Loop

Henk met doos groente rechts op het podium

Gister hebben manlief en ik meegedaan aan de halve marathon van het Westland. En dat legde ons geen windeieren. Voor € 2 en wat benzinekosten hadden we:

• Ieder een shirt en een medaille
• Onderweg een boel bekertjes drinken (water en sportdrank) en een enkel hapje fruit
• Een grote doos groente
• Goede nieuwe ideeën
• Een heel tevreden gevoel.

Hoe kan dat nou? Welnu, manlief liep prijs. Voor de tweede keer deze week stond hij op het podium, beide keren als derde bij de 55+-mannen. En dat leverde dit keer een envelop op waardoor we ons beider inschrijfgeld op € 2 na terug hadden, én die grote doos groente, een nuttige, gezonde, leuke en passende prijs – we hadden immers net 21 kilometer langs kassen gelopen, nouja, bijna dan. En een lekkere prijs nog ook: gisteravond de asperges meteen soldaat gemaakt!

Ik liep zeker geen prijs, ik eindigde ver in de achterhoede, maar dat was ook de bedoeling, of nouja, het was niet mijn bedoeling hard te lopen. Ik liep ‘m als duurloop, op hartslag, en ik had van tevoren zelfs extra kilometers ingelopen, waardoor mijn totaal op 25 uit zou komen. En dat ging verrassend goed. Ik moest de hele tijd de rem erop houden, en ik had dus ook de hele tijd het gevoel: als het zo blijft gaan, mag ik van mezelf de laatste drie kilometer los. Maar of dat nog zou lukken? Tot nu toe vond ik die kilometers boven de 21 steeds maar taai.

Kilometer 17 in de halve marathon, 21 voor mij in totaal. Nog eentje… en ik zag ernaar uit! Ja, eindelijk, het bordje van de 18, Naaldwijk terug binnenlopend – trossen los! En zo werden de laatste drie kilometers de snelste én de lekkerste van de hele dag. Voor het eerst kwam ik 25 kilometer dus prima door, en dat geeft vertrouwen voor de nóg langere afstanden straks vanaf de zomer.

Hooguit vond ik mijn snelheid (maar weer eens) ietsje tegenvallen, maar waarschijnlijk is de traagte te verklaren door enerzijds de harde wind (het was af en toe echt beuken, en een paar keer liep mijn hartslag dus toch op, anders had ik moeten gaan wandelen) en anderzijds het feit dat het mijn vierde benen-trainingsdag achter elkaar was en er dus wel ergens wat vermoeidheid zat, al voelde ik die niet.

Tot slot heb ik onderweg ook nog een aardig gesprekje gehad met (zo weet ik nu) Lieuwert den Hoedt van Niet te remmen. Hij liep met iemand met dezelfde achternaam (zie ik in de uitslagen) en hetzelfde shirt lang net voor me, en zo kon ik op hun rug lezen dat je bij Niet te remmen fietsen kunt leasen. Daar was ik wel nieuwsgierig naar, dus toen ik langszij kwam, hebben we daar even over gepraat.

Niet alleen bracht dat me op het idee van een lease-bedrijfsfiets (ga ik onthouden), maar ook dacht ik: toch ook maar eens loopshirts laten maken van Louise Cornelis Tekst & Communicatie. Er lopen misschien wel eens adviseurs achter me die klantgerichter willen leren schrijven. Of achter manlief, misschien wil die zich wel laten sponsoren. Komt m’n bedrijfsnaam nog op het podium ook!

Vandaag heb ik meegedaan met het NK Veldloop voor gemeenteambtenaren in Utrecht (manlief coördineert dat voor Rotterdam). Het startnummer is er weer eentje voor de serie ‘leuke startnummers’ (zie hier en hier), dit keer niet zozeer vanwege het getal maar omdat ik het logo wel grappig vind, met die hollende Domtoren:

De Dom zelf was nog best een eindje weg, want het parcours was bij de Haarrijnseplas, tussen Vleuten en Maarssen. Dat gebied ken ik van de Vrouwentriathlon, maar dat is allemaal asfalt, en ik kon me dus niet zo goed voorstellen dat je daar ook kon veldlopen.

Nou, dat kon dus prima, en dat maakte het parcours verrassend. Het was alles wat je wilt van een veldloop: drassige grasjes, blubberige paadjes, zandbulten op en af, strand, en zelfs even van een steile oever afstappen, bijna met je voeten in de plas. Best pittig dus ook! Maar erg leuk.

Ik heb de 12 kilometer gelopen, twee rondjes rond de plas in 1u13-nogwat. Doel was om in D2 te lopen, rond hartslag 140, de trainingszone waar ik niet zo veel in loop – ik had net bedacht dat eens vaker te moeten doen. En ik wilde het tweede rondje sneller lopen dan het eerste en aan het eind uitsprinten. Dat is allemaal gelukt. Heel veel meer had er volgens mij ook niet ingezeten, want op zulk terrein voelt D2 zelfs nog best wel zwaar.

En dan was er nog een klein dingetje waar ik mee heb geëxperimenteerd: een eiwitreep. Omdat ik de laatste maanden heb geleerd dat 20 gram eiwit nuttigen vlot na de training of wedstrijd goed is voor het herstel. Ik doe dat het liefst uit mijn gewone avondeten of lunch, maar dat was nou wat lastiger met alleen krentenbollen en een bolus mee. Dus voor dat soort situaties maar eens aan de repen. Best lekker. En nou maar herstellen!

