juli 2022 – Optimaal blijven sporten

Opdienen van het gerecht

Ik noemde mijn voorbereiding gisteren hier de hardloop-snelkookpan, dus in die metafoor werd vandaag het gerecht opgediend: de halve marathon. Ik heb net iets harder kunnen lopen dan mijn gewone duurlooptempo, zo’n 6’20 gemiddeld, en dat was een stuk sneller dan bij de laatste duurtrainingen. Dat ging ontspannen, met de laatste kilometer het snelste, dus ik was dik tevreden. Prachtig parcours.

Het was weliswaar de langzaamste van mijn drie halve marathons dit jaar, maar ik was met heel andere verwachtingen gestart dan bij de eerdere twee. Dit was prima zo. Fijn om te merken hoe veel het uitmaakt om goed uitgerust te zijn, en we hadden ook mazzel met het weer: het begon benauwd en koelde af door een paar mini-buitjes en steeds meer wind. Midden in de zomer kun je het niet veel beter treffen, lijkt me.

Het was ook net niet te druk, en dan heeft zo’n massale loop (dikke 5000 deelnemers) voor mij het voordeel dat ik met een eindtijd van 2u16 nog volop tussen de mensen loop in plaats van in een troosteloze achterhoede. Ik heb de tweede helft zelfs een boel lopers in kunnen halen.

Toch blijf ik er ambivalent over: het is massaal, luidruchtig, prijzig. Qua financiën vond ik het vooral een afknapper dat je extra betaalt voor tasafgifte, maar dan mag je je tas zelf in een rek gooien en daar later weer uit grabbelen. Veel lopers lopen met een oortje, vind ik ook niet leuk, en wat ik nooit eerder had meegemaakt: er liepen er ook met luidsprekers, dus met de muziek op vol volume hoorbaar. Dat is niet mijn sfeer, maar ik heb wel ook een paar leuke praatjes gehad onderweg. Het deelnemersveld is heel divers.

Leuk dus, en dat terwijl het gister nog even wat voeten in de aarde had. Ik kreeg ’s middags ineens pijn onder mijn voet, van die prikken van een splinter. Ofzoiets. Ik heb een paar kleine dingetjes uit m’n vel weten te halen, maar het ging niet helemaal weg. Dus ook nog een voetenbadje ertegenaan gegooid en vannacht trekzalf. Zo ziet mijn voetzool er nu uit:

Helemaal over is het nog steeds niet, maar ik heb er toch nauwelijks last van gehad, alleen aan het begin even. Gelukkig maar!

Door admin|2022-07-31T16:31:35+02:0031 juli 2022|Loop|0 Reacties

Lees meer

De hardloop-snelkookpan

Een tijd geleden had ik me samen met manlief ingeschreven voor de halve marathon hier in de stad, morgen. Niet met torenhoge ambities, het leek me wel een leuk evenement: de eerste editie, ter gelegenheid van de World Police & Fire Games, mooi parcours. Met het trainen voor de 1/3e triathlon was het ook wel haalbaar. Ik was lekker op dreef.

Maar toen kwam de klad erin: tussen 7 juni en 6 juli heb ik amper hardgelopen. Die periode begon met een herstelweek na de triathlon van Delft. Vervolgens kwam covid, en in het herstel daarvan heb ik prioriteit gegeven aan het fietsen, met het ook op de SwimBike in Grevelingen. Daar moest ik ook weer van herstellen.

Toen was het dus ineens een maand later, en nog maar 3,5 week tot de halve marathon. Dat zijn maar drie trainingsweken, die laatste halve week is voor herstellen. (Wat je ook doet: altijd goed uitgerust aan de start staan).

Bij de kleine beetjes die ik wel had hardgelopen, had ik gemerkt dat die sport het meest onder de ziekte en de trainingsachterstand had geleden. Niet toevallig: bij andere vormdips heeft hardlopen bij mij ook het meest te lijden. Het is mijn ‘moeilijkste’ sport.

In drie weken kan ik tien keer trainen. Om met vertrouwen een halve marathon te lopen, al is het maar als duurloop, wil ik zeker al eens achttien kilometer gelopen hebben. Ik schatte in dat ik met een duurloop van tien kilometer kon beginnen met trainen. Met om en om een duurloop en intervallen gaf dat een duurloop-opbouw in vijf stappen: 10-12-14-16-18 kilometer.

