Jaararchieven: 2025

Deze blogpost gaat over een blessure, maar die heeft eigenlijk niet eens zo heel veel met sporten te maken, althans, dat denk ik. Ik heb periodes gehad dat ik in het dagelijks leven mank liep, maar wel kon hardlopen, en een keer liep ik mank richting het zwemwater en kwam ik er recht van lijf en leden weer uit. Een andere keer kon ik geen schoolslag zwemmen van de pijn. Tijdens de yoga ging het een keer fout maar ook hoorde ik twee keer een soort ‘pok’ waarna het juist weer goed ging. Tijdens mijn andere sporten is er nooit wat misgegaan. Sterker nog: de meeste keren ging het mis bij de eerste beweging nog in bed. Of anders bij van die doodgewone dingen als de trap oplopen of de was ophangen. Gooi maar in mijn petje dus. Maar ondanks die onduidelijke relatie met sporten toch maar even over bloggen hier.

Waar gaat het om? Welnu, sinds januari ben ik een heel aantal keren door mijn heup gezwikt. Het voelt dan alsof die uit de kom gaat, maar dat zal wel meevallen – pijn doet het in elk geval zeer zeker, aan de voorkant van mijn heup. Het moment zelf, en daarna ook. Soms kon ik mijn been dan niet goed naar achter strekken (waardoor wandelen dus pijnlijker was dan hardlopen). Bovendien was ik dan onzeker want een volgende zwik lag steeds op de loer.

Het zwikken hing altijd samen met scheefstand in mijn bekken – en dat is de story of my life, zal ik maar zeggen, die bekkenproblemen. Ik had er voor het eerst in 1988 last van (dat weet ik zo goed omdat het tijdens die fietsvakantie was dat Nederland het EK voetbal won). Het heeft in al die jaren verschillende uitingsvormen gehad, dit zwikken was nieuw. Ik baalde er erg van, ik heb jaren getobd met scheeftrekken aan de linkerkant, dat was nog niet zo lang echt helemaal over, en nou dit weer…

Soms kwam het vanzelf goed – dat was dan zo’n verlossende ‘pok’ – maar meestal niet of dan duurde dat me te lang. Als het goed scheef zit, wordt het soms ook alleen maar erger en draait m’n hele rug vast, en via iets wat afknelt in mijn nek voel ik het dan tot in mijn vingers.

De laatste tien jaar word ik voor die bekkenproblemen mobiel gehouden door chiropractoren. Daar ben ik al die tijd ambivalent over geweest: het hielp maar al dat geduw tegen m’n gewrichten vond ik best heftig, en ik ben wel gevoelig voor de kritiek op de beroepsgroep, zoals bijvoorbeeld verwoord door Arjen Lubach en ik wist dat er risico’s aan verbonden zijn. (Overigens vind ik bij die kritische geluiden dat er een schijntegenstelling geschetst wordt tussen de reguliere zorg, zoals die van fysiotherapeuten, en de chiropractie – alsof in de reguliere zorg alles evidence-based is, er nooit iets misgaat, er niet alleen aan symptoombestrijding gedaan wordt en ze overal een oplossing voor hebben, als je maar geduld hebt. Dat is niet mijn ervaring.)

De laatste jaren kwam ik bij een chiropractie-praktijk als ik dat nodig had. Ik ging sinds mijn verhuizing dan meestal in combinatie met een ander doel in de Randstad. Dat liep in maart echter tegen een grens aan: het kwam maar niet goed met die heup/bekken en ik kreeg het niet meer ingepland. Bovendien dacht ik: ik wil het – zo mogelijk – structureler oplossen. Dus stapte ik over naar een praktijk in Goes, waar ik begon aan een intensief programma gericht op duurzaam herstel: de eerste zes weken twee keer per week erheen, daarna één keer.

