Waarom

Ik stond eerder vanavond onder de douche, en realiseerde me dat ik nooit eerder fietsschoenen had schoongemaakt die van binnen vol met blubber zaten – omdat de fietsers er met moddervoeten in waren gestapt. Nou ben ik onder andere gaan triathlonnen omdat ik nieuwe ervaringen wilde opdoen, maar of ik dit daarmee bedoelde…. 

Schoenen in de douche

Ik zal me de Binnenmaastriathlon van 2015 vooral herinneren als modderig. En nou hadden wij op de kwart nog geluk, want toen wij aankwamen en de achtste bezig was, was het ronduit hondenweer. Bij ons was het vrijwel helemaal droog met zelfs een beetje zon. Het woei alleen hard, en steeds harder, en het was van al die regen van de afgelopen tijd en ook vanochtend nog blubberig, zeer blubberig. In het parc fermé zakte je tot je enkels weg in natte klei en ook in het loopparcours zaten stukken waardoor het meer op een cross leek.

Tenen-selfie, terug bij de auto

Maar ik had het niet willen missen. Binnenmaas is voor mij de moeder aller triathlons, want het was mijn eerste kennismaking met die sport: eerst om manlief aan te moedigen (die komt uit de Hoeksche Waard en heeft de meerderheid van de 30 edities wel meegemaakt), en jaren later werd het mijn eigen eerste, in 2011, de 1/8.

Sindsdien had ik ook nog twee keer de kwart gedaan, allebei niet onder heel gunstige omstandigheden: in 2012 was het iets van 35 graden en vorig jaar was ik niet in goede doen, o.a. nog maar net terug van fietsvakantie, dus weinig gezwommen en gelopen, sindsdien snipverkouden geweest met keelontsteking, én ik blesseerde me tijdens het fietsen – achteraf gezien de voorloper van de ellende van eerder dit jaar. Daarom had ik nu als doel om een persoonlijk parcoursrecord op de kwart te vestigen. Dat moest echt wel kunnen, dacht ik, mede dankzij de nieuwe fiets. Vorig jaar finishte ik in 2:41:50.

Nou, dus niet. Ik was een stuk langzamer dan vorig jaar, op elk van de onderdelen een minuut. Eindtijd was iets van 2:45:hoog (2:45:20 op mijn eigen horloge). En het lag aan alle drie de onderdelen en mogelijk ook de wissels:

• Zwemmen was erg chaotisch, met zelfs een soort opstootje bij het eerste keerpunt omdat een kerel met veel misbaar beweerde dat wij allemaal aan de verkeerde kant langs de boei aan het zwemmen waren – ja, en hij zeker als enige niet, dûh. En na 600 meter werd ik nog een keer overzwommen zelfs. Bovendien zat mijn zwembrilletje steeds maar niet goed en/of was het stuk, want rechts liep het steeds vol met water. Ik was bang om mijn contactlens kwijt te raken en ik zag niet zo veel, dus toch maar af en toe stoppen om het glas leeg te gooien. Balen, nooit eerder gehad. De stukken dat ik wel normaal kon zwemmen gingen juist wel lekker.
• Fietsen: ging okee, maarja, die wind, hè? Hij wakkerde ook nogal aan, en ik was blij dat we er waren, want ik vond het laatste stuk echt al niet jofel sturen meer met de wind van opzij. En het ging okee, met een fraai gemiddelde bij die omstandigheden (dik boven de 30), maar ik blijf denken: ik kan nog beter. Mijn hartslag wil op de fiets niet oplopen tot boven de 145, waar ik in goede doen mijn omslagpunt van 152 haal. Die hartslag heb ik het hele seizoen niet gezien op de fiets, en dat frustreert me wel.
• Hardlopen: ik ging pas na 5 km lekker lopen, misschien toch te veel gegeven in die wind op de fiets. Bovendien was het parcours deels blubberig en woei het nog steeds hard. Toch viel het me nog wel wat tegen ook, moet ik zeggen, ik heb al wel beter gelopen de laatste tijd, onder meer bij de Vrouwentriathlon.
• Wissels: misschien door de blubber ook wat laten liggen. Lopen door het parc fermé was geen sinecure!