Dat is voor mij vrij straf. Duurlopen boven de ongeveer anderhalf uur (= vanaf 14 kilometer) vind ik zwaar. Dat betekende dat ik de intervaltrainingen daartussenin relatief licht moest houden: 6 à 7 kilometer, met een intervalomvang van tussen de 2,5 en 3 kilometer, opbouwend in intensiteit (= steeds kortere intervallen). Op snelheid trainen hoefde niet eens per se voor morgen, maar ik kijk ook alweer verder vooruit natuurlijk, en enig intervalwerk is goed voor mijn techniek, bij al dat rustige lopen.

Toen ik dat zo op een rijtje had gezet, dacht ik: poe, dat is best wel heftig snel opbouwen en veel lopen, goed vinger aan de pols houden. Dat heb ik gedaan, en toen kwam er nog één complicatie bij: de hitte. Dat was passen en meten met de planning en af en toe stevig zweten, camelback mee.

Maar: het is gelukt, ik heb alles kunnen doen. De eerste duurloop voelde moeizaam, toen moest ik echt nog op gang komen. Ik had er spierpijn van op onvermoede plekken: in m’n billen en diepe buikspieren. Die van twaalf en veertien kilometer gingen lekker. Die van zestien was weer moeizaam en bij die en de laatste was ik traag, daar speelde de warmte een rol in. En wat vermoeidheid, maar verder ging het fysiek uitstekend. De intervaltrainingen gingen lekker en die waren inderdaad relatief licht.

Al met al heb ik dus in drie weken tijd veel en lekker gelopen. Het is dus precies gelukt om razendsnel m’n trainingsachterstand in te halen en zodoende hoop te hebben morgen de halve marathon uit te kunnen lopen, op duurlooptempo. Dat is mooi!

Enige nadeel van deze hardloop-snelkookpan was wel dat ik nou weer weinig aan fietsen ben toegekomen. Zo schuift de covid-trainingsachterstand maar door… Fietsen wordt dus de prioriteit voor augustus!

Door admin|2022-07-30T11:58:39+02:0030 juli 2022|Fiets, Loop|4 Reacties

Lees meer

Nagekomen Franse foto’s

Hier zijn nog wat foto’s uit Gravelines, opgesnord via de organisatie, met veel dank!

Eerst nog een grappige van de XS op zaterdag, ik kom net uit het water. Te zien is dat ik een dubbele badmuts draag, dan blijft alles beter zitten:

Dan een fietsfoto van tijdens de SwimBike L op zondag:

… maar die is niet helemaal eerlijk, of althans, ik heb mezelf uitgeknipt, dit is het origineel:

En tot slot de finishfoto van de SwimBike. Je finishte op de plek waar je ook in een gewone triathlon van je fiets af moet. Daarna zette je je fiets in het parc fermé, en liep je naar de andere kant ervan, waar de finish was. Dat had geen haast, dus tijd om m’n birkies aan te trekken, loopt beter dan fietsschoenen. Het was wel de moeite waard: voor de foto, de medaille, het finishersshirt en de toegang tot de plek met eten en drinken:

Door admin|2022-07-21T18:58:31+02:0021 juli 2022|Fiets, Triathlon algemeen, Zwem|1 Reactie

Lees meer

Zwemkwaaltje?

Vorige week woensdag kreeg ik, voor het eerst ooit, last van een vaginale schimmelinfectie. Ik merkte het aan branderige edele delen. Vervelend kwaaltje – niet meer dan dat, maar zeker ook niet minder, zeker niet op de fiets.

Het verbeterde gelukkig na twee dagen al, en dat ging nog sneller met een paar eenvoudige middeltjes van de drogist. Nou goed, weet ik ook eens wat het is – veel vrouwen hebben er last van, sommige zelfs vaak.

Nou wil wel het geval dat ik de zaterdag ervoor iets geks had gehad in diezelfde regio. Bij de Jan de Koele zwemtocht (erg leuk!) had ik water in mijn vagina gekregen. Tijdens het zwemmen niets van gemerkt, het liep er later uit, zelfs nadat ik me had omgekleed nog. Dat was een raar gevoel, en niet normaal. Ik bedoel: dat heb ik anders nooit. Vervelend ook: ik kon pas uren later douchen en een schone onderbroek aantrekken. Die droog was, maar dat was de oude ondertussen ook al…

Ik heb sindsdien al wel weer drie keer gezwommen, en toen had ik het niet. Eén keer was in dezelfde ‘uitrusting’ in open water, maar wel minder ver, en douchen kon daar wel.

