het vrij standaard om intervallen te zwemmen met rust ertussen. Voor mijn part is dat dan een lap van 0 meter. Sterker nog: de Suunto’s doen dit vanzelf: die beginnen automatisch een nieuw interval na een rustpauze – wat het andere uiterste is, zal ik maar zeggen, ik wil best wel op een knopje drukken. Maar zelfs met knopje doet de Coros het niet…

Dan nog wat jammere dingen, op volgorde van hun belangrijkheid voor mij:

De GPS valt weg in tunnels en viaducten en hij corrigeert later niet voor de gemiste afstand. Hij gaat dan op autopauze, en als ik autopauze uitzet, mist-ie een paar honderd meter. De Suunto’s houden de GPS daar wel vast, of aan in elk geval niet op autopauze en corrigeren zodra ik uit de tunnel kom, met een rechte lijn tussen begin en eind van het gemiste stuk. Nou zit ik niet met een beetje gemiste tijd en afstand, maar ik rijd wel eens hill repeats in de Beneluxtunnel, zes tot acht keer de tunnel heen en weer, en dan mist de Coros dus vrij veel.
Het backlight is alleen maar via de telefoon te bedienen en kent twee standen: helemaal uit (onhandig in schemering en donker) en ‘aan bij beweging’. Dan gaat het veel te vaak aan, zoals in daglicht, maar ook als ik me omdraai ’s nachts en bijvoorbeeld ook in de bioscoop elke keer als ik ging verzitten. Voor zoiets ‘kleins’ wil ik niet steeds de telefoon nodig hebben (zeker in de bioscoop niet). Aan gaat eventueel ook nog met een knopje, maar uit vergt een specifieke ‘zwaai’ van je pols. Je kunt verder best veel aan de instellingen doen op het horloge doen, gek om juist hiervoor wel de app nodig te hebben.
Het horloge kent zeven sporten: de drie triathlonsporten in een indoor en outdoor-variant, plus de triathlon zelf. Er is geen mogelijkheid om minstens ook nog een ‘overige’ sport te registreren o.i.d., zodat je bijvoorbeeld ook krachttraining kunt klokken, of ik m’n bodybalance. Pas dan maakt-ie ook de naam ‘multisport’ waar, vind ik, nu is het ‘triathlon sport’.
Er zit geen stopwatch-functie op – jammer.
Er zit geen gebruiksaanwijzing bij – waardoor ik ook niet weet of enkele van de dingen die ik hier noem mogelijk op te lossen zouden zijn. Mogelijk gaat er overigens ook nog wel wat gefixt worden in softwareupdates?
De Coros klokt in een triathlon de transities als pauze achter de vorige sport (dus T1 bij zwemmen, T2 bij fietsen), zet die (dus) ook niet door naar Strava en meet er niets aan (niet afstand of hartslag bijvoorbeeld). De Suunto’s hebben ’transitie’ als aparte ‘sport’, en je kunt daarin meten wat je wilt, bijvoorbeeld hartslag en afstand.
Je kunt alleen ANT+-randapparatuur koppelen. Voor mij geen probleem, maar wel een beetje gek, want het horloge kent wel Bluetooth – voor de telefoon. Het belooft ook Bluetooth-connectiviteit, maar ik zou niet weten hoe.
Hartslagmeting door de dag heen (‘4 hour average’ op horloge) lijkt niet te kloppen: het is bij mij standaard rond de 60, wat te hoog is, mogelijk doordat-ie te kort meet. Het duurt sowieso een flinke tijd voordat de correcte hartslag in beeld is, en hij begint dan standaard met 60. Ik denk dat die 4-uurs-meting te vroeg stopt.
Klein dingetje wat er niet echt toe doet maar me wel nieuwsgierig maakt: in de loop van de dag voegt hij soms een minuutje toe aan m’n ‘exercise time’ en ik ben wel benieuwd op basis waarvan. Al dat soort gemeet, ook bijvoorbeeld aan dagelijkse calorieën, is volgens mij een slag in de lucht, bijna uit-de-duim-zuigerij, ik zit er totaal niet op te wachten, maar het maakt me dus wel nieuwsgierig.
Voor als je het belangrijk vindt: de Coros is zo’n typische Chinese kloon, dus eigenlijk een namaak-Garmin – zie wat DC Rainmaker erover schrijft en vooral ook de commentaren (ik vind dat geen bezwaar, vanwege mijn moeite met zo’n heel dominante marktpartij).

Over de app dan nog: die is priegelig en onvolledig (bijvoorbeeld geen gemiddelde hartslag per interval – raar, want dat is een belangrijke waarde bij trainen en testen) en je kunt er zelf niks bijschrijven – geen goed logboek dus. En je kunt er verder niks mee, niet online delen bijvoorbeeld. Dat wordt weliswaar allemaal gecompenseerd door de koppeling met Strava, maar de synchronisatie daarmee is bij het zwembad zwemmen onvolledig. Strava geeft bij de laps (rondes) alleen het eerste baantje, dus hij geef één interval van 25m. Er staat verder alleen totale tijd en afstand; alle interval-info is weg.

