Loop

Gas eraf X3

Net als veel andere sporters kwam er vorige week bij mij een abrupt einde aan een doelgerichte trainingsopbouw. ik was in eerste instantie bezig voor de zwemloop in Vlissingen van volgend weekend, waar ik een PR op de kilometer hoopte te zwemmen. Lopen ging ook lekker: ik zou net deze week m’n maximale intervalomvang bereiken. Na de zwemloop zou ik die twee sporten op een iets lager pitje zetten, om meer ruimte te maken voor het fietsen, richting twee triathlons in mei en daarna op fietsvakantie naar Mongolië.

Daar kunnen allemaal strepen door. Tenminste, de triathlons in mei en die reis zijn nog niet definitief geannuleerd, maar ik acht de kans dat ze doorgaan nihil. En dus is mijn eerstvolgende doel pas eind augustus, als ik start aan een serie van vier of vijf kwart triathlons achter elkaar.

Vijf maanden is nog heel ver weg, te lang eigenlijk om al gericht naar toe te kunnen opbouwen. Zeker omdat het ‘maar’ om kwartjes gaat, en al helemaal omdat ik een pieken-en-dalenmens ben dat niet lang goed kan zijn. Er moet dus nu enig gas af, om straks weer dusdanig op te kunnen bouwen dat ik dan goed ben.

Gas eraf met zwemmen gaat vanzelf: de zwembaden zijn dicht, het buitenwater is nog te koud. En dat betekent ook vanzelf dat ik straks weer moet opbouwen. Dat is sowieso niet anders – en dat gaat wel lukken.
Gas eraf met fietsen hoeft niet zo, ik moet het er alleen niet echt óp doen nu. Ik was nog niet aan het opbouwen immers, ik stond nog in de winter-onderhoudsstand: wekelijks een duurtraining buiten bij goed genoeg weer en anders een intensieve spinningles binnen. Dat laatste kan niet, en ik ben dus deze week rustigjes begonnen met buiten intensieve intervallen te gaan doen. Daar kan ik voorlopig wel mee verder. Daarnaast minstens één rustige lange rit, ook voor het hoofd, en eventueel nog een, ook om het gebrek aan dagelijkse stadsfiets- en andere beweging te compenseren. Daarmee doe ik véél meer dan nodig is voor een kwart triathlon over vijf maanden, maar dat geeft niet – ik vind het lekker en leuk en ik kan qua fietsen veel hebben.
Gas eraf met lopen vind ik nog het lastigste, omdat dat het meest voelt als ‘zonde’. Maar het is wel het belangrijkste, want juist lopen kan ik niet lang doorzetten, zeg maar, dat is echt een piek-kwestie. Ik heb nog niet echt een plan, heb tot nu toe maar wat gedaan met de intervallen, een beetje schipperend. Dat is trouwens ook prima: het lijkt me nu goed om niet al te doelgericht te zijn, niks te moeten en het vooral leuk te houden.

Met deze aanpak hoop ik zo goed mogelijk te zorgen voor mijn lichamelijke en geestelijke gezondheid, op een manier die me straks in staat stelt om weer lekker door te sporten. Dat vind ik het belangrijkste. Ik denk ook dat ik op deze manier goed zorg draag voor mijn weerstand, ook belangrijk nu – daarover morgen meer.

Door admin|2020-03-18T18:25:14+01:0018 maart 2020|Fiets, Loop, Triathlon algemeen|0 Reacties

Lees meer

Dit boek verdient een remake

In 1967 was Kathrine Switzer de eerste vrouw die deelnam aan de marathon van Boston. Dat moet ik soms even tot me door laten dringen: dat nog tijdens mijn leven de eerste vrouwen gingen pionieren op dat gebied. Zo kort geleden nog maar! En ze kon niet eens officieel meedoen, dat duurde nog vijf jaar. Officials hebben haar zelfs nog van de weg proberen te halen.

Switzer bleef hardlopen, ook toen ze ouder werd, en ze schreef in 1998 een boek om andere vrouwen van boven de 40 met de sport kennis te laten maken: Running and Walking for Women over 40. The road to sanity and vanity.

