mei 2017 – Optimaal blijven sporten

Wanprestatie

Twee weken geleden was ik nog blij met een PR, vandaag heb ik één van mijn grootste sportieve wanprestaties ooit geleverd, volgens mij: bij de triathlon van Krimpenerwaard, die vanwege blauwalg helaas een run-bike-run werd, ben ik al na 3,5 van de eerste 7,5 km hardlopen uitgestapt. Ik voelde me doodmoe, en kon alleen als ik heel langzaam liep (boven de 6’30/km, met een hartslag meer dan 15 slagen hoger dan normaal) voorkomen dat mijn ademhaling ging piepen. Het wilde echt helemaal totaal niet.

Toen ik vanochtend erheen ging, had ik op zich goede hoop om ‘m relaxed te volbrengen (zonder zwemmen is de lol er een beetje af, zeker met m’n huidige loopvorm), maar eenmaal op gang dacht ik: hmm, ik had het eigenlijk kunnen voorspellen. Ik ben moe, leeg en uitgewrongen.

Duidelijkste fysieke aanleiding is weer eens de overgang. Ik werd twee weken geleden ongesteld, en sindsdien heb ik vier dagen gehad zonder bloedverlies. Ik ben dus al bijna non-stop twee weken ongesteld – ofzoiets: twee keer heel kort achter elkaar, heel lang met een pauze erin, of nog iets anders. Inclusief de bijverschijnselen van vadsigheid, buikpijn en een zweterige nacht slecht slapen. In elk geval, qua menstruatie de raarste overgangsgril tot nu toe.

In die twee weken heb ik ook nog eens: (1) allergische uitslag gehad van iets, dat is net weer weg en jeukte gelukkig niet heel erg, maar heeft toch anderhalve week geduurd, (2) een recordweek aan declarabele uren gedraaid, vorige week – maar dat was natuurlijk ook een heel pittige werkweek, (3) stevig getraind, deze week, inclusief het eerste openwaterzwemmen (het duurde lang, maar nu is het water superlekker) en (4) nog wat andere dingen gedaan, waaronder naar een concert van Kiss woensdag, wat ook vermoeiend was, met lang staan en laat naar bed (maar het was ook leuk, zie deze recensie). En oja, ik had begin deze maand ook nog bloed gegeven. Toen wist ik nog niet wat me boven het hoofd hing!

Alles bij elkaar was ik verspreid over de afgelopen twee weken een dag of vijf ’s avonds totaal afgedraaid, en soms ook overdag merkbaar moe in een periode waarin ik toch al wisselvallig presteer en qua lopen een stevige vormdip heb (zie eerder). Ik had afgelopen week ook al wel in de gaten dat ik maar matigjes herstelde en me bepaald niet top voelde.

Nouja, en dan was het ook nog tropisch warm vandaag. Daar kan ik normaal gesproken goed tegen, maar misschien vandaag niet? Hardlopen voelde in elk geval als marteling – ik heb mezelf de rust gegund waar mijn lichaam om smeekte.

Ik heb me daarna wel vermaakt met kijken en ik heb ook nog foto’s kunnen maken van manlief. De eerste twee zijn van z’n doorkomst na het eerste rondje van de afsluitende 5 km (2 rondjes) hardlopen, en de derde is wazig maar toch de moeite waard, want dat was net voor de finish, hij haalde daar nog iemand in. Het zag er bij hem sowieso nog relatief energiek uit, ondanks dat hij het ook heel warm had gehad:

Goed, moed verzamelen, uitrusten en verder gaan. Maar op een dag als vandaag ben ik heel blij dat er dit seizoen niet over een paar maanden iets Heel Groots moet…

Door admin|2017-05-27T19:30:59+02:0027 mei 2017|Loop, Triathlon algemeen, Vrouwensport|1 Reactie

Lees meer

Hoe had ik dat vorig jaar gedaan?

Vorige week had ik een trainingsweek zoals het niet moet. Ik had vooral een veel te drukke werkweek om fatsoenlijk te kunnen trainen: maandagavond vloog ik naar Zweden om daar dinsdag de hele dag op mijn nette schoenen te staan voor een grote groep, en ’s avonds vloog ik alweer terug. Ik was om 1 minuut voor middernacht thuis, toen had ik zere voeten en kon ik geen pap meer zeggen.

