Jaararchieven: 2017

Afgelopen zondag ging Bocholt in reprise. Twee jaar geleden deed ik daar mijn eerste (ongeveer) halve triathlon, de Mitteldistanz (2 km zwemmen, 90 fietsen, 20 lopen). Er waren dit jaar een paar dingen hetzelfde, maar ook anders.

Anders: dit jaar was het niet mijn seizoenshoofddoel. Ik had eigenlijk helemaal niet zo’n lange afstand willen of hoeven doen, maar manlief wilde graag nog een keer naar Bocholt voor z’n Ironman-voorbereiding. Ik heb nog overwogen om dan daar een kortere afstand te doen, maar toen liep het met Henks inschrijven bijna mis en het eindresultaat was dat ik toch ook ingeschreven stond (uitleg). Voor het lopen had ik niet echt lang meer getraind na m’n mislukte marathon, de andere twee sporten waren wel redelijk op niveau, maar ook vanwege de marathon heb ik nog minder gefietst dan andere jaren om deze tijd. Mijn seizoenspiek heb ik wat later in gedachten.

Te weinig anders: twee jaar geleden tobde ik met de bekken-/heup-/schouderblessure, had ik bij alledrie de sporten pijn, amper meer getraind al weken, en had ik eigenlijk niet verwacht te kunnen finishen. Dit jaar was alles op zich heel, maar in goede vorm ben ik niet (zie hier). En helemaal heel was ik toch ook niet, want net op zaterdag kreeg ik last van onderrug en schouder – aan de andere kant dan twee jaar geleden. Het gaat eigenlijk heel goed met dat type problemen, dit was echt een gevalletje pech.

Hetzelfde: een slechte hotelnacht. Het hotel was op zich hartstikke leuk, maar we zaten in een apart huis en de andere gasten daar kwamen om half 5 ’thuis’ van een bruiloft en die hadden niet het idee dat ze misschien stilletjes konden doen. Henk is er nog wat van gaan zeggen, maar ze waren amper aanspreekbaar. Dus van half 5 tot kwart over 5 hadden we diverse soorten herrie en last van de buitenlamp die aan en uit ging (geen goede gordijnen ook), en we moesten om 6 uur op – geslapen heb ik niet meer. Ik kwam chagrijnig uit bed, dat is niet zo’n goed begin.

Anders: dat we nu wel normaal konden ontbijten, compleet met koffie. Er waren zelfs al meer gasten wakker, niet-triatleten!

Anders: dat ik kennelijk m’n titel had opgegeven bij het aanmelden? Ik gebruik mijn titel alleen als ze ernaar vragen, of bij officiële brieven. Dat kan volgens mij echt alleen in Duitsland, triathlonnen als Dr. Cornelis, gelukkig stond ’t niet op mijn startnummer. Maar wel in de uitslag en op de envelop met startbescheiden:

Heel erg anders: twee jaar geleden werd m’n helm afgekeurd en hadden we enorme stress tot vlak voor de start. Nu heeft er niemand ook maar ergens naar gekeken: niet naar helm, niet naar fiets, de mijne niet en die van Henk niet. Dat is wel heel erg van het ene in het andere uiterste! Ik vond het wel weer een beetje spannend en ik had nog vlak van tevoren iets aan het bandje onder mijn kin lopen prutsen omdat dat niet goed zat – maakte allemaal dus geen ene moer uit. Raar hoor. Zo streng als twee jaar geleden heb ik elders nooit meegemaakt, maar zo achteloos als zondag ook niet! Die helm van twee jaar geleden bevalt trouwens nog steeds prima.

Hetzelfde: dat het lekker zwemmen was. Nouja, de tijd viel me eerst een beetje tegen, 44 minuten, 2 minuten sneller dan twee jaar geleden, maar mijn GPS geeft dik 2200 meter, en dan is het wel okee. En het is gewoon lekker zwemwater daar, een prettig parcours van 8 ‘rakken’ van 250 meter en duidelijke boeien.

