Jaararchieven: 2015

Even updateje: zometeen vertrekken we naar Bocholt voor de halve triathlon daar. Beetje gek: die was bedoeld als mijn seizoenshoogtepunt qua triathlon, en nu heb ik getwijfeld of ik überhaupt wel zou starten. Hem uitlopen ga ik niet, tenminste, dat zou een mirakel zijn: ik kan nog steeds niet hardlopen. Maar ik wil wel zwemmen en fietsen, en dan zie ik daarna wel hoe het gaat, zonder te forceren. Want het gaat met de blessures wel langzaam een heel klein beetje vooruit, veel te langzaam naar mijn zin en het is ook wel zo marginaal dat ik twijfel of het wel écht beter wordt zo, maar het is wel beter dan een paar weken terug. Later meer, duim voor ons (manlief ook) vanaf 8 uur 15 morgenochtend!

Ik ben nu een dikke maand uit mijn normale trainingsdoen vanwege een blessure. Ergens begin mei is mijn rug van nek tot en met bekken vast/scheef/uit balans geraakt, met gevolgschade voor mijn schouder, bilspier en hamstring (links). Het is deze week voor het eerst ietsje beter, maar nog zeker niet goed. Hoe het gekomen is, weet ik niet precies, en waarom het maar niet op wil schieten al helemaal niet. Mijn wedstrijdseizoen is in het water gevallen en mijn belangrijkste triathlondoel voor dit jaar, de halve van Bocholt, ga ik niet halen. De toekomst daarna is ongewis.

Een oorzaak voor allerlei fysieke problemen, zeker ook met rug en schouders, is natuurlijk stress. Daarvan heb ik in die vijf weken wel een portie gehad. Werk was bovengemiddeld druk en niet bepaald makkelijk, zeker niet begin mei, al heb ik wel voor heter vuren gestaan. Daarbij kwam ‘project nieuwe vloer’, wat sowieso al gedoe was, en waarvan een paar dingen vies tegenvielen. Bij elkaar was dat me bij vlagen wel wat te veel, zoals bijvoorbeeld toen ik vorige week donderdag terugkwam na een pittige werkdag, en hoorde dat het niet de verwachte 6 maar misschien wel 14 weken ging duren voordat we de woonkamer weer echt kunnen inrichten. Wat ik leer hiervan is dat ik niet nog een keer werkdrukte, thuisgedoe en wedstrijden samen moet laten vallen.

Maar ik kan het ook moeilijk los van die fysieke problemen beoordelen. Want op die donderdag dacht ik na het incasseren van het slechte vloernieuws: ik ga een stukje hardlopen, eens kijken hoe dat nu gaat. En dat is dan twee kilometer lang fijn: lekker buiten, bewegen, heerlijk. En daarna ging mijn bilspier pijn doen. Dat was het moment waarop het voor mij definitief was: dat gaat ‘m niet worden, die halve in Bocholt. En dat komt er dan ook nog eens bij. In plaats van dat sport een vorm van afreageren is, of van de boel de boel laten, of van gewoon lekker en leuk, is het nu een bron van zorg.

Wat erbij is gekomen, bij werk en verbouwing, is al 5 weken lang niet kunnen hardlopen, voorzichtig moeten fietsen, met pijn en minder kracht en coördinatie zwemmen, uitstappen bij twee wedstrijden. Ik kan al weken niet ‘los’, ik ervaar ongemak, ik mis het onbezorgde sporten verschrikkelijk. Sporten is misschien wel mijn belangrijkste uitlaatklep is, juist in tijden met gedoe.

Wat erbij is gekomen is telkens weer die teleurstelling slikken dat het na de fysiotherapie nog steeds niet echt verbetert. Dat het nog steeds zeer doet, of weer opnieuw. De vragen: hoezo, waarom, wat is er toch? Vertwijfeling soms ook: het komt niet meer goed, daar gaan mijn doelen en plannen en mijn plezier.

Wat erbij is gekomen is mentale reparatie na de twee DNF’s – want ja, ik wist het, maar toch, een wedstrijd is niet half zo leuk als je uit moet stappen.

Wat als ik de afgelopen weken lekker had kunnen sporten? Dan was ik de werk- en vloerdrukte misschien wel veel beter doorgekomen. Stress is misschien oorzaak, maar zeker een gevolg van de blessure. Het lijkt wel een vicieuze cirkel.

Ondertussen heb ik met de huisarts besproken dat ik volgende week bloed ga laten prikken, dat gaat worden nagekeken op een heel scala aan mogelijke oorzaken voor hardnekkige spier- en gewrichtsproblemen, van vitaminegebrek tot tropische infectieziekten. ‘Daar gaat je eigen risicio,’ zei hij, maar het lijkt me desalniettemin de moeite waard.

