mei 2021 – Optimaal blijven sporten

Komen en gaan van spulletjes

Ik ben voor een triatleet niet bepaald de grootste materiaalfreak. Ik hoef niet het nieuwste van het nieuwste, sterker nog, ik hecht me aan sommige spullen en neem daar niet graag afscheid van. Iets nieuws kopen voelt dan soms als ’tegen wil en dank’, zoals vorige maand het nieuwe sporthorloge – waar ik nu wel heel blij mee ben.

Er volgden nog meer van zulke aankopen – soms heb je van die vlagen, dan gaat er ineens van alles stuk. Mijn ouwe-trouwe zadeltas, a.k.a. hutkofffer. Na, wat is het, dik 15 jaar wilde de rits niet meer. Dat was echt een afscheid:

Reuze handig, zo’n grote zadeltas op de racefiets – dat dat niet zou horen, daar trek ik me niets van aan. Er kan van alles in, ook dingen als een extra bril, jackje, krentenbollen, tegenwoordig mondkapje, handontsmetter, papieren zakdoekjes, enzovoort. Het was even zoeken, Agu heeft ze niet meer, ik heb een even grote vervanger gevonden met hetzelfde kliksysteem.

Ook moest ik afscheid nemen van mijn beste fietsregenjackje ooit, dat waarmee ik Down Under ben rondgefietst, waar het nogal wil regenen af en toe. Het is het paarse, links op de foto – zo’n mooie kleur. Als je goed kijkt, zie je dat de witte binnenlaag ging loslaten. Vaude had nog wel hetzelfde type, alleen niet meer in het paars – de nieuwe kleur vind ik ook prachtig:

Minder emotioneel maar wel praktisch lastig was het vervangen van ketting en cassette van mijn racefiets, want er is lastig aan fietsonderdelen te komen. Het is inmiddels wel gelukt, een verjongingskuur voor m’n 19-jarige. Zeker samen met die nieuwe zadeltas én ook nog eens een nieuw meeneem-pompje, want ook daarvan was het vorige stukgegaan: stukje van de houder afgebroken, en die is niet los verkrijgbaar.

Gewoon op was m’n voorraad sportvoeding, ook al gaat dat langzamer dan normaal vanwege het ontbreken van wedstrijden. Dus een doos met repen en gelletjes besteld, ik kan weer even voort.

Vanmiddag trok ik een zwembrilletje stuk, dat gebeurt eens in de zoveel tijd en vijf maanden niksdoen was er misschien ook niet goed voor:

Ik heb er daar sowieso altijd twee van in gebruik, en ik bleek er ook nog een op voorraad te hebben.

Aan het – door de glazen op sterkte relatief dure – brilletje hoefde ik voor de verandering geen geld uit te geven, want dat liep wel op de laatste tijd natuurlijk. Dat kan wel, maar niet zo makkelijk als normaal. Ik heb over vorig jaar inmiddels een boel vooruitbetaalde belasting teruggekregen, maar ook dit jaar in mijn omzet onder invloed van corona nog niet terug op het normale niveau.

Dit waren allemaal noodzakelijke (nouja…) herstel- en vervangingsdingen – na deze blogpost gaat wat stuk is naar de prullenbak, met dank. En nou mag de rest wel heel blijven voorlopig!

Er zijn ook een paar uitbreidingen. Al een tijd geleden kocht ik in de uitverkoop na het zwemseizoen een neopreen cap en die heb ik ik vandaag voor het eerst gedragen. Bij het eerste openwaterzwemmen van het seizoen! Eindelijk! Het water is van steenkoud in best-wel-aangenaam overgeslagen, dus het had zonder zo’n cap gekund, maar ik wilde hem graag uitproberen. Ging prima.

Ik heb ook nog een houder gekocht om mijn telefoon op het stuur van m’n fiets te zetten, voor navigatiedoeleinden (ik ben ook eens aan Komoot begonnen), maar die heb ik nog niet uitgeprobeerd. Komt later wel. Ook die was lang onderweg.

De grootste uitbreiding is niet direct triathlongerelateerd, maar wel heel erg leuk: we hebben vorige week een opvouwbare kajak gekocht, een Oru Beach, als over-en-weer verjaarskado. Ik had vorig jaar erg veel lol gehad in het kajakken in onze Hobie, maar die is tweepersoons. Ons nieuwe bootje til je met z’n 12 kilo makkelijk in het water en zo kunnen we allebei, maar dan wel los van elkaar, in ons eentje ook gaan varen – ook elders, want opgevouwen past-ie makkelijk in een auto. We hebben vorige week geoefend met in- en uitvouwen en zaterdag was de tewaterlating:

Kijk, dat zijn de leuke dingen!