Ik ben nu nog ambivalenter dan voorheen. Het lijkt erop dat het geholpen heeft. Dat ging bepaald niet in een rechte lijn en dat was best wel lastig, maar ik ben inmiddels al wekenlang niet meer opnieuw door mijn heup gezwikt. Het gebied is nog wat gevoelig, maar het heeft veel te verduren gehad natuurlijk ook. Bekken en rug zijn terug naar de voor mij gebruikelijke toestand van soms wat stijf maar goed mee te leven.

Aan de andere kant vond ik het ook een hele opgave, zo vaak naar de chiropractor, qua tijd, geld en frustratietolerantie. Ik was me er de hele tijd van bewust dat de aanpak een commercieel verdienmodel is. Dat speelde sterker dan ik eerder heb meegemaakt. Zo ga je alvast met je gezicht naar beneden klaar liggen op de behandeltafel. Zo ontmoet je dus de chiropractor – niet bepaald communicatief maar het scheelt tijd en dus geld. Luisteren was sowieso niet het sterkste punt van deze chiropractor, en we hebben wat vruchteloze discussies gehad, onder andere over de vraag of ik mijn lichaam niet opzadel met te veel ‘stress’ door het vele sporten, urgh. (Dat blijft toch lastig in de zorg: we moeten allemaal meer bewegen, maar als je dan een probleem hebt, doe je ineens te veel.)

Ondertussen ben ik ook nog naar een goede fysiotherapeut geweest die ik kende van vroeger, Leanne. Onder andere over oefeningen – want daar kon de chiropractor me ook niet mee helpen. Daar had ik wel wat aan, ook ter geruststelling. Ik ben met een lichaamskussen gaan slapen om mijn bekken en rug minder te laten roteren in zijligging in bed (het staat daar als zwangerschapskussen, haha, zo wordt het in Nederland vermarkt; in andere landen is een lichaamskussen gebruikelijker, begreep ik), en ik zit weer eens in een (bijna) dagelijkse zomer-yogastreak met hopelijk ook gunstig effect. Ik sport nog steeds veel, fietsen vooral, maar op dit moment niet in een strak schema. Mogelijk hebben al die andere kleine beetjes ook geholpen. Ik ben in elk geval voorzichtig optimistisch.

Wel wil ik toch echt graag af van de chiropractie. Na de zomervakantieperiode ga ik dus op zoek naar andere mogelijkheden om die bekkenproblemen aan te pakken.

In mijn blogpost over Oud Gastel schreef ik over mijn triathlonseizoen(-etje):

Door diverse omstandigheden vooral, maar ik was misschien eigenlijk ook te vroeg in beste doen, namelijk in februari en maart. Ik zal binnenkort op een rijtje zetten wat ik daarvan kan leren.

Wat ik daarmee bedoelde was in de eerste plaats dat ik in die twee maanden mijzelf een paar keer heb verrast met hoe lekker het ging. Mijn beste prestaties van 2025 waren de halve marathon in Cadzand op 2 februari en de Oosterscheldeloop op 29 maart. De triathlons waren allemaal gewoner of vielen zelfs iets tegen, al speelden daar de omstandigheden ook wel een rol in natuurlijk. En met de limiet van de Line Crossers had ik het mezelf moeilijk gemaakt. Vorige week was de halve Ironman in Hoorn, en met mijn tijd van 7 juni zou ik daar in mijn leeftijdscategorie in het linkerrijtje zijn geëindigd. Dat deed me wel goed – al kun je tijden nooit goed vergelijken.

In de tweede plaats voelde ik me in die maanden tot maart. Ik heb in april iets te hard gewerkt, daar ben ik weliswaar van hersteld, maar toch lijkt er de hele tijd net iets te ontbreken om me weer helemaal top te voelen. Ik merkte dat al in de aanloop naar de Line Crossers, mijn hoofddoel: ik voelde me goed, maar voor echte topvorm ontbrak een sprankeling. Erna herstelde ik frappant traag, vond ik. Dat kan gewoon een beetje pech zijn, misschien net ietsiepietsie iets onder de leden.