Want dat is het wel, haar boek: een inleiding. Aan ervaren loopsters hoef je immers niet uit te leggen wat er zo fijn en zo goed is aan lopen – dat et een weg is naar sanity (gezond zijn, je goed voelen) en vanity (er slank en gezond uitzien) dus. Ze schrijft hoe je dat het beste aan kunt pakken, vanaf het begin tot het lopen van wedstrijden.

Ook al is het een beginnersboek, Switzer schrijft wel dingen die voor mij nieuw waren – die ik vagelijk aan de rand van mijn bewustzijn had, maar nog nooit ergens gelezen. Kern daarvan is dat lopen houvast kan geven in woelige tijden, zoals tijdens de overgang. Door te lopen ben je weer ‘in control’. Dat herken ik – zo werkte sporten voor mij ook in de lastigste jaren. Maar ik heb het nog nooit ergens gelezen.

Want ja, dit boek gaat dus ook over de overgang. Het is het enige sportboek dat ik ken dat het zo uitgebreid daarover heeft. De oplossing die het daarvoor biedt is echter helaas achterhaald: Switzer doet wel erg makkelijk over hormoonsuppletie. Ze doet ook simpeltjes alsof de overgang simpelweg ‘oestrogeentekort’ is, aan te vullen op doktersvoorschrift en door de farmaceutische industrie. Daar kun je sowieso kritisch op zijn, maar bovendien was in 1998 nog niet bekend dat hormoonsuppletie de kans op borstkanker vergroot, en had het in haar ogen dus alleen voordelen.

Het boek is sowieso verouderd, en dat is hartstikke jammer. Lopen is natuurlijk onverminderd goed en leuk, maar er staan bijvoorbeeld evenementen in en kleding en andere spullen en dat is na meer dan 20 jaar niet meer up-to-date natuurlijk. Het zou een ‘remake’ verdienen. De lay-out kan dan ook opgefrist, en mogelijk zou je nu ook net wat andere accenten leggen, en mogelijk ook iets minder juichend zijn over het gewéldige effect van lopen op de slanke lijn.

Die remake verdient het omdat het een leuk boek is, met een boel praktische handvatten voor zowel beginnende als half-gevorderde loopsters.

Eén van de dingen die ik eruit oppik kwam uit wat onverwachte hoek: Switzer is niet bepaald dogmatisch over het dragen van een BH. Ik moest even grinniken als ze schrijft dat ze jarenlang had gehoord dat je een BH moest dragen, omdat anders je borsten ‘collapse and sag’. Niet alleen bij het hardlopen dus, hè, maar altijd.

Ik heb dat vroeger ook gehoord: als je geen BH draagt, gaan ze hangen. Terwijl ik altijd een hekel heb gehad aan het strakke gevoel van BH’s en ze alleen maar droeg – en draag – als het moest. Dat is wat Switzer ook zegt: ‘Whatever feels all right can’t be wrong’. Comfort op de eerste plaats.

Voor comfort draag ik een sport-BH bij hardlopen en spinning. En een gewone als ik netjes moet. Maar verder sport en leef ik liever zonder, met m’n cup A. En inmiddels kan ik echt wel stellen dat ze zeker niet ‘collapsed and sagged’ zijn.

Die bangmakerij noemt Switzer ‘puriteins’. Ik denk dat dat inmiddels al heel feministisch gezien wordt, als je ziet hoe sexy én preuts jonge vrouwen tegenwoordig zijn.

Nou had Switzer trouwens nog geen beschikking over goede sport-BH’s – waar had ze die vandaan moeten halen, als vrouwen nog niet eens een marathon mogen lopen?

Gelukkig verbeteren sommige dingen wél. Nog steeds zijn vrouwen bij zware sportevenementen een kleine minderheid, en boven de 40 helemaal. Maar we mógen wel. Gelukkig maar.

Door admin|2020-02-25T20:16:14+01:0025 februari 2020|Loop, Vrouwensport|0 Reacties

Lees meer

Parkrun Nederland gaat van start!