Nou vraag ik me dus wel af: hebben die twee dingen met elkaar te maken, en zo ja, wat is dan oorzaak en wat gevolg? Heeft het water de infectie veroorzaakt, meteen of door de natte onderbroek? Of kon het water door de beginnende, nog niet opgemerkte infectie binnenkomen? Of nog iets anders? Ik weet het niet. Googlend kon ik er niets over vinden, behalve dan iets over rondlopen in natte zwemkleding.

Ik hoop het eigenlijk ook niet te weten te komen, want daarvoor moet het vaker gebeuren. Liever net. Ik ga het wel in de gaten houden natuurlijk.

Door admin|2022-07-19T20:50:08+02:0019 juli 2022|Vrouwensport, Zwem|0 Reacties

Lees meer

Robin reed binnen een soort Tour-etappe

Vorige week is op Zijwielrent een stuk verschenen van Robin, mijn halve-marathon-maatje van februari en toen gastblogger hier. Vandaag leek me wel een mooie om de link ernaar te posten. Het gaat namelijk over het virtueel fietsen van de Marmotte. Dat deed Robin afgelopen winter – en later ook nog de Cinglés du Mont Ventoux.

Vandaag zat ik zelf voor de televisie met een hoofd vol herinneringen aan de Marmotte (ik reed ‘m in 2003 ofzoiets – lang geleden in elk geval). De Tour-etappe ging namelijk over diezelfde bergen. De laatste, de Alpe d’Huez, zelfs helemaal hetzelfde, de cols daarover (Galibier, Télégraphe en Croix de Fer) andersom. Sowieso is de Marmotte wel te vergelijken met een Tour-etappe.

Ik reed ‘m ‘echt’, ik zou wat Robin deed niet na willen of kunnen doen. Ik ben een uitgesproken buitenfietser. Een úúr binnenfietsen vind ik al helemaal niks, laat staan tien of meer.

Desalniettemin heb ik veel respect voor Robins prestatie. De nieuwsgierigheid naar hoe zoiets is, die kan ik me ook goed voorstellen. Van die nieuwe dingen ervaren als schuurplekken van de handdoeken. Enzovoort – lees zelf maar, hij schrijft er zelf mooi genoeg over!

Door admin|2022-07-14T18:56:09+02:0014 juli 2022|Fiets|2 Reacties

Lees meer

Naar Grevelingen (F)

Afgelopen weekend waren manlief en ik naar Grevelingen in Frankrijk: Gravelines, een stadje met een Vlaams verleden. Aanleiding was vooral dat ik daar de SwimBike wilde doen: eens een keer alleen mijn twee beste sporten, dat leek me leuk. Ch’tri, Le triathlon made in Flanders, is een tweedaags multisportevenement, met triathlons over diverse afstanden, van XS tot XXL (de hele Ch’triman) en voor kinderen, en op zondag twee andere combi’s van de drie sporten: naast de SwimBike ook een run-bike-run. Voor de gein deed ik op zaterdag ook nog de XS erbij. Manlief ging voor de halve triathlon, op zondag. Het werd een mooi weekend!

Zaterdag

Mijn deelname aan de XS triathlon, 400m zwemmen – 10 km fietsen – 2,5 km lopen, had nogal wat voeten in de aarde, want ik kwam er pas daar achter dat het een stayerwedstrijd was. Dat was me in al het Frans (het is niet bepaald internationaal geöriënteerd qua taal) niet opgevallen, misschien ook wel omdat ik dat niet verwacht: in Nederland heb je op recreantenniveau geen stayerwedstrijden, ik had er dan ook nog nooit een gedaan.

Op zich leuk dus, maar ik had m’n triathlonfiets mee met aerostuur, en dat is bij stayerwedstrijden verboden… we zijn razendsnel terug naar ons appartement gereden, dat was niet ver, manliefs fiets gehaald, net op tijd weer terug. Oef!