Maar ook dacht ik: ben/was ik overtraind? Gewikt en gewogen, maar inmiddels denk ik: nee. Het trainen ging tot het einde in mei gewoon prima, zowel subjectief (het voelde goed) als objectief (ik haalde normale tempo’s/vermogens enzovoort). Van één keer diepgaan, zoals die dag in de Biesbosch, raak je niet overtraind.

Bovendien: net nu ik deze laatste paar dagen weer gewoon aan het trainen ben, knap ik op. Als ik iets ‘over-…’ was, dan was het overgeëvenement: te veel bijzondere dingen, te veel uit mijn routine, waarin ik gewoon heel graag train. En als die bijzondere dingen dan nogal bepaald worden door pech, kosten die kennelijk veel energie. Dat zat hem niet alleen in de triathlons, met van die bijkomstigheden als om half 5 opstaan; het zat hem ook in twee toertochten waarin ik heb gebeukt tegen de wind en twee Rides for the Roses die minder leuk waren dan vorig jaar. Van 90 kilometer ontspannen fietsen in heerlijk zomerweer gister knapte ik wonderbaarlijk op.

Af en toe denk ik ook wel: ik ben aan vakantie toe. Beetje moe en zat van van alles, ook buiten de sport. Niks ernstigs overigens, ik schreef er al eerder over: een boel ‘gedoetjes’. Waarvan er één wel met mijn lijf te maken heeft: proberen een oplossing te vinden voor het zwikken door mijn heup heeft ook al flink wat energie gekost. Er is hoop ondertussen, maar er is ook een boel pijn en frustratie enzo geweest, plus een boel bezoeken aan een nieuwe chiropractor (daarover een andere keer meer).

Op trainingsgebied dacht ik wel ook nog één dingetje: misschien heb ik toch weer te vaak lang hardgelopen. Dat komt bij mij altijd nauw: als ik te veel loop, en dan vooral die lange lopen die me nogal vermoeien, dan kan ik er wel ‘overheen’ raken en slechter gaan lopen. Dat leek misschien even het geval, ik heb in maart een paar moeizame lange duurlopen gedaan, maar daarop volgde die Oosterscheldeloop en mijn laatste lange trainingen gingen juist weer lekker. Desalniettemin zou het kunnen zijn dat ik het lange lopen te lang heb moeten onderhouden.

Dus dacht ik: misschien is het toch nog wel eens de moeite waard om voor een halve triathlon een korte loop-opbouwperiode te hebben. Waarmee ik dan terugkom op wat ik eerder schreef: dat Line Crossers mijn laatste halve triathlon was geweest. Ik weet het nog niet, ik neem het mee – het is toch nog te vroeg om plannen te maken voor volgend jaar. We zitten inmiddels volop in de plannen voor een toffe fietsvakantie.

Dus, wat kan ik leren? Nou, op trainingsgebied niet zo heel veel eigenlijk. Wél heeft dit seizoen me laten zien dat ik nog een stap te zetten heb in het nemen zoals het komt qua weersomstandigheden. In coronatijd had ik zo’n houding ontwikkeld van: het valt mee als het wél doorgaat. Nu was ik eigenlijk te teleurgesteld door de aanpassingen van Oud Gastel en misschien ook te veel van mijn stuk gebracht door het slechte weer in de Biesbosch en al die harde wind. Dat heeft me wel wat onbevangen plezier ontnomen. Het weer wordt hoe langer hoe gekker, maar beter om dus bij alle planningen een slag om de arm te houden.

Enne… er is sinds vorige week nog wel een echt heel leuk evenement gepasseerd. Afgelopen woensdag heb ik met Nicole meegedaan aan de Kuiprun, een gezellig en ontspannen evenement op een heel bijzondere plek. Het was 4,5 kilometer anticiperen en toen door de spelerstunnel het veld op – met kippenvel!