Loop

Nog meer gewoonheid

Ik schreef er in juni al over: de terugkeer naar gewoonheid. Nu nog een keer. Met z’n kanttekeningen.

De eerste kanttekening: naar de sportschool ga ik ondertussen alweer niet meer. Ik vond het niet leuk genoeg: de lessen zijn ingekort, ik vond ze gehaast, en ik werd licht claustrofobisch door wat ongelukkige dingetjes in de logistiek, vooral toen er in Schiedam een uitbraak was. Ik ben een van degenen die al in het nieuws waren een tijdje terug: ontdekt dat ik het ook prima thuis kan, die sportschool, op een paar details na – er zit minder variatie en opbouw in m’n krachttraining vooral. Daar ga ik na corona wel weer aan werken. Thuis heb ik de planning in eigen hand, hoef ik niet te reserveren en kort ik de bodybalance ook niet in.

De andere kanttekening is dat het qua besmettingen de verkeerde kant op gaat, en dat het gewone wel eens van korte duur kan zijn. Al lijkt het erop dat sportactiviteiten geen ‘superspreaders’ zijn. Ik hoop daarom dat ik de komende tijd weer vaker kan doen wat ik vandaag gedaan heb: een loopje. In Delft nogalliefst – live dangerously!

De Kopjesloop was weer voor het eerst en prima aangepast aan de corona-maatregelen. Zo moest je bijvoorbeeld zelf buiten je startnummer pakken:

Op dat startnummer stond je precieze starttijd geschreven (rechts op de foto hieronder), want je startte om de twintig seconden in groepjes van tien. Dat ging prima.

Op de foto is één van de twee dingen te zien waaraan ik kon merken dat ik lang niet zoiets gedaan had: m’n startnummerband had het loodje gelegd. De rek was er helemaal uit, ik kon ‘m nog net strak genoeg omdoen, en gelukkig hadden ze een schaar om de grote losse flap (onder) eraf te knippen!

Het andere waaraan ik kon merken dat ik lang niet zoiets gedaan had, was aan mezelf. Het viel me best tegen, het lopen. Trainen gaat heel lekker en dan komt het tempo ook makkelijk, maar ik had al eerder gemerkt dat het me totaal ontbreekt aan tempohardheid. Niet zo gek – m’n laatste snelle tien is 20 maanden geleden, denk ik! En m’n laatste loopje überhaupt ook al meer dan een jaar.

Nouja, en bovendien was het warm en wat benauwd. Tegen de 7 km had ik het zo warm dat ik even heb gewandeld zelfs. Ik finishte in 57’40, nou, dat moet echt harder kunnen. Maar daarvoor moet ik het dus echt vaker doen weer, de komende tijd – laat het alsjeblief blijven mogen! Voor mijn gevoel zat er nu ook echt niet meer in, en dat zei m’n hartslag ook. Dus op dat punt dan weer wel tevreden. Het was wel weer leuk om te doen – eindelijk weer! En het gevoel van vermoeidheid nu is ook wel weer eens lekker!

Net als vorige week vond ik het leuk om die bedrijvigheid van zo’n evenement weer te hebben. Hier zit manlief achter mijn tas, net na aankomst:

Afgelopen week was ook op een ander punt weer ‘gewoon’: ik heb in totaal 3,5 uur op de stadsfiets gezeten, wat ik beschouw als ‘gemiddeld’, onder normale omstandigheden, maar ik heb dat sinds maart niet gehaald. In de lockdown waren er zelfs weken met 0 minuten stadsfiets. Ik fietste afgelopen week naar van die dingen als zwembad, twee werkafspraken, borrel en chiropractor, allemaal dingen die er in de lockdown niet waren.

Wat er nog steeds niet is, is fietsen naar het station om naar opdrachtgevers toe te gaan. Op dat punt is mijn stadsfiets- en werkende bestaan nog steeds heel afwijkend. Maar mijn sportbestaan wordt gewoner. Volgende week staat er zelfs een heuse triathlon op de planning!

Door admin|2020-09-13T18:56:11+02:0013 september 2020|Fiets, Loop|0 Reacties

Lees meer

Een andere maar goede sportzomer

Toen de lockdown goed en wel onderweg was en het duidelijk was dat er voor 1 september geen triathlons en dergelijke door zouden gaan, heb ik me bezonnen op mijn sportieve doelen voor de zomer. Doorlopend tot nu, ongeveer, want het is bijna 1 september en op dit moment heb ik inderdaad, zowaar, een aantal evenementen in mijn agenda voor de komende weken: een fietstoertocht, een zwemtocht, een of twee loopjes, een tijdrit en ook nog een heuse triathlon. Met alle slagen om de arm natuurlijk.

Het betekent dat ik de zomerperiode afrond en overga naar een korte meer wedstrijdgerichte periode. De hele zomer lang heb ik geen wedstrijdspecifieke training gedaan, het was allemaal ‘basis’-werk. Ik heb bijvoorbeeld nog geen koppeltraining gedaan en het ontbreekt me ten enen male aan tempohardheid bij het zwemmen en hardlopen: ik maak makkelijk snelheid, maar kan dat niet lang volhouden. Dat kon niet anders, dus dat is niet erg, maar het gaat dus wel een beetje veranderen. Een beetje maar, want om optimaal voorbereid te zijn, had ik specifieker moeten trainen. Maar daarvoor was het allemaal te onzeker, ik koos voor niet-wedstrijdgerichte doelen.