Een kleine ergernis was dan nog dat elke keer als ik de app open, hij vraagt welke notifications ik wil. Dat moet ik toch niet elke keer hoeven wegklikken. Of ligt dat aan mijn telefoon?

* * *

Tot zover de review. Nu ik eraan gesnuffeld heb, wil ik op termijn wel een goed, modern sporthorloge. En misschien moet er wel een fietscomputer bij. Maar ik heb op dit moment, na zeven weken gehannes, mijn buik meer dan vol van sporthorloges. Voorlopig doe ik het wel weer met die ouwe-trouwe Ambit, althans, de tweedehands die ik van de importeur gekregen heb. Die doet wat ik gewend ben – en hij meet redelijk het vermogen.

Voorlopig kan ik daar wel mee leven. Ik wil rust op dit vlak, ik wacht af tot financieel betere tijden, en op de ontwikkelingen. Bij Suunto bijvoorbeeld – mogelijk gaan die Movescount afbouwen, dat zou ik jammer vinden. Bij Polar, die schijnen met iets nieuws te gaan komen. Of wie weet…

Door admin|2018-09-06T19:13:49+02:006 september 2018|Fiets, Triathlon algemeen, Zwem|0 Reacties

Lees meer

Kentering?!

Ik had het hier al aangekondigd: ik was afgelopen dinsdag fietsen in Limburg, het jaarlijkse rondje met fietsmaatje Jo, zonder Jo. Ik bedoel: de planning was om met haar samen te gaan, maar ze belde ‘s ochtends af omdat ze door haar rug gegaan was. Ik heb toen wel even staan dubben, want alleen werd het wel een heel andere dag, had ik daar zin in? Ik was niet helemaal overtuigd maar ging wel op pad, met een extra boek voor de lange treinreis.

Het eerste uur fietste ik nog een klein beetje bedrukt rond. Er was niks mis met de tocht: Limburg was mooi als altijd en het was leuk om weer eens de heuvels op te fietsen. Maar, zo dacht ik, er hing een grauwsluier overheen – die er al wekenlang over alles hing. Ik was al een tijdje niet in m’n hum. Leuke dingen waren leuk, maar er ontbrak iets aan. Zo ook aan fietsen in Limburg. En dat ging dus om meer dan alleen Jo.

En toen, na een dik uur, trok de grauwsluier plotsklaps op, samen met de echte wolken. Het effect deed me denken aan 24 juni 2016, misschien wel mijn meest memorabele hoofd-opklaar-fietstocht, toen ik van huis was gegaan voor een lange pre-Ironman-training met Brexit-uitslag-bedrukking en andere wolken om mijn hoofd – en totaal opgeklaard thuiskwam. Ook toen veranderde het weer mee.

Net als toen was er nu eigenlijk geen aanleiding. Ik heb op dat moment in Limburg niet iets specifieks gedacht of opgelost. De opklaring kwam vanzelf. Wat fietsen al niet vermag…

Daarna heb ik in Limburg met volle teugen genoten. Niks mis met fietsen in m’n eentje. Ik maakte op het drielandenpunt een selfie, een drielandenselfie dus.

Ik met grenspaal achter mijn hoofd-met-helm En toen viel de Eyserbosweg mee daarna ging de Keutenberg ook prima – beter dan vorig jaar, allebei. Dat zijn altijd de twee Angstgegners, zal ik maar zeggen, en altijd opnieuw denk ik: ojee, als ik ‘m nog maar opkom, die Keutenberg. Angst die een climax bereikt als ik aan de voet de hoek met dat bosje omkom en dan ineens tegen die muur opkijk (stijgingspercentage >20%). Ik weet het, ik ken hem – en toch schrik ik ervan. Maar ik ben ‘m wel eens moeizamer opgeharkt, die muur. Ben ik dan toch redelijk in vorm?

En dan gaat ineens verder meer de goede kant op vallen. Die website voor trainingsbegeleiding is af, ik lanceer ‘m binnenkort, als de kinderziektes eruit zijn. Woensdag werden er achter elkaar een aantal nieuwe spulletjes bezorgd, waaronder een vervanger voor de magnetron, een kekke nieuwe e-reader en een geweldige nieuw espresso-apparaat dat veel lekkerder koffie maakt dan de oude, kapotte.

Bovendien kreeg ik van de importeur van Suunto met wie we contact hadden gehad over de gestolen horloges en de daarop volgende vermogens-meet-sores een heel erg aardig aanbod: er hing nog ergens een witte Suunto Ambit 2S rond, gebruikt maar in prima staat, en die kon ik van hem krijgen. Gratis.

Echt? Een witte Suunto Ambit 2S? Dat is hetzelfde als mijn oude horloge! Hoera! Hij is al onderweg, ik kan niet wachten!

De Coros gaat dan waarschijnlijk retour, maar daar kom ik nog op terug.

En om het helemaal af te maken heb ik vandaag bij de triathlon van Binnenmaas gefietst als nooit tevoren. Ik had in een triathlon nog nooit harder gereden dan 32,9 km/u gemiddeld, en ik wilde heel graag een keer de grens van 33 oversteken. Maar ik had geen idee van mijn vorm, al gaf Limburg wel hoop. Welnu, het werd over 40,2 km maar liefst (foto van de Coros):

33,9 En voor de Strava-kenners: dat leverde nog een QOM op ook, ik heb er gauw een screenshot van gemaakt:

(Manlief noemt ’t Queen of the Molshoop, want er zijn daar helemaal geen mountains!)

