Hiaat #2
’t Is april en dan zou ik nog eens wat nabeschouwen op het terugblikken op de Ironman. Dat ga ik ook doen, zo af en toe in de loop van de maand.
Ik wil beginnen met het opvullen van nóg een hiaat. Vorige maand deed ik dat al met een urgente, maar ik ontdekte er kort daarna nog één: dat Blaudzun niet op m’n speellijst stond!
Vorige maand waren manlief en ik naar Blaudzuns concert in Vredenburg. Dat was beregoed! In de toegift speelde hij achter elkaar twee nummers waarvan ik dacht: wacht eens, die stonden niet op mijn Ironman-playlist? Huh? Ben ik ze toen vergeten? Tss!
Het gaat in de eerste plaats om Who took the wheel, het ultieme fietsnummer. In de versie op de plaat (in de link) en zeker ook als hij het solo speelt (zoals in de Avondetappe, als singer-songwriter, zo heb ik hem leren kennen), denk ik daarbij aan een klimmer die en danseuse alleen een Alp opfietst (denk: Marco Pantani in zijn beste tijd). Live vorige maand had het eerder de dynamiek van een massasprint, heerlijk.
En dan is er Promises of no man’s land, het nummer dat de NOS als tune gebruikte tijdens de Olympische Spelen van Sotsji, toen de Nederlandse schaatsers op ware goudjacht waren. Dus dat nummer is dan weer het ultieme sport-presteer-nummer. Het heeft een prachtige ingehouden spanning die dan in het ‘when the heat is on’ tot ontlading komt. Ook zo’n nummer om niet stil bij te kunnen blijven zitten!
Hier zijn ze allebei op Spotify:
Even een hiaat opvullen
Ik ontdek net een hiaat in mijn blog – heb ik het echt al die tijd lang niet gehad over Marc Van den Bossche? Jeetje. Nou, daar moet ik echt even wat aan doen. De post hieronder is de eigenlijke voorlopig laatste post van dit blog, zie daar voor als je wilt weten hoe het verder in elkaar zit.
Ik was net even aan het googlen omdat ik benieuwd was waar Marc Van den Bossche recentelijk mee bezig is, en toen kwam ik een artikel tegen dat mij meteen kippenvel bezorgde, over zijn rouw na de dood van zijn geliefde. Hij beschrijft daar hoe het doorslaggevende inzicht in zijn rouwproces kwam tijdens het zwemmen:
Dat het inzicht kwam toen ik al anderhalf uur aan het zwemmen was, was niet toevallig. Duursporten doet iets met je denken, je krijgt ideeën en inzichten.
Dat is niet voor het eerst dat hij dat schrijft: in zijn boeken Wielrennen en Sport als levenskunst staat de relatie tussen denken en sport centraal. Van den Bossche – wel ‘de fietsende filosoof’ genoemd, maar hij loopt ook hard en zwemt dus ook – beschrijft bijvoorbeeld hoe hij zelf zijn wetenschappelijke bijdragen uitdenkt op de fiets, maar zeker Sport als levenskunst gaat verder als pleidooi voor sport als noodzakelijke vorm van zorg voor lichaam en geest; duursport draagt bij aan een zinvol leven.
Als je tenminste maar niet te prestatiegericht bent. In dat artikel van hierboven zegt hij bijvoorbeeld
Niet de tijd die je doet over een marathon is belangrijk, maar hoe je ernaar toeleeft: het trainen, het rusten, het eten, het respecteren van je lichaam.
Daarin echoot voor mij mijn belangrijkste Ironman-conclusie: dat het proces de moeite waard was, lonender dan die ene dag in augustus, en dat die 15 uur, 8 minuten en 46 seconden er eigenlijk ook niet zo veel toe doen. Waar het om gaat, is hoe het toewerken naar die dag twee jaar lang mijn leven mede heeft vormgegeven. Daar heb ik van geleerd, daar ben ik sterker van geworden, en ik durf zelfs te zeggen: een beter mens.
Een andere uitspraak van Van den Bossche die heel vaak in mijn hoofd zit is dat we elkaar als sporters eigenlijk niet naar tijd en prestatie zouden moeten bevragen, maar naar genot. Dus als iemand vertelt de Mont Ventoux opgefietst te zijn, vraag dan niet ‘Hoe lang heb je erover gedaan’ maar ‘En, genoten?’ Ik doe daar echt mijn best op! Want genieten, dat is waar het om gaan, sowieso, maar zeker op mijn niveau.
Kortom, Van den Bossche werk heeft me zeer geïnspireerd bij mijn eigen denken over de zin van duursport. Waarvan nu eindelijk dan toch nog acte op dit blog.