Mooi moment om de coronazomer op sportgebied te evalueren, dus op het gebied van die niet-wedstrijddoelen. Ik schreef laatst al over het bereiken van een bijzonder doel: weer eens meer dan 200 kilometer fietsen. Dat was een fraaie – die ook mooi illustreert wat ik bedoel met niet-wedstrijdspecifiek sporten, want om te trainen voor die olympische afstand in Ouderkerk hoef ik natuurlijk echt geen 215 kilometer te fietsen. Mijn andere doelen heb ik ook bereikt, op één na. Daar begin ik mee.

Niet bereikt: zwemmen weer op niveau. Vlak voor de lockdown begon, zwom ik harder dan ooit tevoren. Op 5 maart verraste ik mezelf met een snelle 400 meter als onderdeel van een intervalprogramma, dus niet eens voluit – dankzij de cursus Powerstroke van de winter Een dikke week later gingen de zwembaden dicht. (Achteraf heb ik me er trouwens nog wel eens over verbaasd dat ik me, voor zover ik me herinner, op die 5e maart totaal niet bewust was van wat ons boven het hoofd hing. Maf is dat.)
Vanaf mei ben ik terug begonnen met zwemmen in open water en half juni ook in het zwembad, sindsdien in totaal meestal zo’n twee keer per week. Dat was sowieso heel fijn en ik pikte het best snel weer op. Hoe goed precies, dat weet ik niet – ik heb al gauw in het begin van het zwembadzwemmen een 20-minutentest gedaan en dat viel me toen niet tegen, maar drie weken geleden viel het tempo in intervallen me wél tegen.
De dag daarna ontwrichtte ik m’n (hypermobiele) duim en dat gaf een dusdanige dreun tegen de pees dat ik eerst zelfs veel last had in het dagelijks leven, laat staan dat ik kon zwemmen – typisch gevalletje pech. Het gaat wat op en neer en ik heb alweer pijnvrij kunnen zwemmen, maar ik heb daarna ook alweer níet kunnen zwemmen toch weer.
In elk geval: terug op het niveau van maart ben ik niet. Dat kan misschien ook niet met maar twee keer per week zwemmen, waarvan één keer in open water. Dat is altijd wat rommelig: ik ben dan noch met techniek noch met snelheid bezig (maar het is wel fijn). Het is niet anders. Hopelijk gaat die duim snel wel echt helemaal over.
Ik bezin me nog hoe veel werk ik komende winter in het zwemmen wil gaan steken – maar daarover, dus over toekomstplannen, een andere keer.

Wel bereikt (1): plezier, genieten en goed voor mezelf zorgen. Dit was by far het belangrijkste doel van de zomer en het is hartstikke goed gelukt. Ik heb heerlijk gefietst, hardgelopen, gewandeld, gekajakt (inclusief onze eerste tweedaagse kajaktocht!), gezwommen en zelfs ook lekker m’n oefeningen gedaan (kracht, core, yoga, bodybalance), in de sportschool of thuis. Vooral het lange fietsen is altijd goed voor mijn lichaam en ziel. Het wandelen met diverse maatjes was ook sociaal belangrijk – gezellig, dus. Ik heb ook veel plezier beleefd aan de thuistriathlons die we hadden verzonnen. Ik voel me kakelfit en het sporten heeft me enorm geholpen in deze verder moeilijke en karige tijd.

In onze trapkajak

Wel bereikt (2): basisconditie voor toekomstige wedstrijden behouden. Ook prima gelukt. Ik heb mijn lopen bijvoorbeeld onderhouden voor de tien kilometer die op het programma staat in die ene triathlon. Ik heb het fietsen op wedstrijdvermogen met piepkleine stapjes opgebouwd naar de intervallengte van 4X8′, en dat is mooi voor 40 kilometer hard. Het vermogen dat ik dan haal is zelfs net wat hoger dan vorig jaar; ik ben qua fietsen in bloedvorm. Kracht en core stability heb ik probleemloos weten te onderhouden, beter dan in een seizoen met veel wedstrijden. Rug, bekken en net voelen stabiel en probleemloos. Sowieso voel ik me opvallend goed (ik schreef het al eerder, zó fijn dat het overgangsgehannes achter de rug is). Dat is mooi, voor als er inderdaad nog wat komt aan wedstrijden, en anders voor de verdere toekomst.

Wel bereikt (3): sterkere voeten kweken. Het was één van de dingen die ik al vroeg in de lockdown leerde: dat die periode een kans bood om aan zwakke plekken te werken. Waarvan akte! Ik had van de winter een voetblessure, en daar ben ik mee aan de slag gegaan.
Ik ben in maart voor de derde keer begonnen met het opbouwen van lopen op blote-voeten-schoenen. De vorige twee keer strandden in blessures, maar nu gaat het goed. Het geeft veel spierpijn, maar die kan steeds helemaal wegtrekken omdat ik maar één keer per week erop loop. Dat was wel een gok, want één keer per week zou ook te weinig kunnen zijn. Niet dus. Het ging met kleine stapjes, maar inmiddels loop ik er zo’n 40 minuten rustig op; in intervaltrainingen wat korter. Mijn kuiten zijn dus veel sterker aan het worden. Daarnaast loopt het lekker en is het goed voor mijn looptechniek.
Maar nog belangrijker: ik train er mijn voeten mee. Ik ben daarnaast oefeningen gaan doen en heb fikse progressie geboekt. Volgens mijn masseur zijn mijn voetspieren zelfs voelbaar dikker geworden. Ik sta tegenwoordig mezelf bewust uit evenwicht te brengen op één voet waarvan ik de middelste drie tegen opgetrokken houd. Het ziet er zo uit:

* * *

Al met al ben ik de sportzomer dus hartstikke goed doorgekomen. Het deed me goed te merken dat ik geen wedstrijden nodig heb om veel te sporten en goed te worden. Ik mis de reuring ervan wel, maar het is ook relaxed: met die zere duim had ik anders wel zorgen gehad en misschien zelfs niet kunnen starten op 22 augustus, de oorspronkelijke datum van TriOuderkerk. Al zou dan alles anders geweest zijn natuurlijk.