Op 29 februari is het zo ver: op verschillende locaties in Nederland gaat die dag om 9 uur voor het eerst een Parkrun van start – en vanaf dat moment elke zaterdagochtend, zelfde tijd, zelfde plaats. 5 km hardlopen, met tijdsregistratie en online uitslag, voor lopers van elk niveau – en helemaal gratis! In Rotterdam is het in de buurt van de Kralingse Plas, start aan de Plazoom (zie mijn Strava). Doe mee, en zegt het voort!

De Parkrun is al lang een internationaal fenomeen. Ik maakte ermee kennis in Wales in oktober en ik was meteen verkocht vanwege de breedte en de laagdrempeligheid. Ik ben zijdelings betrokken bij de organisatie in Rotterdam, in die zin dat ik sinds december een aantal keren heb meegelopen in een klein maar fijn groepje bij de ‘testrun’ (zie foto). Die vonden daar alvast plaats op het parcours en het beoogde tijdstip, in de aanloop naar de officiële start.

Meer info, ook over de andere locaties: https://www.facebook.com/parkrunNL/

Door admin|2020-01-24T10:37:00+01:0024 januari 2020|Loop|0 Reacties

Lees meer

Thema: zooi

De periode van de feestdagen kenmerkte zich op sportief gebied voor mij door viezigheid: zooi in allerlei vormen. En dat was leuk, nouja, het meeste wel.

Het begon op 19 december met een ritje op de Afrika-fiets. Door de stad, onder andere langs Bike4Travel voor een langere stuurpen, waardoor ik nu eindelijk lekker zit op de fiets met het nieuwe frame, dat kennelijk een extreem korte reach heeft – voor mij te kort is écht heel kort.

Stuurpen

De foto laat de nieuwe stuurpen zien, maar als je goed kijkt, zie je ook dat band en voorkant van het frame vies zijn. Het was zacht weer met een beetje zon, maar heel veel derrie op de weg. Ik was frappant vies voor een stadsritje. Mijn schoenen ook, dus die heb ik schoongemaakt en te drogen gezet in de warme huiskamer, met krantenpapier erin. Dat vond hamster Kotiro bij het loslopen wel interessant: kranten zijn fijn nestmateriaal,dus hier gaat het haar wangzakken in:

Hamster met kranten en schoenen

Een paar dagen later kon ik opnieuw fiets en schoenen poetsen, dit keer de triathlonfiets, toen ik op eerste kerstdag onverwacht veel regen had op een verder fijn ritje naar de punt van de landtong van Rozenburg:

Schoenhoesjes met spetters

Maar dat viel allemaal totaal in het niet bij een dag later: de kerstcross in Spijkenisse, mijn eerste echte moddercross ooit. Ik vond het erg leuk, maar ik ben duidelijk niet goed in blubber! Adriaan maakte net op een moeilijk stuk aan het eind deze foto van me (dank!):

Ik in de modder

Hier is manlief na afloop bezig met het wegwerken van de ergste modder van zijn schoenen:

Henk schrobt in tobbe

Desalniettemin hadden we thuis ook nog wel wat werk, wat zelfs tot een verstopte gootsteen leidde – je moet er wat voor over hebben!

In de tussentijd had ik ook nog wat last gehad van andere rommeligheid: vanwege het vakantierooster was ik op dinsdag wezen zwemmen in het Van Maanenbad en daar was het zo druk dat ik het na 400 meter voor gezien heb gehouden. Op vrijdag was ik met Nicole naar het Zwemcentrum, dat ging iets beter maar was nog steeds rommelig, en dat kwam mogelijk mede doordat er eentje rondzwom met een ruikbare kegel… Ondertussen ben ik zelf nog steeds lekker bezig met de oefenstof van de cursus Powerstroke. Die even stil lag vanwege de vakantie, maar dat gaf dus wel meer oefentijd.

Op dinsdag volgde nog een cross: de Sylvestercross in Soest. Prachtig zonnig weer, mooie omgeving, fijne sfeer, hooguit wat druk. Dit keer geen blubber, maar zand:

En dat blijft ook aan je schoenen plakken:

In mul zand ben ik ook niet handig, waardoor je je kunt afvragen: waarom doet ze dat, al dat crossen? Nouja, omdat het leuk is, meer in de natuur dan gewoon hardlopen, en omdat het goede training is, door de extra kracht en het vele balanceren. En ik blijk wel een goede bochten-nemer te zijn, dus relatief goed bij veel krap draaien en keren.