Niet echt veel tijd om uit te rusten, althans, er moest nog werk af, donderdag gaf ik college en vrijdag had ik nog een lange dag met een groep in Amsterdam, inclusief heen en weer in de spits. Alles bij elkaar geloof ik dat ik vorige week een record aantal declarabele uren heb gedraaid in mijn 17-jarig zelfstandigenbestaan.

Voor het sporten betekende dat sowieso al dat ik dinsdag en vrijdag geen tijd had. Maandag heb ik tussendoor nog wel een herstel-zwemtraining kunnen doen, om de dag ervoor te verwerken. Woensdag had ik alleen tijd om even te zwemmen, maar toen kon ik me amper concentreren – het zwembad was nog rommelig druk ook. Donderdag ging het nog wel aardig: lekker diep gegaan bij spinning.

Maar zaterdag ging ik hardlopen en daar heb ik na drie kilometer de brui aan gegeven: ik was niet vooruit te branden. Mijn hoofd vond het heerlijk om buiten te zijn en lekker te luchten, maar mijn lijf ging op een heel gematigd tempo al zuchten en steunen. Het was echt even genoeg geweest. Ik had ook nog ergens uitslag door opgelopen, rode vlekjes op een groot stuk van mijn lijf – misschien iets gegeten in Zweden waar ik allergisch voor ben?

In die drie kilometer had ik wel kans gezien om mijn kuitspieren fikse spierpijn te bezorgen: ik ben door de marathon uit de regelmaat geraakt van het lopen op de minimalistische schoenen, en ik moet eigenlijk weer zo’n beetje bij nul beginnen met opbouwen – dat stel ik maar even uit.

Nou is werkdrukte het soort vermoeidheid waar ik snel van opknap, dus gister heb ik heerlijk gefietst: mijn eerste rit van meer dan 100 km van het seizoen, ook de eerste in ‘kort-kort’ (korte broek en korte mouwen), naar de punt van de landtong van Rozenburg en daarna een rondje over Voorne-Putten, bij ideale omstandigheden (zon, precies de goede temperatuur, weinig wind), en in het prachtige lentegroen, inclusief divers jong grut (lammetjes, pulletjes enzo), en met mijn geliefde wide open spaces, inclusief een bijna rimpelloos Haringvliet. Dat is dan zo lekker dat het opknappen tijdens het trainen gewoon doorgaat. Ik kwam verfrist thuis, en juist niet afgedraaid als twee weken ervoor.

Maar goed, dit was dus een week waarin ik alleen een uurtje spinning en een fietstocht als beetje fatsoenlijke training kan meetellen. Met hardlopen heb ik nu echt wel een beetje trainingsachterstand zelfs.

Nouja, geen ramp – wat maakt het uit eigenlijk? Komende zaterdag staat de triathlon van Krimpenerwaard op het programma, dan loop ik maar wat rustiger. Daarna de draad weer oppakken. En ondertussen heb ik lekker verdiend vorige week natuurlijk.

Maar hoe deed ik dat vorig jaar? Toen had ik zulke weken niet. Ik heb de afgelopen maanden harder gewerkt dan in diezelfde tijd vorig jaar, en dat is ook te zien aan mijn omzet. Deels liep dat gewoon zo, deels stuurde ik daarop. Had ik vorig jaar nee gezegd tegen die Zweden-klus? Geen idee, het deed zich niet voor. En dat was misschien ook niet toevallig?

Tot slot nog een anekdote. Vorige week zondag, tijdens een voor Rotterdammers memorabele uitzending van Studio Sport, zei een commentator dat Ajax de finale van de Europa League zou spelen in Solna. ‘Solna’, dacht ik, ‘daar moet ik morgen heen, dat is ook toevallig’. Dus maar eens wat beter op Google Maps gekeken en zo ontdekte ik dat mijn hotel bijna ín het stadion stond. Er was vorige week geen ontsnappen aan voetbal mogelijk!

Hier zie je mijn hotel links (mijn kamer had ook zo’n rond raampje, maar zat aan de andere kant) en rechts de ene wand van het stadion, met de poster voor de finale:

Hotel en deel stadion Solna

Door admin|2017-05-22T15:57:36+02:0022 mei 2017|Fiets, Loop, Triathlon algemeen, Zwem|2 Reacties

Lees meer

I ♥ Ter Aar

In alle vroegte reed ik vanochtend naar het zwembad van Nieuwveen, om te starten in de triathlon van Ter Aar. Mijn gedachten zwierven wat naar het verleden. Naar hoe ik bij die triathlon drie jaar geleden mezelf enorm verraste met een grote verbetering van mijn PR op de kwart, nog steeds veruit m’n snelste (de zwem- en fietsfoto van hierboven zijn van toen). Naar vorig jaar, want dit zou mijn eerste triathlon worden sinds de Ironman: ik moest de startnummerstickers van Vichy nog van fiets en helm afpeuteren. Naar mijn vorige 1/8e triathlons: de laatste was alweer een tijdje geleden, want vorig jaar heb ik die afstand niet gedaan. Naar de vorige gewone, gemoedelijke triathlon zonder pretenties en met een breed deelnemersveld – dat was óók een tijd geleden. Naar de afgelopen weken, waarin het regelmatig niet zo meezat.