Anders: dat het fietsen ontzettend tegenviel. Normaal is dat het hoogtepunt van de triathlon, maar ik kon er nu weinig lol aan beleven. Ik was langzamer dan twee jaar terug. Ik kon het gaspedaal niet vinden. Mijn hartslag wilde maar niet omhoog en al net boven m’n rustige duurzone kreeg ik zere benen, ik had eerst last van m’n zwem-armen en later van mijn rug. De bijkomstigheden gingen ook niet goed: ik kon niet eten volgens plan (werd gelukkig geen probleem) en m’n drinken viel er gewoon doorheen waardoor ik steeds moest plassen –  kom ik zo nog op terug. En dan is het fietsparcours ook nog eens best wel saai eigenlijk: drie rondes over een brede asfaltweg met alleen soms wat andere deelnemers als vermaak. Het was een hele worsteling en ik baalde behoorlijk.

Hetzelfde: dat het lopen wel ging, maar bepaald niet hard – maar gelukkig wel leuk was. Het zijn 8 lusjes, met per lusje twee keer verzorging, wat gezien de warmte wel fijn was. Boel publiek, veel anderen bezig, dus altijd wat te zien.

Anders: dat het me niet mee- maar tegenviel. Dat ik nóg langzamer was dan twee jaar terug, 11 minuten maarliefst, en in 6u23-nogwat finishte. Waar ik had gehoopt op minstens een parcoursrecord, en misschien wel een tijd onder de 6 uur – wat ik op zich in me heb, volgens mij. Dus dat viel me zwaar tegen. Nouja, ik had het onderweg zien aankomen, maar toch. En ik heb ook eigenlijk te weinig lol gehad, moet ik zeggen, terwijl dat mijn hoofddoel is van dit seizoen.

Hetzelfde: dat ik blij ben dat ik ben gefinisht. Twee jaar terug vond ik dat een mirakel, nu vind ik het vooral een mentale overwinning. Toen het baalgevoel wegtrok, was ik toch ook wel een beetje trots op mezelf dus. Want ja, ik heb overwogen om uit te stappen. Na het tweede fietsrondje. Na het derde fietsrondje. In de eerste kilometers lopen. Maar daar heb ik mezelf steeds overheen weten te lullen. Proberen te accepteren dat het zwaar tegenvalt. Dat ik nog steeds ernstig uit vorm ben, mogelijk van een wekenlange hormonale kermis (het is nu weer wat stabieler, maar toch). Ergens diep van binnen ben ik moe. Kennelijk. Maar de vorm is niet ver weg, dat weet ik ook, want mijn PR op de 1/8e is nog maar 4 weken oud en het lopen gaat sindsdien juist nog weer ietsje beter.

Hetzelfde: dat je er dan een boel bidons aan overhoudt, die een dag daarna in de afwas gaan, samen met o.a. de glazen van het biertje dat we na thuiskomst zondag dronken – en ongeveer meteen daarna ben ik 10 uur lang knock-out gegaan in bed!

Anders, zelfs een primeur: ik heb nog één grote stap gezet, en dat is dat ik, jawel, voor het eerst tijdens een triathlon op de fiets heb geplast. Ja, echt, dat hoort erbij, ik heb er zelfs wel eens over geschreven. Maar ik had het nog nooit gedáán. Maar nu – ondanks dat ik vlak voor de aankomst nog tijdens het zwemmen had geplast, moest ik op de fiets vrijwel meteen weer. En ik ging al zo langzaam… Dus, vooruit dan maar. Nou, dat ging best wel goed, en het is zó weer droog!

Hetzelfde: dat het leuk was om weer eens met manlief onderweg te zijn in zo’n triathlon-weekend. Hij is zelf net ook klaar met een uitgebreid verslag – van z’n eerste triathlon als zestiger, jawel! Hij was vrijdag jarig!

In alle vroegte reed ik vanochtend naar het zwembad van Nieuwveen, om te starten in de triathlon van Ter Aar. Mijn gedachten zwierven wat naar het verleden. Naar hoe ik bij die triathlon drie jaar geleden mezelf enorm verraste met een grote verbetering van mijn PR op de kwart, nog steeds veruit m’n snelste (de zwem- en fietsfoto van hierboven zijn van toen). Naar vorig jaar, want dit zou mijn eerste triathlon worden sinds de Ironman: ik moest de startnummerstickers van Vichy nog van fiets en helm afpeuteren. Naar mijn vorige 1/8e triathlons: de laatste was alweer een tijdje geleden, want vorig jaar heb ik die afstand niet gedaan. Naar de vorige gewone, gemoedelijke triathlon zonder pretenties en met een breed deelnemersveld – dat was óók een tijd geleden. Naar de afgelopen weken, waarin het regelmatig niet zo meezat.