Twee crossen in één week bleek alleen wel net iets te veel te zijn voor mijn voeten, dus ik heb nu een – dubbele maar hopelijk lichte en tijdelijke – overbelastingsblessure. Jammer, want het ging allemaal heel lekker de laatste tijd. Misschien was ik daardoor een beetje overmoedig geworden.Helaas viel daardoor zaterdag de nieuwjaarsloop bij Spirit in het water – ik had toen bovendien een inmiddels zeldzame totale off-day (alles bij elkaar ben ik een stuk stabieler dan een tijd geleden, maar zo af en toe ‘wiebelt’ het nog, wat ik aan de hormonen wijt).

Gisteren heb ik dan nog de laatste zooi opgezocht, en dat was gravel, of nouja, zo heet het officieel: een ‘gravelride‘, Samen met Jo heb ik een ‘Wintergrill‘ gereden, een mooie route door bos en over hei rond Hilversum, over allerlei on- en halfverharde paden. Wat waterkoud, daardoor koude voeten, maar verder erg lekker. Wel wéér fiets poetsen na afloop, en er staan weer schoenen met krantenpapier klaar voor Kotiro, al heeft die het gister nog niet ontdekt.

Op die zere voeten na is 2020 dus goed begonnen, en ik zou zeggen: dat het maar een mooi sportjaar moge worden, voor mijzelf en voor jullie, lezers!

Door admin|2020-01-06T14:42:59+01:006 januari 2020|Fiets, Loop, Zwem|0 Reacties

Lees meer

Meer sporten omdat het wel/niet goed is voor je hart

Ik kan er niet omheen; het thema ‘hart en sport‘ houdt me nog steeds bezig. Mogelijk valt het me daardoor op dat het er vaak over gaat. Zoals afgelopen week. Ik had het zelf niet gezien maar ik hoorde van Nicole dat Een Vandaag er een item over had: mensen die veel hardlopen, hebben meer aderverkalking.

Zoiets had ik net daarvoor ook gelezen, maar wel met veel nuance erbij: het type aderverkalking is van het minder gevaarlijke soort; er is dan ook niet aangetoond dat het ook tot meer hartdoden onder lopers zou leiden – hardlopers leven nog steeds langer dan niet-sporters. En misschien komt het bij de ‘fanatici’ wel door een bepaalde levensinstelling: extreme persoonlijkheden die niet alleen hun hardlopen ‘pushen’. Ik las dat op een stuk uit Runnersworld dat ik vond via Twitter.

De teneur van dat stuk is: er zijn een heleboel harten – de meeste – die prima tegen heel veel hardlopen kunnen. Maar mogelijk zijn er ook enkele harten die er minder goed tegen kunnen – misschien maar 0,1%. Er is geen manier om vast te stellen wat voor hart je hebt. En een beetje hardlopen is sowieso goed. Dus als je plezier beleeft aan veel hardlopen: vooral doen. Bij risico de boel wel in de gaten houden.

Meer is er eigenlijk niet met zekerheid over te zeggen; onderzoeksresultaten zijn nogal verwarrend. Het is ook lastig om onderzoek te doen waarbij je precies de juiste dingen meeneemt dan wel uitsluit, en dat scheelt erg veel.

Een ander ‘lijntje’ in het stuk is dat het erop lijkt dat ‘mainstream’ media graag op de negatieve kanten van veel sporten duiken – zie de kop van Eén Vandaag.

Dat stuk uit Runnersworld zag ik nadat ik uitvoerig een ander artikel had bestudeerd, van Sweat Science – Alex Hutchinson twitterde erover. Dat gaat vooral in op de relatie tussen extreem veel sporten en hartritmestoornissen zoals boezemfibrilleren. Bij de onderzochte sporters, een groep die 35 uur per week trainde over minstens een jaar of tien, kwam het niet vaker voor dan bij gematigdere sporters. De harten van die extreme sporters waren sowieso niet ongezonder. Ook niet gezonder trouwens.

