Maandarchieven: maart 2016

Gister wilden we niet te lang en niet te ver fietsen. We begonnen met het verkennen van de Ecovia Litoral, de fietsroute langs de Algarve-kust, vooral met het oog op plannen om een keer lang naar het westen te rijden en dan met de trein terug. Maar die fietsroute is voor een racefiets niet zo fijn, want meteen Monte Gordo uit was al maar halfverhard. Daarmee kwamen die plannen meteen op losse schroeven te staan, want de enige andere oost-west-verbinding is de N125 en dat is een drukke weg. Het voelt niet gevaarlijk, er wordt ook veel gefietst en de automobilisten gedragen zich keurig, maar fietsen in de uitlaatgassen van langsronkend verkeer is toch niet echt fijn en het wegdek is ook slecht. Nou goed, nog even over nadenken dus (wordt vervolgd).

We hadden op de kaart een doodlopend weggetje gezien naar een dorpje in de heuvels, Estorninhos, dat leek ons wel een aardige bestemming, zo’n einde van de wereld. Na 50 minuten fietsen reed Jo echter lek, dit keer haar achterband. Je zou denken: slechte banden op haar Jorbi Evolution. Maar dit was pure pech want ze haalde er een doornachtig stuk metaal uit.

En je gelooft het niet, maar deze band zat dus nog veel strakker dan de voorband. Echt niet normaal – ik heb wel vaker moeite met zo’n strak racebandje eraf krijgen, maar het lukt altijd maar dit dus écht niet. En Jo heeft van het klimmen veel sterkere handen dan ik. Met de Portugese huurbandenlichters ging het al helemaal niet, maar gelukkig had Jo haar eigen bij zich – die had ze de dag ervoor ook al nodig gehad.

Als de nood hoog is, is de redding echter nabij, en die zag er dit keer uit als twee Nederlandse kerels op mountainbikes die niet zozeer die brute mannelijke kracht hadden alswel een zakmes dat wél onder de band te krijgen was. Toen bleek echter ook nog het ventiel van Jo’s eigen Nederlandse binnenband stuk en (en dat is wel een blunder) een van onze twee huurpompjes doet het ook niet, dat is voor een ander type ventiel. Al met al waren we dus een uur bezig! 

Maar, om die net overleden grootheid te citeren, elk nadeel hep z’n voordeel, want die kerels hadden nog wel een goede tip voor onze lange tocht: 50 km naar het noorden is nog een bootje over de grensrivier en dan terug door Spanje is een mooi rondje.

Ons eerste fietsdoel was een fietsenwinkel, want we waren in één klap door onze reservebanden heen. Die winkel vonden we in Altura. En een zonovergoten terrasje met koffie van 70 cent ook. Overigens alleen maar Nederlanders op dat terrasje – het barst ervan, hier in de buurt. De toeristen op dit moment zijn oudere Nederlanders, deels overwinteraars, of atleten – er wordt hier heel wat afgerend, en hard ook, vooral door strakke, jonge Scandinaviërs.

Al met al waren we toen dus al heel lang bezig voor 16 slome kilometers. Ook de tweede poging schoot niet erg op, dit keer vanwege die hopeloze Portugese kaarten. Wegen zijn er in het echt maar die staan niet op de kaart en omgekeerd, ze staan als onverhard op de kaart maar blijken asfalt en omgekeerd, enzovoort. We liepen een paar keer dood, hebben zelfs even moeten lopen – en uiteindelijk bleek wat we bedacht hadden niet te kunnen.

En toen waren we eenmaal een keer op gang en stonden we alwéér stil, dit keer om een geinige reden: een overstekende kudde geiten die ook nog eens een heuse file veroorzaakte:

Maar goed, ik (de kaartlezer – vind dat altijd erg leuk om te doen) moest me dus wel gewonnen geven (***frustratie***). Ook Jo zat niet heel relaxed want de nieuwe band hobbelde een beetje en na al dat lekkebandengeweld was ze haar vertrouwen wel kwijt natuurlijk. We zijn uiteindelijk over die drukke N125 teruggereden. In totaal hebben we toch nog dik 2 uur gefietst, maar daarin géén afstand afgelegd. Nou goed, zo gaat het dus wel eens.

Wat leren we  hiervan? De volgende keer fietsen in Portugal niet zonder (1) een goede eigen reparatieset (2) betrouwbare GPS-routes (ook die twee reddende engelen hadden alleen maar slechte kaart-ervaringen) en eventueel (3) toch maar liever met een mountainbike.

En ook dit nadeel had z’n voordeel: ik had nog puf genoeg om weer een stukje opbouw-hardlopen te doen. Qua sesamoïditis gaat dat prima, ik zak alleen met m’n andere voet langs de nieuwe inlegzool en dat schuurt. Daarna zelfs ook nog netjes geplankt en buikspieroefeningen gedaan en als beloning de hotel-sauna in. Lijf vond dat best zo, ik ben sowieso zeer tevreden over hoe mijn benen het doen. Schouders lijken al een stuk gewend aan de andere fiets dus ook dat gaat goed. Ik ben heel licht snotterig, maar verder voel ik me fit. Slapen kan nog steeds beter maar is zeker ruim voldoende. En ik heb het verbranden weten te beperken tot mijn onderlip. 