Want anders was het, en is het, en dat is zeker nog steeds bepaald niet makkelijk of leuk. Toen het virus weer begon op te laaien, heb ik ondanks al dat fijne sporten een behoorlijk sombere periode gehad. Het is spannend hoe het verder gaat. Mijn doelen waren niet voor niets zo geformuleerd dat ik ze in eigen hand had, dat ze niet geannuleerd konden worden. De toekomst is nog steeds ongewis.

Door admin|2020-08-31T14:28:42+02:0031 augustus 2020|Fiets, Loop, Triathlon algemeen, Zwem|4 Reacties

Lees meer

Streepjestriathlon

Gister heb ik samen met Henk en Nicole mijn vierde thuistriathlon gedaan. Ik had hem de Streepjestriathlon genoemd, want de bedoeling was om met de GPS zes paralelle streepjes te tekenen. Je kunt hier immers parallel aan de Schie over de Delftweg fietsen en lopen. Als je dus heen-en-weertjes zwemt, fietst en loopt, krijg je in totaal zes streepjes.

Henk had daarbij bedacht dat het leuk was om te keren bij een brug. We zijn dus gezwommen naar de dichtstbijzijnde brug, de Brug van Cyrene, in totaal 1 km. Daarna hebben we gefietst naar de Kruithuisbrug, in totaal 13,5 km, en gelopen naar de Doenbrug, 2,2 km.

(Daar zit nog een brug tussen: de Kandelaarbrug, maar dat zou het fietsen wel erg kort maken en bovendien is die brug er op dit moment alleen in theorie: hij is al maandenlang stuk. Dus die telt niet. Dat-ie stuk is, is overigens best lastig voor ons, want het beperkt onze mogelijke loop- en fietsroutes nogal.)

Het was heerlijk weer, met zo’n fraaie wolkenlucht, een briesje en een prima temperatuur. Het zwemmen kon zonder wetsuit, het water was heel helder met alleen wel veel kleine, harde dingetjes erin (turf? plantenafval? zaden?). Ik ben bij Nicole in de buurt gebleven, op ’t gemakkie. Op de fiets was het weer eens akelig druk, dus ook dat hebben we rustig gehouden. Bij het lopen ben ik lekker los gegaan en zo werd mijn slotkilometer de snelste in heel lang, en een van m’n snelste ooit (4’53). Hier kom ik aangesprint:

Het eindresultaat, qua streepjes, hier een detail uit m’n Movescount:

Het is te zien dat de zwem-GPS weer eens was blijven hangen: die heeft de Brug van Cyrene niet gehaald. Op Strava zie je het als drie aparte activiteiten, maar dat zijn dan ook wel strepen natuurlijk.

Het blijft een leuke manier van buitenspelen zo, in een verder wedstrijdloos seizoen. Het is alleen al leuk om een triathlonpakje aan te trekken en spullen vooraf klaar te zetten voor de wissel.

Na afloop heeft manlief gezorgd voor herstelvoer dat we buiten opaten:

Nicole en ik hebben bovendien de kans gegrepen om samen op de foto te gaan met onze Coronatriathlonmedailles (zie ook haar gastblog), in stijl, want op anderhalve meter afstand:

Ik heb Nicole gevraagd of ze ook over de Streepjestriathlon wat wil schrijven, wordt misschien vervolgd!

Door admin|2020-06-21T13:10:13+02:0021 juni 2020|Loop, Triathlon algemeen|3 Reacties

Lees meer

Thuistriathlon 3: Geen PR, wel een kwart

Vandaag zou ik in Ter Aar een gooi doen naar een PR op de kwart triathlon (2u35’30 of sneller). Dat was mijn meest uitgesproken triathlon-seizoensdoel. Ik heb geen idee of het erin had gezeten vandaag. Ik weet sowieso niet hoe ik ervoor gestaan zou hebben nu in het parallelle universum waarin alles gewoon door zou zijn gegaan. Bovendien viel het weer niet mee – het was koud en het woei te hard voor een echt scherpe fietstijd.

Ik heb wel een kwart triathlon gedaan vandaag, maar dan zonder wedstrijddoel, gewoon vanuit huis. Met manlief als fotograaf.

Ik ben vanochtend begonnen met zwemmen in de Schie. Gister had ik ook een dikke kilometer gezwommen en toen ging het voor het eerst weer lekker. Vandaag voelde nog beter, alleen ben ik voor m’n gevoel wel veel van de techniek kwijt die ik afgelopen winter had verworven. Hopelijk kan ik nog wat terugkrijgen.

Het was mede dankzij die techniekverbetering dat ik tot aan de lockdown dacht dat een PR er nu wel in zou kunnen zitten. Een week voordat alles plat ging, zwom ik m’n beste 400-meter-intervallen ooit. Gek om aan terug te denken: ik kan me niet herinneren dat ik me op die dag ook maar enige zorgen maakte over het oprukken van het corona-virus. Ik had toen zeker niet het idee dat het bijna afgelopen was met het zwemmen, voor twee maanden.