En zelfs ook nog naar de middag ná die wedstrijd in Ter Aar drie jaar geleden. Ook toen volgde op de triathlon een spannende voetbalmiddag. Toen verloor Sparta in de nacompetitie en bleef die club langer in de Eerste Divisie. Terwijl ik dit schrijf, luister ik naar radio Rijnmond. Het staat in de Kuip 2-0. Daar is manlief overigens, vandaar dat die vanochtend niet mee was als supporter.

En er is sinds vanochtend nog een overeenkomst met drie jaar geleden: een PR! Ik had het niet verwacht, voelde me nog niet zo op dreef, maar ik heb m’n beste tijd op de 1/8e, die sinds augustus 2014 op 1u19:58 stond, met een paar seconden verbeterd. Ik weet niet precies met hoe veel, ik wacht nog op de officiële uitslag. Zoals wel vaker gebeurt, zeker aan het begin van het seizoen, heb ik zelf na het zwemmen op het verkeerde knopje gedrukt en dus mijn eindtijd niet precies gemeten. Als de officiële uitslag er is, zet ik m’n tijd nog wel hieronder.

Het was voor de start al leuk. Vanwege het kruisen van het fietsparcours en de aanrijdroute, moeten alle deelnemers er al heel vroeg zijn, en ik had dus twee uur dood te slaan tussen meldtijd en start. Maar in die uren waren er andere startseries, en ik vond het heel hypnotiserend om naar die heen-en-weergaande gekleurde bolletjes te kijken in het zonovergoten (!) zwembad:

Andere startserie aan het zwemmen

Sowieso is dat wel grappig, zo bij een zwembad, want het parc fermé is gewoon de fietsenstalling:

Parc fermé in fietsenstalling

Enige minpuntje van de ochtend vond ik dat ik geen bekenden zag en ook weinig aanspraak had in het parc fermé. Het kan wel eens gezelliger zijn, zal ik maar zeggen.

Nou goed, toen van start. Het zwemmen ging zoals verwacht, behalve dan dat met z’n achten in een baan, waarvan één ongeleid projectiel (een alleen-op-de-wereld die middenin de baan ging school- en rugslag zwemmen), en met twee minuten snelheidsverschil tussen die acht, niet zo’n feest was. Ik had dus wel wat hinder, maar als ik vrijuit door kon zwemmen, ging dat wel lekker.

Fietsen ging goed, ondanks dat ik net als vorige week in de wind kon voelen dat ik nog wat duwkracht tekort kom door nog weinig specifieke training. Desalniettemin nooit eerder zo snel gefietst op 20 km (dikke 36′). Nou beken ik meteen dat ik ook nog niet eerder echt in goede doen was geweest op zo’n korte afstand sinds ik op de Felt rijd. Dus ik heb dit record zeker aan mijn materiaal te danken. Lekker pacman gespeeld ook weer: een boel anderen ingehaald.

Halverwege bedacht ik al dat ik het belangrijkste doel van deze triathlon al behaald had: genieten. Lol hebben, lekker knallen. Het weer hielp daar zeker bij mee, want het was warmer en zonniger dan verwacht, erg lekker. Het parcours van deze triathlon ligt me ook goed: lange, rechte stukken. Met zelfs een stukje over bekend terrein: toen manlief en ik nog niet samenwoonden, lag Ter Aar op de fietsroute tussen onze huizen in!

Toen ik wisselde naar het lopen, zag ik dat ik voorliep op wat ik qua tijd in gedachten had, en dat een PR mogelijk was. Dat ging toch nog best moeilijk, want het lopen ging eigenlijk gewoon slecht: met een piepende ademhaling en een rare hoge hartslag bij een vrij laag tempo. Ik vermoed een klein beetje hooikoorts – niet veel last van dit jaar, maar ik heb rond deze tijd wel vaker lichte inspanningsastma van de pollen.