(Grappig, ik zocht een link voor Sport als levenskunst en ik zie ineens mijn eigen naam! Ik heb dat boek gerecenseerd voor Fiets Magazine, ik wist niet dat de uitgever daaruit had geciteerd. Het wordt daarmee een beetje cirkeltje, want Marc Van den Bossche wijdt in dat boek enkele pagina’s aan mijn Afzien voor Beginners. We hebben ook wat contact gehad, en ik wist dat zijn vrouw overleden was. Zijn nieuwste boek heb ik maar gauw besteld! We hebben elkaar nog nooit ‘live’ ontmoet, maar wie weet komt dat ooit nog.)
Voorlopig de laatste terugblik
Ik beloofde in december dat ik zou terugblikken tot aan vandaag: de laatste dag dat ik nog 50 ben. Ik wist op dat moment wel dat ik meer te vertellen had dan wat in één terugblikpost zou passen, maar het is toch nog meer geworden dan ik toen had voorzien. Deze week moest ik zelfs doorschrijven om die laatste dingetjes er nog voor vandaag op te krijgen.
En ik kan zelfs bijna alweer terugblikken op het terugblikken. Zo is die teennagel waar ik op 2 januari over schreef dat het nog wel een tijdje zou gaan duren er vorig weekend afgekomen – onverwacht snel. Ik ga op dit moment vrijwel rechter-grote-teennagelloos door het leven: er zit nog maar iets van 2 mm nieuwe nagel.
En morgen valt er misschien wel alweer iets te melden, want het gaat met het zwemmen zo goed (ik schreef er al eerder over: eindelijk weer progressie) dat ik morgen een PR-poging op de kilometer ga doen, en als ik dan zwem zoals de laatste tijd, duik ik voor het eerst onder die mijlpaal van 20 minuten – iets wat ik 3 jaar geleden had gehoopt te doen, maar sindsdien ook alweer had opgegeven.
En dat PR, dat zwem ik dan (hopelijk dus) op m’n 51e. Want dat ben ik morgen. Mijn 50e is een bijzonder levensjaar geworden, in de eerste plaats door de Ironman. Niet zozeervanwege die ene dag, dat schreef ik toen al: het ging om het hele proces, ervoor, maar ook erna. Ten opzichte van vorig jaar voel ik me een rijker, wijzer en sterker mens – en dankbaar. Het terugblikken heeft die winst van het Ironman-jaar voor mezelf nog eens extra verduidelijkt. Het was daarom mooi om zo schrijvenderwijs terugblikkend naar mijn ‘oudjaar’ en volgende verjaardag toe te leven.
Ik had deze weken nog zo veel te vertellen dat ik opnieuw niet een volledige punt plaats achter dit weblog, maar een komma. Ik kom ergens in april hier nog wel een keer vertellen hoe het met een aantal dingen is gegaan die ik in de nasleep van de Ironman heb opgepakt, zoals de marathon, de hardlooptrainersopleiding, de week bij Ontspanje – en misschien is er wel meer. Een voorlopig afscheid dus weer, dit.
* * *
Aangezien dit een tijdje de bovenste pagina blijft en dus misschien gelezen wordt door mensen die hier nieuw zijn: welkom! Ja, het is gelukt, die Ironman op m’n 50e. Je kunt in één keer door naar het verhaal over die dag, 28 augustus. Tussen september en 28 december lag dit weblog stil; sindsdien heb ik teruggeblikt.
Ik zou zeker: neus vooral lekker rond, en mocht je willen reageren of vragen hebben: post ze vooral, ik blijf de reacties lezen!
Terugblik: nog 2 leestips
In deze terugblik geef ik niet meer een overzicht van interessant leesvoer op Internet of elders, zoals ik eerder wel deed (meest recente voorbeeld en zie ook de boekencategorie). Ik heb het ook niet meer echt bijgehouden – het lezen wel, maar ik heb de links niet meer bewaard. Ik beperk de leestips daarom tot twee die wel bijzonder relevant zijn:
- Ik werd tot deelneemster van de maand uitgeroepen door de Vrouwentriathlon: http://www.vrouwentriathlon.nl/vrouwentriahtlon-webredacteur-louise-shes-an-ironman/ Ik vond het een hele eer, erg leuk om door collega-vrijwilliger Laura geïnterviewd te worden. Ik werd er een beetje raar van, want ik ben zelf webredacteur dus ik heb het stukje zelf geplaatst, en ik zat toen ook nog (tijdelijk) achter de Twitter-account @vrouwentriatlon, en dus was het gek om in de derde persoon over mezelf te tweeten, dat kon ik niet zonder te blozen:
En dan uitloggen, onder m’n eigen naam inloggen, en ‘m retweeten – moderne schizofrenie!