En nou op naar de 34?!

Ik ben wel benieuwd of dit record komt doordat ik anders ben gaan trainen (ik heb spinning ingewisseld voor twee intensieve wegtrainingen en deed deze zomer minder lange duurtrainingen dan voor mij gebruikelijk is), door meer zuurstof in mijn bloed dankzij het ijzer, of door nog iets anders. De weersomstandigheden waren perfect, maar het parcours was dat zeker niet: ik ben onder andere een keer vol in de remmen gemoeten voor een auto (er waren meerdere valpartijen ook) en ik miste een afslag waardoor ik moest keren.

Na een paar weken toch vooral veel tobben en twijfelen ben ik blij met deze bevestiging. Alles doet net nog!

Zwemmen ging, op me verslikken in een golf na, okee, en nouja, het enige overblijvende minpuntje is dat mijn achillespees na 3,5 kilometer gevoelig werd, dus het werd een DNF, dat viel een beetje tegen. Ik wist dat de kans erop groot was, maar ik had gehoopt zo’n 7 km te kunnen hardlopen en dan had ik ‘m uitgewandeld, maar dat zat er dus niet in. Altijd lastig als herstel van een blessure geen rechte lijn omhoog is…

Dus het is allemaal nog niet helemaal jofel, met die achillespees, donderdag een crematie, en de afhandeling van de inbraak sleept zich ook voort, maar ik voel me in vergelijking met vorige week een ander mens, en dat is erg fijn!

PS Ja, ik zit op Strava, sinds het nieuwe horloge. Maar ik weet nog niet of dat blijvend is, want als ik een Suunto terugkrijg, ga ik in elk geval ook weer naar Movescount, wat ik mis. En een dubbele boekhouding, mwah, ik twijfel nog – want Strava is wel leuk.

Door admin|2018-09-01T19:39:01+02:001 september 2018|Fiets, Triathlon algemeen, Waarom|2 Reacties

Lees meer

Update

Even een vervolgje op de post van dinsdag.

Allereerst wat leuke actiefoto’s van zondag en zelfs een filmpje, gemaakt door Chré, vlakbij de finish:

Ik was goed herkenbaar, want ik had als enige m’n eigen badmuts op. Van de badmutsen van de organisatie kreeg ik acuut hoofdpijn, nadat Chré had geholpen ‘m over mijn XL hoofd te wurmen.

Dan het horloge-vervolgverhaal. Ik heb Jeroen de vraag gesteld over de haperende vermogensmeting, en hij reageerde al snel met bericht van Coros over dat dat in de nieuwe softwarerelease opgelost zou moeten zijn. Die release kwam gister, en inderdaad: de vermogensmeting blijft niet meer hangen. Ander goed nieuws is ook dat de app het vermogen nu wel synchroniseert naar Strava.

Maar… gister viel het vermogen wel om de haverklap terug naar 0. Ik zag dat tijdens het fietsen gebeuren en je ziet het ook in de grafieken, de paarse (vermogen) en roze (cadans):

Ik houd mijn benen wel eens stil, maar zeker niet zo vaak! Dit heb ik dus ook maar weer aan Jeroen voorgelegd.

Wat je op dat plaatje ook kan zien, is dat de hartslagmeting een rommeltje is: alleen de drie langere, plattere stukken zijn reëel. Een maximum van 188 – hahahaha! Ik heb Jeroen ook maar eens gevraagd of er toch een borstband aan te koppelen is. Overigens deed de Suunto hartslagmeting aan de pols niet beter dan dit, dat blijft toch nog steeds gewoon lastig voor horloges.

Ik heb daarnaast inmiddels het hele lijstje ‘gekke dingen’ van het horloge opgeschreven en dat ga ik ook aan Jeroen sturen. Wat ik bijvoorbeeld woensdag ontdekte, is dat je geen nieuw zwembad-interval kunt starten na rust. Dus als ik, zoals woensdag, 200m-intervallen zwem met ongeveer 30″ rust ertussen, zegt hij na die 30″ dat ik niet heb gezwommen en dus geen interval kan afdrukken. Nee, dûh, dat is een interval van 0 meter! Intervallen zwemmen met rust tussendoor is een heel gebruikelijke trainingsaanpak.

Dat zijn van die dingen waarvan ik denk: daar moeten toch meer Coros-gebruikers tegenaan zijn gelopen? Als het zo is dat ik dit soort dingen door kan geven voor verbetering, dan zou ik dat nog wel leuk vinden, zeker omdat ze dus heel snel reageerden. Ik wil best wel proefkonijn zijn. Maar als dat niet zo is, dus als dit het is, dan ga ik toch echt weer verder kijken. Te veel gekke dingen.

Nog even terug over de hartslag: volgens Coen van Topvorm is het inderdaad zo dat je rusthartslag en trainingszones dalen door ijzer bijslikken. Ik had gister even een rusthartslag van 40 – tot voor kort zag ik bij uitzondering 48.