Het keerpunt voor 1 km ligt bij de nieuwe brug, die sinds kort de Brug van Cyrene heet, hier sterk ingezoomd:

Bijna terug, ik gluur naar waar ik eruit moet:

We delen het zwemwater dit voorjaar met diverse junioren:

De meerkoetpulletjes zijn van 6 naar 2 gereduceerd, maar die twee worden al best groot:

Na een trage wissel vertrok ik op de fiets:

Pfoe, dat viel tegen: het woei hard, het miezerde en het was koud. Ik heb heen tegen de wind in wat intervallen gedaan, beetje rommelig, en me terug laten zeilen. 24,1 gemiddeld rijden is wel ronduit traag, en het was bepaald niet aangenaam. Desalniettemin ben ik in redelijke fietsvorm; ik heb de afgelopen tijd goed kunnen trainen. Alleen niet wedstrijdspecifiek.

Wat was er mogelijk geweest? Mijn PR op de kwart dateert nog van 2014, dat was nog met de gewone racefiets. Ik kan nu sneller zijn, ik ben ook al wel sneller geweest, op tragere parcoursen. Want ja, dat PR staat ook in Ter Aar, dat parcours is sowieso snel en het ligt me.

Maar windkracht 5 en kou ligt me niet. Ik was blij dat het erop zat:

In de tweede wissel was het nog een aardige uitdaging om sokken over ijsklont-achtige tenen te krijgen:

Hier loop ik met wat stijve benen weg – ik heb helemaal geen koppeltrainingen gedaan, en lopen na fietsen is toch even wennen.

Ik liep al gauw echter best lekker, al ging na drie kwartier de fut er een beetje uit. Lopen gaat op het ogenblik sowieso wel lekker, maar daarbij ontbreekt het me helemáál aan scherpte – ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst echt tot het gaatje ben gegaan. Vorige zomer? Tempohardheid heb ik dus niet.

Voor vandaag hoefde dat ook niet – ik heb de tien kilometer als duurloop gelopen. Wel met eindsprintje:

Finish:

Al met al heb ik 3 uur en 22 minuten buitengespeeld. Zonder dat idee van ‘ik doe vandaag toch een kwart’ had ik het misschien ingekort vanwege de guurte. Wel was het zo’n drie kwartier te langzaam voor een PR, hahaha!

Door admin|2020-05-24T15:46:42+02:0024 mei 2020|Fiets, Loop, Triathlon algemeen, Zwem|4 Reacties

Lees meer

Troostfoto’s

Ik weet al lang dat ik buiten sporten nodig heb om m’n hoofd op orde te houden. Ook nu blijkt dat weer van onschatbare waarde – vooral fietsen, maar hardlopen en wandelen doen ook duiten in het zakje. Ik prijs me nog steeds gelukkig dat er in Nederland geen verbod op is (Spanje) of dat het is beperkt tot een kilometertje om je huis (Frankrijk) – ik heb hem daar wel voor geknepen.

Meer dan anders zie ik op dit moment tijdens het sporten in de omgeving zaken die me troost bieden. Ik heb daar af en toe foto’s van gemaakt, hier komen er een paar.

In de eerste week ervoer ik vooral de natuur als troostrijk: de ‘gewoonheid’ van de planten en de dieren, ook nog in dit mooie seizoen – ze hebben geen weet van wat voor crisis dan ook en zijn gewoon aan het groeien en bloeien. Ik ging op zoek naar de ganzen en de schapen langs het Spui (mooi buitendijks fietspad, aan de Puttense kant). Die kwam er niet heel geweldig op, maar ze waren er wel:

Beter lukte de foto van een fors stuk uit Schotland geïmporteerde natuur die terwijl ik mijn telefoon pakte ineens heel dichtbij kwam – oeps!:

Het was gelukkig alleen goedmoedige nieuwsgierigheid.

In de grote hoeveelheid stralende zon was het voorjaar steeds schitterend, zoals vorige week:

Deze week viel me op dat ik juist het zien doorgaan van gewoon werken troostrijk vond, zoals varen – mooi, we worden nog bevoorraad:

Vrachtschip

Zelfs het affakkelen bij Pernis had wel wat:

Daarbij was het licht ook mooi, zeker in samenspel met wolken en hoge dingen (windmolens, bomen):

Deze laatste foto is vlak bij huis, en wat ik ook leuk vond, was om daar nieuwe dingen te ontdekken. Maandag wandelden manlief en ik een ommetje over een route die we allebei vaak hardlopen, maar dan andersom, en dus trager. En dan zie je ineens nieuwe dingen – deze waterwerken (en de rommel) waren me nooit eerder opgevallen, dat gebouwtje rechts is een gemeentelijk gemaal:

Gister wandelde ik ‘m andersom, en nóg een ontdekking: er loopt een onverhard paadje langs de nieuwe waterweg, althans, zo ziet het eruit en het loopt inderdaad min-of-meer door:

Zo kun je dus op steenworp afstand van thuis nieuwe dingen ontdekken, wat troostrijk is bij gebrek aan tochten en vakanties.

Door admin|2020-04-03T11:05:59+02:003 april 2020|Fiets, Loop, Waarom|0 Reacties

Lees meer

Gas eraf = nieuw begin

Ik schreef hier eerder al dat ik vanwege het wegvallen van wedstrijden het ‘gas eraf’ moest halen en dat voor hardlopen nog lastig vond. Het heeft daarna nog een week geduurd voordat ik echt de tering naar de nering kon zetten. Inmiddels heb ik een nieuw perspectief.