En zelfs ook nog naar de middag ná die wedstrijd in Ter Aar drie jaar geleden. Ook toen volgde op de triathlon een spannende voetbalmiddag. Toen verloor Sparta in de nacompetitie en bleef die club langer in de Eerste Divisie. Terwijl ik dit schrijf, luister ik naar radio Rijnmond. Het staat in de Kuip 2-0. Daar is manlief overigens, vandaar dat die vanochtend niet mee was als supporter.

En er is sinds vanochtend nog een overeenkomst met drie jaar geleden: een PR! Ik had het niet verwacht, voelde me nog niet zo op dreef, maar ik heb m’n beste tijd op de 1/8e, die sinds augustus 2014 op 1u19:58 stond, met een paar seconden verbeterd. Ik weet niet precies met hoe veel, ik wacht nog op de officiële uitslag. Zoals wel vaker gebeurt, zeker aan het begin van het seizoen, heb ik zelf na het zwemmen op het verkeerde knopje gedrukt en dus mijn eindtijd niet precies gemeten. Als de officiële uitslag er is, zet ik m’n tijd nog wel hieronder.

Het was voor de start al leuk. Vanwege het kruisen van het fietsparcours en de aanrijdroute, moeten alle deelnemers er al heel vroeg zijn, en ik had dus twee uur dood te slaan tussen meldtijd en start. Maar in die uren waren er andere startseries, en ik vond het heel hypnotiserend om naar die heen-en-weergaande gekleurde bolletjes te kijken in het zonovergoten (!) zwembad:

Sowieso is dat wel grappig, zo bij een zwembad,  want het parc fermé is gewoon de fietsenstalling:

Enige minpuntje van de ochtend vond ik dat ik geen bekenden zag en ook weinig aanspraak had in het parc fermé. Het kan wel eens gezelliger zijn, zal ik maar zeggen.

Nou goed, toen van start. Het zwemmen ging zoals verwacht, behalve dan dat met z’n achten in een baan, waarvan één ongeleid projectiel (een alleen-op-de-wereld die middenin de baan ging school- en rugslag zwemmen), en met twee minuten snelheidsverschil tussen die acht, niet zo’n feest was. Ik had dus wel wat hinder, maar als ik vrijuit door kon zwemmen, ging dat wel lekker.

Fietsen ging goed, ondanks dat ik net als vorige week in de wind kon voelen dat ik nog wat duwkracht tekort kom door nog weinig specifieke training. Desalniettemin nooit eerder zo snel gefietst op 20 km (dikke 36′). Nou beken ik meteen dat ik ook nog niet eerder echt in goede doen was geweest op zo’n korte afstand sinds ik op de Felt rijd. Dus ik heb dit record zeker aan mijn materiaal te danken. Lekker pacman gespeeld ook weer: een boel anderen ingehaald.

Halverwege bedacht ik al dat ik het belangrijkste doel van deze triathlon al behaald had: genieten. Lol hebben, lekker knallen. Het weer hielp daar zeker bij mee, want het was warmer en zonniger dan verwacht, erg lekker. Het parcours van deze triathlon ligt me ook goed: lange, rechte stukken. Met zelfs een stukje over bekend terrein: toen manlief en ik nog niet samenwoonden, lag Ter Aar op de fietsroute tussen onze huizen in!

Toen ik wisselde naar het lopen, zag ik dat ik voorliep op wat ik qua tijd in gedachten had, en dat een PR mogelijk was. Dat ging toch nog best moeilijk, want het lopen ging eigenlijk gewoon slecht: met een piepende ademhaling en een rare hoge hartslag bij een vrij laag tempo. Ik vermoed een klein beetje hooikoorts – niet veel last van dit jaar, maar ik heb rond deze tijd wel vaker lichte inspanningsastma van de pollen.

De beide wissels gingen okee, met dus een paar van die oja-momenten die horen bij de seizoensstart, waaronder dat foute knopje dus na het zwemmen (urgh). Bij zo’n korte afstand is de snelheid van wisselen belangrijker, maar het is ook minder complex – één bidon met sportdrank op de fiets is genoeg, verder geen zorgen om eten en drinken of comfort, daar is het kort genoeg voor. Geen sokken nodig bijvoorbeeld, dat scheelt.