En het andere fysieke ding: de achillespees heeft gister de hele 5 km Seuterloop volgehouden zonder tegen te sputteren. Hoera!

En de rest: er is weer ontwikkeling in de nieuwe website, de magnetron heeft het inmiddels begeven, manlief en ik gaan morgen op grote nieuwe-spullen-koop-expeditie, maar we moeten wel een dezer dagen naar een begrafenis.

Door admin|2018-08-24T11:26:59+02:0024 augustus 2018|Fiets, Loop, Triathlon algemeen, Zwem|0 Reacties

Lees meer

Aanpassing zelfbeeld

Op 25 juli postte ik hier al wat over het nieuwe horloge en andere nasleep van de inbraak. De impact is groter (geweest?) dan het daar misschien overkomt: ik ben de tussenliggende weken bepaald niet in goeden doen geweest. Bovendien heb ik mijn zelfbeeld moeten aanpassen.

Ik schreef toen al dat het nieuwe horloge geen goede waardes gaf met de vermogensmeter, die ik nog maar net een week wel probleemloos had kunnen gebruiken. Ik heb er in de tijd daarna een heleboel tijd in gestopt en frustratie over gehad, totdat uiteindelijk van beide kanten bleek dat er net een compatibiliteitsprobleem zit tussen de nieuwere Suunto’s en Powertap. Ik ben ervoor met de vermogensmeter bij TriPro, de verkoper ervan, langs geweest en ook de Suunto-importeur kreeg het uit Finland bevestigd.

Dat was even slikken, want op de Suunto-site stond anders, en ik was gehecht aan Suunto en aan het achterliggende online logboek Movescount. Inmiddels heb ik me daaroverheen gezet, ik heb een boel reviews gelezen, informatie gezocht, geld geteld en de balans opgemaakt – en toen bij TriPro een ander horloge gekocht, een Coros Pace.

Coros Pace blauw

Die geeft wel weer goede waarden met de Powertap, het heeft verder ook een paar sterke punten maar ook een paar tegenvallers.

Even de details over de horloge-vergelijking, voor wie het interesseert – je kan dit cursieve stuk ook overslaan.
De sterke punten van de Coros Pace ten opzichte van beide Suunto’s (de gestolen Ambit 2S en de inmiddels teruggestuurde Spartan) zijn het lichte gewicht, het display, de hartslagmeting aan de pols, de levensduur van de batterij, het bedieningsgemak en de hardloop-metronoom.
Tegenvallers zijn dat er geen stopwatch op zit, dat je geen andere sporten kunt registeren dan de drie triathlonsporten (dus geen krachttraining bijvoorbeeld), en dat je het backlight niet op het horloge zelf kunt instellen – door dat laatste zat ik gister in de bioscoop (steengoeie film trouwens) elke keer als ik ging verzitten met een lichtje aan mijn pols. Je kunt het backlight sowieso niet met een knopje bedienen, het gaat aan door beweging, of anders is het helemaal uit.
De open-water-GPS heeft het afgelopen zondag ook nog niet zo goed gedaan, maar dat kan wel eens gebeuren, daar moet ik nog verder mee experimenteren. Start en finish waren op dezelfde plek en ik ben niet over stukjes land heen gezwommen – het is een soort mirakel dat hij als totale afstand nog in de buurt is gekomen van de 2,5 km die het volgens de organisatie was. (Leuke en gezellige zwemtocht trouwens!)

Overigens maakte de Suunto Spartan helemaal een potje van open water zwemmen – ik leek daarmee wel straalbezopen:

Terug naar de Coros Pace. Daarvan vind ik het logboek niet zo handig: het is alleen een app op de telefoon en dat is priegelig, je kunt er niks bijschrijven, hij geeft geen gemiddelde hartslagen per interval en hij zet het vermogen niet door naar Strava – waar ik mee begonnen ben om het gemis van Movescount te compenseren. Strava geeft de gemiddelde hartslag wel, maar dus weer niet het vermogen. Dat betekent dat als ik testjes fiets, ik de app naast Strava moet leggen, dat is niet zo elegant. Gemiddelde hartslag per interval is bovendien zo basaal dat ik het raar vind dat de app het niet geeft – moet ik nog even achteraan, of dat aan te passen is.
Wat ook nog verder uit te zoeken is, is dat de vermogensmeting toch ook nog lijkt te haperen. Ik zie dan tijdens het fietsen op het horloge een tijd lang dezelfde waarde, en in de vermogensgrafiek in de app een recht streepje. Dat gebeurde zaterdag vier keer in een uur. Ik ga zometeen opnieuw proberen en als het weer zo is, ga ik TriPro maar weer eens bellen…
Het lastige is dat ik de vermogensmeter ook nog maar heel kort heb, sindsdien aan het klooien ben, en dus niet precies weet wat ik kan verwachten.

[ Edit paar uur later: het is nog steeds zo, van die haperingen in de vermogensmeting, ik heb er nu een screenshot van weten te maken, het gaat om die vier rechte streepjes:

Bovendien raakte het horloge in de Beneluxtunnel, waar ik ‘hill repeat’-intervallen in doe, het GPS-signaal kwijt, weer wat nieuws… ]

De Suunto moest op tijd retour en zo had ik vorige week een paar sporthorlogeloze dagen. Die noopten me om mijn zelfbeeld aan te passen. Waar ik mijn telefoon soms rustig urenlang kan vergeten en mezelf als totaal niet verslaafd beschouw en sowieso dus niet zo afhankelijk van gadgets, heb ik het zonder sporthorloge moeilijk.