Ik kan op Henks racefiets rijden, maar ik kan dan niet inklikken dan (ander systeem pedalen) en op het herenzadel moet ik m’n bekken ver naar achter kantelen om m’n edele delen te ontzien, wat voelt alsof ik een remparachute ben. Nou goed, voor 10 km gaat dat wel, maar het niet kunnen gaan staan op de pedalen heeft me wel het enige mogelijke stayervoordeel gekost (ik werd één keer ingehaald). Er kwam ook niemand in mijn wiel van wie ik zelf inhaalde, dus van het stayeren zelf heb ik eigenlijk niks gemerkt. Mijn eerste wissel was wel erg traag, want met m’n natte voeten kom ik lastig in m’n loopschoenen. De tweede daarentegen…

Al met al was het wel tof om te doen: een nieuwe afstand voor mijn collectie triathlonafstanden, mijn eerste stayerwedstrijd, en ik werd nog derde bij de dames-masters ook (van 17), in 49’48. Voor mijzelf was ik vooral blij dat ik harder kon lopen dan duurlooptempo, voor het eerst sinds covid weer. Ik heb me zelfs ingehouden, met het oog op de dag erna. Prestatiedoelen had ik verder niet.

Henk was mee als fotograaf, zo is mijn hele wedstrijd te volgen:

Zondag

Op die dag erna was de SwimBike inderdaad leuk. Gaaf om alles te kunnen geven op de fiets, vooral tegen het eind, dus dan niet in te hoeven houden met het oog op het lopen. Het was wel een bijzonder parcours:

Het zwemmen was veel te kort. Het kan niet meer dan 1600 meter geweest zijn. De vele snelle zwemtijden waren me al opgevallen in uitslagen, en ik heb zelf ook maar 32 minuten gezwommen, nou, dat kan ik echt niet over 1,9 km. Het is wel gek, want het is in een roeibaan, ruimte zat.
In het fietsparcours (90 km) zit precies op de helft een ongelofelijk steile klim, echt een muur. Met het verzet van m’n triathlonfiets, de laatste restanten covid die m’n maximale vermogen nog begrenzen en pech met wat er om me heen gebeurde (iemand met materiaalpech en een auto in de weg) moest ik eraf, ik belandde zelfs tegen de heg eer ik uit kon klkikken, en daarna moest ik te voet verder. Oef, dat heb ik nog nooit eerder gedaan in een wedstrijd.

Met ook nog aantrekkende tegenwind op de terugweg reed ik niet harder dan 28,6 – maar daar was ik naar omstandigheden zeer tevreden mee en met de uitslag ook (9e bij de dames-masters, van 31). Verder vond ik het een mooi parcours en heb ik lekker gereden, en me vermaakt met de Vlaamse plaatsnamen (Watten, Noordpeene, Zuidpeene enzo).

Kort na mijn aankomst startte Henk, ik kon het startschot net horen vallen. Hij was vervolgens dik zes uur bezig met zijn halve triathlon (ook zwaar gehad, ook tevreden). Het was zo een lange maar erg leuke dag. De sfeer was geweldig, die Fransen moedigen fanatiek aan! Het was ook goed georganiseerd, ondanks de complexe logistiek van al die afstanden. Mijn enige puntje van commentaar zou zijn dat ik vond dat je je handen moet kunnen wassen of minstens reinigen na gebruik van de dixies – dat had ik zelfs voor corona al gevonden.

Groot pluspunt was de hoeveelheid trofeeën die we kregen: shirt, medaille, drinkbeker, thermosfles (zondag) en klein Sig-flesje (zaterdag). Hier showen we wat:

Uitstekende badmuts, ook voor mijn grote hoofd. De verzorging was ook prima, dus we hebben ook nog souvenir-bidons. Het is ook nog eens geen heel dure wedstrijd (in vergelijking met de Ironman), en weinig opdringerige commercie, dus dat is heel knap gedaan. Als evenement vind ik het een dikke aanrader.

We zijn in totaal vijf dagen naar Frankrijk geweest, zie ons Polarsteps-journaal, met ook nog een duik in zee en een fraaie wandeling op maandag en op dinsdag de Tour-etappe in de buurt. We hebben die zien passeren op de ‘achterkant’ van onze steile klim: de côte de Cassel. Minder steil dan voor ons, maar op kasseien. Eer was steeds zon en een luchtig windje, dus perfect weer om buiten actief te zijn. Echt een mini-vakantie zo!

Door admin|2022-07-08T09:46:29+02:008 juli 2022|Triathlon algemeen|0 Reacties

Lees meer

Maandarchieven: juli 2022

‘Een boek met een mooie boodschap:
laat je niets wijsmaken, sport verstandig en blijf realistisch.’

Maandarchieven: juli 2022

‘Een boek met een mooie boodschap: laat je niets wijsmaken, sport verstandig en blijf realistisch.’

‘Een boek met een mooie boodschap:
laat je niets wijsmaken, sport verstandig en blijf realistisch.’