Ik zat net bijna aan de maximale trainingsomvang die ik op het oog had voor een snelle tien kilometer: duurloop van net iets meer dan dat, een intervaltraining met 5X1 km net onder wedstrijdsnelheid, en een intervaltraining met 5X400m, 10X200m en 5X100m sneller dan dat. Die intervalomvang lang volhouden gaat – denk ik – averechts werken: ik ben er inmiddels wel achter dat ik voor echt goed lopen gericht moet pieken; van lang zwaar trainen word ik slechter. De intervaltrainingen stevig inkorten maakt ze als training weer zo kort. Ik wil wel af en toe flink luchten. Ze dan weer verlengen met alleen maar rustige duur is weer zo sloom en zo veel hetzelfde…

En zo realiseerde ik me: het beste haal ik er een keer hardlopen in de week af. Ik ga terug naar twee keer, het onderhoudsprogramma: een duurloop en een training met gemengde intervallen (souplessemethode), dus een training waarin zowel die kilometers (2) als de korte intervallen (3X400, 4X200, 5X100) in zitten.

Die derde keer ga ik wel lopen, maar dan kort en heel anders: ik ga opnieuw het lopen op barefootschoenen opbouwen.

Lopen op ‘minimalistische’ schoenen (zonder steun of demping en helemaal plat) heb ik twee keer eerder geprobeerd, maar allebei de pogingen strandden in een blessure, kuit en achillespees. Waarschijnlijk was ik beide keren te ongeduldig, mede vanwege aanstaande evenementen. Die zorg heb ik nu niet.

Ik ga nu aan de slag met een voorzichtig opbouwschema, en dat wel maar één keer aan de week. Ook niet per se om er helemaal op over te stappen, maar als techniekoefening en krachttraining voor voeten en kuiten. En omdat het lekker voelt. Ik zie wel hoe ver ik kom.

Ik neb nog een ander belang: op blote voeten lopen als krachttraining voor mijn voeten was me aangeraden door mijn chiropractor, vanwege de voetblessure van begin dit jaar. Die blessure is in principe over, maar de plek is toch nog steeds gevoelig. Woensdag ging ik hem weer voelen bij het fietsen – het is meer van de druk van schoenen dan van iets anders. In de minimalistische schoenen heb ik geen last van de druk en train ik mijn voetspieren.

Zo voelt een grote stap terug in m’n trainingsopbouw niet als verlies. Ik ben aan iets nieuws begonnen. Al was het de eerste keer maar met 5X1 minuut.

Door admin|2020-03-30T10:26:11+02:0030 maart 2020|Loop|0 Reacties

Lees meer

Snottergêne

Ongeveer zeven maanden per jaar heb ik een non-stop loopneus als ik buiten ben. Ik snotter als het kouder is dan een graad of 10, zeker als daarbij de luchtvochtigheid hoog is, en ik snotter ook als er veel bomenpollen in de lucht zijn. Dus samen is dat ruwweg van oktober tot en met april. Op dit moment is het heel heftig, want het is koud plús pollen.

Dat snotteren is normaal – ik heb, zoals dat heet, hyperreactieve luchtwegen: niet echt een duidelijke afwijking, ziekte of allergie, maar wel gevoelig voor een heleboel.

In andere jaren gaat al dat gesnotter redelijk ongemerkt, maar nu geneer ik me ervoor.

Het begon een paar weken geleden al. Ik fietste een keer naar het station en kwam daar aan bij de fietsenstalling met een flinke drel uit mijn neus. Ik had zo gauw geen zakdoek bij de hand. Wat nu? Zomaar wegsnuiten kan ik toch niet maken. ik weet zelf wel dat het geen corona is, maar weten anderen dat, en bovendien: als ik zonder symptomen corona heb, zit er toch ook virus in dat snot (denk ik). Als ik snotter en snuif, zie ik mensen dan ook kijken. Ik heb besmuikt en moeizaam lopen te snifsnotteren totdat ik ergens rustig onder uit m’n tas een papieren zakdoekje kon opgraven.

Ik las ergens een advies aan fietsers om nu fietsenderweg niet je fluim weg te schieten maar om af te stappen om je neus fatsoenlijk te snuiten. Als ik dat serieus zou nemen, kom ik niet meer aan fietsen toe. Nou ben ik ook niet zo goed in die fluimen, die eindigen meestal ergens op mezelf, dus ik laat het toch altijd al maar een beetje lopen en dan poets ik het met mijn handen of handschoentjes een beetje af, en thuis beter. Dat is nu ook mijn strategie – met die handen/handschoentjes probeer ik in de openbare ruimte toch al niks aan te raken ook.

Wel zie ik af en toe een druppel op de grond belanden. Ik heb me al proberen voor te stellen hoe ik daarmee iemand zou kunnen besmetten, van die fantasieën als: de volgende fietsers rijdt eroverheen en daarna meteen lek, zit dan dus met z’n handen aan de band, en daarna met die handen aan z’n neus… nouja, hoe groot is die kans? Kleiner dan overreden worden, lijkt me.

Als het snot me echt in de weg zit, wat overigens meer bij hardlopen zo is, probeer ik het via mijn handen ergens op een discrete plek weg te werken. Als niemand kijkt.

Ik heb me nooit eerder zo’n snotneus gevoeld.

Door admin|2020-03-23T17:13:10+01:0023 maart 2020|Fiets, Loop|2 Reacties

Lees meer

Gedachten over sporten en weerstand

In de oproepen die ik dinsdag linkte, staat ook dat het goed is om zo te trainen dat het geen grote aanslag doet op je immuunsysteem, om dat zo goed mogelijk te hebben als je besmet raakt met het corona-virus. Dat is een wijs advies, het is alleen de vraag wat het precies betekent. Ik heb begrepen dat sommige sporters het vertalen in ‘alleen kort en rustig trainen’. Ik doe dat niet: ik doe ook intensieve intervallen, zowel lopend als op de fiets. Ik fiets nog niet lang, het is nog maar maart, maar ik hoop dat wel uit te gaan breiden. Hier mijn gedachten daarover.