Een deel daarvan heeft recht-toe-recht-aan met de inbraak te maken: de lege pols en het gehannes met de vervangers confronteert me elke keer daarmee. Wat zou ik het graag achter me laten.

Ik ben me er bovendien ook wel van bewust dat ik eigenlijk het liefst gewoon het gestolen horloge terug wil, en de noodzakelijke verandering dus nog niet helemaal accepteer, zeker niet als ik daar dik 200 (de Suunto Spartan) of bijna 300 (de Coros Pace) euro voor neertel.

Maar het gaat verder dan dat. Zonder sporthorloge was ik voor mijn gevoel álle houvast kwijt. En ik heb al zo weinig houvast, c.q. ik ervaar al zo veel controleverlies de afgelopen tijd. De inbraak natuurlijk, maar er is meer. Ik heb een fikse opeenstapeling van pech en ander gedoe gehad.

Hier komt een opsomming van wat er allemaal tegen heeft gezeten sinds we terug zijn van Down Under – wie daar geen zin in heeft, kan deze cursieve opsomming overslaan:

Mijn Afrika-fiets was total loss en inmiddels vervangen/verbouwd.
Ik heb in het tweede kwartaal knetterhard gewerkt, wat ook voordelen had want ik heb een recordomzet gedraaid die welkom was na vier maanden zonder inkomsten, maar samen met de onbezoldigde dingen én het uitwerken van de ideeën voor mijn activiteiten als trainingsbegeleider was het wel veel.
Van het uitwerken van die ideeën heb ik de vruchten nog niet kunnen plukken omdat het niet is gelukt om de website al in de lucht te krijgen. Het laatste wat ik heb gehoord van mijn webbouwer was ‘ik maak het volgende week op mijn vakantie-adres af, als de wifi daar goed genoeg is’. Dat was eind juli.
Thuis: er ging een koelkast stuk en onze koffiemachine en mijn e-reader; de combi-magnetron is op sterven na dood. Het lukt niet om een uitvoerder te krijgen voor het opknappen en vocht-bestendiger maken van onze gevel, wat wel echt gaat dringen.
We zijn nog bezig met de afhandeling van de inbraak. Zo is het raam in de achterdeur nog een plank, want onze klusjesman ging net op vakantie toen de nieuwe ruit geleverd werd. We hebben ook nog maar net de lijst met gestolen spullen aangeleverd bij politie en verzekering,en we weten dus ook nog niet wat we terugkrijgen van die laatste; we houden rekening met een fikse financiële schadepost. We hebben ook nog geen nieuwe camera, dus foto’s maken is behelpen met de telefoons. Nouja, en dat sporthorloge-gedoe dus, dat was een grote tijd- en energievreter de afgelopen weken.
Buitenkunst was er lekker een weekje tussenuit eerder deze maand, maar ook pittig. Ik had een lichte blaasontsteking ofzoiets waardoor ik twee nachten weinig sliep, de hoosbui die een einde maakte aan de hittegolf zette m’n tent onder water en de workshop was geen onverdeeld succes. (gelukkig was het wel gezellig).
Fysiek deel 1: achillespeesblessure. De stress van de inbraak was daarin geschoten – m’n kuitspieren stonden zo strak als snaren, c.q. ze waren zo hard als beton. 2,5 week lang kon ik helemaal niet hardlopen, sindsdien heb ik een paar keer okee gelopen, tot 4 km, maar gister ging het ineens weer een stuk minder, bleef ik weer op 4 moeizame kilometers steken en vandaag is de pees weer wat gevoeliger. Tsja, herstel is geen rechte lijn omhoog, dat snap ik ook wel, maar leuk is anders. De september-triathlons, twee kwarten nog, kunnen wel eens in DNF’s eindigen, waarmee het triathlonseizoen wel heel mager wordt, en ik durf ook nog niet zo goed plannen te maken voor volgend jaar. Eerst moet die blessure echt over zijn. Dat gáát zo’n blessure ook, alleen naar mijn smaak te langzaam natuurlijk.
Fysiek deel 2: De kermis die overgang heet. Nadat ik dit voorjaar een keer na 2 weken alweer ongesteld was, is het net hiervoor 10 weken weggebleven. In die tijd heb ik de hartkloppingen gehad die tot ijzer bijslikken leidden, ik schreef daar eerder over, ze zijn er nog steeds af en toe. Plus voor het eerst serieuze opvliegers. Die werden langzaam-maar-zeker frequenter en heftiger, met die bloedhete dagen eind juli als hoogtepunt – toen heb ik meermalen zitten druipen van het zweet en dat vrat energie. Een paar dagen daarna verdwenen ze ineens weer helemaal, wat fijn is natuurlijk, maar wel aangeeft hoe grillig het allemaal is. Een opvlieger als zodanig is al iets wat je overkomt, en hun komen en gaan is dus tot nu toe ook onvoorspelbaar. Sinds ze zijn gegaan voel ik me redelijk okee, maar niet topfit – beetje moeïig soms.
Fysiek 3 of 2b: Last van vingergewrichten. Eentje is ontstoken en een ander is al een paar keer uit de kom geweest. Veel last heb ik er niet van, maar het is wel vervelend. Ik heb af en toe ook zere voeten vooral ’s ochtends, maar ik denk inmiddels dat dat een soort spierpijn is van het heftige rekken van m’n kuiten vanwege de achillespeesblessure (de ’traptree-oefening’). Daarvoor ben ik wel even bang geweest dat ik misschien reuma of artrose aan het ontwikkelen was, maar daar ben ik nu wel weer gerust op. Mogelijk ook een overganskwaaltje?
Fysiek 4 of 2c: Hartslagonduidelijkheid. In juli daalde mijn al jarenlang stabiele rusthartslag plotseling, met vier à vijf slagen (van 50 naar 45). Een effect van het extra ijzer? Ook iets hormonaals? Ik kan er googlend niks over vinden. En daalt dan m’n omslagpunt ook? Het omslagpunt dat in mijn laatste maximaaltesten bepaald is, 149, haal ik op de fiets niet. En/of ligt m’n omslagpunt sowieso lager op de triathlonfiets dan op de gewone racefiets – op die instellingen doe ik die testen? Ook dat vind ik nergens. Ik had net m’n trainingsaanpak veranderd: spinning vervangen door twee korte maar intensieve fietstrainingen. Maar zo heel intensief zijn die dus niet, althans, niet qua hartslag. Lopen kan op het ogenblik nauwelijks, dus train ik dan wel intensief genoeg om in vorm te blijven?
En oja, het was natuurlijk bij vlagen snik- en snikheet, in deze extreme zomer. Daarom hebben we bijvoorbeeld een gepland dagje fietsen in Limburg vorige maand maar uitgesteld – naar volgende week, hopelijk komt dat goed.
Enne… terwijl ik dit zit te schrijven, komt Henk thuis met nieuws over droevige familieomstandigheden.