Op dat artikel leek mij onderzoeksmethodologisch ook wel het een en ander aan te merken, vooral:

Mensen die 35 uur per week kunnen trainen, zijn geen ‘gewone’ mensen – hun levens wijken nog wel op meer punten af dan alleen zo veel sporten. Ze hoeven – kennelijk – niet te werken, en/of het zijn van die zeldzame wondermensen die veel meer lijken te kunnen dan gewone stervelingen. Wat was het ook alweer, kan niet iets van 2 % van de mensen echt met maar een paar uur slaap per nacht toe? Zulk soort uitzonderingsgevallen.
Degenen die na een paar jaar intensief trainen al hartproblemen ontwikkelden en daardoor kalmer aan moesten gaan doen, zijn automatisch niet in de groep betrokken. De groep bestaat dus waarschijnlijk uit die mensen die een hart hebben dat goed tegen veel sporten kan. Over andere harten, van andere mensen, zegt dat niet zo veel. Dat leer ik uit dat eerdere artikel.

Maar dan nog: er is geen reden om je sporten te beperken omwille van de gezondheid van je hart. Maar je hoeft het er ook niet voor uit te breiden.

Want veel sporten, dat doe je niet voor je hart. Je doet het zelfs niet voor je gezondheid, al is dat mooi meegenomen. Waar het wél om gaat, dat las ik net heel mooi verwoord op een blog van ProRun, van Ingrid Achterberg. Talloze malen moet zij uitleggen waarom zij ultralopen doet, want 50 minuten joggen is toch ook genoeg? Haar antwoord vond ik zeer herkenbaar:

50 minuten joggen per week? Ik moet er niet aan denken. Laat mij maar lekker draven over de paadjes, buiten in de natuur. Zelfs als ik geen zin heb, ja ook ik heb dat wel eens, knap ik er snel van op. Ik voel me beter, lichtvoetiger en vrolijker als ik aan het hardlopen ben. Voor mij is hardlopen een manier van leven geworden. Ja, ik ben fysiek fitter maar nog meer ben ik ook mentaal fitter. Veel meer in balans. Ik voel mij er prettig bij en volgens mij is dat de kern waar het omgaat. Daar verandert geen enkel onderzoek wat aan.

Precies.

Door admin|2019-12-01T17:47:28+01:001 december 2019|Loop, Triathlon algemeen, Waarom|0 Reacties

Lees meer

Het leek wel een trainingskamp!

Ik was vorige week weg, voor werk: een schrijftraining geven op Sint Maarten! Ik heb drie dagdelen gewerkt en er kwamen nog wat sociale dingetjes bij (erg leuk), maar de rest van de tijd was vakantie. Manlief was mee, en dus hebben we lekker samen kunnen sporten. We hebben bijna elke dag in zee gezwommen:

Dat was natuurlijk superlekker, het water was een graad of 27! Ook al was het steeds maar kort, het heeft ook nog nut gehad voor mijn cursus Powerstroke, elke dag even oefenen, dat merk ik deze week in het zwembad.

We hebben op een van mijn vrije dagen een fiets gehuurd. Hier ga ik een van de steilste klimmetjes op, net over de Nederlands-Franse grens (!):

Dat fietsen was erg leuk en ging prima, ondanks het verkeer, dat op het Nederlandse deel van het eiland vaak bumper-aan-bumper staat. Daar moest je dan even geduld voor hebben. Verder was het heerlijk – de mooiste manier om het eiland te zien. Je fietst het in ongeveer 45 kilometer rond, we hebben er met een ommetje 60 van gemaakt. Daar de hele dag over gedaan, ondertussen sight-seeënd en aan de Franse kant café avec tarte aux pommes gedaan.

Hardlopen was een beetje behelpen: overdag was het te warm (> 30 graden, veel kracht van de zon), en als het afkoelde door de zonsondergang, was het snel pikkedonker (straatlantaarns zijn er niet meer sinds orkaan Irma). En dan was het spits. Eén keer hebben we langs de weg een rondje gelopen en daar kreeg ik hoofdpijn van: te veel uitlaatgassen. Bovendien was het uitkijken met al dat verkeer en de oneffenheden op de weg, dus niet zo relaxed.De tweede keer zijn we naar een netwerk van trails gelopen tegen een berg, verrassend leuk en goed onderhouden. Dat beviel beter.