Waarom?

Waarom zo ‘onvoorzichtig’? Nou, de belangrijkste reden is dat ik denk dat mijn aanpak geen kwaad kan. Volgens mij gaat het om goede individuele dosering. Belangrijkste is dat ik me niet helemaal leegtrek en over mijn grenzen jaag – dat geeft zeker een immuun-dip. Helemaal als het gepaard gaat met zware omstandigheden en/of een uitputting van de koolhydraatvoorraden in mijn spieren (hongerklop).

Maar als ik doe wat ik goed kan hebben, is dat geen probleem. Ik verteer lang fietsen goed, en ik ben weliswaar gewend aan pittige intervallen, maar loodzware, lange (anaerobe) intervallen doe ik nooit (zie dit recente artikeltje over mijn manier van hardloop-intervallen). Ik kom van trainingen dan ook niet total loss of uitgeput terug. Want ik weet wel hoe dat voelt, van wedstrijden bijvoorbeeld, of loodzware tochten.

Tot zover de belangrijkste reden – hier gaat het om, zal ik maar zeggen: gezondheid voorop. De volgende redenen wegen daar dan nog extra in mee:

Ik wil goed blijven op de langere termijn. Mijn inschatting is dat de huidige situatie lang gaat duren. Als ik lang alleen maar kort en rustig train, raak ik veel kwijt wat ik mogelijk nooit meer terug krijg, want ik ben op de ‘use it or lose it’ leeftijd.
Ik heb op dit moment extra rust- en hersteltijd omdat ik verder niet zo veel te doen heb buitenshuis. Ik hoef op dit moment niet, bijvoorbeeld, om 6 uur op, om me dan door het donker en slecht weer op de fiets naar het station te haasten om in een volle spitstrein naar Amsterdam te reizen, staand met een zware tas met laptop op m’n nette schoenen, dan 8 uur lang druk in de weer om een groep schrijvende professionals wat te leren, tussendoor eten in een lawaaierige kantine, en aan het eind van middag weer door spits terug – 12 uur van huis (ik kan daar wel eens over mopperen, maar ik zou er wat voor geven nu…). Ik merk nu dat ik fysieke energie over heb aan het eind van de dag. Gelukkig kan ik sporten, en soms ook pittig ook – dan houd ik nog steeds energie over.
Ik heb leuk sporten nodig voor mijn hoofd, en alleen maar kort en rustig is niet leuk. Er is maar weinig leuk op het moment, dus laat me af en toe lekker knallen, vooral als er wat woede of frustratie uit moet. Na de ergerlijke woorden van minister Wiebes zondag over dat zelfstandigen er zelf voor gekozen hadden, liep ik een paar kogelharde kilometer-intervallen – heerlijk. Lange fietstochten doen wonderen voor mijn hoofd. Ik heb dat knetterhard nodig.

Niet in de hand

Er komt nog iets bij. ik weet dat de invloed die ik zelf heb op mijn weerstand maar beperkt is. Je kan ‘m helemaal niet ‘optimaliseren’, je kan alleen voorkomen dat je ‘m ondermijnt.

Bovendien: in het advies ‘houd je weerstand op peil’ zit de maakbaarheidsgedachte opgesloten. Kort door de bocht: ‘als ik maar kort en rustig train, kom ik hier wel goed doorheen’ en in de venijnige variant: ‘iemand die wel heel ziek wordt, heeft te zwaar getraind’. Zo is het gewoon niet.

We zitten in een soort loterij, dat is het akelige van het coronavirus: bij de meesten verloopt het mild, sommigen worden er erg ziek van. Voor zover ik begrepen heb, tast de medische wetenschap nog in het duister wat het verschil is tussen die twee groepen. Ja, oud zijn en al iets hebben, maar dat is niet het hele verhaal.

Ik hoop natuurlijk ook dat ik, als ik het krijg, zo’n mild geval word, en ik zie zeker het nut van het op peil houden van mijn weerstand. Maar ik weet ook dat ik het niet in de hand heb.

Nader weerstandsonderzoek

Dit alles op een rijtje zettende, realiseerde ik me dat ik natuurlijk best wel ervaringsdeskundig ben op het gebied van weerstand tegen verkoudheden. Immers, ik ben nogal eens verkouden, ik schreef daar in november 2018 over – dat was een slecht seizoen op dat gebied. Wat ik daar al schreef over wat ik zelf kan doen aan mijn weerstand, weet ik al lang:

Van zwaar of lang trainen word ik niet vaker verkouden.
Ik word zieker als ik mezelf erg vermoei als ik al iets heb, zoals verkouden op stedentrip gaan of verkouden terug komen reizen uit Australië.

Dat is dus niks nieuws.