Ik kan het allemaal relativeren. Het zijn geen wereldrampen, veel is alleen maar materieel, het was allemaal leerzaam (ik ben bijvoorbeeld ineens heel deskundig op het gebied van triathlon-sporthorloges) en het meeste heeft vooral tijd nodig en voorzichtig zijn met mezelf, en er waren ook leuke dingen.

Maar het is wel véél allemaal. Af en toe werd het me de afgelopen tijd zelfs een beetje te veel. Te veel om nog te trainen bijvoorbeeld – als dat als ‘moeten’ gaat voelen, kan ik het beter laten.

Dan ben ik wel eens bang dat ik aan het instorten ben.

Dat is niet zo. Mijn vorm van de dag fluctueert sterk, maar dat doet-ie al jaren. Verder is er niet zo veel aan de hand.

Ik heb een paar weken terug zonder veel moeite mijn snelste 400 meter ooit gezwommen, in 7’33. Dat kan ik nog wel zien op de zwembadklok. Maar afgelopen zaterdag had ik er de nieuwe Coros voor nodig om te zien dat ik nog hetzelfde vermogen trap als half juli.

Zulke bevestiging is welkom op het ogenblik.

Ben ik toch gadget-afhankelijker dan ik dacht.

Door admin|2018-08-21T18:04:41+02:0021 augustus 2018|Fiets, Loop, Trainer, Triathlon algemeen, Vrouwensport, Zwem|2 Reacties

Lees meer

Uit de gevangenis: vrouw & fit

Cover boek Jaren geleden hoorde ik in de sportschool een vrouw iets zeggen wat diepe indruk op me heeft gemaakt. Het was er één van een groepje vrouwen van ongeveer mijn leeftijd, die na het sporten in de kleedkamer zaten uit te puffen – en te klagen. Ze hadden het over hoe naar het is om altijd maar te moeten diëten en te moeten sporten, om de kilo’s in bedwang te houden. Er viel een stilte, en daarna zei er een: “Ach ja, we hebben levenslang”.

Het was geen grapje, dat kon ik merken aan de reactie van de andere vrouwen. Ik stond aan de grond genageld.

Ik denk dat er heel veel vrouwen zijn die datzelfde levenslang hebben. En wat zou ik graag willen dat die vrouwen uit die gevangenis bevrijd worden. Dat ze zichzelf uit die gevangenis bevrijden. Dat ze de stap kunnen zetten naar vertrouwen op en genieten van wat hun lijf allemaal doet en kan, in plaats van het te veroordelen om hoe het eruit ziet.

Samantha Brennan en Tracy Isaacs hebben die stap gezet, en ze schreven er een boek over: Fit at mid-life. Dat vind ik nog niet zo aansprekende titel, maar de ondertitel wel: a feminist fitness journey. Feminisme en fitheid, ja, sinds die levenslang-opmerking weet ik zeker dat sport een feministisch onderwerp is.

Via-via belandde ik op het weblog dat ten grondslag aan het boek, ‘Fit is a feminist issue‘ (daarin echoot een feministische klassieker), en toen werd ik nog enthousiaster: de schrijfsters namen zich op hun 48e samen voor om op hun 50e de fitste versie van zichzelf te zijn. Zo van: weg met diëten en sporten voor de slanke lijn, het gaat om fitheid.