De beide wissels gingen okee, met dus een paar van die oja-momenten die horen bij de seizoensstart, waaronder dat foute knopje dus na het zwemmen (urgh). Bij zo’n korte afstand is de snelheid van wisselen belangrijker, maar het is ook minder complex – één bidon met sportdrank op de fiets is genoeg, verder geen zorgen om eten en drinken of comfort, daar is het kort genoeg voor. Geen sokken nodig bijvoorbeeld, dat scheelt.

En zo was ik dus binnen de 1u20 weer terug, dik tevreden. In selfies maken ben ik alleen nog steeds niet zo goed. Dit is een poging om m’n allernieuwste shirtje te showen:

Met weer een mooi nieuw shirtje En toen dus gauw naar huis en aan de radio gekluisterd zitten!

Wat een lekker begin van het seizoen, zo, en wat een opsteker! Eén ding weet ik zeker: Ter Aar, I’ll be back!

Door admin|2017-05-14T15:15:06+02:0014 mei 2017|Triathlon algemeen|2 Reacties

Lees meer

Uh…

We waren er helemaal klaar voor, vandaag, op deze bijzondere dag: ik had het wielershirt van manlief geleend en Nicole had een speciale bidon op de kop getikt – doen we anders nooit, maar vandaag….

Selfie in Feyenoord-wielershirt Nicole met Feyenoord-bidon

Uh, nouja, we weten allemaal hoe dat inmiddels is afgelopen. In de auto terug luisterden we naar hoe een moeizame 0-0 bleef staan; ik was m’n fiets aan het uitpakken toen manlief kwam zeggen dat het 1-0 geworden was, en ik zat nog niet of het was al 3-0. Als het een andere club was geweest, had ik het heel grappig gevonden. Iets met schieten, beer, huid en verkopen. Maar het was Feyenoord.

Nou past het wel een beetje in het plaatje van de afgelopen week. Of eigenlijk misschien al langer, want de goede lezers van dit weblog hebben misschien al wel geconcludeerd dat het al een tijdje niet top gaat, met de teleurstelling van de marathon en het gebrek aan loopprogressie, de peptalk die ik nodig had in Spanje, het zwemwak waar ik sinds een paar weken in zit, het gemis van een Groot Doel…

Ik heb inderdaad al een tijdje niet helemaal mijn draai, en daar kwam afgelopen week ook nog flink wat bij wat niet direct met sporten te maken heeft. De belangrijkste (maar niet eens alle) punten: we zijn waarschijnlijk veel geld kwijt doordat een bedrijf waaraan we hadden aanbetaald voor isolatie van ons huis failliet is, en manlief ging door zijn rug en kon zijn eerste Ironman-trainingsweek op z’n buik schrijven.

Vandaar dat ik vandaag met Nicole aan het fietsen was, en niet met hem, bij de 8HW-Tourcyclo. En ook hoe dat verliep, paste in het plaatje: het was veel slechter weer dan voorspeld, kouder en hardere wind en geen zon te bekennen. Dus dat Feyenoordshirt is niet zichtbaar geweest want zelfs met jasje erover vond ik het nog fris. We zijn ook nog heftig van de route afgedwaald doordat we een pijl misten en niet wisten hoe de route verder liep. Het was beuken tegen de harde wind en dat raakten we op een gegeven ogenblik zat. Toen we weer op zo’n eindeloze dijk aan het ploeteren waren zijn we, in goed overleg, omgekeerd en teruggereden naar de auto.

Het werd zo dus onze deels zelf verzonnen en deels sterk ingekorte variant op dat achtje door de Hoeksche Waard. Wel best ook, ik heb nog maar heel weinig gefietst, mis in de wind vooral nog de power in mijn bovenbenen na al die maanden vooral hardlopen. Ik had bovendien geen goeie benen vandaag: de afgelopen week heeft veel energie gekost en ik had woensdag ook nog bloed gegeven. En ik snak naar zonnige warmte.

Gelukkig was het wel gezellig, de Hoeksche Waard mooi met de knotwilgen, het fluitekruid, het koolzaad en al het andere groen. Het was ook een prima training zo. Het was misschien niet zo veel, maar wel m’n langste en verste fietstraining van 2017, en ik moet ook niet al te ongeduldig zijn in het opbouwen van m’n fietsvorm. Die gaat echt wel komen.

Maar er zijn betere dagen. Of weken zelfs.