En die zon en die warmte, hè, aaaah, eindelijk!

Door admin|2021-05-31T20:58:05+02:0031 mei 2021|Fiets, Zwem|2 Reacties

Lees meer

Nauwelijks bijwerkingen vaccinatie

Aangezien het er veel over gaat, hier mijn duit in het zakje: ik had van de vaccinatie van woensdag nauwelijks bijwerkingen. In algemene zin voelde ik me prima, iets preciezer had ik van twee dingen wel last:

De aangeprikte spier was stijf en pijnlijk. Dat was echt wel fors, erger dan ik me van eerdere vaccinaties herinner. Woensdagavond en donderdagochtend had ik moeite om mijn arm boven schouderhoogte opgetild te krijgen en in de nacht ertussen kon ik er niet goed op liggen. Zwemmen zou zelfkastijding geweest zijn! Na 24 uur begon het af te nemen en vrijdag was het weer gewoon. Misschien was het een beetje pech door het prikken zelf, want het voelde meteen als een triggerpoint/dry-needling-behandeling, dus misschien was de prik net in een gevoelig stukje spier terechtgekomen.
De twee trainingen met lange, intensieve intervallen afgelopen weekend (fietsen en hardlopen, allebei met blokjes net onder de anaerobe drempel) voelden net wat moeizamer dan anders en mijn hartslag bleef ietsje laag voor het tempo/vermogen. Dat zijn verschijnselen die ik eerder wel benoemd heb als ‘het gaspedaal niet kunnen vinden’. Daar heb ik de hele overgang lang regelmatig last van gehad. Daardoor herken ik het inmiddels als een signaal dat mijn lichaam met iets anders bezig is en minder puf heeft dan normaal om (zwaar) te sporten. In de overgang was het bezig met de instabiele hormonen, nu was het kennelijk bezig met het ‘kweken’ van immuniteit tegen corona. Helemaal zeker weet ik dat niet trouwens, want ik heb nog steeds ook wel eens wat wiebelige hormonen, dus misschien was het alleen dat wel. Hoe dan ook, het viel wat mij betreft binnen normale fluctuaties in de vorm van de dag. ik kon gewoon trainen, maar het voelde minder lekker en ik had ook geen topprestatie kunnen leveren. Maar dat valt wel mee dus.

Door admin|2021-05-17T15:50:33+02:0017 mei 2021|Triathlon algemeen, Vrouwensport|1 Reactie

Lees meer

Feestdag!

Bijzondere dag, om twee redenen die vandaag samenvielen:

Ik heb voor het eerst in bijna vijf maanden weer gezwommen! Sinds vorige week is de kandidaat-op-fietsafstand waar ik eerder over schreef open: het buitenbad van het Van Maanenbad. Met royale openingstijden maar wel de nodige haken en ogen: reserveren, vooruit betalen, duurder dan voorheen, tijdslots van 45 minuten. Heel erg te trappelen stond ik daarom vorige week nog niet, zeker niet na die annulering van m’n halve triathlon (inmiddels is ook de derde van de drie triathlons die ik gepland had geannuleerd: mijn wedstrijdseizoen is al om zeep vier maanden voordat het zou beginnen – daarover een andere keer meer). Maar het buitenwater blijft maar koud en een corona-buitenzwembad wilde ik toch wel eens meemaken.
Vandaar: vanochtend was het zo ver, samen met Nicole. Of eigenlijk begon het gisteravond al, met het uitgraven van m’n zwemspullen:
Het papiertje is het reserveringsbewijs en het wetsuit bleek achteraf niet nodig. Ik had na wat zoekwerk op Facebook gevonden dat de watertemperatuur 20 graden was, maar het bleek nog warmer te zijn, en dat ging best zonder wetsuit. Het was hooguit even fris aan het begin.
Het eerste moment van aftrappen en door het water glijden was echt geweldig, zeker omdat alles stralend helder blauw was in de lentezon:
Mijn lijf wist ook nog prima wat het moest doen om borstcrawlend vooruit te komen. Wel voelde ik meteen m’n schouder, die eigenlijk pijn heeft gedaan vanaf het abrupte einde van het zwemmen in december en die weliswaar goed vooruit gaat, maar er nog niet is. Hopelijk helpt het zwemmen bij het terugvinden van de balans erin.
Ik timede bovendien een 100-metertje en dat was wel confronterend langzaam: 2’05. Nouja, mooie nulmeting, ik weet van vorig jaar wel dat ik het ook weer heel snel opbouw allemaal.
De zon en het voelen van het water en de lol van zwemmen smaakten beslist naar meer – ik was bijna vergeten hoe leuk dat was, zwemmen! De volgende keer moet ik er wel aan denken om een grotere handdoek mee te nemen, want uit het water was het wel even koud. Maar heerlijk om weer te doen!
Thuis kon ik net even lunchen en daarna moest ik meteen door naar…. het vaccinatiecentrum! Van Schiedam Groenoord:
(Binnen mocht je geen foto’s maken, snap ik.)
Vorige week had ik de envelop op de mat gevonden op de eerste dag dat kon, en ik had meteen een afspraak gemaakt (ik wel).
Ik val in de griepprikcategorie, vanwege mijn hartritmestoornis – die niet erg is en de laatste tijd zelfs helemaal niet merkbaar is, maarja, ik ‘loop’ nog wel bij de cardioloog, één keer per jaar. Ik ervaar mezelf niet als extra kwetsbaar, maar een paar weken eerder gevaccineerd worden is welkom en ik beschouw dat ook maar als compensatie voor de stress die ik heb gehad rond de diagnose.
De prik zit erin inmiddels, de spier protesteerde even maar verder voel ik me prima. Ik vond het best leuk om de logistiek te zien en het ging vlot allemaal.
En ja, ik laat me zonder aarzeling vaccineren. In goed vertrouwen dat de ontwikkelaars hun werk fatsoenlijk gedaan hebben, voor mijn eigen gezondheid (ik vind vooral de verhalen over long covid alarmerend genoeg, ben ook verder steeds voorzichtig) en omdat vaccineren hopelijk voor ons gezamenlijk een uitweg biedt uit deze clusterfuck.