Ik houd jullie op de hoogte natuurlijk.

Vandaag was ik op de fiets naar twee werkafspraken in  Den Haag. Ah, heerlijk, eindelijk zomer! Op de terugweg stond ik ergens stil voor één van die talloze stoplichten ter hoogte van station Den Haag HS. Mijn rechterbeen op de grond, links (de blessure-probleemkant) bungelde met een voet op de trapper. Ineens deed er iets voelbaar pok in een gewricht ergens in de regio bekken/heup/rug.

Die pok zat er al een tijdje aan te komen, want precies in die houding had ik al vaker het gevoel: dit ‘spoort’ niet helemaal, dit bungelen, maar het voelt alsof het bíjna goed wil vallen. En de pok gaf meteen opluchting. Kracht in mijn linkerbeen, ik voelde iets tintelen tot in mijn tenen.

Nu, uren later, voel ik die opluchting naar boven trekken in de vorm van ontspanning. Ik wil niet te vroeg juichen, maar het zou kunnen zijn dat mijn lijf eindelijk, na een maand, zelf in de gaten krijg hoe het dan wél wil sporen.

Pok!

Vast niet toevallig net op zo’n eerste dag met echt mooi weer. En vast niet toevallig net nadat ik had gedacht: ik moet opschalen, want het schiet niet op met die blessure. En dus een afspraak had gemaakt met de huisarts en een bekken-deskundige. Niet dat ik daar voor niets heenga morgen (morgen al!). Want ik wil natuurlijk wel weten of er een manier is om te voorkomen dat ik nóg een keer een maand moet zitten wachten op een spontane ‘pok’. Precies in mijn wedstrijdseizoen. En of de ‘pok’ duurzaam was, dat moet ook nog blijken.

Wordt opnieuw vervolgd.

Pok!  

Drie foto’s van zondag, de dag na zo’n triathlon. Allereerst een stilleven van de bidon-afwas:

Die middelste twee, van John Volk, die kregen we zaterdag, die zijn nieuw. De andere zijn gister gebruikt.

En onze twee wetsuits hebben het na het uitspoelen en drogen ook wel gezellig, zo te zien:

Dit is de eerste keer dat ik die foto kon maken, want manlief heeft dat wetsuit nog maar net. Hij zwom in Bilzen zelfs nog zonder (brrr), maar kon er een voor een prikkie overnemen en het zit hem als gegoten (bedankt, Onno!).

En tot slot: Henks triathlonpakje stond ingebrand, nouja, omgekeerd dan. Het was niet heel geweldig weer, maar toch wel zon, en die had natuurlijk de normale kracht van eind mei:

Bij mijzelf was het niet te zien, want ik had een extra shirt aangetrokken op de fiets, omdat ik het bij het zwemmen zo koud had gehad. Wel zie je nu eindelijk een beetje m’n horlogebandje, het wordt tijd!

Aangezien ik niet de hele tijd wil zeuren en klagen op dit weblog (ik sport tenslotte voor de lol), hier de lichtpuntjes van de triathlon van vandaag:

• Prima organisatie: alles liep gesmeerd, duidelijk, leuk parcours (vooral het lopen), en een geweldige trakteer-tent na afloop. Het leek wel alsof heel Krimpen aan het bakken was geslagen: allemaal zelfgemaakte taarten en cake en pannenkoeken en andere lekkernijen!
• Fijne sfeer in het parc fermé, mede door het gevarieerde deelnemersveld. Relaxed, gezellig, heel anders dan tussen de cracks van twee weken terug – het gemiddelde niveau was in Bilzen véél hoger, en ik houd toch wel van de gemoedelijkheid van de laagdrempeligere wedstrijden.
• Lekker op de fiets gezeten: geen zadelpijn, dankzij het nieuwe zadel en nog een experiment: vaseline op de edele delen, tegen, jawel, schurend schaamhaar (***bloos***). En dat werkte! Met wind mee was het sowieso lekker fietsen, en ik haalde een flink aantal anderen in.
• Ik heb gedaan wat ik kon, ik heb níet opgegeven voordat het lopen echt te veel pijn ging doen. Ondanks dat die verleiding best groot was. Het zwemmen was twee rondjes, en ik dacht erover om er na het eerste rondje de brui aan te geven. En tijdens het fietsen had ik zulke gedachten ook nog. Maar ik ben doorgegaan. En dat is toch wel fijn. Zo kon ik ontdekken dat er nog een lichtpuntje was:
• Ik kon een beter tempo lopen dan de afgelopen weken. Wel maar 3 km, maar toch. En dat ik er geen 10 zou gaan lopen, dat was verwacht. Zodoende waren mijn wissels ook lekker rustig, zeker de tweede, ik heb toen al even staan ouwehoeren met een official!

(Nouja, en dan even kort de rest: het water was te koud voor mij om goed te kunnen borstcrawlen. Dat viel tegen, hoe wordt zo’n plasje zo veel kouder dan de Schie en het Albertkanaal? Mijn luchtwegen knepen astma-achtig dicht toen mijn hoofd onder water kwam, dat ken ik nog van het koude voorjaar twee jaar terug. Ik kan dan niet genoeg lucht krijgen als ik crawl. Dus ik heb steeds stukken schoolslag moeten zwemmen en verder overleefd. En dat duurde 24,5 minuut ofzoiets, urhg. Het fietsen was zwaar door de wind, en ik kon het gaspedaal niet vinden: mijn hartslag wilde niet lekker oplopen, daarvoor deden mijn benen dan al te veel pijn. De kou? Mentaal, omdat ik wist dat ik toch niet zou gaan finishen? Moe van de overige besognes?  Nouja, en ik had ook nog op het verkeerde knopje van mijn horloge gedrukt (zucht), dus het fietsen niet geregistreerd, en de GPS had het bij het zwemmen ook niet goed gedaan. En ik ben dus na 1 rondje lopen uitgestapt.)

Afgelopen dinsdag heeft fysiotherapeut Marianne me van onder in de ene richting en van boven in de andere gedraaid. Dat voelde alsof ik uitgewrongen werd zoals dit vaatdoekje:

Marianne zei ook dat ze die manipulatie inderdaad ook wel zo noemt: ‘het vaatdoekje’. Een poging om mijn bekken weer recht en soepel te krijgen. Want ik heb het een maand geleden voor elkaar gekregen om vanaf mijn nek tot aan mijn bekken scheef en vast te komen te zitten, en ik heb nog steeds geen idee hoe dat zo is kunnen komen.

Na het vaatdoekje voelde ik me juist scheef, hopelijk was dat een goed teken van verandering. Woensdag voelde ik me ook nog scheef, maar gister was het prima. Ik heb ’s avonds voorzichtig een stukje hardgelopen. Dat ging beter en het voelde normaler dan toen ik het zaterdag probeerde. Maar het trok nog steeds en beetje in mijn bilspier (piriformis) en hamstring, en dat doet het vandaag ook nog. Er klopt nog steeds iets niet.

Of weer niet. Want toen ik vanochtend wakker werd, voelde ik ook de tinteling in mijn linkerarm weer, veroorzaakt door iets wat vast zit bij mijn ribben en wervels. Ook dat is welgeteld twee dagen goed geweest. Halleluja.

Het zijn voor mij allemaal geen onbekende problemen. Maar alles tegelijk, heftig en hardnekkig, dat is wél gek. En ik snap er niks van. Maandag volgende fysiotherapie.

De laatste hoop om op 14 juni een halve triathlon te kunnen volbrengen is inmiddels wel vervlogen, en daarmee is het wedstrijd-voorseizoen dus inderdaad in het water gevallen. Morgen start ik in Krimpen op de kwart triathlon, maar ik verwacht ook daar niet te finishen, ik ben te bang om die piriformis echt helemaal te overbelasten. Ik zie wel hoe ver ik kom.

En dan? Ik overweeg om in augustus een halve triathlon te doen. Zal ik me al inschrijven? Of kan ik beter wachten tot ik weer uit de knoop ben, met het risico dat dan alles vol is? Het wordt toch wel weer een keer beter?

Ja toch?

Manlief heeft toch nog een actiefoto van Bilzen op weten te sporen, en deze is ook erg leuk, want het is eens niet bij één van de drie sporten, maar bij het ‘multi-tasken’ (eten) tijdens de eerste wissel, met m’n fiets op weg richting uitgang van het parc fermé:

Hollen op fietsschoenen is nog niet zo makkelijk – de echte cracks hebben hun schoenen aan hun pedalen hangen, lopen op blote voeten en trekken hun schoenen op de fiets aan. Ik heb daar de schoenen niet voor en het lijkt me lastig, of liever gezegd: die paar seconden tijdwinst interesseren me niet genoeg om er speciale schoenen voor te kopen en/of mee te oefenen.

Ondertussen heeft manlief zelf ook een blogpost geschreven over Bilzen, met nog wat foto’s.