Ook hebben we veel gewandeld. Eén lange, contrastrijke wandeling naar en door hoofdstad Philipsburg, en de dag na het hardlopen op de trails zijn we eer terug naartoe gegaan voor een wandelende top-beklimming van Sint Peter Hill (320 meter).

We wandelden ook voor verplaatsingen, zoals tussen hotel en restaurant. Dat is er nogal ongebruikelijk. We hadden sowieso de indruk dat we de toeristen die ook buiten sportieve dingen wilden doen de hele tijd tegenkwamen: een Noors stel dat ook fietste, een Amerikaanse triatleet die ook de trails had ontdekt. De grote massa’s doen dat niet, en het is er ook niet de beste bestemming voor: te warm, te veel auto’s en bebouwing, te klein.

Maar voor zo’n weekje wel heel lekker! Ook in andere opzichten was het een geslaagde week: ik heb lekker gewerkt, en vond de kennismaking met de Cariben, met post-koloniaal Nederland en met de gevolgen van orkaan Irma heel interessant. Wie er meer van wil zien: we hielden weer een Polarsteps-journaal bij.

En het kan dus wel, zwemmen-fietsen-hardlopen op Sint Maarten. Mede dankzij het materiaal (prima huurfietsen) en de vele adviezen van een goede sportzaak: TriSport. Dank jullie wel!

Door admin|2019-11-27T10:44:59+01:0027 november 2019|Fiets, Loop, Zwem|0 Reacties

Lees meer

Business as (un)usual

Na mijn seizoens-hoogtepunt bij de trio-triathlon van Almere heb ik zes weken gefreewheeld: ik had geen schema, er moest niks, ik liet zin het sporten bepalen, en ik ging ook nog op vakantie. Het was lang geleden dat ik zo’n overgangsperiode had. Het deed me goed: ik ben nu in de derde week van weer wél gaan opbouwen, dus sporten met meer structuur erin, en ik voel me opvallend fris en gretig. Alles gaat lekker, en ik voel me fit, beter dan meestal in november (vorig jaar om deze tijd was ik ziek, bijvoorbeeld).

Dat opbouwen, dat is vooral gericht op mijn eerste hoofddoel van volgend jaar: als het uitkomt (nog geen datum bekend) en de omstandigheden goed zijn, wil ik bij de triathlon van Ter Huh een PR-poging op de kwart triathlon doen. Mijn huidige PR van 2:35:nogwat staat daar, al vanaf 2014, nog op m’n gewone racefiets, en ik heb sindsdien met alleen al zwemmen en fietsmateriaal dusdanige stappen gezet dat het scherper kan – onder die 2,5 uur, denk ik. Ik ben ook al beter geweest, alleen niet op zo’n snel parcours.

Dus: fietsen staat nog in de winter-onderhoudsstand, ik ben weer lekker aan het krachttrainen (inclusief bodybalance) in de sportschool, en ik ben rustig aan het opbouwen naar een snelle 10 kilometer hardlopen, weer met mijn eigen kruising tussen de souplessemethode en gepolariseerd trainen waarmee ik vorig jaar veel progressie boekte, en zo af en toe een leuke loop. Dat is allemaal redelijk ‘business as usual’.

De meeste unusual aandacht gaat op het moment echter uit naar zwemmen. Ik heb daarover wat getwijfeld, omdat ik van het trainen en de techniekanalyses van de afgelopen tijd niet meer duidelijk vooruit ging: ik had een sterk wisselende vorm van de dag en bleef gemiddeld hangen op hetzelfde niveau, wat ik ook deed. Dus ik dacht: ik moet het zo laten óf nog een serieuze poging wagen, intensiever dan de afgelopen tijd. Toen zag ik in de nieuwsbrief van Tri-Experience (waar ik ooit heb leren borstcrawlen) de cursus Powerstroke langskomen en dat leek me precies de manier om er een winter stevig mee aan de slag te gaan.