Deze ‘feestdag’ had ook nog een opmaat. Ik was immers bezig met een ‘yogastreak‘: elke dag yoga van Yoga with Adriene zo lang ik niet zwom. Daar kwam gister na 148 dagen een einde aan. Ik blijf yoga’en, maar niet meer elke dag.

Het t-shirt met de yoga’ende hamsters had ik mezelf rond de 100e streakdag kado gedaan. Hamster Fabian heeft het nog niet geïnspireerd tot meedoen met zo’n tree pose.

Ik vond het toepasselijk om te eindigen met ‘Yoga for gratitude‘. Dat was sowieso een lekkere, en ik voelde de gratitude tot diep in mijn vezels: voor 148 dagen yoga, voor Yoga with Adriene, voor op die manier zo goed door die lange, taaie coronawinter gekomen te zijn, voor zo veel geleerd en ontwikkeld te hebben, voor zo veel plezier ook – en ook wel een beetje voor het vaccin.

Door admin|2021-05-12T14:51:49+02:0012 mei 2021|Triathlon algemeen|2 Reacties

Lees meer

De vrouw bestaat niet

Interessant stuk in de nieuwsbrief van Mysportscience gister, ik citeer Kirsty Elliot-Sale:

Should women get different sport and exercise science advice/support than men? The honest answer is that [right now] we just don’t know.

Dat wist ik al wel, maar Elliot-Sale gaat verder met uitleggen aan wat voor soort onderzoek het ontbreekt. Wat ik al wist, is dat er weinig sportwetenschappelijk onderzoek onder vrouwen gebeurt, maar wat zij voor mij verheldert is dat het geen oplossing is om te zeggen dat onderzoekers meer vrouwen in hun onderzoeksgroepen moeten betrekken. Zo simpel is het niet.

Want welke vrouw je onderzoekt, dat maakt hormonaal nogal wat uit – veel meer dan bij mannen:

In welke fase van de menstruatiecyclus zit die vrouw? Maakt uit voor hoge of lage niveaus van de geslachtshormonen.
Wat voor soort cyclus heeft die vrouw – een kunstmatige, door de pil? Met ovulatie of niet? Regelmatig of niet? Maakt allemaal uit!
In welke fase van de levenscyclus zit die vrouw – rond zwangerschap en menopauze vinden grote veranderingen plaats.

Je kunt dus wel ‘vrouwen’ onderzoeken, maar wat zegt dat dan over de invloed van de geslachtshormonen? Je zou kunnen zeggen: ‘de’ vrouw bestaat niet – ooit de titel van een boek van Maarten ’t Hart waar ik op de middelbare school (al!) een werkstuk over schreef.

Dat dit veel uitmaakt, of kan uitmaken, is hoogst actueel. Niet op sportgebied, maar voor wat betreft de bijwerkingen van de corona-vaccins. Zodra bekend werd dat het vooral vrouwen onder de 60 waren die bij AstraZeneca de stolsel-bijwerking kregen, dacht ik al: er is vast een relatie met de vrouwelijke geslachtshormonen.