En misschien heb ik ook het na-effect van drie maanden blessureleed wat onderschat: alles gaat wel weer, maar ik heb toch lang niet goed kunnen trainen, daar waar ik vorig jaar op fietsvakantie was geweest en net daarvoor op m’n best ooit. Mijn precieze tijden post ik nog wel als de uitslag er staat.

Nouja, matigjes tevreden dus. Het was wel weer gezellig, met vele bekenden uit de Hoeksche Waard, van Rotterdam Atletiek en van het Triathlonforum.

Het triathlonseizoen zit erop. Ik ga alleen nog als vrijwilliger naar de Vrouwentriathlon in Utrecht. We hebben het seizoenseinde net gevierd door een pizza te bestellen en daar een lekker biertje bij te drinken!

Ongeveer halverwege de vijf kilometer lopen van afgelopen zondag dacht ik: laat ik mezelf maar eens beter verklaren. Ik ben niet meer geblesseerd. In mijn blogpost schreef ik daarom niet meer dat het ‘pijnvrij’ was: dat is nu weer de default situatie, dus niet meer het vermelden waard.

Het is nog niet helemaal over. Het gebied rond mijn linkerbekken en -heup is nog steeds wat beperkt qua bewegelijkheid. Ik heb sinds een week last van mijn rug, die is kennelijk aan het zoeken naar een nieuwe balans. Vandaag zeurt mijn linkerschouder, maar dat doet-ie wel vaker. Ik ga nog naar fysiotherapeut, chiropractor en osteopaat, en ik doe oefeningen (rekken, ont- en aanspannen) om de laatste restantjes weg te werken en herhaling te voorkomen. Ik ben er dus nog wel even zoet mee.

Ook in een ander opzicht ben ik ermee bezig: ik kan merken dat ik 3,5 maand niet normaal heb kunnen trainen. Mijn duurloop- en zwemtempo zijn ingekakt en op de fiets bereik ik geen heel hoge hartslag. Dat begrijp ik wel, maar het frustreert af en toe toch.

Maar: ik kan weer alles. Sinds een week of twee gaan bij alle drie de sporten zowel lange duur als intensiteit goed. Ik merkte tussen de twee triathlons een groot verschil: waar ik op 1 augustus nog mijn bilspier zich voelde verzetten tegen aanzetten op de fiets en op eieren liep, had ik afgelopen zondag nergens meer last van en voelde ik power in mijn benen bij het lopen. En dat voelde hartstikke lekker!

Ik kan nu dus terugblikken, op 3,5 maand waarin ik voor het eerst ooit een ‘vage’ blessure had: eentje die niet recht-toe-recht-aan beter werd van rust, massage en/of fysiotherapie. Het is me nog steeds niet helemaal duidelijk wat er is gebeurd, wel dat het ging om een subtiel probleem met relatief verstrekkende gevolgen. Het volgende verhaal bevat de hypotheses:

Waarschijnlijk had ik al langer een disbalans in de spieren rond bekken en heup: links stijver, veel spaninng aan de binnenkant van mijn bovenbenen, te veel met mijn bekkenbodem en te weinig met de dwarse buikspier, en mogelijk ook iets met mijn darmen of iets anders in mijn buik. Misschien had ik begin mei een licht vitamine D-tekort en/of iets onder de leden, waardoor een subtiel probleem dat doen ontstond heftigere gevolgen had dan normaal. Dat subtiele probleem was dat ik vermoedelijk mijn bekken heb scheefgetrokken, en ik denk dat fietsen op mijn oude racefiets (langere cranks en lager zadel dan mijn nieuwe triathlonfiets) daar een rol in heeft gespeeld, bijvoorbeeld tijdens de toch al niet zo gelukkig verlopen Kreders Klassieker, al heb ik daar toen niets van gemerkt. Ik heb toen wel heel hard aangezet, en met hard aanzetten op die fiets heb ik vorig jaar wel zoiets voelen gebeuren. Meer in het algemeen ben ik misschien in het voorjaar iets te hard van stapel gelopen met het fietsen. Ik kwam met een goede loopconditie de winter uit, maar mijn lijf had mogelijk iets rustiger moeten wennen aan de fietshouding. Mijn bovenrug ging de scheefstand compenseren, kwam toen erg vast te zitten, en dat leidde tot een schouderpeesontstekinng. Ik heb toen mogelijk iets zelf in stand gehouden door uit ongemak en voorzichtigheid nor meer met ‘dichtgeknepen billen’ te fietsen en te lopen.