2. Ik kreeg een mailtje van een ‘lotgenoot’: nog iemand die op z’n 50e Ironman werd, en daar een boek over had geschreven: De hemel, de hel, de triathlon van Ardy Felius (met de mooie domeinnaam triatfifty). 
Dat moest ik hebben natuurlijk! Ik heb het achter elkaar uitgelezen, benieuwd naar hoe het hem verging.
Dus lekker leeswerk, dat zeker, maar het boek bevredigt toch niet, vind ik. Felius jaagt zichzelf vanaf het begin van z’n sportcarrière regelmatig over zijn grenzen, met de ene overbelastingsblessure na de andere. Hij traint de hele tijd te vaak, te veel, te lang en te hard. Sport door met pijn. Kan dan lang niet trainen en geeft dan toch op het laatst nog even vol gas om toch aan een evenement mee te kunnen doen. Gunt zichzelf nauwelijks rust. Streeft ondanks al versleten knieën en ouder worden naar dezelfde tijden als vroeger.
En nu zit hij dus een kapotte knie die het voor hem onmogelijk maakt om zelfs maar aan een tweede Ironman te kunnen denken – hij kan niet meer hardlopen (je ziet op de coverfoto de brace die hij nodig had bij zijn Ironman).
Dan is het sowieso duidelijk: dat is een totaal ander soort sporter dan ik. Voor mij staat heel blijven op de lange termijn altijd voorop, vóór wat voor prestatie dan ook. Dan presteer ik maar wat minder, want ja, dat is ook zo ten opzichte van Ardy. Voor het boek mis ik iets van een persoonlijke ontwikkeling of leerproces – hij blijft het hele boek lang dezelfde fouten maken, geeft dat ook toe, gaat er zelfs een beetje prat op, noemt het ‘karakter’ (letterlijk: ‘de een noemt het karakter en de ander noemt het dom’, p. 139). Dat is zijn keuze, zijn leven, zoals hij zelf zegt, en dat is natuurlijk zo. Maar ik vind het niet interessant genoeg om er 200 pagina’s over te lezen.
Verder wemelt het boek van de taalfouten, ook dat is jammer. Wat wel weer voor Ardy pleit is dat hij me om feedback vroeg, dus in deze post staat voor hem niks nieuws.
Erg leuk vond ik wel zijn term ’tobsporter’ voor als het niet allemaal van een leien dakje gaat Daar herken ik mezelf dan weer wel in, en ik ben jaloers op het mooie woord!
Terugblik, vooruitblik en een beetje reclame
In mijn bedankpost schreef ik dat masseur Marcel mogelijk binnenkort naar Spanje zou verhuizen om daar een yoga-resort te beginnen. Welnu, dat is inderdaad zo gegaan, en ik maak hier dus graag een beetje reclame voor Ontspanje.nl in het Andalusische Cómpeta:
Je kunt er yoga-weken doen of er alleen B&B-en en het huis zo gebruiken als uitvalsbasis om te wandelen of te fietsen. Ze timmeren aardig aan de weg, althans: afgelopen weekend stond er een groot artikel over hen in het AD (editie Waterweg). Ah, wat een lekker zonnige foto’s!
Voor mij betekende het dat ik op 25 november met een beetje brok in mijn keel voor het laatst naar Marcel ging voor een massage. Hij is 8,5 jaar lang mijn masseur geweest, ik kwam er vrijwel wekelijks, en ja, dat mis ik nu wel. Ik ga misschien binnenkort eens een ander uitproberen, maar uh… Voordat een nieuwe mijn lijf weer zo goed kent, me dus goed kan adviseren bij pijntjes, en 8,5 jaar regelmatig het leven met me door heeft genomen… Ik zit nog in de verwerkingsfase, zal ik maar zeggen.
Máár niet te veel getreurd, want ik ga in april naar Ontspanje toe, een yoga-week doen om bij te komen van de marathon. Als Marcel daar net zo’n prijs-kwaiteitverhouding biedt als voorheen bij zijn massages, dan wordt dat een geweldige week!
Terugblik: verknocht aan Vichy
Klein dingetje vandaag: de naam Vichy zal voor mij altijd betekenisvol blijven. Het is naast een stad met een heel verleden ook een cosmeticamerk. Een vrij sjiek merk, het is vooral bij apotheken te verkrijgen. In mijn eigen apotheek had ik er al eens naar staan koekeloeren, maar het is nogal prijzig en ik ben Weleda trouw, ook vanwege de goede status van dat merk op het gebied van milieu en rechten van mens en dier.
Maar een tijdje terug viel mijn oog op een gratis probeerdingetje Vichy bodylotion ofzoiets – ‘serummelk’?:
Ik heb het inmiddels uitgeprobeerd, nouja, op mijn handen alleen, want ik gebruik niks op mijn body – heb een nogal probleemloze huid, eigenlijk (Lloyd Cole & the Commotions zongen het in 1984 al: Louise is the girl with the perfect skin). Enige wat me in positieve zin opviel was dat het snel introk. Maar verder vond ik het vooral chemisch ruiken – ik ben die parfumlucht niet gewend, met al jaren alleen maar dat natuurlijke spul.