Door admin|2017-05-07T17:50:02+02:007 mei 2017|Fiets|0 Reacties

Lees meer

Het nieuwe seizoen start bijna

Nog een dikke week en dan gaat mijn nieuwe triathlonseizoen van start. Ik ga wedstrijden doen in Ter Aar (1/8e, op 14 mei, dat is de start), Krimpen (kwart), Oud-Gastel (1/3e), Bocholt (Mitteldistanz), Terneuzen (1/8e als duo samen met Nicole – en kijk, ik was daar deelnemer uitgelicht!), Wilhelminadorp (1/8e) 010 (sprint) en Binnenmaas (kwart).

Als het was gelukt om me in te schrijven voor de Zwintriathlon, had ik alle Zeeuwse triathlons op het programma gehad, maar ik heb geen idee wat je daarvoor moet doen om ertussen te komen – of was ik 20 seconden te laat? Maar dan nog is het een aardige triathlontoer van Zuid-West Nederland zo. En die Zwintriathlon, die is half Belgisch, zullen we maar zeggen.

Doel is om veel plezier te hebben, lekker te knallen op die (relatief) korte afstanden, en vooral bij 010 en Binnenmaas een mooi resultaat te behalen. Daar heb ik zin in! Krimpen, Oud-Gastel, Bocholt en Binnenmaas heb ik eerder gedaan, en wie weet zit er een persoonlijk parcoursrecord in. Bovendien hoop ik toch echt ergens op z’n minst op het podium te komen in mijn leeftijdscategorie. Als ze aan een heus podium doen, want er zitten triathlons tussen met soms maar één deelneemster van de 50+-categorie!

Sinds ik terug ben uit Spanje, heb ik de trainingsdraad weer opgepakt. Daarbij blijkt weer m’n echt grote liefde: de meeste lol heb ik in het fietsen. Als het weer tenminste meewerkt, want het is een uiterst moeizaam voorjaar. Ik ben steeds voor mijn doen snel en kan bij spinning heel diep gaan, dus dat ziet er prima uit. Ik heb gister ook weer eens een maximaaltest gedaan en die kwam halverwege vorig jaar januari en mei uit, en dat lijkt me een okee basis.

Voor fietsen liggen mijn doelen overigens hoger dan de kilometers die ik nodig heb voor die triathlons, want we zijn nog steeds van plan om in de winter ‘Down Under’ te gaan fietsen – in Nieuw-Zeeland en op Tasmanië, is het plan, met daartussenin een bezoek aan het vasteland van Australië.

Bij lopen heb ik een beetje motivatieprobleem na de mislukte marathon en (meer nog) het gebrek aan progressie sinds de winter, maar ik heb inmiddels wel lol in trainen volgens de souplessemethode, want dat ben ik aan het proberen. Geen duurlopen meer, maar intervallen met veel aandacht voor loopeconomie. Techniek dus, die ik ook nog steeds hoop te verbeteren met de minimalistische schoenen waar ik eerder over schreef. Nog steeds loop ik daar heerlijk op en wil ik er graag mee verder, maar ook nog steeds moet ik enorm oppassen er mijn kuiten niet mee te overbelasten. Het frustreert wel ook dat ik na een jaar werken aan techniek (ik zie m’n cursus Chi-running als het begin daarvan) nog geen merkbare progressie heb. Het ziet er beter uit, hoor ik, maar sneller worden – ho maar. Nouja, tot in januari dacht ik van wel.

Zwemmen zit sinds marathon + vakantieweek in een beetje een wak, of misschien heb ik een paar keer pech gehad dat ik niet mijn dag had toen ik ging zwemmen. Ik ben de laatste weken nog ver van mijn niveau van maart, het beste ooit. Als het niet snel terugkomt, ga ik op privéles bij Zwemanalyse, want dan ben ik mijn in de herfst veroverde techniek weer kwijt! Het buitenwater is me nog veels te koud om in te zwemmen. Mijn eerste triathlon is in een zwembad, maar ik heb al een beetje hard hoofd in die van Krimpen, eind van de maand, want die is wel degelijk buiten!

Verder krachttraining en bodybalance vooral gericht op het bekkengebied.