Ik ben in die 3,5 maand geadviseerd, onderzocht en/of behandeld door drie fysiotherapeuten, een chiropractor, een osteopaat, mijn vaste masseur, bike-fitter Jeroen, trainers, mijn huisarts, een sportarts en diverse mede-sporters, o.a. Sione en Kitty van de Vrouwentriathlon en via het Triathlonforum. Dat was een hele puzzel, want lang niet alle adviezen waren zinvol. Vooral na het bezoek aan de sportarts ben ik eigenwijs geweest – achteraf gezien gelukkig terecht.

Beter worden kostte ook veel tijd: ‘even’ naar de chiropractor kost me twee uur, want die zit op 40 minuten fietsen. Gelukkig had ik in de zomer die tijd, omdat mijn werk rustig was. Oja, en het kostte ook veel geld, want een deel wordt sosieso niet vergoed, maar ik ben ook nog eens niet aanvullend verzekerd (zeer bewuste keuze overigens). Nouja, dat kon wel lijden. En ik ben hartstikke dankbaar voor al die hulp.

Dat is een van de dingen die ik ervan geleerd heb: vasthoudend op zoek gaan naar de juiste hulp, uitgaande van mijn eigen intuïties. Die vasthoudendheid kenmerkt mij wel, ik gooi tegen zoiets makkelijk een hele bups energie, dat doet me ook goed, dan dóe ik tenminste wat. Ik ben blij om wat het me heeft opgeleverd.

En ik heb er meer van geleerd. Hoogtepunt daarin was de manier waarop ik in Bocholt toch heb kunnen finishen, vanuit de ‘ik zie wel waar het schip strandt’-houding. Ik heb weer kunnen ervaren dat ik mijn eigen rampdenken mag relativeren, vertrouwen mag hebben – want er zijn periodes geweest dat ik bang was dat het einde van mijn sportieve ambities daar was. Rationeel wist ik dat ik zo nog niet hoefde te denken, maar toch.

Ik heb ook weer ervaren hoe belangrijk sport in mijn leven is, vooral als ontspanner. In mei en juni, met ook nog werkdrukte en hier thuis een verbouwing (nog steeds niet helemaal afgerond overigens, we weten sinds gister dat het nog minstens een maand langer gaat duren, urgh), vloog ik tegen de muren op. Sporten was toen een bron van frustratie, teleurstelling en zorg in plaats van plezier, bevestiging en ontspanning. Die maanden waren pittig. Ik ben daar nu in de zomer lekker van bijgekomen, en dat was nodig.

Concrete leer- en verbeterpunten waren verder nog dat ik in de winter ook af en toe op de race- of triathlonfiets ga stappen en het fietsen in het voorjaar rustiger ga opbouwen. Ik ben die oude fiets aan het aanpassen, vitamine D aan het slikken en oefeningen aan het doen voor een betere balans in de spieren rond mijn bekken.

Wat ik verder hoop, is dat dit in mijn gestel een noodzakelijke correctie was waardoor ik weer even voort kan. Ik weet: geen garanties, ik heb het te nemen zoals het komt. Maar ik hóóp dat ik nu een tijdje zonder al te grote problemen lekker verder kan sporten. Op naar dat grote doel van eind augustus 2016: de Ironman. Dat doel staat nog. Of het staat wéér. Gelukkig maar.

Een persoonlijke-filosofische overweging vandaag, ik waarschuw maar (-;

Ik ben goed in bedenken hoe dingen kunnen mislukken. Jaren geleden heb ik daar eens aardig mee gescoord in een cursus RET. Daarin heet de neiging ‘rampdenken’, en een paar van mijn mede-cursisten konden zich er niks bij voorstellen. Ik wel. We hebben toen een soort roept-u-maar-spelletje gedaan, waarbij ik de hoofdpersonen van elk gegeven scenario binnen een paar stappen in de goot deed belanden. Dat lukte goed, en we hebben er hartelijk om gelachen. Ik zou een goeie zijn voor het schrijven van een zwartgallig boek of scenario!