Heel afgelopen week heb ik getwijfeld: zal ik wel, zal ik niet zaterdag meedoen aan de Halve van Oostvoorne? Ik wilde dit seizoen zo graag een PR lopen, dacht ook dat dat moest kunnen, maar de drie pogingen mislukten. Ik wilde twee weken geleden nog een vierde poging wagen, maar toen werd ik verkouden. En ook nu twijfelde ik over mijn vorm: de verkoudheid was pas dinsdag definitief geweken, woensdag had ik wat hooikoorts, donderdag last van mijn rug, twee nachten matigjes geslapen… Ging ik dan niet onderweg naar de vierde teleurstelling?

Gister was ik bij mijn masseur, Marcel van In Goede Handen, en die gaf net het duwtje dat ik nodig had. Dat duwtje had twee ingrediënten:

• Als je niet gaat lopen, laat je je bepalen door angst – zei Marcel. En die vierde keer, die gaat er sowieso een keer van komen, dus waarom niet morgen? Hmm, ja. Angst voor teleurstelling – da’s een slechte raadgever, want zo gun ik mezelf ook niet de kans op succes, zo realiseerde ik me.
• Lopers zijn meestal ontevreden over hun tijd, zei Marcel. Hij had afgelopen week een paar CPC-deelnemers onder handen gehad, en die waren allemaal ontevreden. Marcels inschatting is dat minstens tweederde van de lopers niet loopt zoals-ie wil. Anders gezegd: zo makkelijk loop je niet op de toppen van je kunnen, en voor dat wél doen, moet alles meezitten en of dat zo is, weet je niet van tevoren. Dat is ook een kwestie van vaak doen, en accepteren dat het vaker tegen- dan meevalt. Oja. Later bleek manlief, een ervaren loper, dat te herkennen.

Volgens Marcel voelden mijn benen ook nog eens prima. Dus, vandaag op naar Oostvoorne, nog vol met twijfels, want afgelopen nacht was zelfs ronduit slecht (da’s mijn enige echte overgangskwaaltje: dat ik veel slechter slaap dan vroeger), dus zo energiek voelde ik me niet. Zelfs bij het inlopen dacht ik nog: ???, want mijn hartslag vloog omhoog.

Toen klonk het startschot, chaotische start, dus rustig begonnen, en eenmaal met wat ruimte om me heen eens gekeken wat de benen wilden. Dat was wel zo rond de 5’30 lopen, de tijd nodig voor een PR. Bij de meest recente poging lukte dat niet, kon ik het gaspedaal niet vinden – nu dus wel. Maar ging ik dat volhouden? Bij de eerste twee halve marathons dit seizoen ging ik in de tweede helft helemaal op een hoop.

Kilometer 12, 13, 14, 15… ik werd wel moe, maar nee, niet op die hoop. En ondertussen vond ik het lekker lopen: prachtig parcours door de duinen en met veel slingeren dus nooit saai – en de zeelucht doet mij altijd goed. Bovendien bleef ik steeds andere lopers in het vizier houden en zelfs inhalen, dat deed ook deugd.

Zou ik de laatste drie kilometer nog kunnen versnellen? Dat werd lastig, want daarin zat hoogteverschil (het nadeel van die mooie duinen) en één van de weinige onbeschutte stukken. Ik moest alle zeilen bijzetten om mijn tempo vast te houden, maar dat lukte, en aan het eind kon ik zelfs nog sprinten, geholpen door een lekkere afdaling terug Oostvoorne in.

Ik kwam over de finish in bruto precies een evenaring van mijn PR, maar netto 30 seconden sneller. Da’s een klein PR, een PR’etje, maar ik ben er heel blij mee, want het waren niet de makkelijkste omstandigheden en bovenal: ik heb pijnvrij en krachtig gelopen, het hele eind. En dat is echt voor het eerst.  Want die tijd, nouja, da’s mooi, maar dat hele PR, dat stond eigenlijk symbool voor het seizoensdoel ‘de halve marathon onder de knie krijgen’. Vandaag had ik voor het eerst het gevoel dat dat zo was. En dat is hartstikke fijn!

En ik heb Marcel een SMS’je gestuurd om ‘m te bedanken voor z’n peptalk!

(Ik sta trouwens niet in de officiële uitslag, want ik had een startnummer overgenomen van iemand.)

Kijk nou, heb ik me zomaar ingeschreven voor een echte, heuse marathon:

Het duurt nog even, maar mijn marathondebuut gaat dus later dit jaar plaatsvinden in Istanbul!

Nu ik zo’n mooi horloge heb, kan ik mijn trainingen uitdrukken in leuke plaatjes:

Dit is de kern van de atletiektraining van afgelopen dinsdag: twee series van elk negen intervallen: vier van 200, drie van 300 en twee van 400 meter. Je ziet m’n tempo’s, piekend in die 200 metertjes, en dan tussendoor steeds dalend naar dribbelen – een echte intervaltraining. (bron: m’n eigen Movescount).

Hoe hard ik precies ging, is in het plaatje niet te zien, maar ik was er wel dik tevreden over – en dat terwijl ik vorige week zo traag was. Het plaatje staat daarmee ook symbool voor hoe ik het lopen vind gaan: op en neer!

Nouja, zeg – heb ik me daar zaterdag een heus clubrecord gelopen! (bewijs):

(Uhm, niet verder vertellen, maarre…. er had volgens de statistieken eerder nog geen V45 van Rotterdam Atletiek een officiële 25 kilometerwedstrijd gelopen…)