En om lol, dat ook – jemig, kan dat, schrijven over sport en vrouwen vanuit het perspectief van plezier? Dat is echt zeldzaam!

Oja, en Brennan en Isaacs zijn ook nog eens filosofen en actief op het gebied van vrouwenstudies. Nou…

Met torenhoge verwachtingen ging ik het boek lezen. Het beschaamde die niet, het werd zelfs eigenlijk nog leuker dan ik had verwacht toen bleek dat Isaacs die fitste versie van zichzelf realiseert in de vorm van… triathlon! Ze maakt kennis met die sport bij een vrouwentriathlon en dat evenement betekent veel voor haar: zo kan het dus ook, sporten. Ze volbrengt een jaar later op haar 50e een Olympische afstand.

Een boel herkenning dus, en soms is het ineens ook heel anders, zoals haar worsteling met het fietsen, haar slechtste onderdeel. Brennan en Isaacs zijn Canadezen, ja, dan kan fietsen een exotische bezigheid zijn.

Het boek gaat trouwens niet alleen over triathlon, er komen een boel verschillende sporten aan bod, waaronder ook aikido, cross-fit en yoga.

Ik schrijf niet in mijn boeken, maar anders had ik regelmatig ‘ja!’ in de kantlijn geschreven. Met instemming las ik over allerlei thema’s die mij ook al jaren bezighouden, maar waar het weinig over gaat. Over hoe sport bij vrouwen altijd in verband gebracht wordt met de slanke lijn, calorieën verbranden en het uiterlijk, en niet met presteren of plezier. Over hoe vrouwen leren om door de ogen van een buitenstaander naar hun lichaam te kijken, in plaats van het te ervaren. Over hoe treurig het is dat de relatie van vrouwen met hun lichaam vooral gekenmerkt wordt door schaamte en haat (vanwege gewicht en uiterlijk), en hoe zeer dat hun kracht en plezier ondermijnt. Over dat voldoen aan het schoonheidsideaal niet wil zeggen dat je dan gezond bent (want: vaak te mager en ondervoed). Over hoe beeldvorming van vrouwen in de sport hun kracht subtiel ondermijnt, al is het maar omdat ze er óók altijd goed of schattig uit moeten zien (roze, rokjes, blote buiken). Over hoe moeilijk voor veel vrouwen presteren en competitie is, terwijl daar juist veel kracht en lol uit te halen is – als het niet zozeer gaat om winnen maar om zelf beter worden.

Nouja, en noem maar op.

De hoofdstukken in het boek wisselen af tussen beschouwing en persoonlijk verslag. Zo lezen we dus over hoe het de auteurs vergaat in de twee jaar van hun streven. Dat is niet alleen maar rozegeur en maneschijn – het gaat ook over blessures, verdrietige familieomstandigheden, schipperen met tijd, gezin en werk, en moeilijke keuzes, want je kan niet alles. De meer beschouwende stukken houden het midden tussen een feministisch betoog en praktische adviezen: hoe word je fit? Het is goed leesbaar allemaal.

Twee inzichten vond ik in het bijzonder interessant:

De beide vrouwen konden de stap van sporten voor de slanke lijn naar sporten voor fitheid en plezier zetten door te accepteren dat diëten een heilloze weg is (p. 74: ‘The Difficult Truth: Diets Don’t Work’). Ze moesten dus onder ogen zien dat nog een dieet en nog een sport- en eetaanpak waarin vetpercentage centraal staat geen zin had. Het deed mij denken aan de A van ACT: volledige acceptatie dat wat je tot nu toe gedaan hebt, je niet helpt – je levenslang geeft. Eerst is dat heel ongewis, daarna komt er ruimte voor iets anders; dat breekt de gevangenisdeuren open.
Het boek gaat in op het verschil tussen compartimentaliseren en integreren. Dat zit hem in de plaats die sport inneemt in je leven: is die apart, of een onderdeel van de dagelijkse gang van zaken? Compartimentalisten gaan met de auto naar de sportschool om daar op een hometrainer te gaan zitten. Sport is voor hen iets met een aparte plek en bijvoorbeeld ook aparte kleren. Integrationisten zeggen niet aan sport te doen, maar ondertussen doen ze alles op de fiets of te voet en zijn ze daardoor zo fit als een hoentje. Moderne maatschappijen maken het integrationisten niet zo makkelijk: bewegen is steeds meer naar de uithoeken van ons leven verdrongen. Maar om voldoende te bewegen, is integreren essentieel. Alleen een uurtje sportschool af en toe, en verder alleen maar zitten, is nog steeds maar heel weinig beweging.