De dagelijkse variant ervan speelt me echter wel degelijk af en toe hinderlijk parten, al is het gelukkig minder dan vroeger – da’s een voordeel van ouder worden, dat je je eigen gebruiksaanwijzing beter leert kennen. Maar toch, als het spannend wordt, dan steekt mijn rampdenken de kop op.

Spannend is het, project hele triathlon, want ik begeef me ermee op het randje van mijn kunnen. En dus steken de rampscenario’s de kop op. Nee, niet eens enorme ongelukken en dramatische blessures, dat is het niet. Het is meer dat ik me juist levendig kan voorstellen hoe ik me op en top voorbereid, en dat er dan net op het laatste moment een kink in de kabel komt. Net die dag van mijn triathlon is het snikheet of juist steenkoud, waait het knoeperhard, gaat het onweren, word ik met griep wakker, of heb ik zo’n maandelijkse dag waarop ik niet vooruit te branden ben…. en daar gáát het project waar ik jaren mee bezig ben geweest. Mislukt! Punt is ook dat je een hele triathlon niet zomaar even overdoet. Ze zijn vaak lang van tevoren al vol, en als je denkt: ‘volgend jaar beter’, dan zit je ook weer aan een jaar trainen vast.

En dan – ik kan gemakkelijk bedenken hoe ik van die ‘mislukking’ in de goot beland: ik ga dan af, sowieso, en al helemaal hier op het blog, en dan vinden jullie me niet meer aardig en mijn opdrachtgevers al helemaal niet meer, en daar gaan we dan… Ja, zo werken de hersenen van de rampdenker.

Ik probeer de risico’s zo veel mogelijk uit te sluiten, ik ben bijvoorbeeld bezig met kijken waar de omstandigheden voor mij zo gunstig mogelijk zijn – misschien, want overal kan net die dag de weer-pleuris uitbreken. De Ironman van Florida bijvoorbeeld staat als gunstig bekend, maar afgelopen editie kon het zwemmen niet doorgaan vanwege harde wind en stroming. De risico’s zíjn niet uit te sluiten, dat is juist het hele eiereneten van een buitensport.

Veel beter is het relativeren van mijn eigen denkwijze. Het is bijvoorbeeld maar net hoe je ‘mislukken’ definieert. In ‘project hele triathlon’ is die uiteindelijke dag toch eigenlijk niet meer dan het toefje slagroom op de pudding. Als dat dan wat mager uitvalt, nogalliefst door iets buiten mijn beïnvloedingsmogelijkheden – nouja, pech. En als het er helemaal niet komt: jammer, maar van de pudding heb ik dan enorm genoten. En over die eventuele ‘mislukking’ kan ik ongetwijfeld iets moois schrijven.

En ja, ik kan ook lachen om mijn eigen rampfantasieën. Maar wat als harde pit overblijft, is dat ik er hardnekkig in geloof dat ik op die dag van m’n hele triathlon pech zal hebben door omstandigheden waar ik geen grip op heb. Ik kan me bijna niet voorstellen dat het juist mee zou kunnen vallen. En dat terwijl ik geen slechte track record heb op het gebied van de omstandigheden bij grote evenementen: ik ben alleen tijdens Trondheim-Oslo onderkoeld uitgevallen. Verder viel het altijd mee, zoals die keer dat het in de aanloop naar La Marmotte snikheet was en net op de dag zelve zeer aangenaam. Of het valt tegen, maar wat maakt het uit – afgelopen zomer was het op de Dempster Highway bar en boos qua kou, nattigheid en modder, maar dat maakte het alleen maar heroïsch en ik heb een fantastische vakantie gehad. Maarja, ook dat is het geval met die irrationele gedachten: die zijn nergens op gebaseerd, of althans, niet op volwassen ervaringen.

Toch helpen die herinneringen aan goede ervaringen wel. En wat ook helpt: me realiseren dat ik het zelf opzoek. Ik zoek die hele triathlon bewust op, ik schurk bewust aan tegen de grenzen van mijn kunnen, ik kies voor de spanning die dat oproept. Op die manier is dit een welbewuste keuze om de strijd met mijn demonen aan te gaan. Ik zou het mezelf veel makkelijker kunnen maken, door weg te blijven van dit type uitdagingen. Maar dat wil ik niet. Op de @IronmanTri passeerde laatst het gezegde: ‘if it doesn’t challenge you, it doesn’t change you’. Zo is het maar net.