Ik heb nu twee keer gehad en ik vind het geweldig. Ik moet er om 6 uur voor opstaan, maar dan hebben we wel met z’n vijven het hele zwembad van Rhoon tot onze beschikking, dat alleen al is fijn, want Zwembad West is de laatste tijd soms claustrofobisch druk. De eerste keer is onze slag geanalyseerd met een smartpaddle, die waterdruk en beweging van je hand registreert in drie dimensies. Dat levert dit soort plaatjes op, dit is de gemiddelde slag van de 200 gemeten meters van mijn inkerhand:

Hier zie je de druk die ik lever als mijn linkerhand in het water is, in drie richtingen: groen is naar achter (wat je wilt, dat is goeie stuwing), geel is wat ik daarnaast nog doe in zijwaartse richting, en rood daar bovenop in neerwaartse richting. Wat hier bijvoorbeeld op te zien is:

Dat lange vlakke stuk aan het begin betekent dat ik lang glij – dat is okee.
Die eerste rode piek is onvermijdelijk: dat is de catch, waarbij je hand een neergaande beweging maakt, dat kan niet anders dan met neerwaartse druk.
Daarna weinig rood, en dat is op zich goed: dat is redelijk efficiënt. Ik bleek ook niet heel diep te gaan in mijn doorhaal, dat hangt daarmee samen. Geel is wel wat groot, denk ik, zeker op het eind, waar ik de neiging heb m’n hand weg te draaien (op het bijbehorende filmpje confronterend goed te zien).
De golfbewegingen in het groen zouden er niet moeten zijn, die lijn zou strakker moeten stijgen, en eigenlijk zou het groen ook verder door moeten lopen nog, met meer en toenemende stuwing tot vlak voor het eind. Het zakt nu wat makkelijk weg – heb ik wel vaker gehoord. Zulk soort dingetjes had iedereen wel, dus daar gaan we mee aan de slag.
In z’n totaliteit is het groen ook niet zo groot, ik lever ook maar een beperkt vermogen – ik had een tijdje weinig gezwommen en een beetje last gehad van m’n linkerelleboog, , maar ik ben ook sowieso bepaald geen krachtpatser.

Er kan nog een boel meer mee, en ik vond het alleen al super om dit soort dingen zichtbaar te krijgen, van mezelf en van de anderen. Daar leer ik van, en dat is leuk, zelfs als ik er níet harder van ga zwemmen.

De tweede les was meteen heel pittig en ik denk ook erg nuttig. Eén van mijn zwakke punten is dat ik m’n hoofd optil bij het ademhalen, en daardoor verstoor ik een heleboel. Frank had het advies om 1 op 3 te gaan ademhalen, dus de kanten af te wisselen – dat alleen al kost me veel moeite. Daarbij deden we – voor mij – lastige oefeningen om dat hoofd op de goede plek te houden, waarbij ik voor mijn gevoel soms helemaal geen lucht kreeg, en wel zwembadwater naar binnen. Maar ik had we het idee dat ik iets leerde waar ik wat aan ga hebben.

Ik heb gister zelf geoefend en het blijft moeilijk – maar ik vind het wel leuk om mee bezig te zijn, en als het even wel lukt, voelt het wel goed. Ik moest er zwemvliezen/flippers/zoomers/fins voor kopen, die had ik nog niet:

Dus: zo’n poosje freewheelen is lekker, maar gericht bezig zijn is ook weer fijn!

Door admin|2019-11-12T15:50:02+01:0012 november 2019|Loop, Triathlon algemeen, Zwem|0 Reacties

Lees meer

In de krant!

We timmeren nogal aan de weg in de Zeeuwse media…. kwam manlief na de Kustmarathon live op tv, vandaag sta ik in de PZC!

Dat was afgelopen zaterdag na de finish van de Mosselloop, een leuke trail in het bos van Westenschouwen. Ik werd aangesproken door de journalist, even mee staan babbelen, en dit is het resultaat.

Ik vond het wel frappant dat ze bij die loop steeds maar begonnen over de Kustmarathon. Dat is daar het grote evenement, maar ik vind het helemaal niet vanzelfsprekend dat je als je een trail loopt van 6 km ook de Kustmarathon zou lopen.