En het fietsen was tussen de bedrijven door ook weer heel mooi. Ja, zon-zon-zon weer. De heuvels in het achterland hier zijn schitterend, af en toe keken we ineens ver terug naar de kust, en we kwamen ook nog door een beeldig dorpje, Santa Rita, met dit kerkje:

Het is inmiddels donderdag=rustdag dus tijd om te bloggen en ik blik nog even terug. Dinsdag hebben we een dagje Spanje gedaan. De veerboot over de grensrivier Guadiana is 5 km hiervandaan. Desalniettemin haalden we niet de beoogde pont van half 10, want Jo’s fiets stond met een platte voorband en de buitenband bleek ongehoord strak om het wiel te zitten, echt niet normaal, dus dat kostte even tijd. Geen probleem, om half 11 het volgende pontje:

Op de kaart ziet de kust van West-Andalusië eruit als natuurgebied van zoute wetlands, maar daar hebben ze dan wel vrij recentelijk heel veel toeristisch beton voor gezet, dus daar zagen we maar af en toe een glimp van. Meer landinwaarts vond ik het landschap typisch agrarisch Andalusië, met veel sinaasappelboomgaarden:

Landschappelijk was het dus wat minder fraai dan de dag ervoor, maar verder was het wel aangenaam: de kaart klopte precies, de wegen waren goed (op de bandas sonoras na, de talloze verkeersdrempels, dat Spaanse woord kende ik nog en dat is veelzeggend) en vlak zodat we lekker konden rouleren (dat was de bedoeling van deze trainingsweek: lang maar extensief fietsen), ze hadden van die heerlijke Spaanse cafe con leche met lekkers voor heel erg weinig geld, en het was de hele dag stralend weer. Zo stralend zelfs dat ik met mouwstukken heb gereden om verbranden te voorkomen! 

Dik 100 Spaanse kilometers later waren we terug bij de pont, en ach wat vervelend nou, toen moesten we een uur wachten en tsja, dan móet je wel aan het bier, hè, met deze selfie als gevolg:

De overtocht terug was ook nog bijzonder fraai vanwege het mooie avondlicht. Het was een lange dag, die we terug in Monte Gordo hebben afgerond met een lekkere pizza! Komisch trouwens hoe gauw zo’n stadje ’thuis’ wordt – waar we nu dus ‘uit het buitenland’ naar terugkeerden.  

Als ik de berichten uit Nederland hoor, kan ik jullie vast jaloers maken met de omstandigheden hier: zon, tegen de 20 graden, briesje, fietsen in korte broek en mouwen, het eerste bruin op de benen en om ons heen duidelijk zichtbare lente, met uitlopende wijnranken en bloeiende rozen, mimosa en ander klein grut – heerlijk! Ik ben sinds gisteren in Monte Gordo, aan de Portugese Algarve-kust vlakbij de Spaanse grens. Vandaag de eerste 70 km gefietst met 900 hoogtemeters!

Om hier te komen was gister nog wel even pittig. Ons vliegtuig vertrok om 7 uur zomertijd. Dat betekende, ondanks dat het vanaf Rotterdam was, om 3 uur wintertijd uit bed! We waren om half 10 plaatselijke tijd (weer een uur tijdsverschil) op het vliegveld van Faro en tegen 12 uur hier bij ons hotel in Monte Gordo. Maar dat was meteen niet verkeerd, want we hebben op een terrasje aan het strand, met blote voeten in het zand en uitzicht op zee, zitten lunchen. Wel de rest van de dag wat moeite met traag werkende hersenen, en voor 9 uur lagen we al in bed. Tussendoor was ik wel nog 10 minuten wezen hardlopen, ik blijf opbouwen, al was dit keer na die korte nacht niet zo heel dynamisch.

Vanochtend was best spannend, want toen zouden onze huurfietsen komen. Nou, die bleken geweldig. Ik rijd op een Specialized Roubaix,zo’n fiets met vering voor op de kasseien. Hij zit perfect, behalve dan dat ik iets ver naar voren moet reiken voor het stuur, maar dat is altijd op niet-mijn-eigen-fiets. Ik heb nu na het eerste ritje dan ook geen last van mijn benen, maar wel een beetje van mijn schouders/bovenrug.

Nou, en toen onderweg dus. Altijd even wennen aan het verkeer en hoe alles hier gaat, ojee, een stukje kasseien, een stukje een wel heel smal fietspad! Maar verder goed te doen. Dan de eerste klim. Even later bleken we ook nog behoorlijk te moeten puzzelen op de route omdat wat op de borden stond soms niet zo logisch was met onze kaart. Achteraf, met de GPS-gegevens erbij, blijkt onze kaart helemaal niet goed te zijn, oeps. Waar we er helemaal niets meer van snapten, bleken we te zitten op iets wat op de kaart een onverhard mini-weggetje was, terwijl het in het echt een grote weg was. We hebben dus niet precies gereden wat we van plan waren geweest, maar wel ongeveer – zie Movescount.

Met wat meer klimmen dan verwacht en vaak stoppen om op de kaart te kijken hebben we vandaag maar 70 km gefietst, maar die waren wel prima om mee te beginnen en dus erg lekker. Het klimmen heb ik voorzichtig gedaan: vorig jaar heb ik mezelf vroeg in het fietsseizoen uit elkaar getrokken (tenminste, dat denk ik, als oorzaak voor die vage blessure van toen), dus nu niet te veel op de macht. Morgen doen we een vlakkere rit: met de pont naar Spanje.

En dat jullie niet denken dat het alleen maar afzien is hier… dit stilleven zette ik gister op de foto: