Zwem

M’n cursus powerstroke zit erop, vorige week was de laatste les, van acht. Ik heb veel geleerd, ik zwom bij die laatste les met meer spieren er actief bij betrokken dan ooit, en dat was pittig maar leerzaam. Voor mijn gevoel heb ik zo ongeveer opnieuw leren zwemmen deze winter en kan ik nu inderdaad veel meer ‘power’ genereren, althans, de bijbehorende kracht moet ik nog verder opbouwen, maar dat is een kwestie van trainen.

Voor mijn zwemtechniek waren er twee grote stappen vooruit, waarbij ‘rotatie’ in beide gevallen een rol speelt:

• Verbeterde ademhaling: ik ben tweezijdig gaan ademhalen (standaard 1 op 3 maar het gaat nu naar allebei de kanten eigenlijk even makkelijk) door bij m’n ademhalen meer te roteren en daardoor m’n hoofd niet meer op te tillen, wat ik naar mijn voorkeurskant deed. Ik dacht al jaren dat ik ‘eigenlijk’ eens door de zure appel heen moest bijten en trainen op ademhalen naar de niet-voorkeurskant, dat heb ik nu gedaan, aangemoedigd toen bleek dat ik het eigenlijk naar die kant technisch beter deed. Ik wilde het sowieso omdat het soms in open water makkelijk kan zijn om de kant te kunnen kiezen, bijvoorbeeld bij golfslag uit één kant. En nu bleek ik er dus nog meer voordeel uit te halen ook. Het zwemt ook een stuk rustiger dan 1 op 2, merk ik.
• Benutten van de rotatie bij de doorhaal, op twee manieren: door de catch te koppelen aan heupinzet, en door het uitduwen van m’n slag te richten op de plek waar m’n heup net is weggedraaid. Daardoor doet m’n romp mee aan de hele doorhaal – dat was voor mij totaal nieuw, dat je de rotatie zo kunt benutten, in plaats van dat je het alleen maar doet als een soort voorwaarde voor slag en ademhaling. Ik kom nu  makkelijker in m’n doorhaal over het dode punt tussen trek- en duwfase, daar waar ik altijd geneigd was om m’n elleboog naar achter te trekken. Ook het einde van m’n doorhaal is effectiever, maar daar moet ik wel nog verder op oefenen.

Daarnaast zijn we ook nog veel bezig geweest met de EVF, de Early Vertical Forearm, was ook nuttig, maar daarin zat voor mij niet de grote stap vooruit.  Wel waren er nog een boel andere puntjes op de i te zetten voor mij, zoals dieper insteken, m’n duim aan laten sluiten bij mijn hand.

Wat ik qua trainen ook nog wel interessant vond is dat we werkten met oefeningen op het droge en dingen als optrekken en -drukken aan de zwembadrand, alleen maar om bepaalde spieren te activeren. Dat werkte verrassend goed. Als je meteen daarna dan zwemt, doen die spieren ineens beter mee. Ik was toevallig met m’n chiropractor ook met dat activeren bezig, dus dat is een ontdekking: dat het werkt om bepaalde spieren vóór de beoogde activiteit apart wakker te schudden.

Ik vond het erg leuk en nuttig om zo een winter lang intensief met techniek bezig te zijn en nieuwe dingen te leren. Nu ben ik benieuwd wat het me op gaat leveren, en de eerste gunstige tekenen deden zich sinds vorige week al voor:

• Vrijdag zwom ik ‘en passant’ m’n snelste 50 meter ooit: 2 seconden eraf, naar 46″.
• Gisteren heb ik een CSS-test gedaan en daarin m’n beste resultaten ooit ongeveer geëvenaard (ik weet het niet heel precies): 400 meter in 7’41; 200 meter in 3’46.

Zo snel ben ik zo vroeg in het seizoen nog niet geweest, en dat zonder ook maar op snelheid of duur getraind te hebben – het was maandenlang alleen maar techniek. Ik ben nu benieuwd hoe het zich verder gaat ontwikkelen, want er is volgens mij op zich nog verbeterruimte op de langere afstanden, simpelweg door daarop te gaan trainen (rustige duur, lange intervallen op wedstrijdtempo).

Maar ik weet van eerdere jaren ook wel dat dat niet altijd lukt: die eerdere snelle CSS-tests waren uitschieters op gekke momenten; echt goed pieken met zwemmen is me nog nooit gelukt. Als ik in het triathlonseizoen dit tempo haal, ben ik dik tevreden, want dan zou ik sneller zijn dan ooit!

Even afreagren: ik kom net met stoom uit mijn oren terug uit het zwembad, zonder gezwommen te hebben.
Ik was te laat terug van werk voor m’n gewone zwembad, dus ging ik naar het kleine zwembadje hier vlak in de buurt, voor het eerst in jaren weer eens. Dat is maar 20 meter, veel chloor, vreemde snuiters – ik kom er alleen uit ‘nood’ en dat was dus al lang geleden.  Het is het zwembad van dit verhaal – zwembad Overschie.
Portemonnee mee, want voor dit zwembad heb ik geen knipkaart.
Ik me verkleden, kom ik erachter dat er alleen kluisjes zijn die met 50 cent sluiten.
Zoeken, zoeken… geen 50 cent bij me. M’n andere zwembaden doen het op 1 euro of 20 cent of met een cijfercode. 
Ik in badpak naar de kassa, of de kassamevrouw een euro kon wisselen.
‘Nee.’
Wat? Dat heb ik echt nooit meegemaakt, dat ze bij een zwembad desgevraagd niet konden voorzien in passend kleingeld voor de kluisjes.
Okee, dan zet ik voor deze keer m’n tas wel naast het zwembad.
‘Dat mag niet.’
Nog twee arriverende andere zwemmers gevraagd of ze konden wisselen – ook niet.
Tsja, wat nu, waar moet ik m’n spullen en portemonnee dan laten?
‘Dat is uw probleem, mevrouw’.
Toen had ik het gehad. Ik heb me terug omgekleed en iets niet heel aardigs geroepen toen ik wegging.

Ik heb voor mijn doen veel gezwommen de laatste tijd en bij vlagen ben ik zwembadmoe. Ik ben al een uitgesproken buitensporter, en het zwembad is me regelmatig te druk en chaotisch, maar het totale gebrek aan klantgerichtheid speelt er zeker ook een rol in. Ik tel de tijd af tot het openwaterseizoen…

Maar voor de volledigheid dit dan ook nog even: ik heb net van de week wel een goed gesprek gehad met de manager van Zwembad West, over een groeiende irritatie (zwembadklok die steeds meer voorloopt, waardoor het banenzwemuur steeds korter duurt) waarover ik eerder ettelijke keren bij badmeesters bot had gevangen. Soms is het hogerop zoeken nuttig…

Vandaag een co-productie met m’n andere weblog. Ik heb namelijk recentelijk op sportgebied maar weer eens ervaren dat het niet helpt om iemand iets aan te raden iets niet te doen.

Het is een bekende: dat iets ontkennen de gedachte eraan oproept. ‘Denk niet aan een roze olifant’ – zit er zomaar zo’n olifant in je hoofd. Ook mijn schrijvende adviseurs zeg ik liever te formuleren wat hun lezers wél moeten doen, in plaats van wat ze moeten laten, vermijden of niet doen. Want het is lang niet altijd vanzelfsprekend wat je wél zou moeten als je iets anders níet doet.

Waarvan acte. Ik ben bezig met een borstcrawlcursus voor gevorderden. Ik wist van mezelf dat een van de dingen die ik al jaren verkeerd doe was dat ik mijn hoofd optil om adem te halen. Zoiets, nouja, dit is zelfs wat extreem, het kan ook met m’n mond dichter bij het water. Maar het belangrijkste probleem is dat dan nog m’n kruin veel hoger ligt:

Ik wist dus ook dat ik erop moest letten dat ‘niet’ te doen, maar dat had al die jaren geen enkel effect. Sterker nog: als ik het ‘niet’ deed, kreeg ik water in plaats van lucht binnen omdat ik dan met m’n mond niet boven het water uitkwam. Geen lucht krijgen is een methode om het snel weer ‘wel’ te gaan doen. Al jaren op dit technische puntje geen progressie dus.

Tijdens de eerste les van de huidige cursus stond dit punt meteen op de agenda. Voor het eerst leerde ik wat wél te doen: contact houden tussen hoofd en schouder/arm, en om dan bij de lucht te kunnen, moet ik wel verder door-roteren, dus meer op mijn zij draaien.

Dat waren twee dingen waar ik op kon oefenen: lastige oefeningen zijdelings zwemmen met mijn hoofd op mijn schouder en die ene arm recht vooruit, en zwemmen met veel kantelen, van de ene zij op de andere. Ik ben daar gezwind mee aan de slag gegaan, onder andere tijdens de dagelijkse duik in zee op Sint Maarten.

En passant werd ik ook nog een tweezijdige ademhaler, want aan mijn niet-voorkeurskant bleek ik het al goed te doen. Dat was ook nog iets wat ik wél kon doen: naar links (voorkeurskant) op dezelfde manier ademhalen als naar rechts. Naar rechts voelde altijd gek, vandaar dat ik dat vermeed. Maar dat was dus onterecht. Gek was goed.

Wat met ‘niet’ niet lukte, lukte nu in een week of twee: ik til mijn hoofd ‘niet’ meer op . Dat was echt wel even lastig, voor mijn gevoel moest ik opnieuw leren zwemmen en ik rommel nog steeds een beetje met mijn ademhaling. Dat gaat hopelijk nog verder wennen en dan mooie resultaten opleveren.

Voor het schrijfadvieswerk leer ik er vooral van dat niet niet werkt, en wel wel.

Gister hebben manlief en ik afscheid genomen van het openwaterzwemseizoen. Nouja, als we per se willen, kan het natuurlijk hierna ook nog, maar als ik kijk naar het weerbericht en onze tijd, dan denk ik dat het erop zat. Ik vond het gister al een beetje op het randje: 2,7 km zwemmen in water van 16,9 graden, dat is, zo bleek, nog net leuk, maar dat wist ik niet helemaal zeker voordat ik eraan begon.

We hebben meegedaan aan de Branderszwemtocht, ik voor de 2e, Henk voor de 4e keer. Het is en blijft een prachtparcours, dwars door de historische binnenstad van Schiedam, tijdens de Brandersfeesten. We wandelden na afloop terug langs het parcours naar onze fietsen en toen heb ik een paar parcoursfoto’s gemaakt. Je zwemt onder andere langs molens…

…oude pakhuizen c.q. distilleerderijen – start en finish zijn ook bij een distilleerderij – ….

en, het hoogtepunt, door een sluis uit de 18e eeuw:

Aan het eind wacht dan, gepast, de Berenburg (en soep en koffie, thee, bouillon, bananen… het is een zeer goed verzorgd evenement!):

Ik was een kwartiertje eerder binnen dan Henk, vandaar het, uhm, faseverschil qua gekleedheid.

En een mooie medaille, hier in close-up:

Van de mannen van berenburg kregen we een muts:

En aangezien een selfie maken best lastig was, hielpen ze ons ook nog met een betere foto:

And yes, we did it! En dat voelde best stoer. Tot een paar jaar geleden had ik dit qua temperatuur niet aangekund of -gedurfd. Ik ben zelf wat ‘afgehard‘, twee jaar terug vooral, en een beter wetsuit (sinds vorig seizoen heb ik een Zeilvis Aanval) helpt ook. Ik heb vandaag wel wat spierpijn, want ik had sinds Klazienaveen niet veel gezwommen en dit hele seizoen maar één keer langer dan gister.

Ondanks dat ik niet heel veel heb gezwommen, was het toch een grensverleggend openwaterseizoen. Het begon met mijn koudst-water-triathlon, het eindigde gister met m’n koudst-water-zwemtocht en ertussenin zat de ruigste zwemtocht! Het stemt altijd wat weemoedig als het erop zit, zeker op zo’n uitgesproken herfstige dag als vandaag. Voorlopig zit er niks anders op dan het zwembad…