En zo was ik dus binnen de 1u20 weer terug, dik tevreden. In selfies maken ben ik alleen nog steeds niet zo goed. Dit is een poging om m’n allernieuwste shirtje te showen:

En toen dus gauw naar huis en aan de radio gekluisterd zitten!

Wat een lekker begin van het seizoen, zo, en wat een opsteker! Eén ding weet ik zeker: Ter Aar, I’ll be back!

Nog een dikke week en dan gaat mijn nieuwe triathlonseizoen van start. Ik ga wedstrijden doen in  Ter Aar (1/8e, op 14 mei, dat is de start), Krimpen (kwart), Oud-Gastel (1/3e), Bocholt (Mitteldistanz), Terneuzen (1/8e als duo samen  met Nicole – en  kijk, ik was daar deelnemer uitgelicht!), Wilhelminadorp (1/8e)  010 (sprint) en Binnenmaas (kwart). 

Als het was gelukt om me in te schrijven voor de Zwintriathlon, had ik alle Zeeuwse triathlons op het programma gehad, maar ik heb geen idee wat je daarvoor moet doen om ertussen te komen – of was ik 20 seconden te laat? Maar dan nog is het een aardige triathlontoer van Zuid-West Nederland zo. En die Zwintriathlon, die is half Belgisch, zullen we maar zeggen.

Doel is om veel plezier te hebben, lekker te knallen op die (relatief) korte afstanden, en vooral bij 010 en Binnenmaas een mooi resultaat te behalen. Daar heb ik zin in! Krimpen, Oud-Gastel, Bocholt en Binnenmaas heb ik eerder gedaan, en wie weet zit er een persoonlijk parcoursrecord in. Bovendien hoop ik toch echt ergens op z’n minst op het podium te komen in mijn leeftijdscategorie. Als ze aan een heus podium doen, want er zitten triathlons tussen met soms maar één deelneemster van de 50+-categorie!

Sinds ik terug ben uit Spanje, heb ik de trainingsdraad weer opgepakt. Daarbij blijkt weer m’n echt grote liefde: de meeste lol heb ik in het fietsen. Als het weer tenminste meewerkt, want het is een uiterst moeizaam voorjaar. Ik ben steeds voor mijn doen snel en kan bij spinning heel diep gaan, dus dat ziet er prima uit. Ik heb gister ook weer eens een maximaaltest gedaan en die kwam halverwege vorig jaar januari en mei uit, en dat lijkt me een okee basis.

Voor fietsen liggen mijn doelen overigens hoger dan de kilometers die ik nodig heb voor die triathlons, want we zijn nog steeds van plan om in de winter ‘Down Under’ te gaan fietsen – in Nieuw-Zeeland en op Tasmanië, is het plan, met daartussenin een bezoek aan het vasteland van Australië.

Bij lopen heb ik een beetje motivatieprobleem na de mislukte marathon en (meer nog) het gebrek aan progressie sinds de winter, maar ik heb inmiddels wel lol in trainen volgens de souplessemethode, want dat ben ik aan het proberen. Geen duurlopen meer, maar intervallen met veel aandacht voor loopeconomie. Techniek dus, die ik ook nog steeds hoop te verbeteren met de minimalistische schoenen waar ik eerder over schreef. Nog steeds loop ik daar heerlijk op en wil ik er graag mee verder, maar ook nog steeds moet ik enorm oppassen er mijn kuiten niet mee te overbelasten. Het frustreert wel ook dat ik na een jaar werken aan techniek (ik zie m’n cursus Chi-running als het begin daarvan) nog geen merkbare progressie heb. Het ziet er beter uit, hoor ik, maar sneller worden – ho maar. Nouja, tot in januari dacht ik van wel.

Zwemmen zit sinds marathon + vakantieweek in een beetje een wak, of misschien heb ik een paar keer pech gehad dat ik niet mijn dag had toen ik ging zwemmen. Ik ben de laatste weken nog ver van mijn niveau van maart, het beste ooit. Als het niet snel terugkomt, ga ik op privéles bij Zwemanalyse, want dan ben ik mijn in de herfst veroverde techniek weer kwijt! Het buitenwater is me nog veels te koud om in te zwemmen. Mijn eerste triathlon is in een zwembad, maar ik heb al een beetje hard hoofd in die van Krimpen, eind van de maand, want die is wel degelijk buiten!