Het boek smaakt naar meer in de zin dat het bij mij vragen oproept waarover ik graag in discussie zou gaan. Ik ga die vragen in het Engels vertalen en dan aan de auteurs toesturen, wie weet wat dat nog oplevert. Dit zijn ze:

Moet je niet oppassen dat je vrouwen weer een nieuw ideaalmodel voorspiegelt? Eerst ‘moesten’ ze sporten om slank te blijven, nu ‘moeten’ ze sporten om fit te zijn en te blijven, tot op hoge leeftijd? Weer een nieuwe norm?
Ik vind fitheid als ideaal weliswaar nastrevenswaardiger dan een op het uiterlijk gericht ideaal: als je fit bent en blijft, kun je langer het leven lijden dat je wilt lijden. Maar ik vind toch ook dat het pure plezier nog onvoldoende aandacht krijgt in het boek. Of je wel fit blijft, is nogal ongewis: ja, sporten maakt fitter, maar je kan nog steeds volgende week omvallen. Er zou wat mij betreft meer nadruk mogen liggen op korte-termijnplezier, zoals bijvoorbeeld hoe lekker je kan denken tijdens het sporten, hoe leuk het is om progressie te boeken, en hoe zeer je wijden aan een trainingsregime je leven structureert.
In het verlengde van het vorige punt: legt het boek de lat niet te hoog? Zo zullen veel vrouwen het ervaren. Niet zozeer qua prestatie, die vind ik nogal meevallen – Isaacs is een uur langzamer dan ik op de Olympische afstand. Maar wel qua tijd die ze aan sporten besteden. Beide vrouwen geven overzichten van wat ze doe in een week, zonder uren erbij, wel vaak met twee sportmomenten op een dag. Ik schrik daar niet van, zeker niet omdat ze ‘wandelen met de hond’ en ‘naar het werk fietsen’ ook meetellen, maar voor veel vrouwen ziet dat er ongetwijfeld onrealistisch en onhaalbaar uit. Net zo onrealistisch en onhaalbaar als de platte buik, zal ik maar zeggen. Weer iets om moedeloos van te worden?
Het boek gaat gezien de leeftijd van de auteurs frappant weinig over de overgang. Het gaat er twee keer over: in het kader van gewichtsbeheersing (over dat veel vrouwen in die jaren aankomen), en Isaacs wordt precies voor aanvang van een triathlon ongesteld, nadat ze dat al anderhalf jaar niet meer was geweest (zoiets heb ik vaker gehoord, en ook ik heb de ervaring dat het frappant vaak op onhandige sportmomenten begint). Het gaat niet over de hormonale kermis, toenemende blessuregevoeligheid en last van spieren en gewrichten, slecht slapen, een schommelend prestatieniveau, of over hoe je je er zo beroerd van kan voelen dat je niet meer kunt sporten. Het gaat al helemaal niet over hoe er in sommige overgangskringen wordt gepleit tégen sporten in de overgang (zie hier, maar ook de overgansconsulentes die ik raadpleegde vonden prestatiegericht sporten maar niks). Want, zo gaat de redenering, sporten is stress en als je nou tegen één ding niet kunt in deze levensfase, is het stress, dus: niet sporten. Speelt dat minder in Canada? Slikken ze daar meer hormonen? Is de overgang nog meer taboe?
Wat als je sporten nou echt niet leuk vindt? Ik vind dat de auteurs daar te makkelijk overheen stappen. Hun redenatie is: “Écht niet? Heb je echt al van alles geprobeerd?” Volgens hen zit er altijd wel wat tussen wat iemand wél leuk vindt. Dat grondig nagaa is inderdaad een goede eerste stap, want te veel vrouwen denken bij sporten alleen aan de sportschool en misschien nog aan hardlopen, maar er is veel meer.
Maar toch… ik geloof dat bewegen een diep ingebakken behoefte is van elk menselijk lichaam. Maar ik denk ook dat die behoefte bij sommige vrouwen zo ver weggestopt is dat die onbereikbaar geworden is, onder andere door die zelf- en lichaamshaat en te veel alleen maar ‘moeten’ sporten. Of misschien door andere trauma’s – zoals ik aan gym op school heb overgehouden dat ik nooit meer zal volleyballen en ik ook iemand ken die heel veel beweegt maar afhaakt zodra er iets gemeten word (tijd of afstand). Voor haar en voor mij zijn er nog genoeg alternatieven, maar het kan verder zijn gegaan en dan blijft er op een gegeven ogenblik niks meer over wat leuk is. Nouja, niet zomaar – het zou therapie vergen om oud zeer op te ruimen en daaronder de beweeg-lol weer terug te vinden.

Nou, een heel verhaal – dit boek is zo veel aandacht beslist waard! Het heeft mij scherper gemaakt: ik las het al even geleden en het is me sindsdien al een paar keer opgevallen hoe de omroeper bij een loop of triathlon anders praat over vrouwen dan over mannen. Een hardloopster werd door eentje een ‘charmante verschijning’ genoemd. Dat zijn dus die ondermijnende dingen, hè: je mag wel lopen, als vrouw, als je maar een charmante verschijning blijft. Mannen hoeven dat niet. Die mogen gewoon presteren. Fit is definitely een feminist issue.

Door admin|2018-07-19T17:28:07+02:0019 juli 2018|Boeken, Triathlon algemeen, Vrouwensport|1 Reactie

Lees meer

Vorige 192021 Volgende

Triathlon algemeen

‘Een boek met een mooie boodschap: laat je niets wijsmaken, sport verstandig en blijf realistisch.’

‘Een boek met een mooie boodschap:
laat je niets wijsmaken, sport verstandig en blijf realistisch.’