In een column van Rosanne Hertzberger in de NRC van afgelopen weekend las ik dat de vaccins alleen maar zijn uitgeprobeerd op vrouwen die niet zwanger waren of borstvoeding gaven én die aan anti-conceptie deden, dus met een relatieve oververtegenwoordiging van pilgebruiksters – die geen natuurlijke cyclus hebben.

De vrouwelijke proefpersonen waren dus niet representatief voor alle vrouwen. Daardoor duikt zo’n probleem mogelijk pas op bij uitrol in de gehele bevolking. Misschien plukken we daar nu de wrange vruchten van. Ik formuleer het allemaal voorzichtig, want zeker is het niet. Opvallend wel.

Ontnuchterend ook. De titel van Hertzbergers column is ‘Van het vrouwenlichaam weten we te weinig’. Dat is helemaal waar.

Door Louise|2021-05-05T13:10:16+02:005 mei 2021|Vrouwensport|0 Reacties

Lees meer

Niet dus

Ik had het de laatste weken uitgedokterd, ook al wist ik dat het allemaal onzeker is: ik zou een triathlonseizoen van tien dagen hebben, eind augustus, begin september, met drie wedstrijden. In het midden de halve triathlon van Noordoostpolder, als hoofddoel, een week ervoor de sprint in Leiderdorp als opwarmertje (‘hoe ging dat ook alweer, triathlonnen?’) en kort erna nog de kwart van het Zwin, voor de gein – dat was er te kort op, maar die was doorgeschoven van vorig jaar en die doe ik toch vooral voor het parcours.

Ik was vorige week begonnen met het maken van een trainingsschema en afgelopen zaterdag zat ik helemaal klaar om me in te schrijven voor de enige waarvoor dat nog moest, meteen dat hoofddoel. Die inschrijving zou namelijk op 1 mei openen.

Niet dus.

Afgelast.

En ja, het zou onzeker zijn, natuurlijk, dat weet ik. En ik heb vorig jaar een dikke laag afgelastingseelt op mijn ziel gekweekt. Maar toch kwam dit hard aan. Omdat mijn hoofddoel daarmee door mijn handen viel, maar vooral omdat ik dacht: tsjongejonge, als het eind augustus nog niet kan, wanneer dan wel, dan in elk geval dit hele seizoen nog niet.

Wat kan er dan wél, tegen die tijd? Mag ik hopen op een buitenlandse wandelvakantie? Voorlopig maar weer forse slagen om de arm.

En als het echt zo is dat tegen die tijd zo’n beetje iedereen die dat wil, gevaccineerd is en het kan dan nog steeds niet, dan stemt dat mij ook somber over de langere termijn. Dat is nog allemaal afwachten natuurlijk.

Later op de dag luisterde ik naar Rijnmond en daar passeerden gesprekken over het Songfestival en reclame met hoe je tickets kon winnen voor het EK voetbal. Dat ervoer ik als vervreemdend: Songfestival en EK voetbal wel, maar triathlonnen niet? Vanwege het grote geld? Kunnen er alleen mega-commerciële dingen doorgaan dan?

Ik vraag me af of we met z’n allen wel voldoende hebben nagedacht over wat we weer willen, over wat prioriteit heeft in een zich openende samenleving. Een beetje langs de lijnen ook van wel naar een terrasje maar nog nauwelijks samen mogen sporten, wat mijn keuze ook niet is. Ik vind dat zorgelijk.

Ondertussen ben ik nieuwe plannen aan het maken. Maar het valt me eventje zwaar nu – ook door het aanhoudende slechte weer. Nouja, als mijn langste wedstrijd straks om één kilometer zwemmen gaat, heb ik op dat punt geen haast om het open water weer in te duiken. Dat is nog stervenskoud.

Maar o, wat zou ik graag wél zwemmen, bij een graadje of twintig en een zonnetje erop….

Door admin|2021-05-04T13:38:12+02:004 mei 2021|Triathlon algemeen, Zwem|0 Reacties

Lees meer

Maandarchieven: mei 2021

‘Een boek met een mooie boodschap:
laat je niets wijsmaken, sport verstandig en blijf realistisch.’

Maandarchieven: mei 2021

‘Een boek met een mooie boodschap: laat je niets wijsmaken, sport verstandig en blijf realistisch.’

‘Een boek met een mooie boodschap:
laat je niets wijsmaken, sport verstandig en blijf realistisch.’