Maar toen ging ik eens na hoe het zat met de verkoudheden van de afgelopen twee jaar. Waren er in de voorafgaande dagen weerstands-ondermijnende zaken aan te wijzen? Ja, dat was zo:

Drie keer heb ik in de voorafgaande dagen in een slechte airco gezeten; de laatste twee zelfs bij dezelfde opdrachtgever – ik heb daar al eens geklaagd over het binnenklimaat.
Vier keer had ik mezelf ervoor – inderdaad – uitgeput. Eén keer door extreme overprikkeling, drie keer door sport: twee keer bij een loop waarbij ik tot het gaatje gegaan was (zoals mij PR op de 15 kilometer vorig jaar – de dag erna werd ik verkouden), één keer bij de heroïsch koude triathlon van Alphen – een kleine week later werd ik verkouden.
Het enige resterende geval, dus de enige zonder mogelijk verklarende voorafgaande omstandigheden, was sowieso afwijkend: andere symptomen waaronder koorts. Dat noem ik dan ook griep en geen verkoudheid. Mogelijk was dat gewoon een heftiger virus.

Ik weet dat ik nu het gevaar loop om in de post hoc ergo propter hoc valkuil te vallen: ik redeneer terug vanaf een verkoudheid en vind dat overeenkomsten in de voorafgaande dagen. Dat wil niet zeggen dat die omstandigheden de infectie veroorzaakt hebben. Er kwam altijd nog iets aan te pas, namelijk een virus, en ik kan talloze voorbeelden vinden van dezelfde omstandigheden zónder daarna een verkoudheid. Dus er is geen duidelijk causaal verband.

Voornemens

Maar ik leer er wel wat van. Het lijkt erop dat ik in corona-tijden vijf dingen niet moet doen:

Wedstrijden waarbij ik tot het gaatje ga, en al helemaal niet in de kou. Geen probleem: er zijn geen wedstrijden, en de betere tijd van het jaar breekt aan. Het kan wel nog steeds koud en nat zijn natuurlijk, daar moet ik voor oppassen.
In de airco gaan zitten. Ook geen probleem, want ik kom op het ogenblik nergens waar dat zo is. Ik ben vooral thuis immers, of buiten.
Mezelf anders uitputten, bijvoorbeeld door overprikkeling. Daar kan sporten juist bij helpen: even weg van alles.
Hongerklops en koolhydratenuitputting veroorzaken. Daar lette ik trouwens al goed op. Het is ook een reden waarom ik nooit nuchter train, bijvoorbeeld, ook al is dat effectief voor de vetverbranding: te groot risico voor mijn weerstand.
Doortrainen als ik niet fit ben. Niet dat ik dat zo fanatiek wél deed, maar in geval van twijfel ga ik nu strenger zijn voor mezelf.

En laten we er verder het beste van hopen. Voor ons allemaal.

* * *

PS Ik had deze blogpost in concept al klaar toen ik vanochtend de nieuwsbrief van Growth Equation kreeg. Steve Magness betoogt daarin iets soortgelijks als ik, en voegt er nog aan toe dat plotseling veel minder gaan doen je weerstand óók ondermijnt. Dus, zegt hij, doe niet te gek, maar blijf zeker wél in je routine!

Door admin|2020-03-19T15:31:00+01:0019 maart 2020|Fiets, Loop, Waarom|0 Reacties

Lees meer

Gas eraf X3

Net als veel andere sporters kwam er vorige week bij mij een abrupt einde aan een doelgerichte trainingsopbouw. ik was in eerste instantie bezig voor de zwemloop in Vlissingen van volgend weekend, waar ik een PR op de kilometer hoopte te zwemmen. Lopen ging ook lekker: ik zou net deze week m’n maximale intervalomvang bereiken. Na de zwemloop zou ik die twee sporten op een iets lager pitje zetten, om meer ruimte te maken voor het fietsen, richting twee triathlons in mei en daarna op fietsvakantie naar Mongolië.

Daar kunnen allemaal strepen door. Tenminste, de triathlons in mei en die reis zijn nog niet definitief geannuleerd, maar ik acht de kans dat ze doorgaan nihil. En dus is mijn eerstvolgende doel pas eind augustus, als ik start aan een serie van vier of vijf kwart triathlons achter elkaar.

Vijf maanden is nog heel ver weg, te lang eigenlijk om al gericht naar toe te kunnen opbouwen. Zeker omdat het ‘maar’ om kwartjes gaat, en al helemaal omdat ik een pieken-en-dalenmens ben dat niet lang goed kan zijn. Er moet dus nu enig gas af, om straks weer dusdanig op te kunnen bouwen dat ik dan goed ben.

Gas eraf met zwemmen gaat vanzelf: de zwembaden zijn dicht, het buitenwater is nog te koud. En dat betekent ook vanzelf dat ik straks weer moet opbouwen. Dat is sowieso niet anders – en dat gaat wel lukken.
Gas eraf met fietsen hoeft niet zo, ik moet het er alleen niet echt óp doen nu. Ik was nog niet aan het opbouwen immers, ik stond nog in de winter-onderhoudsstand: wekelijks een duurtraining buiten bij goed genoeg weer en anders een intensieve spinningles binnen. Dat laatste kan niet, en ik ben dus deze week rustigjes begonnen met buiten intensieve intervallen te gaan doen. Daar kan ik voorlopig wel mee verder. Daarnaast minstens één rustige lange rit, ook voor het hoofd, en eventueel nog een, ook om het gebrek aan dagelijkse stadsfiets- en andere beweging te compenseren. Daarmee doe ik véél meer dan nodig is voor een kwart triathlon over vijf maanden, maar dat geeft niet – ik vind het lekker en leuk en ik kan qua fietsen veel hebben.
Gas eraf met lopen vind ik nog het lastigste, omdat dat het meest voelt als ‘zonde’. Maar het is wel het belangrijkste, want juist lopen kan ik niet lang doorzetten, zeg maar, dat is echt een piek-kwestie. Ik heb nog niet echt een plan, heb tot nu toe maar wat gedaan met de intervallen, een beetje schipperend. Dat is trouwens ook prima: het lijkt me nu goed om niet al te doelgericht te zijn, niks te moeten en het vooral leuk te houden.