Ik ben ook nog op een actiefoto te zien:

https://deltasport.smugmug.com/Crosswedstrijden/20191109-Mosselloop/Mosselloop/i-ZVxLRzH/A

Door admin|2019-11-11T17:11:33+01:0011 november 2019|Loop|0 Reacties

Lees meer

Lopen in Wales

Ik ben net terug van twee weken lekkere vakantie in Wales. Vooral veel gelopen. Eerst hebben we gewandeld, de zuidelijke helft van het langeafstandswandelpad op de grens met Engeland: Offa’s Dyke Path. In zeven etappes en een ‘proloog’ om vanuit onze eerste plek naar het startpunt te gaan. Van daar zijn we uiteindelijk in Knighton uitgekomen.

Het was pittig lopen: een paar lange dagen (meer dan 20 kilometer), hoogteverschil en vooral veel blubber, wat het lopen soms zwaar maakte en waardoor we ook af en toe het pad kwijtraakten, als het was vertrapt door de schapen of de koeien. Maar wel schitterend! Het blijft fantastisch wandelen op de Britse eilanden, door de velden en over de heuvels.

Hier is een stoere foto, onderweg naar de kam van de Black Mountains (700 m hoger – zo hoog kwamen we maar één keer):

Daarna zijn we naar Cardiff gegaan, waar we ook weer hebben gewandeld, onder andere een forse stadswandeling – het is een verrassend leuke stad. Bovendien heb ik daar voor het eerst meegedaan aan een Parkrun, internationaal nogal een fenomeen, in Nederland hopelijk binnenkort van start. Het is in een boel steden wereldwijd: een wekelijkse hardloopwedstrijd over 5 km, op zaterdagochtend om 9 uur, gratis, en zeer breed qua deelnemersveld. Ik vond het erg leuk!

In totaal hebben we 180 loopkilometers geregistreerd met Strava, daarvan dus 5 hard en 150 op en rond Offa’s Dyke Path, de rest in Cardiff. Dat ging allemaal lekker – ik kon nog wel voelen hoe fit ik was (ben) zo kort na het hoogtepunt van het seizoen. Hooguit voelde ik af en toe even wat wandelspecifieke dingetjes. Het lopen was erg ontspannen(d), en daarna ’s avonds een biertje doen in de pub ook. Ik heb bovendien opvallend lekker en lang geslapen steeds!

Nu ga ik zo langzamerhand weer eens uitkijken naar het volgende seizoen en weer wat meer structuur aanbrengen in het trainen.

Wie het leuk vindt om wat meer te zien of te lezen van onze reis naar Wales, ook over andere dingen dan het lopen: we hebben een ‘journaal’ bijgehouden van kaart + verhaaltje + foto’s.

Door admin|2019-10-23T19:14:34+02:0023 oktober 2019|Loop|0 Reacties

Lees meer

Sportkunstenaar op TV!

Henk heeft gisteren z’n 8e Kustmarathon uitgelopen. Direct na de finish is hij geïnterviewd door Omroep Zeeland en dat interview werd live uitgezonden. Dit is er een still uit:

Zijn sportkunstenaarshirt is in beeld!

Het is een leuk stukje, helemaal terug te zien op de terugkijkpagina, tweede filmpje (15-16 uur), 51e minuut (oftewel: gefinisht net voor 15u50).

Het was ook weer een mooie dag, met voor mij de traditie van Henk ‘droppen’ in Burgh, hem supporteren bij de start, op de Neeltje Jans en op de Veerse Dam, en daarna opwachten na de finish, om vervolgens samen met mijn broer mosselen te gaan eten op de Vlissingse Boulevard. Voor nog meer herhaling vatbaar!

Door admin|2019-10-06T13:49:59+02:006 oktober 2019|Loop, Trainer|2 Reacties

Lees meer

Vorige 121314 Volgende

‘Een boek met een mooie boodschap: laat je niets wijsmaken, sport verstandig en blijf realistisch.’

‘Een boek met een mooie boodschap:
laat je niets wijsmaken, sport verstandig en blijf realistisch.’