Ik voel me verder goed, al heb ik sinds Spanje een paar keer een dag gehad dat ik dacht dat ik wat onder de leden had (en net op die dagen had ik een zwem-tempotraining gepland). Of de hormonen doen weer gek? Ik heb op het ogenblik nauwelijks overgangsklachten. Ik slaap bijvoorbeeld prima (HOERA!), bijna beter dan normaal, en dan af en toe zo’n slome dag, huh? Over is de overgang nog steeds bepaald niet, sterker nog, het lijkt allemaal weer veel normaler dan het al is geweest. Snap ik niks van. Maar ik heb een prima winter achter de rug voor wat betreft mijn luchtwegen: twee heel lichte verkoudheidjes, en ik heb amper wat gemerkt van hooikoorts, op een beetje snotteren en niesen na. Afgerond is dat voor mijn doen allebei niks.

Iets heel anders dat voor dit seizoen op het programma staat is de Ironman van manlief, de omgekeerde rollen dus. Ik heb zijn trainingsschema geschreven, en na het bijkomen van de marathon begint dat deze week. Hij heeft wat last van z’n rug, dus da’s niet het beste begin. En ook hij, zelfs hij, vindt het buitenwater nog te koud. Maar het gaat vast wel lukken met hem, en ik kijk uit naar een weekje Denemarken in augustus!

Bij alles wat ik doe en laat, vergelijk ik met vorig jaar. Hoe anders het is: ik heb veel meer gelopen en gezwommen en veel minder gefietst. Ik ben op dit moment voor alledrie de sporten in betere doen dan vorig jaar om deze tijd, misschien op wat fietsduur na. Ik ben nu veel meer bezig met snelheid, voor op die kortere afstanden. Ik ‘moet’ veel minder, geef meer prioriteit aan andere zaken.

Die grote focus op dat ene doel, die mis ik wel een beetje. Maar er staat heel veel tegenover. Kom maar op met dat triathlonseizoen, ik heb er zin in!

Door admin|2017-05-04T19:46:33+02:004 mei 2017|Triathlon algemeen|0 Reacties

Lees meer

Verjaardag van een blessure

Nog een soort terugblikje: vandaag is het precies twee jaar geleden dat ik m’n bekken uit z’n voegen trok, althans, dat dacht ik later: dat bij die mislukte fietstocht toen een keer heel hard heb aangezet daarbij iets heb geforceerd waar ik eerst veel en later gelukkig steeds minder last van heb gehad. Het is nog steeds niet helemaal over, maar het wordt nog steeds wel ook minder.

In een terugblik-post van deze winter schreef ik dat ik Krullaards Perfect Reset aan het uitproberen was, maar dat was geen succes: het hielp steeds hooguit twee dagen, en op iets langere termijn werd het er erger van. Zo erg zelfs dat in februari de in allerijl geraadpleegde chiropractor constateerde dat mijn bekken nooit eerder zo scheef had gestaan. Ik liep toen bijna mank, kon bijna tik-boem-tik-boem horen als ik liep, met een voelbaar hoogteverschil bij wandelen en bij hardlopen last van mijn knie.

Dus weer terug naar de chiropractor en oefeningen doen. Ik bodybalance nog steeds regelmatig en doe elke ochtend een paar oefeningen voor bekken en onderrug. Bovendien ben ik inmiddels mijn hele bekken rond-gekrachttraind: eerst psoassen en dwarse buikspier, daarna liezen (adductoren, sartorius), en sinds kort piriformis en abductoren. Allemaal sterker, soepeler, beter gecoördineerd. Het gebied rond mijn bekken is in veel beter staat dan twee jaar geleden en ik hoop dat dat mij behoedt voor mezelf nog een keer uit elkaar trekken.

Echt hinderen bij het sporten doet het al heel lang niet meer. Wel trekt er nog steeds af en toe iets ‘scheef’, zoals ik dat voel. Dan zit er iets niet lekker rond m’n linkerheup en -bekken, daar zegt dan soms ook iets ‘pok’, en het trekt door naar mijn schouder, en daar heb ik dan eigenlijk de meeste pijn. Het ontstaat nog steeds onverklaarbaar – meestal word ik ermee wakker, maar soms ontstaat het tijdens de dag. Het wordt steeds minder vaak, steeds minder lang, steeds minder fel. Ik kom er wel…

Door admin|2017-05-02T19:27:43+02:002 mei 2017|Triathlon algemeen|0 Reacties

Lees meer

Maandarchieven: mei 2017

‘Een boek met een mooie boodschap:
laat je niets wijsmaken, sport verstandig en blijf realistisch.’

Maandarchieven: mei 2017

‘Een boek met een mooie boodschap: laat je niets wijsmaken, sport verstandig en blijf realistisch.’

‘Een boek met een mooie boodschap:
laat je niets wijsmaken, sport verstandig en blijf realistisch.’