Loop

Mijlpaal: vandaag heb ik voor het eerst langer dan een halve marathon hardgelopen. Stel dat ik daarbij eerder dan zo’n 900 meter had ingelopen, dan was mijn maximum tot nu toe dus 22 km. Vandaag heb ik dat opgerekt naar 25! Ik heb dat gedaan door mee te doen aan de Heinenoordtunnelloop bij Spirit. Ik heb hem als rustige duurloop gelopen, misschien nog wel net wat rustiger dan anders omdat ik woensdag bloed had gegeven. Ik kwam uit op 2u37-nogwat, en dat vond ik wel okee.

Alweer een mooi startnummer – ik ben van ’66 immers.

Het viel niet tegen: opnieuw pijnloos, en eigenlijk werd ik tussen ongeveer 14 en 22 kilometer niet eens veel moeier; de laatste drie waren wel even pittig, maarja, dat hoort bij trainen en bij het verleggen van grenzen, hè. Het was wel gezellig ook, met een babbeltje onderweg en wat mensen langs de kant.

Het was prima loopweer, en ik vond het parcours ook leuk. Ik kende bijna alles van fietsen en eerder bij Spirit gelopen te hebben, maar het zat ook allemaal net weer op een nieuwe manier in elkaar. De tunnel ‘neem’ je net voor de helft: je gaat erin bij 10 kilometer en komt eruit bij 13. Het is erin, eruit, keren, er terug in en er weer uit. Dat is natuurlijk wel even pittig, want hij is gemiddeld 6,7 % en het laatste stuk is gemeen steiler dan dat. Erin dendert dan juist weer lekker, naar beneden, zo haalde ik nog een paar anderen in.

De finish was ook grappig, want dat is niet bij Spirit zelf, maar een paar honderd meter ervandaan, in de autoshowroom van sponsor Van Splunder. Je loopt daar het terrein op en dan op het allerlaatst naar binnen, waar al die blinkende auto’s staan, en dan ligt er een heuse rode loper, een prachtige ontvangst!

Manlief was ook dik tevreden, want die had snel gelopen en was derde geworden in zijn leeftijdscategorie, dus die ging zelfs nog met een envelopje terug naar huis. Ik ben lang niet laatste geworden, overall niet en niet in mijn categorie – da’s ook wat. Ja, ooit hoopte ik nu sneller te zijn dan dit, maarja, het is niet anders, en ik ben blij dat ik dit lekker heb kunnen lopen.

Gelijk maar de daad bij het woord gevoegd, en een halve marathon gelopen. In Gouda, waar ik vorig jaar mijn PR liep. Doel was om niet zo kapot te gaan als bij de vorige twee halve marathons, en te zien of die scherpe pijn in mijn linker bovenbeen nu inderdaad tot het verleden behoort.

Mooi startnummer!

Welnu, doel bereikt. Geen pijn in mijn been en niet kapot gegaan, redelijk vlak gelopen, en zo voor het eerst een halve marathon uitgelopen zonder in de laatste kilometers van voor niet meer te weten dat ik van achter nog bestond, zeg maar. Daar ben ik blij mee. Nog even afwachten of ik morgen geen rare spierpijn heb, en dan kan ik concluderen dat ik inderdaad uit het lappenmandje ben. En ook fijn om te weten dat het kan, een halve marathon lopen zonder op een hoop te gaan.

Enige relatieve aan dit verhaal is mijn tijd en snelheid. Ik kwam uit op 2u04. Dat is dan dus wel de langzaamste van de drie halve marathons van dit seizoen, niet zo heel veel harder dan mijn duurlooptempo (ongeveer 2u10), en heel veel langzamer dan de tijd die ik in de benen denk te hebben (1u55). Ik had niet de beste dag, ik was ietsje moeïg en ik had moeite met het vinden van het ‘gaspedaal’. Ik heb me eerst gespaard uit voorzichtigheid en in de tweede helft lukte versnellen niet meer.

Maar daar moet ik dus niet mee zitten. Doel was écht om pijnvrij te lopen, en dat is gelukt. Het is zo de eerste pijnvrije halve marathon geworden, want niet alleen de twee van dit seizoen, ook bij de drie in eerdere jaren, inclusief die in Gouda van vorig jaar, waren de laatste kilometers een marteling. Het blijft me verbazen hoe moeilijk het is voor mijn benen om langer dan een uur hard te lopen. Nouja, dan nu eerst maar wat minder hard.

Gister kreeg mijn hardlooptraining bij de atletiekvereniging gewoon weer de notatie ‘lekker’ in mijn logboek, dus de nvtb-ellende is achter de rug. Wel lijkt me dat een oorzaak voor mijn moeite met de kou is dat de temperatuur zo jojo’t op het ogenblik: dinsdag vernikkelde ik bij de waterkou van 1 graad; vandaag en morgen is het zweten en puffen in de tegenwind bij 11 tot 14 graden.

Maar er is nog wel iets anders qua lappenmand: ik mag van de fysiotherapeut even niet opbouwen met lopen – ze verwacht ongeveer een maand. Ik voelde die bui al hangen en het was niet alleen slecht nieuws, maar het is wel jammer, want zo loop ik de trainingslopen voor de marathon mis. Die wilde ik in januari en februari doen, tot 30 kilometer. Vorig jaar had ik er één gedaan, van 20, en dat vond ik toen erg leuk, vandaar. Nouja, dat gaat ‘m dus niet worden, maar als ik in februari zelf kan opbouwen tot 25 kilometer is er niets aan de hand voor mijn plannen met de halve triathlon en hele marathon verderop in het jaar.