Máár – het was wel een leuk experiment!
Terug- en vooruitblik: kriebel
- Kleding zwemmen/fietsen: belangrijkste ‘fout’ in Vichy was de keuze voor mijn gewone triathlonpakje. Bij zwemmen zonder wetsuit ben ik daarmee echt in het nadeel, want het is gewone textiel met een forse drag. Ik had op dat punt beter in mijn badpak kunnen zwemmen, of kunnen investeren in een ‘hydrodry’ pakje.
Maar dan nog had dat in de weg gezeten bij het fietsen, of athans: ik had er een shirt met lange mouwen overheen tegen de zon, en voor de (dreigende) grote boodschap was dat een tijdrovende verkleedpartij. Met een badpak en daarna een losse fietsbroek was ik misschien al de 8 minuten sneller geweest die me van de 15-uursgrens scheidden. - Haar/eerste wissel: als ik dan ook nog eens m’n haar in één keer goed had gehad… ik had het nu bij het zwemmen in een knot, dan zit m’n brilletje beter, maar daar past geen fietshelm overheen, dus ik moest het in de eerste wissel ‘omwerken’ tot een staart, en dat ging niet zo lekker met die witte vingers van na het zwemmen. Ik ben aan het studeren op een hoge staart, die bij beide sporten goed zit. En bovendien gaat dat lange haar er echt wel weer een keer af – ik laat het doorgroeien totdat ik het kan doneren; ik vind het leuk maar toch eigenlijk ook te onpraktisch (het was een experiment; ik heb nooit eerder lang haar gehad).
- Zwemmen: met mogelijk wat minder wedstrijdspanning zou ik de eerste 500 meter wellicht kunnen zwemmen in plaats van het ploeteren dat ik in Vichy deed.
- Fietsen: die knieklachten van vlak van tevoren, en het ongemak dat ik op de dag zelve had, dat heeft toch echt wel gescheeld.
- Lopen: ik was nog maar net terug op niveau na de voetblessure, en zeker niet in beste doen.
- Algemeen: Voor mijn gevoel sta ik er op dit moment al stukken beter voor dan vorig jaar om deze tijd. Ik voel me veel beter, ik ben opmerkelijk fit zelfs, ik ben net met zwemmen al duidelijk progressie aan het boeken (zelfs sinds mijn post daarover ben ik alweer sneller, ik kan de zwembadklok soms niet geloven) en ik heb het idee dat dat met lopen ook nog kan.
- Het bij die ene keer houden heeft zo z’n charme. Voicu, met wie ik de laatste kilometers in Vichy samen liep, vertelde dat er geen enkele Ironman zo indrukwekkend was als zijn eerste.
- Ik reken me hierboven met wat er beter kan dan in Vichy wel een beetje rijk, want er kunnen ook een heleboel dingen slechter natuurlijk: slechter weer, lekke band, blessures…
- Ik moet het benodigde trainen niet onderschatten. Het is een tweede keer misschien iets makkelijker, maar dan nog vraagt het wel een toewijding die ik niet steeds wil opbrengen, omdat mijn leven daarvan te eenzijdig wordt.
Terug- en vooruitblik: de rollen omkeren
Terug-, nee, vooruitblik: de plannen
Terugblik: de rest van de wereld
Ik had die vrijdag 180 fietstrainingskilometers op het programma staan, en ik zou een ‘rondje eilanden’ doen: naar de wide open spaces van de Zeeuwse en Zuid-Hollandse dammen en dijken, weilanden en watervlaktes, het land waar ik vandaan kom en me mee verbonden voel. ’s Ochtends wilde ik wel nog even het nieuws zien, vanwege de uitslag van het Brexit-referendum. Wat een mokerslag!Met een donderwolk van hier tot gunter rond mijn hoofd stapte ik op de fiets. Ik had eerst wind tegen en het ging nog regenen ook, maar dat paste wel bij mijn stemming.Gaandeweg draaide ik gunstiger in de wind en het weer klaarde op tot stralend zonnig. Mijn hoofd ging daarin mee, en helemaal opgeruimd en verfrist kwam ik na 180 kilometer thuis aan. Ik had de Brexit niet opgelost, dat kan niet natuurlijk. Ik was er zelfs niet intensief mee bezig geweest. Ik kon me later niet herinneren waar ik dan wel aan had gedacht. Maar dat maakt niet uit: het fietsen, het weer, de vele uren van alleen zijn en het landschap hadden hun heilzame werk gedaan.