Met deze aanpak hoop ik zo goed mogelijk te zorgen voor mijn lichamelijke en geestelijke gezondheid, op een manier die me straks in staat stelt om weer lekker door te sporten. Dat vind ik het belangrijkste. Ik denk ook dat ik op deze manier goed zorg draag voor mijn weerstand, ook belangrijk nu – daarover morgen meer.

Door admin|2020-03-18T18:25:14+01:0018 maart 2020|Fiets, Loop, Triathlon algemeen|0 Reacties

Lees meer

Dit boek verdient een remake

In 1967 was Kathrine Switzer de eerste vrouw die deelnam aan de marathon van Boston. Dat moet ik soms even tot me door laten dringen: dat nog tijdens mijn leven de eerste vrouwen gingen pionieren op dat gebied. Zo kort geleden nog maar! En ze kon niet eens officieel meedoen, dat duurde nog vijf jaar. Officials hebben haar zelfs nog van de weg proberen te halen.

Switzer bleef hardlopen, ook toen ze ouder werd, en ze schreef in 1998 een boek om andere vrouwen van boven de 40 met de sport kennis te laten maken: Running and Walking for Women over 40. The road to sanity and vanity.

Want dat is het wel, haar boek: een inleiding. Aan ervaren loopsters hoef je immers niet uit te leggen wat er zo fijn en zo goed is aan lopen – dat et een weg is naar sanity (gezond zijn, je goed voelen) en vanity (er slank en gezond uitzien) dus. Ze schrijft hoe je dat het beste aan kunt pakken, vanaf het begin tot het lopen van wedstrijden.

Ook al is het een beginnersboek, Switzer schrijft wel dingen die voor mij nieuw waren – die ik vagelijk aan de rand van mijn bewustzijn had, maar nog nooit ergens gelezen. Kern daarvan is dat lopen houvast kan geven in woelige tijden, zoals tijdens de overgang. Door te lopen ben je weer ‘in control’. Dat herken ik – zo werkte sporten voor mij ook in de lastigste jaren. Maar ik heb het nog nooit ergens gelezen.

Want ja, dit boek gaat dus ook over de overgang. Het is het enige sportboek dat ik ken dat het zo uitgebreid daarover heeft. De oplossing die het daarvoor biedt is echter helaas achterhaald: Switzer doet wel erg makkelijk over hormoonsuppletie. Ze doet ook simpeltjes alsof de overgang simpelweg ‘oestrogeentekort’ is, aan te vullen op doktersvoorschrift en door de farmaceutische industrie. Daar kun je sowieso kritisch op zijn, maar bovendien was in 1998 nog niet bekend dat hormoonsuppletie de kans op borstkanker vergroot, en had het in haar ogen dus alleen voordelen.

Het boek is sowieso verouderd, en dat is hartstikke jammer. Lopen is natuurlijk onverminderd goed en leuk, maar er staan bijvoorbeeld evenementen in en kleding en andere spullen en dat is na meer dan 20 jaar niet meer up-to-date natuurlijk. Het zou een ‘remake’ verdienen. De lay-out kan dan ook opgefrist, en mogelijk zou je nu ook net wat andere accenten leggen, en mogelijk ook iets minder juichend zijn over het gewéldige effect van lopen op de slanke lijn.

Die remake verdient het omdat het een leuk boek is, met een boel praktische handvatten voor zowel beginnende als half-gevorderde loopsters.

Eén van de dingen die ik eruit oppik kwam uit wat onverwachte hoek: Switzer is niet bepaald dogmatisch over het dragen van een BH. Ik moest even grinniken als ze schrijft dat ze jarenlang had gehoord dat je een BH moest dragen, omdat anders je borsten ‘collapse and sag’. Niet alleen bij het hardlopen dus, hè, maar altijd.

Ik heb dat vroeger ook gehoord: als je geen BH draagt, gaan ze hangen. Terwijl ik altijd een hekel heb gehad aan het strakke gevoel van BH’s en ze alleen maar droeg – en draag – als het moest. Dat is wat Switzer ook zegt: ‘Whatever feels all right can’t be wrong’. Comfort op de eerste plaats.

Voor comfort draag ik een sport-BH bij hardlopen en spinning. En een gewone als ik netjes moet. Maar verder sport en leef ik liever zonder, met m’n cup A. En inmiddels kan ik echt wel stellen dat ze zeker niet ‘collapsed and sagged’ zijn.

Die bangmakerij noemt Switzer ‘puriteins’. Ik denk dat dat inmiddels al heel feministisch gezien wordt, als je ziet hoe sexy én preuts jonge vrouwen tegenwoordig zijn.

Nou had Switzer trouwens nog geen beschikking over goede sport-BH’s – waar had ze die vandaan moeten halen, als vrouwen nog niet eens een marathon mogen lopen?

Gelukkig verbeteren sommige dingen wél. Nog steeds zijn vrouwen bij zware sportevenementen een kleine minderheid, en boven de 40 helemaal. Maar we mógen wel. Gelukkig maar.

Door admin|2020-02-25T20:16:14+01:0025 februari 2020|Loop, Vrouwensport|0 Reacties

Lees meer

Vorige 101112 Volgende

‘Een boek met een mooie boodschap: laat je niets wijsmaken, sport verstandig en blijf realistisch.’

‘Een boek met een mooie boodschap:
laat je niets wijsmaken, sport verstandig en blijf realistisch.’