Het goede nieuws is dat de fysio dus verwacht dat het probleem snel op te lossen is, en dat dat me bovendien zal verlossen van de heftige pijn in mijn linkerbovenbeen die ik bij de twee matige halve marathons van november en december had. Dus er is mogelijk een verklaring voor mijn tegenvallende prestaties van toen.

En de bui voelde ik al hangen toen ik na mijn duurloop van 2 uur van afgelopen maandag zomaar ineens spierpijn had rond mijn linkerheup en -bekken. Heb ik anders nooit, en spierpijn aan één kant, diezelfde kant als van dat zere bovenbeen, ja, dan is er toch echt iets niet goed, en moet ik oppassen dat ik mezelf niet blesseer. Had ik al gedacht, en de fysio bevestigde dat dus.

Wat er aan de hand is, is dat er iets subtiels niet lekker zit bij die linkerheup en -bekken. En dat is gekomen door iets tijdens de triathlon van Binnenmaas in augustus. Toen ik begon met fietsen, heb ik iets voelen gebeuren (verspringen?) waardoor ik toen op de fiets pijn had tot aan mijn knie. Dat trok weer netjes weg, op een zeurderig gevoel in mijn bilspier na. Dat was eerst niet iets om me heel erg zorgen over te maken – bij het sporten merkte ik er niets van (bij de eerste keer dat zere bovenbeen had ik zelf de relatie nog niet gelegd). Naar die bilspier heb ik de fysio al eerder laten kijken, en toen verbeterde het wel, maar het verslechterde vervolgens ook weer. De aanpak concentreerde zich eerst vooral op mijn bekken, omdat ik aan de andere kant ook wel eens een scheefstand in mijn S/I-gewricht heb. Dinsdag vertelde ik over het zere bovenbeen en de spierpijn, en toen heeft ze wat beter naar mijn heup gekeken en daar is dus ook wat mee, dat gewricht draait niet helemaal lekker. Maar volgens haar zou het met een paar behandelingen wel beter moeten zijn. Het is ook echt alleen bij de extremere inspanningen: gister heb ik 14 kilometer gelopen met tempo-intervallen – geen centje pijn.

Dus: even pas op de plaats, want dat is prima, ik hoef niet rustig aan te doen, ik mag alleen niet verder. Dat is jammer, maar nouja, beter nu even iets rustiger aan en straks weer lekker door dan een echte blessure oplopen. En niet naar Barendrecht voor een duurloop zondag? Rustig weekend dan. Dan ga ik lekker een keertje extra zwemmen!

Dat ‘Hmm’ in de titel is er niet eentje van jummie, lekker, maar meer van tsja, ik weet het even niet, dus een hmm waarbij je ook op je hoofd kan krabben. Dat is zoals ik me voel na mijn tweede halve marathon van het naseizoen, gisterochtend in Leiden.

Het was een leuke loop, een informele, kleinschalige, kneuterige en zelfs ietwat oubollige trimloop in Leiden over een aardig parcours, drie rondjes van 7 kilometer door Polderpark Cronesteijn. De start was om half 11 en toen woei het nog niet zo hard en bovendien zorgden de bosjes in het park voor wat beschutting.

De wind kan ik er dus niet echt de schuld van geven dat het slecht ging. Nouja, slecht… ik evenaarde zo ongeveer mijn PR van eerder dit jaar: 1uur58-nogwat (deze loop was net iets te kort eigenlijk). Dat was drie minuten sneller dan een paar weken geleden bij de A4Run. Maar toch was ik niet tevreden. Enerzijds was dat omdat ik denk dat ik harder zou moeten kunnen. Ik was weggegaan op 5’30 per kilometer, en dan zou ik op 1u56 uitgekomen. Dat lijkt me eigenlijk best reëel gezien hoe ik train en hoe ik een paar weken geleden 10 Engelse mijlen liep. Vooral de lange duurlopen gaan goed, beter dan ooit, dus dan zou er ook een betere halve marathon uit moeten rollen, ja toch?

Dat dat dan niet lukt, dat is op zich geen ramp en het gaat me ook niet om die paar minuutjes. Wat me meer dwars zit, is de manier waarop. Vanaf ongeveer halverwege al werd het per kilometer steeds zwaarder, en boven de 16 gingen mijn benen stevig pijn doen. De laatste twee kilometer heb ik meer gestrompeld dan hardgelopen, naar mijn idee, met veel pijn in linkerbovenbeen en rechterknie en trager dan op duurlooptempo. Ik heb vandaag ook nog fikse spierpijn – vooral de trap af is geen feest.

En dat bevalt me niet: ik doe geen duurtrainingen van twee uur om na een uur langzaam maar zeker af te branden. En mijn doel voor dit deel van het seizoen was om de halve marathon beter onder de knie te krijgen. Dat gevoel heb ik nu echter helemaal niet – beide halve marathons waren een worsteling.

Hoe komt dat toch? Die A4Run was een zware halve marathon, daar was iedereen het over eens. Gister kan ik zo’n omstandigheden-excuus niet bedenken. Ja, er was wind, maar om daar nou zo op leeg te lopen? En iets anders kan ik ook niet echt bedenken.

Vandaar: hmm. Ik weet het even niet. Morgen nog maar eens met de atletiek-trainer over hebben. En nóg maar een poging wagen binnenkort. Want misschien was het wel gewoon pech.