Loop

Dit is de snelheidsgrafiek die mijn Suunto-horloge heeft gemaakt van mijn fietsritje van afgelopen zondag:

Huh? Grotendeels zo vlak als een streep, met een paar pieken en dalen, vooral aan het eind, en gemiddeld 12,5 km/uur gereden – wa’s da nou?

Nou, dat is meefietsen met manlief tijdens de In Flanders Fields marathon, vanaf Diksmuide op ongeveer 18,5 km tot aan de finish. En je kunt aan de grafiek zien dat hij goed liep: een vlakke lijn, en zelfs aan het eind wellicht ietsiepietsie harder – hij liep voor het eerst een negatieve split, inderdaad in zo’n 12 km/u, en kwam uit op 3u23 (zie ook zijn eigen Movescount).

Die pieken en dalen, die komen doordat de fietsers af en toe even om moeten rijden, bij de bruggen en sluizen vooral (het parcours loopt langs het water), en doordat ik twee keer ben gestopt om foto’s te maken, niet heel succesvol overigens. Maarja, moet-ie ook maar niet zo hard lopen, het was niet scherp te krijgen. Na de finish ging dat beter:

Als je heel goed kijkt, zie je onder de medaille niet Henk staan, maar Chavasse Noel, een Britse soldaat die in de Eerste Wereldoorlog is omgekomen. Want dat is wat deze marathon zo bijzonder maakt: het parcours loopt langs de frontlinie en langs diverse monumenten uit die Grote Oorlog, en de lopers dragen de naam van een gevallene. Henk ervaart dat ook wel zo: hij loopt dan toch een beetje voor de nagedachtenis aan deze Noel.

Vlak voor de finish loopt het parcours dan ook nog onder de Menenpoort door, met de namen van tienduizenden gesneuvelden erop. En de finish is op het plein van Ieper, dat eruit ziet alsof het middeleeuws is, maar geen gebouw is ouder dan uit de jaren twintig – de hele stad was plat immers. We waren nu voor de derde keer in Ieper en ik ben en blijf enorm onder de indruk van dit stukje wereld, waar de oorlog nog zo tastbaar is en zo respectvol wordt herdacht. Ik was zelf op zaterdag nog een uurtje wezen lopen in de stad, en dat voelde bij de Menenpoort en langs de begraafplaatsen bijna indiscreet: joggen door een museum.

Het andere bijzondere aan de marathon is dat elke loper een fietser mee mag nemen – dat kan omdat het een kleinschalige is, met dit keer maar een dikke 700 inschrijvingen. Ik was dus ’s ochtends uit Ieper op de fiets vertrokken, met een aparte Suunto-registratie, in een wat normaler tempo, maar wel met onderweg nog een stop om de Duitse begraafplaats van Langemark te bezoeken. Die was gesloten vanwege renovatie, maar ik kon wel wat zien over de omheining. Ik vond dit een ontroerend beeld: geallieerde poppy’s, neergelegd door een Brits legeronderdeel, bij de vijanden van toen:

Daarna door naar Diksmuide, naar de voet van de IJzertoren, waar ik veel te vroeg was, want ja, geen rust meer in mijn lijf, want ik moest op tijd zijn om ‘mijn’ loper te treffen. Grappig net als vorig jaar, dat moment waarop ik dan ineens zie: hé, allemaal mensen met hetzelfde t-shirt aan als ik! Begeleidende fietsers krijgen namelijk een t-shirt, zodat duidelijk is dat zij mee mogen fietsen.

Rond half 12, had-ie gezegd, altijd spannend, maar hij was keurig op tijd, om 11u29 ongeveer. En hij bleef dus netjes op tijd lopen, in een ietsje uitdunnend groepje met andere 50+-mannen, en nog één andere fietser, ook wel gezellig, grappig om dan ‘die Nederlanders’ te zijn tussen verder alleen maar Vlamingen.

En zo bereikten we voor half twee Ieper, na 42 (Henk) en 50 (ik) kilometer, met de hele tijd vrijwel ideale loop-omstandigheden (om zo langzaam te fietsen was het ietsje fris). Dat was mooi, en het was helemaal mooi omdat vanaf kwart over twee, 4u15 na de start, de hemelsluizen open gingen: het ging toen gieten, gieten, gieten. Niet fijn voor de achterhoede. Maar ‘mijn’ loper was toen zelfs al onder de douche vandaan!

Mooi sportweekend, dit. Gister in Delft de Bertusloop gelopen, 10 kilometer, als tempotraining bedoeld, en daarom hard vertrokken. Het waren twee rondjes, en het eerste rondje kwam ik door in een PR op de 5 km van 25’30. Maar dat was al piepend en benauwd: bij zo intensief sporten in deze tijd van het jaar heb ik wel eens last van inspanningsastma van de hooikoorts. Verder amper last van en niet de moeite waard om voor aan de medicijnen te gaan – maar ik moest wel even gas terugnemen en heb de tweede 5 rustiger gelopen. Desalniettemin werd het één van mijn betere 10 kilometers, en mijn benen voelden uitstekend.

Vandaag een rondje Voorne-Putten gereden, dat schitterend lag te blinken onder de felle zon. Dit is de mooiste tijd van het jaar, met het frisse groen, bloesems, koolzaad, fluitekruid, de jonge blaadjes, lammetjes in de wei… heerlijk! Wel een pittig briesje, maar dat was niet zo erg, want ik wilde wat intensiever rijden, en dat lukte tegenwind goed. Het zadel van de triathlonfiets staat ook eindelijk goed: geen pijn meer aan de edele delen, geen geschuif. Dus: allemaal prima signalen in de aanloop naar de wedstrijden (over 3 weken de eerste!).