Verder krachttraining en bodybalance vooral gericht op het bekkengebied.

Ik voel me verder goed, al heb ik sinds Spanje een paar keer een dag gehad dat ik dacht dat ik wat onder de leden had (en net op die dagen had ik een zwem-tempotraining gepland). Of de hormonen doen weer gek? Ik heb op het ogenblik nauwelijks overgangsklachten. Ik slaap bijvoorbeeld prima (HOERA!), bijna beter dan normaal, en dan af en toe zo’n slome dag, huh? Over is de overgang nog steeds bepaald niet, sterker nog, het lijkt allemaal weer veel normaler dan het al is geweest. Snap ik niks van. Maar ik heb een prima winter achter de rug voor wat betreft mijn luchtwegen: twee heel lichte verkoudheidjes, en ik heb amper wat gemerkt van hooikoorts, op een beetje snotteren en  niesen na. Afgerond is dat voor mijn doen allebei niks.

Iets heel anders dat voor dit seizoen op het programma staat is de Ironman van manlief, de omgekeerde rollen dus. Ik heb zijn trainingsschema geschreven, en na het bijkomen van de marathon begint dat deze week. Hij heeft wat last van z’n rug, dus da’s niet het beste begin. En ook hij, zelfs hij, vindt het buitenwater nog te koud. Maar het gaat vast wel lukken met hem, en ik kijk uit naar een weekje Denemarken in augustus!

Bij alles wat ik doe en laat, vergelijk ik met vorig jaar. Hoe anders het is: ik heb veel meer gelopen en gezwommen en veel minder gefietst. Ik ben op dit moment voor alledrie de sporten in betere doen dan vorig jaar om deze tijd, misschien op wat fietsduur na. Ik ben nu veel meer bezig met snelheid, voor op die kortere afstanden. Ik ‘moet’ veel minder, geef meer prioriteit aan andere zaken.

Die grote focus op dat ene doel, die mis ik wel een beetje. Maar er staat heel veel tegenover. Kom maar op met dat triathlonseizoen, ik heb er zin in!

Nog een soort terugblikje: vandaag is het precies twee jaar geleden dat ik m’n bekken uit z’n voegen trok, althans, dat dacht ik later: dat bij die mislukte fietstocht toen een keer heel hard heb aangezet daarbij iets heb geforceerd waar ik eerst veel en later gelukkig steeds minder last van heb gehad. Het is nog steeds niet helemaal over, maar het wordt nog steeds wel ook minder.

In een terugblik-post van deze winter schreef ik dat ik Krullaards Perfect Reset aan het uitproberen was, maar dat was geen succes: het hielp steeds hooguit twee dagen, en op iets langere termijn werd het er erger van. Zo erg zelfs dat in februari de in allerijl geraadpleegde chiropractor constateerde dat mijn bekken nooit eerder zo scheef had gestaan. Ik liep toen bijna mank, kon bijna tik-boem-tik-boem horen als ik liep, met een voelbaar hoogteverschil bij wandelen en bij hardlopen last van mijn knie.

Dus weer terug naar de chiropractor en oefeningen doen. Ik bodybalance nog steeds regelmatig en doe elke ochtend een paar oefeningen voor bekken en onderrug. Bovendien ben ik inmiddels mijn hele bekken rond-gekrachttraind: eerst psoassen en dwarse buikspier, daarna liezen (adductoren, sartorius), en sinds kort piriformis en abductoren. Allemaal sterker, soepeler, beter gecoördineerd. Het gebied rond mijn bekken is in veel beter staat dan twee jaar geleden en ik hoop dat dat mij behoedt voor mezelf nog een keer uit elkaar trekken.

Echt hinderen bij het sporten doet het al heel lang niet meer. Wel trekt er nog steeds af en toe iets ‘scheef’, zoals ik dat voel. Dan zit er iets niet lekker rond m’n linkerheup en -bekken, daar zegt dan soms ook iets ‘pok’, en het trekt door naar mijn schouder, en daar heb ik dan eigenlijk de meeste pijn. Het ontstaat nog steeds onverklaarbaar – meestal word ik ermee wakker, maar soms ontstaat het tijdens de dag. Het wordt steeds minder vaak, steeds minder lang, steeds minder fel. Ik kom er wel…