En toch. Ondertussen was ik met mijn hoofd af en toe elders. De berichten over de aardbeving in Nepal hebben me diep geraakt. We waren in oktober 2012 in Nepal, en ik vond het een prachtig, indrukwekkend land. Het is verschrikkelijk hoe zwaar het land getroffen is, met  duizenden doden en een heleboel andere ellende. Het is ook moeilijk te beseffen dat die bijzondere historische gebouwen er niet meer zijn – dat Patan nooit meer zal zijn zoals op de foto hieronder. Gelukkig is giro 555 geopend, en ik blijf het nieuws volgen – verder voel ik me knap machteloos. En verdrietig.

Afgelopen zaterdag een trainingsfout gemaakt, weet ik achteraf. Ik dacht: één lange duurloop, dat kan nog wel. Het werd 24 kilometer, en dat is voor de halve triathlon veel meer dan nodig is, maar ik werp alvast een schuine blik op de marathon die voor november gepland staat. De eerste 17 kilometer geen vuiltje aan de lucht, sterker nog: hartstikke lekker gelopen, in perfect weer, voor het eerst dit jaar in korte broek, lekker langs de Rotte – genieten. Maarja, toen volgden er nog 7, en daarin ging het licht nogal uit. De laatste kilometers deden ronduit pijn, en nu, dik 50 uur later, voel ik nog steeds van alles in mijn bovenbenen. Oeps. Dat was net iets te veel.

Een paar weken geleden had ik nog 25 prima kilometers gelopen, met juist aan het eind nog wat over. Hoezo dan nu zoveel moeite? Enerzijds was ik denk ik net niet helemaal fit, ik voelde me de hele vorige week wat moeïg, met af en toe wat last van maag en darmen. Niet ziek, maar er was wel iets. Zaterdag was mijn rusthartslag iets verhoogd en het tempo bij hartslag 130 was ook (maar weer eens) lager dan normaal. En die net-niet-fitheid wreekt zich dan na een tijdje. Overigens knapte ik in de loop van zaterdag wel verder op, ik voel me sindsdien weer okee.

De andere verklaring is, denk ik, dat mijn benen niet zo’n zin hebben in hardlopen nu ze ook weer veel aan het fietsen zijn. Sinds het paasthuistrainingskamp heb ik alleen maar tegenvallende looptrainingen gehad, en die spierpijn nu, die voel ik precies in de stukjes been die niks doen bij fietsen. Ik héb zelfs gister nog bijna 3 uur gefietst, en dat ging prima, pijnloos ook. Fietsen, dat willen mijn benen altijd wel, maar dan ook nog lopen… het lijkt soms net alsof ze daar een middelvinger tegen opsteken.

Meer in het algemeen verbaast het mij al jaren dat die benen die op een dag 10 uur en meer hebben gefietst, zo’n moeite hebben met lang lopen. Ik loop nu meer dan vijf jaar hard, en nog steeds zijn die benen meer fiets- dan loopbenen. Dat is ongetwijfeld aanleg en oefening, maar sinds ik het Suunto sporthorloge heb, is een ander verschil voor mij ook heel zichtbaar geworden – een verschil dat ik wel wist, maar nooit zo duidelijk gezien had.

Gister, bij die rustige duurtraining op de fiets, zag mijn hartslag er zo uit:

De dag ervoor, rustige duurloop, zo – zelfde schaal, iets kleinere uitsnede alleen:

Toelichting: de stippellijn is mijn gemiddelde hartslag. Bij het lopen, die onderste, is die 130, en dat is ook mijn streefhartslag bij een lange duurloop. Bij het fietsen ligt die op 117. Dat is een tikje aan de lage kant voor een duurtraining, meestal kom ik net iets hoger uit, op 119 ofzo – waar mijn streefhartslag tussen de 120 en 126 ligt.

Bij fietsen ligt de gemiddelde hartslag dus stukken lager dan de streefhartslag; bij lopen komt die overeen, en is dat gemiddelde dus relatief hoger (en absoluut ook, vanwege de andere sport). Bij fietsen zitten er veel grotere pieken en dalen in, of dalen eigenlijk vooral: bij elke bocht, elke keer stoppen, elke andere manoeuvre, even een keer de rug strekken, enzovoort enzovoort: er is elk ogenblik wel een aanleiding om de benen even stil te houden, en hups, daar dendert de hartslag naar beneden.

Lopen is dus stukken intensiever dan fietsen. Misschien vinden mijn benen dat gewoon lastig?

Maarja, nu zeg ik dus eigenlijk tegen mijn benen: niet miepen, lopen jullie! Oftewel: de kunst is nu om lopen en fietsen met elkaar te verzoenen. Alleen moet ik mijn benen dan niet zo’n grote draai om hun oren geven als afgelopen zaterdag. Meer dan twee dagen herstel nodig hebben, dat is niet goed – want misschien kan ik morgen nog niet eens voluit trainen weer. En dat is dus een trainingsfoutje. Nouja, geen ramp, wel leerzaam.

En die zon en die korte broek, die waren zaterdag tóch erg lekker!